Σημείο

 

Σημείο μιας νοηματικής εκκίνησης τής έννοιας τής παγκόσμιας Κυριαρχίας.

 

Η στήλη απεικόνισης τής νίκης του Ακκαδαίου βασιλιά Naram-Sin επί του λαού των Lullubi είναι μια θριαμβική απεικόνιση αυτής της νίκης.

Εμφανίζει την σκοπιά των νικητών, δίνει μια υποκειμενική εικόνα για το τι συνέβη κατά τη διάρκεια της μάχης από την σκοπιά τους.

Η ιεραρχία της κλίμακας τής εικόνας δείχνει ότι ο Naram-Sin είναι το πιο σημαντικό σημείο τής ιεραρχικής απεικόνισης.

Ο καθένας στην απεικόνιση κοιτάζει προς τον Naram-Sin, ο οποίος ορθώνεται σε μια ηρωική και θεία στάση πάνω στο βουνό.

Οι στρατιώτες του Naram-Sin κατευθύνονται με ομαλό τρόπο στην άκρη του βουνού, ενώ οι ηττημένοι πέφτουν κάτω από το βουνό.

Ο ανοργάνωτος τρόπος των ηττημένων ενισχύει την εικόνα τής υποταγής τους.

Η αποδιοργάνωση τους δείχνει την ταπεινή και βάρβαρη φύση τους, η οποία καθιστά την ήττα τους μια νίκη τής Κυριαρχίας επί των αδύναμων.

Τα στρατεύματα τής Κυριαρχίας περπατούν στην κορυφή των πεσόντων στρατιωτών, δείχνοντας την ανωτερότητα τους και την αδιαφορία για τη ζωή τους.

Οι άνθρωποι τού λαού Lullubi πέφτουν ως ηττημένοι με έναν ανοργάνωτο τρόπο, δείχνοντας κατά την απεικόνιση τής στήλης ότι είναι βάρβαροι.

Με την απεικόνισή τους κάτω από τα στρατεύματα, νομιμοποιείται ηθικά και οντολογικά η ήττα τους.

Ο Naram-Sin ισχυρίστηκε ότι ήταν «βασιλιάς των τεσσάρων τεταρτημορίων του σύμπαντος» και άρχισε να γράφει το όνομά του με ένα σημάδι που σήμαινε τον εαυτό του ως έναν θεό ισότιμο με οποιονδήποτε στο μεσοποταμιακό πάνθεο.

 

Η ύβρις του Naram-Sin. Η ίδρυση της απόλυτης κυριαρχίας...

Η κορύφωση της κυριαρχίας της Ακκαδικής αυτοκρατορίας ήταν η ηγεμονία του πρώτου αυτο-ανακηρυσσόμενου [ως] θεού-ηγεμόνα στον Μεσοποταμιακό χώρο.

Ο Naram-Sin ήταν ο ηγεμόνας εκείνος που μεταμόρφωσε την παράδοση της θεοκεντρικής πολιτείας των κατακτηθέντων Σουμερίων που είχε περάσει στα χέρια των κατακτητών Ακκαδαίων σε ένα πρωτογενές θεοκρατικό σύστημα, εις το οποίο όμως ο ηγεμόνας κυρίαρχος αποτελεί το κέντρο της λατρείας. Βλέπουμε λοιπόν έναν ηγεμόνα ενός κατακτητικού πρώην νομαδικού λαού που έχει οικειοποιηθεί τον πολιτισμό των μη-νομάδων Σουμερίων να μετατρέπει το θεοκεντρικό σύστημά τους σε θεοκρατικό με την έννοια όμως που έχει ένας τέτοιος προσδιορισμός στα πλαίσια μιας ηγεμονοκεντρικής λατρείας και θεοποίησης (κάτι σαν αρχέγονος πρωτο-θεοΚαισαρισμός).

Ο Naram-Sin ανακηρύσσει τον εαυτό του «Κύριο των 4 διαστάσεων-τεταρτημορίων-οίκων του σύμπαντος Κόσμου»... 

Αυτή η αυτο-ανακήρυξη έχει έναν κοσμο-ιστορικό χαρακτήρα, εφόσον δεν σημαίνει έναν περιορισμό στην αναλογία θεού ηγεμόνα και θεού ή θεών που κυριαρχούν στον σύμπαντα Κόσμο αλλά μια επέκταση της Ί-διας κυριαρχίας του ηγεμονικού υποκειμένου, έναν αποκλειστικό χαρακτήρα της ειδικής [ως θεϊκής] κυριαρχίας του.

Το γεγονός της αρχεγονότητας αυτής της ανακήρυξης, στο πρώτο σκαλοπάτι μετά τον πρώτο παγκόσμιο πολιτισμό, αποδίδει στην πράξη μιαν εξέχουσα συμβολική και οντολογική σημασία που ενισχύεται ακόμα περισσότερο από την εκδηλωνόμενη οντολογική και νοηματική θρασύτητά της, την οποία δεν βρίσκουμε σε κανέναν άλλο ιστορικό κόσμο και σε καμία άλλη ιστορική στιγμή (πλην ίσως της Ρώμης, και αυτό έχει την σημασία του).

Πάλι η Μεσοποταμία διδάσκει ιστορία.

Η ύβρις και η βεβήλωση που πραγματοποίησε ο Naram-Sin έγινε ήδη από τότε ξακουστή και αποτέλεσε ένα αντι-πρότυπο που πυροδότησε μιαν ολόκληρη μεσοποταμιακή λογοτεχνική και μυθολογική παράδοση.

Εκεί που πραγματικά κορυφώνεται η ιστορικο-οντολογική σημασία της ύβρεως του ηγεμόνα είναι στην αποτύπωση και συμβολοποίηση της νίκης του επί των «ανθρώπων των βουνών» (Victory Stele of Naram-Sin) (οι σύγχρονοι Κούρδοι εθνικιστές και εθνοαπελευθερωτές δεν έχουν χρησιμοποιήσει τυχαία το γεγονός αυτό, και βέβαια την αποτύπωσή του που έχει ίσως μεγαλύτερη σημασία γιατί σημαίνει).

Όπως θα δείτε εγκαθίσταται ήδη από τότε, πολύ πριν την Θεογονία του Ησιόδου, η ριζική διαφορά Τάξεως και Χάους, όπου η Τάξη εκφράζεται στην μορφή του ηγεμόνα και του στρατεύματός του ενώ το Χάος στις μορφές των νικημένων ανθρώπων του βουνού που πεθαίνουν πέφτοντας στο βάραθρο με χαοτικό ασύντακτο τρόπο, δείχνοντας έτσι πως το Χάος για την πρωτο-θεοκρατική σκέψη και νοηματοδότηση δεν είναι μόνον κάτι εις το οποίο πέφτεις αλλά είσαι κιόλας αν πέφτεις (πεθαίνεις στην μάχη) με ασύντακτο τρόπο. 

Το Χάος δεν προϋπάρχει, κατά την Ακκαδαϊκή σκοπιά, μόνον, αλλά υφίσταται στην «βαρβαρική» ασύντακτη τροπικότητα της στρατιωτικής δράσης. 

Η Ακκαδική κυριαρχία στην κορύφωσή της παραδίδει ρατσιστικά «αντι-βαρβαρικά» «μαθήματα» στους ηττημένους προ-κρατικούς ανθρώπους, και αυτά τα μαθήματα είναι πολιτικο-στρατιωτικά μαθήματα που αυτοί (οι προ-κρατικοί ή μετέπειτα αντικρατικοί άνθρωποι, λαοί ή τάξεις) καλούνται να πάρουν χωρίς να δεχτούν την βεβήλωση της ανθρώπινης υπόστασής τους και την κυριαρχική αποτύπωσή τους (κατωτεροποίησή τους) από τον νικητή Κυρίαρχο, αλλά και χωρίς να επαναπαυθούν στην ανοργανωσιά τους.

 

Ιωάννης Τζανάκος