Νομίζω ότι δεν έχει υπάρξει μεγαλύτερη εμπειρική επιβεβαίωση τής ιδεολογικής καταστροφής που έχει επέλθει στο ιδεολογικό «υποσύστημα» τού αριστερού πατριωτισμού στην ελλαδική επικράτεια, από όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα, αν και οι εσωτερικές δυναμικές τάσεις τής πτώσης υπάρχουν από παλιά.
Οι κύριοι φορείς του «αριστερού εθνικισμού» (έτσι ονομαζόμενου από τους ενδοκινηματικούς αντιπάλους τους), εκτός από το γεγονός ότι εργαλειοποιήθηκαν σχεδόν όλοι από τον Σύριζα, όντας μερικοί ήδη εντός του, στάθηκαν στις εξελίξεις με τον χειρότερο δυνατό τρόπο ακολουθώντας τον δρόμο τής καθόδου:
Καταρχάς «έκαψαν» το ορθολογικό και ριζοσπαστικό αίτημα τής επαναφοράς εθνικού νομίσματος με την πρόσδεση του σε χιμαιρικές γεωπολιτικές αναζητήσεις ή και προτιμήσεις.
Εγγυητής τής αιτούμενης νομισματικής και δημοσιονομικής ριζοσπαστικής τομής «παρουσιάστηκε» η νεοϊμπεριαλιστική και νεοαυταρχική Ρωσία.
Δεν τέθηκε το ζήτημα τής προσέγγισης τής Ρωσίας με έναν μετριασμένο τρόπο (χωρίς να αποκλείονται μεγαλύτερες γεωπολιτικές συγκλίσεις), αλλά στα πλαίσια ενός λίγο ως πολύ έμμεσου αλλά φανερού Λόγου αλλαγής «γεωπολιτικού αφέντη».
Είναι σαν να προτάθηκε στον λαό να εγκαταλείψει η χώρα τον δυτικό κόσμο, όχι για να ακολουθήσει μια πολυδιάστατη αυτόνομη εξωτερική πολιτική, αλλά για να προσδεθεί στους σχεδιασμούς τού νέου ιμπεριαλισμού τής Ρωσίας.
Σχέδιο και ανεδαφικό, και τυχοδιωκτικό, και ιδεολογικά έωλο, αλλά και ξένο προς τον σκοπό τής εθνικής νομισματικής, δημοσιονομικής και πολιτικοστρατιωτικής αυτονομίας προς όφελος των καταπιεσμένων λαϊκών εργατικών και μικροαστικών τάξεων τής χώρας.
Στο πλαίσιο αυτής τής ανεδαφικής στρατηγικής ο χώρος αυτός όξυνε την ιδεολογική και φαντασιακή ταύτισή του με όλους τούς συμμάχους τής ρωσικής κρατικής στρατιωτικοκαπιταλιστικής γραφειοκρατίας, και κλείσανε όλοι οι άλλοι, πιο ευέλικτοι, ίσως κυνικοί, αλλά πραγματοποιήσιμοι γεωπολιτικοί στόχοι, αποκλειστήκανε εκ των προτέρων όλες οι πιθανές κυνικές ή και-κυνικές συμμαχίες ή απλά «ανοχές» τού πιθανού νέου αυτόνομου-αυτοτελή εθνοκρατικού ή κινηματικού παράγοντα που θα ήταν όλη η χώρα.
Ακόμα και μια ευέλικτη, κάπως κυνική αλλά ουδέτερη γεωστρατηγική, θα ήταν ήδη ριψοκίνδυνη αλλά ωστόσο εφαρμόσιμη, ενώ οι φαντασιώσεις για μια άμεση προχώρηση στην «νέα ανατολή» ήταν και είναι απλά τυχοδιωκτικό σχέδιο, από τη στιγμή μάλιστα που δεν υπήρχε ούτε υπάρχει μαζικά οργανωμένος και έτοιμος για όλα λαϊκός πληθυσμός.
Η επικράτηση τού «ρεαλισμού» τής γεωπολιτικής υποταγής τού Σύριζα, παρουσιάστηκε με αυτό τον τρόπο σαν ένα «φυσικό επακόλουθο», και μαζί με την πτώση τής λαφαζανικής ρωσοχίμαιρας παρασύρθηκε και το ορθολογικό-ριζοσπαστικό αίτημα τής νομισματικής-δημοσιονομικής ρήξης.
Μετά την εμφάνιση τού τραμπισμού υπήρξε κι άλλη παρανοϊκή έκπτωση ενός μεγάλου μέρους των αριστεροπατριωτών.
Ακόμα και λίγο πριν την πτώση τού αντιδραστικού, διαβρωμένου από τις ρώσικες και τις τούρκικες μυστικές υπηρεσίες, ψεκασμένου τρελλοφασίστα, ένα μεγάλο μέρος τού «αριστεροπατριωτισμού» κύλησε στην υποστήριξη του.
Σε αυτή τους την κατρακύλα συνάντησαν και τους ακροδεξιούς εθνικιστές, ρωσόφιλους-και-τραμπόφιλους ή μόνον τραμπόφιλους, και την ακροδεξιά συνωμοσιολογία για την πανδημία αλλά και γενικά για την «νέα τάξη» κ.λπ.
Πρόκειται για μια βαθιά έκπτωση αξιών που έχει ξεκινήσει από παλιά, με αφορμή τον γιουγκοσλαβικό εθνικιστικό εμφύλιο και συνδέεται βαθύτερα με τον τύπο τού σταλινογενούς αντιδυτικοϊμπεριαλισμού-αντισιωνισμού που επικράτησε στον αριστερό ριζοσπαστικό πατριωτισμό ήδη από την εκκίνηση τής αυτονόμησής του από την σοβιετική «πατρίδα» και την κομματική πίστη, από όπου όμως διατήρησε όποια ελαττώματα θα μπορούσε να κρατήσει και διατηρήσει σε ένα δικό του πλαίσιο.
Κάπου εκεί βρέθηκαν πολλά απομεινάρια, και τού παλαιού Πασόκ, κομμάτια τού αντιιμπεριαλιστικού αριστερισμού, χριστιανοκομμουνιστές αντιδυτικοί, και άλλα μικρότερα ρεύματα ή πρόσωπα, που δεν μπορούσαν ούτως ή άλλως, στο νέο απαιτητικό και μεταβαλλόμενο πλαίσιο τής οικουμενικότητας να κρατήσουν ακόμα και τα μυαλά τους σε μια στοιχειώδη λογική τάξη.
Η προσπάθεια μάλιστα μερικών να οργανώσουν έξοδο από τον Μαρξισμό με ξένα κονδυλικά καστοριαδικά αντιμαρξιστικά και μετα-τροτσκιστικά κόλλυβα, είχε ακόμα χειρότερα ιδεολογικά και πολιτικά αποτελέσματα.
Αυτός ο ερειπιώνας δεν μπορεί να έχει πραγματική σχέση με το αίτημα για έναν νέο αριστερό δημοκρατικό πατριωτισμό για τον ελληνικό και τον ξένο λαό που ζει στην χώρα.
Κακό κάνουν, και βοηθάνε τα ακραία μηδενιστικά σεκταριστικά ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα.
Ιωάννης Τζανάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου