Delil Dilanar - Qerîn - Γεζίντι. Αυτοί οι άνθρωποι σύμφωνα με τους μαρξιστές-λενινιστές, τους αναρχοσταλινικούς και τους αυτόνομους "έδρεψαν τους καρπούς" του "φιλοϊμπεριαλισμού-φιλοδυτικισμού" τους. Είστε φασίστες, "σύντροφοι"..

Τα είδη τού μηδενός (2014-2019)

Κείμενο σε αρχική ημι-επεξεργασμένη μορφή που αποσύρθηκε.

Κρατάω τον τίτλο τής ανάρτησης, για μελλοντική χρήση.

Αθήνα 1-1-2017. Περιπλάνηση εις εαυτόν.. [2009-2019]

Καθώς περπάταγα και με το αυτοκίνητο και με τα πόδια στην Αθήνα, σήμερα από νωρίς νωρίς, «πρώτη μέρα του χρόνου», παρατήρησα όλα αυτά τα πράγματα που υπήρχανε για μένα προερχόμενα από τον εαυτό μου.

Εννοώ πως παρατηρούσα όλες τις αφίσες και τα συνθήματα που έγραψα εγώ, ένα πράμα σαν και μένα δηλαδή, και τα οποία θα διάβαζε με ενδιαφέρον ένα πράμα σαν και μένα, εγώ δηλαδή.

Ο σολιψισμός του Λόγου εις εαυτόν, ο αγώνας εις εαυτόν, η αλήθεια εις εαυτόν, η ταξική πάλη εις εαυτόν, ακόμα και η αγάπη μου προς το έμβιο εις εαυτόν. Να μη σας κουράσω με παραθέσεις, αν και θα είχε ενδιαφέρον να σας παρουσιάσω τον εαυτό μη εαυτό ενός δύσθυμου παρατηρητή του εαυτού του πάλι. Τουλάχιστον εγώ το ξέρω, και τώρα που κοτσάρω μια γραφή που φαίνεται τόσο απαράδεκτη σε όλους αυτούς που βλέπουν τα «συλλογικά» υποκείμενα  στα «εγώ» της νιώθω ωστόσο πως τουλάχιστον εγώ το ξέρω, πως όλα αυτά αφορούν μόνον εμάς, ήτοι μόνον εμένα. Εσείς το ξέρετε; νομίζω πως μάλλον είναι αρκετά ενοχλητικό να ξέρει κάποιος πως αντηχεί εις εαυτόν και μόνον εις εαυτόν, διότι ήδη αυτό τον ξεχωρίζει από τον εαυτόν και ούτως είναι ήδη ένα άλλο, ένα ξένο, και ένα ξένο δεν μπορεί παρά να αναζητεί μαγνητιζόμενο νομοτελειακώς ένα άλλο οικείο, οπότε να! πάλι από την αρχή εις εαυτόν, πάλι τα ίδια.

Τα ίδια υποκειμενοπαντελάκη μου τα ίδια υποκειμενοπαντελή μου.

Όλη μας η ζωή είναι μια έξοδος από έναν οίκο και μια ελευθερία μέχρι να εισέλθουμε τσακισμένοι, κρυωμένοι, διωγμένοι και ανυπόληπτοι σε έναν άλλον οίκο, ίσως και εχθρικό προς τον προηγούμενον. Οι περισσότεροι εξ' ημών είμαστε ταπεινοί μισθωτοί ή μικροαστοί, οπότε αυτός ο νέος οίκος είναι ήδη τελειωμένος αποπερατωμένος καθιδρυμένος, από ανθρώπους που ξέρουν καλά να χτίζουν οίκους και οικήσεις, φυλακές ζεστές για μιαν ακόμα κατάληξη μιας μεταβατικής περιπλάνησης από και εις ένα [εις] εαυτόν. Η ελευθερία μας λοιπόν είναι συνυφασμένη με αυτή την μετάβαση και όχι την κατάληξή της. Αυτό όμως δεν έχει σήμερον καμιά λέξη κανένα σήμα για να το περιθάλψει μη οικογενώς, αφού και η περιπλάνησή μας έχει σημανθεί με περίκλειστες και σιδερόφραχτες ιδέες και συμπαραδηλώσεις.

Πρέπει λοιπόν να μην έχουμε ελπίδα, πρέπει λοιπόν να σκύψουμε το κεφάλι στο συντελεσμένο, και μάλιστα πρέπει, ω πρέπει!, σε κάποιες περιπτώσεις να το αποκαλέσουμε και ως ένα διαρκές γίγνεσθαι, ως ένα μη συντελεσμένο, ως μιαν ελευθερία, ως μια νομαδικότητα, ως ένα μη ον, τέτοια είναι η παγίδα που μας έστησαν και στήθηκε, χωρίς να υπάρχει σχέδιο βέβαια, κάθε πράμα στον καιρό του και οι νέοι ελευθερωτές στο τέλος της ιστορίας. Τότε είναι που μέσα στο περπάτημα μου φαντάστηκα πάλι άλλον ένα διωγμό, άλλη μια καταδίκη της ελευθερίας μου ως εργάτη του κόσμου που δεν έχει κανέναν Λόγο να πιστέψει κανέναν, αλλά στην κυριολεξία κανέναν.

Περπατώντας λοιπόν την πρώτη τού πρώτου τού τίποτα που κυλάει πάνω στις ζωές μας, είδα όλες αυτές τις αφίσες του εις εαυτόν σαν έναν διωγμό που έκανα εγώ εις εαυτόν, όπως σας το περιέγραψα στην αρχή, χωρίς καμία ενοχή και χωρίς κανένα πλέγμα να παρουσιάζεται εις αυτήν μου την αυτοστόχευση. Δεν νιώθω τίποτα άλλο, δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο πλέον από τον αδιόρατο και όντως απρόσωπο διωγμό της εργατικής τάξης, της τάξης μου έστω εις την ευρύτατη έννοιά της, από ήδη θεσμοθετηθέντες διώκτες και από υποψηφίους διώκτες οι οποίοι (οι τελευταίοι) δεν είναι απλά ψεύτες αλλά περισσότερο ψεύτες από κάθε αχρείο αφεντικό ή από όλα τα αφεντικά του κόσμου μαζί. Οι ψεύτες και όχι μόνον κάποιοι δυνάστες όπως την παλαιά εποχή με περικυκλώνουν από παντού, αλλά δεν είναι πρόσωπα, οπότε την «γλύτωσα» προς το παρόν την ταξική, την εθνική ή την αμιγή παράνοια. Εξάλλου, είπαμε και το ξαναλέω, όλα είναι μια εις εαυτόν βολή από ένα άλλο, απομακρυσμένο εις εαυτόν, εις εαυτόν του Ίδιου εις-εαυτόν, σε ένα τυχαίο εγώ που περπάτησε μέσα στον εαυτό του.

Αυτή η περιπλάνηση δεν έχει άλλο νόημα, από το νόημα της αυτοκατόπτρισης και της ετεροκατόπτρισης μιας διωκόμενης οντότητας, η οποία είναι φυλακισμένη στην ύψιστη φυλακή υψίστης ασφαλείας που λέγεται ελευθερία χωρίς όρους και όρια ή ελευθερία με όρους και όρια, τα ίδια σκατά. Ελευθερία μεταξύ μιας φυλακής και μιας άλλης, ή χειρότερα, ελευθερία μεταξύ μιας φυλακή γνωστότατης και μιας θυσίας γκαραντί, χωρίς κανέναν προορισμό παρά μόνον την θυσία και την κάβλα τής ιντελιγκέντσιας τής κάποιας ελευθερίας. Θα υπάρχει ίσως μια άλλη ελευθερία, αλλά τείνω να πιστέψω πως όταν υπάρξει φανερωμένη στους περιπάτους των ταπεινών αλλοτριωμένων εργατών και μικροαστών δεν θα λέγεται δεν θα διατυμπανίζεται και μάλλον δεν θα σημαίνεται καν.

Η οργή μου δεν θα ξεθυμάνει εύκολα, ούτε μπορώ να κλείσω τα μάτια στα έξωθεν τού ίδιου του εαυτού μου, ακόμη κι αν κάνω όλα τα ξόρκια μαζί, ακόμα κι αν αποφασίσω να αποσυρθώ σε κάποια αντιδραστική επαρχία που με περιμένει.
Ψάχνοντας ένα περπάτημα χωρίς όλους αυτούς τους φαφλατάδες της υποθέσεώς μας, ή μάλλον της δικής μου υπόθεσης, της τάξης μου που δεν χάρηκε ποτέ να είναι τάξη όταν ήταν τάξη επίφοβη που την «ήθελαν» όλοι και όχι ένας ψόφος όπως ακόμα τώρα, ψάχνοντας λοιπόν ένα άλλο βλέμμα που να μην κολακεύει να μην ζητιανεύει να μην ζητά αλλά να παίρνει, δεν είδα τίποτα σήμερα παρά βρισίδια στο Είναι της, βρισίδια στο μη Είναι της, ηθικολογικές απαιτήσεις προς αυτήν με «ταξικό» ένδυμα, ελπίδες και αποκαλύψεις του πόσο κακοί είναι οι εχθροί μας, αλλά δεν είδα τίποτα, δεν ένιωσα τίποτα, τίποτα τίποτα άλλο, πέραν τού ότι μας έχουν κυκλώσει όλοι οι παλαιοί και οι νέοι εχθροί και «φίλοι», γκρίζοι λύκοι με παρδαλά χρώματα και ντόπιοι χωροφύλακες με τα γνωστά. Γιατί, αν δεν το ξέρετε, είμαστε εδώ και δεν ανήκουμε παντού, αλλά άστο αυτό.

Η τάξη σήμερα ξυπνάει στην αρχή του χρόνου, και αυτό είναι όντως ένας χλευασμός που μας κάνουν, αλλά καλά μας κάνουν, και άλλα θα κάνουν και άλλοι σωτήρες θα φανούν και άλλα ψέματα θα πουν και άλλα περπατήματα θα' ρθούν, μάλλον από οίκο σε οίκο πάλι, από σκλαβιά σε σκλαβιά, ή από σκλαβιά σε άσκοπη θυσία, αλλά υπάρχει και το ενδιάμεσο σημείο όπου ως κομμουνιστές και ανόητοι ταυτόχρονα θα αισθανθούμε πάλι ελεύθεροι, τώρα ειδικά που οι Κομισάριοι δεν μοιάζουν Κομισάριοι και οι Φασίστες πάνε κι αυτοί να μην μοιάσουν σαν Φασίστες, και έτσι η ζωή πορεύεται και θα πορεύεται μέχρι το τέλος.

Τουλάχιστον εγώ ξέρω..είναι κάτι κι αυτό.

Ιωάννης Τζανάκος

Repubblica Partenopea [2009-2019]

Υπήρξε κάποτε στον ιταλικό νότο, πριν την αυταρχική ενοποίηση τής Ιταλίας, μια "προοδευτική δημοκρατία" Γαλλοφρόνων και προδοτών.

Ήταν η Repubblica Partenopea.

Ο Γάλλος στρατηγός Σαμπιοννώ εκδίωξε με τον στρατό του, το 1799, για έναν χρόνο, τον Βασιλιά τού Βασιλείου Των Δύο Σικελιών Φερδινάνδο τον 1ο, και εγκατέστησε ένα προδοτικό προοδευτικό καθεστώς φιλικά προσκείμενο στον κατοχικό στρατό, το οποίο προέβη σε προοδευτικές ή "προοδευτικές" μεταρρυθμίσεις, προσπαθώντας να μεταφέρει βέβαια το "πνεύμα" της μεγάλης Γαλλικής επανάστασης στην νοτιοϊταλική κοινωνία, πάντα υπό την υποστήριξη των γαλλικών στρατευμάτων κατοχής. 

Ο στρατηγός Σαμπιοννώ αντικαταστάθηκε από τον (επίσης) στρατηγό του γαλλικού στρατού Μακντόναλντ, η "προοδευτική" κατοχή συνεχίστηκε, μέχρι που μια συνωμοσία του Καρδινάλιου Ρούφφο με τον διωγμένο βασιλιά και με τους Άγγλους που είχαν καταφτάσει με τον αγγλικό στόλο υπό την ηγεσία τού Νέλσoνα (μαζί με άλλης εθνικότητας πλοία), κατάφερε να υλοποιήσει τον στόχο της (ως συνωμοτική συμμαχία) και να σημάνει την εκδίωξη των Γάλλων κατακτητών και την συντριβή της προδοτικής προοδευτικής ή "προοδευτικής" εξουσίας που είχαν εγκαταστήσει για να τους υπηρετεί "προοδευτικά".

Ο φτωχός λαός αντιστάθηκε άγρια, και με αντιδραστικό τρόπο μερικές φορές, στους Γαλλόφρονες, υπό την καθοδήγηση της εκκλησίας, των φεουδαρχών, μέσω ατάκτων, μερικές φορές και ληστρικών ένοπλων ομάδων, και όταν οι προοδευτικοί προδότες μαζί με τους Γάλλους προοδευτικούς προστάτες τους έφυγαν από την εξουσία πανηγύρισε έξαλλα.

Έπρεπε να περάσει πολύς καιρός για να επανέλθουν ως κατακτητές στον Νότο οι εγκληματίες προοδευτικοί, με την μορφή τού αστού επαναστάτη, και πράκτορα του τραπεζίτη Καβούρ και τού οίκου της Σαβοϊας, Γκαριμπάλντι, φιλαρακίου του Μπακούνιν, για να επικρατήσει η "πρόοδος" στον Νότο, να διαλυθεί το αστικό-συντηρητικό κράτος του, η βιομηχανία του, ο πολιτισμός του, και να φτάσει ακόμα και σήμερα να μην έχει ορθοποδήσει μετά από τόση πρόοδο και ψευτοεπανάσταση, η οποία έστειλε τα παιδιά του στην ξενιτειά, στο οργανωμένο έγκλημα, στην αναγκαστική "εσωτερική" μετανάστευση. 

Αυτού του τύπου την πρόοδο εκφράζει σήμερα στην Ελλάδα ο Τσίπρας και το προοδευτικό κόμμα του, αυτά τα αποτελέσματα είχε έχει και θα έχει η δράση τέτοιων προοδευτικών καθαρμάτων.

Και βέβαια, αυτά τα προοδευτικά μυρωδάτα καθάρματα, δεν ξεχνούν ποτέ την αντίσταση του λαού στην πρόοδο τους, τον μισούν αιώνια και τον περιφρονούν με πάθος.

Οι αριστερές και αναρχικές μας Παρθενόπες:  Repubblica Partenopea..

Ιωάννης Τζανάκος

 

Στέφανος Ροζάνης - ποιήματα και κριτική ερμηνεία μας..[2009-2019]

Κρύπτη

Όταν μιλώ για σένα είμαι ένας άλλος

Όταν μιλάς για μένα τότε μιλώ εγώ

Απομακρύνεται ο άλλος

Μεγαλώνει μέσα στην κρύπτη

Μοιράζεται ανάμεσα σ' εμένα και σε σένα

Ακροπατεί και παραμονεύει

Τότε μιλώ εγώ ο μοιρασμένος άλλος

Εξαντλώ τη γλώσσα μου σ' ανάρμοστα παιχνίδια

Κι ο θάνατος προβαίνει σαν αλησμόνητη στιγμή

Σ.Ροζάνης - Κρύπτη, 2006 εκδ. Έρασμος

Ο θάνατος προβαίνει σαν αλησμόνητη στιγμή, αποκτά το ανθρώπινο νόημα του θανάτου εντασσόμενος σε μιά συμβολική τάξη, εάν πρώτα οι ανακατοπτριζόμενοι στον έτερο, διαλεγόμενοι εραστές του Λόγου, έχουν κινήσει τον εαυτό τους στην έξοδο απο την εαυτότητα τους, και την εαυτότητα του άλλου -που είναι ο άλλος και ο εαυτός τους ως άλλος. 

Ο θάνατος σημασιοδοτείται ανθρωπίνως, μόνο εάν έχουν κινήσει με την αρχική αυτή προϋπόθεση. 

Η προϋπόθεση όμως δεν είναι η ολότητα της κοινωνικής περιπέτειας που σημαίνει ένας λόγος με τον Άλλον, είναι εκείνη η προυπόθεση που αν επιτευχθεί αίρεται την στιγμή της επιτυχίας επίτευξης της, για να επιστρέψει ο Άλλος στην κρύπτη του, στον εσώτερο οίκο της αξιοπρέπειας του. 

Εκεί ακροπατεί. 

Ακροπατεί πιά, δεν είναι ο οίκος του αυτός ένας ασφαλής οίκος, σαν τον οίκο που χαρίζουν οι θεραπείες των μικροαστών ψυχοθεραπευτών, είναι κτισμένος στην άκρη του γκρεμού. 

Δεν τρέμει από φόβο αυτός ο άλλος, ο μοιρασμένος άλλος του βαραθρώδους οίκου, μάλλον προκαλεί τον φόβο, παίζει ξανά με τον Λόγο, ανάρμοστα..είναι ανάρμοστος ο άλλος που επιστρέφει από τον κρυπτικό οίκο της μετα-επικοινωνιακής αξιοπρέπειας. 

Σε μας απομένει να προσδιορίσουμε το είδος του ανάρμοστου, σε μάς ανατίθεται το καθήκον μιας όμορφης αναρμοστίας του Λόγου, που θα κάνει τον Θάνατο μιαν άλλη αλησμόνητη στιγμή, απο εκείνη της θυσίας, αν και ακόμα και η θυσία υπερέχει της γύμνιας του γεγονικού θανάτου....

Ιωάννης Τζανάκος

Στέφανος Ροζάνης-Giuseppe Ungaretti/ Δύση, μετά την ελπίδα της μορφής

STATUA 

Gioventu impietrita, 
O statua, o statua dell'abisso umano.... 
Il gran tumulto dopo tanto viaggio 
Corrode uno scoglio 
A fiore di labbra. 

Άγαλμα(1927)
 

Πετρωμένη νεότητα,

Ω άγαλμα, άγαλμα της ανθρώπινης αβύσσου...

Ο μέγας χαλασμός ύστερ' απο τόσο ταξίδεμα

Μόλις που διαβρώνει

Ένα σκόπελο.

 

Sentimento del Tempo..

G.Ungaretti/ Αίσθημα του Χρόνου.

Μετάφραση Φ.Πιομπίνος

Ομολογία
 

Αυτό που με περιβάλλει είναι θόρυβος

Αναρωτιέμαι αν μπορώ να ξεχωρίσω λέξεις

Και αν οι λέξεις επιζούν μέσα στον θόρυβο

Αν συγχέονται και αν ο ήχος τους ηχεί πράγματι

Και δεν είναι παρά ένα με τον θόρυβο

Αυτό που με περιέχει είναι κενό

Αναρωτιέμαι αν μπορώ να ξεχωρίσω έναν τόπο

Και αν ο τόπος επιζεί μέσα στο κενό

Αν συγχέονται οι τόποι και αν πράγματι

χαράσσονται μέσα στο κενό

Και δεν είναι παρά ένα με το κενό

Αυτό που με ορίζει είναι αόριστο

Αναρωτιέμαι αν μπορώ να ξεχωρίσω όρια

Και αν τα όρια επιζούν μέσα στο αόριστο

Αν συγχέονται τα όρια και αν πράγματι

χαράσσονται μέσα στο αόριστο

Και δεν είναι παρά ένα με το αόριστο

Τελικά δεν μπόρεσα να ζήσω αλλιώς

Στέφανος Ροζάνης, Κρύπτη-2006, εκδ. Έρασμος

Ο δυτικός άνθρωπος είναι ο αγωνιστής της μορφής, ο κυριαρχημένος απο την μορφή δημιουργός της μορφής, που σαν φτάσει στο όριο της ανύψωσης και της καταβύθισης των μορφοποιήσεων, αναρωτιέται. 

Μόνον αυτός αναρωτιέται, τι να κάνουμε, μόνον αυτός, γιατί φρόντισε να μην φροντίσει άλλο απο τον αγώνα εκείνον που γεννά την αναρώτηση, στο πέρας της σκληρής εργασίας του. 

Το άγαλμα είναι η λέξη, η λέξη είναι το άγαλμα, και ορθώνεται ως τέλος, ως απόλυτο πέρας, αντίκρυ στην άβυσσο που το δημιούργησε, μέσα στην άβυσσο που αυτό δημιούργησε. 

Δεν αρκεί να παρατηρήσουμε την αψεγάδιαστη οντότητα, ούτε σημαίνει κάτι η διαρκής παραμονή μας στην θέα της, αν δεν μετατρέψουμε με το ίδιο μορφοποιητικό πάθος, την μορφικότητα σε αγωνία της μορφής, τη λέξη σε ιλιγγιώδη αναρώτηση του τελικού νοήματος της, σε αυτό που απομένει έξω, κάτω, πάνωθέ της. 

Μόλις που διαβρώνει ένα σκόπελο όλο αυτό το ταξίδεμα, μόλις που ξεχωρίζει η λέξη απο τον θόρυβο της ομιλίας, μόλις που φαίνεται η έξοχη μορφή στο θερμό συνονθύλευμα της ζωής, μόλις που διακρίνεται ο τόπος που σχημάτισε η ριζική δύναμη του φαουστικού ανθρώπου απο το άπειρο και αδιάφορο κενό του χωρο-χρόνου. 

Τη στιγμή που ολοκληρώνεται η δημιουργία, αυτή τη στιγμή έρχεται ο ίλιγγος της στάσης. 

Άδικα προσπαθούν οι φιλόσοφοι να ακινητήσουν στη μορφική στάση, μάταια αγωνίζονται να χαρίσουν στον δημιουργό τη δόξα της μορφής. Αυτός ποθεί την αιώνια νεότητα του αγώνα, δεν τον αφορά η μορφή, δεν τον αφορά η ανάπαυλα στους κόλπους της. 

Βασανίζεται απο το κενό της εποχής μεταξύ των μορφικών αγώνων, και αυτό το βάσανο δε θεραπεύεται με τις κενοδοξίες της ιστορικής ( η ψευδο-ιστορικής) σοφίας, γιατί γνωρίζει πως μπορεί όλα να έχουν τελειώσει, φοβάται πως αυτός ο φόβος του μπορεί να είναι αληθινός, ριγεί με την υποψία πως η εποχή του δεν είναι το ''μεταξύ'', αλλά το τέλος. 

Αν προκύψει αργότερα μια νέα πυράκτωση, μπορούν οι μελετητές να λοιδορούν την ασθένεια της απαισιοδοξίας, αλλά θα έχουν ξεχάσει πως αυτή τους η άνεση, να ζουν σε μια πυρακτωμένη εποχή, προήλθε από την παλιά αγωνία μη τυχόν και δεν έλθει η εποχή τους. 

Οι τόποι επιζούν στους νέους τόπους, άρα πεθαίνουν για πάντα, οι λέξεις χάνονται αθόρυβα στις τρυφερές ψυχές που τις φυλάνε σαν θησαυρό, άρα χάνονται για πάντα, και το παν συντρίβει ξανά και ξανά το νόημα, άρα γεννά τον δημιουργό, τον ακατάβλητο τεχνίτη του, που πάντα χάνει όταν κερδίσει. 

Αυτό είναι το μυστικό του δυτικού ανθρώπου, το τέλος του είναι η αιώνια επιστροφή του στην αρχή του, μιαν αρχη που υπάρχει στα χέρια του, και ίσως δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά, κι αν υπάρξει δεν θα υπάρξει επειδή κάποτε υπήρξε, ή τάχα γιατί πάντα υπάρχει αρχή σ' αυτά, σαν να είναι η φύση των χεριών μας βλασταίνουσα.

Ιωάννης Τζανάκος

Ταξικό βατραχάκι...[2009-2019]

Ο γυρίνος της αλήθειας

πεθαίνει πριν γίνει βάτραχος της ταξικής πάλης

Και τα αστέρια κοάζουν

καθώς επωάζουν τα ουράνια

πόσο άργησες

πόσο άργησες

Ανεβαίνοντας σε μια υγρή σκάλα

ασφυξίας μεταφυσικής

θυμάται το μέλλον

ενός εξασφαλισμένου κοασμού

και μιας αλήθειας τρομπόνι

πόσο άργησα

πόσο άργησα

Αχ βατραχάκι!

Την άλλη φορά..

Ιωάννης Τζανάκος

Απάντηση σε αφίσα των αυτόνομων [2009-2019]

Όπως πληροφορήθηκα υπήρξε μέσω αφίσας άλλη μια απάντηση προς τις θέσεις μου από τον χώρο των αυτόνομων βρυκολάκων υποστηρικτών τού δυτικού-νατοϊκού και τού τουρκικού ιμπεριαλισμού (σε ένα προφανές μικρό σημείο της φαίνεται ότι ο βλάξ συγγραφέας της..με διαβάζει).

Τους πληροφορώ κι εγώ ότι δεν χρειάζεται να χαλάνε λεφτά, μπορούν να μου στείλουν μέηλ, ας είναι γεμάτο υβρεολόγια.

Λοιπόν, άλλη μια φορά:

1ον

Δεν υπάρχει «ελληνικός ιμπεριαλισμός». 

Ο ελληνικός αστικός-καπιταλιστικός κοινωνικός σχηματισμός είναι εξαρτημένος-περιφερειακός υπο-ιμπεριαλιστικός σταθμός τού δυτικού ιμπεριαλισμού.

Πάρτε το απόφαση, δεν ζείτε σε «κανονική» (δυτική) ιμπεριαλιστική μητρόπολη.

Αν δεν το αντέχετε αυτό μπορείτε να φύγετε, έχετε καιρό πριν τρελαθείτε ή αυτοκτονήσετε.

2ον

Σε κάθε εξαρτημένη περιφέρεια δεν υπάρχει κίνημα με πιθανότητες επιτυχίας ή έστω μαζικότητας αν δεν θέσει το αίτημα τής ανεξαρτησίας [όχι απαραίτητα «εθνικής»] απέναντι στον κυρίαρχο ιμπεριαλιστικό πόλο που την δυναστεύει.

Αίτημα ανεξαρτησίας με κατεύθυνση τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό, την αταξική α-κρατική κοινωνία κ.λπ σε μια περιφερειακή-εξαρτημένη καπιταλιστική κοινωνία, χωρίς μια στοιχειώδη πολιτικοστρατιωτική οργάνωση δεν υφίσταται. 

Είναι αυτό «μιλιταρισμός»; Κατά τα κριτήρια των ψυχικά διαλυμένων όπως οι «αυτόνομοι» και άλλοι (τροτσκιστές κ.λπ) είναι. 

Άβυσσος η ψυχή του βλάκα. 

Με τα καμώματα σας βοηθάτε την χρυσή αυγή και τους εθνικιστές. 

Έχουμε τα ξεπουλητάρια τού σύριζα, θα έχουμε και σας παραδίπλα (μαζί με τον ευρύτερο «χώρο») που θα στέλνετε όλοι μαζί τον κόσμο στην ακροδεξιά. 

Καταλάβετε το. Είστε χειρότεροι και από το κκε, και στην βλακεία και στην φασίζουσα «λογική».

3ον

Πρέπει να το καταλάβετε καλά. Είστε λίγοι και λίγοι θα παραμείνετε. Το μόνο που καταφέρνετε με την θορυβώδη παρουσία σας είναι να βοηθήσετε τον φασισμό να έχει «επιχειρήματα».

Ιωάννης Τζανάκος