Οι αυταπάτες γύρω από την άμεση Δημοκρατία. Επίλογος.

Συνολική αυτοδιαχείριση και αυτοδιοίκηση μιας κοινωνίας μπορεί να υπάρξει μόνο αν προϋπάρχει κατάργηση τής ατομικής ιδιοκτησίας και κυριαρχίας στα μέσα παραγωγής, και σχετική ή μερική αλλά ταυτόχρονα ισχυρή κατάργηση τής αυτοτέλειας των ξεχωριστών οικονομικών μονάδων παραγωγής. 

Μιλάμε για έναν απόλυτα αναγκαίο όρο για την ύπαρξη ενός αληθινού εργατικού σοσιαλισμού που δεν πληροί από μόνος του τους όρους ύπαρξης τού εργατικού σοσιαλισμού, αλλά η εκπλήρωση των άλλων απόλυτα αναγκαίων όρων του δεν σημαίνει κατάργηση αυτού τού όρου.

Οι πιο ακραίοι σεκταριστές αμφισβητούν την έννοια και την πρακτική τής κοινωνίας ως παραγωγικής ολότητας, για να προτείνουν ένα σύστημα αυτοδιαχείρισης ξεχωριστών συνεταιριστικών παραγωγικών κοινοτήτων ή μονάδων παραγωγής που νοούνται έτσι σε αντιδιαστολή προς την ολότητα τής παραγωγής που ταυτίζεται από αυτούς με τον καπιταλισμό ως ολότητα παραγωγής.

Σε απάντηση προς το πρώιμο αυταρχικό σοβιετικό μοντέλο ολικής παραγωγής που ακολουθούσε μεν τον γενικό κανόνα τής υπαγωγής των μονάδων παραγωγής στην διεύθυνση και τον κεντρικό σχεδιασμό τού κράτους που αντιπροσώπευε την υπόλοιπη κοινωνία αλλά έπραττε μόνον αυτό, οι σεκταριστές τής σήμερον (σε ιδεολογική/πολιτική συμμαχία με τους αριστερούς σοσιαλδημοκράτες) αντιπροτάσσουν ένα σύστημα απόλυτης αυτοδιαχείρισης αυτών των μονάδων παραγωγής σε μερική ή απόλυτη αντιδιαστολή προς κάθε ολότητα παραγωγής.

Αυτή η εναλλακτική υπό τις σημερινές συνθήκες μπορεί να χρησιμοποιηθεί είτε ως συμπληρωματική προς τον καπιταλισμό είτε ως αναπαραγωγή των πρωταρχικών αυταπατών τού σοσιαλιστικού εργατικού κινήματος για την επίτευξη μιας άμεσης και απόλυτης εργατικής δημοκρατίας στο επίπεδο τής μοναδιαίας οικονομικής μονάδας.

Ο συνδυασμός φιλοκαπιταλιστικών ρεφορμιστικών πολιτικών με την επαναφορά μιας αρχικής ουτοπίας τού εργατικού κινήματος για την δόμηση τής κοινωνίας των παραγώγων εκκινώντας μόνον από τα κύτταρα τών εργοστασιακών εργατικών ομάδων βάσης, δεν οδηγεί πουθενά εφόσον νοείται σε αντιδιαστολή ή σε σκοπίμως απαρνητική παράβλεψη τού ζητήματος τής συνολικής δημοκρατικής διοίκησης τής σοσιαλιστικής κοινωνίας τόσο στο επίπεδο τής ολότητας τής παραγωγής όσο και στο επίπεδο τής πολιτικής διεύθυνσης τής σοσιαλιστικής κοινωνίας ως πολιτικής ολότητας.

Η τραγική αποτυχία τής σοβιετικής προσπάθειας, από την εκκίνηση της ήδη, έχει ωθήσει τους αριστερούς, τους κομμουνιστές, τους αναρχικούς κλπ που αναζητούν τον αληθινό εργατικό σοσιαλισμό, να προσανατολιστούν σε μια αδιέξοδη καταφατική επιστροφή στο αμεσοδημοκρατικό ιδεολογικό και πολιτικό θεμέλιο τού απελευθερωτικού κινήματος, θεωρώντας ότι η υπέρβαση των αδιεξόδων που παρουσιάστηκαν θα υπάρξει μέσω μιας επίτασης τής κατάφασης προς αυτό το θεμέλιο, μέσω μιας υπερκατάφασης του.

Ενώ το ζήτημα είναι να υπάρξει καταφατική μεν αλλά ταυτόχρονα αρνησιακή υπέρβαση αυτού τού θεμελίου μέσω τής ιδεολογικής και πρακτικής ανάδυσης τού κεντρικού ζητήματος τής αυτοδιαχείρισης τής κοινωνικής παραγωγικής και πολιτικής ολότητας ως μη αποκλειστικά συγκροτημένης από τα στοιχεία ή τα μέρη της από την κοινωνική βάση.

Ιωάννης Τζανάκος

Οι αυταπάτες γύρω από την άμεση Δημοκρατία. 2ο μέρος.

 

Όταν η άμεση δημοκρατία δένεται συγκεκριμένα και σχετικά αρμονικά με μια συνολική δημοκρατία έχει σημαντική ισχύ αλλά ταυτόχρονα συγκεκριμένα περιορισμένα γεωγραφικά ή υλικά όρια, όπως επίσης ακολουθεί τον γενικό κανόνα τής δημοκρατίας, που είναι «ένα πρόσωπο μία ψήφος, και μόνον μία ψήφος».

Αλλιώς δεν είναι δημοκρατία αλλά ένα πολεμικό σχήμα πάλης το οποίο αν δεν «αλλάξει όνομα» είναι άλλη μια παραβίαση τού ονόματος.

Εξετάσαμε με συνοπτικό τρόπο τούς συγκεκριμένους όρους τής άμεσης δημοκρατίας στην παραγωγή, αλλά αν θέλουμε να πραγματοποιήσουμε θεωρητικά ένα σύντομο, ελλιπές αλλά κάπως σαφές πλαίσιο μιας άμεσης δημοκρατίας (λ,χ των παραγωγών) θα έπρεπε να κάνουμε κάτι ανάλογο σε αναφορά προς την αμιγώς πολιτική μορφή τής σχέσης ανάμεσα στην άμεση περιφερειακή δημοκρατία και την κεντρική συνολική δημοκρατία.

Επειδή όμως το έχουμε ήδη κάνει σε σχέση με την κριτική μας στον σοβιετισμό ως απάλειψη τού προβλήματος τής συνολικής δημοκρατίας, σήμερα, επιλογικά, θα επεκτείνουμε αυτή μας την κριτική στους υποτίθεται αντισοβιετιστές αναρχικούς και νεοαριστερούς τής σήμερον, επισημαίνοντας επιγραμματικά τα εξής:

Μια άμεση δημοκρατία ως σύνολο άμεσων δημοκρατιών που δεν συνοψίζονται και δεν συμπυκνώνονται σε μιαν άμεση εκλογική διεργασία η οποία ακολουθεί τον κανόνα «ένα πρόσωπο, μια και μόνον μια ψήφος» και η οποία αφορά το σύνολο μιας κοινωνίας σε όλα όμως τα κρίσιμα κεντρικά ζητήματά της, δεν μπορεί να απαρτίσει εντέλει τίποτα άλλο από μια υποστηρικτική ή ανοήτως χρήσιμη βάση ενός βοναπαρτιστικού αυταρχικού καθεστώτος.

Αυτό το βοναπαρτιστικό καθεστώς μπορεί αρχικά να λαμβάνει υπόψιν του τις βουλήσεις των αμεσοδημοκρατικών βάσεων του αλλά εντέλει καταλήγει σε ανοιχτή δικτατορία που εξυπηρετεί πάντα μια οικονομική εκμεταλλευτική ολιγαρχία.

Το είδαμε στην Σοβιετία, αλλά ακόμα και αν δεν το βλέπουμε ως ορατό παράδειγμα το βλέπουμε ακόμα και «εκεί» όπου εξαπολύονται αντι-γραφειοκρατικές αντι-κρατικές και αντι-σταλινικές κατάρες και ξόρκια.

Μπορεί να είναι σκληρό αυτό για τους συντρόφους εκείνους που έχουν δώσει τη ζωή τους στον αγώνα ενάντια στο κράτος καθαυτό ή ενάντια στον λενινισμό σταλινισμό τροτσκισμό, αλλά η μοίρα τους με όλα αυτά είναι κοινή και έχει ως μοίρα τις προκαθορισμένες στοιχειώσεις της στην ίδια αυτή καθαυτή την ιδεολογική εξιδανίκευση και υπερεκτίμηση τής άμεσης πολιτικής και οικονομικής δημοκρατίας σε αντιδιαστολή προς την συνολική, συνήθως αντιπροσωπευτική, δημοκρατία η οποία ας μη ξεχνάμε άμεση είναι κι αυτή, είτε ελλιπώς είτε ως πιθανά ολοκληρωμένη.

Η άρνηση να δεχτείς ή να εξαπολύσεις πρόταση γάμου ή μόνιμης σχέσης δεν σε καθιστά ασφαλή από το να βρεθείς με παιδιά υποχρεώσεις και προβλήματα, μπορεί μάλιστα αν δεν δεχτείς βάζοντας τους όρους σου να βρεθείς αναγκαστικά στην δυσάρεστη θέση να είσαι ο δημιουργός ως συμβοηθός μιας άλλης σχέσης τού ποθούμενου αντικειμένου σου με ένα απαράδεκτο άτομο, η οποία σχέση θα σου κάτσει θέλεις δεν θέλεις στο κεφάλι αφού θα έχεις ήδη κάνει παιδιά με τον μαλάκα ή την μαλάκω.

Η πολιτική είναι αναπόφευκτη σχέση με γέννα και παιδιά και μόνιμη συγκατοίκηση των γεννητόρων της, και καλό είναι να έχεις από αρχή τον έλεγχο τού αν η σχέση αυτή και κυρίως τα γεννήματα της θα είναι και υπό τον δικό σου έλεγχο και όχι μόνον υπό τον έλεγχο τού μαλάκα (συνήθως ο φορέας τής μαλακίας είναι άντρας) και τής νέας αυταρχικής και ακόρεστης για πλούτο διασκέδαση και κοινωνική αναρρίχηση συμβίας του, η οποία μη ξεχνάμε ζει κι αυτή στο σπίτι, και μάλιστα σού δίνει και διαταγές από πάνω.

Μη νομίζετε ότι από εδώ και στο εξής θα λέω περισσότερα στο νετ για αυτά τα παντρολογήματα, λέω να γράψω σοβαρόν σύγγραμμα πολιτικής οντολογίας.

Από εδώ και στο εξής αφορισμοί και φιλοσοφικά γκομενιλίκια.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Οι αυταπάτες γύρω από την άμεση Δημοκρατία. 1ο μέρος.

 

Οι αυταπάτες γύρω από την άμεση Δημοκρατία. 1ο μέρος.

Πάμε τώρα σε αυτό που σας υποσχέθηκα, μια σύντομη κριτική τής (έννοιας τής) άμεσης δημοκρατίας.

Με βάση όσα ταπεινά ερασιτεχνικά αποσπασματικά έχετε διαβάσει εδώ περί τού θέματος, συνεχίζω λοιπόν κάποιες σκέψεις (δεν μπορώ να επαναλάβω τα πάντα, κουράζομαι πια πολύ, γερνάω γρήγορα).

1.

Όταν μιλάμε για μια σύγχρονη παραγωγή καπιταλιστικού ή μη καπιταλιστικού τύπου, κάθε μονάδα παραγωγής αποτελεί μερικό στοιχείο μιας αφηρημένης παραγωγικής ολότητας, στα πλαίσια αυτού που λέμε καταμερισμός αλλά και συντονισμός ή συνδυασμός των ειδών παραγωγής που συγκροτούν αυτή την ολότητα.

Κάθε διεργασία αυτοδιαχείρισης μιας ξεχωριστής μονάδας παραγωγής σε αυτό το πλαίσιο δεν υπερβαίνει με μη αλλοτριωτικό τρόπο τους αλλοτριωτικούς όρους που τίθενται από τον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής αν δεν επιτείνει και όχι απομειώνει την ενότητα και την σύνδεση αυτών των διαφορετικών μορφών παραγωγής.

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι κάθε εντατική ενίσχυση τού πολιτικού καθορισμού τής ολότητας τής παραγωγής είναι εκ φύσεως μη αλλοτριωτική, όπως πίστευαν και πιστεύουν οι δογματικοί μαρξιστές ή άλλοι μη μαρξιστές αυταρχικοί υποστηρικτές τής μεγαλύτερης ενοποίησης τής ολότητας τής παραγωγής υπό την κυριαρχία τού κράτους ή άλλης κεντρικής αρχής.

Αυτό που λέω είναι ότι: και στο επίπεδο τής παραγωγής ως συνόλου δεν είναι δυνατόν να μιλήσουμε για μη εκμετάλλευση μη αλλοτρίωση μη καταπίεση αν δεν μιλήσουμε ταυτόχρονα και για μεγαλύτερη ενοποίηση και συγκέντρωση των ειδών παράγωγης που συγκροτούν το παραγωγικό σύνολο, χωρίς αυτό να είναι επαρκής όρος για να μην επανεμφανιστούν νέες, ίσως και χειρότερες, δομές εκμετάλλευσης κ.λπ αλλά είναι όμως απόλυτα αναγκαίος όρος. Θα δείξω ότι η αυτοδιαχείριση των μονάδων παραγωγής δεν κολλάει με αυτό τον όρο, τον αίρει.

--

 

2.

Η περαιτέρω ενοποίηση των ειδών (άρα και των κλάδων) παραγωγής συντελείται με μια μερική άρση τής αυτοτέλειας τους και όχι με μια επίταση της.

Αν θέλουμε όμως να κατανοήσουμε πιο βαθιά τις πιθανότητες μιας μεγαλύτερης ενοποίησης των ειδών-κλάδων τής παραγωγής, και μάλιστα υπό τούς όρους ενός εργατικού μη-γραφειοκρατικού σοσιαλισμού, θα έπρεπε πρώτα να κοιτάξουμε και να κατανοήσουμε -όσο μπορούμε- την δεδομένα βαθιά αναγκαστική αλληλεξάρτησή τους, η οποία προσδιορίζει την προσδοκώμενη από εμάς περαιτέρω (περαιτέρω ως ίσως εργατική σοσιαλιστική) ενοποίηση-κοινωνικοποίηση ως ήδη δεδομένη αλλά ως αναγκαστική, αν μιλάμε για έναν σύγχρονο τρόπο παραγωγής.

Πως άραγε ένα μοναδιαίο υποσύστημα αυτοδιαχείρισης τής παραγωγής (από τους αυτοδιευθυνόμενους εργαζόμενους και εργάτες σε αυτό) δεν θα καταλήξει να επαναφέρει ή και μάλιστα επιτείνει σε αντιδραστική «προυντονική» κατεύθυνση την αντίρροπη προς την σοσιαλιστική ενοποίηση αυτοτέλεια αυτού τού υποσυστήματος;

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος από την ταυτόχρονη και θεσμοθετημένη νομικά άρση κάθε απόλυτης αυτοτέλειας τής μονάδας παραγωγής (τού μοναδιαίου υποσυστήματος παραγωγής) ως και το σημείο εκείνο που σημαίνει έμπρακτα αυτήν ακριβώς την άρση τής απόλυτης αυτοδιαχείρισης.

Άρση τής απόλυτης (έννοιας και κατάστασης) αυτοδιαχείρισης σημαίνει όχι βέβαια πλήρη κατάργηση της μέσω ενός άμεσα επιτατικού κρατικού ή κρατικοσυντεχνιακού συστήματος άρσης κάθε αυτοτέλειας (των μοναδιαίων υποσυστημάτων ή) των μονάδων παραγωγής, αλλά σημαίνει ότι για να είναι μια μονάδα παραγωγής σοσιαλιστική, πραγματικά κομμουνιστική ή μέρος τής εργατικής-κοινωνικής εξουσίας πρέπει ακριβώς να περιέχει στις θεσμικές ρήτρες της το μη-δικαίωμα από τους εργαζόμενους σε αυτήν να την ελέγξουν από μόνοι τους, για να το πω λαϊκά «σαν να είναι τσιφλίκι τους».

Εργατική κοινωνική διοίκηση μιας μονάδας παραγωγής με την έννοια τής επαναστατικής σοσιαλιστικής πολιτικής μπορεί να σημαίνει μόνο και μόνον συμμετοχή των εργατών τής μονάδας αυτής στην διοίκηση και όχι πλήρη διοίκηση από μέρους τους, και αυτό που μόλις είπα ισχύει σαν ρεαλιστικό αίτημα (κάπως σοσιαλδημοκρατικίζον) εντός τού καπιταλισμού, αλλά εντός ενός μη καπιταλιστικού σοσιαλιστικού εργατικού συστήματος θα είναι ακόμα πιο ισχυρά θεσμοθετημένο και ταυτόχρονα ακόμα πιο αυστηρά περιορισμένο από την δύναμη τής κοινωνικής παραγωγής, δια μέσω τής μεγαλύτερης ενοποιητικής άρσης που θα προκαλεί στην μονάδα παραγωγής η σοσιαλιστική κοινωνία τής κοινωνικοποιημένης και ενοποιημένης περαιτέρω παραγωγής.

Εργατικός σοσιαλισμός λοιπόν ως κοινωνικό σύστημα οργάνωσης επίσης (και) τής μονάδας παραγωγής δεν σημαίνει γενικά και αόριστα άρση τής καπιταλιστικής ετεροδιαχείρισης τής μονάδας παραγωγής και εγκαθίδρυση μιας εργατικής αυτοδιαχείρισης τής μονάδας παραγωγής, ήτοι μιας άμεσης δημοκρατίας στην μονάδα παραγωγής, αλλά αντικατάσταση τού υπάρχοντος καπιταλιστικού και γραφειοκρατικού συστήματος αυτοδιαχείρισης/ετεροδιαχείρισης τής μονάδας παραγωγής από ένα εργατικό σύστημα αυτοδιαχείρισης/ετεροδιαχείρισης όπου εκεί τον ρόλο τού διοικούντος/διαχειριστή στην θέση των σημερινών καπιταλιστών/γραφειοκρατών αφεντικών αυτής τής μονάδας δεν θα τον παίξουν μόνον οι εργάτες αυτής τής μονάδας (αυτοδιαχειριστές) αλλά όλη η εργαζόμενη κοινωνία, ήτοι το σύνολο τής εργαζόμενης δημοκρατικής αταξικής κοινωνίας (αυτοδιαχειριστές+ετεροδιαχειριστές).

Όσον αφορά λοιπόν τον προυντονισμό και νεοπρουντονισμό τής ούτως ειπείν απόλυτης εργατικής αυτοδιαχείρισης τής μονάδας παραγωγής, από εμένα τέλος.

Όταν πάμε στα εργατικά συμβούλια στον γενικότερο προσδιορισμό τους, σε πολιτικό και κοινωνικό-ολικό επίπεδο, θα δείτε τις ακόμα πιο κολασμένες για την νέα αριστερά/αναρχία αρνήσεις και απαρνήσεις μου, συγνώμη σύντροφοι και συντροφάρες για τον υποτίθεται ναρκισσιστικό τόνο μου.

Είναι που γερνάω, αλλά σας βαριέμαι κιόλας, κυρίως το τελευταίο.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

Stuck in the mud of their programmatic direct-democratic obvious (Sovietism)..

Stuck in the mud of their programmatic direct-democratic obvious (Sovietism), the Iranian leftists cannot even imagine their bourgeois-democratic task, even as a transitional one, even in a Leninist way.

Thus, those who are more moderate in their sectarianism do not make the elementary normal bourgeois-democratic demand for a constituent assembly of directly elected representatives, because as sectarians they also consider it simply a bourgeois demand, so they only demand other bourgeois-democratic demands, but far behind this essential bourgeois-democratic aim, and the most consistent sectarians judge the moderate as subservient to the bourgeois-democratic aim.

 

The concept of direct democracy, or assembly without other determinations (there are anarchists and anti-capitalists who do not even accept the term democracy), is the political mud in which the left has been stuck since it outgrew its direct Jacobin ideological overdetermination (which is already problematic as determination). This thing in Russian is called soviet. Let me end the matter.

Good soviets for democracy and for the working class itself never existed and never will exist, despite any positive elements etc.

What is missing is an alternative to the parliamentary political system, a democratic socialist system of overall central management of society and production, which however will contains all the representative possibilities that the existing parliamentary system contains (direct general elections, the right to freely elect representatives, etc.).

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

The reactionary project..

The reactionary project that began as a proto-extreme far-Right with guys like De Maistre, as early as the 19th century, and erupted into a climax with Nazism which, in addition to the "halo" of anti-Semitism, had a Spengler in its basement, was a project of re-hierarchization and ''re-organicization'' of the West, a new slave-owning tropism of capitalism that would be run by a superior aristocracy of superior racists and hierarchists, was an essentially de-westernized West that would fancifully return to the Middle Ages but in reality will be proceed to an absolute totalitarianism of a hierarchical state, was done and then said as fascism but it was not only that, as something that would exist only in every over-dominant nation-state and in every over-dominant capitalism, it was also a global hierarchical plan, which also, not by chance, found a fanatical Eastern "follower", Japan.

This plan could not be carried out despite the fact that it appeared for the moment that it would conquer the world, because it found opposite a relative who had another similar but quite different totalitarianism to carry out, the post-Jacobin totalitarianism of the Soviet state, which had in fact, the "opposite" origin from the anti-Jacobin totalitarianism of the right that we mentioned above, but he also found opposite to it the racist, also imperialist but liberal democratic West.

I abbreviate, and omit essential aspects, to say the following:

And the mere fact that this initially triangular and then bipolar battle was taking place starting from a common ground (although it extended everywhere), probably predetermined the failure of the "Spenglerian" plan.

Prophetically De Maistre, in his time had gone to Saint Petersburg to confer with his peers from the eternal reactionary cesspool of the West, Russia. The prophetic person, from the point of view of his imaginary-real movement more and not only from the point of view of the content of his dialogues (which are in his book), shows that there was since then, before Spengler, the search for a "pure reactionary ground", without the presence of such powerful adversaries within a common starting ground of the World Dominion of a reactionary plan.

Not to say more, yet.

This ground today exists, literally, and on it meet in a strange orgiastic union and De Maistre and Robespierre, somewhere in there and the old man, the misogynist Prophet as a guest star.

Goes on..

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

Tuxedomoon - No Tears (Lyrics)

Intersection points.

The Greek left and Greek anarchism belong to the pro-Eastern National Socialist current.

--

The plan of the Greek left and anarchism for a mild national communism or even national socialism, works strategically as follows:

At the leading national reformist top there is a mild plan of balancing international politics between the Western and Eastern (mainly Russian and Chinese) imperialist worlds, and on the domestic front a mild class-conciliatory (toward Western neoliberalism) social democracy.

In the wild populist far-left and anarchist base there is a rabid populist anti-rightist anti-western scheme of action that oscillates between 1) populist anarchism/ultra-leftism with direct actions (usually mild populist violence) against "corrupt" capitalists and right-wing pro-Western politicians and government officials and 2) left-wing pro-Russian national communist anti-imperialist populism that reaches the limits of far-right national socialist ideas and practices of political confrontation and socio-cultural positioning.

The peculiarity of these mild or more hard-line National Communists and their adjacent anarchist tails lies in the fact that they are simultaneously subject to extreme anti-national type anti-nationalist ideas and political/international political strategies, that is why they are in favor of a far-left logic of the abolition of the eastern border not only at the level of of subservience to Turkish imperialism but also at the level of an extreme, hypocritical and furious ultra-left supposedly "pro-immigration" policy.

All of this operates on the basis of the schizophrenic Nechayevist strategic political plan of the Greek left for the annexation (or relative autonomy but within the context of the annexation) of Greece in a new eastern imperialist world.

 

Η ελληνική αριστερά και ο ελληνικός αναρχισμός ανήκουν στο ανατολίζον εθνικοσοσιαλιστικό ρεύμα.

--

Το σχέδιο τής ελληνικής αριστεράς και αναρχίας για έναν ήπιο εθνικοκομμουνισμό ή ακόμα εθνικοσοσιαλισμό, λειτουργεί στρατηγικά ως εξής:

Στην ηγετική εθνικορεφορμιστική κορυφή υπάρχει ένα ήπιο σχέδιο ισορροπιστικής διεθνούς πολιτικής μεταξύ δυτικού και ανατολικού (κυρίως ρωσικού και κινεζικού) ιμπεριαλιστικού κόσμου, και στο εσωτερικό μέτωπο ένας ήπιος ταξικά συμβιβαστικός (προς τον δυτικό νεοφιλελευθερισμό) σοσιαλδημοκρατισμός.

Στην άγρια λαϊκή αριστερή υπεραριστερή και αναρχική βάση υπάρχει ένα έξαλλο λαϊκίστικο αντιδεξιό αντιδυτικό σχήμα δράσης που παραλλάσσει μεταξύ 1) λαϊκίστικου αναρχισμού αριστερισμού με άμεσες δράσεις (ήπιας λαϊκής βίας συνήθως) εναντίον «διεφθαρμένων» καπιταλιστών και δεξιών φιλοδυτικών πολιτικών και κρατικών στελεχών και 2) αριστερού φιλορωσικού εθνικοκομμουνιστικού αντιιμπεριαλιστικού λαϊκισμού που φτάνει στα όρια ακροδεξιών εθνικοσοσιαλιστικών ιδεών και πρακτικών πολιτικής αντιπαράθεσης και κοινωνικοπολιτισμικής τοποθέτησης.

Η ιδιομορφία αυτών των ήπιων ή πιο σκληροπυρηνικών εθνικοκομμουνιστών και των παρακείμενων αναρχικών ουρών τους έγκειται στον γεγονός ότι είναι ταυτόχρονα υποκείμενοι σε ακραίες αντεθνικού τύπου αντιεθνικιστικές ιδέες και πολιτικές/διεθνοπολιτικές στρατηγικές, για αυτό είναι υπέρ μιας υπεραριστερής λογικής κατάργησης των ανατολικών συνόρων όχι μόνον στο επίπεδο τής υποτέλειας απέναντι στον τούρκικο ιμπεριαλισμό αλλά και στο επίπεδο μιας ακραίας, υποκριτικής και έξαλλης υπεραριστερής υποτίθεται «φιλομεταναστευτικής» πολιτικής.

Όλα αυτά λειτουργούν με βάση το σχιζοφρενικό νετσαγεφικό στρατηγικό πολιτικό σχέδιο τής ελληνικής αριστεράς για προσάρτηση (ή σχετική αυτονομία αλλά στα πλαίσια τής προσάρτησης) τής Ελλάδας σε έναν νέο ανατολικοϊμπεριαλιστικό κόσμο.

 

The Greek left has proportionally the logic that the Iranian left had before the rise of Khomeini to power in Iran.

This logic is so strong in its religious anti-Westernism that it exists even in former Western-Marxist ideological and political spaces.

Let's not dwell on external phenomena. E.g. Varoufakis, a well-educated in Western universities, a professor in Western and Greek universities, and probably an eminent scientist, if you read him a little "below the lines", a little below not much, you will see that he is tolerable as supportive of theocratic Iran and partly supportive in the most insidious way of fascist Russia. With the Chinese neo-totalitarianists he wanted to make economic deals, he has openly stated that. He is also "neutral" in relation to the war, we know what that means, we learned it.

The Stalinist Communist Party is also "neutral", but its neutrality is more obviously pro-Russian than that of Varoufakis.

Tsipras and his party, which have begun to approach the right again in terms of percentages, have a more ambivalent attitude, playing a double game but due to the great power of pro-Russianism in the base of his party combined with the also great power of neutrality in youth of the electoral and party base of this party, necessarily follows its "people".

In the future things will be even worse, if we assume that there will be a greater reduction in the power of the Western imperialist coalition and the Western world as a whole.

As the new radical global competition for world Dominance looms and emerges, I unreservedly side with the West.

I will not repeat the mistakes of the Iranian leftists as a person, nor will I tolerate these mistakes intellectually, politically and in the field of values for my country.

I know very well what the pro-Western depent from West-imperialism as vassal right and far-right are (the far-right in Greece is divided into pro-Western and pro-Russian anti-Western), I have no illusions, but my anti-right political position is not enough to yield to the moral, value and ideological pressures of the Greek left, perhaps also of the main current of the global left, and to neutralize myself in the face of the global conflict.

Neutralism on the Western left may be more sincere and naive, but here it all works in favor of the new East Asian and Eurasian fascism and totalitarianism, so I have no time for Western metropolitan ideological luxuries.

Your wild centrist friend.

 

In Greece, the political power of the right-wing pro-Western Vultures is decreasing and the political power of the "left" anti-Western or semi-anti-Western pro-Russian snakes is increasing.

I won't vote for anyone, but I'll say it clearly, I've always disliked snakes in my life the most.

Your wild centrist friend.

 

Στην Ελλάδα μειώνεται η πολιτική ισχύ των δεξιών φιλοδυτικών Γυπών και αυξάνεται η πολιτική ισχύς των «αριστερών» αντιδυτικών ή ημι-αντιδυτικών φιδιών.

Δεν θα ψηφίσω κανέναν, αλλά το λέω ξεκάθαρα, πάντα αντιπαθούσα τα φίδια στη ζωή μου περισσότερο.

Ο άγριος κεντρώος φίλος σας.

 

France needs a leftist president like Tsipras to send the retirement age to 67.

 

History repeats itself, not just as a farce, and Macron takes his place in the Pantheon of Weimarian idiots.

 

Hegelolo

 

I support working class and rebellious youth in France.

Macron-centrism is over.

The time of polarities is coming again, not only of the main dipole Capital-Labor, but also others.

We will have a great time.

Especially I, who hates them all.

 

Hegelolo

--

 

The coefficients of an unsolved differential equation are happy with themselves, but not the equation itself, which suffers.

I'm an unsolved differential equation that decided not to suffer with the idiots that make it up.

 

Hegelolo

--- 

Epilogue preface.
Where was the "working class" you morons?
The girls gived to working class a lesson with their lives, morons.

--

 

My thoughts after the fall of my last leftist and pro-communist delusions are now stormy and rather downright pessimistic.

They are pessimistic in the first place, because I did not stop being a communist idiot to become a liberal, a centrist or a rightist, or an anarchist or a social democrat or a nationalist or a fascist or a theocrat.

I sophistically played with created from me (pseudo-)"term" of "self-identification" "wild centrist", to keep things in a temporary ideological balance, as I have been doing for years, I don't remember how many years.

Now it's time for the truth.

The elaborations I have made during all these years of internal struggle with self-delusion have matured and are beginning to bear fruit and be formed into a separate system of interpretation of political structures and immediate local and global events, in which case they will be freed from the conditions of their heterodetermination by the familiar anti-capitalist fantasy and nonsense, or rather, the silly form that anti-capitalism has taken so far anyway apart from my own small participation in this mainstream silly form of anti-capitalism and anti-statism.

The more pessimistic I become, the more it clears my mind, the more it clears my mind and freezes, the more pessimistic I become, and this is a good thing, because how else, above all else, can one escape in the first place from the gloating of most of the anti-capitalist idiots who today , openly or secretly, rejoice in the possible fall of the West?

Around the possible fall of the "new Rome" (this horrible thing but...) gather not only the vultures of the renewed Asian (and capitalist Asian) barbarism but also the stupid hyenas of anti-capitalism/anti-statism who expect that the great upheavals and geopolitical changes in favor of the neo-orientalists will give them the opportunity again to implement their stupid plan, slightly modified, for a new semi-statist totalitarianism.

It is enough for them of the latter and a little hegemony at the limits or margins of the would-be new vengeful world emperors, and they think that this way they will return to the foam of world history, of such rotten political subjects we speak, complementary and fatal again, in relation to the system of Dominion and oppression.

 

Οι σκέψεις μου μετά την πτώση των τελευταίων αριστερών και φιλοκομμουνιστικών αυταπατών μου, είναι πλέον καταιγιστικές και μάλλον απόλυτα απαισιόδοξες.

Είναι απαισιόδοξες καταρχάς, διότι δεν έπαψα να είμαι κομμουνιστής ηλίθιος για να μετατραπώ σε φιλελεύθερο, κεντρώο ή δεξιό, ή αναρχικό ή σοσιαλδημοκράτη ή εθνικιστή ή φασίστα ή θεοκράτη.

Έπαιξα σοφιστικά με τον δημιουργημένο από εμένα (ψευδο-)«όρο» «αυτοπροσδιορισμού» «άγριος κεντρώος», για να κρατήσω τα πράγματα σε μια προσωρινή ιδεολογική ισορροπία, όπως κάνω εδώ και χρόνια, δεν θυμάμαι πια πόσα χρόνια.

Τώρα ήρθε η ώρα τής αλήθειας.

Οι επεξεργασίες που έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια τής εσωτερικής πάλης με την αυταπάτη, έχουν ωριμάσει και αρχίζουν να καρπίζουν και να συγκροτούνται σε ξεχωριστό σύστημα ερμηνείας των πολιτικών δομών και των άμεσων τοπικών και παγκόσμιων πεπραγμένων, οπότε θα απελευθερωθούν από τους όρους τού ετεροκαθορισμού τους από την οικεία αντικαπιταλιστική φαντασίωση και ανοησία, ή μάλλον, την ανόητη μορφή που έχει έτσι κι αλλιώς μέχρι στιγμής ο αντικαπιταλισμός πέρα από την δική μου μικρή συμμετοχή σε αυτή την κυρίαρχη ανόητη μορφή αντικαπιταλισμού και αντικρατισμού.

Όσο πιο απαισιόδοξος γίνομαι τόσο καθαρίζει το μυαλό μου, όσο καθαρίζει το μυαλό μου και παγώνει τόσο πιο απαισιόδοξος γίνομαι, και καλώς γίνεται αυτό, διότι πως αλλιώς άραγε, πέραν όλων των άλλων, να ξεφύγει κανείς καταρχάς από την χαιρεκακία των περισσότερων αντικαπιταλιστών ηλίθιων που σήμερα, ανοιχτά ή κρυφά, επιχαίρουν με την πιθανή πτώση τής Δύσης;

Γύρω από την πιθανή πτώση τής «νέας Ρώμης» (αυτού τού φριχτού μεν πράγματος αλλά...) δεν μαζεύονται μόνον οι γύπες τού ανανεωμένου ασιατικού (και καπιταλιστικά ασιατικού) βαρβαρισμού αλλά και οι ανόητες ύαινες τού αντικαπιταλισμού αντικρατισμού που περιμένουν ότι οι σπουδαίες αναταραχές και οι γεωπολιτικές αλλαγές προς όφελος των νεοανατολιστών θα τους δώσουν την ευκαιρία ξανά να εφαρμόσουν το ανόητο σχέδιο τους, ελαφρά παραλλαγμένο, για έναν νέο ημι-κρατικιστικό πλέον ολοκληρωτισμό.

Τους αρκεί των τελευταίων και μια μικρή ηγεμονία στα όρια ή τα περιθώρια των επίδοξων νέων εκδικητικών κοσμοκρατόρων, και νομίζουν ότι έτσι θα επιστρέψουν στον αφρό τής παγκόσμιας ιστορίας, για τέτοια σάπια πολιτικά υποκείμενα μιλάμε, συμπληρωματικά και μοιραία πάλι, σε σχέση με το σύστημα Κυριαρχίας και καταπίεσης.

---

 

Two broken nations seemingly unrelated to each other, the "Italian" South of the "Kingdom of the Two Sicilies" and the Roma (Gypsies).

The already industrially developed "Italian" South was dismantled by the Jacobin agents of the Italian North and since then its children turned to lawlessness, criminal networks, the even greater familism (this South was conservative).

The Roma were never even accepted as a separate nation, they were allowed to live on the margins of society as outcasts.

Now, the fragmentary fragments of these two unique and distinct nations are judged harshly by other nations without a prior intellectual mediation of their actual history and their own national culture, and certainly not regarded as distinctly distinct from other nations.

These nations did not emerge into the light of recognition of their existence, even the "Italian" South (despite the fact that it had begun to emerge), so they are lost in the darkness of incomprehension and disrepute, while for all their "deviations" are the assimilators-nations responsible.

When a nation is destroyed by another nation its remnants have every right to whatever lawlessness they want in response to the crime committed against their material and cultural existence.

 

 

 

Ιωάννης Τζανάκος