So why not state the obvious?

 

Two days ago I humorously posed the following question to an Irish friend on Facebook, who is of course left-wing (in a good way, by my own standards).

Assuming that there is a global left-wing public opinion, what percentage of them unreservedly support the Ukrainian struggle against fascist genocide by Russia?

After my question, there was a clarification, so to speak, as to why it was asked as a question.

Depending on the answer, I told my friend, I will judge whether my humility can define itself as left-wing humility, or whether I must finally discard this self-identification altogether.

The same goes for the anarchist space, etc.

Someone will reasonably say, "but man do you mind if the pro-Ukrainian stance is in the minority within the left?

Whatever is a minority position, you will belong to it until you together with the other participants (in that position) can make it the majority.

You will fight your fair struggle within the left, and in the end the truth will shine.."

I will answer as briefly as I can:

I have no more endurance to struggle for a lifetime as a minority position, within an ideological space that continues to show a fundamental difficulty in having a self-evident correct reflexivity towards obvious facts concerning international politics and ideological-value reality, as I mean it of course.

The post-WWII left is supposed to have changed its original doctrine to a pragmatic alliance-building when the problem is a global fascist threat.

This adjustment it made several times in a covert way, so that there would be a historical interval that would enable it to change some doctrines which history itself showed to be completely inadequate.

One of these doctrines was that we never ally with imperialist powers, or to put it in a Leninist way (which became a favorite way of the Maoists), we never develop a social-imperialism.

The historical reality that broke out in the second world war, crushed this position.

Being naive, I believed, as in other critical strategic issues, that the indirect and unacknowledged would at some point turn into open and acknowledged, but the very ideological-value reality of the left, worldwide, bitterly disproved me.

Never has a leftist managed to say what he necessarily did, and well he did, clearly, through speech and within his speech.

We also see this in the Ukrainian issue, where the best, that is, those who showed a directly correct attitude of support for the Ukrainian struggle, did NOT dare and do not dare to say what I said:

Yes, the alliance of a people, and also of us its supporters, with an imperialist camp, is right, it is necessary, it is proper, when there is a problem of survival of this people, and when this imperialist camp meets a minimum of ideological conditions.

So why not state the obvious?

When even the honest ideological-value minority within an ideological-value world has trouble speaking the truth that shatters false theological dogma, then why should I trust it even when become a majority trend?

And what is it about this doctrine that makes it so important that a political "ideological factor" with a global reach should hold it inviolable and sacred?

The same applies to many other doctrines and transcendental principles of the left (and of anarchism), which would take us days and nights to present to you.

The point of my post is simple:

It is not only that I disagree with some doctrines but also (that I disagree) with the way the left defends them.

This way shows a political and ideological essence that scares me, I think not without reason, because it directly refers to a hard religion, to a metaphysical ideological and political system of thought and action.

Great discussion, I will continue it, not only in relation to the left and anarchism, but now what is urgent for me is an immediate and final political and ideological personal decision.

--

 

Πριν δύο μέρες έθεσα με χιουμοριστικό τρόπο το εξής ερώτημα σε έναν Ιρλανδό φίλο στο Facebook, ο οποίος είναι φυσικά αριστερός (με την καλή έννοια, κατά τα δικά μου κριτήρια).

Αν υποθέσουμε ότι υπάρχει μια παγκόσμια αριστερή κοινή γνώμη, ποιο είναι το ποσοστό αυτών που υποστηρίζουν ανεπιφύλακτα τον ουκρανικό αγώνα ενάντια στην φασιστική γενοκτονία εκ μέρους τής Ρωσίας;

Μετά από το ερώτημα μου αυτό, υπήρχε μια ούτως ειπείν διευκρίνιση, για τον λόγο για τον οποίο τέθηκε ως ερώτημα.

Αναλόγως τής απάντησης, είπα στον φίλο μου, θα κρίνω αν η ταπεινότητα μου μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται σαν αριστερή ταπεινότητα ή αν πρέπει επιτέλους να αποβάλλω δια παντός αυτόν τον αυτοπροσδιορισμό.

Το ίδιο ισχύει για τον αναρχικό χώρο κ.λπ.

Θα πει εύλογα κάποιος, "μα άνθρωπε μου σε πειράζει αν η φιλο-ουκρανική στάση είναι μειονοτική μέσα στην αριστερά;

Τι κι αν είναι μειονοτική στάση, εσύ θα ανήκεις σε αυτήν ώσπου μαζί με τους άλλους συμμετέχοντες (σε αυτή την στάση) να μπορέσετε να την κάνετε πλειονοτική.

Θα κάνετε τον τίμιο αγώνα σας εντός τής αριστεράς, και στο τέλος η αλήθεια θα λάμψει..".

Θα απαντήσω εν συντομία, όσο μπορώ:

Δεν έχω άλλες αντοχές να αγωνίζομαι μια ζωή ως μειονοτική στάση, εντός ενός ιδεολογικού χώρου που συνεχίζει να δείχνει θεμελιώδη δυσκολία στο να έχει μιαν αυτονόητη ορθή αντανακλαστικότητα απέναντι σε προφανή γεγονότα που αφορούν την διεθνή πολιτική και ιδεολογική-αξιακή πραγματικότητα, όπως την εννοώ εγώ βέβαια.

Η αριστερά μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο υποτίθεται ότι είχε προσαρμόσει το αρχικό δόγμα της σε σχέση με την ρεαλιστική συγκρότηση συμμαχιών όταν το πρόβλημα είναι ένας παγκόσμιας εμβέλειας φασιστικός κίνδυνος.

Αυτή την προσαρμογή την επιτέλεσε πολλές φορές με υπόρρητο τρόπο, ώστε να υπάρχει ένα ιστορικό χρονικό διάστημα που να τής δώσει την δυνατότητα να αλλάξει μερικά θέσφατα και δόγματα που φανερώθηκαν από την ίδια την ιστορία ως εντελώς ανεπαρκή.

Ένα από αυτά τα δόγματα ήταν ότι ποτέ δεν συμμαχούμε με ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ή για να το πω με λενινιστικό τρόπο (που έγινε ένας προσφιλής στους μαοικούς τρόπος), δεν αναπτύσσουμε ποτέ έναν σοσιαλιμπεριαλισμό.

Η ιστορική πραγματικότητα που ξέσπασε στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, συνέτριψε αυτή την θέση.

Όντας σε αφέλεια, πίστεψα, όπως και σε άλλα κρίσιμα στρατηγικά ζητήματα, ότι το έμμεσο και το ανομολόγητο, κάποια στιγμή θα μετατρέπονταν σε ανοιχτό και ομολογημένο, αλλά η ίδια η ιδεολογική-αξιακή πραγματικότητα τής αριστεράς, παγκόσμια, με διέψευσε οικτρά.

Ποτέ ένας αριστερός δεν κατόρθωσε να πει αυτό που αναγκαστικά έπραξε, και καλώς έπραξε, καθαρά, δια τού λόγου και εντός τού λόγου του.

Το βλέπουμε αυτό και στο ουκρανικό ζήτημα, όπου οι καλύτεροι, αυτοί δηλαδή που έδειξαν μίαν άμεσα ορθή στάση υποστήριξης τού ουκρανικού αγώνα, ΔΕΝ τόλμησαν ούτε τολμούν να πούνε αυτό που εγώ είπα:

Ναι, η συμμαχία ενός λαού, αλλά και ημών των υποστηρικτών του, με ένα ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, είναι ορθή, είναι απαραίτητη, είναι πρέπουσα, όταν υπάρχει πρόβλημα επιβίωσης αυτού τού λαού, και όταν αυτό το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο πληροί ένα minimum ιδεολογικών προϋποθέσεων.

Γιατί λοιπόν δεν λέγεται το προφανές;

Όταν ακόμα και η τίμια ιδεολογική-αξιακή μειονότητα εντός ενός ιδεολογικού-αξιακού κόσμου έχει πρόβλημα να πει την αλήθεια που θραύει το αναληθές θεολογικό δόγμα, τότε γιατί να την εμπιστευτώ ακόμα κι αυτήν αν θα γίνει πλειονοτική τάση;

Και τι σημαίνει αυτό το δόγμα που το καθιστά τόσο σημαντικό ώστε να το κρατήσει ένας πολιτικός ιδεολογικός παράγοντας που έχει παγκόσμια εμβέλεια αλώβητο και ιερό;

Το ίδιο ισχύει για πολλά άλλα δόγματα και υπερβατικές αρχές τής αριστεράς (και τού αναρχισμού), που θα μας χρειάζονταν μέρες και νύχτες για να σας τα παρουσιάσω.

Το νόημα της θέσης μου είναι απλό:

Δεν είναι μόνον ότι διαφωνώ και με κάποια δόγματα αλλά επίσης (ότι διαφωνώ) με τον τρόπο που η αριστερά τα υπερασπίζεται.

Ο τρόπος αυτός δείχνει μια πολιτική και ιδεολογική ουσία που με φοβίζει, νομίζω όχι άδικα, διότι παραπέμπει άμεσα σε μια σκληρή θρησκεία, σε ένα μεταφυσικό ιδεολογικό και πολιτικό σύστημα σκέψης και δράσης.

Μεγάλη συζήτηση, θα την συνεχίσω, όχι μόνο σε σχέση με την αριστερά και τον αναρχισμό, αλλά τώρα αυτό που επείγει για μένα είναι μια άμεση και τελική πολιτική και ιδεολογική προσωπική απόφαση.

 

Ιωάννης Τζανάκος