My Father was a Stalinist Turk and he taught me to hate the Turkish State first.
Yilmaz
Εμένα ο Πατήρ μου είναι Τούρκος σταλινικός και με έμαθε να μισώ πρώτα το Τουρκικό Κράτος.
Yilmaz
Ιωάννης Τζανάκος
Δευτέρα 10 Απριλίου 2023
Πικράθηκαν..
Πικράθηκαν οι ΨΕΥΤΟ-σταλινικοί τής κυπριακής ψυχοπαθητικής νεοτροτσκιστικής πλεκτάνης (ούτε σέκτα δεν μπορούν να φτιάξουν οι άρρωστοι), επειδή η Παπαρήγα μίλησε μισοϋποκριτικά μισοαληθινά, ισορροπιστικά, κεντριστικά (με την κακή έννοια) για την ορθή Αρχή τής υπεράσπισης τού λαϊκού έθνους (δεν το είπε έτσι βέβαια) και τής εδαφικής επικράτειας ενός εν δικαίω αμυνόμενου έθνους, ακόμα κι αν αυτό το αμυνόμενο λαϊκό έθνος είναι εξαρτημένο από έναν ανταγωνιστικό (προς τον εισβολέα ιμπεριαλιστή) άλλον ιμπεριαλιστή, αναφερόμενη στην Ουκρανία βέβαια.
Αν τους πείραξε τόσο πολύ αυτή η ντροπαλή, κάπως αναγκαστική δήλωση τής Παπαρήγα, φαντάσου πως θα τους πειράξει όταν δούνε το αγωνιζόμενο εν δικαίω έθνος να παλεύει ενάντια στο μικρό μαντρόσκυλο τού αναδυόμενου ανατολικού ιμπεριαλισμού, το τουρκικό κράτος.
Το ξέρουμε ότι είναι ψυχοπαθείς γλείφτες τού νέου ανατολικού ιμπεριαλισμού, και αυτοί το ξέρουν, αυτό που δεν ξέρουν είναι ότι ούτε το -όχι και τόσο τιμητικό- όνομα τού σταλινικού δεν δικαιούνται να φοράνε, ούτε αυτό, διότι κάποτε αυτό το φθαρμένο ρούχο κάτι σήμαινε για εξαρτημένους λαούς τής περιφέρειας, ενώ πάνω τους δεν σημαίνει τίποτα άλλο από ναρκισσιστική ψυχοπάθεια.
Άντε γουρούνια, καλή σταδιοδρομία στο ψυχιατρείο, να κάνετε και συνέδριο με τον Σι και τον Ντούγκιν.
Ιωάννης Τζανάκος
I have for you..
For the true guerilla I have IRA, PKK, for sectarianism in guerilla I have for you, sectarianist, the Berlinguer..
How
amused I am when I see Trotskyists and neo-Trotskyists transmit trivial
proclamations of Proudhonist Communards who spoke against the concept
of the nation when these same Proudhonists and other more sincere
Communards (Blankists, etc.) fought like lions for the freedom of the
poor people and the nation against German invasion and the treacherous
French bourgeoisie.
Ιωάννης Τζανάκος
You are looking
You are looking for the Archimedean ideological point and I am looking for the Sword.
Yilmaz
The Marxism of brave men and women.
How to you turn a national war into a civil class war victorious for the poor people, without you betraying the nation in its Just struggle if it is a Just struggle.
The Marxism of brave men and women.
Πως να μετατρέψεις έναν εθνικό πόλεμο σε νικηφόρο για τον φτωχό λαό εμφύλιο ταξικό πόλεμο, χωρίς να προδώσεις το έθνος στον Δίκαιο αγώνα του αν είναι Δίκαιος αγώνας.
Ο μαρξισμός των ανδρείων, αντρών και γυναικών.
Ιωάννης Τζανάκος
Ηoly of holies.
Ηoly of holies.
For me things are simple.
Who will take up arms against the Turks not only for the defense but also for the recapture of Greek lands if they are occupied by the Turks, and if necessary will trigger a continuous guerilla until the Turks are expelled from every inch of Greek territory, if we have to get there .
This is the holy of holies, this is also the Sword.
It is predetermined that any peace agreement containing the concession of Greek territories, even if it is concluded with the agreement of the intimidated majority of the Greek people, will not be recognized by those who will hold this symbolic and then material sword.
Yılmaz
Για μένα τα πράγματα είναι απλά.
Ποιος θα πάρει τα όπλα εναντίον των Τούρκων όχι μόνο για την υπεράσπιση αλλά και για την ανακατάληψη ελληνικών εδαφών αν καταληφθούν από τους Τούρκους, και αν χρειαστεί θα πυροδοτεί συνεχές αντάρτικο μέχρι την εκδίωξη των Τούρκων από κάθε ίντσα ελληνικής επικράτειας, αν χρειαστεί να φτάσουμε ως εκεί.
Αυτό είναι το άγιο των αγίων, αυτό είναι και το Σπαθί.
Προκαθορισμένα προκηρύσσεται ότι καμία συμφωνία ειρήνης που θα περιέχει παραχώρηση ελληνικών εδαφών, ακόμα και αν έχει συναφθεί με την συμφωνία τής εκφοβισμένης πλειονότητας τού ελληνικού λαού, δεν θα αναγνωριστεί από αυτούς που θα κατέχουν αυτό το συμβολικό και έπειτα υλικό σπαθί.
Yılmaz
Stalinism was for a part of the radical popular youth of the peripheral countries an effigy and a survival of the people's nation in opposition to foreign imperialism and the foreign national enemy, and thus constituted a fortuitous and strange vehicle for the survival of this people's nation in the late post-Soviet period.
I have no regrets for nothing.
Το ΚΚΕ τελικά μένει σταθερό (σε μια έστω από τις πιθανά δύο ομάδες στην ηγεσία του) υπέρ τής εδαφικής άμυνας τού λαϊκού έθνους, ακόμα κι αυτό το λαϊκό έθνος δεν είναι η «σοσιαλιστική πατρίδα» αλλά η Ουκρανία!
Ο πόλεμος στην Ουκρανία κατά τούτη την τάση που έχει σχεδόν την μίση βάση τού κόμματος, είναι μεν ιμπεριαλιστικός αλλά δίκαιος από την σκοπιά τού Ουκρανικού λαού.
Φανταστείτε ότι κάτι ανάλογο ισχύει σίγουρα πολλαπλασιαστικά και στην περίπτωση που η Ελλάδα δεχτεί επίθεση από την Τουρκία.
Τονίζω ότι οι συντριπτικά περισσότερες τροτσκιστικές ομάδες και η «τροτσκίζουσα» τάση μέσα στο ΚΚΕ, μαζί με άλλες σταλινικές ομάδες, είναι πιο κοντά στην Ρωσία και είναι εναντίον τής εθνικής λαϊκής άμυνας τόσο τής Ουκρανίας τόσο και τής Ελλάδας αν παραστεί ανάγκη.
ΔΕΝ αισθάνομαι καμία ενοχή που υπήρξα σταλινικός στην Ελλάδα στο ξεκίνημα μου, πολύ καλά έκανα.
Αυτό ήταν το πρώτο σωστό που έκανα, το δεύτερο ήταν ότι υποστήριξα το ΡΚΚ.
In
the end, the KKE remains steadfast (at least in one of the two possible
groups in its leadership) in favor of the territorial defense of the
people's nation, even if this people's nation is not the "socialist
homeland" but Ukraine!
The war in Ukraine,
according to this tendency, which has almost half the base of the
party, is imperialist but Just from the point of view of the Ukrainian
people.
Imagine that something similar certainly applies multiplyingly in the event that Greece is attacked by Turkey.
I
emphasize that the overwhelming majority of Trotskyist groups and the
"Trotskyist" tendency within the KKE, along with other Stalinist groups,
are closer to Russia and are against the national people's defense of
both Ukraine and Greece if the need arises.
I feel NO guilt for being a Stalinist in Greece at the beginning of my political existence, I did very well.
That was the first right thing I did, the second was that I supported the PKK.
--
Aleka
Papariga, a historical figure of the Stalinist Communist Party of
Greece (6%) (the main communist party in Greece) and its former general
secretary, who remains an active member, makes a surprise appearance and
talks about a just defensive war from the point of view of the
Ukrainian people.
Let's
carefully analyze what she said, of course, but I am left stunned, since
my own a priori analytical schemes are shaken again.
Of course, she makes a series of distortions of the historical truth, especially in relation to the 2nd world war.
I
don't know if there is a conscience issue or a factional struggle
within the KKE, nor can I weigh in on whether the fox of Stalinism in
Greece knows very well that the left's line on the issue of Russian
imperialism ultimately compromises its prospects in the long run, so it
is probably preemptively intervening .
(A
year ago, but in the Greek left community, the fire of the internal
ideological struggle about the Ukrainian issue and the KKE line inside
KKE, recently arrived)
--
It is not new, but it is a little, if we connect it with the possibility of a deep division within the KKE.
Of
course, these divisions do not have easily visible manifestations at
the beginning, which can last at least a decade, not even between the
opposing parties.
What
Vatican and bullshit, here we are talking about the holy of holies of
the party of God-communism, which survived a Titanomachy in which no
other of its kind was spared.
Anyway.
What is the first manifestation of division?
The question of the territorial defense of the familiar nation state.
The
old guard of thought insists on the Stalinist form of defense, without
this, of course, possibly preventing it from a contemporaneous reversal
of it according to Leninist standards.
The new guard of thought has an almost Trotskyist line on this matter, it is rather defeatist in direction.
What, however, is the most dangerous second division for the KKE?
The one related to the new eastern imperialist axis.
The
old guard of thought, paradoxically enough for those who want to blame
mainstream Stalinism for inherent pro-Russianism, is more cautious,
perhaps out of a deep survival instinct, perhaps out of a catatonic
hypnotized patriotism that disliked the brutal genocidal intervention of
the neo-tsarist Russians in Ukraine .
The
most sectarian wing is clearly neutral, but in the sense of deep
pro-Russianism as it emerges from a rabid anti-Westernism, while at the
same time having an almost Trotskyist position against national state
Defence.
Ιωάννης Τζανάκος
Κυριακή 9 Απριλίου 2023
Σάββατο 8 Απριλίου 2023
''Dağlardan hesap sorulmaz..''
Το έσοπτρο είναι ένας λαβύρινθος αντικαθρεφτισμάτων στο άγιο Βουνό τού ανατολικού αντάρτικου.
Ιωάννης Τζανάκος
''Dağlardan hesap sorulmaz..''
''Dağlardan hesap sorulmaz..''
He was a puissant young guy
But, he was too little in my eyes
He got mad, and so went up to the mountains*
He is now the dust of the mountains
Maybe, the melody (the instrument) of the rebellion
He is still the sting in my heart
I don't know whether it would heal or not
His name is Yılmaz, he himself is also indomitable*
He doesn't have a high status, you simply cannot flatter him*
You cannot ask the mountains any questions
I don't know whether he would come back or not
His blue eyes are just like pearls*
His fear of death is as little as that
The death angel's horse is bitchy
I don't know whether he would get on or not
It had snowed on his anorak*
He had cried in a corner
Maybe, his hands had gotten burned
I don't know whether it would be put out or not
His name is Yılmaz, he himself is also indomitable
He is free of states, you cannot play up to him
You cannot ask the mountains for an explanation
I don't know whether he would come back or not
----
* He means: He got mad at injustice and because of that he decided to rebel
*Yılmaz is a name and means "indomitable/not giving up".
It can also be a family name but it's well used by left orientated people.
*This is very difficult, it means also like:
"You cannot order him something to do"
"He cannot be commanded"
"It won't work if you would flatter him"
"You cannot have something you like if you play up to him" etc...
But this is a wordplay. "Makam" in the sentence before means also: "concept of melodic creation that determines tonal relations".
"Dem tutmak" in that sentence means:
"To accompany a piece of music" - "To sing/to accompany/make music together with others"
*He means his eyes are turquoise blue
Direct translation of "Boncuk" is "Bead"
He says "eyes like beads because of these typical blue beads in form of blue eyes for the protection of devil eyes.
*Parka/Anorak was a typical clothe of left orientated people in 60's and 70's.
Πέμπτη 6 Απριλίου 2023
Ένα ιδεολογικό αξιακό σύστημα σε κρίση..
Ένα ιδεολογικό αξιακό σύστημα σε κρίση τείνει να αναζητά την υπέρβαση
αυτής τής κρίσης καταφάσκοντας πλεονασματικά και ως προς τα καταφατικά
[τι να..] και ως προς τα εναντιωματικά [τι δεν..] στοιχεία τής
θεμελίωσης του.
Το ιδεολογικό σύστημα σε κρίση αντιδρά με πλεονάζουσα κατάφαση των θεμελιωδών συστατικών στοιχείων του.
Ιωάννης Τζανάκος
Οι αυταπάτες γύρω από την άμεση Δημοκρατία. Επίλογος.
Συνολική αυτοδιαχείριση και αυτοδιοίκηση μιας κοινωνίας μπορεί να υπάρξει μόνο αν προϋπάρχει κατάργηση τής ατομικής ιδιοκτησίας και κυριαρχίας στα μέσα παραγωγής, και σχετική ή μερική αλλά ταυτόχρονα ισχυρή κατάργηση τής αυτοτέλειας των ξεχωριστών οικονομικών μονάδων παραγωγής.
Μιλάμε για έναν απόλυτα αναγκαίο όρο για την ύπαρξη ενός αληθινού εργατικού σοσιαλισμού που δεν πληροί από μόνος του τους όρους ύπαρξης τού εργατικού σοσιαλισμού, αλλά η εκπλήρωση των άλλων απόλυτα αναγκαίων όρων του δεν σημαίνει κατάργηση αυτού τού όρου.
Οι πιο ακραίοι σεκταριστές αμφισβητούν την έννοια και την πρακτική τής κοινωνίας ως παραγωγικής ολότητας, για να προτείνουν ένα σύστημα αυτοδιαχείρισης ξεχωριστών συνεταιριστικών παραγωγικών κοινοτήτων ή μονάδων παραγωγής που νοούνται έτσι σε αντιδιαστολή προς την ολότητα τής παραγωγής που ταυτίζεται από αυτούς με τον καπιταλισμό ως ολότητα παραγωγής.
Σε απάντηση προς το πρώιμο αυταρχικό σοβιετικό μοντέλο ολικής παραγωγής που ακολουθούσε μεν τον γενικό κανόνα τής υπαγωγής των μονάδων παραγωγής στην διεύθυνση και τον κεντρικό σχεδιασμό τού κράτους που αντιπροσώπευε την υπόλοιπη κοινωνία αλλά έπραττε μόνον αυτό, οι σεκταριστές τής σήμερον (σε ιδεολογική/πολιτική συμμαχία με τους αριστερούς σοσιαλδημοκράτες) αντιπροτάσσουν ένα σύστημα απόλυτης αυτοδιαχείρισης αυτών των μονάδων παραγωγής σε μερική ή απόλυτη αντιδιαστολή προς κάθε ολότητα παραγωγής.
Αυτή η εναλλακτική υπό τις σημερινές συνθήκες μπορεί να χρησιμοποιηθεί είτε ως συμπληρωματική προς τον καπιταλισμό είτε ως αναπαραγωγή των πρωταρχικών αυταπατών τού σοσιαλιστικού εργατικού κινήματος για την επίτευξη μιας άμεσης και απόλυτης εργατικής δημοκρατίας στο επίπεδο τής μοναδιαίας οικονομικής μονάδας.
Ο συνδυασμός φιλοκαπιταλιστικών ρεφορμιστικών πολιτικών με την επαναφορά μιας αρχικής ουτοπίας τού εργατικού κινήματος για την δόμηση τής κοινωνίας των παραγώγων εκκινώντας μόνον από τα κύτταρα τών εργοστασιακών εργατικών ομάδων βάσης, δεν οδηγεί πουθενά εφόσον νοείται σε αντιδιαστολή ή σε σκοπίμως απαρνητική παράβλεψη τού ζητήματος τής συνολικής δημοκρατικής διοίκησης τής σοσιαλιστικής κοινωνίας τόσο στο επίπεδο τής ολότητας τής παραγωγής όσο και στο επίπεδο τής πολιτικής διεύθυνσης τής σοσιαλιστικής κοινωνίας ως πολιτικής ολότητας.
Η τραγική αποτυχία τής σοβιετικής προσπάθειας, από την εκκίνηση της ήδη, έχει ωθήσει τους αριστερούς, τους κομμουνιστές, τους αναρχικούς κλπ που αναζητούν τον αληθινό εργατικό σοσιαλισμό, να προσανατολιστούν σε μια αδιέξοδη καταφατική επιστροφή στο αμεσοδημοκρατικό ιδεολογικό και πολιτικό θεμέλιο τού απελευθερωτικού κινήματος, θεωρώντας ότι η υπέρβαση των αδιεξόδων που παρουσιάστηκαν θα υπάρξει μέσω μιας επίτασης τής κατάφασης προς αυτό το θεμέλιο, μέσω μιας υπερκατάφασης του.
Ενώ το ζήτημα είναι να υπάρξει καταφατική μεν αλλά ταυτόχρονα αρνησιακή υπέρβαση αυτού τού θεμελίου μέσω τής ιδεολογικής και πρακτικής ανάδυσης τού κεντρικού ζητήματος τής αυτοδιαχείρισης τής κοινωνικής παραγωγικής και πολιτικής ολότητας ως μη αποκλειστικά συγκροτημένης από τα στοιχεία ή τα μέρη της από την κοινωνική βάση.
Ιωάννης Τζανάκος
Τετάρτη 5 Απριλίου 2023
Οι αυταπάτες γύρω από την άμεση Δημοκρατία. 2ο μέρος.
Όταν η άμεση δημοκρατία δένεται συγκεκριμένα και σχετικά αρμονικά με μια συνολική δημοκρατία έχει σημαντική ισχύ αλλά ταυτόχρονα συγκεκριμένα περιορισμένα γεωγραφικά ή υλικά όρια, όπως επίσης ακολουθεί τον γενικό κανόνα τής δημοκρατίας, που είναι «ένα πρόσωπο μία ψήφος, και μόνον μία ψήφος».
Αλλιώς δεν είναι δημοκρατία αλλά ένα πολεμικό σχήμα πάλης το οποίο αν δεν «αλλάξει όνομα» είναι άλλη μια παραβίαση τού ονόματος.
Εξετάσαμε με συνοπτικό τρόπο τούς συγκεκριμένους όρους τής άμεσης δημοκρατίας στην παραγωγή, αλλά αν θέλουμε να πραγματοποιήσουμε θεωρητικά ένα σύντομο, ελλιπές αλλά κάπως σαφές πλαίσιο μιας άμεσης δημοκρατίας (λ,χ των παραγωγών) θα έπρεπε να κάνουμε κάτι ανάλογο σε αναφορά προς την αμιγώς πολιτική μορφή τής σχέσης ανάμεσα στην άμεση περιφερειακή δημοκρατία και την κεντρική συνολική δημοκρατία.
Επειδή όμως το έχουμε ήδη κάνει σε σχέση με την κριτική μας στον σοβιετισμό ως απάλειψη τού προβλήματος τής συνολικής δημοκρατίας, σήμερα, επιλογικά, θα επεκτείνουμε αυτή μας την κριτική στους υποτίθεται αντισοβιετιστές αναρχικούς και νεοαριστερούς τής σήμερον, επισημαίνοντας επιγραμματικά τα εξής:
Μια άμεση δημοκρατία ως σύνολο άμεσων δημοκρατιών που δεν συνοψίζονται και δεν συμπυκνώνονται σε μιαν άμεση εκλογική διεργασία η οποία ακολουθεί τον κανόνα «ένα πρόσωπο, μια και μόνον μια ψήφος» και η οποία αφορά το σύνολο μιας κοινωνίας σε όλα όμως τα κρίσιμα κεντρικά ζητήματά της, δεν μπορεί να απαρτίσει εντέλει τίποτα άλλο από μια υποστηρικτική ή ανοήτως χρήσιμη βάση ενός βοναπαρτιστικού αυταρχικού καθεστώτος.
Αυτό το βοναπαρτιστικό καθεστώς μπορεί αρχικά να λαμβάνει υπόψιν του τις βουλήσεις των αμεσοδημοκρατικών βάσεων του αλλά εντέλει καταλήγει σε ανοιχτή δικτατορία που εξυπηρετεί πάντα μια οικονομική εκμεταλλευτική ολιγαρχία.
Το είδαμε στην Σοβιετία, αλλά ακόμα και αν δεν το βλέπουμε ως ορατό παράδειγμα το βλέπουμε ακόμα και «εκεί» όπου εξαπολύονται αντι-γραφειοκρατικές αντι-κρατικές και αντι-σταλινικές κατάρες και ξόρκια.
Μπορεί να είναι σκληρό αυτό για τους συντρόφους εκείνους που έχουν δώσει τη ζωή τους στον αγώνα ενάντια στο κράτος καθαυτό ή ενάντια στον λενινισμό σταλινισμό τροτσκισμό, αλλά η μοίρα τους με όλα αυτά είναι κοινή και έχει ως μοίρα τις προκαθορισμένες στοιχειώσεις της στην ίδια αυτή καθαυτή την ιδεολογική εξιδανίκευση και υπερεκτίμηση τής άμεσης πολιτικής και οικονομικής δημοκρατίας σε αντιδιαστολή προς την συνολική, συνήθως αντιπροσωπευτική, δημοκρατία η οποία ας μη ξεχνάμε άμεση είναι κι αυτή, είτε ελλιπώς είτε ως πιθανά ολοκληρωμένη.
Η άρνηση να δεχτείς ή να εξαπολύσεις πρόταση γάμου ή μόνιμης σχέσης δεν σε καθιστά ασφαλή από το να βρεθείς με παιδιά υποχρεώσεις και προβλήματα, μπορεί μάλιστα αν δεν δεχτείς βάζοντας τους όρους σου να βρεθείς αναγκαστικά στην δυσάρεστη θέση να είσαι ο δημιουργός ως συμβοηθός μιας άλλης σχέσης τού ποθούμενου αντικειμένου σου με ένα απαράδεκτο άτομο, η οποία σχέση θα σου κάτσει θέλεις δεν θέλεις στο κεφάλι αφού θα έχεις ήδη κάνει παιδιά με τον μαλάκα ή την μαλάκω.
Η πολιτική είναι αναπόφευκτη σχέση με γέννα και παιδιά και μόνιμη συγκατοίκηση των γεννητόρων της, και καλό είναι να έχεις από αρχή τον έλεγχο τού αν η σχέση αυτή και κυρίως τα γεννήματα της θα είναι και υπό τον δικό σου έλεγχο και όχι μόνον υπό τον έλεγχο τού μαλάκα (συνήθως ο φορέας τής μαλακίας είναι άντρας) και τής νέας αυταρχικής και ακόρεστης για πλούτο διασκέδαση και κοινωνική αναρρίχηση συμβίας του, η οποία μη ξεχνάμε ζει κι αυτή στο σπίτι, και μάλιστα σού δίνει και διαταγές από πάνω.
Μη νομίζετε ότι από εδώ και στο εξής θα λέω περισσότερα στο νετ για αυτά τα παντρολογήματα, λέω να γράψω σοβαρόν σύγγραμμα πολιτικής οντολογίας.
Από εδώ και στο εξής αφορισμοί και φιλοσοφικά γκομενιλίκια.
Ιωάννης Τζανάκος
Οι αυταπάτες γύρω από την άμεση Δημοκρατία. 1ο μέρος.
Οι αυταπάτες γύρω από την άμεση Δημοκρατία. 1ο μέρος.
Πάμε τώρα σε αυτό που σας υποσχέθηκα, μια σύντομη κριτική τής (έννοιας τής) άμεσης δημοκρατίας.
Με βάση όσα ταπεινά ερασιτεχνικά αποσπασματικά έχετε διαβάσει εδώ περί τού θέματος, συνεχίζω λοιπόν κάποιες σκέψεις (δεν μπορώ να επαναλάβω τα πάντα, κουράζομαι πια πολύ, γερνάω γρήγορα).
1.
Όταν μιλάμε για μια σύγχρονη παραγωγή καπιταλιστικού ή μη καπιταλιστικού τύπου, κάθε μονάδα παραγωγής αποτελεί μερικό στοιχείο μιας αφηρημένης παραγωγικής ολότητας, στα πλαίσια αυτού που λέμε καταμερισμός αλλά και συντονισμός ή συνδυασμός των ειδών παραγωγής που συγκροτούν αυτή την ολότητα.
Κάθε διεργασία αυτοδιαχείρισης μιας ξεχωριστής μονάδας παραγωγής σε αυτό το πλαίσιο δεν υπερβαίνει με μη αλλοτριωτικό τρόπο τους αλλοτριωτικούς όρους που τίθενται από τον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής αν δεν επιτείνει και όχι απομειώνει την ενότητα και την σύνδεση αυτών των διαφορετικών μορφών παραγωγής.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι κάθε εντατική ενίσχυση τού πολιτικού καθορισμού τής ολότητας τής παραγωγής είναι εκ φύσεως μη αλλοτριωτική, όπως πίστευαν και πιστεύουν οι δογματικοί μαρξιστές ή άλλοι μη μαρξιστές αυταρχικοί υποστηρικτές τής μεγαλύτερης ενοποίησης τής ολότητας τής παραγωγής υπό την κυριαρχία τού κράτους ή άλλης κεντρικής αρχής.
Αυτό που λέω είναι ότι: και στο επίπεδο τής παραγωγής ως συνόλου δεν είναι δυνατόν να μιλήσουμε για μη εκμετάλλευση μη αλλοτρίωση μη καταπίεση αν δεν μιλήσουμε ταυτόχρονα και για μεγαλύτερη ενοποίηση και συγκέντρωση των ειδών παράγωγης που συγκροτούν το παραγωγικό σύνολο, χωρίς αυτό να είναι επαρκής όρος για να μην επανεμφανιστούν νέες, ίσως και χειρότερες, δομές εκμετάλλευσης κ.λπ αλλά είναι όμως απόλυτα αναγκαίος όρος. Θα δείξω ότι η αυτοδιαχείριση των μονάδων παραγωγής δεν κολλάει με αυτό τον όρο, τον αίρει.
--
2.
Η περαιτέρω ενοποίηση των ειδών (άρα και των κλάδων) παραγωγής συντελείται με μια μερική άρση τής αυτοτέλειας τους και όχι με μια επίταση της.
Αν θέλουμε όμως να κατανοήσουμε πιο βαθιά τις πιθανότητες μιας μεγαλύτερης ενοποίησης των ειδών-κλάδων τής παραγωγής, και μάλιστα υπό τούς όρους ενός εργατικού μη-γραφειοκρατικού σοσιαλισμού, θα έπρεπε πρώτα να κοιτάξουμε και να κατανοήσουμε -όσο μπορούμε- την δεδομένα βαθιά αναγκαστική αλληλεξάρτησή τους, η οποία προσδιορίζει την προσδοκώμενη από εμάς περαιτέρω (περαιτέρω ως ίσως εργατική σοσιαλιστική) ενοποίηση-κοινωνικοποίηση ως ήδη δεδομένη αλλά ως αναγκαστική, αν μιλάμε για έναν σύγχρονο τρόπο παραγωγής.
Πως άραγε ένα μοναδιαίο υποσύστημα αυτοδιαχείρισης τής παραγωγής (από τους αυτοδιευθυνόμενους εργαζόμενους και εργάτες σε αυτό) δεν θα καταλήξει να επαναφέρει ή και μάλιστα επιτείνει σε αντιδραστική «προυντονική» κατεύθυνση την αντίρροπη προς την σοσιαλιστική ενοποίηση αυτοτέλεια αυτού τού υποσυστήματος;
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος από την ταυτόχρονη και θεσμοθετημένη νομικά άρση κάθε απόλυτης αυτοτέλειας τής μονάδας παραγωγής (τού μοναδιαίου υποσυστήματος παραγωγής) ως και το σημείο εκείνο που σημαίνει έμπρακτα αυτήν ακριβώς την άρση τής απόλυτης αυτοδιαχείρισης.
Άρση τής απόλυτης (έννοιας και κατάστασης) αυτοδιαχείρισης σημαίνει όχι βέβαια πλήρη κατάργηση της μέσω ενός άμεσα επιτατικού κρατικού ή κρατικοσυντεχνιακού συστήματος άρσης κάθε αυτοτέλειας (των μοναδιαίων υποσυστημάτων ή) των μονάδων παραγωγής, αλλά σημαίνει ότι για να είναι μια μονάδα παραγωγής σοσιαλιστική, πραγματικά κομμουνιστική ή μέρος τής εργατικής-κοινωνικής εξουσίας πρέπει ακριβώς να περιέχει στις θεσμικές ρήτρες της το μη-δικαίωμα από τους εργαζόμενους σε αυτήν να την ελέγξουν από μόνοι τους, για να το πω λαϊκά «σαν να είναι τσιφλίκι τους».
Εργατική κοινωνική διοίκηση μιας μονάδας παραγωγής με την έννοια τής επαναστατικής σοσιαλιστικής πολιτικής μπορεί να σημαίνει μόνο και μόνον συμμετοχή των εργατών τής μονάδας αυτής στην διοίκηση και όχι πλήρη διοίκηση από μέρους τους, και αυτό που μόλις είπα ισχύει σαν ρεαλιστικό αίτημα (κάπως σοσιαλδημοκρατικίζον) εντός τού καπιταλισμού, αλλά εντός ενός μη καπιταλιστικού σοσιαλιστικού εργατικού συστήματος θα είναι ακόμα πιο ισχυρά θεσμοθετημένο και ταυτόχρονα ακόμα πιο αυστηρά περιορισμένο από την δύναμη τής κοινωνικής παραγωγής, δια μέσω τής μεγαλύτερης ενοποιητικής άρσης που θα προκαλεί στην μονάδα παραγωγής η σοσιαλιστική κοινωνία τής κοινωνικοποιημένης και ενοποιημένης περαιτέρω παραγωγής.
Εργατικός σοσιαλισμός λοιπόν ως κοινωνικό σύστημα οργάνωσης επίσης (και) τής μονάδας παραγωγής δεν σημαίνει γενικά και αόριστα άρση τής καπιταλιστικής ετεροδιαχείρισης τής μονάδας παραγωγής και εγκαθίδρυση μιας εργατικής αυτοδιαχείρισης τής μονάδας παραγωγής, ήτοι μιας άμεσης δημοκρατίας στην μονάδα παραγωγής, αλλά αντικατάσταση τού υπάρχοντος καπιταλιστικού και γραφειοκρατικού συστήματος αυτοδιαχείρισης/ετεροδιαχείρισης τής μονάδας παραγωγής από ένα εργατικό σύστημα αυτοδιαχείρισης/ετεροδιαχείρισης όπου εκεί τον ρόλο τού διοικούντος/διαχειριστή στην θέση των σημερινών καπιταλιστών/γραφειοκρατών αφεντικών αυτής τής μονάδας δεν θα τον παίξουν μόνον οι εργάτες αυτής τής μονάδας (αυτοδιαχειριστές) αλλά όλη η εργαζόμενη κοινωνία, ήτοι το σύνολο τής εργαζόμενης δημοκρατικής αταξικής κοινωνίας (αυτοδιαχειριστές+ετεροδιαχειριστές).
Όσον αφορά λοιπόν τον προυντονισμό και νεοπρουντονισμό τής ούτως ειπείν απόλυτης εργατικής αυτοδιαχείρισης τής μονάδας παραγωγής, από εμένα τέλος.
Όταν πάμε στα εργατικά συμβούλια στον γενικότερο προσδιορισμό τους, σε πολιτικό και κοινωνικό-ολικό επίπεδο, θα δείτε τις ακόμα πιο κολασμένες για την νέα αριστερά/αναρχία αρνήσεις και απαρνήσεις μου, συγνώμη σύντροφοι και συντροφάρες για τον υποτίθεται ναρκισσιστικό τόνο μου.
Είναι που γερνάω, αλλά σας βαριέμαι κιόλας, κυρίως το τελευταίο.
Ιωάννης Τζανάκος
Τρίτη 4 Απριλίου 2023
Δευτέρα 3 Απριλίου 2023
Clearly positioned..
Clearly positioned..
---
Clearly placed in the 2.5th International in a neo-Marxist as well as post-Marxist version.
Clearly placed in revolutionary but on the other hand only democratic socialism.
Clearly placed in the composition and not a juxtaposition of patriotism and internationalism.
Clearly positioned enemy of Turkish imperialism.
Clearly positioned as favoring Western imperialism in comparison to emerging Eastern imperialism (China, Russia, Turkey, theocratic Iran), not ruling out direct conflict if necessary with Western imperialism as well.
Clearly positioned for decades in favor of the leftist, democratic revolutionary movement in Iran and Kurdistan.
Clearly positioned against the racist politics of the bourgeois democratic state of Israel but not as an anti-Zionist.
Clearly positioned in rationalist neo-Kantian materialism but not dialectical materialism.
I didn't lie to you, I didn't hide anything from you.
These are my general positions.
Ioannis Tzanakos
Stuck in the mud of their programmatic direct-democratic obvious (Sovietism)..
Stuck in the mud of their programmatic direct-democratic obvious (Sovietism), the Iranian leftists cannot even imagine their bourgeois-democratic task, even as a transitional one, even in a Leninist way.
Thus, those who are more moderate in their sectarianism do not make the elementary normal bourgeois-democratic demand for a constituent assembly of directly elected representatives, because as sectarians they also consider it simply a bourgeois demand, so they only demand other bourgeois-democratic demands, but far behind this essential bourgeois-democratic aim, and the most consistent sectarians judge the moderate as subservient to the bourgeois-democratic aim.
The concept of direct democracy, or assembly without other determinations (there are anarchists and anti-capitalists who do not even accept the term democracy), is the political mud in which the left has been stuck since it outgrew its direct Jacobin ideological overdetermination (which is already problematic as determination). This thing in Russian is called soviet. Let me end the matter.
Good soviets for democracy and for the working class itself never existed and never will exist, despite any positive elements etc.
What is missing is an alternative to the parliamentary political system, a democratic socialist system of overall central management of society and production, which however will contains all the representative possibilities that the existing parliamentary system contains (direct general elections, the right to freely elect representatives, etc.).
Ιωάννης Τζανάκος
Ο βαθύς ανθελληνισμός των νεοχιλιαστών.
Ο τρόπος με τον οποίο η ελληνική αριστερά αντιμετώπισε το ζήτημα τής ρωσικής εισβολής απεικονίζει τέλεια τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει την απειλή τού τουρκικού επεκτατισμού.
Όμως, κι αυτοί ακόμα οι λίγοι που κράτησαν για τους δικούς τους λόγους ιδεολογικής εμμονής μιαν ορθή στάση στο ζήτημα αυτό, υπερασπιζόμενοι το δικαίωμα τού ουκρανικού λαού για άμυνα και εθνική αυτοδιάθεση, όταν η συζήτηση έρχεται στο ζήτημα τής Τουρκίας υπαναχωρούν και το πραγματεύονται με έναν ιδεολογικό ηθικό και αναλυτικό τρόπο που είναι αντίθετος με τον τρόπο που ακολουθούν όταν αναφέρονται στην ρωσική εισβολή.
Κάτι υπάρχει εδώ που δεν είναι απλά ιδεολογική εμμονή ή ιστορική μνησικακία, κάτι υπάρχει εδώ που δεν αφορά μόνον την ψυχασθενή στάση ενός κάποτε θύματος, κάτι υπάρχει εδώ που πρέπει να αναζητηθεί στα ίδια τα βάθη τής αριστερής και αναρχικής ιδεολογίας σε σχέση με την φαντασιακή, παρελθούσα πλέον, μορφή αυτής τής άτυχης πατρίδας στα μυαλά αυτών των χιλιαστικών σεκτών.
Ίσως δεν είναι η ταπεινή και μάλλον μισο-ψεύτικη μισο-αληθινή σημερινή συνέχεια τής Ελλάδας που ενοχλεί τόσο τούς χιλιαστές, σε εξαλλαγή Γιακωβίνους, ίσως δεν είναι αυτό το σημερινό κακόμοιρο απομεινάρι-παλίμψηστο που συγκεντρώνει τον πιο φλογερό πυρήνα τής χιλιαστικής οργής τους, αλλά η ίδια η Ελλάδα σαν μια καταραμένη ιδέα τού Διαφωτισμού και τού Ρομαντισμού, την οποία θέλουν να καταστρέψουν, όντας σαλπαρισμένοι και σαλταρισμένοι σε ένα άλλο φαντασιακό στο οποίο δεν χωράει η ομορφιά αυτού τού χαμένου κόσμου. Ίσως.
Ιωάννης Τζανάκος
Η δομική υποτέλεια τής ελληνικής αριστεράς και τού ελληνικού αναρχισμού απέναντι στον τουρκικό φασισμό..
Οι δηλώσεις του Νίκου Φίλη για την αντιπαράθεση Ελλάδας Τουρκίας δείχνουν:
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να έρθει ποτέ ξανά στην εξουσία.
Η ελληνική αριστερά δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσει την δομική και όχι συγκυριακή δουλικότητα της απέναντι στην φασιστική Τουρκία.
Όταν οι φασιστικές απαιτήσεις τής Τουρκίας οξύνονται τότε η ελληνική αριστερά αλλά και οι Έλληνες αναρχικοί ζητάνε αφοπλισμό ή σαμποτάρουν τον εξοπλισμό τού ελληνικού έθνους, όταν η Τουρκία υποχωρεί συγκυριακά τότε ζητάνε να υπάρξει συμφωνία συμβιβασμού, για να μη χαθεί η ευκαιρία υποτίθεται τής ειρήνης, εξυπηρετώντας πάλι τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις τού τουρκικού ιμπεριαλισμού.
Δεν ξέρουν διότι δεν θέλουν να ξέρουν τι σημαίνει τουρκικός φασισμός;
Όχι, ξέρουν τι συμβαίνει και επιδιώκουν συνειδητά και σκόπιμα μια στρατηγική υποχώρηση τής Ελλάδας απέναντι στον τουρκικό φασισμό-ιμπεριαλισμό, για αυτό και η πολιτική τους είναι άμεσα προσαρμοσμένη στην πολιτική τού τουρκικού κράτους.
Θέλει η Τουρκία πόλεμο ή πολεμικό επεισόδιο;
Τότε η ελληνική αριστερά και ο ελληνικός αναρχισμός ζητάνε μη εξοπλισμό τής χώρας ή ακόμα και αφοπλισμό.
Θέλει η Τουρκία μια συγκυριακή ειρήνη βάζοντας την προβιά τού συμβιβασμού;
Σπεύδουν οι Έλληνες αριστεροί και αναρχικοί να ενισχύσουν αυτό το ψέμα τής Τουρκίας και να προπαγανδίζουν το δικό τους ψέμα ότι η Τουρκία άλλαξε κι ότι όλα αυτά που έλεγε απειλώντας ήταν προσωρινά.
Η μόνιμη και δομική επιθετικότητα τής Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα παρουσιάζεται από την ελληνική αριστερά και τον ελληνικό αναρχισμό ως παροδικό φαινόμενο και οι παροδικές τακτικές υποχωρήσεις τής Τουρκίας παρουσιάζονται από την ελληνική αριστερά και τον ελληνικό αναρχισμό ως η πραγματική μόνιμη θέση της.
Για αυτό το λόγο αυτοί οι μοιραίοι και ιδανικοί στην αναξιότητα και την ανηθικότητα τους άνθρωποι, προβαίνουν σε γελοίες αναλογίες διαφορετικών ζητημάτων και μεγεθών ισχύος.
Συγκρίνουν τους Σλαβομακεδόνες και το αδύναμο κράτος κλωτσοσκούφι που έχουν με το τουρκικό κράτος.
Το έκανε αυτό το ατόπημα ο Τσακαλώτος το ξανακάνει τώρα ο Φίλης.
Ιδού οι απαράδεκτες δηλώσεις:
...«πρέπει να χαραχτεί μια καινούρια πολιτική, που την έχει προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, στο πρότυπο της Συμφωνίας των Πρεσπών».
«Ένα άλλο μεγάλο ζήτημα που υπάρχει και το κουβεντιάζουμε στον δημόσιο διάλογο, είναι αυτό των εθνικών θεμάτων. Ακούω, διαβάζω για τον κύριο Δένδια, πως δημιουργείται μια δυνατότητα απομάκρυνσης από την ένταση με τους Τούρκους και αυτό είναι θετικό στοιχείο. Βοήθησαν οι σεισμοί, το κλίμα στην ελληνική και την τουρκική κοινωνία για μια στάση αλληλέγγυα και ανθρωπιστική. Αυτό πρέπει να εκφραστεί και στην πολιτική»..
«Όμως, θα ήθελα να πω ότι δεν αρκούν τα ανθρωπιστικά λόγια για να κάνεις εξωτερική πολιτική. Πρέπει να έχεις και πολιτική συγκεκριμένη. Γι’ αυτό πιστεύω πως πρέπει να χαραχτεί μια καινούρια πολιτική, που την έχει προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, στο πρότυπο της Συμφωνίας των Πρεσπών, πολιτική αλληλεγγύης, συνεννόησης ανάμεσα στις χώρες της περιοχής, με τις ιδιομορφίες που έχει η Τουρκία. Μια συνεννόηση που θα καταλήξει στο δικαστήριο της Χάγης»...
«Με την Τουρκία, έχουμε ζήτημα στο Αιγαίο, στον προσδιορισμό των θαλασσίων χώρων. Αφού δεν υπάρχει συνεννόηση μέσα απ΄τον διάλογο τόσων χρόνων, πρέπει να πάει στη Χάγη»
Ποτέ ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, ούτε στη δευτέρα παρουσία.
Ιωάννης Τζανάκος
Κυριακή 2 Απριλίου 2023
The reactionary project..
The reactionary project that began as a proto-extreme far-Right with guys like De Maistre, as early as the 19th century, and erupted into a climax with Nazism which, in addition to the "halo" of anti-Semitism, had a Spengler in its basement, was a project of re-hierarchization and ''re-organicization'' of the West, a new slave-owning tropism of capitalism that would be run by a superior aristocracy of superior racists and hierarchists, was an essentially de-westernized West that would fancifully return to the Middle Ages but in reality will be proceed to an absolute totalitarianism of a hierarchical state, was done and then said as fascism but it was not only that, as something that would exist only in every over-dominant nation-state and in every over-dominant capitalism, it was also a global hierarchical plan, which also, not by chance, found a fanatical Eastern "follower", Japan.
This plan could not be carried out despite the fact that it appeared for the moment that it would conquer the world, because it found opposite a relative who had another similar but quite different totalitarianism to carry out, the post-Jacobin totalitarianism of the Soviet state, which had in fact, the "opposite" origin from the anti-Jacobin totalitarianism of the right that we mentioned above, but he also found opposite to it the racist, also imperialist but liberal democratic West.
I abbreviate, and omit essential aspects, to say the following:
And the mere fact that this initially triangular and then bipolar battle was taking place starting from a common ground (although it extended everywhere), probably predetermined the failure of the "Spenglerian" plan.
Prophetically De Maistre, in his time had gone to Saint Petersburg to confer with his peers from the eternal reactionary cesspool of the West, Russia. The prophetic person, from the point of view of his imaginary-real movement more and not only from the point of view of the content of his dialogues (which are in his book), shows that there was since then, before Spengler, the search for a "pure reactionary ground", without the presence of such powerful adversaries within a common starting ground of the World Dominion of a reactionary plan.
Not to say more, yet.
This ground today exists, literally, and on it meet in a strange orgiastic union and De Maistre and Robespierre, somewhere in there and the old man, the misogynist Prophet as a guest star.
Goes on..
Ιωάννης Τζανάκος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)