Τετάρτη 2 Ιουνίου 2021

Democratic Nation - Abdullah Öcalan

 Απόσπασμα:
 
The Free Individual-Citizen and Democratic Communal Life.
 
The individual-citizen of a democratic nation has to be communal as well as free. 
The allegedly free individual of capitalist individualism, who has been provoked against the society, essentially lives a life of abject slavery. 
However, liberal ideology creates an image where the individual apparently possesses limitless freedom. 
In reality the individual, enslaved by waged labour, represents the most developed form of slavery. 
This type of individual is produced through the relentless education of, and life in, nation-statism. 
Because his or her life is bound to the sovereignty of money, the wage system, in effect like a dog’s leash, ensures that the individual can be manipulated as desired: 
He or she has no other means of surviving. 
If he seeks to escape, that is, if he opts for unemployment, it is in effect a death sentence. Moreover, capitalist individualism has been shaped on the basis of society’s denial. 
He thinks that he can only realise himself insofar as he rejects the culture and tradi-tions of historical society. 
This is the biggest distortion of liberal ideology. Its principal slogan is “there is no society, there is the individual”. 
As opposed to this, the democratic nation’s individual sees his or her freedom in the communality of society, in the form of the more functional life of small communities. 
A free and democratic commune or community is the main school in which the individual of the democratic nation takes shape. Without a commune or communal life, the individual can-not be fully realised. 
Communes are diverse and valid in every sphere of societal life. In accordance with their diversity, indi-viduals can exist in more than one commune or community. 
The important thing is for the individual to know how to live in a communal community in accordance with his or her talents, labour and diversity. 
The individual considers her respon-sibility towards her commune or the social units to which she is attached to be the guiding moral principle. 
Morality means respect and commitment to the community and communal life. 
The commune or community in turn protects the indi-vidual and enhances his or her life. 
After all, the fundamental principle behind the founding of human society is this very principle of moral responsibility. 
The democratic character of the commune or communities is what realises the collective freedom – in other words, the political commune or com-munity. 
A commune or a community that is not democratic cannot be political. 
A commune or community that is not po-litical cannot thus be free. 
There is a close correlation between the political and democratic character of the commune and its freedom. 
The definition of the democratic nation’s individual citizen becomes slightly broader when she or he lives under the same political roof with a nation-state. 
In this case, within the framework of “constitutional citizenship”, she is as much an individual-citizen of the nation-state as she is of the demo-cratic nation. 
The point here is the recognition of the status of the democratic nation, whereby democratic autonomy is acknowledged to have legal status in the national constitution. 
Democratic national status is two-fold. 
First, it denotes 35the status, law and constitution of democratic autonomy. 
Secondly, autonomy is incorporated as a sub-section of the na-tional constitutional status. Although the unilateral construction of a democratic nation based on the free individual-citizen and communal unity of KCK is a priority, it is also possible for KCK to arrive at an agreement with those sovereign nation-states who acknowledge the status of democratic autonomy within the national democratic constitution. 
 KCK recognises both the life of the free individual-citizen and community and the extent to which this life is bound by a legal and constitutional status. 
Capitalist individualism requires absolute servitude to the nation-state god; whereas democratic nation citizenship fos-ters the development of the free individual in the truest sense. 
The democratic nation citizenship of the Kurds can be realised under the KCK status. Therefore, it may be more appropriate to define membership of the KCK as being democratic nation citizenship. 
It is an irrevocable right and duty for the Kurdish people to be citizens of their own democratic nation. 
To be unable to be a citizen of one’s own nation is a huge alienation and is indefensible.

 

Τρίτη 1 Ιουνίου 2021

Σε τελική ανάλυση..

Το εντόπισα τώρα στο Youtube.
«Ο καθηγητής σύγχρονης ιστορίας του ΑΠΘ Γ.Μαργαρίτης εντοπίζει τα οικονομικά αίτια του ολοκαυτώματος αλλά και των στρατοπέδων συγκέντρωσης...»
Άλλος ένας «σε τελική ανάλυση» ανόητος; μόνον ανόητος; 
Αυτό είναι, ή αυτό κατέληξε να είναι ο «σε τελική ανάλυση» ανόητος μαρξισμός τού «σε τελική ανάλυση». 
Είναι σε τελική ανάλυση κάθε μαρξισμός αυτό το ανόητο «σε τελική ανάλυση»; 
Που να ξέρω; έχω μπερδευτεί με όλες αυτές τις «σε τελική ανάλυση» αναλύσεις όλων, όλων;, των μαρξιστών. 
Είναι και η πανδημία, η οποία κι αυτή αναλύθηκε σε πολλά «σε τελική ανάλυση», όχι μόνον σταλινικά αλλά και autonome. 
Σε «τελική ανάλυση» λέγανε, σε μια ανάλυσή τους, αυτό που έγινε ευνόησε την κινέζικη «καπιταλιστική-εμπορευματική μηχανή», άρα «σε τελική ανάλυση» ποιο μάλλον ήταν το αίτιο που προκάλεσε την πανδημία...εκτός τού ιού τού ίδιου; μα βέβαια, το αίτιο «σε τελική ανάλυση», ήταν ο ίδιος ο (κινέζικος) καπιταλισμός, άρα ο καπιταλισμός.
Σε τελική ανάλυση, μεγάλοι μαλάκες.
Δεν θέλει και πολύ ανάλυση..

Ιωάννης Τζανάκος


Συσσώρευση άγονης άρνησης..

Για μετατραπεί ένα σύνολο «τυπικών» αρνητικών κρίσεων («δεν είναι») σε ένα οντολογικό εναντιωματικό «Όχι» υπάρχει μια απόσταση.
Την απόσταση αυτή την διανύουν οι υπερ-ριζοσπάστες υιοθετώντας μια «στάση» συσσώρευσης πολλών αρχικών και φαινομενικά ουδέτερων «τυπικών» αρνητικών κρίσεων, οι οποίες μέσω αυτής τής συσσώρευσης κάποτε μετατρέπονται σε αυτό το άγονο «Όχι». 
Για να γίνει όμως αυτή η συσσώρευση εφικτή, ως αυτό το πρώτο στάδιο οντολογικοποίησης των «τυπικών» αρνητικών κρίσεων, χρησιμοποιείται ένα κράμα λαϊκού εγελιανισμού, χιλιαστικού σεκταρισμού, ταξικής μνησικακίας, για την οποία όμως ευθύνονται κυρίως ο καπιταλισμός οι καπιταλιστές και οι αντιδραστικοί.
Το τελικό αποτέλεσμα αυτής τής συσσώρευσης «τυπικών» μεν αλλά και άγονων αρνητικών κρίσεων είναι ο νεωτερικός ριζοσπαστισμός και το κενό, άγονο Όχι του.
Αυτό το πράμα δεν πρόκειται να νικήσει και να υπερβεί τον καπιταλισμό.
Τον καπιταλισμό μπορεί να τον υπερβεί και να τον νικήσει μόνον ένα έλλογο δημοκρατικό και ριζοσπαστικό κίνημα εποικοδομητικών ρεαλιστικών στρατηγικών θέσεων και προτάσεων για την κοινωνία, την οικονομία/παραγωγή και την τεχνολογία.

Ιωάννης Τζανάκος

Το ναυάγιο τής ριζοσπαστικής «εναντιωματικής» κρίσης, το ναυάγιο τού ριζοσπαστικού Κρίνειν. Παραδείγματα..

 

 

Κάποτε ο μαρξισμός σήμαινε μιαν ισορροπία και μια σύνθεση στρατηγικών αρνητικών κριτικών και θετικών προτάσεων. 
Δεν έχει μείνει τίποτα από αυτό το πράγμα.

Ο νεομαρξισμός είναι ένα μείγμα συνθετικών κρίσεων, στο οποίο πλεονάζουν οι άγονες αρνητικές κρίσεις.

Ίσως αλήθεια να σημαίνει μια προσπάθεια να μην αντιφάσκουν (δομικά;) τα πεδία των δράσεων ενός υποκειμένου, και οι κρίσεις του που αναδύονται (από το ίδιο) στο εκάστοτε πεδίο να αντιστοιχούν στις κρίσεις του που αναδύονται (από το ίδιο) στα άλλα πεδία.

Θυμάμαι μια εποχή όπου το «κλασικό» αίτημα να αντιστοιχεί μια (εννοιολογική, ψυχική, εικονική) παράσταση (μας) στο αντικείμενο της θεωρούνταν (από εμάς) κάπως δεδομένη και «τυποκρατική». 
Ψάχναμε για τα άλλα, τα μεγάλα, τα διαλεκτικά. 
Για αυτό και όσους από τους κύκλους μου θυμάμαι να ασχολούνται με την «κριτική σκέψη» προχώραγαν γοργά γοργά σε αυτά τα άλλα, τα μεγάλα, τα διαλεκτικά. 
Και αν ακόμα ψαχούλευαν Καντ, έστω προπαιδευτικά, δεν ενδιαφέρονταν για την Κριτική τού Καθαρού Λόγου, αλλά ήθελαν να φτάσουν στις «τελεολογικές κρίσεις» άμεσα, και στις άλλες κριτικές, και όσο το δυνατόν γρηγορότερα στον Χέγκελ. 
Ψυχεδέλεια «κακής» μορφής, απάρνηση τού θεμελιακού καθήκοντος. 
Θέλαμε-θέλανε να γίνουν-γίνουμε Πικάσο χωρίς να μάθουν πρώτα σχέδιο, θέλανε-θέλαμε την «διαλεκτική λογική» χωρίς να νοιαζόμαστε-νοιάζονται για την αρχή τής μη-αντίφασης.
 
Υπάρχει, ίσως, και ένα είδος αρνητισμού, μιας κακώς νοούμενης αρνητικής διαλεκτικής (δεν ξέρω αν υπάρχει και καλώς νοούμενη), όπου η πρώτη «πρόσκρουση» στην πραγματικότητα, και η εμφάνιση στο ίδιο το υποκείμενο που δημιούργησε την οντολογική αρνητική κρίση/επίκριση (δηλ. το πλέγμα κρίσεων που συνοδεύουν και σχηματίζουν νοητικά τον «κακό» αρνητισμό) τού άγονου χαρακτήρα αυτού τού αρνητισμού, τής ανοησίας του, «διορθώνεται» μέσω τής περίφημης «οικειοποίησης» τού υπαρκτού που κρίθηκε, χωρίς όμως να υπάρχει ούτε αναγνώριση τού λάθους (τού αρνητισμού) ούτε πραγματική αναγνώριση ότι αυτή η πραγματικότητα που (επι)κρίθηκε ήταν γόνιμη, και εντέλει χωρίς να υπάρχει άρα πραγματική οικειοποίηση της από αυτό το «διορθωμένο», τάχα, (επι)κριτικό υποκείμενο: 
«Ναι, θέλουμε και εμείς την τεχνολογία, την οποία πρώτα την παρουσιάζαμε ως σατανική-καπιταλιστική, αλλά δεν την θέλουμε έτσι όπως είναι σατανική-καπιταλιστική αλλά «δημοκρατική» «σοσιαλιστική» κ.λπ. Σε τελική ανάλυση, και αυτή η τεχνολογία δεν έγινε από την επιστήμη, αλλά από την απλήρωτη εργασία των εργατών, την καταλήστευση των πόρων κ.λπ κ.λπ...». 
Με αυτό τον τρόπο και αυτά τα τελευταία επιχειρήματα, τα οποία έχουν μια μερική αλλά ισχυρή αλήθεια, ακυρώνονται από την άφταστη μιζέρια τού αρνητισμού, και η μη διάθεση του να αναγνωρίσει ένα πόντο από την γονιμότητα τού αντιπάλου (σε σημείο να μετατρέπεται σε «σύστημα») τον οδηγεί ξανά και ξανά στο ίδιο σημείο εκκίνησης: τον απόλυτο και οντολογικό αρνητισμό. 
 
Ιωάννης Τζανάκος
 
  

Δευτέρα 31 Μαΐου 2021

Το ναυάγιο τής ριζοσπαστικής «εναντιωματικής» κρίσης, το ναυάγιο τού ριζοσπαστικού Κρίνειν.

 Scandals of Classic Hollywood: The Unspoken Tragedy of Natalie Wood | by  The Hairpin | The Hairpin | Medium  

Η σημασία τής έννοιας τής «κριτικής γνώσης» έχει στρεβλωθεί σημαντικά μέσω τής υπερχρησιμοποίησης τής έννοιας μόνον για να δομηθούν κρίσεις που «σημαίνουν» αποδομητική κριτική προς μιαν υφιστάμενη κοινωνική ή κοινωνικο-γλωσσική δομή. 
Όμως, έτσι τουλάχιστον όπως την βλέπουμε στον ίδιο τον Καντ -που είναι η πηγή όλων των νεωτερικών ριζοσπαστικών κριτικών θεωρήσεων, η κριτική γνώση σημαίνει γενικά την δυνατότητα επιτυχών κρίσεων-αποφάνσεων ως προς την εμπειρική πραγματικότητα την οποία «στοχεύει» δια τής λειτουργίας της. 
Άρα, η υπερχρησιμοποίηση των κρίσεων μόνον ως αρνητικών-αποδομητικών κρίσεων έχει αλλοιώσει εγελιανώ τω τρόπω την γενικότερη σημασία και λειτουργία τής ίδιας τής επιτυχούς δόμησης κρίσεων, τής κριτικής γνώσης, η οποία περικλείει, περισσότερο μάλιστα, και το πεδίο τής πραγματικότητας που μπορεί να γίνει νοητό κυρίως μέσω ούτως ειπείν «θετικών κρίσεων». 
Εννοείται ότι αυτή η αλλοίωση τής «θετικής γνωσιακής-κριτικής διεργασίας» σημαίνει εντέλει και την αποτυχία των πιθανών αρνητικών-ριζοσπαστικών κρίσεων..
 

Ιωάννης Τζανάκος

 

Kardeş Türküler / Keçê Kurdan

Le Trio Joubran at the Olympia - Dabke

λάθη..

 

Να διορθώσεις τα λάθη σου, αγόρι μου..

 Channing Thomson on Twitter: "Natalie Wood, 1960s. Via InsideNatalieWood… "

Κυριακή 30 Μαΐου 2021

Τα νεκρά «θεωρήματα»..

 Η επιστήμη είναι ένα θρίλερ στο οποίο πολλοί ήρωες πεθαίνουν για πάντα.

 

Η «διαλεκτική» θέση (με την έννοια που την εννοούν οι μαρξιστές-μαρξίζοντες) δεν είναι απλά μια θέση, αλλά μια Νεκρή θέση.

 

Statement.
Είμαι μόνον-υλιστής και εμπειριστής, ούτε διαλεκτικός ούτε «δομιστικός» (υλιστής και άλλα).

 

Η (εγελιανή-εγελιανίζουσα) «διαλεκτική» είναι νεκρή, και νεκρή θα παραμείνει.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

Τρίτη 25 Μαΐου 2021

Ο «νέος Λόγος»..


Ψηφίσανε και αποφασίσανε. Αυτός είναι σήμερα ο νέος «ορθός λόγος» στην «νέα δύση». Ο δυτικός κόσμος είναι γεμάτος «Βαρουφάκηδες». Προβλέπω άσχημα πράγματα στο μέλλον.

Δεν είναι κάθε «αντισιωνισμός» αντισημιτισμός, αλλά αυτό ακριβώς έχει γίνει η κάλυψη όλων των ύπουλων αντισημιτών.

Το γεγονός ότι κάποιος λέει μια γενική αλήθεια εναντίον μιας αναληθούς γενίκευσης, δεν τον καθιστά και υπερασπιστή τής αλήθειας.

Άποψή μου: ο τρόπος «λογικής συγκρότησης» πολλών επιχειρημάτων τής «νέας αριστεράς» οδηγεί πολύ κόσμο καρφί στην δεξιά.

Υπάρχουν άνθρωποι όπως ο Ilan Pappé που ως σοφιστές μπορούν να σε εξοργίσουν περισσότερο κι από τον λιμοκοντόρο Βαρουφάκη.

[Ήταν ο Όργουελ ένα είδος καταδότη; Μάλλον ναι. Είχε δίκιο όμως σε όσα έλεγε. Έτερον εκάτερον].

Απλά πράγματα: το δημοκρατικό κόμμα των Η.Π.Α και η «νέα αριστερά» παίζουν με τον εθνοτισμό χωρίς να ξέρουν την εσωτερική φλόγα του. 
Θα μιλήσω πάλι, «από τα μέσα», γιατί αυτό ήμουν, στους μαθητευόμενους μάγους, όπως μιλάει ένας γνώστης τού εαυτού του σε Ηλίθιους. 
Πρόκειται βέβαια για μια φανταστική ως προς την απεύθυνσή της ομιλία, σε ένα βίντεο που θα αναρτήσω σήμερα το βράδυ, αναφερόμενος παρεμπιπτόντως και σε κάποιες δυσάρεστες (αποικιοκρατικές-ρατσιστικές) πτυχές τού «παλαιού» διαφωτισμού.
 

Ιωάννης Τζανάκος

Mozart. Piano Concerto No. 20 in D minor, K466 - Martha Argerich (1998)

Δευτέρα 24 Μαΐου 2021

Σημεία για την διαμάχη στην Παλαιστίνη και το Ισραήλ.

Ένα από τα μοτίβα τού σύγχρονου αντισημιτισμού αναφέρεται στην «στρατηγική πανουργία» τού Ισραήλ και ευρύτερα τού σιωνισμού. 
Πρόκειται για προκατάληψη. 
Το ισραηλινό κράτος δεν «βλέπει μακριά». 
Είναι η απήχηση μιας πληγής που δεν έκλεισε, ενός ιστορικού διωγμού, μιας επιτακτικής ανάγκης. 
Το Ισραήλ κινδυνεύει ιστορικά, και από την ίδια την υπόσταση του, και αυτό το ξέρουν οι Ισλαμιστές/φονταμενταλιστές που ρίχνουν την ματιά τους μακρύτερα και έχουν περισσότερες ιστορικές αντοχές. 
Κατά την γνώμη μου πάντα. 
Η υποτίμηση τής στρατηγικής ικανότητας τού ισλαμικού κόσμου, η υποτίμηση τού πολιτικού Ισλάμ, προδίδει άγνοια και υπεροψία. 
Το μόνο που σώζει την δύση και το Ισραήλ είναι η ιστορική διαμάχη σιιτισμού-σουνιτισμού. 
Αν λόγου χάριν το Ιράν ξεπέρναγε αυτό το όριο και αφήνονταν να ξεδιπλώσει την στρατηγική και «πολιτισμική» δεξιότητά του τα πράγματα θα ήταν ακόμα χειρότερα για το δυτικό μπλοκ..
 
Διάβασα ένα επιθετικό άρθρο τού Μπερνάρ Ανρί Λεβί (https://www.iefimerida.gr/.../mpernar-anri-lebi...) και διαπίστωσα ότι συμφωνώ με πολλά από αυτά που λέει, και δεν έχω πρόβλημα να το ομολογήσω αυτό, παρά το γεγονός ότι ο τύπος αυτός δεν μου γεμίζει το μάτι. 
Όμως το ζήτημα για το Ισραήλ πλέον δεν είναι αυτό που λέει ο Λεβί, ή κυρίως αυτό. 
Το Ισραήλ -από την στιγμή ειδικά που βγήκε στα πράγματα ο Νετανιάχου, σπαταλάει ένα περιθώριο θεμιτής ανοχής που τού δόθηκε, για τις σκληρές βίαιες πρακτικές του, από την σκοπιά δημοκρατικών πολιτών και διανοουμένων. 
Πρόκειται για ένα «κυνικό» περιθώριο παραπάνω από το «κανονικό» ούτως ώστε να ολοκληρώσει το σύστημα τής εθνοκρατικής ασφάλειας και κυριαρχίας του, στο σχετικά σύντομο ιστορικοχρονικό διάστημα που τού δόθηκε. 
Αυτό το περιθώριο δεν είναι άπειρο, και η επιτυχία τής Χαμάς έγκειται στην ικανότητά της τελικά, μια στρατηγική ικανότητα, να επιταχύνει αυτή τη «σπατάλη», με ευφυή προπαγανδιστικό τρόπο, αλλά και με επιμονή και αδιαλλαξία που φανερώνει αγωνιστική-μαχητική ικανότητα. 
Οι Ισραηλινοί ηγέτες, ειδικά οι δεξιοί που έχουν κυριαρχήσει εδώ και δεκαετίες, έχουν περιοριστεί στις πολιτικοστρατιωτικές αρετές τού έθνους, ακολουθούν τις απαράμιλλες πολιτικοστρατιωτικές τεχνικές και μεθόδους τού πολεμικού σιωνισμού, και επαναπαύονται στα επιτεύγματα τής ισραηλινής κοινωνίας και τού ισραηλινού Κεφαλαίου, αλλά οδηγούν το Ισραήλ στο να χάσει τον ιδεολογικό/προπαγανδιστικό και «ηθικό» πόλεμο. 
Πάντα το Ισραήλ είχε «στέρηση» σε αυτούς τους «τομείς», αλλά τούτη ήταν αναπόφευκτη, εφόσον όσο και να προσπαθεί κανείς δεν μπορεί να πείσει κανέναν ότι οι Παλαιστίνιοι δεν είχαν βασικά δίκιο στον πυρήνα τής σύγκρουσης (εκδιώχθηκαν από την πατρίδα τους, αυτό δεν είναι «σχετικό»). 
Οι ίδιοι οι Ισραηλινοί ηγέτες, αλλά και η ισραηλινή κοινωνία, στην πλειονότητα, το ήξεραν αυτό, δεν είναι ανόητοι ή φανατικοί οι άνθρωποι, απλά επαναπαύτηκαν στην δεδομένη αρνητική ιδεολογική/προπαγανδιστική «ισορροπία» μη κατανοώντας ότι τα πράγματα θα χειροτερέψουν και σε αυτό το επίπεδο. 
Σε τελική ανάλυση, αν έχουν αποφασίσει να το πάνε «ως το τέλος» πρέπει να ωθήσουν τα πράγματα σε μια στρατηγική σύγκρουση. 
Κι όμως δεν το κάνουν αυτό. 
Ευτυχώς βέβαια, αλλά έτσι όπως το πάνε δεν θα μπορέσουν να αποφύγουν μια στρατηγική ήττα αν δεν το πράξουν αυτό.
 
Τελικά το Ισραήλ έδωσε πάλι το «δικαίωμα» στην κοινή αριστερή «συνείδηση» να συντηρήσει μια από τις ακλόνητες συμπάθειες της. Κανένα πρόβλημα με τον αραβο-τουρκικό και ιρανοπερσικό διωγμό των Κούρδων, κανένα πρόβλημα με τον φονταμενταλισμό, κανένα πρόβλημα με τον άγιο αραβικό εθνοφασισμό, κανένα πρόβλημα με την θεοκρατία, κανένα πρόβλημα με τις εκτελέσεις εκατοντάδων-χιλιάδων Ιρανών και Ιρακινών («αντι-ιρανών») διαδηλωτών, κανένα πρόβλημα με τα διπλά κριτήρια απέναντι στους μεγάλους ιμπεριαλισμούς («δεν είναι το ίδιο»). 
Τα πράγματα μπήκανε στην θέση τους πάλι, η «αριστερή συνείδηση» μπορεί να αυτοθεωρηθεί πάλι ως ορθή. Και το εννοώ αυτό που είπα στην αρχή. Η ηγεσία τού Ισραήλ, η ακροδεξιά ηγεσία του, με την στρατηγική της, αλλά και ο ισραηλινός λαός με τον τυφλό πλέον υπερεθνικισμό του, δίνει το «δικαίωμα» όχι μόνον σε έναν ύποπτο αναγεννημένο «αντισιωνισμό» αλλά και ευρύτερα σε μια αναγεννημένη σεκταριστική υπεραριστερά να μην κάνει αυτοκριτική, να μην δώσει λόγο για τις «αντιιμπεριαλιστικές» επιλογές της στην Συρία όπου υποστήριξε ή το καθεστώς τού Άσσαντ ή τους αποκεφαλιστές, όχι τού ISIS αλλά τού FSA, και με πολύ δυσκολία τους Κούρδους (ένα μέρος της). 
Θα ήθελα να τους ζητήσω να μας πούνε τι λένε οι Ιρακινοί και οι Ιρανοί αριστεροί για όλα αυτά, ακόμα και το Tudeh που είναι το πιο «αντιιμπεριαλιστικό» κόμμα σε αυτές τις χώρες και σε αυτές τις εθνικές κοινότητες (όπου οι αντι-ισραηλινές ανακοινώσεις του ποτέ δεν φτάνουν στο ύψος έντασης κανενός δυτικού αριστερού κόμματος). 
Αλλά δεν πρόκειται τίποτα να ταράξει τις συνειδήσεις, τις ήσυχες συνειδήσεις τής εκκλησίας μας.
 
Η αραβική παλαιστινιακή νεολαία τού Ισραήλ κέρδισε μια σημαντική ιδεολογική νίκη.
Το Ισραήλ πλέον έχει πρόβλημα. 
 
Αραβική νεολαία μορφωμένη, ενημερωμένη, ισλαμιστική, ισλαμο-αριστερή και αριστερή, πέτυχε πρωτοφανή ηθική και ιδεολογική νίκη εντός τού Ισραήλ.
 
Το σύγχρονο ισραηλινό έθνος χτίστηκε με τον κυνισμό, αλλά και την αστικοδημοκρατική δημοκρατική ικανότητα μιας σοσιαλδημοκρατίας. 
Ότι («καλό» και «κακό») πέτυχε ο «σοσιαλσωβινισμός» τού Εργατικού Κόμματος τού Ισραήλ, το κάνει σκόνη το Λικούντ (Δεξιά).
 
Αν και διαφωνώ σκέφτομαι συνέχεια την πρόταση για ένα κοινό αραβικό-παλαιστινιακό εβραϊκό κράτος. 
Πως θα μπορούσε να γίνει εφικτό;
 
Αν και διαφωνώ σκέφτομαι συνέχεια την πρόταση για ένα κοινό αραβικό-παλαιστινιακό εβραϊκό κράτος ή μια κοινή μη-κρατική αραβο-εβραϊκή πολιτεία. 
Πως θα μπορούσε να γίνει εφικτό; 


Η «αφηρημένη μορφή» άρσης τού έθνους-κράτους είναι η ομοσπονδία. Ωραίο ακούγεται, αλλά πως; Υπάρχει δικαιολογημένη καχυποψία.
 
Το μέλλον τής πολυεθνικής και πολυεθνοτικής ανθρωπότητας είναι ο δημοκρατικός (συν-)ομοσπονδισμός.
Ναι, αλλά πως;
 
Ιωάννης Τζανάκος
 
 

 

Τρίτη 18 Μαΐου 2021

Μόνον ΡΚΚ.

 
Ίσως τα (προσωπικά) πράγματα να είναι απλά: 
Δεν είμαι αριστερός γενικά και αόριστα, είμαι ΡΚΚ. 
Μόνον ΡΚΚ.
 
Ιωάννης Τζανάκος
 
 

Τρεχάτε ποδαράκια σας (ανόητοι)..


Αντιδράσεις προκαλεί νέο κείμενο Γάλλων στρατιωτικών ... - DW

 

«Σύμφωνα με σφυγμομέτρηση όμως που διενήργησε η Harris Interactive για το κανάλι LCI, το 58% των Γάλλων συμφωνεί με τις διαπιστώσεις των στρατιωτικών για την κατάσταση στη γαλλική κοινωνία...». 
Τρεχάτε ποδαράκια μου, λέει η στερεότυπη λαϊκή έκφραση, αλλά όλοι θα την εκφέρουν με διαφορετικό τρόπο. 
Η αριστερά ΚΑΙ στην Γαλλία θα την εκφέρει θεωρώντας ότι αυτή η  νέα κατάσταση είναι αποτέλεσμα τής «ρατσιστικής» πολιτικής και τής αστικής-εθνικιστικής-εθνοκρατικής ιδεολογίας, ενώ στην πραγματικότητα (αυτή η νέα κατάσταση) θα είναι το αποτέλεσμα τής ανοχής μιας δυτικής αστικής δημοκρατίας απέναντι στον θεοκρατικό και σκοταδιστικό σεπαρατισμό και τον αραβικό υπερεθνικισμό. 
Ανοχή που έρχεται να εμφανίσει ίσως κάποιες βαθιές αντινομίες και αντιφάσεις τής δημοκρατίας όταν έρχεται αντιμέτωπη με τον ολοκληρωτισμό και τον ανοιχτά εκδηλωμένο αυταρχισμό και δεσποτισμό. 
Το παράδοξο, ή απλά αυτονόητο το οποίο είναι παράδοξο για όποιον ζει στη γυάλα, είναι ότι αυτός ο ολοκληρωτισμός-αυταρχισμός εμφανίζεται ακριβώς στα πιο «περιθωριοποιημένα» στοιχεία τής κοινωνίας, όταν όμως τούτα τελούν «εντός» τους τούς λανθασμένους συλλογισμούς που τους δίνουν την εύκολη θέση τού αιωνίου «θύματος». 
Πως να μπορέσει ένα είδος λαϊκού δημοκρατισμού και ειδικά ο αριστερός/αναρχικός αντικαπιταλισμός και λαϊκός δημοκρατισμός να κατανοήσει το αδιανόητο για αυτόν ότι τα καταπιεσμένα κοινωνικά και εθνοτικά στρώματα μπορούν να κάνουν τόσο άθλιους συλλογισμούς; είναι ικανός (ο λαϊκός δημοκρατισμός, ο αναρχισμός κ.λπ) να συλλάβει το ενδεχόμενο ακριβώς τα «λαϊκά στρώματα» να γίνουν το γόνιμο έδαφος τού αυταρχισμού; 
Μπορεί σήμερα να το καταλάβει αυτό το ενδεχόμενο μόνο όταν στο στόχαστρο είναι ο ντόπιος λαός, την ίδια στιγμή που ο ξένος λαός εξιδανικεύεται και εξαγιάζεται. 
Αυτή ειδικά η νέα τροπή οντολογικού αριστερού δημοκρατισμού και αναρχισμού είναι ακόμα πιο τυφλή και αδιέξοδη, αποτελεί ένα νέο είδος παραμορφωτικής αντίληψης.
 
Ιωάννης Τζανάκος