Ένας μικρός κακός κόσμος «ηθικών πλεονεκτημάτων»..

Η δυνατότητα να ηττηθείς είναι ένα προνόμιο αν συνυφανθεί με την επερχόμενη ήττα των νικητών σου.
Η επιστροφή του κυρίαρχου νικητή, που μετήλθε όλων των μέσων για να αποκομίσει την νίκη, στον τάφο της ήττας, γίνεται η «ανάσταση» αυτού που νικήθηκε απ' αυτόν.
Η συνάντησή τους δεν είναι κάποια «άμεση» εκδίκηση τού ηττημένου, αν αυτός είναι αρκετά πανούργος και τάχα μεγαλόψυχος για να κρατήσει το «ηθικό πλεονέκτημα».
Αυτό το «ηθικό πλεονέκτημα» είναι κάτι πιό λυσσαλέο, πιό χθόνιο από κάθε ωμή εκδίκηση.
Ο προηγούμενος νικητής, επιστρέφοντας, περιμένει την μετατροπή του σε θύμα επιτέλους, απελευθερωμένος από τις αθλιότητές του που τις «ηθικοποίησε» ηθικολογώντας κυνικά, άρα αποτυχημένα, με τον λόγο της «ανάγκης», αλλά επιδιώκοντας τελικά την πλήρη δικαίωσή του μετά από την επικράτηση τού κανόνα της εκδίκησης.
Μπορεί μάλιστα να ισχυριστεί πως ως ακομπλάριστος κυρίαρχος, όταν ήταν κυρίαρχος, ήταν και αγαθότερος εφόσον τελικά όλοι είναι «ίδιοι».
Οι πόλοι λαμβάνουν την θέση τους μιά από εδώ μιά από εκεί, όπως σε κάθε εθνικιστική διαμάχη, και οι θυσίες διαδέχονται τις αθλιότητες, όντας και οι ίδιες άθλιες και από την πλευρά του θυσιαστή και από την πλευρά του θυσιαζόμενου, είτε ο θυσιαστής είναι απλά ένα κάθαρμα είτε και οι δύο το αόρατο σκεύος μιας αφηρημένης δύναμης.
Αλλά μεταξύ αυτών των πόλων και όλων των διάσπαρτων δυνάμεων που χτίζουν την ζωή τους στον «κανόνα τού αίματος», εμφανίζεται κάτι άλλο, από αλλού. 

Ένας αδιάφορος γι'αυτόν τον κόσμο εγελιανός κριτής, που κρίνει «μέσα» και «πάνω» από όλα τα θυσιαστικά τελέσματα, όταν έχει τελειώσει ό,τι είναι να τελειώσει από έναν κόσμο που έχει μάθει να κρίνει, να θυσιάζει, να θυσιάζεται, και να κρίνεται από το αντίθετό του..

Πρόκειται για έναν ακόμα απατεώνα.

 

Ιωάννης Τζανάκος