Το «γεγονός» είναι μια πανδημία που σχετίζεται με την εμφάνιση μιας μετάλλαξης ενός ιού που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί [άμεσα] με τα υπάρχοντα φαρμακευτικά μέσα.
«Γύρω» από αυτό το γεγονός συγκεντρώθηκαν ως «θεωρήσεις» διάφορες νοητικές και εμπειρικές εποπτείες που πρόταξαν ένα βασικό αίτιο ή μια σειρά αιτίων, είτε για την εμφάνιση του μεταλλαγμένου ιού, είτε για την αδυναμία τής άμεσης αντιμετώπισής του.
Ας δούμε καταρχάς τον «θεωρητικό ντετερμινισμό» σε σχέση με την εμφάνιση τής μετάλλαξης.
Σε σχέση με την εμφάνιση τής μετάλλαξης υπήρξε ο πρώτος προπαγανδιστικός και συνωμοσιολογικός πόλεμος από όλες τις μυστικές υπηρεσίες και τα «βαθέα κράτη» των μεγάλων [αλλά και μικρότερων] κρατικών δυνάμεων και διάφορα λούμπεν παράκεντρα τους στο διαδίκτυο, τις εφημερίδες και την τάχα ανεξάρτητη δημοσιολογική και «ιδεολογική» [στρατευμένη] διανόηση.
[Δεν θα ασχοληθώ καθόλου με τις θεωρίες συνωμοσίας, απαξιώ. Θα εξετάσω τις υποτίθεται σοβαρότερες «οικολογικές» θεωρήσεις, και άλλες]
Το γεγονός ότι τέτοιοι ιοί και άλλες ασθένειες που λαμβάνουν την έκταση και τον «τρόπο» τής επιδημίας υπάρχουν από τότε που υπάρχει ανθρώπινος πολιτισμός, ίσως και κατά την αρχέγονη «φάση» τού ανθρώπινου γένους, δεν φάνηκε να πτοεί τούς «αναζητητές» ειδικών αιτίων για την εμφάνιση αυτής τής επιδημίας.
Η αναζήτηση ενός συγκεκριμένου συστήματος ειδικών αιτιών «εμφάνισης» που να σχετίζεται με μία κοινωνική μορφή [ή ένα κοινωνικό σύστημα] σε αντιδιαστολή προς τις άλλες [ή ένα άλλο κοινωνικό σύστημα] ή σε αντιδιαστολή προς μια άλλη υποθετική ιδανική κοινωνική μορφή [ή ένα άλλο κοινωνικό σύστημα], έλαβε την μορφή τής «οικολογικής-περιβαλλοντικής» κριτικής τής ανθρώπινης παρέμβασης στην «φύση».
Λες και δεν υπήρχαν πάντα αυτές οι οικολογικές-περιβαλλοντικές «αιτίες», πάντα ως συνοδεύουσες και όχι ως μοναδικές, κατά την ενίσχυση τής έντασης τής διεργασίας ή ακόμα και κατά την γένεση τής ίδιας τής μετάλλαξης των ιών, μικροοργανισμών κ.λπ.
Έτσι, ενώ ακόμα και κατά τον μεσαίωνα η επιδημία τής πανούκλας σαφώς σχετίζονταν και με την ανάπτυξη τού εμπορίου, τής «τότε» «παγκοσμιοποίησης» και των αστικών κέντρων [αν και όχι-μόνον, όπως είπαμε], οι «οικολόγοι» ή «οικολογίζοντες» ακροαριστεροί ή ακροδεξιοί, ανακαλύψανε πάλι την «αμαρτωλή» «φύση» των αστικών κέντρων, των μαζικών συγχρωτισμών, των διεθνών εμπορικών συναλλαγών, των μαζικών πολιτισμικών δράσεων, τής μετακίνησης των ανθρώπων σε όλη τη γη.
Αν κάποιος ακολουθήσει αυτή την «λογική» θα καταλήξει στο τέλος να φαντάζεται ότι μπορεί να υπάρξει μια παγκόσμια κοινωνία απαρτισμένη από κλειστές «κοινότητες», οι οποίες θα μπορούν να περιορίζουν δραστικά τέτοια φαινόμενα.
Μια φονταμενταλιστική ή εθνικιστική καραντίνα διαρκείας, μια κοινωνική δομή καραντίνας μεταξύ τόπων και λαών οργανωμένων ως εσωστρεφών κοινοτήτων, θεωρείται ίσως η λύση για να μην ξαναϋπάρξουν επιδημίες.
Επειδή αυτό είναι το φαντασιακό μέρος τής «περιβαλλοντικής» παράκρουσης, πρέπει μάλλον να εστιάσουμε στις ρεαλιστικές στοχεύσεις της, που εκτείνονται σε όλο τον φονταμενταλιστικό χώρο, είτε αυτός είναι θεοκρατικός είτε αυτός είναι εθνικιστικός είτε αυτός είναι οικο-αναρχικός, είτε είναι ένας συνδυασμός των παραπάνω.
Ο φονταμενταλιστικός «κοινοτιστικός» εθνικισμός, ωστόσο, είναι σε αυτό το πλαίσιο ο βασικότερος ιδεολογικός συντελεστής, και αυτός που εντέλει θα «κερδίσει» πόντους αν η συζήτηση «περιστραφεί» γύρω από μια τέτοια «θεματική» [όπως τούτη είναι «νοηματικά οργανωμένη»], ακόμα κι αν η λαμπερή επιφάνειά της μπορεί να σημαίνει μια «διεθνιστική-οικολογική» κλήση.
Ακριβώς όπως το «νέο κίνημα» «ενάντια στην παγκοσμιοποίηση» όπως ξεκίνησε από το Σιάτλ και πέρασε θυελλωδώς δια μέσω τής «αραβικής άνοιξης» και των παγκόσμιων «αγανακτισμένων» και είχε ως τελική κατάληξή του ένα αντιδραστικό εθνικιστικό-ρατσιστικό και θεοκρατικό «καταστάλαγμα».
