Ζήτησε να χορέψει, δεν ήμουν εγώ, ζήτησε να ζήσει, ζήτησα και γω, ζήταγε και ζητά, γιατί μπορεί, δεν ζητάω πια, δεν μπορώ πια φίλε, εξακοντίζει ύβρεις μέσω τής αδιάλειπτης ευφυίας του, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, κανείς από μας δεν μπορεί να καταλάβει, δεν μπορούμε να τον καταλάβουμε, ανόητοι, ανόητοι, ζήτησε να χορέψει, ζήτησε να πετάξει και να του πετάξετε βέλη, ανόητοι, όχι, δεν ήμουν εγώ, δεν μιλάω για μένα.
Βλέπεις όμως, σήμερα δεν σε πιστεύει κανείς αν μιλάς για κάποιον άλλον, όλοι φαντάζονται ότι μιλάς για τον εαυτό σου, έμμεσα, ανόητοι, πόσο ανόητοι, πόσο ανόητοι είμαστε.
Αυτόν που θέλει να ζήσει, όχι μόνον να ζήσει, πως αλλιώς να το πω;
Μέσα στους άπειρους αντικατοπτρισμούς τής φυλακής μου δεν μπορώ να σε ακολουθήσω, δεν μπόρεσα ποτέ, τίποτα δεν μπορεί να κάνει η αυτοκαθρεφτιζόμενη σκέψη, δεν μπορεί, δεν μπόρεσε ούτε θα μπορέσει ποτέ.
Μόνον τώρα μπορώ όμως να βιώσω την ίδια ασφυξία, σε αυτή τη χώρα, ναι, σε αυτή την ασφυκτική χώρα που τρώει τα πιο όμορφα παιδιά της, κατάρα.
Δεν τα ξέρετε όλα αγαπητοί, ούτε μπορείτε να ξέρετε τι, πως, ποιος, γιατί, στους σκονισμένους δρόμους τής Αθήνας, χόρεψε, χόρεψε τρελά, παθιάστηκε, πιάστηκε γραπώθηκε ηττήθηκε, και δεν το βάζει κάτω.
Δεν με νοιάζει τίποτα, νιώθω θλίψη για όσους φίλους χάθηκαν.
Ιωάννης Τζανάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου