Το ιστορικό «κενό» και οι ιδανικοί κι ανάξιοι εραστές τής Ιστορίας.

Το ιστορικό «κενό» και οι ιδανικοί κι ανάξιοι εραστές τής Ιστορίας.

--

Η αγαπητή φίλη στο Facebook, Νέλλη (δεν λινκάρω για να μη την φέρω σε δύσκολη διαδικτυακή θέση), μου επισήμανε ότι όταν μιλάμε για «αριστερά» στην Ελλάδα κάνουμε λάθος να μιλάμε για αριστερά γενικά κ.λπ, εφόσον εδώ έχουν υπογράψει μνημόνια και τα γνωστά.

Είναι αλήθεια ότι ο όρος αυτός στην Ελλάδα έχασε εν μια νυκτί την αναφορά του σε αυτό που εννοούσαμε κάποτε, ακόμα κι όταν όλοι μας ήμασταν μέσα στις κατακόμβες ως μετα-σοβιετικοί αριστεροί, κομμουνιστές, κ.α αναμένοντες τη νέα ιστορική εμφάνιση τού οράματος και θάματος, αμήν.

Μετά τα γεγονότα στο Σηάτλ και μετά από τα ανεξήγητα και μυστηριώδη παραψυχολογικά φαινόμενα ή UFO που έλαβαν χώρα στον θαυμαστό κόσμο τού αριστερού Λακανισμού, η ελπίδα αναβίωσε, και γενικά υπήρξε μια νέα γενιά, και ξαναζεστάθηκε η καρδιά μας, ένα μικρό καρβουνάκι άρχισε να βγάζει σπιθίτσες, σαν το '68 (εγώ τότε, το 1968, ήμουν 1 έτους) και άλλα, γνωστά επίσης.

Όλα καλά, και μέχρι κάποτε, για μένα τουλάχιστον συμπαθητικά και κάτι παραπάνω. 

Πήγαμε και στην διαδήλωση τού παγκόσμιου κοινωνικού Φόρουμ στην Αθήνα, ήταν μεγάλη, και είδαμε μια νέα αριστερή-αριστερίστικη κουλτούρα να δημιουργείται, παντού.

Μην αναφερθούμε στο σωτήριο έτος 2009, όπου άρχισαν όλα, ενόσω είχε προηγηθεί το φούντωμα τού αναρχισμού και τού νεοαριστερισμού με τον Δεκέμβρη τού 2008.

Τα άλλα τα ξέρουμε και ακόμα τα χωνεύουμε. 

Εγώ έχω μεγάλη δυσπεψία είναι αλήθεια, η οποία όμως ξεκινάει από παλιά, και η οποία επιτάθηκε ως τον βαθμό να αρχίσει να κινδυνεύει το ιδεολογικό μεταβολικό σύστημα μου, και το έντερο γενικά.

Κι αυτό διότι, συν όλα αυτά, κάποια θέματα παραμένουν «αιώνια» και αφορούν και την Ελληνική αριστερά και την «παγκόσμια», και τούτα επίσης δεν μπορούν να χωνευτούν από εμένα, τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε που η αριστερά στην Ελλάδα ήταν όντως αριστερά, κατά τα πρότυπα τής διάκρισης όντως όντος και επιδερμικής, ουχί «φαινομενολογικής», φαινομενικότητας.

Γιατί η αριστερά εδωνά, πάντα το έκανε τουμπεκί ψιλοκομμένο και γαργάρα, και από εδώ πάνε κι άλλοι, κι άσε τα τώρα αυτά, σε ό,τι αφορά στην Τουρκία.

Ας πούμε ότι εδωνά ήταν και είναι πάντα το πρόβλημα, αλλά είναι μόνον εδωνά;

Πάω τώρα με ένα μεγάλο γεωγραφικο-ιστορικό άλμα, από αυτά που κάνουν τους σεβάσμιους επιστήμονες να φρίττουν, στο Ιράν, στο επαναστατικό/μετεπαναστατικό Ιράν, όταν ο Σαντάμ Χουσεϊν, και το τότε Ιράκ ΤΟΥ, ξεκίνησε την εισβολή στο Ιράν.

Τι κάνανε τότε οι όχι εδωνά αλλά οι εκειδά; (αυτό το λέμε στην Λακωνία, δεν είναι μεταφραστική ακροβασία τού Τζαβάρα, επιτυχής).

Τα ίδια, και τα ίδια, και τα ίδια, οι εκειδά αριστεροί με τους εδωνά αριστερούς. 

Περιττό να πούμε ότι οι Χομεϊνιστές και ο Ιμάμης τους προσωπικώς, κερδίσανε την ηγεμονία, παίρνοντας τον πατριωτικό λαό μαζί τους, τον εκειδά πατριωτικό λαό, ως ηγέτες τού αμυντικού εθνικού αγώνα, αξιοποιώντας αυτήν τους την ιδιότητα για να εδραιωθούν για τα καλά και την ιδεολογική και πολιτική αφλογιστία των εκειδά για να τους σκοτώσουν, φυλακίσουν, εξαφανίσουν βιολογικά και πολιτικά.

Αριστεροί κι αυτοί, τους ρώτησα λοιπόν, από εδώ, ποιος έφταιγε για τον πόλεμο; (εκτός τού καπιταλισμού, ιμπεριαλισμού κ.λπ κ.λπ, ναι ρε παιδιά, ό,τι πείτε, τα ξέρουμε αυτά).

Τι μου απάντησε ο ένας τολμηρός;; (οι Ιρανοί αριστεροί είναι πολύ επιφυλακτικοί, δεν τους βάζεις εύκολα σε κουβέντα, μούρες, έχουν καεί κιόλας).

Μου απάντησε ότι για τον Ιρακινο-Ιρανικό πόλεμο έφταιγε το Ιράν και η νέα θεοκρατική εξουσία...

Αριστερά. 

Όχι η ψεύτικη τού Σύριζα. 

Βγάζεις εσύ άκρη; εγώ πλέον όχι. 

Μα είναι ψεύτικη η αριστερά τού Σύριζα; 

Όχι Νέλλη, αληθινή είναι.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

Ο Σύριζα είναι ένα επικίνδυνο κόμμα, πρέπει να συρρικνωθεί πολιτικά..

Ο Κατρούγκαλος προσπαθεί να μαζέψει τα αμάζευτα, επιστρατεύοντας το τελευταίο ορθολογικό επιχείρημα που απέμεινε στους κακόβουλους. 

Αφού η περίφημη νησίδα ανήκει στα κιτάπια τού ελληνικού κτηματολογίου, άρα δεν υπάρχει αντίφαση με τους επίσημους χάρτες τής γεωγραφικής υπηρεσίας; (ή κάπως έτσι, λέγεται, δεν θυμάμαι τώρα).

Αν το κράτος παραδεχτεί ότι η νησίδα υπάρχει στα κιτάπια αυτά, τότε ο Κατρούγκαλος θα μιλήσει για εθνική παραχώρηση εδάφους από την μεριά τής κυβέρνησης (θα το πει πιο συριζαίικα, αμφίσημα, «διαλεκτικά»), ώστε τούτη να συνεχίζει να αποδομεί το επιχείρημα τής αριστεράς ότι η νησίδα είναι ελληνικής ιδιοκτησίας.

Με λίγα λόγια, καμία αυτοκριτική, έστω έμμεση και ύπουλη (όπως αυτές που μισο-έγιναν από όσους αριστερούς ελληναράδες ξερόλες) δεν γίνεται αποδεκτή από τον Σύριζα, ο οποίος σκοπεύει να παίξει «σκληρό ρόκ» σε όλα τα θέματα που προκύπτουν.

Αναμενόμενο αυτό, και στα πλαίσια τής θεμιτής ιδιότητας τής πολιτικής να είναι όσο αιχμηρή την θέλουν να είναι τα πολιτικά υποκείμενα που την ασκούν ως δημοκρατικοί πολίτες, όντας όμως -για να είναι θεμιτή- εντός των πλαισίων των επιχειρημάτων.

Όμως, και αυτή η σχετικά τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία τού Κατρούγκαλου πάσχει από έλλειψη «ουσίας» και λειτουργεί σαν γραφειοκρατικό προπέτασμα καπνού, προς χρήσιν από έναν ευρύτερο χώρο, τον χώρο τού ελληνικού «κινήματος», ο οποίος ακόμα κι αν (και όταν..) θέτει κάποια όρια στον εαυτό του χαρακτηρίζεται από κακοήθεια, στρεψοδικία, συκοφαντικές επιθέσεις, νοοτροπία όχλου που λιντσάρει κάθε αντίθετη άποψη, προγραφές, έλλειψη θεμελιωδών δεσμεύσεων απέναντι σε μια αμυνόμενη ασθενική αστική-μπουρζουάδικη Πολιτεία, που χρειάζεται σε πολλά βοήθεια -και όχι πόλεμο εκ των έσω, όταν έχει να αντιμετωπίσει έναν αποφασισμένο επεκτατιστή εχθρό.

Ο Κατρούγκαλος έμεινε στο νομικο-πολιτικό σκέλος, και κάπως διασώζεται ως πολιτικός και ως νομικός, αλλά και αυτός εξυπηρετεί τον σκοπό τής εκ των έσω υπονόμευσης τού ελληνικού έθνους κράτους, όταν ο εχθρός είναι η έτοιμη για πόλεμο και αιματοχυσία Τουρκία.

Για τον Φίλη, τι να πούμε; τηρεί ίσες αποστάσεις μεταξύ ελληνικής και τουρκικής κυβέρνησης, λες και έχουν την ίδια στάση, ακολουθώντας ως νεο-σταλινικος και νεο-αριστεριστής, λάιτ, την πιο χυδαία, δημαγωγική και απαράδεκτη «αριστερή γραμμή».

Ο Σύριζα είναι ένα επικίνδυνο κόμμα, πρέπει να συρρικνωθεί πολιτικά προτού «πετύχει» να βάλει καθοριστικά «το χέρι» του σε μια εθνική και λαϊκή καταστροφή.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

Draft Critique of Neo-Marxism/Post-Marxism.

Draft Critique of Neo-Marxism/Post-Marxism. 

The general theoretical framework of Marxism was handed down to us through Karl Marx's "Introduction to the Critique of Political Economy." The basic concepts that make up this scheme, such as "productive forces, productive relations, base and superstructure" etc., are subject to the basic ontological division "base-superstructure", where the productive factor and main is the (economic) base and the produced and secondary is the superstructure (ideas, legal forms, state, institutions, etc.). 

This supposed ontological division has been exhaustively criticized by both Marxist-neo-Marxists and anti-Marxists. 

A criticism that is largely apt and sometimes subversive, in order to either destroy or complement Marxism. But let's look at a bad version of this criticism within the left and anarchism. 

The old Marxist scheme may have contained a dogmatic reductionism in relation to a basic single cause and its many manifestations presented as the many effects of that one cause, but the new post-Marxist/neo-Marxist scheme replaces this metaphysical proto-Marxist division with a holistic form that ultimately suffers from a more intolerable and dogmatic monism. 

The "many" causes of the neo-leftists, as "causes" that explain the ontological reason why a class-dominant system exists or does not exist, merge into a complex whole-One (Eν), which, however, as an One (Εν), constitutes primarily an object that is judged with a moralistic sectarian indictment by an ideological tribunal. 

Nothing remains separate as a structure, everything is unified in a ontological monistic multiplicity, in which is "Evil", and in the end there is a complete impossibility of any analytical or moral judgment. The older Marxist scheme as we traced it initially was more apt and through its dogmatism provided the possibility to better understand a concept of multiplicity and freedom.

---

To support a hypothesis we brought a first example from the Marxist tradition.

Our hypothesis is that an ontological theoretical position that separates a primary from a secondary element in relation to the determining function of the social structure, while it seems that it downplays the ontological power of what is considered as secondary and also that it overlooks the unity of the social phenomenon, in reality it may give the supposed secondary element more ontological material freedom than the freedom given to it by supposedly holistic theories of "fixing" the original first theory.

Ιωάννης Τζανάκος

This is the Truth.

I am not in direct moral and ideological conflict with the old comrades.  

I avoid them, they avoid me.  However, my attachment to the truth does not allow me to maintain a neutral, indifferent comfortable attitude.  I harass them, like a lone wolf, waiting for the ultimate slander.  I know they are insidious neo-Bolsheviks, and they leave no stone unturned.  Before there is the sneaky blow, I'll tell them straight.  The bourgeois state and the corrupt bourgeois government of Greece are brighter things than their black rotten soul.  Turkey threatens a bourgeois democratic country (using immigration too), Ukraine is right, the Kurds are right, but even the anti-Assad Syrians are basically right.  The Iranian left will make a historic surprise.  This is the truth, these are the truths that hurt and destroy them, the black-minded Greek leftists.

Ιωάννης Τζανάκος 

''The King is nake''

It applies to the whole "neutral" left, anarchism, etc. "The King is naked", but he still plays with his dick in public.

 

To Iranian Hekmatists:

Do you remember when a senior party-official of You celebrated the mobilization of an Italian labor union against the shipment of arms to Ukraine?

You are not Stalinists, supposed, nor do you support the Russian imperialist campaign, but you keep an equal distance to Western (American) and Russian (Eastern in general) imperialism-nationalism.

See now what this union is that excited your leadership with its action.

Excerpt from an article on the Italian left:

''On the other hand, the position of the organization Potere al Popolo (Power to the People), which was formed by some of those who left Rifondazione along with other political and social groups, and the union Unione Sindacale di Base (USB)—which are linked organizationally and directed politically by the organization Rete dei Comunisti (which produces the electronic magazine, contropiano.org)—should be noted. USB played a leading role in the port workers’protest against sending weapons to Ukraine, trying to block the loading of them, an anti-militarist practice already used in other conflicts where NATO was a direct player in a war of aggression. 

USB is part of the World Trade Union Federation (www.wftucentral.org) and has participated in several meetings with it in Damascus, including at the invitation of President Assad. This detail is not secondary. 

Even in the case of the Syrian conflict, USB sided decisively with Assad (and thus with Russia) in the face of an uprising supposedly desired and financed by U.S. imperialism, which was alleged to have also invented and financed ISIS, like Al Qaeda before; this also explains the USB’s coldness toward the experience of Rojava and the YPG, which at one stage of the conflict leaned on the U.S. to fight ISIS...''

 

"We must not become again like the Others".

Once the question was "what to do".
Τoday it has been completed, but in a way that radically changes its essence, as follows "what to do, and what not to do again".

--

Expanding on what I said:

Leftist-anarchist-marxist-communist-radical friends.

Perhaps you agree with this question as I presented it to you as a supplemental question after so much has been thrown at our heads (after the Soviet Union turned out to be a huge state-capitalist state-socialist fraud).

But most of you give the wrong, narcissistic, self-righteous answer:

"We must not become again like the Others"

You mean the "capitalist world", so you say that what (as mistake) should not be done again is to "not be yourself but the Other".

If this is historical self-criticism I am either Nebuchadnezzar or some Caliph in Baghdad.

When you say that something must not happen again, on your part, you must not only say "don't become like the Other again" (the class enemy), but also to add that you ''must not remain the same as your former revolutionary self", for which the Other (the enemy) is not only to blame.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

That's enough, we're sick of You.

 

Out of respect for the Arab Syrian Facebook-friend, I will not provide the link to his article on the attempted assassination of Salman Rushdie.

He practices a kind of ''Whatabοutism'', too, although he has criticized this "heterodetermination" in relation to Ukrainian.

There, in this matter (Ukrainian issue), he knew how to criticize ''Whataboutism'', because the "Russian enemy" "appeared" in the picture, and he was right.

But now that political Islam appears in the picture, he forgot (fraudulent or unconsciously) his criticism of "heterodetermination" and practices ''Whataboutism'', citing the example of a writer's murder by the Israelis.

I will tell you my sin.

Father, I have sinned.

What the Arab Syrian NOW did for the Israelis (and probably the Kurds, I suppose) I did, and continue to do, for the Arab anti-Zionists (and other anti-Zionists), while I also criticize Whataboutism elsewhere.

I have sinned, and since I am not a Christian, nor a Muslim, nor a Buddhist, nor a polytheist, nor a Hindu, nor even a Marxist (can you imagine? the guy has a big problem), I will tell my second and biggest sin, which already has imprisoned me in various rooms of hell:

Unless we confess our sins at the same time, all together, and ask forgiveness from ourselves, I am not going to stop sinning, Zionistically.

Whatever you do, Israel was borned again, to exist forever, until the end of the Dominion world, because before it has no reason for a Jew to trust you, that he is not targeted from all of you.

The friend is anti-Assad, but the pro-Assads say the same.

The various anti-Zionists are capable of eliminating each other, but when it comes to Israel they agree that it is to blame for everything, and ''why don't we talk about it and only talk about Rushdie?''

That's enough, we're sick of You.

 

Ιωάννης Τζανάκος