Intersection points.

The Greek left and Greek anarchism belong to the pro-Eastern National Socialist current.

--

The plan of the Greek left and anarchism for a mild national communism or even national socialism, works strategically as follows:

At the leading national reformist top there is a mild plan of balancing international politics between the Western and Eastern (mainly Russian and Chinese) imperialist worlds, and on the domestic front a mild class-conciliatory (toward Western neoliberalism) social democracy.

In the wild populist far-left and anarchist base there is a rabid populist anti-rightist anti-western scheme of action that oscillates between 1) populist anarchism/ultra-leftism with direct actions (usually mild populist violence) against "corrupt" capitalists and right-wing pro-Western politicians and government officials and 2) left-wing pro-Russian national communist anti-imperialist populism that reaches the limits of far-right national socialist ideas and practices of political confrontation and socio-cultural positioning.

The peculiarity of these mild or more hard-line National Communists and their adjacent anarchist tails lies in the fact that they are simultaneously subject to extreme anti-national type anti-nationalist ideas and political/international political strategies, that is why they are in favor of a far-left logic of the abolition of the eastern border not only at the level of of subservience to Turkish imperialism but also at the level of an extreme, hypocritical and furious ultra-left supposedly "pro-immigration" policy.

All of this operates on the basis of the schizophrenic Nechayevist strategic political plan of the Greek left for the annexation (or relative autonomy but within the context of the annexation) of Greece in a new eastern imperialist world.

 

Η ελληνική αριστερά και ο ελληνικός αναρχισμός ανήκουν στο ανατολίζον εθνικοσοσιαλιστικό ρεύμα.

--

Το σχέδιο τής ελληνικής αριστεράς και αναρχίας για έναν ήπιο εθνικοκομμουνισμό ή ακόμα εθνικοσοσιαλισμό, λειτουργεί στρατηγικά ως εξής:

Στην ηγετική εθνικορεφορμιστική κορυφή υπάρχει ένα ήπιο σχέδιο ισορροπιστικής διεθνούς πολιτικής μεταξύ δυτικού και ανατολικού (κυρίως ρωσικού και κινεζικού) ιμπεριαλιστικού κόσμου, και στο εσωτερικό μέτωπο ένας ήπιος ταξικά συμβιβαστικός (προς τον δυτικό νεοφιλελευθερισμό) σοσιαλδημοκρατισμός.

Στην άγρια λαϊκή αριστερή υπεραριστερή και αναρχική βάση υπάρχει ένα έξαλλο λαϊκίστικο αντιδεξιό αντιδυτικό σχήμα δράσης που παραλλάσσει μεταξύ 1) λαϊκίστικου αναρχισμού αριστερισμού με άμεσες δράσεις (ήπιας λαϊκής βίας συνήθως) εναντίον «διεφθαρμένων» καπιταλιστών και δεξιών φιλοδυτικών πολιτικών και κρατικών στελεχών και 2) αριστερού φιλορωσικού εθνικοκομμουνιστικού αντιιμπεριαλιστικού λαϊκισμού που φτάνει στα όρια ακροδεξιών εθνικοσοσιαλιστικών ιδεών και πρακτικών πολιτικής αντιπαράθεσης και κοινωνικοπολιτισμικής τοποθέτησης.

Η ιδιομορφία αυτών των ήπιων ή πιο σκληροπυρηνικών εθνικοκομμουνιστών και των παρακείμενων αναρχικών ουρών τους έγκειται στον γεγονός ότι είναι ταυτόχρονα υποκείμενοι σε ακραίες αντεθνικού τύπου αντιεθνικιστικές ιδέες και πολιτικές/διεθνοπολιτικές στρατηγικές, για αυτό είναι υπέρ μιας υπεραριστερής λογικής κατάργησης των ανατολικών συνόρων όχι μόνον στο επίπεδο τής υποτέλειας απέναντι στον τούρκικο ιμπεριαλισμό αλλά και στο επίπεδο μιας ακραίας, υποκριτικής και έξαλλης υπεραριστερής υποτίθεται «φιλομεταναστευτικής» πολιτικής.

Όλα αυτά λειτουργούν με βάση το σχιζοφρενικό νετσαγεφικό στρατηγικό πολιτικό σχέδιο τής ελληνικής αριστεράς για προσάρτηση (ή σχετική αυτονομία αλλά στα πλαίσια τής προσάρτησης) τής Ελλάδας σε έναν νέο ανατολικοϊμπεριαλιστικό κόσμο.

 

The Greek left has proportionally the logic that the Iranian left had before the rise of Khomeini to power in Iran.

This logic is so strong in its religious anti-Westernism that it exists even in former Western-Marxist ideological and political spaces.

Let's not dwell on external phenomena. E.g. Varoufakis, a well-educated in Western universities, a professor in Western and Greek universities, and probably an eminent scientist, if you read him a little "below the lines", a little below not much, you will see that he is tolerable as supportive of theocratic Iran and partly supportive in the most insidious way of fascist Russia. With the Chinese neo-totalitarianists he wanted to make economic deals, he has openly stated that. He is also "neutral" in relation to the war, we know what that means, we learned it.

The Stalinist Communist Party is also "neutral", but its neutrality is more obviously pro-Russian than that of Varoufakis.

Tsipras and his party, which have begun to approach the right again in terms of percentages, have a more ambivalent attitude, playing a double game but due to the great power of pro-Russianism in the base of his party combined with the also great power of neutrality in youth of the electoral and party base of this party, necessarily follows its "people".

In the future things will be even worse, if we assume that there will be a greater reduction in the power of the Western imperialist coalition and the Western world as a whole.

As the new radical global competition for world Dominance looms and emerges, I unreservedly side with the West.

I will not repeat the mistakes of the Iranian leftists as a person, nor will I tolerate these mistakes intellectually, politically and in the field of values for my country.

I know very well what the pro-Western depent from West-imperialism as vassal right and far-right are (the far-right in Greece is divided into pro-Western and pro-Russian anti-Western), I have no illusions, but my anti-right political position is not enough to yield to the moral, value and ideological pressures of the Greek left, perhaps also of the main current of the global left, and to neutralize myself in the face of the global conflict.

Neutralism on the Western left may be more sincere and naive, but here it all works in favor of the new East Asian and Eurasian fascism and totalitarianism, so I have no time for Western metropolitan ideological luxuries.

Your wild centrist friend.

 

In Greece, the political power of the right-wing pro-Western Vultures is decreasing and the political power of the "left" anti-Western or semi-anti-Western pro-Russian snakes is increasing.

I won't vote for anyone, but I'll say it clearly, I've always disliked snakes in my life the most.

Your wild centrist friend.

 

Στην Ελλάδα μειώνεται η πολιτική ισχύ των δεξιών φιλοδυτικών Γυπών και αυξάνεται η πολιτική ισχύς των «αριστερών» αντιδυτικών ή ημι-αντιδυτικών φιδιών.

Δεν θα ψηφίσω κανέναν, αλλά το λέω ξεκάθαρα, πάντα αντιπαθούσα τα φίδια στη ζωή μου περισσότερο.

Ο άγριος κεντρώος φίλος σας.

 

France needs a leftist president like Tsipras to send the retirement age to 67.

 

History repeats itself, not just as a farce, and Macron takes his place in the Pantheon of Weimarian idiots.

 

Hegelolo

 

I support working class and rebellious youth in France.

Macron-centrism is over.

The time of polarities is coming again, not only of the main dipole Capital-Labor, but also others.

We will have a great time.

Especially I, who hates them all.

 

Hegelolo

--

 

The coefficients of an unsolved differential equation are happy with themselves, but not the equation itself, which suffers.

I'm an unsolved differential equation that decided not to suffer with the idiots that make it up.

 

Hegelolo

--- 

Epilogue preface.
Where was the "working class" you morons?
The girls gived to working class a lesson with their lives, morons.

--

 

My thoughts after the fall of my last leftist and pro-communist delusions are now stormy and rather downright pessimistic.

They are pessimistic in the first place, because I did not stop being a communist idiot to become a liberal, a centrist or a rightist, or an anarchist or a social democrat or a nationalist or a fascist or a theocrat.

I sophistically played with created from me (pseudo-)"term" of "self-identification" "wild centrist", to keep things in a temporary ideological balance, as I have been doing for years, I don't remember how many years.

Now it's time for the truth.

The elaborations I have made during all these years of internal struggle with self-delusion have matured and are beginning to bear fruit and be formed into a separate system of interpretation of political structures and immediate local and global events, in which case they will be freed from the conditions of their heterodetermination by the familiar anti-capitalist fantasy and nonsense, or rather, the silly form that anti-capitalism has taken so far anyway apart from my own small participation in this mainstream silly form of anti-capitalism and anti-statism.

The more pessimistic I become, the more it clears my mind, the more it clears my mind and freezes, the more pessimistic I become, and this is a good thing, because how else, above all else, can one escape in the first place from the gloating of most of the anti-capitalist idiots who today , openly or secretly, rejoice in the possible fall of the West?

Around the possible fall of the "new Rome" (this horrible thing but...) gather not only the vultures of the renewed Asian (and capitalist Asian) barbarism but also the stupid hyenas of anti-capitalism/anti-statism who expect that the great upheavals and geopolitical changes in favor of the neo-orientalists will give them the opportunity again to implement their stupid plan, slightly modified, for a new semi-statist totalitarianism.

It is enough for them of the latter and a little hegemony at the limits or margins of the would-be new vengeful world emperors, and they think that this way they will return to the foam of world history, of such rotten political subjects we speak, complementary and fatal again, in relation to the system of Dominion and oppression.

 

Οι σκέψεις μου μετά την πτώση των τελευταίων αριστερών και φιλοκομμουνιστικών αυταπατών μου, είναι πλέον καταιγιστικές και μάλλον απόλυτα απαισιόδοξες.

Είναι απαισιόδοξες καταρχάς, διότι δεν έπαψα να είμαι κομμουνιστής ηλίθιος για να μετατραπώ σε φιλελεύθερο, κεντρώο ή δεξιό, ή αναρχικό ή σοσιαλδημοκράτη ή εθνικιστή ή φασίστα ή θεοκράτη.

Έπαιξα σοφιστικά με τον δημιουργημένο από εμένα (ψευδο-)«όρο» «αυτοπροσδιορισμού» «άγριος κεντρώος», για να κρατήσω τα πράγματα σε μια προσωρινή ιδεολογική ισορροπία, όπως κάνω εδώ και χρόνια, δεν θυμάμαι πια πόσα χρόνια.

Τώρα ήρθε η ώρα τής αλήθειας.

Οι επεξεργασίες που έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια τής εσωτερικής πάλης με την αυταπάτη, έχουν ωριμάσει και αρχίζουν να καρπίζουν και να συγκροτούνται σε ξεχωριστό σύστημα ερμηνείας των πολιτικών δομών και των άμεσων τοπικών και παγκόσμιων πεπραγμένων, οπότε θα απελευθερωθούν από τους όρους τού ετεροκαθορισμού τους από την οικεία αντικαπιταλιστική φαντασίωση και ανοησία, ή μάλλον, την ανόητη μορφή που έχει έτσι κι αλλιώς μέχρι στιγμής ο αντικαπιταλισμός πέρα από την δική μου μικρή συμμετοχή σε αυτή την κυρίαρχη ανόητη μορφή αντικαπιταλισμού και αντικρατισμού.

Όσο πιο απαισιόδοξος γίνομαι τόσο καθαρίζει το μυαλό μου, όσο καθαρίζει το μυαλό μου και παγώνει τόσο πιο απαισιόδοξος γίνομαι, και καλώς γίνεται αυτό, διότι πως αλλιώς άραγε, πέραν όλων των άλλων, να ξεφύγει κανείς καταρχάς από την χαιρεκακία των περισσότερων αντικαπιταλιστών ηλίθιων που σήμερα, ανοιχτά ή κρυφά, επιχαίρουν με την πιθανή πτώση τής Δύσης;

Γύρω από την πιθανή πτώση τής «νέας Ρώμης» (αυτού τού φριχτού μεν πράγματος αλλά...) δεν μαζεύονται μόνον οι γύπες τού ανανεωμένου ασιατικού (και καπιταλιστικά ασιατικού) βαρβαρισμού αλλά και οι ανόητες ύαινες τού αντικαπιταλισμού αντικρατισμού που περιμένουν ότι οι σπουδαίες αναταραχές και οι γεωπολιτικές αλλαγές προς όφελος των νεοανατολιστών θα τους δώσουν την ευκαιρία ξανά να εφαρμόσουν το ανόητο σχέδιο τους, ελαφρά παραλλαγμένο, για έναν νέο ημι-κρατικιστικό πλέον ολοκληρωτισμό.

Τους αρκεί των τελευταίων και μια μικρή ηγεμονία στα όρια ή τα περιθώρια των επίδοξων νέων εκδικητικών κοσμοκρατόρων, και νομίζουν ότι έτσι θα επιστρέψουν στον αφρό τής παγκόσμιας ιστορίας, για τέτοια σάπια πολιτικά υποκείμενα μιλάμε, συμπληρωματικά και μοιραία πάλι, σε σχέση με το σύστημα Κυριαρχίας και καταπίεσης.

---

 

Two broken nations seemingly unrelated to each other, the "Italian" South of the "Kingdom of the Two Sicilies" and the Roma (Gypsies).

The already industrially developed "Italian" South was dismantled by the Jacobin agents of the Italian North and since then its children turned to lawlessness, criminal networks, the even greater familism (this South was conservative).

The Roma were never even accepted as a separate nation, they were allowed to live on the margins of society as outcasts.

Now, the fragmentary fragments of these two unique and distinct nations are judged harshly by other nations without a prior intellectual mediation of their actual history and their own national culture, and certainly not regarded as distinctly distinct from other nations.

These nations did not emerge into the light of recognition of their existence, even the "Italian" South (despite the fact that it had begun to emerge), so they are lost in the darkness of incomprehension and disrepute, while for all their "deviations" are the assimilators-nations responsible.

When a nation is destroyed by another nation its remnants have every right to whatever lawlessness they want in response to the crime committed against their material and cultural existence.

 

 

 

Ιωάννης Τζανάκος