Lesson for Kindergarten Marxists..

 

The difference between ultranationalism and patriotism/defensive nationalism is simple.

Lesson for Kindergarten Marxists:

Russia = consumes its military youth as if in a meat grinder, sends them with lies, as an invader to a country that did not threaten Russia and sacrifices it like a poultry farm sacrifice its chickens for slaughter.

Ukraine = all the people, in the front the youth, willingly sacrifice themselves to defend the freedom of the nation, the defense of its legitimate territorial integrity, and the protection of civilians.

"Marxists" of Kindergarten, stop spouting shit.

 

Η διαφορά μεταξύ υπερεθνικισμού και πατριωτισμού/αμυντικού εθνικισμού, είναι απλή.

Μάθημα για μαρξιστές τού νηπιαγωγείου:

Ρωσία = αναλώνει την στρατευμένη νεολαία της σαν σε κρεατομηχανή, την στέλνει με ψέματα ως εισβολέα σε μια χώρα που δεν απειλούσε την Ρωσία και την θυσιάζει όπως ένα πτηνοτροφείο τα κοτόπουλα που έχει για σφαγή.

Ουκρανία = όλος ο λαός, μπροστά η νεολαία, θυσιάζεται αυτοβούλως για να υπερασπιστεί την ελευθερία τού έθνους, την υπεράσπιση τής νόμιμης εδαφικής ακεραιότητας του, και την προστασία των αμάχων.

«Μαρξιστή» τού νηπιαγωγείου, πάψε να βγάζεις σκατά από το στόμα.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

National independence for Kurdistan.

National independence for Kurdistan.

A nationally independent Kurdistan will decide whether to participate in a broader socialist or simply democratic federation, and not the other way round, as demanded by sectarianism and the compromised bourgeois and leftist Kurdish parties, which ask the Kurds to fight first for a socialist or democratic federation.

The Kurds will not find redemption and freedom without having secured from the outset and as a precondition their independence and the independence of their nation, which is one and has the right to exist in a separate geographical political form.

 

Εθνική ανεξαρτησία για το Κουρδιστάν.

Ένα εθνικά ανεξάρτητο Κουρδιστάν θα αποφασίσει αν θα συμμετάσχει σε μια ευρύτερη σοσιαλιστική ή απλά δημοκρατική ομοσπονδία, και όχι το αντίστροφο, όπως τού ζητά ο σεκταρισμός και τα συμβιβασμένα αστικά και αριστερά κουρδικά κόμματα, τα οποία ζητάνε από τους Κούρδους να πολεμήσουν πρώτα για μια σοσιαλιστική ή δημοκρατική ομοσπονδία.

Οι Κούρδοι δεν θα βρουν λύτρωση και ελευθερία χωρίς να έχουν διασφαλίσει εξαρχής και σαν προϋπόθεση την ανεξαρτησία τους και την ανεξαρτησία τού έθνους τους που είναι ένα και έχει δικαίωμα να υπάρχει σε ξεχωριστή γεωγραφική πολιτική μορφή.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

So why not state the obvious?

 

Two days ago I humorously posed the following question to an Irish friend on Facebook, who is of course left-wing (in a good way, by my own standards).

Assuming that there is a global left-wing public opinion, what percentage of them unreservedly support the Ukrainian struggle against fascist genocide by Russia?

After my question, there was a clarification, so to speak, as to why it was asked as a question.

Depending on the answer, I told my friend, I will judge whether my humility can define itself as left-wing humility, or whether I must finally discard this self-identification altogether.

The same goes for the anarchist space, etc.

Someone will reasonably say, "but man do you mind if the pro-Ukrainian stance is in the minority within the left?

Whatever is a minority position, you will belong to it until you together with the other participants (in that position) can make it the majority.

You will fight your fair struggle within the left, and in the end the truth will shine.."

I will answer as briefly as I can:

I have no more endurance to struggle for a lifetime as a minority position, within an ideological space that continues to show a fundamental difficulty in having a self-evident correct reflexivity towards obvious facts concerning international politics and ideological-value reality, as I mean it of course.

The post-WWII left is supposed to have changed its original doctrine to a pragmatic alliance-building when the problem is a global fascist threat.

This adjustment it made several times in a covert way, so that there would be a historical interval that would enable it to change some doctrines which history itself showed to be completely inadequate.

One of these doctrines was that we never ally with imperialist powers, or to put it in a Leninist way (which became a favorite way of the Maoists), we never develop a social-imperialism.

The historical reality that broke out in the second world war, crushed this position.

Being naive, I believed, as in other critical strategic issues, that the indirect and unacknowledged would at some point turn into open and acknowledged, but the very ideological-value reality of the left, worldwide, bitterly disproved me.

Never has a leftist managed to say what he necessarily did, and well he did, clearly, through speech and within his speech.

We also see this in the Ukrainian issue, where the best, that is, those who showed a directly correct attitude of support for the Ukrainian struggle, did NOT dare and do not dare to say what I said:

Yes, the alliance of a people, and also of us its supporters, with an imperialist camp, is right, it is necessary, it is proper, when there is a problem of survival of this people, and when this imperialist camp meets a minimum of ideological conditions.

So why not state the obvious?

When even the honest ideological-value minority within an ideological-value world has trouble speaking the truth that shatters false theological dogma, then why should I trust it even when become a majority trend?

And what is it about this doctrine that makes it so important that a political "ideological factor" with a global reach should hold it inviolable and sacred?

The same applies to many other doctrines and transcendental principles of the left (and of anarchism), which would take us days and nights to present to you.

The point of my post is simple:

It is not only that I disagree with some doctrines but also (that I disagree) with the way the left defends them.

This way shows a political and ideological essence that scares me, I think not without reason, because it directly refers to a hard religion, to a metaphysical ideological and political system of thought and action.

Great discussion, I will continue it, not only in relation to the left and anarchism, but now what is urgent for me is an immediate and final political and ideological personal decision.

--

 

Πριν δύο μέρες έθεσα με χιουμοριστικό τρόπο το εξής ερώτημα σε έναν Ιρλανδό φίλο στο Facebook, ο οποίος είναι φυσικά αριστερός (με την καλή έννοια, κατά τα δικά μου κριτήρια).

Αν υποθέσουμε ότι υπάρχει μια παγκόσμια αριστερή κοινή γνώμη, ποιο είναι το ποσοστό αυτών που υποστηρίζουν ανεπιφύλακτα τον ουκρανικό αγώνα ενάντια στην φασιστική γενοκτονία εκ μέρους τής Ρωσίας;

Μετά από το ερώτημα μου αυτό, υπήρχε μια ούτως ειπείν διευκρίνιση, για τον λόγο για τον οποίο τέθηκε ως ερώτημα.

Αναλόγως τής απάντησης, είπα στον φίλο μου, θα κρίνω αν η ταπεινότητα μου μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται σαν αριστερή ταπεινότητα ή αν πρέπει επιτέλους να αποβάλλω δια παντός αυτόν τον αυτοπροσδιορισμό.

Το ίδιο ισχύει για τον αναρχικό χώρο κ.λπ.

Θα πει εύλογα κάποιος, "μα άνθρωπε μου σε πειράζει αν η φιλο-ουκρανική στάση είναι μειονοτική μέσα στην αριστερά;

Τι κι αν είναι μειονοτική στάση, εσύ θα ανήκεις σε αυτήν ώσπου μαζί με τους άλλους συμμετέχοντες (σε αυτή την στάση) να μπορέσετε να την κάνετε πλειονοτική.

Θα κάνετε τον τίμιο αγώνα σας εντός τής αριστεράς, και στο τέλος η αλήθεια θα λάμψει..".

Θα απαντήσω εν συντομία, όσο μπορώ:

Δεν έχω άλλες αντοχές να αγωνίζομαι μια ζωή ως μειονοτική στάση, εντός ενός ιδεολογικού χώρου που συνεχίζει να δείχνει θεμελιώδη δυσκολία στο να έχει μιαν αυτονόητη ορθή αντανακλαστικότητα απέναντι σε προφανή γεγονότα που αφορούν την διεθνή πολιτική και ιδεολογική-αξιακή πραγματικότητα, όπως την εννοώ εγώ βέβαια.

Η αριστερά μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο υποτίθεται ότι είχε προσαρμόσει το αρχικό δόγμα της σε σχέση με την ρεαλιστική συγκρότηση συμμαχιών όταν το πρόβλημα είναι ένας παγκόσμιας εμβέλειας φασιστικός κίνδυνος.

Αυτή την προσαρμογή την επιτέλεσε πολλές φορές με υπόρρητο τρόπο, ώστε να υπάρχει ένα ιστορικό χρονικό διάστημα που να τής δώσει την δυνατότητα να αλλάξει μερικά θέσφατα και δόγματα που φανερώθηκαν από την ίδια την ιστορία ως εντελώς ανεπαρκή.

Ένα από αυτά τα δόγματα ήταν ότι ποτέ δεν συμμαχούμε με ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ή για να το πω με λενινιστικό τρόπο (που έγινε ένας προσφιλής στους μαοικούς τρόπος), δεν αναπτύσσουμε ποτέ έναν σοσιαλιμπεριαλισμό.

Η ιστορική πραγματικότητα που ξέσπασε στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, συνέτριψε αυτή την θέση.

Όντας σε αφέλεια, πίστεψα, όπως και σε άλλα κρίσιμα στρατηγικά ζητήματα, ότι το έμμεσο και το ανομολόγητο, κάποια στιγμή θα μετατρέπονταν σε ανοιχτό και ομολογημένο, αλλά η ίδια η ιδεολογική-αξιακή πραγματικότητα τής αριστεράς, παγκόσμια, με διέψευσε οικτρά.

Ποτέ ένας αριστερός δεν κατόρθωσε να πει αυτό που αναγκαστικά έπραξε, και καλώς έπραξε, καθαρά, δια τού λόγου και εντός τού λόγου του.

Το βλέπουμε αυτό και στο ουκρανικό ζήτημα, όπου οι καλύτεροι, αυτοί δηλαδή που έδειξαν μίαν άμεσα ορθή στάση υποστήριξης τού ουκρανικού αγώνα, ΔΕΝ τόλμησαν ούτε τολμούν να πούνε αυτό που εγώ είπα:

Ναι, η συμμαχία ενός λαού, αλλά και ημών των υποστηρικτών του, με ένα ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, είναι ορθή, είναι απαραίτητη, είναι πρέπουσα, όταν υπάρχει πρόβλημα επιβίωσης αυτού τού λαού, και όταν αυτό το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο πληροί ένα minimum ιδεολογικών προϋποθέσεων.

Γιατί λοιπόν δεν λέγεται το προφανές;

Όταν ακόμα και η τίμια ιδεολογική-αξιακή μειονότητα εντός ενός ιδεολογικού-αξιακού κόσμου έχει πρόβλημα να πει την αλήθεια που θραύει το αναληθές θεολογικό δόγμα, τότε γιατί να την εμπιστευτώ ακόμα κι αυτήν αν θα γίνει πλειονοτική τάση;

Και τι σημαίνει αυτό το δόγμα που το καθιστά τόσο σημαντικό ώστε να το κρατήσει ένας πολιτικός ιδεολογικός παράγοντας που έχει παγκόσμια εμβέλεια αλώβητο και ιερό;

Το ίδιο ισχύει για πολλά άλλα δόγματα και υπερβατικές αρχές τής αριστεράς (και τού αναρχισμού), που θα μας χρειάζονταν μέρες και νύχτες για να σας τα παρουσιάσω.

Το νόημα της θέσης μου είναι απλό:

Δεν είναι μόνον ότι διαφωνώ και με κάποια δόγματα αλλά επίσης (ότι διαφωνώ) με τον τρόπο που η αριστερά τα υπερασπίζεται.

Ο τρόπος αυτός δείχνει μια πολιτική και ιδεολογική ουσία που με φοβίζει, νομίζω όχι άδικα, διότι παραπέμπει άμεσα σε μια σκληρή θρησκεία, σε ένα μεταφυσικό ιδεολογικό και πολιτικό σύστημα σκέψης και δράσης.

Μεγάλη συζήτηση, θα την συνεχίσω, όχι μόνο σε σχέση με την αριστερά και τον αναρχισμό, αλλά τώρα αυτό που επείγει για μένα είναι μια άμεση και τελική πολιτική και ιδεολογική προσωπική απόφαση.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Imagine when the regime falls in Iran..

At first, joking a little.

Imagine when the regime falls in Iran, what.. nice political interactions there will be in the post-theocratic political scene -of the street though.

Crazy royalist Persians who think they belong to the "Persian-Aryan race" and hate everyone else, want a monarchy, communists who think it's time for a socialist revolution, ethnic minorities or nations who want to secede, and of course quite a few supporters of theocracy even if has just fallen, but so have other groups.

Everything will be transformed in good, if -at least initially transitory, will transform into a multi-party democracy otherwise there will be a bloodbath.

They need all of them prudence and realism, as long as the destructive of the Pahlavi-scenario about the triumphant return of the Shah ceases in advance.

The only thing that would "enable" the royalists not to destroy everything, but also their stupid selves, would be to build an ultra-conservative party and nothing else. Otherwise, they lead Iran to an absolute dead end.

 

Iran.

In the first revolution, the mutuallymirroring between far-right fascist royalist semi-secular absolutism and emerging left-nationalist bonapartism (which had both a secular and a semi-secular wing), was reflected (as mutuallymirroring) in the theocratic bonapartism.

Today, already at the beginning of the second great Iranian revolution, the game with Iranian mirrors has become even more dangerous and impasse.

I am unable, not only because I am a foreigner and irrelevant, to understand where this game of political and ideological mutuallymirroring will go in Iran.

 

The most consistent non-compromise of the Iranian democratic revolutionary forces, apart from class-worker non-compromise (respectable logic, perhaps even holy, I have followed it for 54 years), would be possible if an open parliamentary multi-party institution (consisting of freely elected by society representatives) would emerge as the dominant representative political body of the entire social body.

Now, why aren't the Iranian leftists saying this?

Because are they perhaps afraid of "becoming bourgeois"?

I don't know what to tell you anymore.

May the Buddha enlighten them.

I now give up the arguments.

Everyone is dear to me.

Good luck.

----

Ο πιο συνεπής μη συμβιβασμός των ιρανικών δημοκρατικών επαναστατικών δυνάμεων, εκτός τού ταξικού εργατικού μη συμβιβασμού (σεβαστή λογική, ίσως και σεβάσμια, την ακολουθούσα 54 χρόνια), θα ήταν εφικτός, αν εδραιώνονταν ένας ανοιχτός κοινοβουλευτικός πολυκομματικός θεσμός (απαρτισμένος από ελεύθερα εκλεγμένους από την κοινωνία αντιπροσώπους), ως κυρίαρχο αντιπροσωπευτικό πολιτικό σώμα όλου του κοινωνικού σώματος.

Τώρα, γιατί οι Ιρανοί αριστεροί δεν το λένε αυτό;

Γιατί ίσως φοβούνται ότι θα γίνουν μπουρζουαζία; δεν ξέρω πλέον να σας πω.

Ο Βούδας ας τους φωτίσει.

Εγώ πλέον εγκαταλείπω την επιχειρηματολογία.

Όλοι μου είναι αγαπητοί.

Καλή τύχη.

--

They told you, they told him, you heard, you heard that someone heard, that the West does not want to help the people of Iran to overthrow the theocratic regime, because it is cold and only thinks of its own interests.

But if it goes to help then it is imperialistic.

You in the east don't know what you want sometimes.

First decide what your limits are in terms of the help you want from the West, then let's discuss what the West wants, what the West is, etc.

--

Σου είπαν, τού είπαν, άκουσες, άκουσες ότι κάποιος άκουσε, ότι η Δύση δεν θέλει να βοηθήσει τον λαό τού Ιράν να ρίξει το θεοκρατικό καθεστώς, γιατί είναι ψυχρή και σκέφτεται μόνο τα συμφέροντα της.

Αν όμως πάει να βοηθήσει τότε είναι ιμπεριαλιστική.

Εσείς εκεί στην ανατολή, δεν ξέρετε τι θέλετε μερικές φορές.

Αποφασίστε πρώτα ποια είναι τα όρια σας ως προς την βοήθεια που θέλετε από τη Δύση, και μετά ας συζητήσουμε τι θέλει η Δύση, τι είναι η Δύση κ.λπ.

--

 

The West helped Ukraine after Ukraine stood alone without any help at first, having only its democratic values, its united people and its clown hero president.

We democrats want to be Clowns, you see, you the serious leftist anti-imperialists, what are you?

--

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

 

 

 

 

Nations living within but on the limits of a world-wide sovereign entity..

Abandoning the geographical boundary of a sovereignty on its part would mean the ultimate collapse of that sovereignty.

Putin knows this, not because he defends the limits of the sovereignty he represents, as most leftists on the planet (not all) and almost all extreme rightists on the planet say.

Ukraine is not a threat to Russian sovereignty, not even if we mean this sovereignty as part of a wider (imperialist) sovereignty, Ukraine has always been and today especially is an essentially Western country, this indicates the constant will of its inhabitants over time when they can express this will freely.

This is known by Putin and the Russian fascist elite who are a continuation of the pseudo-socialist Great Russian Soviet elite, and what they really want is to strategically cause the fall and deconstruction of the West as a whole, which may go as far as the colonization of Europe and isolation then of the US in its shell.

As a person who belongs to a country on the borders of the West, which is both a colony of it but also a constituent part of it, I believe that my own people, the Greek people, have no room to accept such a scenario, the dissolution of the Western empire that is, in the way that all anti-Westerners imagine this together today, each type of anti-Western differently but all types of anti-Western together, in a vile barbaric vindictive and reactionary way.

It may be that some, mainly anarchists and leftists, imagine beautiful and ideal ways through which there will be a dissolution of all geopolitically formed coalitions and worlds, and thus also imagine the dissolution of the world of Western domination, in which we live and they live with us , but I, for example, and anyone who does not live with imagination and visions in their sleep and wakefulness, I do not intend to listen to nonsense about my life and the lives of my fellow citizens on this side, on this border of Western domination .

In this sense, the support of Ukraine is posed for me and for all those who think like me, as aware of WHERE we are, as a matter of life and death, as an immediately vital issue that can no longer be debated.

In this sense, even more so, the special interests and special values of those Western or Western-oriented peoples who live right on the borders of this new Asian aggression prompt them to be more cruel towards it compared to peoples who live in a more safe hinterland of western sovereignty.

We, e.g. Greeks, Poles, Ukrainians, and others, we don't have the possibility for other alternatives, as perhaps the citizens and workers or petty bourgeois of the USA have.

--

 

Η εγκατάλειψη τού γεωγραφικού ορίου μιας κυριαρχίας από μέρους της θα σήμαινε την τελική κατάρρευση αυτής τής κυριαρχίας, κάποτε.

Αυτό το ξέρει ο Πούτιν, όχι διότι αμύνεται για τα όρια τής κυριαρχίας που εκπροσωπεί, όπως λένε οι περισσότεροι αριστεροί τού πλανήτη (όχι όλοι) και σχεδόν όλοι οι ακροδεξιοί τού πλανήτη.

Η Ουκρανία δεν αποτελεί απειλή για την ρωσική κυριαρχία, ούτε αν εννοήσουμε αυτή την κυριαρχία μέρος μιας ευρύτερης (ιμπεριαλιστικής) κυριαρχίας, η Ουκρανία ήταν πάντα και σήμερα ειδικά είναι μια ουσιαστικά δυτική χώρα, αυτό υποδηλώνει η σταθερή βούληση των κατοίκων της διαχρονικά όταν τούτοι μπορούν να εκφράσουν αυτή τους τη βούληση ελεύθερα.

Αυτό το ξέρει ο Πούτιν και η ρωσική φασιστική ελίτ που αποτελεί συνέχεια τής ψευτοσοσιαλιστικής μεγαλορωσικής σοβιετικής ελίτ, και αυτό που πραγματικά θέλει είναι να προκαλέσει στρατηγικά την πτώση και αποδόμηση τής Δύσης στο σύνολο της, που μπορεί να φτάσει ως την αποικιοποίηση τής Ευρώπης και την απομόνωση τότε των ΗΠΑ στο καβούκι τους.

Ως άνθρωπος που ανήκω σε μια χώρα των συνόρων τής Δύσης, η οποία είναι μεν αποικία της αλλά και συστατικό μέρος της, θεωρώ ότι ο δικός μου λαός, ο Ελληνικός λαός, δεν έχει κανένα περιθώριο να δεχτεί ένα τέτοιο σενάριο, την διάλυση τής δυτικής αυτοκρατορίας δηλαδή, με τον τρόπο που το φαντασιωνονται αυτό όλοι μαζί οι αντιδυτικοί σήμερα, ο κάθε τύπος αντιδυτικού διαφορετικά αλλά όλοι οι τύποι αντιδυτικών μαζί, με έναν άθλιο βάρβαρο εκδικητικό και αντιδραστικό τρόπο.

Μπορεί μερικοί, αναρχικοί και αριστεροί κυρίως, να φαντάζονται ωραίους και ιδανικούς τρόπους μέσω των οποίων θα υπάρξει διάλυση όλων των γεωπολιτικά διαμορφωμένων συνασπισμών και κόσμων, και έτσι να φαντάζονται επίσης την διάλυση τού κόσμου τής δυτικής κυριαρχίας, στον οποίο ζούμε και ζούνε κι αυτοί μαζί μας, αλλά εγώ λ.χ και όποιος δεν ζει με υποθέσεις φαντασιακής εργασίας και οράματα στον ύπνο και τον ξύπνιο του, δεν προτίθεμαι να ακούω μαλακίες για τη ζωή μου και την ζωή των συμπολιτών μου σε αυτή την άκρη, σε αυτό το σύνορο τής Δυτικής κυριαρχίας.

Υπό αυτή την έννοια, η υποστήριξη τής Ουκρανίας τίθεται για μένα και για όλους αυτούς που σκέφτονται όπως εγώ, ως συνειδητοποιούντες ΠΟΥ βρισκόμαστε, ως μια υπόθεση ζωής και θανάτου, ως ένα άμεσα ζωτικό ζήτημα στο οποίο δεν χωράει πλέον συζήτηση.

Υπό αυτή την έννοια μάλιστα, ακόμα περισσότερο, τα ειδικά συμφέροντα και οι ειδικές αξίες αυτών των δυτικών ή δυτικότροπων λαών που ζούνε ακριβώς πάνω στα σύνορα αυτής τής νέας ασιατικής επίθεσης τους ωθούν να είναι περισσότερο σκληροί απέναντι της σε σύγκριση με λαούς που ζούνε σε μια πιο ασφαλή ενδοχώρα τής δυτικής κυριαρχίας.

Εμείς, λ.χ Έλληνες, Πολωνοί, Ουκρανοί, και άλλοι, δεν έχουμε την δυνατότητα για άλλες εναλλακτικές, όπως ίσως έχουν λ.χ οι πολίτες και οι εργάτες ή οι μικροαστοί των ΗΠΑ.

--

Nations living within but on the limits of a world-wide sovereign entity, "within-out of-the-boundaries" of a sovereign supranational subsystem, are necessarily thrust into a paradoxical relationship with the so-called hinterland of that subsystem, but also into an equally paradoxical relationship with other - the competitive to their familiar - global subsystem of sovereignty.

We necessarily speak generally, by means of horrible generalizations, so that you may understand the position of these nations as the Ianus of international politics, where, however, the double gaze of Ianus should not be regarded as equivalent in its two limbs.

The new Greece, for example, always looks outside the West, but its gaze since it was founded as a new nation remains a gaze within the West.

Because it was founded on the border of the West, being itself a movement of the border of the West towards the East, it is always in a position of danger, in the sense that the West itself neither wants nor can guarantee its absolute security vis-à-vis the Asian despotism (because the West is not only a cultural institution but also a coalition of domination), but also treats this country as a luxurious colony, suitable for the implementation of economic imperialist despotism, ideological Western fantasy, but also ideological humiliation when the West has its nerve with the neo-Greeks when do they not suit to its direct sovereign, economic and political interests.

Then the West forgets modern Greece as a humble but living continuation of ancient Greece, and through its propagandists proclaims that it has nothing to do with ancient Greece but is a mish-mash of mixed bastards, Albanians (yes, we have a large Albanian contribution to our new nation and it is our honor, those of us who do not have a racial cultural complex) and Slavs, etc., a Byzantine extremity.

So then the western rulers of this luxurious and semi-independent colony, remind the neo-Greeks that they are unworthy bearers of a great name, then the neo-Greeks remember again that they are alone on this border that they were destined to live and emerge as a new nation.

So then, the double gaze of Ianus that is called modern Greece exists as a gaze towards the east, towards the non-western sovereign world.

I said all this so that some people, inside and outside of Greece, understand what it means for a country and a nation to live on the borders of a sovereign world, so that they can stop deceiving themselves about the stability of some self-identifications and hetero-identifications.

Everything is played, not every day, but everything is played in this life, especially if you live "within" the limits of a house.

 

-- 

 

Τα έθνη που ζούνε εντός μεν αλλά στα όρια μιας παγκοσμίου εμβέλειας κυριαρχικής οντότητας, "εντός-στα όρια" ενός κυριαρχικού υπερεθνικού υποσυστήματος, ωθούνται αναγκαστικά σε μια παράδοξη σχέση με την ούτως ειπείν ενδοχώρα αυτού τού υποσυστήματος, αλλά επίσης σε μια εξίσου παράδοξη σχέση με το άλλο -το ανταγωνιστικό προς το οικείο τους- παγκόσμιο υποσύστημα κυριαρχίας.

Μιλάμε αναγκαστικά γενικά, μέσω φρικτών γενικεύσεων, ούτως ώστε να κατανοήσετε την θέση των εθνών αυτών ως Ιανών τής διεθνούς πολιτικής, όπου όμως το διπλό βλέμμα τού Ιανού ας μη θεωρηθεί ως ισοδύναμο ως προς τα δύο σκέλη του.

Η νέα Ελλάδα λ.χ κοιτάει πάντα και εκτός Δύσης, αλλά το βλέμμα της από τότε που ιδρύθηκε ως νέο έθνος παραμένει βλέμμα εντός τής Δύσης.

Επειδή ιδρύθηκε πάνω στο όριο τής Δύσης, όντας η ίδια μία μετακίνηση τού ορίου τής Δύσης προς τα ανατολικά, βρίσκεται πάντα σε μια θέση κινδύνου, με την έννοια ότι η ίδια η Δύση δεν θέλει ούτε δύναται να τής εγγυηθεί την απόλυτη ασφάλεια της απέναντι στον ασιατικό δεσποτισμό (διότι η Δύση δεν είναι πολιτισμικό ίδρυμα μόνον αλλά επίσης συνασπισμός κυριαρχίας), αλλά επίσης αντιμετωπίζει τη χώρα αυτή και ως πολυτελή αποικία, κατάλληλη για την εφαρμογή οικονομικού ιμπεριαλιστικού δεσποτισμού, ιδεολογικής δυτικής φαντασίωσης, αλλά και ιδεολογικής ταπείνωσης όταν η Δύση έχει τα νεύρα της με τους νέους Έλληνες και δεν τής ταιριάζουν στα άμεσα κυριαρχικά, οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα της.

Τότε η Δύση ξεχνάει τη μοντέρνα Ελλάδα ως ταπεινή μεν αλλά ζωντανή συνέχεια τής αρχαίας Ελλάδας, και μέσω των προπαγανδιστών της διακηρύσσει ότι δεν έχει σχέση με την αρχαία Ελλάδα αλλά είναι ένα συνονθύλευμα μπάσταρδων μιγάδων, Αλβανών (ναι, έχουμε μεγάλη αλβανική συνεισφορά στο νέο έθνος μας και είναι τιμή μας, όσοι δεν έχουμε φυλετικό πολιτισμικό κόμπλεξ) και Σλάβων κ.λπ, ένα βυζαντινό έκτρωμα.

Τότε λοιπόν οι δυτικοί κυρίαρχοι αυτής τής πολυτελούς και ημι-ανεξάρτητης αποικίας, θυμίζουν στους νεοέλληνες Έλληνες ότι είναι ανάξιοι φορείς ενός σπουδαίου ονόματος, τότε οι νεοέλληνες Έλληνες θυμούνται ξανά ότι είναι μόνοι πάνω σε αυτό το όριο που τούς έλαχε να ζήσουν και να αναδυθούν ως νέο έθνος.

Τότε λοιπόν, το διπλό βλέμμα τού Ιανού που λέγεται σύγχρονη Ελλάδα υπάρχει ως βλέμμα προς την ανατολή, προς τον μη δυτικό κυριαρχικό κόσμο.

Τα είπα όλα αυτά για να καταλάβουν μερικοί, εντός και εκτός Ελλάδας, τι σημαίνει να ζει μια χώρα και ένα έθνος στα όρια ενός κυριαρχικού κόσμου, ώστε να πάψουν να αυταπατώνται για την σταθερότητα μερικών αυτοπροσδιορισμών και ετεροπροσδιορισμών.

Όλα παίζονται, όχι κάθε μέρα, αλλά όλα παίζονται σε αυτή τη ζωή, ειδικά αν ζεις στα όρια ενός οίκου.

--

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

 

Reply to the Iranian Communist's (Torab Saleth) article on the constituent assembly.

Reply to the Iranian Communist's (Torab Saleth) article on the constituent assembly.

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=595352039116908&id=100059263519392

1.

He rightly accepts that this demand is not exclusively reformist, nor limited to a bourgeois outcome and demarcation of the revolution.

However, it does not refer more extensively to the structures of democracy that a non bourgeois version of the revolution will bring.

What little and hypothetical is said on his part sounds rather like a typical Bolshevik falsification of the free will of the people, despite his efforts, indeed, not to dogmatically follow the institutional logic of the Bolsheviks. The triple system of representation he proposes can work precisely as a falsification of the immediacy of the electoral process.

2.

There is no mention of the historical failure of bureaucratic and sectarian communism to help create a truly democratic central representative body composed of freely elected representatives of (socialist) society.

Like all Marxists today he speaks as is being in a historical metaphysical Beyond, in which Marxism had no negative contribution to the destruction of the possibility of a real workers' socialist democracy.

3.

He rightly judges the impossibility of conceptualizing the socialist revolution not exclusively in relation to the workers' councils, but the broader political body that he posits as possibly adequate does not meet the needs of a modern representative workers' democracy, since it is understood as non-regional and non-local/geographically determined.

It is even considered that the geographical definition of democracy is limited to bourgeois contexts.

However, a democracy without narrow and at the same time broad geographical territorial determination in relation to the principle that each vote has the same institutional weight in relation to another (one person one vote), does not exist.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

Iran. No way out.

The Iranian society and youth rose up, but what political prospects were offered to it by the given political camps of the opposition?

The monarchist and their semi-liberal followers propose a pro-Western regime with vague, rather absolutist powers for the Shah, with no guarantee of the establishment of a sovereign representative body of freely elected representatives of the people.

The Iranian left is closer to democracy, but as it is fixated on Soviet or neo-leftist (also sectarian) models of democracy, it also does not propose anything specific for the emergence and consolidation of such a sovereign political body (of freely elected representatives of the people).

The Iranian people are asking for a way out of the theocratic regime, and those responsible for charting this path are unable to transcend their authoritarian political ideological traditions.

The biggest responsibility for the destruction of the democratic political horizon is taken by the monarchists, they are completely stupid and reactionary, but this does not mean that the Iranian left is in good shape.

Ιωάννης Τζανάκος