Have I told you what I think of this type of teacher?

 

Kurds: They are being exterminated because they do not have what is exterminating them. 

What do they not have? 

What they don't have is the "nation-state". 

This paradox/conundrum does not lend itself to intellectual-ideological exercises if you are Kurdish. 

If you are not a Kurd, you can play the role to be a right-liberal or Marxist/anarchist internationalist Kurd's teacher.
Have I told you what I think of this type of teacher?

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Ιράν-Ιράκ-Συρία-Κουρδιστάν

 

The leader of the largest Iraqi Shiite sect (in Iraq the Shiites are Arabs and are the majority), but anti-Iranian, Sadr, expresses the spirit of Iraqi national independence, against both Iran and the West. Although the ruling establishment is moderate towards the West and the USA (it cooperates with them, accepting the presence of American forces that are not there only "symbolically"), it is at the same time slavishly submissive towards Iran.

Now see a mess:

Sadr is the most open towards the Kurds, both those of Barzani and those of the PKK. 

Shiites of establishment following Tehran's orders are pressuring the PKK Kurds via tolerating the invading Turks who are now waging an open war against the PKK in northern Iraq, in the Qandil mountain range where its hard-line leadership and military core is based.

At the same time, next door, in Syria, the forces of the Alawite-Shia as well as the Baathist regime of Assad, come to an agreement and cooperation with the Syrian PKK to face the Turkish invasion threat. Both Moscow and Tehran object to the Turkish invasion, and will probably come into direct confrontation with their ally, Turkey, so they have given approval to Assad to ally with the PKK. 

Of course, the attitude of Russia and Iran is influenced by the anti-Turkish position, over time, of the regime of the Assad family*. Neither Iran nor Russia want Turkey to expand further in northern Syria, but they also have to consider the position of the Assad regime.

Tell me now:

In the field, in practice, who can solve this tangle?

The "anti-capitalist" movement? Don't make me laugh.

Those who see things from a distance, usually from the Western screen, whether they are anti-capitalist or not, do not say anything concrete.

 

* Εxcept for a short time, where there was a restoration of their relations.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Life is hard for fools.

The Syrian PKK with the approval of the PKK leadership troika is preparing to face the Turkish vampires, in cynical alliance with the forces of Assad (the official Baathist state).
I support the PKK, I support its necessary cynical alliances with whoever, because Turkey must be crushed, and I will not listen to the whining and moralizing of those who relied on the Turkish vampires to fight the Baathists.
Life is hard for fools.

 

The Iran-Turkey-Russia triangle lit fires in Iraq, again. But this triangle will break, and then some will wonder, again, why it is not the satanic west and the diabolical Israel that will be to blame, again.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

A parenthesis.

 

A parenthesis.

When you say you'll make it to the end, make it, otherwise don't say it.

--

Declaration.

When I, the "petty bourgeois nationalist"* will declare that I will go to the end I will go to the end.

 

* I apologize to myself for using the terminology of my totalitarian enemies.

---

 

 

The ethics of modern radicals is unfortunately overwhelmed by all forms of apotheosis of the concept/situational of ''inclination''.
Right-wing radicals deify national/religious inclination and leftist/anarchist radicals deify the class inclination, in a contest of moralistic immorality and propaganda orgasm.

---

 

Don't just blame the Islamists for their adherence to the imposition of the headscarf (Hijab), you moralists of neo-communism and old faces of Stalinism-Trotskyism-anarchism, but look deep inside how many headscarves and how many burqas you have worn οn your deeply puritanical mind.

You have perverted the use of language with your metaphorical excesses, your extreme use of extensions of literal meanings through arbitrary metaphorical modifications of them.

You see everything as "capitalist spectacle", as "pornography", as "colonization".

Come to your senses imagined and worn-out pseudo-representatives of the proletariat.

Wake up from your moralist slumber, and try to think like everyday people.

 

 The neo-ethicists of the section of the new left who revive the ''anti-spectacular'' deep puritanism of the Stalinist (and not only, unfortunately) Puritan virgins make me either laugh endlessly or vomit.

---

 

The leaders of the modern humiliated subordinate social classes will not "come" from the arrogance of Agamemnon, nor from the anger of Achilles, they will not be spiteful and pseudosubversive like the Thersites of the masses, they will not be a synthesis of all these like Caesar.
If there are leaders, by no means is it certain, they will be leaders who will not want to be leaders, but they will not have also the syndrome "I don't want to be a leader, but I want to be a leader, because I hate my father complexly, being a would-be father myself."
They will come from the bottom of the commonplace, the everyday, they will simply do their duty to stand up when everything will call them to bow down and submit.

--- 

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

Materialism

Materialism even if not founded in reductionism is one of the ontologies.
If also thought, will, etc. are "matter" "materials", then I philosophically support Materialism, but this expanded version of it, not every version of it.
This "expanded" materialism is the Ontology I advocate.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

You know, it's hard..

You know, it's hard: 

To want to overcome some ideological limitations of your past, and those who are supposed to express what transcends your own "old" limitations drag you back from those boundaries, send you back to the past, because, that, that you believed in the past is confirmed and everything disproves what it says that it overcomes it.

Our old left-wing nationalism, our slandered, as gray-red, leftism, the one that made us black sheep within the left, is vindicated again.

Those of us as "left nationalists" who supported the PKK, those of us in Greece who emphasized the expansionism of "eastern empires" such as Russia and the (returning) (possible) empire of Turkey, were not and are not gray-red.

And our accusers, the then super-super internationalists, now show reduced reflexes, most of them, in the face of both the Russian and the Turkish imperialist danger.

Others were slanderously included in the gray-red front (which still exists today and is pro-Russian) and others, formerly our accusers, are retreating in the face of the new fascist danger from the east.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

''It is like their whole “activism” is a joke..''

Via Adina Danes
The head of the Russian State Duma Committee of Defence has openly and directly declared that: “There will be no peace on their terms, let alone on the terms invented by Ukraine. 

It’s not going to happen!...It will be an unconditional surrender. 

Now Putin uses food, heat, light, gas as a weapon. He’ll probably start using the kids’ toys in this way, too, and damn them – if they want that!”. 

But even if all members of the Russian Duma would write these words on their forehead, the “anti-imperialist” “left” would still put the blame for the bombing and blockages of food shipments on Ukraine and US. 

The more bombs fall on Ukraine, the more these leftists repeat that it is Ukraine's and US fault. 

The more problems derive from the war, like the blockage of the cereals that affects the global south, the more is Ukraine's fault. 

Over and over. 

If tomorrow another city in Ukraine, including all its civilian buildings, is put to the ground, there are going to be 100 comments from these people who say “look what the puppet Ukraine and its US master are doing”. 

It is not only absurd, but surrealist how these people who claim to fight for social emancipation and against oppression have gone this low. 

It is like their whole “activism” is a joke.

Δεν υπάρχει «α-» ή «προ-»..

 

Ακόμα και τις «ανεπαίσθητες αντιλήψεις» τού Λάιμπνιτς (σίγουρα υπάρχει καλύτερη μετάφραση), οι οποίες δεν καταχωρούνται από εμένα στην εμπειρία και την ικανότητά της, δεν τις βλέπω-ερμηνεύω σαν υπάρχουσες «μέσω» ενός «προ-» ή ενός στερητικού «α-».

Η ανθρώπινη σκέψη, ίσως και η ζωική σκέψη γενικότερα, θαρρώ δεν έχει «από κάτω» της κάποιον «πυθμένα» που ορίζεται σε ένα ά-σκεπτο α-συνείδητο προ-συνειδητό, ή προ-κατηγοριακό πλαίσιο κ.λπ,

Στο υπόστρωμα τής αισθητηριακής αντίληψης, εκεί όπου κυριαρχεί η δεκτικότητα και η «παθητική σύνθεση», υπάρχει, και εκεί, γλώσσα Λόγος λέγειν, και ό,τι παραμένει εκτός αυτών δεν είναι «κάτι» που ως έλλειψη τους τα παράγει ως «επόμενα» σε κάποια προϋπάρχοντα στοιχεία, ή και (ως επόμενα) σε μη-υπάρχοντα στοιχεία με την απόλυτη έννοια. 

Η «μη-κατηγορικότητα» λόγου χάριν, ή η «μη-ικανότητα» (η «δεκτικότητα» ως «μη-ικανότητα», όταν συμβαίνει αυτό, διότι υπάρχει επίσης η «δεκτικότητα» ως μέρος τής ικανότητας) δεν σημαίνουν την προϋπαρξη άλλων «αρνητικών» ή «κενών» «οντοτήτων».

--

Ακόμα και στο «χαμηλότερο» «υποστρωματικό» υπο-πεδίο τής «αισθητηριακής δεκτικότητας» (διότι η «αισθητηριακή δεκτικότητα» μπορεί κι αυτή να περιέχει και «δεκτικότητα» και «ικανότητα»), δεν δέχομαι ότι υπάρχει «κάτι» που υπερβαίνει το «μη-» μέσω ενός «προ-» ή ενός (στερητικού) «α-» (σε σχέση με τον όρο νοητική ή εμπειρική ικανότητα, κατηγορική σκέψη, συνείδηση κ.λπ).

---

Ξαναθυμήθηκα το ερμηνευτικό/μεταφραστικό πρόβλημα με το a priori τού Καντ. Δεν μπορεί να εννοηθεί μάλλον ως προεμπειρικό στοιχείο τής σκέψης, ούτε όμως και ως αμιγώς υπερεμπειρικό, εφόσον υπάρχει η έννοια της καθαρής a priori εποπτείας, που σχετίζεται με αποκλειστικά δύο υποστάσεις της, τον χώρο και τον χρόνο, οι οποίες είναι μεν μη άμεσα εμπειρικές αλλά ως άμεσες προϋποθέσεις των άμεσων αντιλήψεων και αισθητηριακών εμπειρικών αντιλήψεων δεν μπορούν να νοηθούν ως αμιγώς υπερεμπειρικές. Το a priori ως το εκ των προτέρων νοητικό στοιχείο τής ίδιας τής νόησης χρειάζεται προσεκτική επανερμηνεία, ίσως υπό το φως μιας επαναφοράς του ως γλωσσικονοητικής δομής.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Delil Dilanar - Qerîn

Τhe "innocence-guilt" game

 

I can play the "innocence-guilt" game, even with those hypocrites who say they don't play it, but at the bottom of my mind moralism, especially moralism of hypocrites, is a discount to thought.

There are innocent and guilty, according to time and historical circumstance, but the ontological scales of "innocence-guilt" smell of blood, dominance, potential or active, religion, hidden or open, slanders, persecutions, humiliations.

I will emphasize in my analysis the most "innocent", the most insidious priesthood, the modern sacred examination, and reveal its moral-ontological hierarchies.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

Οι κλίμακες τής ενοχής.

Οι κλίμακες τής ενοχής.
Όλοι οι συντελεστές ενός μαζικού εγκλήματος νιώθουν την ανάγκη να απολογηθούν στους άλλους και τον εαυτό τους, με βασικό σκοπό τους όμως, όχι τον μοναδικό, να μεταβιβάσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος τής ενοχής κάπου αλλού, ίσως και στους κριτές τους που μπορεί να είναι ταυτόχρονα οι αντίπαλοι τους.

 

The scales of guilt.
All the perpetrators of a mass crime feel the need to apologize to others and to themselves, with their main purpose, however, not the only one, to transfer as much of the guilt as possible somewhere else, perhaps even to their judges who may be at the same time their opponents.

 

---

 

 

Οι σύγχρονες ιδεολογίες είναι συν τοις άλλοις συστήματα αλληλο-μεταβίβασης* σταθερών ηθικών ενοχών, τα οποία λειτουργούν σαν υποσυστήματα ενός ενιαίου συστήματος ενοχής που παράγει μια σταθερή ποσότητα ενοχής που κατανέμεται μέσω αυτής τής διαρκούς αλληλο-μεταβίβασης.

---

 

Με επιφύλαξη (διότι γράφω από μνήμης), μια (μετα-)καντιανή εποπτεία και ερώτηση.

Ο Λόγος είναι κατά τον Καντ «η ικανότητα τής ενότητας των κανόνων κατανόησης σύμφωνα με τις Αρχές», όπου οι Αρχές και η γνώση που απορρέει εξ΄αυτών ορίζονται ως μια νοητική ικανότητα (άρα ικανότητα επίσης) που δια των συλλογισμών καθιστά το υποκείμενο δεκτικό στην αναγνώριση τού συγκεκριμένου μέσω (των) εννοιών.

Κάθε συλλογισμός είναι «μορφή απόκτησης γνώσης από μιαν Αρχή», αλλά όλη τούτη η διεργασία δεν σημαίνει κατανοητική εμπειρία, προχώρημα τής συγκεκριμένης γνώσης ως κάτι που δεν αρκείται στην γενική «αναγνώριση» και οντολογική μορφοποίηση τού συγκεκριμένου, αν δεν ενωθεί με το εμπειρικό αντίστοιχό της, δια μιας συνθετικής (και όχι αναλυτικής) γνώσης**, η οποία -ως συνθετική- θα απαρτίζεται βέβαια και από έννοιες (συλλογισμούς κ.λπ) αλλά αναγκαία και από πιθανότητες εμπειρικών δεδομένων που θα την επιβεβαιώνουν.

Συγνώμη για το στρίμωγμα των εννοιολογήσεων, γράφω πρόχειρα, ελπίζω να μην κακοποιώ τον Καντ.

Τι με ενδιαφέρει, σε σχέση με τις σύγχρονες «ενοχικές» ιδεολογίες, όπως τις σκιαγράφησα αλλού;

Με ενδιαφέρει ότι δεν βλέπω πουθενά, εντός τους, κάποιαν άμεση αναφορικότητα προς αυτά τα «δεδομένα» που προαναφέραμε.

Είναι κλειστά συστήματα αυτοεπιβεβαίωσης και αλληλο-ενοχοποίησης, τα οποία έχουν «ανοίγματα» μόνον σε σχέση με τον μεταξύ τους «διάλογο» που τις αναπαράγει (ως ιδεολογίες) ως υποσυστήματα μιας γενικής ιδεολογίας (τής) ενοχοποίησης.

Σίγουρα ο Καντ θα εξέταζε αλλιώς την «κλειστότητα» αυτών των ιδεολογικών υπο-συστημάτων, αφού το δικό του κριτήριο για την αξιολόγηση τού (νομιζόμενου ως) «ηθικού πράττειν» δεν χωρεί εμπειρικές θεμελιώσεις ως θεμελιώσεις στην βάση των οποίων μπορούμε να κρίνουμε την αξία ενός (πραγματικού-υλικού ή νοητικού) «συστήματος ηθικής». Το λέω αυτό, για να μην παρεξηγούμαστε (με ενδιαφέρει η Κ.Κ.Λ και όχι η Κ.Π.Λ).

* Μιλώντας για (αλληλο-)μεταβίβαση, δεν σχετίζω αυτή την λέξη-έννοια με κάποια «φροϋδική» εκδοχή της. 

Η ψυχανάλυση και η σέκτα των φροϋδιστών δεν με ενδιαφέρουν καθόλου. 

Δεν ασχολούμαι με σοφιστές αυτού τού τύπου, εξάλλου είναι πλέον επικίνδυνοι μαλάκες. 

 

**Η αναλυτική κρίση δεν προσθέτει τίποτα στον προσδιορισμό μιας θεμελιώδους κατηγοριακής δομής τής σκέψης, αποτελεί ένα είδος εν εαυτώ ταυτότητας, ενώ η συνθετική κρίση σημαίνει την ένωση μη ενδογενώς σχετιζόμενων εμπειρικών ή υπερεμπειρικών νοητικών δομών τής σκέψης. 

Στην συνθετική κρίση πιθανολογούμε πως οι εμπειρικές ή οι αφηρημένες σκέψεις μας θα επιβεβαιωθούν από τα δεδομένα τής εμπειρίας, άρα εντός τής συνθετικής κρίσης ενυπάρχει η πιθανότητα ως αναγκαιότητα.

 

[ Σημείωσεις για να διευκρινιστούν κάποιες καντιανής προέλευσης έννοιες:

-----

---

Οι εμπειρικές κρίσεις μπορούν να εννοηθούν ίσως ως κράματα αφηρημένων και βιωματικών σκέψεων, όπου βέβαια οι βιωματικές σκέψεις αποτελούν επίσης σκέψεις που περιέχουν ένα στοιχείο αφαίρεσης. 

Αυτό το στοιχείο αφαίρεσης δεν θεωρώ ότι είναι απλά μια άλλη μορφή τού πεδίου των κατηγοριών που υποτίθεται ότι αναδύεται σε ένα πεδίο μιας υποτιθέμενης προκατηγοριακής σκέψης. 

Υπάρχει μια μη κατηγορική σκέψη εδώ, αν και η σκέψη παραμένει αφηρημένη, αλλά αυτή δεν σημαίνει θαρρώ κάτι το προ- ή ακόμα χειρότερα ένα στερητικό α- . 

Αφηρημένη μη κατηγορική σκέψη ως στοιχείο διανοητικών-γλωσσικών κραμάτων που δύνανται παράλληλα να περιέχουν αμιγώς αφηρημένες/ως/κατηγοριακές δομές σκέψης.

---

Οι συνθετικές κρίσεις είναι εμπειρικές ή υπερ-εμπειρικές (a priori), αλλά και ως αποκλειστικά a priori ενέχουν μιαν ικανότητα που ίσως είναι ταυτόσημη με την ικανότητα τής εμπειρίας

---

Να εξετάσουμε την εμπειρική ικανότητα/δεκτικότητα ως αυτόνομη σε σχέση με την αισθητηριακή ικανότητα/δεκτικότητα.

---

Η συνθετική κρίση ως αποτύπωση μιας αντίστοιχης συνθετικής ικανότητας, δύναται θαρρώ να είναι μια εμπειρική ικανότητα η οποία ταυτόχρονα περιέχει (και) το «είδος» «μαθηματική ικανότητα» ]

 

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

Σκέψεις και βιώματα..

Υπάρχουν οι επίγειες αυτοκρατορίες τής σωματικής βίας και οι ουράνιες αυτοκρατορίες τής ιδεολογικής βίας. 

Εγώ, έγινα φυγάς στο Κουρδιστάν.

 

There are earthly empires of the physical violence and the heavenly empires of the ideological violence.
I, became a fugitive in Kurdistan.

---

 

Το ελληνικό δημόσιο με έκανε προϊστάμενο πριν 3 μέρες, άντεξα 2 μέρες και παραιτήθηκα παραμένοντας απλός υπάλληλος.  

Ακόμη και μια σταγόνα κατοχής (μικρο-)εξουσίας μου προκαλεί εμετό, ζάλη, αϋπνία, ενοχές, σκέψεις αυτοκτονίας, αηδία, άγχος.  

Κάτω η εξουσία, σε όλες τις μορφές της!

 

The Greek public sector made me a supervisor 3 days ago, I lasted 2 days and resigned, remaining an ordinary employee. 

Even a drop of possession of power gives me vomiting, dizziness, insomnia, guilt, suicidal thoughts, disgust, anxiety.
Down with power, in all its forms! 

---

I accept that a hypocrite can be a nicer person than an honest one, but I continue to reject him more.

So much hypocrisy for to you "possess", by force, an extra drop of kindness.
Hey bro, you've worn us out.

 

Τόση υποκρισία για να σου μείνει, με το ζόρι, μια στάλα καλοσύνης παραπάνω.
Άστο bro, κούρασες.

 

Δέχομαι ότι ένας υποκριτής μπορεί να είναι πιο καλός άνθρωπος από έναν ειλικρινή, αλλά συνεχίζω να τον απορρίπτω περισσότερο.

---

 

 

The Greek left is betraying the nation under the pretext of fighting nationalism and westernism, not to do internationalism but to serve the Russians and ideologies wich dominate in Greek left like a disease..

---

Ο αγώνας για την «ηθική» είναι ένας αγώνας για το ποιος θα γίνει αντικείμενο και (για το) ποιος θα γίνει υποκείμενο, καταδίκης, δίωξης, ενοχής και πιθανής εξόντωσης.

 

The struggle for "ethics" is a struggle for who will be the object to receive and for who will be the subjectivity to emit:
condemnation, prosecution, guilt and possible extermination.

 ---

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

 

 

muşlu ishan şex zahır

İhsan - Teli

Iran

 

I don't know if it is "intuition",  knowledge or a result of "dialectical analysis", but I am sure that the beginning of the solution to the revolutionary problem of our time, and the overcoming of the theoretical-practical contradictions that concern us, is at the crossroads that it's called Iran.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Down with wage labor system !

 

The specifically but not generally correct: "down with capitalism" is not enough.

The modern exploitative system is the "wage labor system", which includes both as an analytical and as a socio-ontological material term both capitalism and post-capitalist non-capitalist exploitative systems such as state socialisms (such as the Soviet Union) which they were NOT capitalistic - not even as state-capitalistic - but they were exploitative societies, in which the aforementioned term "wage labor system" applied.

 

Down with wage labor system !

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

The destructive competition..

 

It is strange to know that the solution to the riddle (also in "east") is workers' democracy of open workers' councils and assemblies, but not to be able to find a single road, a path, that leads there.

The destructive competition of the "Western" and the emerging "Eastern" capitalists and states, the two new poles (not forgetting the many other intra-capitalist antagonisms), leads only to the destruction of societies, but the path that leads to the overcoming of these poles and in overcoming the wage labor system, it is still closed.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

In favor of Kurdish democratic nationalism.

 

1. The newer Kurdish nationalism did not carry out ethnic cleansing, it is not racist nationalism, it is largely influenced by liberal and leftist political values.

2. The PKK did not exclude the Syrian opposition fools, the Syrian opposition fools was wich under the influence of the Muslim Brotherhood, Al-Qaeda, and especially under the influence their friends Turkish fascists, and forced the PKK to maneuver between the US and Assad, to defend the life of the Kurds but also of many democratic Arab citizens.

3. The PKK, apart from the usual deviations observed in war, did not commit mass war crimes, massacres of civilians, rapes and beheadings, which is why it became the only factor in the entire region, which the west (for the its own reasons) could be relied upon for a cynical alliance.

4. The PKK is the subject of slander, suspicion, exclusion, also by many leftist forces in the west, whether they are pro-Assad or anti-Assad. 

To PKK do the favor of living up to the standards of their occasional detractors would be folly. 

But he has shown a willingness to communicate and compromise with those who want a democratic solution in Syria and elsewhere.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Σημειώσεις για τους πανηλίθιους.

 

Two months ago, I saw in a post by a Stalinist fool, a member of Tudeh, that he was confusing the Cossack cross with the Celtic cross, which (Celtic cross) is now used by the Western far-right. The Cossack cross was on a t-shirt worn by the Prime Minister of Ukraine, the hero-clown who annoys all the super-revolutionaries of the planet (how dare he be a bourgeois politician and a democrat? He spoils the sentiment of all sectarianists).

The stupid Stalinist wanted to be convinced by Russian propaganda and was convinced, without a reservation.

The Stalinists, but not only them, unfortunately, are also the ones who call the war in general "imperialist", tarnishing the just and honest defensive democratic struggle of the Ukrainian people.

 

---

 

 

Κουτσούμπας Χασάπας τής γειτονιάς, και Όργουελ.

Είναι γνωστή η ιστορία τής κατάδοσης από μέρους τού Όργουελ κάποιων (μάλλον) φιλοσοβιετικών και πρακτόρων τής KGB στην Βρετανία.

Ο Όργουελ τους κατέδωσε στις μυστικές υπηρεσίες τής Βρετανίας, με μια μυστική επιστολή/αναφορά του.

Όλα αυτά ελέγχονται ως προς την αξιοπιστία τους, και ως προς την ενοχή όλων, τού Όργουελ και των σταλινικών που ο Όργουελ κατέδωσε.

Λάθος πολιτικό τού Όργουελ, εφόσον το ορθό θα ήταν απλά να τους καταγγείλει φέρνοντας στην δημοσιότητα την περίπτωσή τους. Αν όλα αυτά ισχύουν, όπως προείπα.

Πάντως, σε κάθε περίπτωση, ο κάθε Κουτσούμπας Χασάπας τής γειτονιάς, πρέπει να κατανοήσει κάποτε ότι το να είσαι χαφιές ρουφιάνος πράκτορας τής KGB, δεν αποτελεί (δεν αποτελούσε) μια καθαρή ιδιότητα για την οποία δεν πρέπει να δώσεις αναφορά στην ιστορία και να κριθείς στο δικαστήριο της.

Και εν πάση περιπτώσει, ο Όργουελ ως αντικομμουνιστής αριστερός σοσιαλδημοκράτης (μέλος τού φαβιανού εργατικού κόμματος τής Βρετανίας) έκανε αυτό το επαίσχυντο που έκανε, αν τελικά το έκανε, αλλά προσέφερε σημαντικά εργαλεία για την κατανόηση τού νεωτερικού αυταρχισμού, το έκανε με ταλέντο και λιτά εκφραστικά μέσα, ενώ ο Κουτσούμπας και τα κουτσουμπάκια τι έχουν να προσφέρουν;

Μαγκιές και ταξικές κλανιές;

Συγνώμη που παραφέρομαι πάλι, αλλά δεν αντέχονται οι άνθρωποι αυτοί πλέον.

 

---

 

Άντε τούς συγχώρεσα κάπως με το «κουρδικό», αλλά με το «ουκρανικό» έσπασε κάθε εσωτερικός δεσμός μαζί τους. Είναι αμετανόητοι υποστηρικτές κάθε εγκληματικού μη-δυτικού καθεστώτος αν τούτο κοντράρει την Δύση, όπως επίσης είναι ορκισμένοι εχθροί όποιου λαού ή κοινωνικού υποκειμένου βρίσκεται στην ανάγκη να συμμαχήσει με την δύση για να επιβιώσει (όπως οι Κούρδοι, οι Ουκρανοί, οι Πολωνοί και άλλοι), και με τους αμετανόητους αυτού τού τύπου δεν υπάρχει ελπίδα συνεννόησης, συμμαχίας, και κυρίως δεν υπάρχει δυνατότητα εμπιστοσύνης ακόμα υπό το ελάχιστο των συνθηκών εκείνων που απαιτούν συνεννοήσεις μεταξύ ετερογενών ιδεολογικών και πολιτικών υποκειμένων.

 

---

 

Apart from theorizing and other ideological assumptions, I have to say from the point of view of a dailywageslave in a semi-western frontier country:

Neither the left nor anarchism helps us to overcome the limits of our thinking, our "national" self, for example, they sinks us deeper into the mud of bourgeois mutual-heterodeterminations.

This happens at every moment, and not only in reference to the "mistakes of the past".

As a learned worker and not as a professional intellectual, I have to say that I am obliged to defend these limits of my thinking as long as those in Left/and/anarchism who refer to them instructively in order to "reform" me, and to overcome them, they fall into such glaring errors and vulgarities like in the Kurdish and Ukraine issue.

 

---

 

Ένα παράδειγμα, για να τελειώνουμε κάποτε, και να δείξουμε σε μερικούς εντός και εκτός Ελλάδας, ποιο είναι το πρόβλημά μας με την αριστερά, τον αναρχισμό και άλλα βαρύγδουπα, τουλάχιστον εντός αυτής τής χώρας που ζω:

Η Τουρκία θα επιτίθεται στην χώρα μας και εσείς θα ψάχνετε τρόπο να αντιμετωπίσετε τον ταξικό εχθρό εντός της; Ξεχάστε μας, έτσι απλά. Στην καλύτερη περίπτωση, για εσάς.

 

---

 

An example, to finish, and to show some inside and outside Greece, what our problem is with the left, anarchism and other nonsense, at least within this country where I live:

Turkey will attack our country and you will be looking for a way to deal with the class enemy within it? Just forget about us. At best, for you.

Long live Ukraine, long live Greece, long live Kurdistan!

 

---

 

 Τι νομίζετε ότι ψάχνει ο Τσίπρας τόσο καιρό; ένα νέο ακροδεξιό κλειδί για να πάρει πάλι την εξουσία.

 

---

 

Τα λέω χύμα, για να τελειώνουμε: Τι κοινό έχει η ελληνική ακροδεξιά και η ελληνική αριστερά; Είναι εθνοπροδότες.

 

I say them in bulk, to finish: What do the Greek extreme right and the Greek left have in common? They are traitors of nation.

 

---

 

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Επιστρέψανε στην «καθαρή μορφή» τους..

 

Επιστρέψανε στην «καθαρή μορφή» τους, την ανακάλυψαν, κι έτσι νόμισαν ότι κρύφτηκαν για πάντα ασφαλείς εντός τής πιο «άυλης» εκδοχής τού Ιδανικού τους, αλλά Κρίμα!

Δεν κρύβεται για πάντα ο βαθύτερος αυταρχισμός τής Ουτοπίας, ειδικά εκεί όπου απεκδύεται όλων των εξωτερικότερων υποστασιοποιήσεων του για να αποκαλυφθεί γυμνός και τον Φαλλό κρατών με το έμβλημα μιας εξουσίας-κυριαρχίας που έχει σαν μοναδική αναφορά της το «νόημα» τού «εσωτερικού εχθρού».

Δεν χρειάζεται ο απολυτοκράτης Δεσπότης την υλική υπόσταση τού Κράτους, δεν την χρειάζεται την αστυνομία, εξοπλισμένος με μια κεντρική Ιδέα μόνον, με ένα κεντρικό Νόημα μόνον, ότι υπάρχει δίπλα μας ένας «εσωτερικός εχθρός», ταξικός εθνικός ή το κράτος το ίδιο, και το έχει έτοιμο το Κράτος, το έχει έτοιμο το μπουντρούμι, το έχει έτοιμο το τρομοκρατικό πιστόλι, την έχει έτοιμη την εξουσιαστική συμμορία. Ποιος νοιάζεται τότε για Κράτη και Θρόνους, ποιος νοιάζεται τότε για θεσμούς και επισημότητες; τα έχει όλα χωρίς να εκτίθεται δια τής επαίσχυντης δημοσιότητάς τους.

Κι ο Κομισάριος Υπουργός είναι, αλλά ξέρετε πόσες δεκαετίες μπορείς να περάσεις αμέριμνος, θύτης και θύμα, αν (κάνεις ότι) δεν το καταλαβαίνεις; Ο υπέρτατος εξουσιαστικός σπασμός τής σεκταριστικής χολέρας: έγιναν όλοι αναρχικοί ή αναρχίζοντες, και η μαυροκόκκινη σημαία με το «Α» εντός τού κύκλου, ως μια κινούμενη κολυμβήθρα τού Σιλωάμ ανεμίζει πρώτη σε όλες τις πορείες τού «ιερού σώματος» καθαρίζοντας τούς απολυτοκράτες από όλες τις ενοχές τους, έτσι νομίζουν.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

DakhaBrakha "Vesna"

Taras Shevchenko | To Osnovianenko - Poetry of War/Poetry of Victory from Ukraine

"Ой там на горі"

There will be a revolution in Iran.

I stand unreservedly in solidarity with the liberal, democratic and leftist people of Iran, in their struggle for democracy, human rights and true socialism that will unite universal liberal and democratic values with the direct democracy of workers' councils.

 

The historical riddles of the Middle East, which are also world riddles, will be solved through the democratic labor movement in Iran.
As you have understood, I am not in favor some fundamental analyzes and positions of the Iranian left (and the left in general, ''today'') but I am not the right person to judge it, so I support its political victory despite my objections, and I wish the multi-ethnic Iranian people to become a global example for the revival of the social labor movement.

 

I want Iranians and Kurdish friends to know and remember that a lone voice in Greece always sings and always will sing the monotonous song:
"There will be a revolution in Iran"

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

Φιλοσοφικές σημειώσεις στην άκρη ενός απογεύματος.

Αν θεωρήσουμε την αντίθεση Κεφαλαίου Εργασίας ως οντολογική αντίθεση, τότε, όταν η εργασία ακολουθεί σαν πιστό σκυλί το Κεφάλαιο στην καταλήστευση και καταστροφή τής Φύσης είναι δυνατόν να κατανοηθεί (στα πλαίσια αυτού τού σχήματος) μόνον ως μη συνειδητή, έκπτωτη, αμαρτωλή υπόσταση που δεν ακολουθεί την εσωτερική υπόσταση της. 

Όμως, η εργασία δεν έχει μια τέτοιαν εσωτερική υπόσταση ως εσωτερικότερη τής υπάρχουσας. 

Η εσωτερικότητα που καταστρέφεται και διώκεται από το Κεφάλαιο και το κατά καιρούς εργασιακό/εργατικό παρακολούθημά του, είναι η Φύση.

-----

Η Φύση ως έννοια αμφισβητείται πλέον ριζικά από τις κοινωνικές και φιλοσοφικές επιστήμες, παρά τις οικολογικές και φιλοζωικές ευαισθησίες που γίνονται δεκτές στους κόλπους τους, υποκριτικά. 

Κι αν ακόμα διαβάσεις ριζοσπάστες αντι-σπισιστές κ.λπ θα δεις ότι αποφεύγουν τον όρο Φύση όπως ο γεροδιάολος το λιβάνι, ως φοβούμενοι (ίσως παραπάνω από αυτούς πού ακολουθούν τις ανθρωποκεντρικές γνωσιο-οντολογίες) να παραβιάσουν την Αρχή τής υπεροχής τής συμβολικής τάξης.

----

 

Ο αποτυχημένος αναγωγισμός κατά την προσπάθεια να βρεις τις αιτίες όλων των συγκρούσεων και κάθε μίας ξεχωριστά, ανάγοντας τες όλες σε ένα ή το πολύ δύο δίπολα, είναι πάντα χειρότερος από έναν τίμιο φαινομεναλισμό που επιμένει να παραμένει στην ίδια την επιφάνεια των συγκρούσεων σαν να υπήρχαν όλες (άρα και κάθε μία ξεχωριστά ) δια της μοναδικής και αυτοτελούς ουσίας τους.

-----

 

Αν η ανθρώπινη γλώσσα πρέπει να αντιμετωπίζεται από τον ίδιο τον εαυτό της ως ένα κάλπικο νόμισμα το οποίο δια τής γλωσσοανάλυσης ακυρώνεται συνέχεια ως κάλπικο χωρίς όμως να αντικαθίσταται (έστω στιγμιαία) από ένα αυθεντικό νόμισμα, τότε η ουσία μιας αληθινής γλώσσας θα ήταν μια μη γλώσσα. 

Αντίφαση είναι όλο αυτό, αν δεν δοξάζει πάλι μια σιωπή.
Ή κάνω λάθος;

-----

 

Η αποκάλυψη τής εγγενούς ενδογλωσσικότητας τής σκέψης σημαίνει μια σχεδόν κατάργηση τού όρου σκέψη, εκτός αν ο ίδιος ο όρος τούτος συνοδεύεται πάντα από τον όρο γλώσσα, σε ένα διαρκές παιχνίδι ταύτισης/και/διάκρισης μέσα στην ταύτιση των δύο αυτών όρων: Σκέψη-γλώσσα σε έναν αέναο ορολογικό αλληλοαντικατοπτρισμό κ.λπ. 

Αυτή η αποκάλυψη όμως σημαίνει και την εγκατάσταση μιας μόνιμης ενοχής εντός τής γλώσσας καθαυτής. 

Η γλώσσα ή γλωσσικότητα καθίσταται ο όρος εκείνος που στέφει κάθε άλλον όρο που σχετίζεται νοηματικά ή ιδεολογικά με την σκέψη, αλλά με τίμημα την μεγαλύτερη ενοχή που υπήρξε ποτέ κατά την διάρκεια αυτοελέγχου μιας νοητικής-γλωσσικής διεργασίας. 

Ο Βασιλιάς αυτού τού νέου φιλοσοφικού και ιδεολογικού Βασιλείου, η γλωσσικότητα, βασιλεύει ως ένας απόλυτος ένοχος που ανακαλύπτει την ενοχή του σε όλη την έκταση τού Βασιλείου αυτού που «ήταν» πάντα ο «ίδιος», ως μοναδικός άρχων και ως μοναδικός πολίτης του, με αυτόν τον τρόπο καθιστάμενος (ο ίδιος) αποκαλυπτικός Κήρυκας τής αυτοαναίρεσης του τούτης ως σημείου τής κυριαρχίας του επί των πάντων που αφορούν στην σκέψη.

Η γλωσσικότητα ως ένας απόλυτος ηγεμόνας πλέον, ο οποίος αντλεί την σημερινή εξουσία του από την αποκάλυψη τής απόλυτης ενοχής του σε όλη την χρονική έκταση τού παρελθόντος, όπου ασκούσε την εξουσία του χωρίς αυστηρά τεθειμένα όρια, αλλά επίσης (αντλεί την σημερινή εξουσία του) και από την σημερινή λειτουργία του να αυτοελέγχεται διαρκώς ως προς την τάση του να θεωρεί τον εαυτό του ως κάτι παραπάνω από γλωσσική μορφή, ελέγχοντας έτσι όσους δεν έχουν ακόμα την δυνατότητα να πράξουν το ίδιο.

------

 

Με βάση την προηγουμένη σημείωση: 

Δεν γνωρίζω κανένα θεωρητικό ιδεολογικό φιλοσοφικό σύστημα σκέψης ή γλωσσικότητας που να μην φορτώνει την πλάτη τής ανθρώπινης υπόστασης με ένα φρικτό βάρος ενοχής, και βέβαια σε αυτή την επαίσχυντη πράξη δεν βλέπω να απουσιάζουν πολλοί θορυβώδεις δήθεν εχθροί τής ενοχικότητας, Νίτσε Υπαρξιστές και άλλοι, νεώτεροι και με πολλά «μετα-» στην φαρέτρα τους. 

«Κατηγορώ τους πάντες», γιατί όσο περνάει ο καιρός νιώθω ότι μας έχουν πρήξει το συκώτι προτού ακόμα στείλουν το αρπακτικό πτηνό να το φάει.

------

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

West/East

I assume that the emergence of a new supranational imperialist pole-world after there has already been another that has already been formed, creates the historical need for this new pole-world to emerge in a different way. In this case, the new imperialist East could not emerge in the same way that the West emerged. Due to the primary historical dominance of the West, the East developed in 2 relatively distinct separate phases, while the West developed in a single framework of determinants: The West emerged as a self-contradictory unity that was composed from the beginning simultaneously of the ethno-political units and the supranational Western system of domination as a whole (all this through a continuous process of conflicts and massacres, and not as outlined in liberal historiographies). While the East (as the most powerful representative of the non-Western world) as an emerging imperialist pole-world is obliged to follow a process in two separate phases: first the nation-state emerged and then (now) an attempt is made to emerge the broader special supranational framework (in essence the imperialist new east as such).

But I want to point out something: the historical priority of the West did not make it superior, and also the singularity of the imperialist New East does not simply mean that it imitates the West and on the other hand develops a singularity that would enable it to walk the general path that the west has already carved. Both what precedes and what follows constitute, from their objective historical-chronological position, a singularity each, which, however, includes the same degree of generality. The two peculiarities of emergence constitute a single phenomenon as absolutely necessary unfoldings of its dialectical nature.

---

Speaking of the new imperialist East, we make a series of horrible abstractions. What about India? what about  Indonesia? what about Japan? The relationship of these countries with the hard-line new eastern imperialists does not make them as countries members of an aggressive as a whole neo-East. Japan in particular seems to function as an advanced outpost of the West, is not a candidate to participate in a new anti-Western totalscheme. Also, in the south there is Latin America, which probably approaches the new East more than the aforementioned eastern countries. Well, the distinction between the West and the new aggressive East must be understood in a non-exclusively geographical geostrategic way.

Ιωάννης Τζανάκος

A comment on Michael Karadjis' answer..

 

 

Following the:

Questions to Michael Karadjis.

Some general remarks, in relation to your kind reply,

Michael Karadjis 

1.

When we refer to territorial-centric capitalism-imperialism, perhaps we should not limit ourselves to "territorial visions" of annexations, etc., but to a plan to return to the Westphalian or pseudo-Westphalian nation-state whose main characteristic is the homogenous and hard-line dominance over a territorial space.

Newer Western capitalism played with the scenario of a complete de-territorialization of it, while the emerging nation-statist state-centric Eastern capitalism of the emerging great or would-be great new Eastern imperialisms play with the scenario of a new territorialization.

There are of course great contradictions between them, there is no strictly demarcated and unified block of these forces, but they have strong common elements that do not only concern ideological or imaginary identifications.

They are converging on a new and hybrid model of state-centric capitalism (with a strong but controlled private sector), which is authoritarian in a structural rather than a circumstantial way.

The west has all the bourgeois possibilities "within" it (bourgeois democracy, dictatorship-junta, hybrid combinations thereof, etc.), but the east, I think, is developing a structural and now stabilized neo-despotism.

The territorial-centric model therefore means a tendency to remove what Deleuze defined as de-territorialization (as it exists in capitalism but also in Deleuze's desire to appropriate "nomadism", and to constitute a radical anarcho-Marxism -and others, it's not time to analyze them). The extreme reinstatement of territorial-centrism through the bloody campaign of the Russians apart from all else wich it means in practice perhaps also symbolizes a re-emergence of the ''self-enclosed territoriality'' of the nation-state. China still has no territorial claims beyond Formosa (although I think Vietnam should start to worry) (don't forget it swallowed Tibet) but the whole essence of its state policy is incomprehensible without seeing how it views its territory. I think China is now a well-polished and domesticated open concentration camp promoting a new type of techno-totalitarianism/capitalism (extreme surveillance of citizens, etc.).

2.

There is certainly no ontologically or even worse culturally understood "eastern pole", but an idiosyncratic and original revival of the first stages of the emergence of the "western pole", when together with the emergence of the Westphalian nation-states emerged the non-national context of their emergence.

In the first phase the non-Western capitalist world (as yet another new capitalist world) tried to emerge mainly as nation-state, the original modern-capitalist "unit" of sovereignty, without the wider special context (as happens in the West, where through horrific intra-capitalist and transnational antagonisms this wider framework was constituted: "west"), and in the phase we are in today, the non-western capitalist world (mainly the "east": China-Russia-Turkey-Iran perhaps) has conceives and has begun to implement the plan to make this strong broader special framework which it could not implement in the original first phase (despite the Soviet state capitalist "nudges" and the Soviet plan to create an alternative non-Western capitalism in the new countries etc.).

This second phase of the new capitalism of the non-Western world, as it is "interwoven" with the strong statist tendencies of its first phase, presents us with the possibility that there is, historically necessary, an extreme violence from the perspective of the "new east'', as if we could speak of a process of primary accumulation of power in two phases.

In the West, or rather, the West was something that emerged as a broader context of the emergence of a new mode of production but also a new mode of structuring of power (in nation states that exist as "units of sovereignty" and in the broader and more fluid "unit of sovereignty'' which is the west as such as a world-imperial system), while the east is something that emerges similarly to the west, but with a need to accelerate, and in two phases.

3.

The idiosyncratic new authoritarianism of the emerging new east does not arise from any inherent "cultural" characteristics of it, but from the historical necessity that means the emergence of the non-west nation-states and a wider authoritarian form of their capitalism, under the special condition of a ''late realization'', which mandates the structural existence-and-coexistence of two phases in a state of acceleration of this process:

First phase-acceleration: nation-state without a wider "familiar" cosmo-imperial non-national framework.

Second phase-acceleration: emergence of the wider "familiar" cosmo-imperial non-national framework with a simultaneous defense-attack against the already formed ("west"), given the idiosyncratic crystallizations of the first phase (strong existence of a strict version of the nation-state determination).

 

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Answers of Michael Karadjis.

 

Following the:

Questions to Michael Karadjis.

Michael Karadjis

Hi Ιωάννη

At the moment I’ll just respond to your first 3 questions – the Syria question is more major, and I also have a great deal more knowledge and conviction in relation to those important questions related to the whole course of the revolution, so I’ll leave that to a special response a little later. 

On the imperialism questions, I hardly claim to be an expert but am happy to offer my opinions:

1. 

Is the new imperialist world multipolar or (potentially) (again) bipolar?

I guess by bipolar you mean, is the Ukraine war pushing together US and European imperialism on one side and Russian and Chinese imperialism on the other side? Or do you simply mean, despite Ukraine, the real major imperialist rivals are only the US and China? Either way, I wouldn’t go so far, but I tend towards the second interpretation. 

I think there is serious inter-imperialist rivalry between the US and China; oddly, the Ukraine war comes as something of an aberration. Perhaps that’s not logical – obviously Putin must have been planning this for some time aware that it would put Russia into heightened conflict with the West. But from the US and EU point of view, it has remained business as usual with Russia despite the annexation of Crimea, the war in Donbas, the slaughter in Syria etc. 

Yes there were mild sanctions after Crimea, but so mild that no-one noticed; not only was Russia the major supplier of oil and gas to Europe, but nearly all European powers sold weapons to Russia; the US was somewhat more hawkish, but still for the most part it was business as usual, with a great deal of direct cooperation in Syria in particular. If the US was engaged in a “war drive against Russia” as “anti-imperialists” claim, it is funny that there was zero build-up in Eastern Europe right up until the Russian invasion. The US rivalry with Russia was, kin my view, more about US rivalry with the much more economically powerful (compared to Russia) EU; the US, since the 1990s, has feared a Eurasia-wide EU-Russia economic-military convergence that would freeze out the US and give more teeth to an economically powerful Europe. But as long as the S can keep this at bay (which Putin has just done for the US!), China remains the key US rival, not the EU nor Russia.

Nevertheless, Putin has forced a new West-Russia rivalry onto both the US and the EU, so we can hardly deny that at this moment there is a serious clash between US-EU and Russia!

But has the EU become completely subservient to the US? And has China lined up completely with Russia? I would say no to both. China has not voted for Russia in any UN resolution, and is not helping Russia other than by buying its oil, something China would buy from anyone. There is still underlying rivalry between China and Russia, eg, China’s ‘Belt and Road’ across southern Asia to Europe competes with the Russian-EU connection to some extent, and Putin has just boosted the ‘China road’. Meanwhile, China is happy to see the US get bogged down in Europe over Ukraine rather than spend too much energy in east Asia and the Pacific. And while NATO has been boosted and US hegemony over Europe seems stronger than at any time for 30 years, the overtures of France, Germany and Italy to Putin reveal a different underlying view and interests. Yes Germany used the crisis to double its defence budget and announce a ‘return of Germany’, but since ahs sent very little to Ukraine; an increased German military actually adds to the spectre more long term of a more independent Europe.

So my view is it is somewhat mixed, but with one major rivalry (US v China).

 

2. 

Is the territorial-centric aspect of the new "Eastern" imperialism (as its reactionary aspect) a complementary or an essential element of it?

By “Eastern” I assume you mean Russian? Because China for example has not annexed anywhere (well, except for the islands in the South China Sea formerly belonging to Vietnam, over several decades, but small islands that no-one in the world notices are hardly similar to a massive country like Ukraine). Meanwhile, China’s economic imperialism, without territorial conquest, now takes place on a massive global scale.

I guess for Russia it is a bit of both – ‘complementary’ in the sense that Russia does already engage in economic imperialism, especially in parts of the Mideast and Africa so it is not purely ‘territorial-centric’, but ‘essential’ in as much as Russia’s economic reach is so limited compared to the US, Europe or China. 

I think an imperialist superpower like Russia refuses to see itself as weaker, or as ‘hemmed in’ geographically by Europe on one side and China on the other; 

I believe domination of the Black Sea both for its resources and as a strategic waterway was seen as virtually do-or-die for Russian imperialism’s unrealistic aims of equality with other major imperialisms. It is arguably at odds with a more rational capitalist integration of Russia into Europe as part of ‘Eurasia’, but one which would not be dominated by the world’s new ‘Peter the Great’. 

I think we’re partly dealing with the subjective factor here alongside Russia’s underlying economic weakness.

Russia has this in common with certain other small-scale imperialist powers, above all Israel.

 

3. 

The necessary alliance with the "enemy of the enemy" is a cause of the alienation of the sectarian anti-imperialists of the West, but does it not also pose a danger to the leftists of the East "from the other way around"? Beyond wishful thinking, how and when will the peoples of the whole world meet, when they are thus divided into opposing, necessarily, allied formations?

I’m sure it poses the same problem for leftists in the East in reverse, in seeing Western ‘liberal’ imperialism as preferable, perhaps even tending to fall in behind the absurd rhetoric of ‘democracy versus autocracy’, as if the US does not continue to support bloody dictatorships, tyrannical monarchies and apartheid regimes. The more conscious leftists we are in touch with in Ukraine for instance are very well-aware of this, but it’s hard to be sure how widespread illusions may be. Of course, this is also a danger for leftists in the West who rightly reject the sectarian “anti-imperialist” shilling for Putin and other reactionary regimes on ‘the other side’ but out of disgust go one step too far. We need to be very aware of this danger and to reject it.

Just at this moment tough, the problem is that it is Russia invading and occupying a large country, so there is a need to get that defeated. In 2003, it was the US, in Iraq. The US has just been driven from Afghanistan. Israel continues to occupy Palestine, but this has not been an ‘East-West’ division, with Putin’s excellent relations with Israel and China, which bought the port of Haifa, having massive economic relations with Israel; and in any case this is an ongoing issue. Likewise the Saudi atrocities in Yemen; Saudi Arabia has excellent relations with both Russia and China and has refused to condemn Russia in the UN, and likewise Russia supports the Saudi-backed Yemeni government as the legitimate government (as does China). The acute world focus now is Ukraine, which both gives us western leftists responsibilities to support Ukraine evicting the Russian occupation, while also not letting up on the crimes of western imperialism and its smaller allies like Israel and Saudi Arabia.

--