Παραιτηθείτε Τώρα.

Οι πιο χυδαίοι υποστηρικτές και απολογητές τής κυβερνητικής απραξίας και συνενοχής, αποδεικνύονται κάτι πρώην τής «ανανεωτικής αριστεράς».

Δεν θεωρώ κάθε «πρώην» αυτού τού «είδους» συνυπεύθυνο σε αυτή την ντροπή.

Επίσης, ας προσέξουν όσοι πάνε να ρίξουν όλο το βάρος στο λούμπεν πελατειακό σύστημα και στην όποια ευθύνη αντιστοιχεί στον Σταθμάρχη.

Να μην ξεχνάνε ότι και αυτό το σύστημα αποτελεί επιλογή τής άρχουσας τάξης στην Ελλάδα, και ότι μάλιστα οι ιδρυτές του ήταν οι τής «μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης», δηλαδή οι Δεξιοί.

Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά.

 

Τώρα, πάνω στα πτώματα των παιδιών, θα ξεκινήσει η Δίκη με αντίδικους όσους είναι συνυπεύθυνοι διαχρονικά, λες και το ζήτημα είναι ποιος είναι ο μεγαλύτερος και χειρότερος σκυλευτής, ή αν ο ένας είναι σκυλευτής και ο άλλος όχι.

Το θέμα Κύριοι είναι ότι ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα αυτής τής «εσωτερικής» Δίκης σας, ο λαός έχει αποφασίσει ότι είστε και οι δύο σας, όλοι σας, εγκληματίες, το ίδιο εγκληματίες.

 

Να παραιτηθεί η Κυβέρνηση Μητσοτάκη τώρα. Έτσι κι αλλιώς οι εκλογές πλησιάζουν, οπότε δεν τίθεται θεσμικό ζήτημα.

Αν οι της ΝΔ νομίζουν ότι θα μπορέσουν να κερδίσουν χρόνο, για να καλμάρει η κατάσταση και να μπορέσουν παράλληλα να ολοκληρώσουν την χυδαία προπαγανδιστική επιχείρηση συγκάλυψης τού εγκλήματος, γελιούνται.

Όσο περνάει ο καιρός η οργή θα μεγαλώνει.

Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά.

 

Δεν αποκλείω να ξαναβγεί ξανά ο Μητσοτάκης, παρά την αυξανόμενη οργή.

Αν γίνει αυτό το πράγμα, κάτι για το οποίο θα έχει αποκλειστικά ευθύνη ο Σύριζα, τότε θα ζήσουμε έπειτα το θέαμα μιας νέας κυβέρνησης που θα είναι από τις πιο σάπιες που θα έχουμε δει στην πρόσφατη ιστορία τής χώρας.

Όπως ακριβώς το 2018-2019 βλέπαμε Συριζαίο στη τηλεόραση και θέλαμε να κάνουμε εμετό, έτσι και σήμερα βλέπουμε τους λιμοκοντόρους τής ΝΔ και θέλουμε να ξεράσουμε.

 

Η νομική επιστήμη θα κάνει την δουλειά της, επίσης οι εμπειρογνώμονες θα κάνουν την δουλειά τους, όλα αυτά τα ελπίζω.

Αυτοί που πρέπει να σταματήσουν να κάνουν την δουλίτσα τους είναι οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί τής ΝΔ και οι ιδεολόγοι τού «φιλελευθερισμού», οι οποίοι όπως βλέπω έχουν ήδη χρησιμοποιήσει τα όπλα τους, επικεντρώνοντας αποκλειστικά στον Σταθμάρχη, το πελατειακό λούμπεν σύστημα, και στον ψηλό μισθό του.

 

Ο λαός έχει δικαίωμα να εκφράζει ακόμα και κακόγουστα τη λύπη του για το έγκλημα που έγινε εναντίον των παιδιών του.

Σε απλά ελληνικά:

Φιλελεύθερη ελίτ στην Ελλάδα, βαλκανικό παρατράγουδο, σκάσε.

Η ψυχραιμία σου και το καλό σου γούστο είναι ένα σκουπίδι, όπως κι εσύ.

 

Τον συμψηφισμό τού εγκλήματος των Τεμπών με το έγκλημα στο Μάτι δεν τον έκανε μόνος του ο Σύριζα, τον έκανε με τα «ίδια της τα χέρια», η «μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη», η ΝΔ, οι Δεξιοί τής ολιγαρχίας δηλαδή, για να τα λέμε έτσι απλά τα πράγματα.

Ο «συμψηφισμός» προκύπτει από τα εξής:

1. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν προχώρησε το σύστημα ασφάλειας τής κυκλοφορίας των τρένων και την τηλεδιοίκηση (τα λέω απλά), όπως όφειλε και όπως υποχρεούνταν.

2. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν πείραξε το σάπιο πελατειακό λούμπεν σύστημα στο κράτος. Όχι μόνο δεν το πείραξε αλλά το επέκτεινε. Οι Έλληνες Δεξιοί πολιτευτές και το δεξιό πόπολο που τους ακολουθεί θεωρούν ότι το κράτος είναι δικό τους εκ γενετής.

3. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι ήδη υπεύθυνη για το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων.

Παραιτηθείτε Τώρα.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

 

 

 

 

Τέτοια «εθνική ανεξαρτησία» δεν την θέλουμε.

Το διεφθαρμένο ολιγαρχικό πολιτικό-και-διοικητικό σύστημα στην Ελλάδα έχει μιαν ανεξαρτησία από την κυρίαρχη Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αυτή η ανεξαρτησία σημαίνει, έτσι απλά να το πούμε, ότι η Ελλάδα σαν καπιταλιστική χώρα μπορεί να παραμένει το μαγαζάκι διαφόρων ελληνικών καπιταλιστικών και κρατικο-γραφειοκρατικών δικτύων που θέλουν, και τελικά, ίσως υπό την ανοχή τής Ευρωπαϊκής Ένωσης, μπορούν να παραβιάζουν στοιχειώδεις κανόνες και νόρμες που έχουν θεσμοθετηθεί από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ας μη σπεύσουμε να βγάλουμε βιαστικά «δομιστικά» συμπεράσματα για αυτό το γεγονός, το οποίο κι ένας απλός, καθημερινός πολίτης τής χώρας αυτής μπορεί να το διαπιστώσει.

Ας μείνουμε προσκολλημένοι στην ούτως ειπείν εμπειρική επιφάνεια αυτού τού γεγονότος.

Η ελληνική διοίκηση και η πολιτική ελίτ, αποξενώνουν συστηματικά τους Έλληνες πολίτες, και τους πρόσφυγες-μετανάστες επίσης, από κάποια βασικά κανονιστικά πλαίσια τα οποία θα μπορούσαν να λειτουργήσουν, ως έστω ελάχιστα και στοιχειώδη κεκτημένα τού λαού, κάπως θετικά για την ζωή αυτού τού λαού.

Ας πούνε οι ντούροι αντικαπιταλιστές, αντεξουσιαστές, αλλά και οι ακροδεξιοί ή αριστεροακροδεξιοί αντιευρωπαϊστές ό,τι θέλουν, το αδιαμφισβήτητο είναι ότι υπάρχει αυτή η ειδική εξαίρεση των κατοίκων αυτού τού τόπου από κάποια στοιχειώδη μεν αλλά τελικά κρίσιμα δικαιώματα και κοινωνικά αγαθά που διασφαλίζονται για τους πολίτες των (περισσοτέρων) άλλων ευρωπαϊκών χωρών, τα οποία αποδεικνύονται με τραγικό τρόπο ως απόλυτα αναγκαία για αυτούς τούς έρμους τούς κατοίκους.

Σύμφωνα με ένα ιδεολογικό παιχνιδάκι αυτών που αντιμάχονται τόσο τον καπιταλισμό/ιμπεριαλισμό γενικά και την Ευρωπαϊκή Ένωση ειδικότερα, όλο αυτό περικλείεται σε μια νομοτελειακή κατάσταση, είτε με την έννοια ότι «έτσι συμβαίνει στις αποικίες/ημι-αποικίες» είτε με την γενικότερη έννοια ότι «έτσι συμβαίνει με τον καπιταλισμό/ιμπεριαλισμό, το (αστικό-γραφειοκρατικό) κράτος», είτε με την κάπως πιο ειδικότερη έννοια ότι «έτσι συμβαίνει με τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό».

Όλες αυτές οι γενικότητες είναι ταυτόχρονα σωστές και λανθασμένες, όχι με την περιλάλητη «διαλεκτική έννοια» τους, αλλά με την έννοια ότι παραβλέπουν την ειδική, σχεδόν ιδιομορφική υπόσταση τής ελληνικής ολιγαρχίας, έτσι τουλάχιστον όπως την βλέπουμε εμείς τώρα.

Το είπα, δεν θα κάνω γρήγορες βιαστικές γενικεύσεις, αν και «ρητορικά» το έχω.

Με οδηγεί η άμεση εμπειρία, και από την ζωή μου, αλλά και η οργή μου που φοβάμαι πως θα με κατακλύσει σύντομα ακόμα περισσότερο.

Αρχικά:

Ας σκεφτούν μερικοί λίγο πιο τίμια, ας δούνε κατά πόσο είναι και οι ίδιοι και ο πολιτικός χώρος τους, εμπλεκόμενοι σε αυτό το εντέλει ιδιόμορφο ολιγαρχικό σύστημα διαφθοράς, και το λέω αυτό όντας ακόμα ψύχραιμος.

Ας παραμείνουν, για να μου κάνουν τη χάρη αυτή, στην εμπειρική προφάνεια τού γεγονότος ότι υπάρχει συνολική αβελτηρία στην εφαρμογή αυτών των στοιχειωδών κανόνων στο ζήτημα τής σιδηροδρομικής ασφάλειας από όλες τις «συνταγματικές παρατάξεις» (ο Σύριζα μέσα στο παρεάκι), και να δούνε έπειτα την εμπλοκή όλων αυτών των «συνταγματικών» κομμάτων σε αυτό το σάπιο παιχνίδι «ανεξαρτησίας» και ας μου πούνε πως βλέπουν άραγε το μέλλον των ιδίων, των πολιτικών χώρων τους αλλά και τής χώρας;

Αιφνίδια τους το λέω, σαν σκονάκι σε διαγώνισμα κι εγώ, ότι ο λαός βλέπει αυτήν την εγκαρσιότητα τής ολιγαρχικής παρέας και την κοινή συμμετοχή όλης της σε αυτό το ιδιομορφικά ανεξάρτητο παρακμιακό σύστημα (συγγνώμη για τον όρο, δεν μου αρέσει, αλλά κολλάει ο άτιμος!).

Όποιος αρπάξει στο μέλλον το δαχτυλίδι τής ιδεολογικής ηγεμονίας σε μια κοινωνία όπου κυριαρχεί αυτή η παράξενη και αλληλοϋβριζόμενη παρέα των «ανεξάρτητων» Ελλλήνων, δεξιών και αριστερών, από τι/που θα προέρχεται και προς τα που θα θέλει να τραβήξει το τιμόνι αυτής τής χώρας;;

Μάτι, Τέμπη, μπορεί να έχει κι άλλο, ποιος μπορεί να το αποκλείσει αυτό;

Προτού όμως τεθεί στο μέλλον αυτό το ζήτημα, με την ιδεολογική ηγεμονία, εγώ έχω να πω στους τής αλληλοϋβριζόμενης παρέας ότι ο «αυταρχικός συλλογισμός» στον πυθμένα τής κοινωνίας ήδη αιωρείται.

Αντί λοιπόν να ψάχνουν στα άδυτα τής «λαϊκής-λαϊκίστικης» «ψυχής» (το λένε και «ψυχικό επίπεδο» οι λογιώτατοι τους) ας δούνε λίγο στον καθρέφτη τον σάπιο, μη δυτικό, ναι, μη δυτικό εαυτό τους, και ας αναλογιστούν μήπως εκεί, ειδικά εκεί, είναι αυτό που φοβούνται.

Εγώ ο ταπεινός, αν και απέναντι πλέον σε κάθε αντιδυτικισμό, δεν έψαξα ποτέ σε κάποια «Δύση» τη σωτηρία μου, δεν ξέρω καλά καλά να μιλάω ζωντανά καμία ευρωπαϊκη γλώσσα, αναγνωρίζω βέβαια τα νομικοθεσμικά και κανονιστικά επιτεύγματα ακόμα και της «τρισκατάρατης» Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά η καρδιά μου και ο έρωτάς μου είναι στο Iran και στο Kurdistan. Δεν σας έχω ανάγκη δηλαδή.

Εσείς τι θα κάνετε, για να δούμε.

Εκτός από τον μηρυκασμό Κάντ και Χέγκελ, μάθαμε ότι υπάρχουν και κάτι κανόνες και κάτι τεχνικοί όροι, για τους οποίους δεν είδα να κόπτεστε τόσο, σας νοιάζει μόνον αν ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης και δεν ξέρω τι άλλο...

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

ανδρεας οικονομοπουλος ·

Που πήγαν τα 700.000.000 που έλαβε η χώρα μας από την Κομισιόν για τον εκσυχρονισμό του σιδηροδρομικού δικτύου; Η ΕΕ έχει δώσει περίπου 700 εκατ. ευρώ για την αναβάθμιση των σιδηροδρομικών υποδομών. https://primenews.press/komision-apo-to-2014-echoun-dothei-700-ekat-evro-gia-tous-sidirodromous-stin-ellada

Λοιπόν, που πήγαν τα χρήματα; Όσοι κυβέρνησαν από το 2014 και μετά ας απαντήσουν. Γιατί να παραπέμπει η Κομισιόν την χώρα μας, αν δεν υπάρχει λόγος;

2017: Κανονισμός Κομισιόν για το Ευρωπαϊκό Σύστημα Διαχείρισης Σιδηροδρομικής Κυκλοφορίας. Στα Τέμπη έπρεπε να έχει υλοποιηθεί ως το 2020. 2018: Γίνονται διαγωνισμοί.

2020: Οι εργασίες σταματούν με πρόσχημα τον κορωνοϊό! Η Κομισιόν παρέπεμψε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο την χώρα μας, αφού πρώτα έστειλε ΤΡΕΙΣ προειδοποιήσεις από το 2020.

Η χώρα μας παραπέμφθηκε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο λόγω μη συμμόρφωσής της με την οδηγία για τη δημιουργία Ενιαίου Ευρωπαϊκού Σιδηροδρομικού Χώρου (2012/34/Ε.Ε.) σύμφωνα με την οποία τα κράτη-μέλη πρέπει να εξασφαλίσουν την υπογραφή συμφωνίας μεταξύ του ελληνικού Δημοσίου και του διαχειριστή της εθνικής υποδομής (ΟΣΕ). Με λίγα λόγια, αφορά συμβόλαια σχετικά με τις επιδοτήσεις του ελληνικού κράτους προς τον ΟΣΕ. Το ζήτημα αυτό εκκρεμεί από τον Ιούνιο του 2015.

Τέλος, υπάρχει Ευρωπαίος Εισαγγελέας ερευνά εδώ και τέσσερις μήνες το σκάνδαλο με τα τρένα στην Ελλάδα όπως αναφέρουν κάποιες πληροφορίες; Σύμφωνα με αυτές, η έρευνα της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 2022 και αφορά στο κατά πόσο ζημιώθηκε ο προϋπολογισμός της ΕΕ καθώς οι επίμαχες συμβάσεις που ξεκινούν από 2007 είχαν χρηματοδοτηθεί εκτός από εθνικά και με κοινοτικά κονδύλια.

 

 

 

 

Για το διαχρονικό έγκλημα των κατσαπλιάδων Ελλήνων ολιγαρχών και των «αντιπάλων» τους, και μερικές άλλες παρατηρήσεις..

 

Για το διαχρονικό έγκλημα των κατσαπλιάδων Ελλήνων ολιγαρχών και των «αντιπάλων» τους, και μερικές άλλες παρατηρήσεις (1).

 

Από που να ξεκινήσω;

Ας ξεκινήσω από αυτόν που ένας παλιός σταλινικός εχθροφίλος μου τον είχε χαρακτηρίσει «Μέττερνιχ τής ελληνικής δημοσιογραφίας», τον κύριο Παπαχελά.

Καταρχάς ας μην ξεχάσουμε να σας θυμήσουμε ότι ο κύριος αυτός έχει μαθητεύσει στην Μεγάλη τού Γένους Σχολή Παραποίησης και Συκοφαντίας που είναι ο «Ριζοσπάστης».

Αυτά να λέγονται.

Ο κύριος αυτός έγραψε ένα άρθρο εις το οποίο, και αυτός -μη τον αδικήσουμε, λέει πολλά αλλά δεν λέει τίποτα για την μη εφαρμογή τού σύγχρονου τεχνικού συστήματος ελέγχου τής κυκλοφορίας των τρένων, το οποίο υπήρχε ως διαθέσιμο για την ιδιωτική εταιρεία και για τις δημόσιες αρχές (για να το επιβάλλουν, ως όφειλαν, και δικαιούνταν να το επιβάλλουν, κι ας μην το ήθελε η εταιρεία).

Ο κύριος Μέττερνιχ, λοιπόν, το έκανε κι αυτός γαργάρα, όπως λέμε λαϊκώς.

Σκοπός του λοιπόν είναι να το αποκρύψει αυτό το γεγονός, κι αυτός.

Έπειτα, «κρίνει» κι αυτός, χρησιμοποιώντας λίγο το σχήμα τού «μοτίβου», εξυπνούλης είναι, άλλος ένας ημι-εγγράμματος «φιλελεύθερος» είναι, για να βρει υποτίθεται το «κακό μοτίβο» που έφερε την καταστροφή, τι να βρει; το «ξέρει ήδη» ο σοφός.

Ένα κακό «μοτίβο» που σημαίνει, υποτίθεται, την θεσμική δειλία των πολιτικών και διοικητικών υπευθύνων να μην..τι; να μην πειράξουν την συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τα σχετικά.

Εδώ σταματάω, κάνω μια προσευχή στον Αλλάχ, ειδικά σε αυτόν, διαβάζω ένα απόσπασμα από το Κοράνι, και προσπαθώ να μην εκστομίσω αυτό που βγαίνει από μέσα μου συνοδευόμενο με μια σπάθα που ξέρετε πως χρησιμοποιείται, να μην το περιγράψουμε όμως.

Λέει ψέματα ο Μέττερνιχ όμως;

Κανένας στοιχειωδώς ευφυής Ψεύτης δεν λέει το απόλυτο Ψεύδος. Κάτι λέει, που να προσεγγίζει μια κάποια αλήθεια, και μετά χτίζει το ψέμα του με ό,τι τού απομένει.

Ας φύγουμε όμως από τον Μέτερνιχ, κι ας πάμε στους άλλους, ποιούς άλλους;

Πάμε στον Μητσοτάκη και τον Τσίπρα.

Ας δούμε λίγο την εικόνα τους.

Ήρθαν προετοιμασμένοι να μην τους ξεφύγει ούτε ένας μορφασμός χαμόγελου, κάποιοι λένε ότι ο Μητσοτάκης ακολούθησε τις συμβουλές κάποιου συμβούλου του, δεν ξέρω όμως.

Εγώ αυτό που είδα ήταν ένα ζόρι για να μην μιλήσει όπως συνήθως μιλάει, ως έκφραση προσώπου εννοώ, με αυτό το κολλημένο χαμόγελο που έχει συνήθως.

Το ζόρι φάνηκε όμως, και αυτό πού καταλαβαίνω εγώ είναι ότι αυτό το ανόητο χαμόγελο είναι τόσο βαθιά εγκατεστημένο στο πρόσωπο τού Κυρίου αυτού, ώστε να χρειάζεται ο φορέας αυτού τού προσώπου-χαμόγελου να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για να το καλύψει με μια μάσκα θλίψης και περίσκεψης «από πάνω».

Ο Τσίπρας έχει εξασκηθεί στην συνοφρύωση, σίγουρα κι αυτός κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να μην του ξεφύγει ένα από αυτά τα αλήτικα χαμόγελα που συνήθως του ξεφεύγουν ακόμα κι αν είναι πάνω σε ένα πτώμα, αλλά γενικά τα ψιλοκατάφερε, χωρίς να τα καταφέρει εντελώς όμως, διότι από ό,τι έμαθα τού ξέφυγε ένα χαμόγελο σε ένα άσχετο σημείο τού χώρου όταν τελείωσε η συνέντευξη από τον τόπο τού εγκλήματος.

Πάω τώρα να συνεχίσω την ανάγνωση τού Κορανίου.

--

 

 

Για το διαχρονικό έγκλημα των κατσαπλιάδων Ελλήνων ολιγαρχών και των «αντιπάλων» τους, και μερικές άλλες παρατηρήσεις (2).

 

Πάμε τώρα στους άλλους «Άλλους», τις σέκτες τού κρατισμού, οι οποίες λέγοντας το παγκόσμια πλέον προφανές ότι οι ιδιωτικοποιήσεις (ειδικά των στρατηγικών υποδομών) δημιουργούν προβλήματα στην οικονομική, κοινωνική και σωματική ασφάλεια των εργαζόμενων και των πολιτών γενικά, μετατρέπουν αυτή την εξήγηση από στοιχείο μιας ευρύτερης επαρκέστερης εξήγησης σε στοιχείο μιας σεκταριστικής νεο-κρατικίστικης αφήγησης.

Σύμφωνα με αυτή την νέα κρατικίστικη αφήγηση οι ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι απλά πηγές νέων προβλημάτων και ενισχυτές άλλων, ήδη υπαρχόντων (και είναι όντως), αλλά αποτελούν κάτι σαν «σατανική αιτία» που εξηγεί κάθε ζημιά, καταστροφή, κάθε αστοχία, και κάθε τι που μπορεί να παρουσιαστεί ως καταστροφικό πρόβλημα στην κοινωνική παραγωγική ζωή.

Αυτός ο εύκολος αναγωγισμός κρύβει βέβαια τις εξίσου θηριώδεις -μερικές φορές- αστοχίες και καταστροφές που δημιούργησε και δημιουργεί το κράτος όταν αυτό έχει την πλήρη κυριαρχία επί αυτών των στρατηγικών υποδομών.

Σε αυτό το αριστερό και λαϊκοκρατικίστικο σοσιαλιστικό πλαίσιο σκέψης ερίζουν σήμερα, από ό,τι έμαθα, το Κόμμα τού Θεού, το ΚΚΕ, και ο πολιτικός απατεώνας Βαρουφάκης.

Ο Βαρουφάκης μιλάει για το έγκλημα τής ιδιωτικοποίησης, και το ΚΚΕ τού δείχνει (έχοντας δίκιο σε αυτό) ότι ήταν ως στέλεχος τής κυβέρνησης υπεύθυνος για την επέκταση των ιδιωτικοποιήσεων, φανερώνοντας ταυτόχρονα ότι στο παρελθόν είχε ζητήσει για τους ελληνικούς σιδηροδρόμους την ιδιωτικοποίηση τους με συμμετοχή των..Κινέζων!

Πέρα από αυτή την έριδα στους κόλπους των αντιπροσώπων τού Θεού Λαού επί τής γης, όπου το ΚΚΕ αποδεικνύει άλλη μια φορά ότι έχει την αυθεντική πρωτοπορία, από όλους αυτούς τούς Κυρίους δεν περνάει από το μυαλό, αυτό το οποίο δεν πέρασε επίσης από το μυαλό τού Μέττερνιχ τής Καθημερινής, Παπαχελά, ότι δηλαδή ΕΝΤΟΣ αυτών των υφιστάμενων ιδιωτικο-καπιταλιστικών πλαισίων, η ελληνική δημόσια διοίκηση, το ελληνικό κράτος, η ελληνική κυβέρνηση (όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων) δεν έκανε αυτό που όφειλε και επιβάλλονταν να κάνει, ακολουθώντας/επιτάσσοντας τις σύγχρονες προδιαγραφές τεχνικού ελέγχου, χρησιμοποιώντας την ήδη υφιστάμενη τεχνολογία ελέγχου, η οποία μάλιστα είχε «εγκριθεί».

Με λίγα λόγια οι Έλληνες μπουρζουάδες (πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες) δεν κάνουν αυτό που οφείλουν να κάνουν εντός των νεοφιλελεύθερων πλαισίων που έχουν αποδεχτεί, και η «ταξική» αντιπολίτευση σε αυτούς τούς μπουρζουάδες ΔΕΝ απαιτεί να γίνει τουλάχιστον αυτό που πρέπει να γίνει, και μπορεί να γίνει, για να μην πεθάνουν χωρίς λόγο άνθρωποι (αυτό το «τουλάχιστον» δεν είναι «λεπτομέρεια»).

Να μη ξεχάσω όμως, υπάρχει και μια άλλη μικρότερη κλανιά που πετάχτηκε στο ελληνικό δωμάτιο, και πρόσθεσε κι αυτή το δικό της αρωματισμένο και άσχετο με την υπόθεση επαναστατικό a priori. 

Εμφανίστηκε, λοιπόν, στον πιο σεκταριστικά σεκταριστικό χώρο και το αενάως περιπλανώμενο φάντασμα τής «αυτοδιαχείρισης».

Ούτε κράτος, ούτε Ιδιώτης. 

Ναι ρε παλικάρια τής υπερβατικής υπέρβασης, να το καταλάβω αυτό σε ένα πιο απλό σύστημα, αλλά όταν έχουμε να κάνουμε με στρατηγικές υποδομές τού πιο σύγχρονου τύπου τεχνικής σύνθεσης και οργάνωσης, πως ακριβώς την φαντάζεστε την αυτοδιαχείριση των εργαζομένων;

Θα είναι αρμόζουσα σε αυτές τις συνθήκες; ή θα αφορά τσίπουρα και Μάλαμα για ηχητικό ξεκάρφωμα;

Είμαι σίγουρος ότι οι εργαζόμενοι σε αυτές τις στρατηγικές υποδομές ξέρουν καλύτερα από άλλους τι πρέπει να γίνει, και πως πρέπει να γίνει, και οι περισσότεροι από αυτούς έχουν Λόγο, άποψη, σωστότερη τοποθέτηση σε σχέση και με αυτά τα σύγχρονα τεχνικά θέματα, αλλά μάγκες μου ακριβώς επειδή δεν είναι τής ριζοσπαστικής αυτοδιαχείρισης που μπορεί να εφαρμοστεί ευκολότερα σε ένα εργοστάσιο αλλά ΌΧΙ εύκολα σε μια στρατηγική υποδομή, για αυτό μην σπεύδετε να μιλήσετε εκ μέρους τους για αυτοδιαχείριση χωρίς να έχετε επίγνωση (εσείς, όχι οι εργαζόμενοι εκεί) για τι μεγέθη και πολυπλοκότητα δομών μιλάμε σε αυτή την περίπτωση..

Εξάλλου, ούτε εσείς θίξατε το επίκαιρο στην εποχή μας τεχνικό ζήτημα ελέγχου, ούτε βέβαια είπατε τίποτα για την ταμπακιέρα επί τού συγκεκριμένου, ένα άλλο ΚΚΕ δηλαδή, μια άλλη σέκτα, τού αυτοδιαχειριζόμενου όμως, Θεού Λαού.

Μη σας πούνε και τεχνοφετιχιστές τεχνοφασίστες; έτσι;

Μη σπάσει κανένα λουδιτικό αυγό;;; έτσι;;;

--

 

Για το διαχρονικό έγκλημα των κατσαπλιάδων Ελλήνων ολιγαρχών και των «αντιπάλων» τους, και μερικές άλλες παρατηρήσεις (3).

 

Επιστρέφουμε στους κύριους υπεύθυνους, τους Έλληνες ολιγάρχες ή μπουρζουάδες.

Κανείς δεν αποκλείει την ευθύνη των λούμπεν ατόμων για την μη εκπλήρωση των απόλυτα ζωτικών καθηκόντων τους σε κρίσιμα πόστα, αλλά ΠΟΙΟΣ τους έβαλε εκεί;

Η Γιαγιά μου;

Ποιον βολεύουν αυτά τα λουμπεναριά;

Εμένα;

Δεν μιλάμε για βυσματώματα τού τύπου διορισμός σε κάποια θέση στο Δημόσιο, μιλάμε για κρίσιμα πόστα.

Η ευθύνη είναι και σε αυτό το επίπεδο στρεφόμενη προς τα άνω, προς την Ελληνική ολιγαρχία των μεγαλοκαπιταλιστών και των πολιτικών τού «συνταγματικού τόξου», τού Σύριζα συμπεριλαμβανόμενου.

Στο θέμα που ανέκυψε όμως, εκτός από το αμφιλεγόμενο ζήτημα τής λουμπενοποίησης, όντως τίθεται ζήτημα σε σχέση με την ιδιωτικοποίηση και την νεοφιλελεύθερη διάλυση των δημόσιων υποδομών, αλλά επίσης και επιτακτικότερα τίθεται ζήτημα σε σχέση με τον ακραία ληστρικό τρόπο με τον οποίο αυτές οι «καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις» έγιναν και γίνονται στην Ελλάδα.

Η ιδιαίτερη επίταση τής αρπακτικότητας που περιέχουν αυτές οι διεργασίες έτσι κι αλλιώς, βαρύνει όλη την αστική τάξη και όλους τους αστικούς πολιτικούς χώρους στην Ελλάδα.

Σε απλά ελληνικά:

Οι Έλληνες καπιταλιστές και τα πολιτικά υποκείμενα που τους εκπροσωπούν δουλικά και με χαμέρπεια, είναι κατσαπλιάδες, αρπακτικά χωρίς κανέναν έλεγχο, και σε σχέση με τους Ευρωπαίους καπιταλιστές -σε σχέση με την χώρα του ο καθείς, είναι χειρότεροι, σκουπίδια.

Οι Έλληνες καπιταλιστές και ο ελληνικός μπουρζουάδικος πολιτικός χώρος βλέπουν τον λαϊκό πληθυσμό «τους» σαν σκουπίδι.

Αλλά τα πραγματικά σκουπίδια είναι οι Έλληνες καπιταλιστές, τα πραγματικά σκουπίδια είναι το ελληνικό αστικό κράτος και τα ελληνικά αστικά κόμματα.

 

 

 

Ω Αλλάχ!

Υποφέρω..

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

Τον Ιανουάριο, οι συνδικαλιστές τού ΚΚΕ είχαν προειδοποιήσει για ζητήματα ασφάλειας, και είχαν απαιτήσει, κάπως γενικόλογα, να υπάρξουν μέτρα για την ασφαλή κυκλοφορία των τρένων.

Το σημειώνω για να μην αδικούμε κανέναν.

Πάλι λείπει ως ειδικά και συγκεκριμένα αιτούμενο το συγκεκριμένο σύγχρονο πλαίσιο, τεχνικού ελέγχου, όπως φαντάζομαι εγώ ότι αρμόζει «δομικά» στις σημερινές συνθήκες/δομές τής παραγωγής, και αυτό το στοιχείο απουσιάζει γενικά από τον πολιτικό λόγο του ΚΚΕ, όπως απουσιάζει γενικότερα ένας σύγχρονος λόγος για τον «εκσυγχρονισμό», αυτό είναι το ζήτημα (όχι μόνον) με αυτό το κόμμα, αλλά όπως είπα πρέπει να τα καταγράφουμε όλα με αμεροληψία.

 

 

 

Τρίτη 24/01/2023

https://www.902.gr/eidisi/ergatiki-taxi/318247/xana-sovaro-atyhima-simera-sto-kentriko-ergostasio-tis-hellenic-train?fbclid=IwAR0Sd0GaZ2s3reXzUAIIvQsUMbghssz_vFG12i5gz5PL-orL5eiIjdWoeO4 

ΠΕΙΡΑΙΑΣ

Ξανά σοβαρό ατύχημα σήμερα στο κεντρικό εργοστάσιο της Hellenic Train (ΤΡΑΙΝΟΣΕ)

Ξανά σοβαρό ατύχημα σήμερα στο Κεντρικό Εργοστάσιο Πειραιά της Hellenic Train (ΤΡΑΙΝΟΣΕ) όταν ντηζελομηχανή χτύπησε ηλεκτράμαξα που ήταν ανασηκωμένη σε γρύλους με αποτέλεσμα αυτή να πέσει από τους γρύλους. Ευτυχώς κάτω από την ηλεκτράμαξα και μέσα σε αυτή, εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχαν τεχνίτες.

«Πραγματικά αναρωτιέται κανείς τι άλλο πρέπει να συμβεί για να αναλάβουν επιτέλους τις ευθύνες τους, η Κυβέρνηση, η εργοδοσία. Πρέπει πρώτα να θρηνήσουμε νεκρούς και μετά να παρθούν μέτρα προστασίας της ανθρώπινης ζωής; Πόσο κοστολογείται για τους παραπάνω, η ανθρώπινη ζωή;», σημειώνει η Δημοκρατική Ενωτική Συνδικαλιστική Κίνηση Σιδηροδρομικών (ΔΕΣΚ-Σ).

Όπως αναφέρει, «το ζήτημα των ατυχημάτων και δυστυχημάτων στους χώρους δουλειάς, στις διαβάσεις και στη γραμμή του Σιδηροδρόμου δεν είναι νέο φαινόμενο. (Πρόσφατα απολύθηκαν από τον ΟΣΕ 160 εκπαιδευμένοι και πιστοποιημένοι Φύλακες Ισόπεδων Διαβάσεων).

Οι εργαζόμενοι στα Μηχανεργοστάσια, στη γραμμή και στα τρένα, αλλά και οι επιβάτες και οι πεζοί βρίσκονται καθημερινά εκτεθειμένοι σε μια σειρά κινδύνους, για τους οποίους οι Κυβερνήσεις και οι εταιρείες αδιαφορούν, δεν παίρνουν κανένα μέτρο για ασφαλή εργασία στους χώρους δουλειάς, δεν παίρνουν κανένα μέτρο ασφαλούς κυκλοφορίας των τραίνων γιατί αποτελούν κόστος και εμπόδιο στην κερδοφορία τους».

Τονίζει ότι, «διαχρονικά, Κυβερνήσεις και εργοδοσία παίζουν με τις ζωές μας, πετώντας ο ένας το μπαλάκι των ευθυνών στον άλλον. Από τη άλλη μεριά όμως, καταφέρνουν να συντονίζονται και να συμφωνούν μεταξύ τους όταν πρόκειται για ιδιωτικοποιήσεις και παχυλές κρατικές ενισχύσεις ή όταν πρόκειται να εντατικοποιήσουν τη δουλειά των εργαζομένων για να αυξάνει τα κέρδη της η Hellenic Train και τα άλλα επιχειρηματικά συμφέροντα στο χώρο του Σιδηροδρόμου. Η ακόμη μεγαλύτερη εντατικοποίηση που θέλει να επιβάλλει η Hellenic Train μπροστά στο κυνήγι των "στόχων" θα πολλαπλασιάσει με μαθηματικό τρόπο τον κίνδυνο των ατυχημάτων».

«Να μην τολμήσει η Διοίκηση της Hellenic Train στην προσπάθειά της να αποποιηθεί της τεράστιας ευθύνης της, να βρει εξιλαστήρια θύματα. Το φιλότιμο των εργαζομένων έχει στερέψει. Χρόνια τώρα γίνονται υπεράνθρωπες προσπάθειες χωρίς αυτές να βρίσκουν καμία αναγνώριση. Η εταιρεία δείχνει απλά να βολεύεται......», υπογραμμίζει.

Διαμηνύει, «μέχρι εδώ.

Δε θα σακατευτούμε για χάρη των κερδών της Hellenic Train.

Οι εργαζόμενοι στο Σιδηρόδρομο οφείλουμε να βάλουμε τις δικές μας ανάγκες μπροστά, να διεκδικήσουμε με τον αγώνα μας τώρα μέτρα υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειά και στην κυκλοφορία των τραίνων. Να διεκδικήσουμε τώρα Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με αυξήσεις που να καλύπτουν τον πληθωρισμό και εργασιακά μέτρα.

Τα Σωματεία όλων των εταιρειών να πάψουν να ανέχονται αυτή την κατάσταση, δίνοντας συνεχόμενες πιστώσεις χρόνου στις εταιρείες και να πάρουν εκείνες τις πρωτοβουλίες μαζί με τους εργαζόμενους, να διεκδικήσουν για να παρθούν άμεσα μέτρα».

«Ζητάμε:

• Άμεση πρόσληψη μόνιμου προσωπικού με συγκροτημένα δικαιώματα για την κάλυψη των πολύ μεγάλων και σοβαρών ελλείψεων σε όλες τις ειδικότητες, αντίστοιχη εξειδίκευση και πιστοποίηση του προσωπικού.
• Πρόγραμμα εκπαίδευσης όλων των εργαζομένων, τόσο στις νέες τεχνολογίες όσο και στον ασφαλή τρόπο εκτέλεσης των εργασιών.
• Συντήρηση, επισκευή και εκσυγχρονισμό όλου του τεχνικού εξοπλισμού και όλων των εγκαταστάσεων για ασφαλή εργασία.
• Σωστή συντήρηση και επισκευή του τροχαίου υλικού και της γραμμής.
• Μέτρα ασφαλούς κυκλοφορίας των τραίνων, ιδιαίτερα κατά τη διέλευσή τους από κατοικημένες περιοχές.
• Χορήγηση Μέσων Ατομικής Προστασίας.
• Εκσυγχρονισμός των εγκαταστάσεων.
• Τεχνικός Ασφάλειας και Γιατρός Εργασίας σε κάθε συγκρότημα.

Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι,

Θα υπερασπιστούμε τη ζωή μας και την ασφάλεια στην εργασία μας με κάθε τρόπο», καταλήγει.

 

 

 

 

 

Τέμπη. Οι κατσαπλιάδες τής καπιταλιστικής ολιγαρχίας και οι λούμπεν κοπρίτες «επικριτές» τους.

Αναφερόμενοι στο έγκλημα στα Τέμπη.

Ας θεωρήσουμε τον ατομικό παράγοντα τής ευθύνης ως υπαρκτό κολάσιμο επιλήψιμο, αλλά όχι καθοριστικό.

Χωρίς να παραβλέπουμε τις ούτως ειπείν ευθύνες τής «δομής», εννοώντας τον καπιταλισμό, το κράτος αλλά και την ειδική σύσταση τής «δομής», ήτοι τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, ας μην ξεχάσουμε να διατυμπανίσουμε αυτό για το οποίο οι περισσότεροι από αυτούς που προτιμάνε να αναφέρονται σε όλα αυτά (όπως η νεοσταλινική σέκτα τού ΚΚΕ) ξεχνάνε να μιλήσουν, δηλαδή, για την ευθύνη που προκύπτει από την ληστρική κομπραδόρικη και κατσαπλιάδικη νοοτροπία και πρακτική τής ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης να ΜΗΝ ακολουθεί/επιτάσσει τα σύγχρονα πρωτόκολλα τεχνικού έλεγχου, ασφάλειας και εποπτείας, των πιο σύγχρονων (άρα και απαιτητικότερων ως προς την μοντέρνα διαχείριση τους) παραγωγικών διεργασιών.

Δεν είναι λεπτομέρεια, όλο αυτό, όπως δεν είναι λεπτομέρεια επίσης ότι όλοι οι αντιμοντερνιστές και λάβροι επικριτές τού καπιταλισμού και τού κράτους γενικά στην Ελλάδα, όλοι δηλαδή οι λούμπεν που ζουν με ιδέες/πρακτικές προχειρότητας την ίδια την ζωή τους (και θέλουν να κάνουν και επανάσταση οι άθλιοι), ΔΕΝ ασκούν κριτική στην ελληνική ολιγαρχία σε αυτό το επίπεδο.

Σε μια χώρα όπου ο εκσυγχρονισμός έγινε ευκαιριακή σημαία των κατσαπλιάδων τής αρπακτικής ολιγαρχίας, και απαξιωτικός χαρακτηρισμός στα στόματα των λούμπεν κοπριτών, ο εκσυγχρονισμός ως ένα από τα αιτήματα και τα δικαιώματα τού λαού και τής κοινωνίας πρέπει να εμφανιστεί στο πολιτικό προσκήνιο.

 

Ιωάννης Τζανάκος 

Στο Facebook

ανδρεας οικονομοπουλος

Δείτε τα ψηφιακά "κλειδιά" των σιδηροδρομικών κόμβων και το ψηφιακό σύστημα ελέγχου και χειρισμού σηματοδότησης (ETCS) https://ir.lib.uth.gr/.../handle/11615/50057/19270.pdf... αλλά και τι συμβαίνει στη Γερμανία. Έχει καμιά σχέση με την χώρα μας; Δικαίως η Κομισιόν αποφάσισε την παραπομπή της χώρας μας για το ζήτημα των σιδηροδρομικών υποδομών. Υπάρχουν προφανείς πολιτικές διαχρονικές ευθύνες.

Τα τρένα όταν συγκρούονται μεταξύ τους δεν είναι παιχνίδι, είναι πραγματική σφαγή. Και ενώ υπάρχουν οι δυνατότητες να είναι εξαιρετικά ασφαλή ακόμα και στην περίπτωση που ο μηχανικός χάσει ένα σήμα ή λιποθυμήσει, επειδή το τρένο θα σταματήσει αυτόματα, αυτές οι δυνατότητες δεν προσφέρονται. Τα ηλεκτρονικά σήματα είναι αυτά που θα αποτρέψουν την είσοδο τρένου σε άλλη γραμμή που έχει ήδη καταληφθεί από άλλο τρένο. Τα ψηφιακά συστήματα είναι αυτά που μπορούν να ελέγξουν την ταχύτητα ενός τρένου και να φρενάρουν αυτόματα, όταν η ταχύτητα είναι μεγαλύτερη της προβλεπόμενης, ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο.

Πολλές από αυτές τις εγκαταστάσεις έχουν εισαχθεί μόνο μετά από τέτοια δυστυχήματα. Επειδή όμως οι σιδηρόδρομοι υπάρχουν εδώ και σχεδόν 200 χρόνια, είναι αρκετός χρόνος για να γίνουν οι προηγούμενες θλιβερές εμπειρίες, μαθήματα.

Η γενική αρχή είναι αυτή του «απόλυτου μπλοκ». Όταν ένα τμήμα της γραμμής είναι δεσμευμένο για ένα τρένο, κανένα άλλο τρένο δεν μπορεί να εισέλθει σε αυτό το τμήμα. Μόνο όταν το τρένο έχει αναφερθεί δεόντως μακριά από το τμήμα, η γραμμή θα είναι διαθέσιμη για κράτηση για άλλο τρένο. Αυτό δεν είναι δυνατόν στην εποχή μας να συμβαίνει με κωδικό κουδουνιού, διακόπτες, τηλέγραφο, τηλέφωνο και λοιπά τέτοια. Επειδή σήμερα υπάρχουν περισσότερα τρένα και οι διαδρομές τους διασταυρώνονται μεταξύ τους, τα αυτοματοποιημένα συστήματα είναι αυτά που περέχουν (με επίβλεψη φυσικά) την μεγαλύτερη ασφάλεια, και προφανώς η συνεχής εκπαίδευση, αξιολόγηση και ανάπτυξη του προσωπικού, αλλά και όλων των υπόλοιπων υπευθύνων που πρέπει να αναγκάζουν τις εταιρείες να ξοδεύουν χρήματα σε παρόμοια συστήματα ασφαλείας, είτε αυτό αρέσει στις εταιρίες, είτε δεν αρέσει.

Η πιο πρόσφατη μέθοδος πρόληψης συγκρούσεων τρένων ονομάζεται Positive Train Control και έχει επιβληθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες τα τελευταία χρόνια. Χρησιμοποιεί αισθητήρες για τον προσδιορισμό της θέσης των τρένων μαζί με GPS και μπορεί να ενεργοποιήσει αυτόματα τα φρένα όταν ένα τρένο βρίσκεται σε πορεία σύγκρουσης με ένα άλλο ή άλλες συνθήκες τροχιάς που θα μπορούσαν να προκαλέσουν εκτροχιασμό για άλλους λόγους. Δείτε ένα παράδειγμα ΕΔΏ. https://www.youtube.com/watch?v=UIXiwmZW0Yo

Σε σηματοδοτημένη γραμμή, ο μηχανικός ακολουθεί τις ενδείξεις σήματος και λειτουργεί ανάλογα ενώ σταματά για κόκκινα σήματα που θα μπορούσαν να υποδεικνύουν άλλες συνθήκες αμαξοστοιχίας ή τροχιάς που θα μπορούσαν να προκαλέσουν σύγκρουση ή εκτροχιασμό. Δεν λέμε εδώ πως έπρεπε να κατέχουμε την αιχμή της τεχνολογίας, λέμε ότι δεν υπάρχουν ούτε τα ευνόητα.

 

From Iran and Afghanistan to Greece, to overthrow theocracy and inhuman religions.

 

29 Δεκεμβρίου 2021 

To Iranian and Kurdish comrades: there will be a revolution and it will take place in Iran. You will be alone, all alone, but you must understand this by now. The Western left is in complete political and ideological confusion about the Middle East, much to the point of even preferring the theocratic regime and Arab nationalism, issues that are now in the eternal grave of the past. Without expecting any substantial solidarity from your Western comrades, you must carry the revolution on your shoulders like the Atlas. You have a wonderful civilized people with a great culture, you have allied ethnicities, you have the productive background created by capitalist productive relations and the workers with their hands, your great intellectuals with their minds, and the whole world will be shaken by the revolution that will happen in your homeland.

 

I don't know if all religions are gloomy, I know the ones next to me: Christianity and Islam.
And I hate them deeply.

 

Δεν περιορίζουν οι άνθρωποι τις θετικές επιστήμες, οι θετικές επιστήμες (πρέπει να) περιορίζουν τις φαντασιώσεις των ανθρώπων.

 

I also have a dream, to tear down mosques and churches.

 

Λοιπόν εσείς τής αντιδυτικής άρνησης, η συζήτηση κάπου τελειώνει. Χάσατε ιδεολογικά κατά κράτος, έχετε καταντήσει Χομεϊνί, τελείωσε

 

Η Κυριαρχική καπιταλιστική «ανατολή» βαδίζει πάνω σε αντιδραστικά χνάρια, έχει πάρει τον κακό δρόμο κι αυτό λέει πολλά, αναδρομικά.

 

Η δύση συνεχίζει να προπορεύεται κι αυτό είναι ευθύνη και τής αντιδραστικής κυριαρχικής ανατολής.
Τα άλλα είναι για παρηγοριές.

 

Οι αντιδυτικές ανοησίες τής..δυτικής αριστεράς το μόνο που καταφέρνουν είναι να ενισχύουν τους εθνικιστές-θεοκράτες τής ανατολής

--

Τα πράγματα είναι απλά και θλιβερά:
Στο «Τώρα» ο ανατολικός ιμπεριαλισμός είναι χειρότερος από τον δυτικό ιμπεριαλισμό.

--

Ο μεγαλύτερος ιδεολογικός εχθρός των εργατικών τάξεων τής Ασίας είναι ο αντι-δυτικός Λόγος. Είναι όπλο των ανεξάρτητων εθνοκαπιταλιστών τής Ασίας, και σε τίποτα δεν πρόκειται να βοηθήσει τις εργατικές τάξεις τής Ασίας.

--

 

Ως σημαίνουσα δομή που υπερβαίνει το λέγειν υπάρχει μόνον ο διαρκώς επεκτεινόμενος Λόγος των θετικών επιστημών, και βέβαια σε καμία περίπτωση αυτός ο Λόγος δεν συμπίπτει με τις φαντασιώσεις των λαχανικών λακανικών ή τις παλιότερες φαντασιώσεις τού διαλεκτικού υλισμού.

---

 

Ο Φουκώ το 2022.

---

Ο Φουκώ έθεσε με «αντιεγελιανό» τρόπο το ζήτημα τής σωματικότητας σε όλες τις πτυχές της, με μιαν αμφιθυμία και μιαν άρνηση ως προς την ιστορικότητα τού φαινομένου, αν και η πρωτοτυπία τού έργου του είναι ο αναγκαστικός «εγελιανισμός» αυτού τού εγχειρήματος.

Έχω αναφερθεί παλαιότερα στην σημαντικότητα τού έργου τού Φουκώ, την οποία δεν πρόκειται να αμφισβητήσω, ειδικά σε μερικά σημεία του που έχουν προσφέρει «ορισμούς-και-προσδιορισμούς» των πραγμάτων.

Ωστόσο, με τα τωρινά δεδομένα τής έρευνάς μας, με τα πρώτα πορίσματά της, όπως επίσης με βάση τα επίκαιρα δεδομένα τής συνολικής κατάντιας και έκπτωσης όλων των φουκωικών αλλά και άλλων ευρύτερων εξίσου καταστροφικών μηδενιστικών-και-σκοταδιστικών αντιλήψεων για την υγειονομική και βιοπολιτική συνθήκη τής ζωής των ανθρώπων, το καθήκον μας για πολεμική κριτική διευρύνθηκε:

Αυτό που παρουσιάζεται στην ιδεολογική και επιστημονική «αναπαράσταση» ως μια «σωματική μονάδα» ανθρώπινης ή υποκειμενικής «ικανότητας-και-δεξιότητας» για εργασία [ως μονάδα μπορεί να σημαίνει ταυτόχρονα και πολλαπλότητα ικανοτήτων-και-δεξιοτήτων], είναι το αποτέλεσμα μιας νομοτελειακής, άρα μη-επιλεγμένης ιστορικής διεργασίας αποδέσμευσης τής εκμεταλλευτικής κυριαρχίας από την «ανάγκη» «της» να δομεί την κυριαρχία «της» επί των υποκειμενικών όρων τής εργασίας-παραγωγής, και επί τού προϊόντος αυτής, δια μέσω τής αναγκαστικής αρχικής βίαιης δέσμευσης των φορέων τους ως φορέων, ως «εξωτερικών φυσικών σωμάτων».

Η προ-καπιταλιστική εκμεταλλευτική κυριαρχία δομούσε την κυριαρχία της στους υποκειμενικούς όρους τής εργασίας και το προϊόν που παρήγαγαν δια μέσω τής αρχικής βίαιης δέσμευσης της «εξωτερικής φυσικής» πτυχής τής παρουσίας τους.

Η προ-καπιταλιστική εκμεταλλευτική κυριάρχηση τού εργασιακού υποκειμένου τελούνταν δια μέσω τής βίας επί του «εξωτερικού φυσικού σώματος». Καμία κυριαρχία, ειδικά προ-καπιταλιστική, δεν μπορεί να ασκήσει βία επί ενός υποθετικού «συνολικού σώματος».

Το «σώμα» είναι μια αφαίρεση κι αυτό, ας ενοχλεί αυτό το γεγονός τον [όχι και τόσο νέο πλέον] νιτσεϊκής καταβολής «υλισμό» μερικών. Οπότε, όπως πρέπει πάντα να προσέχουμε όταν εξετάζουμε μη-ρητορικά, όσο είναι δυνατόν, την ουσία των εννοιών και των ορισμών μας, έτσι κι όταν χρησιμοποιούμε έννοιες και λέξεις που παρουσιάζονται ως αυτονόητες και απορρέουσες από μια «φυσική» κατάσταση των πραγμάτων, όπως είναι το σώμα, πρέπει να προτάσσουμε και στον εαυτό μας και στους άλλους την απαίτηση να τις αντιμετωπίσουν ως αφαιρέσεις, οι οποίες πρέπει με την σειρά τους: 1. να εξεταστούν κατά πόσο είναι κενές και κατά πόσο θα μπορούσαν να αποκτήσουν εμπειρικό περιεχόμενο, 2. να εξεταστούν ως δυνάμενες να έχουν, αν και αφηρημένες, πολλές εσωτερικές διαιρέσεις σε «εξίσου» αφαιρετικές ειδικές μορφές, 3. να εξεταστούν στο γεννητικό ιστορικό πλαίσιο τους, χωρίς να ταυτιστούν πλήρως με αυτό, αλλά και χωρίς να θεωρείται ότι «έπεσαν από τον πλατωνικό ουρανό» σαν να υπήρχαν πάντα. Προκειμένου να διαρρηχθεί μια ιδεολογική οντολογικοποίηση μερικών εννοιών που καταντούν ράκη μιας προηγούμενης βασανιστικής κριτικής γέννας, μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει θαρρώ, έστω μόνον στην «αρχή», εικονιστικά σχήματα, βίαιες μεταφορές, βίαιες ως προς την υπερβολική εκλέπτυνση που έχει δημιουργήσει η ιδεολογία στους υπνωτισμένους ακολούθους της. Διότι η ιδεολογία-ιδεοληψία, δεν είναι μόνον μια χοντροκοπιά, μια άγαρμπη βία επί τού πολλαπλού και πολύμορφου κόσμου μας, αλλά ταυτόχρονα είναι και μια έξαψη περιπτωσιολογικών εκλεπτύνσεων, υπόγειων αμυνών, προφάσεων και παρασιωπήσεων, οι οποίες πρέπει να συντρίβονται με ορμή, και να εκτίθενται στο φως τού ανθρώπινου κόσμου τής καθημερινότητας, ο οποίος πάντα καταλαβαίνει από παραδείγματα και εικόνες, και καλά κάνει και καταλαβαίνει μέσα από παραδείγματα και εικόνες.

Μιλώντας λοιπόν για την προ-καπιταλιστική κυριαρχία ως κυριαρχία επί τού «εξωτερικού φυσικού σώματος» σε αντιδιαστολή προς την καπιταλιστική κυριαρχία ως κυριαρχία επί ενός [ετερογενούς προς το προαναφερθέν] «εσωτερικού φυσικού σώματος» που απαρτίζεται από τους αφηρημένους προσδιορισμούς ή όρους τής εκμεταλλευτικής κυριαρχίας, εννοώ βέβαια κάτι που μπορεί να συλληφθεί εμπειρικά και να χρησιμοποιηθεί ακόμα και επαναστατικά-προπαγανδιστικά από όποιον θέλει να το χρησιμοποιήσει, και όχι τίποτα στρυφνές θεολογίες τού μη-ιερού. Μη προσπαθώντας να ορίσω τα πάντα από την πρώτη παράγραφο, πρέπει κάθε εικονιστική αφαίρεση να την αντισταθμίζω με μιαν αντίρροπη αποσβεστική και διαφοροποιητική της, ώσπου όλα να ξαναβυθίζονται στην αφαίρεση, τής οποίας όμως ο «φορέας-αναγνώστης» πρέπει να ξέρει ότι είναι αφαίρεση, άρα ίσως ένα τίποτα, πάλι.

Το «εξωτερικό φυσικό σώμα» είναι μια αφαίρεση που εικονίζει βοηθητικά την θεώρηση της ωμής θεμελίωσης τής προ-καπιταλιστικής κυριαρχίας σε διάκριση προς την δομική κυριαρχία τού Κεφαλαίου που όπως και να το κάνουμε στόχευσε και στοχεύει, ας το πω κι ας φανεί πολύ «λαϊκό», στην ψυχή τού εργαζόμενου, δημιουργικού σώματος των ανθρώπων και των ζώων, στο «εσωτερικό σώμα» τους. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ούτε «σώμα» γενικά, ούτε «εξωτερικό σώμα», ούτε «εσωτερικό σώμα», γενικά, παρά μόνον μια συσχέτιση τής εκμεταλλευτικής κυριαρχίας με ζωντανά ανθρώπινα-ή-ζωϊκά υποκείμενα, και τα αποκρυσταλλώματα αυτής τής εξουσιαστικής και οντολογικά αδιέξοδης συσχέτισης και συνσυγκρότησης, είναι οι οντολογικοποιημένες και μεταφυσικοποιημένες πτυχές που προαναφέραμε, ως «μέρη» μιας γενικότερης ψευδο-ολικής πτυχής, τής «σωματικότητας», η οποία δεν υπάρχει κι αυτή παρά μόνον σαν φάντασμα μιας ενιαίας ζωής.

Αν θέλουμε να ψάξουμε κάτι, ας ψάξουμε πως αυτή η εξουσιαστική οντολογικοποίηση, το «σώμα», αντιπροσωπεύεται στην έννοια/κατάσταση τού καπιταλιστικού εμπορεύματος που περικλείει την εργασιακή δυνατότητα/ικανότητα των ανθρώπων και των ζώων.

Είδαμε ότι η εργασιακή/εργατική δύναμη αν και είναι μια πτυχή τής συνολικής εργασιακής/εργατικής υποκειμενικότητας, λόγω των αλλοτριωτικών δυνατοτήτων της ως «ιδανικό υλικό» τής ιστορικής ανάδυσης τής εμπορευματικής-καπιταλιστικής μορφής της δεν μπορεί να θεωρηθεί ως μια απλά «αντικειμενική» πτυχή τής εργασιακής/εργατικής υποκειμενικότητας [δογματικός τρόπος θέασης της]. Δεν μπορεί ωστόσο και να ταυτιστεί με την εμπορευματική-καπιταλιστική μορφή της αλλά ούτε καν με την στατική γενική-ή-αφηρημένη μορφή της όπως τούτη θα παράγονταν υποθετικά από μιαν νέου [γραφειοκρατικού ή κρατικοκαπιταλιστικού] τύπου «αλλοτριωτική» «διαλεκτική άρση-και-επέκταση» της ως αυτονομημένου καπιταλιστικού όρου. Ως θεωρητικός και πρακτικός όρος, η «εργασιακή/εργατική δύναμη» έχει εντέλει ακόμα την αόριστη απειρία που έχει ο όρος τής «εργασίας-παραγωγής» [στην ανώτατη αόριστη αφαίρεσή του και στις διάφορες πιθανές αυθαίρετες ειδικοποιήσεις του]. Αυτό σημαίνει ότι, πέραν των δογματικών μαρξιστικών θέσεων για το θέμα και των χαοτικών και ετεροκαθορισμένων νεοαριστερίστικων κριτικών αυτών των δογματικών θέσεων, υπάρχει ένα πρόβλημα που τίθεται με συγκεκριμένους όρους και δεν έχει ακόμα επιλυθεί.

Η εργασιακή/εργατική δύναμη αν ορισθεί ως σύνολο ικανοτήτων που δεν μπορούν παρά να έχουν πάντα και δημιουργική πτυχή, δεν παράγεται συνολικά ως αγαθό, είτε είναι εμπορευματικό/και/καπιταλιστικό είτε όχι, άρα συνεπαγωγικά δεν μπορεί να παραχθεί όπως παράγονται όλα τα άλλα αγαθά εφόσον σε μια καθοριστική πτυχή της είναι μη-αγαθό, είναι κάτι πέραν των αγαθών και των πραγμάτων γενικά. Προλαβαίνω την αιώνια Ολμε, και κάθε «αγαθιάρα» παιδαγωγική «αριστερά», που βλέπει πίσω και κάτω από όλες τις διανοητικές και εικαστικές δημιουργίες και επιστήμες μια καλοσυνάτη ή μια κακιά και λειψή καπιταλιστική «παραγωγική κατανάλωση» «εκπαιδευτικών αγαθών» που ισχύει σε κάθε κοινωνικό σύστημα ως η απόλυτη «Αιτία» παραγωγής-δημιουργίας αυτών των επιστημών-και-δημιουργιών. Δεν υπάρχει άδικο και λάθος σε όλα από αυτά που λέει η αιώνια Ολμε, αλλά όπως πάντα υπάρχει σε αυτά μια προκρούστεια «αριστερο»δασκαλίστικη αντίληψη για το τι είναι η δημιουργία και η υλική παραγωγή νοημάτων, αγαλμάτων εικόνων ταινιών λογοτεχνημάτων, αλλά και τροφής, ρούχων και άλλων.

Κάτω από όλα αυτά υπάρχει μεν και θα υπάρχει πάντα μια διεργασία «παραγωγικής κατανάλωσης» εκπαιδευτικών και γνωσιακών-εμπειρικών αγαθών, υπό καπιταλιστικούς ή άλλους όρους, αλλά η δημιουργία δεν είναι «αυτό», η δημιουργική ικανότητα δεν είναι «αυτό», ακόμα κι αν είναι και «αυτό» εν μέρει, ακόμα κι αν χρειάζεται και «αυτό».

Η δημιουργία και η δημιουργική ικανότητα που την θεμελιώνει, θεμελιωνόμενη κι αυτή από την ίδια την δημιουργία, είναι αυτοδημιουργία και αυτοπαραγωγή, άρα σε μια κρίσιμη και κορυφαία πτυχή της, η οποία άρχει και κυριαρχεί επί των υπολοίπων πτυχών της, δεν είναι αγαθό, ούτε παράγεται από άλλα αγαθά.

Γιατί άραγε η «ταπεινή» εκδοχή της, η τάχα «ταπεινή» εκδοχή της, η εργασιακή/εργατική δράση, και η ταπεινή εκδοχή τής τάχα «ταπεινής» αυτής δράσης, η εργασιακή/εργατική δύναμη, να μην υπόκειται στην ίδια νομοτέλεια εξαιρετικότητας και υλικής υπερβατικότητας.

Η εργασιακή/εργατική δύναμη παρουσιάστηκε ιστορικά σαν μια αναδυόμενη ως εμπόρευμα καπιταλιστική [πρακτική-θεωρητική] αφαίρεση, η οποία ωστόσο υπήρχε και πριν τον καπιταλισμό, και θα υπάρχει και μετά τον καπιταλισμό, ως μια πτυχή [ή μερική «όψη»] τής έννοιας/κατάστασης τού εργασιακού υποκειμένου.

Το Κεφάλαιο υπάρχει ως ο κυρίαρχος εκμεταλλευτικός «πόλος» μιας κυριαρχούμενης-από-«αυτό» διπολικής αντινομικής ενότητας, όπου τον άλλο «πόλο» τον απαρτίζει το εμπόρευμα «εργασιακή/εργατική δύναμη».

Εάν η εργασιακή/εργατική υποκειμενικότητα «αρθεί στο ύψος» τής επιθυμίας τής ολότητάς της, τείνει να διαρρήξει τον αυτονομημένο ως εμπόρευμα πτυχωτικό «εαυτό» της [ήτοι, την αποξενωμένη-και-οντολογικοποιημένη ως εμπόρευμα πτυχή: «εργασιακή/δημιουργική δύναμη»], και επιθυμεί να τον «αφομοιώσει» ξανά στην ολότητα τής εργασιακής υποκειμενικότητας.

Όταν η εργασιακή/εργατική υποκειμενικότητα εξεγείρεται ενάντια στην καπιταλιστική-εμπορευματική αυτονόμηση μιας πτυχής της [ήτοι, τής «εργασιακής ικανότητας» ως αποξενωμένης από τους άλλους όρους τής εργασίας και τής ζωής] επιδιώκει και επιθυμεί να την εντάξει ξανά ως «μερικό στοιχείο» σε μιαν ενιαία ολότητα, η οποία συμπεριλαμβάνει: και 1) την εργασιακή υποκειμενικότητα ως «ενιαία οντότητα» [χωρίς την εργασιακή/εργατική δύναμη ως αποκομμένη] και 2) τα αντικειμενικά υλικά μέσα παραγωγής-και-επιβίωσης στα οποία εργάζεται και δρα δημιουργικά-παραγωγικά.

Άρα: Όταν η εργασιακή/εργατική υποκειμενικότητα επιθυμεί την ένωση των σπασμένων κομματιών τού «εαυτού» της και εξεγείρεται με βάση αυτή την επιθυμία της, πρέπει για να περάσει από την επιθυμία στον ορθό και συνεκτικό Λόγο και να μην ξεπέσει στον «αυτονομισμό» τον εργατίστικο σεπαρατισμό, και μιμητισμό ταυτόχρονα, τής τάχα μου «προλεταριακής αυτοαξιοποίησης», να δει καταρχάς ότι η προσωρινή και εύθραυστη ενότητά της δεν είναι «ολότητα», ούτε καν μια συνεκτική αν και κατασκευασμένη «εργασιακή/εργατική ενότητα» [όπως θα την όριζε λόγου χάριν ένας μη-ολιστής επαναστάτης], εφόσον θα «λείπει ακόμα» το αντικειμενικό υλικό στοιχείο, τα μέσα παραγωγής, τα μέσα επιβίωσης και οι πόροι, αυτό που ο Μαρξ ονόμαζε «ανόργανο σώμα» των ανθρώπων.

Αν η εργασιακή/εργατική υποκειμενικότητα κάνει κατάληψη στην μονάδα παραγωγής που δουλεύει; [μιλώντας πάντα για την εργασιακή/εργατική υποκειμενικότητα νομιναλιστικά-υλιστικά και όχι σαν να υπάρχει τάχα μου παντού ως ένα οντολογικό Εν]. Κι αν ακόμα λοιπόν αυτή η εργασιακή/εργατική υποκειμενικότητα οικειοποιηθεί μια μονάδα ή περισσότερες μονάδες τού συνολικού συστήματος παραγωγής μιας χώρας ή μιας ευρείας έκτασης εντός τής χώρας, και τότε ακόμα δεν θα έχει μπορέσει να ενώσει την εξεγερμένη επιθυμητική υποκειμενικότητά της με τους υλικούς όρους που θα τής έδιναν συνεχή και συγκροτημένη πρόσβαση σε μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση. Ακόμα κι αν δεν υπήρχαν «έξωθεν» παρεμβάσεις, αντεπαναστατική ή αντιεξεγερτική καταστολή, το εξεγερμένο υποκείμενο ως εργασιακό/εργατικό υποκείμενο, θα ήταν δυνατόν να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης και κυριάρχησης «εκ των έσω», όπως το έχει αποδείξει όχι μόνον η σταλινική εμπειρία [ο Τρότσκι ήταν χειρότερος χασάπης] αλλά σε «σμίκρυνση» και τα διάφορα αντιεξουσιαστικά κινήματα.

 

 

Αιφνίδια ομοίωση

----

Το μεσοβδόμαδο είναι η δύσκολη ώρα για τον εργαζόμενο.

Στην μέση τής ζωής, η Παρασκευή τής ξεκούρασης και της προοπτικής, και το Σάββατο τής ελευθερίας, αργούν ακόμα.

Αυτές τις μέρες, κοιτάς, απ' το σκοτάδι, τον μακρινό ήλιο.

Θα κοιτάξω ωστόσο να σκαρώσω λίγα πράγματα.

...

Όταν έχεις να αντιμετωπίσεις μια συντελεσμένη συντακτική δομή δόμησης τής Πολιτείας, αλλά και των κρίσεων που αυτή θα εκφέρει, για να σε κατηγορήσει και να σε κρίνει, να σε ελέγξει ή να σε απελευθερώσει από το βασανιστήριο τής κρίσης, μπορείς άραγε να ορθώσεις, εκείνη την στιγμή έναν δικό σου λόγο; μπορείς να ξεμπλέξεις τα υφάδια που σε υφαίνουν στον συντακτικό ιστό τους;

Δεν ξέρω αν μπορείς να κάνεις τίποτα, ειδικά αν είσαι αθώος, ειδικά τότε.

Θα έπρεπε να έχεις έτοιμη μια δική σου Πολιτεία, μια Πολιτεία των φίλων και των δικών σου, των ονείρων και των επιθυμιών σου, που να είναι όμως Πολιτεία πραγματική, ακόμα κι αν είναι ακόμα επερχόμενη, μια Πολιτεία συντεταγμένη και πλήρης, ένας θεσμός των θεσμών, μια Ιδέα, αλλά όλα αυτά να πατάνε στην γη.

Που να την βρεις εκείνη την στιγμή;

Που να στρέψεις το βλέμμα σου;

Μπορεί αυτό το βλέμμα να μεταστραφεί εκεί, μονομιάς, σε αυτή την Πολιτεία;

Οι κρίσεις της, ποιες θα είναι;

Θα είναι μόνον εκείνες οι βολικές κρίσεις που θα σε έβγαζαν από αυτό το αιφνιδιαστικό αδιέξοδο;

Από που θα αντλήσεις; από ποιο κοίτασμα αληθειών και δοξασιών;

Τι θα πεις, ώστε να φανεί λαμπερό σαν τον ήλιο το ορθό κριτήριο που έχτισε αυτό που θα πεις;

Έχει καμία σημασία, άραγε, να τα κάνεις όλα αυτά, όταν ο Κριτής είναι άδικος και εσύ αθώος;

 

***

Τα όρια των ανθρωπιστικών σπουδών.

---

Θεωρώ ότι στις ανθρωπιστικές σπουδές, ακόμα, οι συνθετικές κρίσεις ή οι σειρές συνθετικών κρίσεων, συντάσσονται [μόνον] ως εμπειρικές συνθέσεις, ακόμα κι αν παρουσιάζονται [ή φαίνεται] ότι απαρτίζονται από στοιχεία ή σειρές αναλυτικών [ταυτοτικών] κρίσεων.

Το αντίθετο μιας εμπειρικής σύνθεσης μεταξύ των στοιχείων των συνθετικών κρίσεων ή μεταξύ των συνθετικών κρίσεων [σειρές], δεν θα ήταν αναγκαία μια μορφή ταυτότητας κατά τα πρότυπα δόμησης τής αναλυτικής κρίσης.

Αλλά, αυτό είναι πρόωρο να το εξετάσει κανείς, αν θέτει σε αμφισβήτηση την ίδια την δυνατότητα των συγκεκριμένων συνθετικών κρίσεων, όπως δομούνται ακόμα στις ανθρωπιστικές σπουδές, να μπορούν να είναι [και] προ-εμπειρικές.

***

Σημείωση για την γλώσσα τής ενοχής

---

Δεν αρκεί να ανακαλύψουμε την ενοχοποιητική αθλιότητα και τής καπιταλιστικής και τού ψευτοκομμουνιστικής γλώσσας τού νόμου όπως τον ξέρουμε, μόνον εκεί όπου αυτή κραυγάζει, στα κακουργιοδικεία και εν γένει στα ποινικά δικαστήρια, αλλά πρέπει να την βρούμε ειδικά εκεί όπου είναι άδηλη, ψιθυριστή, ήπια, κάπως γελοία.

Από την ψυχική θέση στην οποία βρίσκομαι από τότε που γνώρισα γελοίους δικαστές δικηγόρους και άλλα, θα ήθελα να ανακαλύψω αυτή την άθλια γλώσσα ακόμα και στα ειρηνοδικεία, ή στα [πάλαι ποτέ] πταισματοδικεία.

Η κόλαση αυτή φωλιάζει κι εκεί, εκεί είναι που δείχνει την πραγματική έκτασή της.

Η κόλαση όμως, αυτή η κόλαση τής «δικαιοσύνης» που κυκλοφορεί στον κόσμο με ένα σπαθί έτοιμο να κόψει κεφάλια δικαίων και αδίκων, βρίσκεται και στα καφενεία, στους χώρους εργασίας, στις «επαναστατικές» ομαδούλες, στα εθνικιστικά ή τα αριστερά κόμματα τής «σωτηρίας».

Στις κρίσεις και τις επικρίσεις τού γείτονα, του συμπολίτη, του παπά και του ιδεολογικού ινστρούχτορα, στις αερολογίες τού ψυχαναλυτή όταν εξέρχεται των σχετικά ανύπαρκτων αρμοδιοτήτων του και ανακαλύπτει παντού αυτοκαταστροφικούς Ναρκίσσους και υστερικούς λαϊκιστές, στις διενέξεις των ιδεολόγων που ανακαλύπτουν την ένοχη κοινωνική υπο-τάξη εντός τής λαϊκής τάξης, στα κηρύγματα των «ασυμβίβαστων» και «αλύγιστων» τής «ταξικής πάλης», στις καταστροφολογικές προφητείες των εθνικιστών ή αντιεθνικιστών τιμωρών και προφητών, και γενικά σε όλους όσους θέλουν να σώσουν τον κόσμο από την αμαρτία.

-Θα τιμωρηθείτε,

λένε.

***

Γενικό σχήμα, για μη-επανάπαυση όμως..

---

Η ομοίωση τού εξεταζόμενου-από-τον νόμο στον νόμο, τίθεται πάντα σε σχέση με αρχικά ερωτήματα προς αυτόν, σαν να ήταν το κρινόμενο γεγονός τού οποίου υπήρξε πιθανός υπ-αίτιος, ένα πιθανόν μη-γεγονός από την σκοπιά του ως υπ-αιτίου.

Δεν είναι αυτή η αρμαθιά ερωτήσεων που θα μπορούσε να είναι <Η Ερώτηση>, η οποία υπάρχει αυτοτελώς, αποτέλεσμα μόνον τής πιθανής ευγένειας των αναπτυγμένων νομικών συστημάτων, αλλά όπως έχει δομηθεί ως τα σήμερα [είναι] και έκφραση τού βαθύτατου απολυταρχισμού όλων των μέχρι σήμερα νομικών συστημάτων, είτε τίθεται ως ερώτηση είτε δεν τίθεται καν και σε μπουντρουμιάσουν στο βαθύτερο υπόγειο τού κάστρου τού ηγεμόνα.

Ο νόμος στις ανταγωνιστικές κοινωνίες είναι σαν «να ρωτάει» μιαν συγκεκριμένη μερικώς αδιέξοδη ερώτηση, διότι η ίδια η ειδική έλλογη-ή-γλωσσική θεμελίωσή του στις ανταγωνιστικές κοινωνίες, «τον» ωθεί σε μια αμφισβητούμενη ή αμφιλεγόμενη απάντηση η οποία είναι προκαθορισμένη:

Είναι ένοχον τελικά, το Ένοχον;

...

Ο νόμος των ανθρώπων τού νόμου, των φορέων του, σε αυτές τις «ηθικά και αγγελικά» πλασμένες ταξικές «κοινωνίες», είναι σαν τα μούτρα τους, και τα μούτρα τους είναι συνήθως αλλοιωμένα από το μίσος τους για τον άλλον άνθρωπο, και την σιγουριά τους ότι αυτός ο άλλος φταίει γιατί τούτοι υπάρχουν όπως υπάρχουν, υποφέρουν, ή απλά γερνάνε.

Ο λόγος των ανθρώπων, η γλώσσα τους, σαν γενικό σύστημα, ωστόσο, [τούς] ωθεί αναγκαστικά στο ερώτημα που απορρέει από την ενωτική φύση του, από το ίδιο το έλλογο ή γλωσσικό Είναι ως ένα Είναι συνύπαρξης, ενότητας, ισορροπίας μεταξύ των στοιχείων του και των στοιχείων ή γεγονότων που εμφανίζονται απέναντι του, και του υποκειμένου που τον φέρει.

Ο λόγος, αν θα μπορούσαμε να τον φανταστούμε ως υποκείμενο, τείνει στην εξήγηση και όχι στην ενοχοποίηση των πάντων, ο λόγος ερευνά και δεν καταδικάζει με την πρώτη ματιά, ο λόγος ο ίδιος ωθεί στην επιθυμία διαιώνισης των πραγμάτων και όχι [όπως λένε μερικοί] στην επιθυμία εκμηδένισής τους, και ειδικά αν είναι λογικός λόγος, ορθός λόγος τείνει στην αποκατάσταση των πραγμάτων σε μιαν ειρηνική επιφάνεια τους, ή ακόμα και σε ένα ειρηνευμένο βάθος αν τούτο έχει διαταραχθεί από τα πάθη ή την ανοησία των ιδιοτελών ενορμήσεων.

Ο λόγος λοιπόν υπέρκειται τού νόμου, αλλά όχι σε μια εκ φύσεως ανταγωνιστική σχέση.

***

Ο νόμος σε μια ανταγωνιστική κοινωνία είναι λοιπόν, συνάντηση πολλών εκδοχών του, συνήθως εκφράζει την συγκρουσιακή δομή/κατάσταση της, όταν και όσο υπάρχει συγκρουσιακή δομή/κατάσταση, και την εκφράζει είτε σαν θεραπευτικό μέσο είτε σαν παρακινητής βίας.

Σε κάθε περίπτωση έχει μια οικεία έλλογη θεμελίωση, ακόμα κι όταν εξεταστεί ως κατασκευασμένος μόνον για να προστατεύει την ιδιωτική κατοχή των κοινών αγαθών και ποιεί ως νόμιμους τους πολέμους που προκύπτουν από αυτή την βάρβαρη κατάσταση [ιδιωτικής κατοχής].

***

Όταν ο νόμος εκφράζει την ενότητα τού ανθρώπινου κόσμου, ως ένα ρυθμιστικό ή εξωτερικό μέσο διατήρησης αυτής τής ενότητας πέραν των ιδιωτικών και προσωπικών παθών και ιδιαιτεροτήτων, τότε τείνει να ταυτιστεί με τον λόγο και την γλώσσα στις καθολικές και καθολικευτικές τους λειτουργίες.

***

Αυτό είναι το γενικό σχήμα. Πολύ γενικό για να επαναπαυτούμε σε αυτό.

Ο μαρξισμός και οι γενικές αντιεξουσιαστικές θέσεις, καλές είναι, σαν ξεκινήματα, αλλά δεν επαρκούν για να εξηγήσουν το γεγονός ότι εντός τού νόμου [σε αυτό το ανταγωνιστικό-ταξικό πλαίσιο] μπορούν να συνυπάρχουν σε μιαν παραγωγική λογική ενότητα όλα αυτά τα αντιφατικά ή αντινομικά μεταξύ τους στοιχεία, χωρίς να χρειάζεται η υπαγωγή τους σε τελεολογικά οριζόμενους σκοπούς.

***

Παρά την συνεχή επέκταση τής λογικοταυτοτικής και μαθηματικής σκέψης και των θετικών επιστημών, δεν έχει υπάρξει -ακόμα- ένα είδος άμεσης σχέσης τους με το δικανικό γεγονός ως θεμελιακό έλλογο [και γλωσσικό] γεγονός, άρα και με την δικανική ρητορική [και σοφιστική], ενώ αντίθετα υπάρχει [άμεση σχέση τους], παρά τα προβλήματα, με τις άλλες ανθρωπιστικές σπουδές και τις αντίστοιχες πρακτικές τους.

Μπορούμε να ισχυριστούμε, με μια σιγουριά θαρρώ, ότι ό,τι αντιστοιχεί ως γνωστικός κλάδος στην συμβουλευτική ρητορική, έχει υπάρξει [υπάρχει ακόμα]:

α) σαν ξεχωριστός γνωστικός κλάδος

β) σαν ξεχωριστός γνωστικός κλάδος που έχει δεχτεί σημαντικά και σχετικά αποτελεσματικά «μοσχεύματα» από τις θετικές επιστήμες και ειδικά τα μαθηματικά.

Ενώ το δικαιοπρακτικό γεγονός και η δικανική ρητορική [με ό,τι συμπαρασύρει ή σημαίνει, θεωρητικά και πρακτικά], παρά το γεγονός ότι έχουν γίνει θεωρητικές εργασίες, έχουν δηλαδή επιχειρηθεί νοητικές και επιστημονικές επιγαμίες, σχετιζόμενες με την ταυτοτική λογική, δεν έχουν επηρεαστεί στον βαθύτερο πυρήνα τους από αυτές.

Ο βαθύτερος πυρήνας τού δικαιοπρακτικού γεγονότος, είναι ο τρόπος που το εκάστοτε νομικό σύστημα, αλλά και κάθε νομικό ή δικαιακό σύστημα, παράγει τις υπαγωγές του, τον τρόπο υπαγωγής και συνολικοποίησης των στοιχείων του.

Το γεγονός ότι υπάρχει στον νόμο, ως ιεραρχικό σύστημα κανόνων, μια εμφανής ομοιότητα του με την αξιωματική μαθηματική επιστήμη, και ευρύτερα με την λογικοταυτοτική σκέψη, όμως μολοντούτο υπάρχει ήδη εν αρχή μια θεμελιακή παρέκκλιση μεταξύ τους, θα έπρεπε να προβληματίσει.

Δεν ισχυρίζομαι ότι η νομική τέχνη και ο ίδιος ο νόμος «είναι παράλογες δομές», ή ότι ο νόμος είναι συγκροτημένος ως κάτι που απλά χρησιμοποιεί την λογική αλλά είναι στηριγμένος σε παράλογες ή αυθαίρετες «αποφασισμένες» εκ τού μη-όντος βάσεις, σαν να μην είναι ούτε λογικός ούτε παράλογος, αλλά ισχυρίζομαι ότι πιθανόν είναι μια μορφή ταυτοτικής, λογικοταυτοτικής σκέψης/πράξης, η οποία ακολουθεί ήδη στην εκκίνησή της αναγκαστικά έναν άλλο δρόμο, ένα αναγκαστικά άλλο λογικό μονοπάτι, για να θεμελιωθεί, σε σχέση με την «υπόλοιπη» λογική ως φιλοσοφική ή επιστημολογική επιστήμη ή σπουδή.

Υπάρχει στην [πρακτική] νομική θεμελίωση και στην νομική σκέψη, μια παράξενη λογική θεμελίωση, ένα σύστημα δόμησης τής αξιωματικής [σήμερα, και μετα-αξιωματικής] λογικής τους, που τις κάνει [ως συντελεστές τού ενιαίου δικαιοπρακτικού γεγονότος] σημεία μιας σπουδής αλλά και μιας γεγονοτολογικής κατάστασης, η οποία παράγεται ως λογικά μορφοποιημένη, ως λογική η ίδια, με έναν απόξενο τρόπο σε σχέση με ό,τι ονομάζεται λογική και όντως είναι.

Ο νόμος, ομιλώντας ακόμα και στο στενό πλαίσιο τού θετού νόμου, είναι ένα λογικό είναι-ον, ήτοι μια λογική υπόσταση, αλλά σε σχέση τις άλλες μορφές λογικής υπόστασης φαίνεται να είναι σαν ένα τερατώδες κατασκεύασμα.

Θα μπορούσαμε, εύκολα σήμερα, να αραδιάσουμε ονόματα θεωρητικών, θεωρίες, επιστημολογικές ή επαναστατικές αμφισβητήσεις, που έχουν εντάξει τον νόμο [το νομικό σύστημα] ως ξεχωριστό γεγονός, σε ένα σύστημα εμπειρικών ή λογικοεμπειρικών θεμελιώσεων κ.λπ

Υπάρχει, θαρρώ, ένας νομο-λογικός υπερβατολογισμός [τον εννοώ «θετικά», ως παραγωγή μορφών αντίληψης τού νόμου, ως υποψηφίων για την θέση τής προϋπόθεσης γνώσης κ.λπ], υπάρχει λοιπόν ένας νομο-λογικός υπερβατολογισμός, με θετικότερα ή αρνητικότερα αξιολογικά πρόσημα, ή ακόμα και με αμιγώς αρνητικά [αξιολογικά] πρόσημα.

Αλλά και έτσι, ακόμα και υπό το πλαίσιο τής αναπτυσσόμενης δια-θεματικής διεπιστημονικής πραγμάτευσης [και φλυαρίας επί] των πάντων, η ιδιαίτερη λογική τού νόμου, εξετάζεται σάμπως να είναι μια τεχνική ή εργαλειακή [ή εργαλειοποιήσιμη] δομή του.

Πράγμα άτοπο.

 

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

Πλυντήρια τού Ρώσικου φασισμού, «Θερσίτης» και άλλα σκουπίδια τής αναρχικής γραφειοκρατίας.

 

Ορίστε τα ρεζιλίκια από το κυρίαρχο ρεύμα στον Αναρχισμό εντός «ελληνικής επικράτειας», από το 2022.

Ίσες αποστάσεις μεταξύ θύτη και θύματος, και θεωρία για τα σκουπίδια «στον χώρο» κάποιου...Θερσίτη, όνομα και πράμα είναι ο άνθρωπος, ελεεινός αναρχοπατέρας, εχθρός των Κούρδων και αντιεμβολιαστής παρακαλώ, αντι-Covid κρυφοαντιδραστικούλης.

Στο τέλος καλεί σε συζήτηση στον...χώρο του.

Μου θυμίζει κάτι μικρές αγγελίες τού «παλιού καλού καιρού».

Ρε ουρτ, χάλιες.

 

Ιωάννης Τζανάκος.

Ο εφιάλτης που θα βλέπετε πλέον σε κάθε όνειρο σας. 

Ντεφετιστικές ουρίτσες κλανιόλες τού Πούτιν.

 

https://www.google.com/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=&cad=rja&uact=8&ved=2ahUKEwjOhbTmyb39AhVOhP0HHRUrBE8QFnoECAgQAQ&url=https%3A%2F%2Fathens.indymedia.org%2Fpost%2F1617724%2F&usg=AOvVaw0W4e9-xWwgVTCDHdEsgsgw

Από την (εικονική) ειρήνη...

Βρισκόµαστε ήδη σε µια περίοδο που τα όρια ανάµεσα στην ειρήνη και τον πόλεµο θολώνουν ολοένα και περισσότερο. Οι διαρκείς κρίσεις των τελευταίων ετών διαµόρφωναν κάθε φορά πεδία έκτακτων αναγκών και πολεµικού συναγερµού τω κοινωνιών. Χαρακτηριστικότερο παράδειγµα η πειθαρχική οργάνωση της “υγειονοµικής κρίσης”, στην οποία η µάχη µε τον “αόρατο εχθρό” covid µετατράπηκε σε πεδίο διευρυµένων κοινωνικών καταναγκασµών, καραντίνας, ελέγχου και στρατιωτικοποίησης της καθηµερινότητας, για την διαφύλαξη του “υγιούς εθνικού σώµατος”. Στην ειρήνη των κυρίαρχων µεγάλα κοµµάτια των υποτελών τάξεων πεθαίνουν “αθόρυβα”: στα στρατόπεδα “φιλοξενίας” µεταναστ(ρι)ων, τα εργασιακά κάτεργα εδώ και στον “αναπτυσσόµενο κόσµο”, στις φυλακές, τα ψυχιατρεία, στα συνορα των καπιταλιστικών “παραδείσων”. Αναρίθµητες δολοφονίες γυναικών, όσων δεν χωρούν στις έµφυλες κανονικότητες. Διαρκής υποτίµηση των συνθηκών διαβίωσης, λεηλασία γης, νερού και αέρα... Η ειρήνη τους µας ψιθυρίζει: και όποι@ αντέξει. Το κάλεσµα για “υπεράσπιση της ειρήνης” είναι ένα κάλεσµα υπεράσπισης αυτού του κόσµου που τα ένοπλα χέρια του στοχεύουν στις ζωές µας.

ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ

...στον (πραγματικό) πόλεμο (και πάλι πίσω)

Στον πόλεµο οι κυρίαρχοι δεν καίνε απλά κεφάλαια, καταστρέφουν σώµατα, ερηµώνουν εδάφη. Στην ουκρανία αυτή τη στιγµή οι εθνικισµοί, είτε µε την αυτοκρατορική τους φορεσιά -του ρωσικού κράτους- είτε µε την πατριωτική τους φορεσιά -του ουκρανικού- ξαναχαράσσουν τα αιµατηρά τους σχέδια στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Το παράδοξο είναι ότι ενώ συσσωρεύεται τόση στρατιωτική ισχύς στην περιοχή, όλοι µιλάνε για απελευθέρωση. Από τη µία το ρώσικο κράτος και οι υποστηριχτές του που ξεπλένουν τον απολυταρχισµό του µιλώντας για αντιφασισµό και από την άλλη το ουκρανικό κράτος και οι δυτικοί σύµµαχοί του που αποτελούν πλυντήριο για κάθε πατριώτη, ναζί ή µη. Η συγκεκριµένη σύρραξη δεν περιορίζεται µόνο στο στενό πλαίσιο γεωπολιτικών αναδιευθετήσεων. Αποτελεί µια σύγκρουση δύο διαφορετικών µοντέλων εξουσίας µέσα σε ένα διευρυµένο περιβάλλον συστηµικής κρίσης και ένα κάλεσµα για επέκταση της στρατιωτικοποίησης των κοινωνιών. Γι’ αυτό και η επιµονή των δυτικών ηγεµόνων να συστρατευτούµε µε τις δυτικές, φιλελεύθερες αξίες της δηµοκρατίας έναντι του «ανατολικού ολοκληρωτισµού». Σε όλη αυτή την πολεµική προετοιµασία το ελληνικό κράτος δεν θα µπορούσε να είναι αµέτοχο: µας καλεί στη βάση του εθνικού συµφέροντος να διαλέξουµε ως αναλώσιµα το σωστό χαράκωµα. Αν θέλουµε να µπλοκάρουµε τον πόλεµο πρέπει να θέσουµε τις εαυτές µας εκτός γραµµής πυρός, να φτύσουµε το εθνικό συµφέρον, τον στρατό και τον µιλιταρισµό.

ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΟ ΟΡΙΖΟΝΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΑΡΝΗΘΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΑΡΝΗΤΡΙΕΣ, ΤΟΥΣ ΛΙΠΟΤΑΚΤΕΣ ΚΑΙ ΦΥΓΑΔΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΤΟΥΣ

Αλληλεγγύη στον αναρχικό ολικό αρνητή στράτευσης Παύλο Χ. (που δικάζεται στο στρατοδικείο Ιωαννίνων στις 5/4)

ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ «για τον πόλεμο στην ουκρανία»

ΚΥΡΙΑΚΗ 3/4 στις 6μ.μ. στο χώρο του Θερσίτη