Το ιστορικό «κενό» και οι ιδανικοί κι ανάξιοι εραστές τής Ιστορίας.

Το ιστορικό «κενό» και οι ιδανικοί κι ανάξιοι εραστές τής Ιστορίας.

--

Η αγαπητή φίλη στο Facebook, Νέλλη (δεν λινκάρω για να μη την φέρω σε δύσκολη διαδικτυακή θέση), μου επισήμανε ότι όταν μιλάμε για «αριστερά» στην Ελλάδα κάνουμε λάθος να μιλάμε για αριστερά γενικά κ.λπ, εφόσον εδώ έχουν υπογράψει μνημόνια και τα γνωστά.

Είναι αλήθεια ότι ο όρος αυτός στην Ελλάδα έχασε εν μια νυκτί την αναφορά του σε αυτό που εννοούσαμε κάποτε, ακόμα κι όταν όλοι μας ήμασταν μέσα στις κατακόμβες ως μετα-σοβιετικοί αριστεροί, κομμουνιστές, κ.α αναμένοντες τη νέα ιστορική εμφάνιση τού οράματος και θάματος, αμήν.

Μετά τα γεγονότα στο Σηάτλ και μετά από τα ανεξήγητα και μυστηριώδη παραψυχολογικά φαινόμενα ή UFO που έλαβαν χώρα στον θαυμαστό κόσμο τού αριστερού Λακανισμού, η ελπίδα αναβίωσε, και γενικά υπήρξε μια νέα γενιά, και ξαναζεστάθηκε η καρδιά μας, ένα μικρό καρβουνάκι άρχισε να βγάζει σπιθίτσες, σαν το '68 (εγώ τότε, το 1968, ήμουν 1 έτους) και άλλα, γνωστά επίσης.

Όλα καλά, και μέχρι κάποτε, για μένα τουλάχιστον συμπαθητικά και κάτι παραπάνω. 

Πήγαμε και στην διαδήλωση τού παγκόσμιου κοινωνικού Φόρουμ στην Αθήνα, ήταν μεγάλη, και είδαμε μια νέα αριστερή-αριστερίστικη κουλτούρα να δημιουργείται, παντού.

Μην αναφερθούμε στο σωτήριο έτος 2009, όπου άρχισαν όλα, ενόσω είχε προηγηθεί το φούντωμα τού αναρχισμού και τού νεοαριστερισμού με τον Δεκέμβρη τού 2008.

Τα άλλα τα ξέρουμε και ακόμα τα χωνεύουμε. 

Εγώ έχω μεγάλη δυσπεψία είναι αλήθεια, η οποία όμως ξεκινάει από παλιά, και η οποία επιτάθηκε ως τον βαθμό να αρχίσει να κινδυνεύει το ιδεολογικό μεταβολικό σύστημα μου, και το έντερο γενικά.

Κι αυτό διότι, συν όλα αυτά, κάποια θέματα παραμένουν «αιώνια» και αφορούν και την Ελληνική αριστερά και την «παγκόσμια», και τούτα επίσης δεν μπορούν να χωνευτούν από εμένα, τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε που η αριστερά στην Ελλάδα ήταν όντως αριστερά, κατά τα πρότυπα τής διάκρισης όντως όντος και επιδερμικής, ουχί «φαινομενολογικής», φαινομενικότητας.

Γιατί η αριστερά εδωνά, πάντα το έκανε τουμπεκί ψιλοκομμένο και γαργάρα, και από εδώ πάνε κι άλλοι, κι άσε τα τώρα αυτά, σε ό,τι αφορά στην Τουρκία.

Ας πούμε ότι εδωνά ήταν και είναι πάντα το πρόβλημα, αλλά είναι μόνον εδωνά;

Πάω τώρα με ένα μεγάλο γεωγραφικο-ιστορικό άλμα, από αυτά που κάνουν τους σεβάσμιους επιστήμονες να φρίττουν, στο Ιράν, στο επαναστατικό/μετεπαναστατικό Ιράν, όταν ο Σαντάμ Χουσεϊν, και το τότε Ιράκ ΤΟΥ, ξεκίνησε την εισβολή στο Ιράν.

Τι κάνανε τότε οι όχι εδωνά αλλά οι εκειδά; (αυτό το λέμε στην Λακωνία, δεν είναι μεταφραστική ακροβασία τού Τζαβάρα, επιτυχής).

Τα ίδια, και τα ίδια, και τα ίδια, οι εκειδά αριστεροί με τους εδωνά αριστερούς. 

Περιττό να πούμε ότι οι Χομεϊνιστές και ο Ιμάμης τους προσωπικώς, κερδίσανε την ηγεμονία, παίρνοντας τον πατριωτικό λαό μαζί τους, τον εκειδά πατριωτικό λαό, ως ηγέτες τού αμυντικού εθνικού αγώνα, αξιοποιώντας αυτήν τους την ιδιότητα για να εδραιωθούν για τα καλά και την ιδεολογική και πολιτική αφλογιστία των εκειδά για να τους σκοτώσουν, φυλακίσουν, εξαφανίσουν βιολογικά και πολιτικά.

Αριστεροί κι αυτοί, τους ρώτησα λοιπόν, από εδώ, ποιος έφταιγε για τον πόλεμο; (εκτός τού καπιταλισμού, ιμπεριαλισμού κ.λπ κ.λπ, ναι ρε παιδιά, ό,τι πείτε, τα ξέρουμε αυτά).

Τι μου απάντησε ο ένας τολμηρός;; (οι Ιρανοί αριστεροί είναι πολύ επιφυλακτικοί, δεν τους βάζεις εύκολα σε κουβέντα, μούρες, έχουν καεί κιόλας).

Μου απάντησε ότι για τον Ιρακινο-Ιρανικό πόλεμο έφταιγε το Ιράν και η νέα θεοκρατική εξουσία...

Αριστερά. 

Όχι η ψεύτικη τού Σύριζα. 

Βγάζεις εσύ άκρη; εγώ πλέον όχι. 

Μα είναι ψεύτικη η αριστερά τού Σύριζα; 

Όχι Νέλλη, αληθινή είναι.

 

Ιωάννης Τζανάκος