Ένας μικρός κακός κόσμος «ηθικών πλεονεκτημάτων»..

Ερώτημα χωρίς απάντηση..

 

Θα προσπαθήσω να μιλήσω όσο γίνεται πυκνότερα για αυτό το πράγμα που με βασανίζει σαν ερώτημα από τον Αύγουστο τού 2014, και απάντηση δεν βρίσκω.

 

Το 2014, τον Αύγουστο, πολιτοφυλακές τού ISIS, κατέλαβαν μια περιοχή στο βόρειο Ιράκ, στην οποία ζούνε Γεζίντι, μια μη-ισλαμική μη-χριστιανική εθνοθρησκευτική κοινότητα, η οποία αν και κουρδογενής δεν εντάσσεται πάντα στην κουρδική εθνότητα (πολλοί Γεζίντι αν και ομιλούν κουρδικά, δεν αυτοπροσδιορίζονται ως Κούρδοι, αν και οι περισσότεροι από αυτούς αυτοπροσδιορίζονται ως Κούρδοι ή ως συγγενείς προς τον κουρδικό αυτοπροσδιορισμό).

Οι Ισλαμοφασίστες τού ISIS, διέπραξαν όλα τα μαζικά εγκλήματα που συνιστούν εθνοκάθαρση και μπορούμε να πούμε ότι έφτασαν και ξεπέρασαν το (κάπως τεχνητό) όριο μεταξύ εθνοκάθαρσης και γενοκτονίας, και διέπραξαν γενοκτονία.

Οι Γεζίντι αφέθηκαν στην τύχη τους από τούς Πεσμεργκά τής κυρίαρχης φατρίας Μπαρζανί, τού δημοκρατικού κόμματος τού Κουρδιστάν (βορείου Ιράκ) και από το κρατίδιό της, και έλαβαν τελικά βοήθεια, σε αυτή την τραγική στιγμή, μόνον από το ηρωικό ΡΚΚ, το οποίο τελικά διέσωσε δεκάδες χιλιάδες κόσμο, και οργάνωσε τον λαό των Γεζίντι σε ομάδες αυτοάμυνας, με την δική τους αυτόνομη και δημοκρατική διοίκηση, στα πλαίσια που γενικά θέτει το κίνημα αυτό (το ΡΚΚ).

Μέχρι εδώ όλα αυτά είναι γνωστά ή όχι και τόσο γνωστά, αλλά εν πάση περιπτώσει δεν αφορούν άμεσα την ελλαδική πολιτική επικαιρότητα, ούτε το κίνημα στην Ελλάδα.

Ερχόμαστε τώρα στο ερώτημα, την απορία μου, η οποία δεν σας κρύβω με έχει ταράξει, με την έννοια ότι με έχει αναστατώσει άσχημα από την σκοπιά των απαντήσεων ή μη-απαντήσεων που πήρα από συντρόφους ή μη-συντρόφους τού μάλλον ηθικά και ιδεολογικά ελεεινού αριστερού, αριστεροπατριωτικού, αντικαπιταλιστικού ή αναρχικού κινήματός «μας» (όλα αυτά μαζί και χώρια, γιατί πολλές φορές αλληλομισούνται θανάσιμα, αν και αυτό δεν με απασχολεί πλέον). 

Ταξινομώ και δίνω σχηματικά μιαν αριθμητική σειρά στις υποτιθέμενες απαντήσεις που πήρα, όταν έθεσα το ερώτημα που θα σας παραθέσω, αλλά και στις γενικότερες ψευτο-τοποθετήσεις που διάβασα για το ζήτημα, οι οποίες εκφράστηκαν ανεξάρτητα από την ερώτηση και το πρόσωπό μου:

 

Ρώτησα:

Γιατί δεν υπάρχει αλληλεγγύη στους Γεζίντι;

Μια πορεία;

Μια εκτενέστερη ανάλυση, ένα άρθρο στις υπερεπαναστατικές αντικαπιταλιστικές εφημερίδες και ιστοσελίδες σας;

Μήπως γιατί οι Γεζίντι δεν είναι αντιιμπεριαλιστές;

Μήπως γιατί οι Κούρδοι γενικότερα τού Ιράκ θεωρούνται προδότες από εσάς, εφόσον συμμάχησαν με τις Η.Π.Α ενάντια στον Σαντάμ Χουσεϊν;

Προτού μου απαντήσουν διευκρίνιζα ότι οι Γεζίντι δεν είναι ενταγμένοι και τόσο στο κράτος τού Μπαρζανί, άρα δεν έχουν ευθύνη για τις όποιες συμμαχίες αυτού τού κράτους. 

Οι περισσότεροι από αυτούς που ρώτησα δεν το ξέρανε αυτό ή δεν θέλανε να το ξέρουν. Για αυτούς οι Γεζίντι είναι Κούρδοι τού βόρειου Ιράκ, άρα είναι συνυπεύθυνοι για τα λάθη και τα πραγματικά ή υποτιθέμενα εγκλήματα τής ηγεσίας τού Μπαρζανί και τού κρατιδίου του.

Οι απαντήσεις, διασκευασμένες από εμένα με τρόπο που να γίνονται κατανοητές, αλλά χωρίς να παραποιείται το περιεχόμενό τους:

 

1.

Η αρρωστημένη σαλταρισμένη σταλινογενής πρώην φιλο-χοτζική νυν αναρχοσταλινική και αντισιωνιστική-φιλοπαλαιστινιακή (φιλο-Χαμάς) ομάδα «Κόντρα-Εξέγερση» ήταν αυτή που στο έντυπο της είχε γράψει το εξής φασιστικό, άρρωστο, αποκρουστικό τερατούργημα: «έδρεψαν τούς καρπούς» ή «δρέπουν τους καρπούς» τής στάσης τους υποστήριξης τού αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, αναφερόμενοι στις ταλαιπωρίες όλων των Κούρδων τού βόρειου Ιράκ.

Αυτή η αποκρουστική σταλινοειδής ομαδούλα, έχει προηγούμενα με τους Κούρδους και το ΡΚΚ ειδικά, αναφερόμενη σε εκτροπές τού κινήματος αυτού όταν στα βουνά τού Κουρδιστάν υπήρχαν αιματηρές συγκρούσεις ΡΚΚ-άδων και μαοϊκών ομάδων, όπου το ΡΚΚ τους τσάκισε όλους, όχι και με τον καλύτερο τρόπο. Το ΡΚΚ έχει κάνει εκτενή αυτοκριτική για αυτές τις εκτροπές του, αν και εγώ στην θέση του δεν θα έκανα αυτοκριτική. 

Για την αυτοκριτική τού ΡΚΚ όμως κανένας από αυτούς τους αλήτες δεν πρόκειται να πει τίποτα, και μάλιστα αν και υποτίθεται ότι είναι πολιτικοί αντίπαλοι τού Σύριζα και τον επιτιμούν, μάλλον μια χαρά σαν μικρά και κακόμοιρα δημοσιογραφάκια έχουν σχέση με την β'πανελλαδικάρια πτέρυγά του, παλαιόθεν, γνωρίζονται τα παιδιά, και μάλλον έχουν κοινό και βαθύ μίσος για το ΡΚΚ.

Για τους Γεζίντι είπανε τίποτα; Όχι. Για την σωτηρία τους από το ΡΚΚ; Όχι.

Βλέπω ότι αυτό που τους νοιάζει είναι να έχουν στασίδι στο indymedia (δεν ξέρω αν το έχουν ακόμα) και να συκοφαντούν όσο μπορούν το ΡΚΚ και το κουρδικό κίνημα, γιατί δεν ταιριάζει στα άρρωστα, δογματικά, ανόητα κριτήριά τους για το τι αξίζει να στηρίζει κανείς. 

Μόνον ότι έχει μονομετωπικό αγώνα ενάντια στον δυτικό ιμπεριαλισμό αξίζει, και ό,τι είναι ενάντιο στο Ισραήλ. 

Όλα τα άλλα είναι για πέταμα και για σταλινική συκοφαντία. 

Τους εύχομαι να βουλιάξουν μέσα στα ψυχικά και ιδεολογικά σκατά τους, και να γίνουν μόνιμοι συνήγοροι τού αγαπημένου τους Κουφοπείνα, πίτσα σπέσιαλ.

Πάμε τώρα σε σοβαρότερες περιπτώσεις.

Τα θυμάμαι όλα, και δεν συγχωρώ κανέναν, μέχρι να ζητήσει ταπεινά συγγνώμη, όχι από μένα αλλά από τον εαυτό του που τον ξεφτίλισε και τον έριξε στην ηθική και ιδεολογική απαξία. 

 

2.

Ο πονηρούλης ο Μπογιόπουλος άφησε να γραφτεί ένα συμπαθητικό κείμενο σε μια από τις ιστοσελίδες που εποπτεύει (δεν θυμάμαι τώρα, δυστυχώς δεν κρατάω αρχείο για όλα, είναι ανέφικτο για ένα άτομο), πράγμα που δείχνει ότι έχει ψυχούλα, αλλά όχι θάρρος να αντιμετωπίσει τις αντιφάσεις όλων μας, και να παραδεχτεί από την πούρα αντιιμπεριαλιστική σκοπιά του μερικά ενοχλητικά πράγματα.

Εννοείται ότι το ΚΚΕ δεν έχει πει ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ.

Αδιαφορεί για έναν μικρό λαό που νομίζει ότι είναι σύμμαχος των αμερικάνων. Και ασχετοσύνη, και κακοήθεια, και ιδεολογικοποίηση τής πολιτικής ανηθικότητας τού «αντιιμπεριαλισμού», μάλλον τού «αντιδυτικοϊμπεριαλισμού».

Επομένως βάλτε στον λογαριασμό και όλα τα μικρο-μ/λ, βάλτε και ένα μέρος των αναρχοαυτόνομων, και άλλους.

 

3.

Ένας παλιός φίλος, έκανε ότι δεν το ήξερε το γεγονός, το έμαθε, και φρόντισε να θυμηθεί πόσο συντηρητική κοινωνική ομάδα είναι οι Γεζίντι, ενώ ήξερε πάντα να αναφέρεται μόνον στους Παλαιστίνιους, μόνον στην Χεζμπολάχ, μόνον στους αγαπημένους του Αγιατολάδες, και στο αγαπημένο του Ιράν των θεοκρατών, και στον αγαπημένο του Άσαντ, και στον πολυ-πολυ-αγαπημένο του -τότε- Πούτιν.

Ξινισμένος Λαφαζάνης, στο εξυπνότερο και στο ηθικότερο, σίγουρα, αλλά πάντα ξινισμένος:

Και οι Κούρδοι δεν είναι «ακριβώς» έθνος, και δεν μας τα λένε καλά, και άλλα συμπαθητικά, αρκεί να μην θίγεται το λαετζίδικο αντιιμπεριαλιστικό σχηματάκι, και προς θεού, μη ξεχνάμε το μοναδικό, το τέλειο, το άμωμο και άσπιλο παλαιστινιακό κίνημα εναντίον του κακού κάκιστου και ακροδεξιού σιωνισμού τού Ισραήλ.

Κλασική ενοχική και επιλεκτική αριστερή αντιιμπεριαλιστική συνείδηση, που δεν θα τα έλεγε ακριβώς έτσι, αλλά τα λέω εγώ για λογαριασμό της με μεγαλύτερη σαφήνεια, για να καταλάβει κι αυτός που την κουβαλάει μέσα του και οι όμοιοί του τον εαυτό τους. Κάτω από 0.5% θα μείνουν, για πάντα, όχι ότι αυτό έχει καμία σημασία για τον κόσμο.

 

Γιατί;

Γιατί τέτοια ιδεολογική και ηθική σκληρότητα, απάθεια, αδιαφορία, ακαμψία;

Ας δεχτούμε τουλάχιστον τις αντινομίες μας, ας πάψουμε να τις θάβουμε, ας τις δούμε κατάματα.

Μπορούμε;

Όχι, δεν μπορούμε.

Τι σημαίνει αυτό άραγε;

Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα που με βασανίζει.  

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Yazidi women: Slaves of the Caliphate

Nadia Murad: Nobel Peace Prize lecture 2018 (English subtitles)

Βασικά φιλοσοφικά προβλήματα..

Δυτικός ιμπεριαλισμός και εξάρτηση - 3 σημεία..

Στον κυρίαρχο δυτικό μητροπολιτικό/ιμπεριαλιστικό πυρήνα υπάρχουν ιεραρχήσεις ισχύος και ανταγωνισμός μεταξύ ισοδύναμων και ανισοδύναμων κρατικών και ταξικών δυνάμεων, αλλά η αρχιτεκτονική αυτού τού πυρήνα είναι συνεχής, σημαίνει δηλαδή ένα πολύπλοκο μεν σύστημα (ιμπεριαλιστικών) διαβαθμίσεων το οποίο όμως ενώνεται σε ένα ενιαίο δομικό ή συστημικό σχήμα.
Αντίθετα, στον «υπόλοιπο» κόσμο υπάρχει μια ασυνεχής δομή κυριαρχίας και κατανομής ισχύος που αποκτάει την δομική ή συστημική σχηματοποίηση της μόνον σε εξάρτηση προς τον δυτικό μητροπολιτικό/ιμπεριαλιστικό πυρήνα.
Για αυτό τον λόγο λοιπόν αν και οι νέες «ανατολικές» μητροπολιτικές δυνάμεις είναι όντως μητροπολιτικές/ιμπεριαλιστικές και ανταγωνίζονται ως τέτοιες τον δυτικό ιμπεριαλιστικό/μητροπολιτικό πυρήνα δεν μπορούν να θεωρηθούν κοσμοκρατορικές (ακόμα κι αν το θέλουν και το επιδιώκουν).

Ο κόσμος μας δεν είναι ακόμα συνεχής ως πολυπολικός, και ο καπιταλισμός δεν είναι ακόμα ολοκληρωτικός με τον «ναρίτικο» τρόπο εννόησης τής ολοκληρωτικότητάς του.

Ο κυρίαρχος και «πυρηνικός» συστημικός πόλος είναι ο δυτικός καπιταλιστικός μητροπολιτικός/ιμπεριαλιστικός πόλος, που διαιρείται βέβαια ως συνεχές σε πολλούς «επιμέρους» πόλους παραμένοντας ωστόσο (ακόμα) συνεχής ως συνεχές.
Το να τηρεί κανείς «ίσες αποστάσεις» ανάμεσα στους ιμπεριαλισμούς είναι εν γένει μια ορθή στάση, αλλά αν αυτή η τήρηση στάσης δεν συνοδεύεται από την επίγνωση τού αμυντικού και εξαρτημένου ως προς την «κοσμοκρατορικότητα» χαρακτήρα τής συστημικής δομής των «ανατολικών» ιμπεριαλισμών ή περιφερειακών συσσωματώσεων, απλά σημαίνει (ως στάση) συμμαχία με τον δυτικό ιμπεριαλισμό.

Οι συνέπειες αυτής της εξαρτημένης «μη δυτικής» συστημικής ασυνέχειας:

 

1.  

Στις μη-δυτικές (μητροπολιτικές ή μη-μητροπολιτικές) καπιταλιστικές χώρες υπάρχει σχετική αποσύνδεση τής καπιταλιστικής διεργασίας από την ιδιωτική/ατομική προσωποποίηση/υποκειμενικοποίηση της, με την έννοια ότι οι καπιταλιστές ή το κράτος-έθνος ως υποκειμενικές εκφράσεις του κεφαλαίου ενώνονται σε μιαν ενιαία πολιτικο-οικονομική μορφή που αναγκαστικά συνκαθορίζει «ισότιμα» και από «αυτόνομη» θέση την ίδια την διεργασία συσσώρευσης κεφαλαίου, και την ευρύτερη καπιταλιστική ανάπτυξη.

Ο καπιταλισμός «εκεί» είναι εκ των πραγμάτων κρατικός ή εξουσιοκεντρικός καπιταλισμός, με την έννοια ότι ακόμα κι αν υπάρχει ισχυρός «ιδιωτικός τομέας» είναι αναγκασμένος από τα πράγματα να ενεργοποιείται μόνον με την διεύθυνση τού ντόπιου ή ενός ξένου κράτους ή διεθνών δυτικών πολιτικοοικονομικών οργανισμών.  

Η «φιλελεύθερη» ή «κεντροαριστερή» κριτική τού κρατικού καπιταλισμού σε αυτές τις χώρες σημαίνει ότι αυτοί που ασκούν αυτή την κριτική επιθυμούν ή τους συμφέρει ο κεκαλυμμένος κρατικός καπιταλισμός να συντελείται από ένα ξένο κράτος ή έναν δυτικό πολιτικοοικονομικό οργανισμό.

Όσο ισχύει ο συστημικός μερκαντιλισμός του δυτικού ιμπεριαλιστικού κόσμου, για τον υπόλοιπο κόσμο υπάρχει η μοναδική δυνατότητα ενός κρατικού ή εξουσιοκεντρικού συστήματος καπιταλιστικής ή σοσιαλιστικής συσσώρευσης. 

Δεν εξετάζουμε αυτή τη στιγμή αν αυτή η δυνατότητα εκπορεύεται και ενεργοποιείται από την ίδια την δύση ή από τις ίδιες τις χώρες, αλλά ότι μόνον αυτή η γενική δυνατότητα υπάρχει και έπειτα οι εκδοχές της. 

Το ποια εκδοχή μέσα σε αυτή την γενική δυνατότητα είναι η ωφελιμότερη για τους λαούς τής περιφέρειας κρίνεται με βάση τα ιδεολογικά και ηθικά-ταξικά κριτήρια τού καθένα.

 

2. 
Η ισχυρή μεταβατικότητα και ρευστότητα των κοινωνικών και ταξικών καθορισμών στις μη δυτικές χώρες, αλλά και ένας ειδικός τύπος καθήλωσής τους στον κρατισμό-εξουσιοκεντρισμό, όσο αυτές παραμένουν ουσιαστικά εξαρτημένες από την «κοσμοκράτειρα δύση», σχετίζεται με την καθοριστική σημασία και το νομοτελειακόν τής δομικής/συστημικής κρισιμότητας τού κρατικού ή εξουσιαστικού επικαθορισμού τής διεργασίας οικονομικής και κοινωνικής συσσώρευσης για αυτές, είτε αυτή είναι καπιταλιστική ή μη-καπιταλιστική συσσώρευση, ακριβώς διότι αυτές παραμένουν ουσιαστικά εξαρτημένες από την «κοσμοκράτειρα δύση».

Αυτό που παραλλάσσει στις μη-δυτικές χώρες ή τις χώρες που βρίσκονται στην οριακή περιφέρεια τού δυτικοϊμπεριαλιστικού κόσμου είναι ο τρόπος κρατικής ή κεντρικοεξουσιαστικής αντίδρασης απέναντι στην εξάρτηση:

Ή υπάρχει υποταγή, οπότε έχουμε πάλι κράτος αλλά ξένο κράτος ή κεντρική θεσμική αρχή αλλά ξένη θεσμική αρχή που επικαθορίζει εξουσιαστικά την συσσώρευση ως υποταγμένη στην δύση συσσώρευση.

Ή υπάρχει ανεξαρτησιακή αντίσταση, οπότε έχουμε πάλι κράτος αλλά ανεξάρτητο ντόπιο κράτος ή κεντρική θεσμική αρχή αλλά ντόπια ανεξάρτητη θεσμική αρχή που επικαθορίζει εξουσιαστικά την συσσώρευση ως αυτόνομη (αν και πάλι εξαρτημένη) συσσώρευση που όμως δεν είναι υποταγμένη στην δύση. 

Η συσσώρευση σε αυτές τις χώρες, όταν υπάρξει αυτονομία τους από την δύση, μπορεί να είναι σοσιαλιστική ή μη-καπιταλιστική ή κομμουνιστική, αλλά δεν μπορεί να είναι μη-εξουσιαστική ως αντικρατική/μη-κρατική ή απλά ως μη-εξουσιαστική.

Ο κρατισμός ή ο εξουσιοκεντρισμός των μη-δυτικών χωρών είναι το νομοτελειακό αποτέλεσμα τής δυτικής κυριαρχίας, και ο δυτικός φιλελευθερισμός είναι [η αντίστοιχη σε αυτή την δυτική κυριαρχία] ειδική αντανακλαστική-ιδεολογική αιτία του κρατισμού/ή/εξουσιοκεντρισμού αυτού.
Για να αμφισβητηθεί και ο δυτικός φιλελευθερισμός και ο δυτικός κρατισμός ως εργαλεία τής δυτικής αποικιοκρατίας επί των μη-δυτικών χωρών, αυτό δεν μπορεί να γίνει με την αμφισβήτηση τού εν γένει κρατισμού/ή/εξουσιοκεντρισμού των μη-δυτικών χωρών, διότι αυτός είναι νομοτελειακός είτε σαν φόρμα τής υποταγής τους είτε σαν φόρμα τής αντίστασης τους, όσο υπάρχει ακόμα αντικειμενική υπεροχή τού δυτικού ιμπεριαλιστικού κόσμου.
Ο [νεο]φιλελευθερισμός σε αυτές τις χώρες, εκφράζοντας την άμεση κυριαρχία τού ξένου κεφαλαίου του ξένου κράτους και του ξένου πολιτικοοικονομικού θεσμού ελέγχου, πρόκειται για το χιούμορ τού βρυκόλακα που σου ρουφάει το αίμα και μετά σε κριτικάρει γιατί έχεις χάσει μετά από τόσα αιμοτορουφήγματα την ικανότητά σου ως οργανισμός να παράγεις αίμα, δίνοντάς σου έπειτα ένα μέρος του για να συνεχίσεις απλά να υπάρχεις.

3.
Η βεστφαλιανή Αρχή τής Κυριαρχίας, σε αυτό το συστημικό πλαίσιο τοποθέτησης των μη-δυτικών χωρών, έχει αποκτήσει μιαν άλλη έννοια τήρησης και μη τήρησής της.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

Ασύμμετρη ιεραρχία..

Ίσως η υπερεκτίμηση της δύναμης του εγγύτερου, του τοπικού εχθρού, να είναι η μεγέθυνση της έντιμης διάθεσης να μεταβάλλεις ριζοσπαστικά τις συνθήκες της ζωής χωρίς να μεταθέτεις την ευθύνη σε έναν εξωτερικό και μακρινό εχθρό ευνοώντας μάλιστα τον τοπικό εχθρό. 

Με αυτή την έννοια είναι τουλάχιστον η αρχή να εντοπίσεις δίπλα σου το πρόβλημα και τον φορέα του, πριν ακόμα μεσολαβήσεις την ύπαρξή του από ευρύτερες και απροσέγγιστες δυνάμεις.  

Όμως η στάση αυτή πιθανόν να οδηγεί με την σειρά της στην μυστικοποίηση και αυτού που είναι ο μακρινός εχθρός, μυστικοποίηση που σημαίνει την υποτίμηση του απομακρυσμένου εξωτερικού εχθρού.

Στην πραγματικότητα η πραγματικότητα είναι ασύμμετρη σε όλη την ουσία της που περιλαμβάνει ακόμα και το ελάχιστο σημείο της ύπαρξής της.

Η ασυμμετρία αυτή αναδύεται ακόμα και στην όποια ταξινόμηση σε ισχυρές και αδύναμες τοπικότητες της ισχύος. 

Έτσι, κάτι «μικρό» μετασχηματίζεται σε «μεγάλο» και κάτι «μεγάλο» σε «μικρό». 

Αλλά όταν πάλι στερεοποιηθούν τα πράγματα σε αυτή την αντιστροφή διαπιστώνεις ξανά πως το «μικρό» παραμένει «μικρό» και το «μεγάλο» παραμένει «μεγάλο».

Η εύκολη λύση είναι να θεωρήσει κανείς όλα αυτά ως σημείο του αλληλοπροσδιορισμού και της αλληλεξάρτησης των μονάδων ισχύος, και να περιέξει τα πάντα σε ένα όλον που τελικά εκτείνεται όμοια και ισόποσα σε όλα τα σημεία του, χωρίς διάκριση πυραμιδικού ή «σφαιρικού» τύπου.

Όμως παρά τις συνεχείς μεταμορφώσεις και αναστροφές των ποσοτήτων και των ποιοτήτων πάντα παραμένει ένα κέντρο ισχύος, όπου αυτό μπορεί να απαρτίζεται από πολλά κέντρα, αλλά όπου επίσης μπορούν να συνυπάρχουν πολλά άλλα ανταγωνιστικά κέντρα. 

Μπορεί δηλαδή να μην υπάρχει περιφέρεια αλλά υπάρχει κέντρο και έλλειψη του κέντρου. 

Μπορεί δηλαδή να μην υπάρχει πάγια και σαφής ιεράρχηση σε έναν κόσμο που έχει ομοιογενοποιηθεί παντού, αλλά παρά ταύτα υπάρχει ως ένα ευέλικτο και ταυτόχρονα άκαμπτο σύστημα ιεραρχικών θέσεων.

Με αυτό τον τρόπο είναι δυνατόν λ.χ να δεχτεί κανείς τόσο την γενική ταξική δομή ως υπάρχουσα παντού, χωρίς οι κάθετες διαφοροποιήσεις μεταξύ κρατών-εθνών και ομάδων κρατών-εθνών να αποτελούν μια «ξεχωριστή» ταξική δομή, μαζί όμως με όλες τις «προαιώνιες» -εθνοκρατικές- κάθετες διαφοροποιήσεις που αν και δεν είναι όπως είπαμε ταξικές δομές ως ιεραρχικές δομές παράγουν εκμετάλλευση και καταπίεση. 

Ο ιμπεριαλισμός είναι πιό έξυπνος από τους εχθρούς του που τον φαντάζονται μόνον ως οικονομικό ή πολιτικό σύστημα. 

Κάνει την άλγεβρά του μόνος του καλύτερα από τους θεωρητικούς του «ιμπεριαλισμού»....  

Αυτό μπορεί να φαίνεται λεπτομέρεια, αλλά αν αγνοηθεί πως ισχύει ίσως προκαλεί μια κρίσιμη τύφλωση, πλήρως αντίστοιχη και στις δύο μορφές της που σημαίνονται με την επιλογή της μίας ή της άλλης μονομέρειας τονισμού..

Ιωάννης Τζανάκος