Φωτεινό Μονοπάτι..

Ο σοσιαλισμός που έχει νόημα είναι ο δημοκρατικός σοσιαλισμός.
Ο δημοκρατικός σοσιαλισμός που έχει νόημα είναι αυτός τού ΡΚΚ.

Το μονοπάτι είναι ένα και είναι όλο και πιο στενό:
Μόνον ΡΚΚ και Abdullah Öcalan.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Democratic Nation - Abdullah Öcalan

 Απόσπασμα:

 

The Free Individual-Citizen and Democratic Communal Life.

 

The individual-citizen of a democratic nation has to be communal as well as free. 

The allegedly free individual of capitalist individualism, who has been provoked against the society, essentially lives a life of abject slavery. 

However, liberal ideology creates an image where the individual apparently possesses limitless freedom. 

In reality the individual, enslaved by waged labour, represents the most developed form of slavery. 

This type of individual is produced through the relentless education of, and life in, nation-statism. 

Because his or her life is bound to the sovereignty of money, the wage system, in effect like a dog’s leash, ensures that the individual can be manipulated as desired: 

He or she has no other means of surviving. 

If he seeks to escape, that is, if he opts for unemployment, it is in effect a death sentence. Moreover, capitalist individualism has been shaped on the basis of society’s denial. 

He thinks that he can only realise himself insofar as he rejects the culture and tradi-tions of historical society. 

This is the biggest distortion of liberal ideology. Its principal slogan is “there is no society, there is the individual”. 

As opposed to this, the democratic nation’s individual sees his or her freedom in the communality of society, in the form of the more functional life of small communities. 

A free and democratic commune or community is the main school in which the individual of the democratic nation takes shape. Without a commune or communal life, the individual can-not be fully realised. 

Communes are diverse and valid in every sphere of societal life. In accordance with their diversity, indi-viduals can exist in more than one commune or community. 

The important thing is for the individual to know how to live in a communal community in accordance with his or her talents, labour and diversity. 

The individual considers her respon-sibility towards her commune or the social units to which she is attached to be the guiding moral principle. 

Morality means respect and commitment to the community and communal life. 

The commune or community in turn protects the indi-vidual and enhances his or her life. 

After all, the fundamental principle behind the founding of human society is this very principle of moral responsibility. 

The democratic character of the commune or communities is what realises the collective freedom – in other words, the political commune or com-munity. 

A commune or a community that is not democratic cannot be political. 

A commune or community that is not po-litical cannot thus be free. 

There is a close correlation between the political and democratic character of the commune and its freedom. 

The definition of the democratic nation’s individual citizen becomes slightly broader when she or he lives under the same political roof with a nation-state. 

In this case, within the framework of “constitutional citizenship”, she is as much an individual-citizen of the nation-state as she is of the demo-cratic nation. 

The point here is the recognition of the status of the democratic nation, whereby democratic autonomy is acknowledged to have legal status in the national constitution. 

Democratic national status is two-fold. 

First, it denotes 35the status, law and constitution of democratic autonomy. 

Secondly, autonomy is incorporated as a sub-section of the na-tional constitutional status. Although the unilateral construction of a democratic nation based on the free individual-citizen and communal unity of KCK is a priority, it is also possible for KCK to arrive at an agreement with those sovereign nation-states who acknowledge the status of democratic autonomy within the national democratic constitution. 

 KCK recognises both the life of the free individual-citizen and community and the extent to which this life is bound by a legal and constitutional status. 

Capitalist individualism requires absolute servitude to the nation-state god; whereas democratic nation citizenship fos-ters the development of the free individual in the truest sense. 

The democratic nation citizenship of the Kurds can be realised under the KCK status. Therefore, it may be more appropriate to define membership of the KCK as being democratic nation citizenship. 

It is an irrevocable right and duty for the Kurdish people to be citizens of their own democratic nation. 

To be unable to be a citizen of one’s own nation is a huge alienation and is indefensible.

 

Σε τελική ανάλυση..

Το εντόπισα τώρα στο Youtube.

«Ο καθηγητής σύγχρονης ιστορίας του ΑΠΘ Γ.Μαργαρίτης εντοπίζει τα οικονομικά αίτια του ολοκαυτώματος αλλά και των στρατοπέδων συγκέντρωσης...»

Άλλος ένας «σε τελική ανάλυση» ανόητος; μόνον ανόητος; 

Αυτό είναι, ή αυτό κατέληξε να είναι ο «σε τελική ανάλυση» ανόητος μαρξισμός τού «σε τελική ανάλυση». 

Είναι σε τελική ανάλυση κάθε μαρξισμός αυτό το ανόητο «σε τελική ανάλυση»; 

Που να ξέρω; έχω μπερδευτεί με όλες αυτές τις «σε τελική ανάλυση» αναλύσεις όλων, όλων;, των μαρξιστών. 

Είναι και η πανδημία, η οποία κι αυτή αναλύθηκε σε πολλά «σε τελική ανάλυση», όχι μόνον σταλινικά αλλά και autonome. 

Σε «τελική ανάλυση» λέγανε, σε μια ανάλυσή τους, αυτό που έγινε ευνόησε την κινέζικη «καπιταλιστική-εμπορευματική μηχανή», άρα «σε τελική ανάλυση» ποιο μάλλον ήταν το αίτιο που προκάλεσε την πανδημία...εκτός τού ιού τού ίδιου; μα βέβαια, το αίτιο «σε τελική ανάλυση», ήταν ο ίδιος ο (κινέζικος) καπιταλισμός, άρα ο καπιταλισμός.

Σε τελική ανάλυση, μεγάλοι μαλάκες.

Δεν θέλει και πολύ ανάλυση..

Ιωάννης Τζανάκος

Συσσώρευση άγονης άρνησης..

Για μετατραπεί ένα σύνολο «τυπικών» αρνητικών κρίσεων («δεν είναι») σε ένα οντολογικό εναντιωματικό «Όχι» υπάρχει μια απόσταση.

Την απόσταση αυτή την διανύουν οι υπερ-ριζοσπάστες υιοθετώντας μια «στάση» συσσώρευσης πολλών αρχικών και φαινομενικά ουδέτερων «τυπικών» αρνητικών κρίσεων, οι οποίες μέσω αυτής τής συσσώρευσης κάποτε μετατρέπονται σε αυτό το άγονο «Όχι». 

Για να γίνει όμως αυτή η συσσώρευση εφικτή, ως αυτό το πρώτο στάδιο οντολογικοποίησης των «τυπικών» αρνητικών κρίσεων, χρησιμοποιείται ένα κράμα λαϊκού εγελιανισμού, χιλιαστικού σεκταρισμού, ταξικής μνησικακίας, για την οποία όμως ευθύνονται κυρίως ο καπιταλισμός οι καπιταλιστές και οι αντιδραστικοί.

Το τελικό αποτέλεσμα αυτής τής συσσώρευσης «τυπικών» μεν αλλά και άγονων αρνητικών κρίσεων είναι ο νεωτερικός ριζοσπαστισμός και το κενό, άγονο Όχι του.

Αυτό το πράμα δεν πρόκειται να νικήσει και να υπερβεί τον καπιταλισμό.

Τον καπιταλισμό μπορεί να τον υπερβεί και να τον νικήσει μόνον ένα έλλογο δημοκρατικό και ριζοσπαστικό κίνημα εποικοδομητικών ρεαλιστικών στρατηγικών θέσεων και προτάσεων για την κοινωνία, την οικονομία/παραγωγή και την τεχνολογία.

Ιωάννης Τζανάκος

Το ναυάγιο τής ριζοσπαστικής «εναντιωματικής» κρίσης, το ναυάγιο τού ριζοσπαστικού Κρίνειν. Παραδείγματα..

 

 

Κάποτε ο μαρξισμός σήμαινε μιαν ισορροπία και μια σύνθεση στρατηγικών αρνητικών κριτικών και θετικών προτάσεων. 

Δεν έχει μείνει τίποτα από αυτό το πράγμα.

Ο νεομαρξισμός είναι ένα μείγμα συνθετικών κρίσεων, στο οποίο πλεονάζουν οι άγονες αρνητικές κρίσεις.

Ίσως αλήθεια να σημαίνει μια προσπάθεια να μην αντιφάσκουν (δομικά;) τα πεδία των δράσεων ενός υποκειμένου, και οι κρίσεις του που αναδύονται (από το ίδιο) στο εκάστοτε πεδίο να αντιστοιχούν στις κρίσεις του που αναδύονται (από το ίδιο) στα άλλα πεδία.

Θυμάμαι μια εποχή όπου το «κλασικό» αίτημα να αντιστοιχεί μια (εννοιολογική, ψυχική, εικονική) παράσταση (μας) στο αντικείμενο της θεωρούνταν (από εμάς) κάπως δεδομένη και «τυποκρατική». 

Ψάχναμε για τα άλλα, τα μεγάλα, τα διαλεκτικά. 

Για αυτό και όσους από τους κύκλους μου θυμάμαι να ασχολούνται με την «κριτική σκέψη» προχώραγαν γοργά γοργά σε αυτά τα άλλα, τα μεγάλα, τα διαλεκτικά. 

Και αν ακόμα ψαχούλευαν Καντ, έστω προπαιδευτικά, δεν ενδιαφέρονταν για την Κριτική τού Καθαρού Λόγου, αλλά ήθελαν να φτάσουν στις «τελεολογικές κρίσεις» άμεσα, και στις άλλες κριτικές, και όσο το δυνατόν γρηγορότερα στον Χέγκελ. 

Ψυχεδέλεια «κακής» μορφής, απάρνηση τού θεμελιακού καθήκοντος. 

Θέλαμε-θέλανε να γίνουν-γίνουμε Πικάσο χωρίς να μάθουν πρώτα σχέδιο, θέλανε-θέλαμε την «διαλεκτική λογική» χωρίς να νοιαζόμαστε-νοιάζονται για την αρχή τής μη-αντίφασης.

 

Υπάρχει, ίσως, και ένα είδος αρνητισμού, μιας κακώς νοούμενης αρνητικής διαλεκτικής (δεν ξέρω αν υπάρχει και καλώς νοούμενη), όπου η πρώτη «πρόσκρουση» στην πραγματικότητα, και η εμφάνιση στο ίδιο το υποκείμενο που δημιούργησε την οντολογική αρνητική κρίση/επίκριση (δηλ. το πλέγμα κρίσεων που συνοδεύουν και σχηματίζουν νοητικά τον «κακό» αρνητισμό) τού άγονου χαρακτήρα αυτού τού αρνητισμού, τής ανοησίας του, «διορθώνεται» μέσω τής περίφημης «οικειοποίησης» τού υπαρκτού που κρίθηκε, χωρίς όμως να υπάρχει ούτε αναγνώριση τού λάθους (τού αρνητισμού) ούτε πραγματική αναγνώριση ότι αυτή η πραγματικότητα που (επι)κρίθηκε ήταν γόνιμη, και εντέλει χωρίς να υπάρχει άρα πραγματική οικειοποίηση της από αυτό το «διορθωμένο», τάχα, (επι)κριτικό υποκείμενο: 

«Ναι, θέλουμε και εμείς την τεχνολογία, την οποία πρώτα την παρουσιάζαμε ως σατανική-καπιταλιστική, αλλά δεν την θέλουμε έτσι όπως είναι σατανική-καπιταλιστική αλλά «δημοκρατική» «σοσιαλιστική» κ.λπ. Σε τελική ανάλυση, και αυτή η τεχνολογία δεν έγινε από την επιστήμη, αλλά από την απλήρωτη εργασία των εργατών, την καταλήστευση των πόρων κ.λπ κ.λπ...». 

Με αυτό τον τρόπο και αυτά τα τελευταία επιχειρήματα, τα οποία έχουν μια μερική αλλά ισχυρή αλήθεια, ακυρώνονται από την άφταστη μιζέρια τού αρνητισμού, και η μη διάθεση του να αναγνωρίσει ένα πόντο από την γονιμότητα τού αντιπάλου (σε σημείο να μετατρέπεται σε «σύστημα») τον οδηγεί ξανά και ξανά στο ίδιο σημείο εκκίνησης: τον απόλυτο και οντολογικό αρνητισμό. 

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

  

Το ναυάγιο τής ριζοσπαστικής «εναντιωματικής» κρίσης, το ναυάγιο τού ριζοσπαστικού Κρίνειν.

   

Η σημασία τής έννοιας τής «κριτικής γνώσης» έχει στρεβλωθεί σημαντικά μέσω τής υπερχρησιμοποίησης τής έννοιας μόνον για να δομηθούν κρίσεις που «σημαίνουν» αποδομητική κριτική προς μιαν υφιστάμενη κοινωνική ή κοινωνικο-γλωσσική δομή. 

Όμως, έτσι τουλάχιστον όπως την βλέπουμε στον ίδιο τον Καντ -που είναι η πηγή όλων των νεωτερικών ριζοσπαστικών κριτικών θεωρήσεων, η κριτική γνώση σημαίνει γενικά την δυνατότητα επιτυχών κρίσεων-αποφάνσεων ως προς την εμπειρική πραγματικότητα την οποία «στοχεύει» δια τής λειτουργίας της. 

Άρα, η υπερχρησιμοποίηση των κρίσεων μόνον ως αρνητικών-αποδομητικών κρίσεων έχει αλλοιώσει εγελιανώ τω τρόπω την γενικότερη σημασία και λειτουργία τής ίδιας τής επιτυχούς δόμησης κρίσεων, τής κριτικής γνώσης, η οποία περικλείει, περισσότερο μάλιστα, και το πεδίο τής πραγματικότητας που μπορεί να γίνει νοητό κυρίως μέσω ούτως ειπείν «θετικών κρίσεων». 

Εννοείται ότι αυτή η αλλοίωση τής «θετικής γνωσιακής-κριτικής διεργασίας» σημαίνει εντέλει και την αποτυχία των πιθανών αρνητικών-ριζοσπαστικών κρίσεων..

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

Kardeş Türküler / Keçê Kurdan