Give It Up Or Turnit A Loose (Live At The Apollo Theater/1971)

Υποθέσεις αεργίας..

Υποθέσεις αεργίας: 

 

Αν η «διαλεκτική» έχει βρεθεί σε αδιέξοδο, αλλά θέλουμε να την αναβιώσουμε, γυρνάμε αναγκαστικά στο καντιανό θεμέλιο της, για να προσπαθήσουμε να το υπερβούμε, με άλλον τρόπο όμως από αυτόν που δοκιμάσαμε αρχικά.

Απλή σχηματική υπόθεση, μην την λαμβάνετε στην κυριολεξία της. 

Πάντως απευθείας επιστροφές στον Ηράκλειτο και υπερβάσεις μέσω των νιτσεϊκών πτήσεων και αιωρήσεων, δεν οδηγούν πουθενά, ούτε αυτούς που θέλουν να ξαναδοκιμάσουν να κάνουν διαλεκτική ούτε αυτούς που υπερασπίζονται μιαν επαναστατική αντι-διαλεκτική (σχηματικά μιλώντας ο Ντελέζ, αλλά και ο Μπαντιού).

Δείχνω ένα μονοπάτι στους μαρξιστές και μη-μαρξιστές επαναστάτες, το οποίο όμως εγώ δεν μπορώ να το περπατήσω, λόγω ηλικίας και αναπόφευκτης γεροντικής αποβλάκωσης, και λόγω τής μη επάρκειάς μου στην επιστήμη και την αυστηρή φιλοσοφία.

 

Θυμάμαι έναν «κλασικό» μαρξισμό, χωρίς να τον θεωρώ ασφαλή μέθοδο ανάλυσης (κάθε άλλο), και κρίνω παρά ταύτα ότι το αντικειμενικό επίκεντρο τής δημοκρατικής επανάστασης στην Μέση Ανατολή θα είναι το εργατικό κίνημα στο Iran.

Iran και Afghanistan, με δυτικό «όριο» το Kurdistan, αποτελούν το «τρίγωνο» των επαναστατικών εξελίξεων στην Μέση Ανατολή.

 

 

Το λάθος, αναπόφευκτο λάθος, και τού παλαιστινιακού και τού κουρδικού κινήματος, ήταν πως θέλησαν οι καταπιεσμένες εθνότητες που αντιπροσωπεύουν ως «εθνότητες-εθνοτικές ομάδες» να «ανυψωθούν» σε έθνη, άρα έθνη-κράτη.

Λάθος αναπόφευκτο, λάθος δικαιολογημένο, αλλά λάθος.

Είχαν και έχουν το δικαίωμα να πράξουν ό,τι έπραξαν (οι) άλλοι, αλλά το δίκαιο και το δικαίωμα μπορεί μερικές φορές να σε οδηγήσει στο απόλυτο αδιέξοδο και σε σκοτεινούς δρόμους.

Η λύση των προβλημάτων τους θα έλθει με μια δημοκρατική εξουσία σε όλη την Μέση Ανατολή, η οποία θεωρώ ότι είναι εφικτή μέσα από το εργατικό κίνημα ανεξάρτητα από εθνοτικούς και εθνικούς καθορισμούς. Αυτό που λέω δεν δικαιολογεί τα καταπιεστικά έθνη-κράτη που καταπιέζουν αυτούς τους λαούς.

Η «πατρίδα» είναι ένας πατέρας που μασκαρεύτηκε σε μητέρα. Νεολογισμός: ένας μητριός. 

Κάτι που δεν μπορεί να γίνει. 

Η τερατώδης έκφραση «μητέρα πατρίδα» αυτό σημαίνει, και στα γερμανικά (και σε άλλες γλώσσες) είναι μία λέξη, ένα μετωνυμικό τέρας ούτως ή άλλως. 

Το νόημα τού «πατριωτισμού» είναι πάντα ένας πατέρας-αφέντης και η γη «του», με όλα τα «ζωντανά» «του» πάνω της.

Ο «πατριωτισμός» είναι το ύπουλο ιστορικο-οντολογικό θεμέλιο τού εθνικισμού, και όχι κάτι αντίθετο με αυτόν, ούτε καν όταν αποσπάται κάπως από τον εθνικισμό.

Ψάχνουμε ένα άλλο νόημα για τους τόπους, τις χώρες, τις εθνότητες και τούς λαούς, και αυτό το άλλο νόημα δεν μπορεί να είναι ένας «καλός» «πατριωτισμός».

 

Είπα και λάλησα, και έχω πολλές αμαρτίες. Κρίνετε για να κριθείτε.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

Cairokee - El Khat Dah Khatty

Canned Heat - Refried Boogie

Canned Heat - On The Road Again

Albert Camus

 

«Δεν είναι πια ο Προμηθέας, είναι ο Καίσαρας..»

Albert Camus

 

 

If you are a Communist and not a "Communist"

 

If you are a Communist and not a "Communist":
Do not cry on the ruins.

Don't be nostalgic. 

We have never been, whole. 

We will be..

 

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

 

 

 

Οι 8 τομές..

1.

Marxists criticize only the "commodity of labor power/force" and not the concept of "labor power/force" as a whole, because they want labor power/force as an abstract fundamental of exploitation by the bureaucratic state they want to establish.

2.

What Marxists call labor force is, in fact, the labor potential of an expropriated labor subjectivity.

 

3.

Capitalism and state socialism constitute the abstract corporeality of the "labor force."

 

4.

Under communism there will be neither a "commodity of labor force" nor an abstract "labor force."

 

5.

The free corporeality that will be virtuous as corporeality and not as an "idea", is the only materialism that still makes sense.

 

6.

Names, symbols, banners...
All this well, not always, but only as a costume of a body that wants to live, and nothing else.

 

7.

No "Marxism" will return.
The immediate, open, libertarian and radical Communism of the working class and the people will come.

 

8.

In Communism people will not be called "Communists".
They will live without masters and despots.
This and Nothing else.

 

 

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

 

 

Workers 'domination

Labor power is not produced, it is only reproduced.

Workers 'domination, the power of the workers through their workers' councils, will destroy the system of paid labor, but also the labor force itself as a commodity, and therefore the labor force itself as a material social abstraction. 

 

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

Πειραματικές σκέψεις για την ανθρώπινη γλώσσα.

 

Σε δημοσίευση μας ισχυριστήκαμε τα εξής:

 

Υπάρχει για τους κοινούς μη θνητούς η διάκριση discours[=σημαίνουσα δομή]/parole[=λόγια, εκφερόμενα] αλλά ελπίζω όχι για όποιους θνητούς έχουν κατορθώσει να επιβιώσουν από την καταστροφή των πάντων, η οποία έχει συμβεί, αν δεν το έχετε καταλάβει...

Δεν υπάρχει καμία τέτοια διάκριση, ούτε η γλώσσα έρχεται να «κάτσει» ούτως ειπείν εκ των υστέρων πάνω σε μιαν σημαίνουσα άρθρωση ή να αναδυθεί κείμενη ή (πάλι) πάνω στο θεμέλιον τούτης τής σημαίνουσας άρθρωσης αποικίζοντάς την. 

Σημαίνει τούτο πως όλα είναι parole; Και Ναι και Όχι γλυκά μου, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως όλα τα λόγια είναι προσβάσιμα εφόσον μιλάμε για όλα-τα-λόγια και όχι για τα πάντα στον Λόγο και τους Λόγους Του που περιέχουν, όπως είδαμε, και άλλα πράγματα.

 

Θα υπερασπιστούμε αυτές τις σκέψεις μας και θα τις επεκτείνουμε, προσδίδοντας τους το πραγματικό τους νόημα που είναι η υπεράσπιση τού προφορικού Λόγου και τού προφορικού πολιτισμού.

Είναι και ο επιστημονικός Λόγος, είναι και ο μαθηματικός λογισμός, έτσι απλά, parole;

Ναι, αυτό ισχυρίζομαι.

Στην βάση τής ιεροποίησης τής νόησης και τού επιστημονισμού ως κυρίαρχων ιεροποιήσεων των ορθολογιστικών ελίτ, είναι η «προαιώνια» ιεροποίηση τής γραφής, η ιεροποίηση τού γραπτού Λόγου.

Σημαίνει αυτό που λέμε μιαν απάρνηση τού γραπτού Λόγου και εντέλει τής επιστήμης;

Όχι, δεν σημαίνει αυτό.

Πρέπει όμως ακολουθώντας την ίδια την επιστήμη τής γλωσσολογίας και την «γλωσσολογική» στροφή τής Φιλοσοφίας, να αναχθούμε στο ίδιο το γλωσσικό φαινόμενο στην ρίζα του και στο όλον του όπως τούτο υφίσταται ως ενιαίο λειτουργικό και επιτελεστικό όλον.

Μπορεί η «γλωσσολογική στροφή» τής Φιλοσοφίας να αποτέλεσε μια πραγματική επανάσταση εναντίον τής παραδεδομένης οντολογίας/μεταφυσικής, αλλά ήδη στην εκκίνησή της ανασχέθηκε και δογματικοποιήθηκε αρχικά «εκ των ένδον» από την ουτοπία τής θετικιστικής-μαθηματικόμορφης «μεταγλώσσας».

Μερικοί δεν έχουν κατανοήσει ακόμα ότι ο μέγας εκπρόσωπος αυτής τής μεταγλωσσικής προσπάθειας, ο Βίτγκενστάιν, και παραδίπλα ο Ράσσελ, έσπασαν μεγαλειωδώς τα μούτρα τους στην προσπάθεια τους να υπερβούν τους υποτιθέμενους οντολογικούς τροπισμούς τής άμεσης γλωσσικότητας, «θεραπεύοντας» τη γλώσσα από την πολυσημία και τον οντολογισμό της μέσω τού αναλυτικού ελέγχου και περιορισμού της.

Ίσως μόνον ο Βίτγκενστάιν το κατανόησε αυτό, και προχώρησε στην μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη προσπάθεια του στην δεύτερη και συναρπαστική φάση τής φιλοσοφικής ζωής του.

Οι νεοθετικιστές [«λογικοί εμπειριστές» «αναλυτικοί φιλόσοφοι» κ.λπ] που συνέχισαν τις επιθέσεις στην παραδοσιακή μεταφυσική/οντολογία περιορίστηκαν τελικά σε αυτήν την επίθεση, λειτούργησαν και λειτουργούν ακόμα ως αέναοι και ετεροκαθορισμένοι «θεραπευτές» των σχημάτων της.

Η επαναθεμελίωση όμως της μεταφυσικής/οντολογίας, με τον Χάιντεγκερ, ακριβώς πάνω στα θεμέλια τής γλωσσολογικής στροφής, τούς στέρησε την δυνατότητα να ασκούν από θέση υπεροχής την αντι-οντολογική κριτική τους.

Ο κύριος Μάρτιν τους έβαλε στο χέρι, αφομοιώνοντας με ιδιοφυή τρόπο την γλωσσολογική στροφή, και επανεξόπλισε την μεταφυσική/οντολογία με μια νέα ακεραιότητα απέναντι στην εργαλειακή θετικιστική κριτική της. 

Αν ο κύριος Μάρτιν δεν ήταν ακροδεξιός αυτή του η επιτυχία θα ήταν μεγαλύτερη, ενώ τώρα μέσω τής άθλιας πολιτικής του ταυτότητας οι νεοθετικιστές δικαιολογούν και κρύβουν την αφλογιστία τής κριτικής τους και αποκρύπτουν [και έτσι και δια άλλων τρόπων] την πλήρη και ολοκληρωτική αποτυχία τους να δομήσουν μια ορθολογική-μαθηματική «μεταγλώσσα» και να δομήσουν τα όποια νέα θετικιστικά «πρωτόκολλα» κατά το πρότυπο των θετικών επιστημών.

Τον ρόλο τής ανασύστασης και τής αναζωογόνησης τού ορθολογισμού μετά τον ριζικό κλονισμό που υπέστη και αυτός από την «γλωσσολογική στροφή» τον ανέλαβαν έπειτα πιο υπομονετικοί άνθρωποι και νουνεχείς κινήσεις σκέψης μέσα από την ίδια την γλωσσολογία και τις παρακείμενες επηρεασμένες κοινωνικές επιστήμες, τής κοινωνικής ανθρωπολογίας και τής κοινωνιολογίας, με την μορφή τού δομισμού [στρουκτουραλισμού].

Ό,τι συνέβη στην Γαλλία μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά και στον «αγγλοσαξωνικό» φιλοσοφικό κόσμο, μετά το τελευταίο στραπάτσο τού Ράσσελ και κάθε προσπάθειας για την δόμηση τής «λογικομαθηματικής» μεταγλώσσας ως μιας οικουμενικής μεταγλώσσας, δεν ήταν τυχαίο ούτε έχει τελειώσει.

Ποιο είναι κατά την γνώμη μας το αδύνατο σημείο αυτής τής νέας προσπάθειας ανοικοδόμησης τού «ορθολογικού» φιλοσοφικού κόσμου;

Κατά την δική μας θέση είναι το σημείον parole[=λόγια, εκφερόμενα] και το επάλληλο σημείο «σημείον».

 

Ο Λόγος δεν είναι τίποτα άλλο από parole και άκουσμα, ο κάθε Λόγος, συμπεριλαμβανομένου τού μαθηματικού και επιστημονικού Λόγου.

Υπάρχει μόνον μια ζωντανή γλωσσική επιτέλεση τής σκέψης, η σκέψη σαν ζωντανή γλωσσική και νοητικογλωσσική επιτέλεση και δράση, και τίποτα άλλο, πραγματικά τίποτα άλλο όταν μιλάμε για Λόγο, σκέψη, επιστήμη, λογοτεχνία, ερωτική εξομολόγηση, ρητορεία και άπειρα άλλα. 

Ο Λόγος είναι μια έξοχη «φλούδα», μια «φωνή» που μπορεί να αναπτυχθεί σε πολλές βαθμίδες συνθετότητας και πολυπλοκότητας, και σε πολλές διακριτές μεταξύ τους επιμέρους «οικοδομήσεις» και υποσυστήματα, παραμένοντας ωστόσο αυτή και μόνον αυτή η «φλούδα» ή «φωνή».

Μιλάω για «φλούδα», για μια μεμβράνη, για ένα τσαλακωμένο χαρτί με ένα σημείωμα κ.λπ και όχι μόνο για «επιφάνεια» για να δείξω σε μια πρώτη μεταφορική εκδοχή της την υπόθεσή μου ότι ο Λόγος συνολικά είναι ένα φθαρτό, περιορισμένο, θνησιγενές, παροδικό και προορισμένο κι αυτό να σβήσει πράγμα ή ον, χωρίς εξ' αυτού να απορρέει κάποια στάση ή θέση απάρνησης του και απάρνησης τής κεντρικής σημασίας του στο ανθρώπινο έμβιο..

 ---

 

σημεία για την γλώσσα.

 

Η κατηγοριακή εννόηση τού όντος ενεργούμενη (παλαιότερα) ως υπόθεση για την οντολογική παρουσία μιας «μορφής», ή ενεργούμενη ως υπόθεση για την οντολογική παρουσία μιας «δομής» [ή ενός «συστήματος»] παρουσιάζει το κατηγοριακά νοούμενο οντολογικό Είναι ως το πραγματικά υπάρχον αν-και-ως-κατηγοριακά νοούμενο «αρχικά» παθητικό, αλλά «όλο τούτο» γίνεται με έναν τρόπο που προκαθορίζει την «ύστερη» ενεργοποίηση και την τοποθέτησή του ως το «κυρίαρχο» ενεργητικό στοιχείο τού όντος.  

  

Η αντιστροφή της κατηγοριακής (νοητικής-γλωσσικής) λειτουργίας και η μετατροπή του κατηγορούμενου όντος από (θεωρούμενο/πραττόμενο ως) παθητικό σε (θεωρούμενο/πραττόμενο ως) ενεργητικό, δεν είναι μόνον μια απελευθερωτική ανάδυση τού απωθημένου τής (θεωρούμενης/έμπρακτης ως) παθητικότητας ως ενέργειας, αλλά και (ανάδυση) μιας πάντα νέας δημιουργικής αλλά συνάμα αδιέξοδης διαλεκτικής: ενέργειας-πάθους, [άρα και] κατηγοριακής νόησης και ύλης.  

Τα τέλη των διαλεκτικών τής κατηγοριακής νόησης σημαίνουν τα δημιουργικά/καταστροφικά όρια και τα δημιουργικά/καταστροφικά αδιέξοδα κοινωνικο-διανοητικών τρόπων συγκρότησης της σχέσης κατηγοριακής νόησης και όντος (ή Είναι) κατά τους οποίους αναπαράγεται διαρκώς η αντίφαση και η ετεροειδής διαφορά μεταξύ κατηγοριακής νόησης και όντος (Είναι).

 

Παρατήρηση:

Η «τελική» κρίση στην σκέψη δεν ξεπεράστηκε με την αναζήτηση και κατάκτηση (υποτίθεται) ενός «τρίτου δρόμου» στην φιλοσοφία (λ.χ Χούσερλ, φαινομενολογία), ούτε με τον λογικό εμπειρισμό, ούτε με την γενικότερη «γλωσσική στροφή», αν και αυτονόητα όλα αυτά ήταν πολύ γόνιμα πράγματα. 

Η κρίση παρέμεινε (ως) κρίση και έγινε δια της νέας γονιμότητας αυτών των «μέσων» ή θεωριών και θεάσεων πολυπλοκότερη, γονιμότερη.

 

Το αδιέξοδο δεν παύει ούτως αλλά δεν είναι άγονο [διαβάζεται και αντίστροφα: το αδιέξοδο δεν είναι άγονο αλλά δεν παύει], δεν υπάρχει δηλαδή ένα σταμάτημα το οποίο να παράγει μόνον αδιέξοδο ή, για να το πω απλά, δεν υπάρχει απλά μια «σκοταδιστική» εποχή εις την οποία οι εσωτερικές διαμεσολαβήσεις δεν εγκυμονούν τίποτα άλλο από μια «παρακμή» ή «διάλυση» και άλλα γραφικά περιγραφικά, που λέγονται από διαπρύσιους πολέμιους του νέου «μηδενισμού» ή «μεταμοντερνισμού».   

Αν υπάρχει παρακμή αυτή παρουσιάζεται σε αυτή τη ρητορική «ενάντια στον μηδενισμό» και τον «μεταμοντερνισμό» και στους διαφόρους αντιδραστικούς θεωρητικούς ή νεο-θεολόγους, οι οποίοι προπαγανδίζουν την επιστροφή σε κάτι το οποίο δεν υπήρξε ποτέ ούτε θα υπάρξει, για να κηρύξουν παπαδίστικα (πάλι) την διακοπή της σκέψης και της ελεύθερης λογικής έρευνας προς πειθάρχηση από κάποια νέα παραδοσιοκρατία ή αυταρχία.

 

Η γλωσσολογική στροφή στην φιλοσοφία τον 20ο αιώνα δεν ήταν αποτέλεσμα αυθαίρετης ή δημιουργικής επιλογής αλλά (αποτέλεσμα) της ίδιας της ανάδυσης (μέσω της νεώτερης γλωσσολογίας) τής «αλήθειας της γλώσσας» ως ενός αυτόνομου σημειακού συστήματος το οποίο δεν ακολουθούσε τους άμεσους βιολογικούς προκαθορισμούς των άλλων έμβιων όντων κατά την επικοινωνία τους (το δικό τους επικοινωνιακό ή γλωσσικό σύστημα). Βέβαια με τον καιρό άρθηκε η πρώτη αρχική απόλυτη κατάταξη των μορφών σημειακής επικοινωνίας των άλλων έμβιων στον χώρο της (απόλυτης) μη-γλωσσικότητας, ωστόσο παρέμεινε η διαφοροποίηση της ανθρώπινης γλώσσας και η τοποθέτησή της σε ένα μη-φυσικό χώρο του υπαρκτού.   

Η ανθρώπινη γλώσσα παρουσιάζεται να είναι ένα σύστημα επιτελέσεων ή η ίδια ένα σύστημα σημειακής επιτέλεσης του όντος, το οποίο δεν έχει τίποτα το φυσικό ή κοσμικό με την έννοια που έχει όχι μόνον κάθε άλλο επικοινωνιακό σύστημα αλλά και κάθε άλλο σύστημα στον κόσμο. 

Η γλώσσα είναι το παρουσιαζόμενο ως «μη φυσικό επιτελεστικό» στοιχείο που αντιπροσωπεύει μια συστημική λειτουργία τού σημείου (των σημείων) και το οποίο συμπλέκεται με την ανθρώπινη κατάσταση όχι (απλά) ως ένα καθοριστικό πρόσθετο στοιχείο αλλά ως «κάτι» που την ιδρύει (ως ανθρώπινη κατάσταση) και την κάνει αδιανόητη χωρίς την γλώσσα:

Ομιλώ, συμβολίζω, σημαίνω, «αποφυσικοποιώ» το ον, άρα υπάρχω ως άνθρωπος ή απλά υπάρχω ως σημειακή υπόσταση.   

Η ρίζα των ανθρωπολογικά σημαινόμενων καταστάσεων του ανθρώπου ως ειδικά ανθρώπινων ή αμιγώς ανθρωπογενών είναι η γλωσσικότητα και το σημαίνειν, με τα χαρακτηριστικά τους όπως τα σκιαγραφήσαμε. 

Η ρίζα της αμιγώς ανθρωπογενούς κατασκευαστικής ικανότητας του ανθρώπου είναι η γλωσσικότητα και ως τέτοια σημαίνει κατά την οπτική μας ένα παράδοξο σύστημα αναγκαίας αλλοτρίωσης του ανθρώπινου, το οποίο είναι ενσωματωμένο στην ίδια του την υπόσταση, ανατινάζοντας τελικά ακόμα και το ενδεχόμενο αυτή (ως υπόσταση) να θεωρηθεί ως πιθανά μια «δεύτερη Φύση» κατά τα πρότυπα της «πρώτης Φύσης» όπως παρουσιάζεται σε ένα εμπειρικό πλαίσιο. 

Ο άνθρωπος είναι το μη-φυσικό ον που σημαίνει γλωσσικά το ον επιτελώντας την γλώσσα, και επιτελεί την γλώσσα σημαίνοντας το ον ως μη-φυσικό ον. 

Το ον δεν είναι αντικειμενικό με την έννοια αυτή, εφόσον το ίδιο καθαυτό (αυτό τούτο) είναι ένα σημείο στο πλέγμα της σημειακής μη-φυσικότητας του ανθρώπινου γλωσσικού «σημαίνειν».  

Η ίδια η ιδρυτική εκκίνηση της σκέψης ως μη-φυσικής γλωσσικής πράξης τού ανθρώπινου όντος, και όχι ως ένα σύστημα άμεσων επιτελέσεων των αναγκών και των επιβιωσιακών λειτουργιών των έμβιων εν γένει, γίνεται δια τής ζωής τής γλώσσας ένας βασικός σκοπός τής ανθρώπινης βίωσης και θέασης. 

Αυτό μάλιστα η γλώσσα δεν το κάνει μόνον δια της θρησκείας, της φιλοσοφίας, ακόμα και της επιστήμης ως συνολικής εικόνας, αλλά με τις ίδιες τις άμεσες λειτουργίες τής γλωσσικότητας και του συμβολισμού όπως πηγάζουν εκ της ανθρώπινης υπόστασης αποτελώντας ιδρυτικά στοιχεία της.

Η αιωρούμενη σημειακότητα της γλωσσικής επιτέλεσης μπορεί άρα να δημιουργεί έναν αμιγώς ανθρώπινο επιτελεστικό σύστημα και ούτως έναν μη-φυσικό μετα-κόσμο/Κόσμο.

Επί της βάσεως ενός ήδη υπάρχοντος και πάντα ζώντος καθημερινού ενδοστοχασμού τής ίδιας της καθημερινής γλωσσικότητας ως γλωσσσικότητας, ειδικά μάλιστα χωρίς την «αυτεπίγνωση» μέσω κάποιου δευτερογενούς κοσμοθεωρητικού ή άλλου συστήματος, συμβαίνουν σημαντικά πράγματα στην ζωή των ανθρώπων της (οριζόμενης ως) μαζικής κοινωνίας:  

Ο κόσμος αρνείται σιγά σιγά, την υπερβατική σημειακή αιώρηση και την εντατική υποκειμενικότητα της υπερβατικής γλώσσας μη μπορώντας να την απαρνηθεί εντελώς, πράγμα που σημαίνει ίσως ότι δεν θέλει να αρνηθεί την σημειακή αιώρηση εν γένει αλλά τον υπερβατικό τροπισμό της..

Το σημείο με την ισχνή του υλικότητα και παρά την ισχνή του υλικότητα, και ως φώνημα και ως γραμματική μορφή, είναι ένα Ξένον, ένα Μηδέν, ένα ριζικό Έτερον των όντων. 

Όμως, για δείτε, ακριβώς αυτή η απόλυτη ξενωτική μοναδικότητα του σημείου, στην πραγματικότητα ιδρύει και το Όλον των όντων ως Ον ή Είναι ως πλάσμα της νόησης και της γλώσσας, άρα είναι ακριβώς αυτό που εισάγει τον φορέα ή υποστασιακό τελεστή της γλώσσας-σημείο σε ένα κάτοπτρο εκ του οποίου ορά (ακόμα και θολά ή στρεβλά αν θέλετε) τα πράγματα ως ξένα μεν αλλά ως να υπάρχουν «εντός» μιας ολότητας.

Δεν έχει τόση σημασία τελικά (ή μόνον) αν η γλώσσα «σκέφτεται» (με) τον άνθρωπο ή ο άνθρωπος σκέφτεται δια της γλώσσας, αφού έτσι κι αλλιώς μόνον δια της γλώσσας με την γλώσσα και εκ της γλώσσας αυτός (ο «άνθρωπος») ορά ή μορφοποιεί τα πράγματα ως ένα όλον ή ως μια ενότητα.  

Μπορούμε να υποθέσουμε πως η «είσοδος-έξοδος» του ανθρώπινου όντος στο όλον-Εν, όπως συμβαίνει ήδη κατά την ανάδυσή του ως γλωσσικού όντος, πιθανόν να είναι μια επιθυμία, ένα φάντασμα, ένα Κάτι το οποίο περιορίζεται στην ίδια την μορφή του όλου/Εν-ός ως περίκλειστης μορφής εντός της ίδιας της γλωσσικής μορφής. 

Η ύπαρξη του σημείου της γλωσσικής πράξης αναδύει έναν βαθμό ριζικής ξένωσης, ξένωσης τού ίδιου από το ον αλλά και ξένωσης τού υποκειμένου που το εκφέρει [από το ίδιο το σημείο], ακόμα μάλιστα κι αν θεωρήσουμε θεαθούμε την κοινωνική ή λειτουργική θέση του στο γενικό και πάντα ιδιαιτεροποιημένο σύστημα τής γλώσσας [ας πούμε πως η ιδιαιτεροποίηση δεν έχει και τόση σημασία, δεν έχω πρόβλημα]. Αυτή ξένωση, η ερήμωση που φανερώνει και αναδύει το σημείο, εμφαίνεται βέβαια με λαμπρό τρόπο στα κύρια ονόματα, σε εκείνες δηλαδή τις γλωσσικές μορφές που περιέχουν μιαν σαφή μη λειτουργικότητα πέραν της κατονομασίας του σημαινόμενου. 

Αυτή η κατονομασία δεν προσδίδει καμία ενικότητα ή δεν φανερώνει καμία απλή γενικότητα, εφόσον το κύριο όνομα είναι μεν κάτι που εξατομικεύει και διακρίνει το ενικό ον χωρίς όμως να το «αφήνει» σε αυτή την ενικότητα-ατομικότητα σαν να είναι λ.χ μια κωδική ονομασία, αλλά είναι επίσης και μια γενικότητα, ένας γενικός προσδιορισμός που δεν φτάνει ποτέ ούτε στην γενικότητα μιας σημασίας ή ενός νοήματος αλλά ούτε στην θέση ενός καθαρά λειτουργικού στοιχείου τής γλώσσας, όπως λ.χ το ρήμα, τα άρθρα κ.λπ. 

Σε αυτό το κάπως μυστηριώδες πλαίσιο μη σαφώς λειτουργικού ή ακόμα και μη λειτουργικού αυτοκαθορισμού των σημαινομένων δια των σημαινόντων ως σημείων, παρασιτούν ή βλασταίνουν όλες οι θεολογικές ή οντοθεολογικές υποστάσεις σαν να έχουν ζωή, παρακείμενα πάντα στην τρέλα αλλά και στην εξέταση τής τρέλας από την επιστήμη, την ψυχανάλυση κ.λπ. χωρίς όμως πάντα να γίνεται ακριβώς κατανοητό ότι το «σημείο» ως αμιγές ούτως ειπείν «σημείο», το κύριο όνομα ας πούμε, έχει ριζώσει σε μιαν ερήμωση του κόσμου και του υποκειμένου από τον κόσμο, την ίδια στιγμή που ούτε το υποκείμενο ούτε ο κόσμος ως ένας κόσμος που έχει νόημα για ένα (ή πολλά) υποκείμενο (-α) θα υφίσταντο καν χωρίς να είναι δυνατή μια τέτοια ξένωση.

Έχει νόημα να ψάχνουμε την αιτία τής δημιουργικής τούτης ερήμωσης ή ξένωσης στον λόγο της ή την λειτουργία της; Έχει, ένα νόημα το έχει, αν δεν σκοπεύουμε να βυθιστούμε μόνον στις παραδοξότητες ή ακόμα και το αδιαφανές τής ίδιας της σημειακότητας ως να είναι ένα ακατάλυτο μυστήριο. Από την άλλη, αυτό το παράξενο ξένον τού σημείου αποκτάει ένα λειτουργικό νόημα και μιαν σαφή αναφορά στην κοινωνική «ουσία» αν διατηρήσει τον παράξενο χαρακτήρα του και το ειδικό φορτίο του ως μορφή ερήμωσης και ξένωσης από τον κόσμο των όντων ως αυτά να είναι άμεσα ή ακόμα και διαμεσολαβημένα. 

Το σημείο αίρει την αμεσότητα, αλλά ακυρώνει και μιαν ομαλή ή ψευδοεπεισοδιακή διαμεσολαβητικότητα του σημαίνοντος ως τούτο να είχε τελικά μιαν τελική αναφορά προς κάποιο άμεσο υλικό ή ιδεακό ον ή πράγμα, και τούτη η ριζική άρνηση συμβαίνει ακόμα κι αν επιστρατεύσουμε την σχετικοποίηση ή διαλεκτικοποίηση των τελευταίων [ύλη, ιδέα, πράγμα και άλλα, ανάλογα όμοια].

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

Ποιος ξέρει.

 

Φωτογραφία της ημέρας - 

Γυναίκα ομιλήτρια της «γυναικείας τελετής» των Ταλιμπάν στο Shahid Rabbani University στην Καμπούλ.

Φωτογραφία από το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

 

Θα ήθελα μια δυτική ανάλυση «μπατλεριανή» και αριστερίστικη-φιλελεύθερη, για το πως αυτή η επιτέλεση θα μπορούσε να έχει άλλο «νόημα».

Κι αν σπανίως είχε, λέω εγώ, πόσο δυτικός αριστεριστής μαλάκας μπορείς να είσαι για να παραμείνεις στην σπανιότητα μιας «άλλης» «επιτέλεσης» και να μην δεις το αίσχος; 

Πόσο δυτικός αριστεριστής-αυτόνομος μαλάκας μπορείς να είσαι τελικά; 

Ποιος ξέρει. 

Η μαλακία και η ιδεοληψία δεν έχουν όρια.

Θα μας πούνε οι μπατλεριανοί τι «είμαστε» εμείς που αντιδρούμε, για να μας «διδάξουν» ή να μας «αποκαλύψουν» ως «δυτικιστές» και «αποικιοκράτες».

 

Ιωάννης Τζανάκος 

 

  

 

حزب کمونیست کارگری ایران

14 Μαΐου  ·

سیاست نژادپرستانه دولت اسرائیل و جنگ افروزی

نیروهای اسلامی و اسرائیلی محکوم است

طی روزهای اخیر بار دیگر جنگ و کشتار مردم غیر نظامی و بی دفاع در فلسطین و اسرائیل به جریان افتاده است. از یک طرف ارتش اسرائیل پی در پی مناطق مسکونی را در غزه بمباران میکند و خانه ها را بر سر مردم خراب میکند، و در مقابل سازمان اسلامی حماس با موشک پرانی به مناطق مسکونی شماری از مردم را به قتل رسانده است و این جنگ و جنایات همچنان ادامه دارد و هر روز شدیدتر میشود.

اقدام نژادپرستانه و تحریک آمیز نیروهای اسرائیلی در بیرون راندن چند خانوار فلسطینی از خانه و کاشانه خود در محله شیخ جراح در بیت المقدس یا اورشلیم شرقی و تصرف خانه های آنها با تنش در این محل و اعتراض فلسطینی های ساکن آنجا روبرو شد. اعتراضات سپس به مناطق دیگر شهر و در پی آن به برخی شهرهای عرب نشین اسرائیل نیز کشیده شد.بدنبال آن راکت پرانی جریانات اسلامی حاکم در نوارغزه بسوی شهرها و مناطق مسکونی اسرائیل و پاسخ ارتش اسرائیل با حملات هوایی به اهدافی در نوار غزه، آتش جنگ را شعله ور ساخت.

قربانی این جنگ و درگیری بین دولت اسرائیل و نیروهای اسلامی مردم بی گناه هستند. تاکنون حداقل ۱۱۹ نفر از جمله ۳۱ کودک به دلیل حملات هوایی اسرائیل و ۸ نفر از جمله یک کودک به دلیل پرتاب موشک های حماس به قتل رسیده و تعداد بسیار بیشتری مجروح شده اند و بی گمان این کشتار با ادامه جنگ افزایش خواهد یافت. دولت اسرائیل و حماس هر دو در سیاست داخلی شان با بحران مواجهند و به این جنگ برای تثبیت موقعیت خود نیاز دارند. این جنگ از هر دو سو ارتجاعی و ضد انسانی است. بشریت متمدن باید در مقابل این جنایت و حامیان منطقه ای و بین المللی این دو نیروی ارتجاعی بایستد. دولت اسرائیل و حماس و دیگر نیروهای اسلامی درگیر در این جنگ باید به جرم جنایت جنگی و کشتار مردم غیر نظامی، یکی با بمباران هوائی و دیگری با موشک و راکت پراکنی به مناطق مسکونی، قاطعانه محکوم شوند. جمهوری اسلامی و سایر نیروهای ارتجاعی و هار اسلامی نیز در این فضا به میدان آمده اند و بر طبل جنگ میکوبند. اینها همه از زخم مردم فلسطین تغذیه میکنند.

اقدام دولت اسرائیل در بیرون راندن خانواده های فلسطینی از خانه های خود ادامه سیاست تصرف اراضی فلسطینی است که از بدو تشکیل دولت اسرائیل دنبال شده است، ادامه سیاستی است که شهرک سازیهای یهودی در اراضی اشغالی را علیرغم مخالفت جهانی و قطعنامه ۲۰۱۶ سازمان ملل ادامه میدهد. این اقدام مصداق عملی مصوبه پارلمان اسرائیل در اوت ۲۰۱۸ است که رسما و قانونا اسرائیل را کشوری یهودی اعلام کرده است و اعراب ساکن اسرائیل را شهروند درجه دو بحساب میاورد. اقدام به بیرون راندن خانواده های فلسطینی از خانه هایشان پاکسازی قومی است و در جهت تغییر در تعریف حقوقی مرزهای مورد مناقشه در اورشلیم یا بیت المقدس صورت گرفته است. مادام که دولت اسرائیل این سیاست ها را ادامه دهد مناقشه اعراب و اسرائیلی ادامه خواهد داشت و فجایع و جنگ های بیشتری را رقم خواهد زد.

از سوی دیگر جریانات اسلامی در فلسطین و حامیان منطقه ای آنها همچون جمهوری اسلامی که آنها را با انواع سلاح ها و کمک های مالی تجهیز میکنند و مورد حمایت سیاسی قرار میدهند و بر طبل جنگ میکوبند، در تداوم این اوضاع ذینفعند و نقش موثری در مقابله با حل مساله فلسطین عمل میکنند. این نیروها با سیاست یهودی ستیزی و به رسمیت نشناختن کشور اسرائیل بر آتش جنگ و بحران میدمند. حل مسائل فلسطین و خاتمه دادن به رنج آنها و پایان دادن به تقابل نظامی و جنگ تنها با تشکیل دو دولت متساوی الحقوق اسرائیلی و فلسطینی میسر میشود و این امر تنها با عقب راندن نیروهای راست در اسرائیل و برآمد نیروهای چپ و سکولار در این کشور و در هم کوبیدن نیروهای اسلامی توسط نیروهای چپ و سکولار در سوی دیگر این کشمکش امکانپذیر است.

حزب کمونیست کارگری تحریکات نژادپرستانه و سیاست پاکسازی های قومی و بیرون راندن مردم محله شیخ جراح از خانه و کاشانه شان، و کشتار مردم غزه توسط ارتش اسرائیل را بعنوان اقداماتی جنایتکارانه قاطعانه محکوم میکند. راکت باران شهرهای اسرائیل و مناطق مسکونی این کشور توسط نیروهای اسلامی و حمایت جمهوری اسلامی از آنها نیز مصداق جنایت است و باید محکوم گردد.

به این تراژدی خونبار باید پایان داد. دول غربی و در راس آنها دولت آمریکا را باید وادار کرد از حمایت اسرائیل دست بردارند و آنها را وادار کرد از تشکیل دولت متساوی الحقوق فلسطینی حمایت کنند. مساله فلسطین یکی از بارزترین و خونبار ترین مصادیق ستم ملی در جهان معاصر است که تنها با تشکیل دولت متساوی الحقوق فلسطینی می تواند حل بشود. در حال حاضر نه دولت اسرائیل و نه حماس و دیگر نیروهای اسلامی خواستار این راه حل نیستند. حل مساله فلسطین قبل از هر چیز مستلزم مقابله با سیاستهای ضد فلسطینی دولت اسرائیل و مقابله با نیروهای اسلامی و دخالتهای جمهوری اسلامی است.

حزب کمونیست کارگری ایران

۲۳ اردیبهشت ۱۴۰۰، ۱۳ می ۲۰۲۱

#به_حزب_کمونیست_کارگری_بپیوندید

برای تقاضای عضویت و همکاری، ارسال پیام و گزارش از طریق:

پیامگیر تلگرام: @wpi_tamas

و یا با ارسال پیام به شماره 0046700447425 واتساپ و تلگرام

اینستاگرام

http://wpiranfa.com/?p=173

Η συμβολική και ιδεολογική ήττα

 

 

Η συμβολική και ιδεολογική ήττα τής ελληνικής αριστεράς και τού σταλινικού Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (κΚε), η ήττα τού σταλινισμού και τού εθνοσταλινισμού:

 

Μπροστά από την νεκροφόρα οι Παπάδες τής χριστιανικής ορθόδοξης εκκλησίας, πίσω από την νεκροφόρα ο σημερινός γενικός γραμματέας τού σταλινικού Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (κΚε) και η παλιά γραμματέας τού σταλινικού Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, οδηγούν τον Μίκη Θεοδωράκη στην εκκλησία για να τελεστεί η νεκρώσιμη ακολουθία σύμφωνα με το τυπικό τής χριστιανικής ορθόδοξης εκκλησίας.

Μίκη, ήσουν λεβέντης, ήσουν σπουδαίος σαν μουσικός αγωνιστικών μαχητικών εμβατηρίων, τα οποία δεν πρέπει κανένας μα κανένας να τα υποτιμάει, αλλά ηττήθηκες, γιατί εσύ το θέλησες.

Ο αριστερός πατριωτισμός απορροφήθηκε στον αστικό πατριωτισμό, ο αριστερός εθνικισμός πέθανε και θάφτηκε σήμερα μαζί με τον πιο αντιφατικό, ταλαντούχο και παθιασμένο εκπρόσωπο του.

Ζήτω η παγκόσμια εργατική τάξη!

Κάτω η θεοκρατία και το Κράτος!

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΝΕΚΡΟΙ - ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ (πάλης ξεκίνημα)

The cataclysm has happened

 

 

«The cataclysm has happened, we are among the ruins, we start to build up new little habitats, to have new little hopes. It is rather hard work: there is now no smooth road into the future: but we go round, or scramble over the obstacles. We've got to live, no matter how many skies have fallen...» 

 

D.H. Lawrence (Book: Lady Chatterley's Lover)

 

 

 

 

 

 

Transzendenz ως Υπερμετάβαση. Πως βοηθάει για να μεταφράσουμε-ερμηνεύσουμε καλύτερα το σημείο Aufheben. 'Η, 'Ετσι παίζει μπάλα η Δραπετσώνα.

 

Transzendenz ως Υπερμετάβαση, όπου η μετάβαση να ορίζεται και ως ξεπέρασμα-θραύση ενός ορίου (προς τα «άνω»).

Βλέπουμε ότι δεν μπορεί να υπάρξει μετάφραση παρά μόνον με την συνύπαρξη επεξήγησης και ερμηνείας, και πάλι...
Γιατί όχι όμως;

---

 

Ο ελευθεριακός σοσιαλισμός θα είναι μια αταξική κοινωνία όπου οι άνθρωποι θα μαλώνουν για τέτοια πράγματα.

---

 

Θα τους δώσω ένα δίκιο.
Το Aufheben πρέπει να ορίζει μια διατήρηση διά τής άρνησης, άρα όντως δεν αρκεί ο όρος αναίρεση-άρση, αλλά ρε άνθρωποι ο όρος «συναίρεση» έχει συγκεκριμένες σημασιολογικές φορτίσεις που πλησιάζουν μεν αυτό που λέμε αλλά σε πάνε και πιο μακριά. 

Πιάστε το  Aufheben από το σημείο Transzendenz και θα δείτε ότι πάμε αλλού.

---

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

Ή

 

Έτσι παίζει μπάλα η Δραπετσώνα..

 

 

 

 

 

Αυγουστίνος και «Υπέρβαση».

Είναι γνωστό (είναι;) ότι ο «ιερός» Αυγουστίνος μετάφρασε την (νεοπλατωνική) «ανάβαση» με αυτό που ονομάζουμε σήμερα «Υπέρβαση».

Η Wiki τα λέει καλά (μην ανατριχιάζουν οι ελιτίστες αν την αναφέρουμε, να κοιτάξουν να κάνουν καμιά αξιοπρεπή μετάφραση):

«Der Kirchenvater Augustinus (354–430) gibt griechische Ausdrücke der neuplatonischen Literatur wie anabainein „hinaufsteigen“ lateinisch mit dem Verb transcendere  {αναρριχάται-ξεπερνάει με μια κίνηση προς τα άνω}("to climb over, step over, surpass, transcend")}, bzw. dessen Partizip transcendens „übersteigend“ wieder.

Das transcendere ist für ihn die Bewegung auf einem Erkenntnisweg, auf dem man von einer tieferen Ebene der Wirklichkeit zu einer höheren hinüberschreitet. In anderem Zusammenhang stellt er fest, dass Gott jede veränderliche Kreatur „übersteigt“ (transcendat).»

Αυτό που έφτιαξε αυτό το Τέρας, αυτή η σκοτεινή μεγαλοφυΐα, ο Αυγουστίνος, συνθέτει σημασιακά την «ανάβαση» (στο ούτως ειπείν «υψηλό») με την θραύση των ορίων που χωρίζουν τον κόσμο των «αισθητών» (πραγμάτων, θνητών οντοτήτων κ.λπ) από τον κόσμο τού «Υψηλού» που έτσι, μέσω αυτής τής σύνθεσης, μετατρέπεται βαθμιαία σημασιακά στο «Υπερβατικό» (Transzendenz) που γνωρίζουμε.

Είπαμε για την wiki καλά λόγια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αρκεί.

Λέει παραπάνω ότι:

«Das lateinische feminine Substantiv transcendentia ist schon in der Antike bezeugt, allerdings nicht in philosophischem oder religiösem Zusammenhang; es bezeichnet ursprünglich nur eine Überschreitung{=Υπέρβαση) oder einen Übergang{=Διάβαση/Μετάβαση}.

Das zugehörige Verb transcendere „überschreiten“{=Υπερβαίνω} wurde in der Antike auch im Sinn von „übertreffen“{Ξεπερνώ} verwendet.»

Πρώτη παρατήρηση: πριν τον Αυγουστίνο οι λέξεις-σημασίες αυτές, όπως και το συνθετικό στοιχείο «Trans-», έχουν έναν ισχυρό βαθμό «φυσικότητας» ακόμα, περιέχοντας βέβαια και έτσι το «γλωσσικό κοσμοείδωλο» που τις συνέχει.

Οι σημασίες «Διάβαση/Μετάβαση-Υπέρβαση-Υπερβαίνω-Ξεπερνώ» οδηγούνται από τον Αυγουστίνο κυρίως στην σημασία «Ξεπερνώ» και έπειτα άμεσα στην Υπέρβαση-Transzendenz, ως αποφυσικοποιημένη πλέον σημασία, μέσω τού συνδετικού-συνθετικού γλωσσικού στοιχείου «Trans-».

Δεν αφομοιώνεται αυτό το στοιχείο «αναιρετικά» απλά, υπάρχει...Aufheben-Aufhebung...

Δεύτερη παρατήρηση: χωρίς μια νέα ερμηνεία-μετάφραση τού «Υπερβατικού-Transzendenz» στα νέα ελληνικά που να εξετάζει το ζήτημα τής μετάβασης στο «Άλλο» μέσω ξεπεράσματος τού «Ορίου», άρα που να συνυπολογίζει το συνθετικό στοιχείο «Trans-», δεν κάνουμε τίποτα..

Ε ρε γλέντια για τους ψευτοσχολαστικούς ψευτοελιτίστες στην νέα Ελλάδα.

Διαβάζουν τόσο προσεκτικά, μη τυχόν και προβούν σε υπερερμηνείες, και καταλήγουν άγονοι και κλειστοί.

Έχουν την ειλικρινή συμπαράστασή μου.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Jim Morrison και Marcus Tullius Cicero..

Ο Jim Morrison βρίσκεται πιο κοντά στην ακριβέστερη νοηματική-λειτουργική μετάφραση τής «δυτικής» λέξης-έννοιας τού Υπερβατικού-Υπερβατολογικού [Transzendenz-Transzendental], από όλους εμάς που δεν γνωρίζουμε την σημασία τής άμεσης χρήσης τής πολλαπλότητάς της (σαν εύπλαστο αλλά ακέραιο όλο αλλά και σαν κάθε ξεχωριστό γλωσσικό στοιχείο που την συνθέτει και την συγκροτεί)(όπως το Trans-), η οποία φανερώνει ωστόσο [παρά το γεγονός ότι είναι μια πολλαπλότητα σημασιών-χρήσεων και μια πολλαπλότητα σημασιών-χρήσεων των συνθετικών γραμματικών στοιχείων της] ένα κοινό θεμέλιο, ένα γενικό κοινό περιεχόμενο που έχει σημαντική σχέση με το κάθε ένα συνθετικό στοιχείο που το συγκροτεί.

[Transzendenz: https://www.google.com/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=&cad=rja&uact=8&ved=2ahUKEwib3f_c9-XyAhURhP0HHaZcBr4QFnoECAgQAQ&url=https%3A%2F%2Fde.wikipedia.org%2Fwiki%2FTranszendenz&usg=AOvVaw2BpBJhgUMYAXI-GxSlPFFT]

[Transzendental: https://www.google.com/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=&cad=rja&uact=8&ved=2ahUKEwj8stW4-eXyAhUFg_0HHdRkD20QFnoECAcQAQ&url=https%3A%2F%2Fde.wikipedia.org%2Fwiki%2FTranszendental&usg=AOvVaw3xlJ6G8z6FnICcA_DdkgP-]

[Trans: https://l.facebook.com/l.php?u=https%3A%2F%2Fwww.google.com%2Furl%3Fsa%3Dt%26rct%3Dj%26q%26esrc%3Ds%26source%3Dweb%26cd%26cad%3Drja%26uact%3D8%26ved%3D2ahUKEwj9xN7t6uXyAhXV8rsIHSlYBewQFnoECAUQAQ%26url%3Dhttps%253A%252F%252Fen.wiktionary.org%252Fwiki%252Ftrans%26usg%3DAOvVaw1HhpXeAH2WAaI2hd2IMTwn%26fbclid%3DIwAR23FNPNL7W-knfDP-FPa6HfQm5nbaqfToEi-LYc_-x81YMYJTLTF0v8V9E&h=AT2oOgkp3WuT-4lkgh4mPw2qwoDz-JI6MEe8QktqNZrSGX7OyWTedlfj19TK6KbanzrRzuU5v6KnJLUQ7kOSVOmWcewfxu_5rBc2p7OEK-qnr6xSnVEmK3D6FKQ2RKjCRGzA-4bHsmckue_NR10Z&__tn__=-UK-R&c[0]=AT1xUnq99VdE6tsTBg1XCosEonAjejqoW8kqAmOcgAKPoMpSn-gAnfz0xKNY6mfZkvzuRZubmoUWiQF9K5iHF67hSW4NUfx7wjG1HCMCqRjcsA6ZDte4dh1F0Yey8pyqK-QnRckISpIqEidDQwcEgDFE]

Το ένα αρχικό γραμματικό στοιχείο που συγγενεύει με την ριζοσπαστική-νεωτερική υπερβατική εμπειρία τού Jim Morrison είναι το «Trans-», όπου αυτό σημαίνει:

«on the other side of..»

«To cross from one side to another of..»,

και στον Jim Morrison μεταλλάσσεται πάλι στην νεωτερική υπερβατική εμπειρία ως «Break on through to the other side».

Άρα, όντως, συμβολικά μιλώντας:

Ο Jim Morrison σχετίζεται άμεσα με τον Marcus Tullius Cicero, μέσω βέβαια τής υπερβατικής φιλοσοφίας τής μεσαιωνικής δύσης.

[Πειραματική ερμηνεία, Ιωάννης Τζανάκος, ο «αποσπασματικός». Κάντε κι εσείς «συστηματικοί» μια τέτοια]

 

Σημείωση:

Η έννοια τής «δυτικο-λατινικής» «υπέρβασης-Transzendenz» μπορεί να περιέχει (την δυνατότητα τού) „übersteigen“-climb και άλλα που δυνατόν είναι να σημαίνουν αναρρίχηση «περνώντας πάνω από ένα εμπόδιο», άρα σημαίνουν οντολογικοποιημένα μιαν οντολογική άνοδο σε ένα άλλο ανώτερο επίπεδο τού όντος, αλλά ταυτόχρονα σημαίνουν ξεπέρασμα ενός Ορίου που χωρίζει δύο διακριτές και έτερες περιοχές τού όντος, άρα σημαίνουν πάντα ό,τι σήμαινε και το αρχικό συνθετικό μέρος (τής έννοιας-λέξης) Trans-, «περνάω απέναντι» με την έννοια ότι πηδάω πάνω από ένα Όριο που χωρίζει αλληλοαποκλειόμενες περιοχές τού Όντος, οι οποίες βέβαια ακριβώς δια αυτού τους τού αλληλοαποκλεισμού παράγονται σε έναν διαρκή αλληλοετεροκαθορισμό [υπερβατικό-εμμενές].

Η νεοελληνική ανακατασκευή-μετάφραση αυτής τής έννοιας-λέξης ως «υπέρβασης» (υποθέτω ότι κάτι ανάλογο θα συμβαίνει και σε άλλες περιοχές χωρίς λατινική παράδοση) δεν περιέχει αυτή την μετάβαση από ριζικά έτερη σε ριζικά έτερη περιοχή, παρά μόνον αν τής δοθεί ένας επιπλέον κατηγοριακός προσδιορισμός.

Στίχοι

You know the day destroys the night

Night divides the day

Tried to run

Tried to hide

Break on through to the other side

Break on through to the other side

Break on through to the other side, yeah

We chased our pleasures here

Dug our treasures there

But can you still recall

The time we cried

Break on through to the other side

Break on through to the other side

Yeah

C'mon, yeah

Everybody loves my baby

Everybody loves my baby

She get high

She get high

She get high

She get high, yeah

I found an island in your arms

Country in your eyes

Arms that chain us

Eyes that lie

Break on through to the other side

Break on through to the other side

Break on through, ow

Oh, yeah

Made the scene

Week to week

Day to day

Hour to hour

The gate is straight

Deep and wide

Break on through to the other side

Break on through to the other side

Break on through

Break on through

Break on through

Break on through

Yeah, yeah, yeah, yeah

Yeah, yeah, yeah, yeah, yeah

Πηγή: LyricFind

Τραγουδοποιοί: John Densmore / Raymond Manzarek / Robert Krieger / James Morrison

Στίχοι τραγουδιού Break On Through (to the Other Side).

 

Στο Youtube:

https://www.google.com/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=&cad=rja&uact=8&ved=2ahUKEwjq9IK59uXyAhVr_7sIHak4DuEQyCkwAHoECAIQAw&url=https%3A%2F%2Fwww.youtube.com%2Fwatch%3Fv%3D-r679Hhs9Zs&usg=AOvVaw32BhC3zY9xJVaTN5TrsD-Q