Η κατάσταση που ζούμε επιτάσσει ενότητα των κοινωνικών λαϊκών δυνάμεων τής εργασίας, για να υπάρξει άμεση επιβίωση των καθημερινών ανθρώπων.
Όταν υπήρχε το «μνημόνιο» ως άμεση επίθεση στον λαό, υπήρξε ένα είδος κοινωνικής αφύπνισης και αναζωογόνησης τού ριζοσπαστισμού εντός του, αλλά υπήρξαν από τότε διαρθρωτικά προβλήματα στην συγκρότηση όλου αυτού σε μετωπική μορφή.
Φτιάχτηκε ένα «μέτωπο» υπό την ηγεμονία τού Σύριζα με ξεκάθαρα «βοναπαρτιστικά» χαρακτηριστικά, τα οποία κάθε άλλο παρά αντιμετωπίζονταν με την ταυτόχρονη άνθιση τού σεκταρισμού που είχε ήδη εμφανιστεί κραταιός και επιθετικός από το 2008.
Για μερικούς από εμάς αυτή η «αφύπνιση» και το ξέθαμα και τού δικού μας «οπλοστασίου» συνοδεύτηκε εξαρχής με την επίγνωση αυτών των διαρθρωτικών προβλημάτων, μέσω τής άρνησής μας να συμμετέχουμε στο κίνημα των «αγανακτισμένων».
Από την δική μου σκοπιά υπήρξανε και άλλες ζυμώσεις και ανασχέσεις που είχαν να κάνουν με άλλα πράγματα, τα οποία συνυπήρχανε και συνυπάρχουν παράλληλα με τις διεργασίες που εμφανίστηκαν από τότε.
Είπα:
Όχι στους «αγανακτισμένους», όχι στον παράλληλο ακραίο σεκταριστικό ιδεολογικό προσανατολισμό τού «κινήματος», όχι στην βοναπαρτιστική τυχοδιωκτική ηγεσία τού Σύριζα, και έπειτα όχι στην λογική και την τακτικοστρατηγική δόμηση τού κΚε.
Μέσα από παλινωδίες και ιδεολογικούς ελιγμούς, οι οποίοι βέβαια έχουν για τον καθένα (ανάλογα με την ιδεολογική/πολιτισμική και πολιτική τάση που ακολουθεί) ένα άλλο περιεχόμενο, ένα μεγάλο μέρος ανθρώπων -όπως ο υποφαινόμενος- αποξενώθηκε στρατηγικά όχι μόνο από το υπάρχον αριστερό-αριστερίστικο κίνημα στην επικράτεια, αλλά και από το ευρύτερο λαϊκό-κοινωνικό κίνημα, παρά το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς (κάνανε όπως εγώ το λάθος και) ψήφισαν Όχι στο δημοψήφισμα.
Τώρα τι γίνεται;
Θα μπω αμέσως στην καρδιά αυτού που θα ήθελα να προτείνω:
Είναι άμεση αλλά και στρατηγική ανάγκη να αντικατασταθεί ιστορικά ο Σύριζα από την θέση τού αναγκαίου να υπάρξει (για ένα ιστορικοχρονικό διάστημα) κεντροαριστερού-αριστερού πατριωτισμού.
Αυτή την «αντικατάσταση» δεν θα την επιτελέσει το Πασόκ, έχει πάει για πάντα πολύ δεξιά, είναι ένα ακραίο κεντρώο αντιλαϊκό κόμμα, και δεν υπάρχει ούτε πρόκειται ποτέ να υπάρξει δια αυτού επιστροφή σε ένα μεγάλο λαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.
Τίποτα δεν μπορεί να κάνει ο «αριστεροπατριωτικός» χώρος, Λαφαζάνης κ.λπ
Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υπάρξει ανάπτυξη τής υπερ-κοσμοπολίτικης αριστεροφιλελεύθερης σέκτας τού Βαρουφάκη.
Λυπάμαι που θα το πω αλλά ταυτόχρονα πρέπει να υπάρξει απομόνωση όλης τής υπάρχουσας «άκρας» αριστεράς, και ο εργαζόμενος λαός που την στηρίζει πρέπει να περάσει μια μεγάλη πολιτικο-υπαρξιακή κρίση, για να αποφασίσει ότι η «ομπρέλα» που έχει (=Σύριζα) είναι για πέταμα, και για να αποφασίσει να σοβαρευτεί όταν εξετάζει τα στρατηγικά προβλήματα τού κινήματος του.
Οι άνθρωποι βρίσκονται σε ιδεολογική και πολιτική μέθη, και δεν κατανοούν ότι με τον τρόπο που έχουν «στήσει» το κίνημά τους δίπλα στο ευρύτερο λαϊκό κίνημα, παίζουν το παιχνίδι ενός επικίνδυνου τυχοδιωκτικού πολιτικού χώρου που είναι το ίδιο επικίνδυνος με την δεξιά/ακροδεξιά.
Για μένα και το κΚε έχει χάσει την επίγνωση των κινδύνων, καταρχάς για το ίδιο.
Έχει βολευτεί σε έναν γραφειοκρατικό αριστερισμό κάνοντας τώρα τελευταία το συμπλήρωμα τού Σύριζα και των ακραίων σεκταριστών, έχοντας μια φαινομενική ηγεμονία στο κίνημα και τούς «δρόμους» του, λόγω των μηχανισμών του και τής μαζικότητάς του ως ενιαίου χώρου, αλλά στο βάθος υπάρχει κήπος, και δεν θα του αρέσει καθόλου όταν έρθει αυτό το βάθος.
Από την άλλη, τείνω να θεωρώ τελευταία ότι μάλλον καλό θα ήταν να έφτανε γρήγορα αυτή η ώρα, διότι αντίθετα από ό,τι πίστευα παλιά το νεο-κΚε δεν είναι ανάχωμα στον ακραίο σεκταρισμό αλλά μάλλον μια μόνιμη πλέον πηγή του, ένα «σχολείο» σεκταρισμού, άρα για αυτό και το ίδιο βολεύεται σε μια κεντριστική θέση σε αυτό το ιστορικό σχήμα που έχει δημιουργηθεί μετά την πτώση τού «υπαρκτού» το οποίο έχει σαν συστατικό στοιχείο του τον νέο σεκταρισμό.
Το νεο-κΚε σκέφτηκε και έπραξε πολύ καλά σε αυτό το νέο πλαίσιο σε σχέση με τον θεμελιώδη σκοπό του: να διατηρηθεί στην ύπαρξη, διότι αυτό και μόνον αυτό το νοιάζει, να διατηρηθεί με κάθε θυσία στην ύπαρξη.
Και οι ακραίοι σεκταριστές μια χαρά βολεύονται με την συνέχιση τής ύπαρξης του κΚε, και γιατί πλέον παίζουν ένα κοινό αριστερίστικο παιχνίδι, και γιατί σκοπεύουν κάποια στιγμή να το «καταλάβουν», και γιατί έτσι όπως σκέφτονται οι ίδιοι δεν απέχουν πολύ από την λογική τού νεο-κΚε.
Όσοι ήμασταν και είμαστε ήδη σε άλλο ορίζοντα είναι που είχαμε και έχουμε πρόβλημα στην αναγνώριση τής αποξένωσης μας από αυτό το θλιβερό παιχνιδάκι.
Από την σκοπιά μου το κατάλαβα όλο αυτό σε συνάρτηση προς το «κουρδικό» και μεσανατολικό ζήτημα, αντανακλαστικά, και βέβαια μέσω τής διαφοροποίησής μου για τα «ελληνοτουρκικά».
Αλλά αυτό είναι δική μου υπόθεση.
Νομίζω πως στην γενικότερη κατηγορία των ανθρώπων σαν και τού λόγου μου θα έχουν επικρατήσει στενότερες «ιδιωτικές» λογικές απόσυρσης.
Εν πάση περιπτώσει, το πρόβλημα είναι άλυτο έτσι όπως το βλέπω, και δεν θέλω να κατασκευάζω «λύσεις» με το μυαλό και μόνο.
Προτιμώ να βλέπω το αδιέξοδο μόνο ως αδιέξοδο, και σε σχέση με τον (σχετικά) «οικείο» χώρο και σε σχέση με τις ευρύτερες ιστορικές αναγκαιότητες τού αναγκαίου δημοκρατικού ανεξαρτησιακού αγώνα τού ελληνικού λαού.
Ξέρω ότι αν μπορούσε να υπάρξει κάτι άλλο θα ήταν μέσω μιας νέας λαϊκής αριστεράς, αλλά αυτή είναι μια γενική αφηρημένη έκφραση μιας ανάγκης και όχι κάτι που έχει ερείσματα στην υπάρχουσα ελλαδική ή κυπριακή αριστερά.
Ξέρω ότι υπάρχουν πρόσωπα και μικρές ομαδοποιήσεις στα τελευταία απομεινάρια τής «πατριωτικής αριστεράς» που έχουν μια μαγιά κατανόησης αυτών των πραγμάτων από μια ειδικότερη σκοπιά, αλλά και πάλι όλο αυτό είναι κενή αφαίρεση εφόσον οι περισσότεροι από αυτούς, και μη πικραίνονται όταν τους το λένε, έχουν κυλήσει σε δεξιές δεξιότατες ακόμα και αντιδραστικές θέσεις, ίσως λόγω και των χυδαίων επιθέσεων που έχουν δεχτεί από την υφιστάμενη σεκταριστική αριστερά.
Δεν έχουν όμως δικαιολογία, ο καθένας έχει ευθύνη για αυτά που λέει και κάνει.
Ο θυμός μου για αυτούς μπορώ να πω ότι είναι μεγαλύτερος, για τα διαρκή ολισθήματά τους και την έλλειψη στρατηγικής ψυχραιμίας απέναντι στην νέα σεκταριστική αριστερά.
Το μυαλό όλων πρέπει να είναι στα γεγονότα, στην δυναμική τής πραγματικότητας.
Αυτή θα διαψεύσει τους σεκταριστές, θα τους συντρίψει, θα τους κάνει σμπαράλια.
Γιατί λοιπόν να τους κάνουμε την χάρη και να ετεροκαθοριζόμαστε συνέχεια από αυτούς;
Το τελευταίο που θα μπορούσα να τους πω είναι να κοιτάξουν ξανά αριστερά.
Η αριστερά των κρίσιμων στιγμών και τής πράξης θα έρθει, κι αν δεν έρθει δεν πρόκειται να έρθει τίποτα άλλο.
Είναι ήδη αργά, και από την σκοπιά μου δεν είμαι τίποτα άλλο από ένας απομονωμένος σύμβουλος και ιδεολογικός πειραματιστής προς όφελος αυτών που ίσως να ξέρανε τι θα κάνουνε αν θέλανε να ξέρουνε.
Ιωάννης Τζανάκος
