Αθήνα 1-1-2017. Περιπλάνηση εις εαυτόν.. [2009-2019]

Καθώς περπάταγα και με το αυτοκίνητο και με τα πόδια στην Αθήνα, σήμερα από νωρίς νωρίς, «πρώτη μέρα του χρόνου», παρατήρησα όλα αυτά τα πράγματα που υπήρχανε για μένα προερχόμενα από τον εαυτό μου.

Εννοώ πως παρατηρούσα όλες τις αφίσες και τα συνθήματα που έγραψα εγώ, ένα πράμα σαν και μένα δηλαδή, και τα οποία θα διάβαζε με ενδιαφέρον ένα πράμα σαν και μένα, εγώ δηλαδή.

Ο σολιψισμός του Λόγου εις εαυτόν, ο αγώνας εις εαυτόν, η αλήθεια εις εαυτόν, η ταξική πάλη εις εαυτόν, ακόμα και η αγάπη μου προς το έμβιο εις εαυτόν. Να μη σας κουράσω με παραθέσεις, αν και θα είχε ενδιαφέρον να σας παρουσιάσω τον εαυτό μη εαυτό ενός δύσθυμου παρατηρητή του εαυτού του πάλι. Τουλάχιστον εγώ το ξέρω, και τώρα που κοτσάρω μια γραφή που φαίνεται τόσο απαράδεκτη σε όλους αυτούς που βλέπουν τα «συλλογικά» υποκείμενα  στα «εγώ» της νιώθω ωστόσο πως τουλάχιστον εγώ το ξέρω, πως όλα αυτά αφορούν μόνον εμάς, ήτοι μόνον εμένα. Εσείς το ξέρετε; νομίζω πως μάλλον είναι αρκετά ενοχλητικό να ξέρει κάποιος πως αντηχεί εις εαυτόν και μόνον εις εαυτόν, διότι ήδη αυτό τον ξεχωρίζει από τον εαυτόν και ούτως είναι ήδη ένα άλλο, ένα ξένο, και ένα ξένο δεν μπορεί παρά να αναζητεί μαγνητιζόμενο νομοτελειακώς ένα άλλο οικείο, οπότε να! πάλι από την αρχή εις εαυτόν, πάλι τα ίδια.

Τα ίδια υποκειμενοπαντελάκη μου τα ίδια υποκειμενοπαντελή μου.

Όλη μας η ζωή είναι μια έξοδος από έναν οίκο και μια ελευθερία μέχρι να εισέλθουμε τσακισμένοι, κρυωμένοι, διωγμένοι και ανυπόληπτοι σε έναν άλλον οίκο, ίσως και εχθρικό προς τον προηγούμενον. Οι περισσότεροι εξ' ημών είμαστε ταπεινοί μισθωτοί ή μικροαστοί, οπότε αυτός ο νέος οίκος είναι ήδη τελειωμένος αποπερατωμένος καθιδρυμένος, από ανθρώπους που ξέρουν καλά να χτίζουν οίκους και οικήσεις, φυλακές ζεστές για μιαν ακόμα κατάληξη μιας μεταβατικής περιπλάνησης από και εις ένα [εις] εαυτόν. Η ελευθερία μας λοιπόν είναι συνυφασμένη με αυτή την μετάβαση και όχι την κατάληξή της. Αυτό όμως δεν έχει σήμερον καμιά λέξη κανένα σήμα για να το περιθάλψει μη οικογενώς, αφού και η περιπλάνησή μας έχει σημανθεί με περίκλειστες και σιδερόφραχτες ιδέες και συμπαραδηλώσεις.

Πρέπει λοιπόν να μην έχουμε ελπίδα, πρέπει λοιπόν να σκύψουμε το κεφάλι στο συντελεσμένο, και μάλιστα πρέπει, ω πρέπει!, σε κάποιες περιπτώσεις να το αποκαλέσουμε και ως ένα διαρκές γίγνεσθαι, ως ένα μη συντελεσμένο, ως μιαν ελευθερία, ως μια νομαδικότητα, ως ένα μη ον, τέτοια είναι η παγίδα που μας έστησαν και στήθηκε, χωρίς να υπάρχει σχέδιο βέβαια, κάθε πράμα στον καιρό του και οι νέοι ελευθερωτές στο τέλος της ιστορίας. Τότε είναι που μέσα στο περπάτημα μου φαντάστηκα πάλι άλλον ένα διωγμό, άλλη μια καταδίκη της ελευθερίας μου ως εργάτη του κόσμου που δεν έχει κανέναν Λόγο να πιστέψει κανέναν, αλλά στην κυριολεξία κανέναν.

Περπατώντας λοιπόν την πρώτη τού πρώτου τού τίποτα που κυλάει πάνω στις ζωές μας, είδα όλες αυτές τις αφίσες του εις εαυτόν σαν έναν διωγμό που έκανα εγώ εις εαυτόν, όπως σας το περιέγραψα στην αρχή, χωρίς καμία ενοχή και χωρίς κανένα πλέγμα να παρουσιάζεται εις αυτήν μου την αυτοστόχευση. Δεν νιώθω τίποτα άλλο, δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο πλέον από τον αδιόρατο και όντως απρόσωπο διωγμό της εργατικής τάξης, της τάξης μου έστω εις την ευρύτατη έννοιά της, από ήδη θεσμοθετηθέντες διώκτες και από υποψηφίους διώκτες οι οποίοι (οι τελευταίοι) δεν είναι απλά ψεύτες αλλά περισσότερο ψεύτες από κάθε αχρείο αφεντικό ή από όλα τα αφεντικά του κόσμου μαζί. Οι ψεύτες και όχι μόνον κάποιοι δυνάστες όπως την παλαιά εποχή με περικυκλώνουν από παντού, αλλά δεν είναι πρόσωπα, οπότε την «γλύτωσα» προς το παρόν την ταξική, την εθνική ή την αμιγή παράνοια. Εξάλλου, είπαμε και το ξαναλέω, όλα είναι μια εις εαυτόν βολή από ένα άλλο, απομακρυσμένο εις εαυτόν, εις εαυτόν του Ίδιου εις-εαυτόν, σε ένα τυχαίο εγώ που περπάτησε μέσα στον εαυτό του.

Αυτή η περιπλάνηση δεν έχει άλλο νόημα, από το νόημα της αυτοκατόπτρισης και της ετεροκατόπτρισης μιας διωκόμενης οντότητας, η οποία είναι φυλακισμένη στην ύψιστη φυλακή υψίστης ασφαλείας που λέγεται ελευθερία χωρίς όρους και όρια ή ελευθερία με όρους και όρια, τα ίδια σκατά. Ελευθερία μεταξύ μιας φυλακής και μιας άλλης, ή χειρότερα, ελευθερία μεταξύ μιας φυλακή γνωστότατης και μιας θυσίας γκαραντί, χωρίς κανέναν προορισμό παρά μόνον την θυσία και την κάβλα τής ιντελιγκέντσιας τής κάποιας ελευθερίας. Θα υπάρχει ίσως μια άλλη ελευθερία, αλλά τείνω να πιστέψω πως όταν υπάρξει φανερωμένη στους περιπάτους των ταπεινών αλλοτριωμένων εργατών και μικροαστών δεν θα λέγεται δεν θα διατυμπανίζεται και μάλλον δεν θα σημαίνεται καν.

Η οργή μου δεν θα ξεθυμάνει εύκολα, ούτε μπορώ να κλείσω τα μάτια στα έξωθεν τού ίδιου του εαυτού μου, ακόμη κι αν κάνω όλα τα ξόρκια μαζί, ακόμα κι αν αποφασίσω να αποσυρθώ σε κάποια αντιδραστική επαρχία που με περιμένει.
Ψάχνοντας ένα περπάτημα χωρίς όλους αυτούς τους φαφλατάδες της υποθέσεώς μας, ή μάλλον της δικής μου υπόθεσης, της τάξης μου που δεν χάρηκε ποτέ να είναι τάξη όταν ήταν τάξη επίφοβη που την «ήθελαν» όλοι και όχι ένας ψόφος όπως ακόμα τώρα, ψάχνοντας λοιπόν ένα άλλο βλέμμα που να μην κολακεύει να μην ζητιανεύει να μην ζητά αλλά να παίρνει, δεν είδα τίποτα σήμερα παρά βρισίδια στο Είναι της, βρισίδια στο μη Είναι της, ηθικολογικές απαιτήσεις προς αυτήν με «ταξικό» ένδυμα, ελπίδες και αποκαλύψεις του πόσο κακοί είναι οι εχθροί μας, αλλά δεν είδα τίποτα, δεν ένιωσα τίποτα, τίποτα τίποτα άλλο, πέραν τού ότι μας έχουν κυκλώσει όλοι οι παλαιοί και οι νέοι εχθροί και «φίλοι», γκρίζοι λύκοι με παρδαλά χρώματα και ντόπιοι χωροφύλακες με τα γνωστά. Γιατί, αν δεν το ξέρετε, είμαστε εδώ και δεν ανήκουμε παντού, αλλά άστο αυτό.

Η τάξη σήμερα ξυπνάει στην αρχή του χρόνου, και αυτό είναι όντως ένας χλευασμός που μας κάνουν, αλλά καλά μας κάνουν, και άλλα θα κάνουν και άλλοι σωτήρες θα φανούν και άλλα ψέματα θα πουν και άλλα περπατήματα θα' ρθούν, μάλλον από οίκο σε οίκο πάλι, από σκλαβιά σε σκλαβιά, ή από σκλαβιά σε άσκοπη θυσία, αλλά υπάρχει και το ενδιάμεσο σημείο όπου ως κομμουνιστές και ανόητοι ταυτόχρονα θα αισθανθούμε πάλι ελεύθεροι, τώρα ειδικά που οι Κομισάριοι δεν μοιάζουν Κομισάριοι και οι Φασίστες πάνε κι αυτοί να μην μοιάσουν σαν Φασίστες, και έτσι η ζωή πορεύεται και θα πορεύεται μέχρι το τέλος.

Τουλάχιστον εγώ ξέρω..είναι κάτι κι αυτό.

Ιωάννης Τζανάκος

Repubblica Partenopea [2009-2019]

Υπήρξε κάποτε στον ιταλικό νότο, πριν την αυταρχική ενοποίηση τής Ιταλίας, μια "προοδευτική δημοκρατία" Γαλλοφρόνων και προδοτών.

Ήταν η Repubblica Partenopea.

Ο Γάλλος στρατηγός Σαμπιοννώ εκδίωξε με τον στρατό του, το 1799, για έναν χρόνο, τον Βασιλιά τού Βασιλείου Των Δύο Σικελιών Φερδινάνδο τον 1ο, και εγκατέστησε ένα προδοτικό προοδευτικό καθεστώς φιλικά προσκείμενο στον κατοχικό στρατό, το οποίο προέβη σε προοδευτικές ή "προοδευτικές" μεταρρυθμίσεις, προσπαθώντας να μεταφέρει βέβαια το "πνεύμα" της μεγάλης Γαλλικής επανάστασης στην νοτιοϊταλική κοινωνία, πάντα υπό την υποστήριξη των γαλλικών στρατευμάτων κατοχής. 

Ο στρατηγός Σαμπιοννώ αντικαταστάθηκε από τον (επίσης) στρατηγό του γαλλικού στρατού Μακντόναλντ, η "προοδευτική" κατοχή συνεχίστηκε, μέχρι που μια συνωμοσία του Καρδινάλιου Ρούφφο με τον διωγμένο βασιλιά και με τους Άγγλους που είχαν καταφτάσει με τον αγγλικό στόλο υπό την ηγεσία τού Νέλσoνα (μαζί με άλλης εθνικότητας πλοία), κατάφερε να υλοποιήσει τον στόχο της (ως συνωμοτική συμμαχία) και να σημάνει την εκδίωξη των Γάλλων κατακτητών και την συντριβή της προδοτικής προοδευτικής ή "προοδευτικής" εξουσίας που είχαν εγκαταστήσει για να τους υπηρετεί "προοδευτικά".

Ο φτωχός λαός αντιστάθηκε άγρια, και με αντιδραστικό τρόπο μερικές φορές, στους Γαλλόφρονες, υπό την καθοδήγηση της εκκλησίας, των φεουδαρχών, μέσω ατάκτων, μερικές φορές και ληστρικών ένοπλων ομάδων, και όταν οι προοδευτικοί προδότες μαζί με τους Γάλλους προοδευτικούς προστάτες τους έφυγαν από την εξουσία πανηγύρισε έξαλλα.

Έπρεπε να περάσει πολύς καιρός για να επανέλθουν ως κατακτητές στον Νότο οι εγκληματίες προοδευτικοί, με την μορφή τού αστού επαναστάτη, και πράκτορα του τραπεζίτη Καβούρ και τού οίκου της Σαβοϊας, Γκαριμπάλντι, φιλαρακίου του Μπακούνιν, για να επικρατήσει η "πρόοδος" στον Νότο, να διαλυθεί το αστικό-συντηρητικό κράτος του, η βιομηχανία του, ο πολιτισμός του, και να φτάσει ακόμα και σήμερα να μην έχει ορθοποδήσει μετά από τόση πρόοδο και ψευτοεπανάσταση, η οποία έστειλε τα παιδιά του στην ξενιτειά, στο οργανωμένο έγκλημα, στην αναγκαστική "εσωτερική" μετανάστευση. 

Αυτού του τύπου την πρόοδο εκφράζει σήμερα στην Ελλάδα ο Τσίπρας και το προοδευτικό κόμμα του, αυτά τα αποτελέσματα είχε έχει και θα έχει η δράση τέτοιων προοδευτικών καθαρμάτων.

Και βέβαια, αυτά τα προοδευτικά μυρωδάτα καθάρματα, δεν ξεχνούν ποτέ την αντίσταση του λαού στην πρόοδο τους, τον μισούν αιώνια και τον περιφρονούν με πάθος.

Οι αριστερές και αναρχικές μας Παρθενόπες:  Repubblica Partenopea..

Ιωάννης Τζανάκος

 

Στέφανος Ροζάνης - ποιήματα και κριτική ερμηνεία μας..[2009-2019]

Κρύπτη

Όταν μιλώ για σένα είμαι ένας άλλος

Όταν μιλάς για μένα τότε μιλώ εγώ

Απομακρύνεται ο άλλος

Μεγαλώνει μέσα στην κρύπτη

Μοιράζεται ανάμεσα σ' εμένα και σε σένα

Ακροπατεί και παραμονεύει

Τότε μιλώ εγώ ο μοιρασμένος άλλος

Εξαντλώ τη γλώσσα μου σ' ανάρμοστα παιχνίδια

Κι ο θάνατος προβαίνει σαν αλησμόνητη στιγμή

Σ.Ροζάνης - Κρύπτη, 2006 εκδ. Έρασμος

Ο θάνατος προβαίνει σαν αλησμόνητη στιγμή, αποκτά το ανθρώπινο νόημα του θανάτου εντασσόμενος σε μιά συμβολική τάξη, εάν πρώτα οι ανακατοπτριζόμενοι στον έτερο, διαλεγόμενοι εραστές του Λόγου, έχουν κινήσει τον εαυτό τους στην έξοδο απο την εαυτότητα τους, και την εαυτότητα του άλλου -που είναι ο άλλος και ο εαυτός τους ως άλλος. 

Ο θάνατος σημασιοδοτείται ανθρωπίνως, μόνο εάν έχουν κινήσει με την αρχική αυτή προϋπόθεση. 

Η προϋπόθεση όμως δεν είναι η ολότητα της κοινωνικής περιπέτειας που σημαίνει ένας λόγος με τον Άλλον, είναι εκείνη η προυπόθεση που αν επιτευχθεί αίρεται την στιγμή της επιτυχίας επίτευξης της, για να επιστρέψει ο Άλλος στην κρύπτη του, στον εσώτερο οίκο της αξιοπρέπειας του. 

Εκεί ακροπατεί. 

Ακροπατεί πιά, δεν είναι ο οίκος του αυτός ένας ασφαλής οίκος, σαν τον οίκο που χαρίζουν οι θεραπείες των μικροαστών ψυχοθεραπευτών, είναι κτισμένος στην άκρη του γκρεμού. 

Δεν τρέμει από φόβο αυτός ο άλλος, ο μοιρασμένος άλλος του βαραθρώδους οίκου, μάλλον προκαλεί τον φόβο, παίζει ξανά με τον Λόγο, ανάρμοστα..είναι ανάρμοστος ο άλλος που επιστρέφει από τον κρυπτικό οίκο της μετα-επικοινωνιακής αξιοπρέπειας. 

Σε μας απομένει να προσδιορίσουμε το είδος του ανάρμοστου, σε μάς ανατίθεται το καθήκον μιας όμορφης αναρμοστίας του Λόγου, που θα κάνει τον Θάνατο μιαν άλλη αλησμόνητη στιγμή, απο εκείνη της θυσίας, αν και ακόμα και η θυσία υπερέχει της γύμνιας του γεγονικού θανάτου....

Ιωάννης Τζανάκος

Στέφανος Ροζάνης-Giuseppe Ungaretti/ Δύση, μετά την ελπίδα της μορφής

STATUA 

Gioventu impietrita, 
O statua, o statua dell'abisso umano.... 
Il gran tumulto dopo tanto viaggio 
Corrode uno scoglio 
A fiore di labbra. 

Άγαλμα(1927)
 

Πετρωμένη νεότητα,

Ω άγαλμα, άγαλμα της ανθρώπινης αβύσσου...

Ο μέγας χαλασμός ύστερ' απο τόσο ταξίδεμα

Μόλις που διαβρώνει

Ένα σκόπελο.

 

Sentimento del Tempo..

G.Ungaretti/ Αίσθημα του Χρόνου.

Μετάφραση Φ.Πιομπίνος

Ομολογία
 

Αυτό που με περιβάλλει είναι θόρυβος

Αναρωτιέμαι αν μπορώ να ξεχωρίσω λέξεις

Και αν οι λέξεις επιζούν μέσα στον θόρυβο

Αν συγχέονται και αν ο ήχος τους ηχεί πράγματι

Και δεν είναι παρά ένα με τον θόρυβο

Αυτό που με περιέχει είναι κενό

Αναρωτιέμαι αν μπορώ να ξεχωρίσω έναν τόπο

Και αν ο τόπος επιζεί μέσα στο κενό

Αν συγχέονται οι τόποι και αν πράγματι

χαράσσονται μέσα στο κενό

Και δεν είναι παρά ένα με το κενό

Αυτό που με ορίζει είναι αόριστο

Αναρωτιέμαι αν μπορώ να ξεχωρίσω όρια

Και αν τα όρια επιζούν μέσα στο αόριστο

Αν συγχέονται τα όρια και αν πράγματι

χαράσσονται μέσα στο αόριστο

Και δεν είναι παρά ένα με το αόριστο

Τελικά δεν μπόρεσα να ζήσω αλλιώς

Στέφανος Ροζάνης, Κρύπτη-2006, εκδ. Έρασμος

Ο δυτικός άνθρωπος είναι ο αγωνιστής της μορφής, ο κυριαρχημένος απο την μορφή δημιουργός της μορφής, που σαν φτάσει στο όριο της ανύψωσης και της καταβύθισης των μορφοποιήσεων, αναρωτιέται. 

Μόνον αυτός αναρωτιέται, τι να κάνουμε, μόνον αυτός, γιατί φρόντισε να μην φροντίσει άλλο απο τον αγώνα εκείνον που γεννά την αναρώτηση, στο πέρας της σκληρής εργασίας του. 

Το άγαλμα είναι η λέξη, η λέξη είναι το άγαλμα, και ορθώνεται ως τέλος, ως απόλυτο πέρας, αντίκρυ στην άβυσσο που το δημιούργησε, μέσα στην άβυσσο που αυτό δημιούργησε. 

Δεν αρκεί να παρατηρήσουμε την αψεγάδιαστη οντότητα, ούτε σημαίνει κάτι η διαρκής παραμονή μας στην θέα της, αν δεν μετατρέψουμε με το ίδιο μορφοποιητικό πάθος, την μορφικότητα σε αγωνία της μορφής, τη λέξη σε ιλιγγιώδη αναρώτηση του τελικού νοήματος της, σε αυτό που απομένει έξω, κάτω, πάνωθέ της. 

Μόλις που διαβρώνει ένα σκόπελο όλο αυτό το ταξίδεμα, μόλις που ξεχωρίζει η λέξη απο τον θόρυβο της ομιλίας, μόλις που φαίνεται η έξοχη μορφή στο θερμό συνονθύλευμα της ζωής, μόλις που διακρίνεται ο τόπος που σχημάτισε η ριζική δύναμη του φαουστικού ανθρώπου απο το άπειρο και αδιάφορο κενό του χωρο-χρόνου. 

Τη στιγμή που ολοκληρώνεται η δημιουργία, αυτή τη στιγμή έρχεται ο ίλιγγος της στάσης. 

Άδικα προσπαθούν οι φιλόσοφοι να ακινητήσουν στη μορφική στάση, μάταια αγωνίζονται να χαρίσουν στον δημιουργό τη δόξα της μορφής. Αυτός ποθεί την αιώνια νεότητα του αγώνα, δεν τον αφορά η μορφή, δεν τον αφορά η ανάπαυλα στους κόλπους της. 

Βασανίζεται απο το κενό της εποχής μεταξύ των μορφικών αγώνων, και αυτό το βάσανο δε θεραπεύεται με τις κενοδοξίες της ιστορικής ( η ψευδο-ιστορικής) σοφίας, γιατί γνωρίζει πως μπορεί όλα να έχουν τελειώσει, φοβάται πως αυτός ο φόβος του μπορεί να είναι αληθινός, ριγεί με την υποψία πως η εποχή του δεν είναι το ''μεταξύ'', αλλά το τέλος. 

Αν προκύψει αργότερα μια νέα πυράκτωση, μπορούν οι μελετητές να λοιδορούν την ασθένεια της απαισιοδοξίας, αλλά θα έχουν ξεχάσει πως αυτή τους η άνεση, να ζουν σε μια πυρακτωμένη εποχή, προήλθε από την παλιά αγωνία μη τυχόν και δεν έλθει η εποχή τους. 

Οι τόποι επιζούν στους νέους τόπους, άρα πεθαίνουν για πάντα, οι λέξεις χάνονται αθόρυβα στις τρυφερές ψυχές που τις φυλάνε σαν θησαυρό, άρα χάνονται για πάντα, και το παν συντρίβει ξανά και ξανά το νόημα, άρα γεννά τον δημιουργό, τον ακατάβλητο τεχνίτη του, που πάντα χάνει όταν κερδίσει. 

Αυτό είναι το μυστικό του δυτικού ανθρώπου, το τέλος του είναι η αιώνια επιστροφή του στην αρχή του, μιαν αρχη που υπάρχει στα χέρια του, και ίσως δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά, κι αν υπάρξει δεν θα υπάρξει επειδή κάποτε υπήρξε, ή τάχα γιατί πάντα υπάρχει αρχή σ' αυτά, σαν να είναι η φύση των χεριών μας βλασταίνουσα.

Ιωάννης Τζανάκος

Ταξικό βατραχάκι...[2009-2019]

Ο γυρίνος της αλήθειας

πεθαίνει πριν γίνει βάτραχος της ταξικής πάλης

Και τα αστέρια κοάζουν

καθώς επωάζουν τα ουράνια

πόσο άργησες

πόσο άργησες

Ανεβαίνοντας σε μια υγρή σκάλα

ασφυξίας μεταφυσικής

θυμάται το μέλλον

ενός εξασφαλισμένου κοασμού

και μιας αλήθειας τρομπόνι

πόσο άργησα

πόσο άργησα

Αχ βατραχάκι!

Την άλλη φορά..

Ιωάννης Τζανάκος

Απάντηση σε αφίσα των αυτόνομων [2009-2019]

Όπως πληροφορήθηκα υπήρξε μέσω αφίσας άλλη μια απάντηση προς τις θέσεις μου από τον χώρο των αυτόνομων βρυκολάκων υποστηρικτών τού δυτικού-νατοϊκού και τού τουρκικού ιμπεριαλισμού (σε ένα προφανές μικρό σημείο της φαίνεται ότι ο βλάξ συγγραφέας της..με διαβάζει).

Τους πληροφορώ κι εγώ ότι δεν χρειάζεται να χαλάνε λεφτά, μπορούν να μου στείλουν μέηλ, ας είναι γεμάτο υβρεολόγια.

Λοιπόν, άλλη μια φορά:

1ον

Δεν υπάρχει «ελληνικός ιμπεριαλισμός». 

Ο ελληνικός αστικός-καπιταλιστικός κοινωνικός σχηματισμός είναι εξαρτημένος-περιφερειακός υπο-ιμπεριαλιστικός σταθμός τού δυτικού ιμπεριαλισμού.

Πάρτε το απόφαση, δεν ζείτε σε «κανονική» (δυτική) ιμπεριαλιστική μητρόπολη.

Αν δεν το αντέχετε αυτό μπορείτε να φύγετε, έχετε καιρό πριν τρελαθείτε ή αυτοκτονήσετε.

2ον

Σε κάθε εξαρτημένη περιφέρεια δεν υπάρχει κίνημα με πιθανότητες επιτυχίας ή έστω μαζικότητας αν δεν θέσει το αίτημα τής ανεξαρτησίας [όχι απαραίτητα «εθνικής»] απέναντι στον κυρίαρχο ιμπεριαλιστικό πόλο που την δυναστεύει.

Αίτημα ανεξαρτησίας με κατεύθυνση τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό, την αταξική α-κρατική κοινωνία κ.λπ σε μια περιφερειακή-εξαρτημένη καπιταλιστική κοινωνία, χωρίς μια στοιχειώδη πολιτικοστρατιωτική οργάνωση δεν υφίσταται. 

Είναι αυτό «μιλιταρισμός»; Κατά τα κριτήρια των ψυχικά διαλυμένων όπως οι «αυτόνομοι» και άλλοι (τροτσκιστές κ.λπ) είναι. 

Άβυσσος η ψυχή του βλάκα. 

Με τα καμώματα σας βοηθάτε την χρυσή αυγή και τους εθνικιστές. 

Έχουμε τα ξεπουλητάρια τού σύριζα, θα έχουμε και σας παραδίπλα (μαζί με τον ευρύτερο «χώρο») που θα στέλνετε όλοι μαζί τον κόσμο στην ακροδεξιά. 

Καταλάβετε το. Είστε χειρότεροι και από το κκε, και στην βλακεία και στην φασίζουσα «λογική».

3ον

Πρέπει να το καταλάβετε καλά. Είστε λίγοι και λίγοι θα παραμείνετε. Το μόνο που καταφέρνετε με την θορυβώδη παρουσία σας είναι να βοηθήσετε τον φασισμό να έχει «επιχειρήματα».

Ιωάννης Τζανάκος

Τα ψεύδη της κυρίας Παπαρήγα και του κόμματός της για το κουρδικό κίνημα [2009-2019]

Δύο σημεία από τα ψέματα που είπε η Αλέκα Παπαρήγα σε εκδήλωση:

"Υπάρχει διάκριση μεταξύ προοδευτικών και μη (δίκαιων και άδικων, θα τους έλεγα εγώ, όπως στο αντίστοιχο έργο του Λένιν) πολέμων. Ο πόλεμος που κάνουν σήμερα οι Κούρδοι για ένα ανεξάρτητο, (καπιταλιστικό) κράτος δεν είναι προοδευτικός (όπως ήταν πχ στις αρχές του περασμένου αιώνα), γι' αυτό κι έχουν την υποστήριξη των Αμερικανών, όπως κι οι Αλβανοί στο Κοσυφοπέδιο..."

"Μπορεί κάποιοι να τα "έχουν πιο καθαρά στο μυαλό τους" (διαλέγοντας την πλευρά του λιγότερο ισχυρού ιμπεριαλιστή ενάντια στον ισχυρότερο και το "μικρότερο κακό") αλλά τα παραπάνω σημεία περιγράφουν πολύ συγκεκριμένα (κι όχι αφηρημένα, αποφεύγοντας την ουσία) αυτό που συνήθως συμπυκνώνεται στη φράση "κουβάρι αντιθέσεων", που τόσο φαίνεται να ερεθίζει κάποιους διαδικτυακούς αναλυτές -πιο πολύ κι από τις γάτες που τρέχουν ξετρελαμένες πίσω από κουβάρια πλεξίματος.
Κι αν πιστεύουν πως είναι κάποιος απαράδεκτος νεολογισμός, θα έπρεπε ίσως να διαβάσουν παλιά ντοκουμέντα και εκλαϊκευτικά κείμενα παλιότερων συντρόφων, που παρομοιάζουν με τα μαλλιά της τρελής τέτοιες αντιφατικές καταστάσεις -ή και αναλύσεις που χάνουν τον μπούσουλα και μπλέκονται αξεδιάλυτα στις αντιφάσεις τους, κάνοντάς τα μαλλιά-κουβάρια..."

1ον
Η κυρία Παπαρήγα έχει ένα καθαρό μυαλό, γεμάτο από αφαιρέσεις βγαλμένες από κακά διαβάσματα (ψευτοδιαβάσματα, πασαλείμματα) και από μια γενική δράση "υπέρ" των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων, όπως τα φαντάζεται σε αυτό το καθαρό μυαλό της, το γεμάτο καθαρές αφαιρέσεις, ψευδείς αναπαραστάσεις της πραγματικότητας και φήμες που διαβάζει στις καθημερινές εφημερίδες.

Οι Κούρδοι δεν κάνουν γενικά αγώνα για ανεξάρτητο κράτος, αυτός ο αγώνας (ή "αγώνας") είναι αγώνας ενός μέρους των Κούρδων, των Κούρδων του Βορείου Ιράκ.

Οι υπόλοιποι, οι Κούρδοι της βόρειας Συρίας, και της ΝΑ Τουρκίας, αγωνίζονται για δημοκρατική αυτονομία, για τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα αναφαίρετα πολιτισμικά δικαιώματα (να μιλάνε ελεύθερα την γλώσσα τους, να την διδάσκονται, να εκλέγουν χωρίς καταπίεση τους αντιπροσώπους τους κ.λπ).

Αυτός είναι ο διακηρυγμένος αγώνας των Κούρδων της Συρίας και της ΝΑ Τουρκίας, και θα οξυνθεί μόνον υπό την απειλή της γενοκτονίας (τότε εξετάζουν το αίτημα της ανεξαρτησίας τους μέσω ενός ανεξάρτητου κράτους).

Το ότι οι εν λόγω Κούρδοι αγωνίζονται για ένα "μεγάλο" Κουρδιστάν, το λένε διάφοροι καλ(-κ)οθελητές έλληνες εθνικιστές αναλυτές (υποτίθεται φιλοΚούρδοι), οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες (ΜΙΤ), οι Τούρκοι εθνικιστές και ισλαμοφασίστες για να προκαλέσουν τον "φόβο" ή την "ελπίδα" για έναν "διαμελισμό" της τουρκικής εθνικής κρατικής επικράτειας και βέβαια το λέει το μπααθικό καθεστώς Άσσαντ.

Η Παπαρήγα αναπαράγει όλες αυτές τις προπαγάνδες, λέει ψέμματα, ψεύδεται, συκοφαντεί, προχειρολογεί, σπερμολογεί, είναι άσχετη, ή παριστάνει την άσχετη

2ον

Η σύγκριση μεταξύ Κούρδων και Αλβανών Κοσοβάρων που κάνει, είναι ανιστορική, εξωπραγματική, και έχει έναν μοναδικό στόχο:

Να συκοφαντήσει το Κουρδικό κίνημα, εφόσον οι πολιτικές, ιδεολογικές, και κοσμοθεωρητικές αξίες που αυτό εκφράζει, ειδικά στην Βόρεια Συρία και την ΝΑ Τουρκία, διαφέρουν ριζικά από αυτά που εξέφραζε και εκφράζει ο UCK.

Από την άλλη, χωρίς να παραγνωρίζουμε την αντιδραστική ιδεολογική και πολιτική βάση των ουτσεκάδων, είναι εξίσου ντροπή να μην βλέπουμε και να μην αναγνωρίζουμε και τις ευθύνες του σερβικού εθνικισμού.

Εκτός όμως από αυτό, υπάρχει και μιά άλλη ντροπή, που έχει να κάνει με την πλήρη απάλειψη και παραγνώριση του αντιθεοκρατικού και αντι-φονταμενταλιστικού αγώνα των Κούρδων (αλλά και όσων Αράβων) δημοκρατών.

Αλλά υπάρχει και μια μεγαλύτερη ντροπή, ένα όνειδος, ένα ηθικό και πολιτικό αίσχος που μοιράζεται η Παπαρήγα και το κόμμα της με όλους τους "αραβόφιλους" μ-λ ή απλά "κομμουνιστές" της χώρας μας:

Δεν λέει και δεν λένε τίποτα για την γενοκτονία στο Σενγκάλ, των κουρδογενών Γεζίντι από τα τάγματα θανάτου του ISIS και τον αγώνα υπεράσπισής τους και προφύλαξής τους από τις μιλίτσιες του ΡΚΚ και άλλων Κούρδων δημοκρατών και πατριωτών.

Δεν υπάρχουν όλα αυτά στο καθαρό μυαλό της κυρίας Παπαρήγα, όλα αυτά είναι λεπτομέρειες, όλα αυτά είναι ο τρόπος για να δείχνει την πολιτική, ιδεολογική, ηθική και κοσμοθεωρητική κενότητά της και του κόμματός της.

Εμείς οι υπόλοιποι, ας μείνουμε στα τρελά κουβάρια του τρελού πόνου μας, και ας αφήσουμε την Παπαρήγα και την κάθε Παπαρήγα να ζήσει την καθαρή της κενότητα ή την κενή της καθαρότητα, αναμένοντας την ανάσταση των νεκρών ιδέων της και την ζωή του μέλλοντος ΑΜΗΝ..

Όσο για τις ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιφάσεις της προτείνω, πέρα από κουβάρια γάτες τρελούς και άλλα να ανοίξει κανένα βιβλίο και να μην διαβάζει μόνον αναλύσεις από εθνικιστικά σάιτ, ακροδεξιούς γεωπολιτικούς αναλυτές, και να μην πιστεύει πολύ αυτά που της λένε οι Τούρκοι σύντροφοί της, οι οποίοι είναι παντελώς ανύπαρκτοι και άγνωστοι ακόμα και μέσα στην Τουρκία.

Ιωάννης Τζανάκος

7 παρατηρήσεις για το ελευθεριακό κουρδικό κίνημα [2009-2019]

Θα επαναλάβω κάποια πράγματα και θα τα επαναδιατυπώσω για να βάλουνε μυαλουδάκι κάποιοι φαντασμένοι συνωμοσιολόγοι που εργαλειοποιούν ακόμα το ελευθεριακό κουρδικό κίνημα.

Ταυτόχρονα, εμβόλιμα θα διατυπώσω κάποιες σκέψεις.

Αριθμημένα:

1) Το ΡΚΚ, αλλά και άλλες προσκείμενες ή αυτόνομες κουρδικές οργανώσεις δεν επιδιώκουν ανεξάρτητο κράτος στην ΝΑ Τουρκία και την βόρεια Συρία.

2) Οι Κούρδοι της Συρίας ειδικά δεν επιδιώκουν να φτάσουν στην Μεσόγειο, γιατί αυτό είναι ανέφικτο λόγω ανυπαρξίας κουρδικών εθνοτικών πληθυσμών στην ΒΔ Συρία αλλά και λόγω πολιτικοστρατιωτικών συσχετισμών δύναμης. Τώρα γιατί λέγονται τόσα ψέμματα από τους εδώ υπερ-εθνικιστές ψευδο-κουρδόφιλους αλλά και τους ανοιχτούς πολιτικούς εχθρούς των Κούρδων ρωτήστε τους ίδιους και ρωτήστε τους επίσης γιατί αναπαράγουν την προπαγάνδα των Τούρκων εθνικιστών ισλαμοφασιστών κ.λπ

3) Οι Κούρδοι του ΡΚΚ, αλλά και άλλων αυτόνομων (αριστερών, αναρχικών, ελευθεριακών) οργανώσεων, δεν αρνούνται μόνον την ρεαλιστική εφαρμοσιμότητα του αιτήματος για εθνοκρατική ανεξαρτησία και εθνοκρατική κυριαρχία (για τους ίδιους), αλλά υποστηρίζουν και την γενική του απαξία ως αιτήματος. Πριν κρίνουμε αν όλα αυτά είναι σωστά ή λάθος ας δεχτούμε ότι έτσι είναι. Όσοι κρατο-εθνικιστές ερεθίζονται με το κουρδικό κίνημα της κοινωνικής αυτοδιαχείρισης ας λάβουν υπόψει αυτή την κεντρική τους θέση και οι υπόλοιποι ας μην τους αφήνουν επιτέλους να αλλοιώνουν τις ιδεολογικές αρχές αυτού του κινήματος.

4) Οι Κούρδοι του ΡΚΚ πιστεύουν και ελπίζουν σε μια πολυεθνική δημοκρατική κοινωνία χωρίς κρατική κυριαρχία. Ακόμα και εγώ το θεωρώ αυτό ανοιχτό ζήτημα αναλόγως των συνθηκών, αλλά για αυτούς δεν τίθεται πλέον θέμα, έχουν καταλήξει στις τελικές τους θέσεις. Οι Κούρδοι αριστεροί εθνιστές, διεθνιστές, κομμουνιστές, δημοκράτες, φιλελεύθεροι, φεμινιστές, ελευθεριακοί κ.λπ είναι εχθροί της ιδέας του έθνους-κράτους. Τώρα, πως υπάρχουν στην Ελλάδα άνθρωποι που κόβουν τις φλέβες τους με την ιδέα του έθνους κράτους και ταυτόχρονα λένε πως είναι φίλοι των Κούρδων είναι ένα θέμα ψυχιατρικό, ψυχοπολιτικό αλλά και κάτι που αφορά τις κυνικές πτυχές της διεθνούς πολιτικής και στρατιωτικο-πολιτικής.

5) Από τότε που ο Άπο (Οτσαλάν) καθοδηγούσε ένα ένοπλο αυτονομιστικό, ίσως και αριστερο-εθνικιστικό αντάρτικο, με σταλινικές και μαοϊκές αναφορές, μέχρι σήμερα έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Και ο ίδιος ο Άπο άλλαξε, έκανε έμμεση αλλά ουσιαστική αυτοκριτική για τις βίαιες ολοκληρωτικές μεθόδους της πρώτης περιόδου, δεν "μαλάκωσε" λόγω της πίεσης της φυλακής (που υπήρξε και υπάρχει) όταν έδωσε τον άλλο δημοκρατικό ιδεολογικό προσανατολισμό στο κίνημα που ίδρυσε.

6) Κάτι σημαντικό για τα εδώ δημοσιολογικά δεδομένα: Το κουρδικό κίνημα έχει εδώ αντιπροσώπους, έχει δεσμούς, έρχονται κατά καιρούς ηγετικά στελέχη, διατηρούνται κάποιες αρχικές επαφές ακόμα και σε διακρατικό ή μυστικό επίπεδο, αλλά αυτό γίνεται για ρεαλιστικούς λόγους. Πραγματική ιδεολογική και πολιτική αντιπροσώπευση όπως υπάρχει λ.χ με τους Παλαιστίνιους και άλλους δεν υπάρχει, λόγω και της τραυματικής εμπειρίας. Γι΄αυτό και μην πιστεύετε κανέναν όταν λέει ότι ξέρει, όταν υπονοεί ότι έχει "επαφές" με οργανώσεις και άτομα, ακόμα κι αν υπάρχουν τέτοιες επαφές, κι αν στο μέλλον κάποιος πάρει συνέντευξη από τον ένα ή τον άλλο ηγέτη κ.λπ.Το κέντρο βάρους είναι αλλού, η ουσία είναι αλλού, και το νόημα της κατάστασης είναι αλλού από εκεί που το "δείχνουν" οι διάφοροι κουρδολόγοι κ.λπ

7) Και μια γενική παρατήρηση: Γενικά μην πιστεύετε στις διάφορες φαντασιώσεις ότι ο ένας και ο άλλος είναι συνδεδεμένος πλαγίως με τον ένα ή τον άλλο κύκλο και το ένα ή το άλλο κέντρο εξουσίας συμφερόντων. Αυτά είναι για δεύτερης τάξης και κατηγορίας επαφές και ανθρώπους που νομίζουν ότι κάτι κάνουν. Οι σημαντικές επαφές και οι σημαντικές σχέσεις είναι ανοιχτές και δεν χρειάζονται συνωμοσιολογική διαφήμιση..

Ιωάννης Τζανάκος