Αν και δεν είμαι ναυτικός δεν φοβάμαι τη θάλασσα τόσο ώστε να παραλύω όταν αγριεύει.
Θυμάμαι μια φορά στο Κάβο Ντόρο, ξαφνική φουρτούνα, εγώ γύριζα σχεδόν ημιπαράφρων στο κατάστρωμα, όσο οι πανικόβλητοι ταξιδιώτες έτρεμαν μέσα στο πλοίο.
Απολάμβανα το θέαμα.
Αν δεν με τράβαγε ένας ναύτης, μπορεί να με άρπαζε το κύμα.
Αντίθετα, έχω σχεδόν αποκλείσει να ξαναμπώ σε αεροπλάνο.
Την τελευταία φορά που μπήκα, όταν με είδαν στην υποδοχή οι συγγενείς, με ρώτησαν γιατί είμαι άσπρος σαν πανί και αν είχαμε κενά.
Στην πραγματικότητα το ταξίδι ήταν ήσυχο.
Υπάρχει ιδιοσυγκρασία.
Ίσως όχι ως έμφυτο χαρακτηριστικό, αλλά ως δέσμη βιοψυχικών και κοινωνικών συμπτώσεων που κατασταλάζουν σε μορφή.
Οι άνθρωποι διαφέρουν ριζικά από τα άλλα έμβια, γιατί έχουν σχεδόν ανεξάντλητη γκάμα προτερημάτων και μειονεξιών, που τους ακολουθούν σε όλη τη ζωή.
Κι όμως, έχουν και τη δυνατότητα να ξεπερνούν την ιδιοσυγκρασία όταν το απαιτεί η ανάγκη.
Μπορούν να εκλογικεύσουν τα πάντα, να αντέξουν τα πάντα, ακόμη και αυτό που τους προκαλεί τρόμο.
Στην αστική κοινωνία και γενικότερα στις προοδευτικές κοινωνίες, σχεδόν επιβάλλεται να ξεπερνάς τις ιδιοσυγκρασιακές ανωμαλίες και ασυμμετρίες.
Όλοι υποχρεώνονται να είναι ικανοί για πράγματα που δεν αντέχουν, όχι μόνο από βιοτική ανάγκη, αλλά και για να είναι νορμάλ.
Κάπου εκεί περιμένει ένας καλός λειτουργιστής ψυχοθεραπευτής, ακόμη κι αν είναι εισαγόμενος γκουρού.
Σημασία έχει να «λειτουργήσεις».
Η ποικιλομορφία των ελλείψεων και η παραδοξότητα των προτερημάτων, για να μην πω η τρέλα τους, δεν μετρούνται.
Δεν είναι εμπορευματικές μονάδες αξίας.
Δεν είναι καν μονάδες, παρά μόνο αποτελέσματα, αφού πρώτα έχει επιβληθεί το κοινό μέτρο, η κανονικότητα.
Άσχετα αν αυτή θεμελιώνεται σε μονάδες εργασιακής ικανότητας, σε μονάδες αταραξίας, ή σε μονάδες γενικότητας υπερανθρωπικού τύπου.
Θα το έλεγα και έτσι, φαίνεται επιθυμητή μια πάντα άπιαστη γενικότητα.
Βαφτίζεται πληρότητα, εμπλουτίζεται από ουτοπικές ολότητες, παραμένει επιτακτικά επιθυμητή.
Έτσι όλοι είναι ψυχραίμως παθητικοί μπροστά στην ιδέα ότι ίσως είναι ανίκανοι, αφού δεν μπορούν να είναι τα πάντα.
Η ιδέα της σχετικά αυτάρκους μερικότητας, το μέρος ως όλον, δεν είναι αποδεκτή, θυμίζει παλιές εποχές.
Σήμερα προτιμάται η εμπειρία των πάντων, που στην πράξη σημαίνει η εμπειρία των πάντων από τη σκοπιά του τρεμάμενου ταξιδιώτη και του απορούντος αναγνώστη, από τη σκοπιά του απογοητευμένου εραστή και του πάντα ανικανοποίητου καλλιτέχνη.
Η αίσθηση ότι δεν έχεις ζήσει αρκετά δεν είναι τίποτα άλλο από την έκφραση της διάσπασης της ικανότητας από τις ποιοτικές της παραμέτρους.
Όχι μόνο τις ιδιοσυγκρασιακές, όλες τις ειδικές.
Αυτές δεν μετριούνται.
Κάνουν κάποιον κάτι που έχει μορφή που θυμίζει κάτι.
Αυτό δεν έχει εκλείψει, αλλά κινδυνεύει από τις απαιτήσεις κάποιων.
Ιωάννης Τζανάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου