Ασύμμετρη ιεραρχία..

Ίσως η υπερεκτίμηση της δύναμης του εγγύτερου, του τοπικού εχθρού, να είναι η μεγέθυνση της έντιμης διάθεσης να μεταβάλλεις ριζοσπαστικά τις συνθήκες της ζωής χωρίς να μεταθέτεις την ευθύνη σε έναν εξωτερικό και μακρινό εχθρό ευνοώντας μάλιστα τον τοπικό εχθρό. 

Με αυτή την έννοια είναι τουλάχιστον η αρχή να εντοπίσεις δίπλα σου το πρόβλημα και τον φορέα του, πριν ακόμα μεσολαβήσεις την ύπαρξή του από ευρύτερες και απροσέγγιστες δυνάμεις.  

Όμως η στάση αυτή πιθανόν να οδηγεί με την σειρά της στην μυστικοποίηση και αυτού που είναι ο μακρινός εχθρός, μυστικοποίηση που σημαίνει την υποτίμηση του απομακρυσμένου εξωτερικού εχθρού.

Στην πραγματικότητα η πραγματικότητα είναι ασύμμετρη σε όλη την ουσία της που περιλαμβάνει ακόμα και το ελάχιστο σημείο της ύπαρξής της.

Η ασυμμετρία αυτή αναδύεται ακόμα και στην όποια ταξινόμηση σε ισχυρές και αδύναμες τοπικότητες της ισχύος. 

Έτσι, κάτι «μικρό» μετασχηματίζεται σε «μεγάλο» και κάτι «μεγάλο» σε «μικρό». 

Αλλά όταν πάλι στερεοποιηθούν τα πράγματα σε αυτή την αντιστροφή διαπιστώνεις ξανά πως το «μικρό» παραμένει «μικρό» και το «μεγάλο» παραμένει «μεγάλο».

Η εύκολη λύση είναι να θεωρήσει κανείς όλα αυτά ως σημείο του αλληλοπροσδιορισμού και της αλληλεξάρτησης των μονάδων ισχύος, και να περιέξει τα πάντα σε ένα όλον που τελικά εκτείνεται όμοια και ισόποσα σε όλα τα σημεία του, χωρίς διάκριση πυραμιδικού ή «σφαιρικού» τύπου.

Όμως παρά τις συνεχείς μεταμορφώσεις και αναστροφές των ποσοτήτων και των ποιοτήτων πάντα παραμένει ένα κέντρο ισχύος, όπου αυτό μπορεί να απαρτίζεται από πολλά κέντρα, αλλά όπου επίσης μπορούν να συνυπάρχουν πολλά άλλα ανταγωνιστικά κέντρα. 

Μπορεί δηλαδή να μην υπάρχει περιφέρεια αλλά υπάρχει κέντρο και έλλειψη του κέντρου. 

Μπορεί δηλαδή να μην υπάρχει πάγια και σαφής ιεράρχηση σε έναν κόσμο που έχει ομοιογενοποιηθεί παντού, αλλά παρά ταύτα υπάρχει ως ένα ευέλικτο και ταυτόχρονα άκαμπτο σύστημα ιεραρχικών θέσεων.

Με αυτό τον τρόπο είναι δυνατόν λ.χ να δεχτεί κανείς τόσο την γενική ταξική δομή ως υπάρχουσα παντού, χωρίς οι κάθετες διαφοροποιήσεις μεταξύ κρατών-εθνών και ομάδων κρατών-εθνών να αποτελούν μια «ξεχωριστή» ταξική δομή, μαζί όμως με όλες τις «προαιώνιες» -εθνοκρατικές- κάθετες διαφοροποιήσεις που αν και δεν είναι όπως είπαμε ταξικές δομές ως ιεραρχικές δομές παράγουν εκμετάλλευση και καταπίεση. 

Ο ιμπεριαλισμός είναι πιό έξυπνος από τους εχθρούς του που τον φαντάζονται μόνον ως οικονομικό ή πολιτικό σύστημα. 

Κάνει την άλγεβρά του μόνος του καλύτερα από τους θεωρητικούς του «ιμπεριαλισμού»....  

Αυτό μπορεί να φαίνεται λεπτομέρεια, αλλά αν αγνοηθεί πως ισχύει ίσως προκαλεί μια κρίσιμη τύφλωση, πλήρως αντίστοιχη και στις δύο μορφές της που σημαίνονται με την επιλογή της μίας ή της άλλης μονομέρειας τονισμού..

Ιωάννης Τζανάκος