Have I told you what I think of this type of teacher?

 

Kurds: They are being exterminated because they do not have what is exterminating them. 

What do they not have? 

What they don't have is the "nation-state". 

This paradox/conundrum does not lend itself to intellectual-ideological exercises if you are Kurdish. 

If you are not a Kurd, you can play the role to be a right-liberal or Marxist/anarchist internationalist Kurd's teacher.
Have I told you what I think of this type of teacher?

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Ιράν-Ιράκ-Συρία-Κουρδιστάν

 

The leader of the largest Iraqi Shiite sect (in Iraq the Shiites are Arabs and are the majority), but anti-Iranian, Sadr, expresses the spirit of Iraqi national independence, against both Iran and the West. Although the ruling establishment is moderate towards the West and the USA (it cooperates with them, accepting the presence of American forces that are not there only "symbolically"), it is at the same time slavishly submissive towards Iran.

Now see a mess:

Sadr is the most open towards the Kurds, both those of Barzani and those of the PKK. 

Shiites of establishment following Tehran's orders are pressuring the PKK Kurds via tolerating the invading Turks who are now waging an open war against the PKK in northern Iraq, in the Qandil mountain range where its hard-line leadership and military core is based.

At the same time, next door, in Syria, the forces of the Alawite-Shia as well as the Baathist regime of Assad, come to an agreement and cooperation with the Syrian PKK to face the Turkish invasion threat. Both Moscow and Tehran object to the Turkish invasion, and will probably come into direct confrontation with their ally, Turkey, so they have given approval to Assad to ally with the PKK. 

Of course, the attitude of Russia and Iran is influenced by the anti-Turkish position, over time, of the regime of the Assad family*. Neither Iran nor Russia want Turkey to expand further in northern Syria, but they also have to consider the position of the Assad regime.

Tell me now:

In the field, in practice, who can solve this tangle?

The "anti-capitalist" movement? Don't make me laugh.

Those who see things from a distance, usually from the Western screen, whether they are anti-capitalist or not, do not say anything concrete.

 

* Εxcept for a short time, where there was a restoration of their relations.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Life is hard for fools.

The Syrian PKK with the approval of the PKK leadership troika is preparing to face the Turkish vampires, in cynical alliance with the forces of Assad (the official Baathist state).
I support the PKK, I support its necessary cynical alliances with whoever, because Turkey must be crushed, and I will not listen to the whining and moralizing of those who relied on the Turkish vampires to fight the Baathists.
Life is hard for fools.

 

The Iran-Turkey-Russia triangle lit fires in Iraq, again. But this triangle will break, and then some will wonder, again, why it is not the satanic west and the diabolical Israel that will be to blame, again.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

A parenthesis.

 

A parenthesis.

When you say you'll make it to the end, make it, otherwise don't say it.

--

Declaration.

When I, the "petty bourgeois nationalist"* will declare that I will go to the end I will go to the end.

 

* I apologize to myself for using the terminology of my totalitarian enemies.

---

 

 

The ethics of modern radicals is unfortunately overwhelmed by all forms of apotheosis of the concept/situational of ''inclination''.
Right-wing radicals deify national/religious inclination and leftist/anarchist radicals deify the class inclination, in a contest of moralistic immorality and propaganda orgasm.

---

 

Don't just blame the Islamists for their adherence to the imposition of the headscarf (Hijab), you moralists of neo-communism and old faces of Stalinism-Trotskyism-anarchism, but look deep inside how many headscarves and how many burqas you have worn οn your deeply puritanical mind.

You have perverted the use of language with your metaphorical excesses, your extreme use of extensions of literal meanings through arbitrary metaphorical modifications of them.

You see everything as "capitalist spectacle", as "pornography", as "colonization".

Come to your senses imagined and worn-out pseudo-representatives of the proletariat.

Wake up from your moralist slumber, and try to think like everyday people.

 

 The neo-ethicists of the section of the new left who revive the ''anti-spectacular'' deep puritanism of the Stalinist (and not only, unfortunately) Puritan virgins make me either laugh endlessly or vomit.

---

 

The leaders of the modern humiliated subordinate social classes will not "come" from the arrogance of Agamemnon, nor from the anger of Achilles, they will not be spiteful and pseudosubversive like the Thersites of the masses, they will not be a synthesis of all these like Caesar.
If there are leaders, by no means is it certain, they will be leaders who will not want to be leaders, but they will not have also the syndrome "I don't want to be a leader, but I want to be a leader, because I hate my father complexly, being a would-be father myself."
They will come from the bottom of the commonplace, the everyday, they will simply do their duty to stand up when everything will call them to bow down and submit.

--- 

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

Materialism

Materialism even if not founded in reductionism is one of the ontologies.
If also thought, will, etc. are "matter" "materials", then I philosophically support Materialism, but this expanded version of it, not every version of it.
This "expanded" materialism is the Ontology I advocate.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

You know, it's hard..

You know, it's hard: 

To want to overcome some ideological limitations of your past, and those who are supposed to express what transcends your own "old" limitations drag you back from those boundaries, send you back to the past, because, that, that you believed in the past is confirmed and everything disproves what it says that it overcomes it.

Our old left-wing nationalism, our slandered, as gray-red, leftism, the one that made us black sheep within the left, is vindicated again.

Those of us as "left nationalists" who supported the PKK, those of us in Greece who emphasized the expansionism of "eastern empires" such as Russia and the (returning) (possible) empire of Turkey, were not and are not gray-red.

And our accusers, the then super-super internationalists, now show reduced reflexes, most of them, in the face of both the Russian and the Turkish imperialist danger.

Others were slanderously included in the gray-red front (which still exists today and is pro-Russian) and others, formerly our accusers, are retreating in the face of the new fascist danger from the east.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

''It is like their whole “activism” is a joke..''

Via Adina Danes
The head of the Russian State Duma Committee of Defence has openly and directly declared that: “There will be no peace on their terms, let alone on the terms invented by Ukraine. 

It’s not going to happen!...It will be an unconditional surrender. 

Now Putin uses food, heat, light, gas as a weapon. He’ll probably start using the kids’ toys in this way, too, and damn them – if they want that!”. 

But even if all members of the Russian Duma would write these words on their forehead, the “anti-imperialist” “left” would still put the blame for the bombing and blockages of food shipments on Ukraine and US. 

The more bombs fall on Ukraine, the more these leftists repeat that it is Ukraine's and US fault. 

The more problems derive from the war, like the blockage of the cereals that affects the global south, the more is Ukraine's fault. 

Over and over. 

If tomorrow another city in Ukraine, including all its civilian buildings, is put to the ground, there are going to be 100 comments from these people who say “look what the puppet Ukraine and its US master are doing”. 

It is not only absurd, but surrealist how these people who claim to fight for social emancipation and against oppression have gone this low. 

It is like their whole “activism” is a joke.

Δεν υπάρχει «α-» ή «προ-»..

 

Ακόμα και τις «ανεπαίσθητες αντιλήψεις» τού Λάιμπνιτς (σίγουρα υπάρχει καλύτερη μετάφραση), οι οποίες δεν καταχωρούνται από εμένα στην εμπειρία και την ικανότητά της, δεν τις βλέπω-ερμηνεύω σαν υπάρχουσες «μέσω» ενός «προ-» ή ενός στερητικού «α-».

Η ανθρώπινη σκέψη, ίσως και η ζωική σκέψη γενικότερα, θαρρώ δεν έχει «από κάτω» της κάποιον «πυθμένα» που ορίζεται σε ένα ά-σκεπτο α-συνείδητο προ-συνειδητό, ή προ-κατηγοριακό πλαίσιο κ.λπ,

Στο υπόστρωμα τής αισθητηριακής αντίληψης, εκεί όπου κυριαρχεί η δεκτικότητα και η «παθητική σύνθεση», υπάρχει, και εκεί, γλώσσα Λόγος λέγειν, και ό,τι παραμένει εκτός αυτών δεν είναι «κάτι» που ως έλλειψη τους τα παράγει ως «επόμενα» σε κάποια προϋπάρχοντα στοιχεία, ή και (ως επόμενα) σε μη-υπάρχοντα στοιχεία με την απόλυτη έννοια. 

Η «μη-κατηγορικότητα» λόγου χάριν, ή η «μη-ικανότητα» (η «δεκτικότητα» ως «μη-ικανότητα», όταν συμβαίνει αυτό, διότι υπάρχει επίσης η «δεκτικότητα» ως μέρος τής ικανότητας) δεν σημαίνουν την προϋπαρξη άλλων «αρνητικών» ή «κενών» «οντοτήτων».

--

Ακόμα και στο «χαμηλότερο» «υποστρωματικό» υπο-πεδίο τής «αισθητηριακής δεκτικότητας» (διότι η «αισθητηριακή δεκτικότητα» μπορεί κι αυτή να περιέχει και «δεκτικότητα» και «ικανότητα»), δεν δέχομαι ότι υπάρχει «κάτι» που υπερβαίνει το «μη-» μέσω ενός «προ-» ή ενός (στερητικού) «α-» (σε σχέση με τον όρο νοητική ή εμπειρική ικανότητα, κατηγορική σκέψη, συνείδηση κ.λπ).

---

Ξαναθυμήθηκα το ερμηνευτικό/μεταφραστικό πρόβλημα με το a priori τού Καντ. Δεν μπορεί να εννοηθεί μάλλον ως προεμπειρικό στοιχείο τής σκέψης, ούτε όμως και ως αμιγώς υπερεμπειρικό, εφόσον υπάρχει η έννοια της καθαρής a priori εποπτείας, που σχετίζεται με αποκλειστικά δύο υποστάσεις της, τον χώρο και τον χρόνο, οι οποίες είναι μεν μη άμεσα εμπειρικές αλλά ως άμεσες προϋποθέσεις των άμεσων αντιλήψεων και αισθητηριακών εμπειρικών αντιλήψεων δεν μπορούν να νοηθούν ως αμιγώς υπερεμπειρικές. Το a priori ως το εκ των προτέρων νοητικό στοιχείο τής ίδιας τής νόησης χρειάζεται προσεκτική επανερμηνεία, ίσως υπό το φως μιας επαναφοράς του ως γλωσσικονοητικής δομής.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Delil Dilanar - Qerîn

Τι ντροπή.

 

Θα πω την κακία μου: 

Η «παθητική σύνθεση» τού Deleuze, το τελευταίο (βιταλιστικό) οχυρό τού μεταφυσικού υλισμού.
Τι ντροπή.

 

Η έννοια και η οντολογική κατάσταση τής «ικανότητας» «περιέχει» θαρρώ την έννοια τής «δεκτικότητας», χωρίς να συμβαίνει πάντα το αντίστροφο.

Καμία σχέση με τις μαλακίες τού Deleuze.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

Τhe "innocence-guilt" game

 

I can play the "innocence-guilt" game, even with those hypocrites who say they don't play it, but at the bottom of my mind moralism, especially moralism of hypocrites, is a discount to thought.

There are innocent and guilty, according to time and historical circumstance, but the ontological scales of "innocence-guilt" smell of blood, dominance, potential or active, religion, hidden or open, slanders, persecutions, humiliations.

I will emphasize in my analysis the most "innocent", the most insidious priesthood, the modern sacred examination, and reveal its moral-ontological hierarchies.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

Οι κλίμακες τής ενοχής.

Οι κλίμακες τής ενοχής.
Όλοι οι συντελεστές ενός μαζικού εγκλήματος νιώθουν την ανάγκη να απολογηθούν στους άλλους και τον εαυτό τους, με βασικό σκοπό τους όμως, όχι τον μοναδικό, να μεταβιβάσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος τής ενοχής κάπου αλλού, ίσως και στους κριτές τους που μπορεί να είναι ταυτόχρονα οι αντίπαλοι τους.

 

The scales of guilt.
All the perpetrators of a mass crime feel the need to apologize to others and to themselves, with their main purpose, however, not the only one, to transfer as much of the guilt as possible somewhere else, perhaps even to their judges who may be at the same time their opponents.

 

---

 

 

Οι σύγχρονες ιδεολογίες είναι συν τοις άλλοις συστήματα αλληλο-μεταβίβασης* σταθερών ηθικών ενοχών, τα οποία λειτουργούν σαν υποσυστήματα ενός ενιαίου συστήματος ενοχής που παράγει μια σταθερή ποσότητα ενοχής που κατανέμεται μέσω αυτής τής διαρκούς αλληλο-μεταβίβασης.

---

 

Με επιφύλαξη (διότι γράφω από μνήμης), μια (μετα-)καντιανή εποπτεία και ερώτηση.

Ο Λόγος είναι κατά τον Καντ «η ικανότητα τής ενότητας των κανόνων κατανόησης σύμφωνα με τις Αρχές», όπου οι Αρχές και η γνώση που απορρέει εξ΄αυτών ορίζονται ως μια νοητική ικανότητα (άρα ικανότητα επίσης) που δια των συλλογισμών καθιστά το υποκείμενο δεκτικό στην αναγνώριση τού συγκεκριμένου μέσω (των) εννοιών.

Κάθε συλλογισμός είναι «μορφή απόκτησης γνώσης από μιαν Αρχή», αλλά όλη τούτη η διεργασία δεν σημαίνει κατανοητική εμπειρία, προχώρημα τής συγκεκριμένης γνώσης ως κάτι που δεν αρκείται στην γενική «αναγνώριση» και οντολογική μορφοποίηση τού συγκεκριμένου, αν δεν ενωθεί με το εμπειρικό αντίστοιχό της, δια μιας συνθετικής (και όχι αναλυτικής) γνώσης**, η οποία -ως συνθετική- θα απαρτίζεται βέβαια και από έννοιες (συλλογισμούς κ.λπ) αλλά αναγκαία και από πιθανότητες εμπειρικών δεδομένων που θα την επιβεβαιώνουν.

Συγνώμη για το στρίμωγμα των εννοιολογήσεων, γράφω πρόχειρα, ελπίζω να μην κακοποιώ τον Καντ.

Τι με ενδιαφέρει, σε σχέση με τις σύγχρονες «ενοχικές» ιδεολογίες, όπως τις σκιαγράφησα αλλού;

Με ενδιαφέρει ότι δεν βλέπω πουθενά, εντός τους, κάποιαν άμεση αναφορικότητα προς αυτά τα «δεδομένα» που προαναφέραμε.

Είναι κλειστά συστήματα αυτοεπιβεβαίωσης και αλληλο-ενοχοποίησης, τα οποία έχουν «ανοίγματα» μόνον σε σχέση με τον μεταξύ τους «διάλογο» που τις αναπαράγει (ως ιδεολογίες) ως υποσυστήματα μιας γενικής ιδεολογίας (τής) ενοχοποίησης.

Σίγουρα ο Καντ θα εξέταζε αλλιώς την «κλειστότητα» αυτών των ιδεολογικών υπο-συστημάτων, αφού το δικό του κριτήριο για την αξιολόγηση τού (νομιζόμενου ως) «ηθικού πράττειν» δεν χωρεί εμπειρικές θεμελιώσεις ως θεμελιώσεις στην βάση των οποίων μπορούμε να κρίνουμε την αξία ενός (πραγματικού-υλικού ή νοητικού) «συστήματος ηθικής». Το λέω αυτό, για να μην παρεξηγούμαστε (με ενδιαφέρει η Κ.Κ.Λ και όχι η Κ.Π.Λ).

* Μιλώντας για (αλληλο-)μεταβίβαση, δεν σχετίζω αυτή την λέξη-έννοια με κάποια «φροϋδική» εκδοχή της. 

Η ψυχανάλυση και η σέκτα των φροϋδιστών δεν με ενδιαφέρουν καθόλου. 

Δεν ασχολούμαι με σοφιστές αυτού τού τύπου, εξάλλου είναι πλέον επικίνδυνοι μαλάκες. 

 

**Η αναλυτική κρίση δεν προσθέτει τίποτα στον προσδιορισμό μιας θεμελιώδους κατηγοριακής δομής τής σκέψης, αποτελεί ένα είδος εν εαυτώ ταυτότητας, ενώ η συνθετική κρίση σημαίνει την ένωση μη ενδογενώς σχετιζόμενων εμπειρικών ή υπερεμπειρικών νοητικών δομών τής σκέψης. 

Στην συνθετική κρίση πιθανολογούμε πως οι εμπειρικές ή οι αφηρημένες σκέψεις μας θα επιβεβαιωθούν από τα δεδομένα τής εμπειρίας, άρα εντός τής συνθετικής κρίσης ενυπάρχει η πιθανότητα ως αναγκαιότητα.

 

[ Σημείωσεις για να διευκρινιστούν κάποιες καντιανής προέλευσης έννοιες:

-----

---

Οι εμπειρικές κρίσεις μπορούν να εννοηθούν ίσως ως κράματα αφηρημένων και βιωματικών σκέψεων, όπου βέβαια οι βιωματικές σκέψεις αποτελούν επίσης σκέψεις που περιέχουν ένα στοιχείο αφαίρεσης. 

Αυτό το στοιχείο αφαίρεσης δεν θεωρώ ότι είναι απλά μια άλλη μορφή τού πεδίου των κατηγοριών που υποτίθεται ότι αναδύεται σε ένα πεδίο μιας υποτιθέμενης προκατηγοριακής σκέψης. 

Υπάρχει μια μη κατηγορική σκέψη εδώ, αν και η σκέψη παραμένει αφηρημένη, αλλά αυτή δεν σημαίνει θαρρώ κάτι το προ- ή ακόμα χειρότερα ένα στερητικό α- . 

Αφηρημένη μη κατηγορική σκέψη ως στοιχείο διανοητικών-γλωσσικών κραμάτων που δύνανται παράλληλα να περιέχουν αμιγώς αφηρημένες/ως/κατηγοριακές δομές σκέψης.

---

Οι συνθετικές κρίσεις είναι εμπειρικές ή υπερ-εμπειρικές (a priori), αλλά και ως αποκλειστικά a priori ενέχουν μιαν ικανότητα που ίσως είναι ταυτόσημη με την ικανότητα τής εμπειρίας

---

Να εξετάσουμε την εμπειρική ικανότητα/δεκτικότητα ως αυτόνομη σε σχέση με την αισθητηριακή ικανότητα/δεκτικότητα.

---

Η συνθετική κρίση ως αποτύπωση μιας αντίστοιχης συνθετικής ικανότητας, δύναται θαρρώ να είναι μια εμπειρική ικανότητα η οποία ταυτόχρονα περιέχει (και) το «είδος» «μαθηματική ικανότητα» ]

 

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

Σκέψεις και βιώματα..

Υπάρχουν οι επίγειες αυτοκρατορίες τής σωματικής βίας και οι ουράνιες αυτοκρατορίες τής ιδεολογικής βίας. 

Εγώ, έγινα φυγάς στο Κουρδιστάν.

 

There are earthly empires of the physical violence and the heavenly empires of the ideological violence.
I, became a fugitive in Kurdistan.

---

 

Το ελληνικό δημόσιο με έκανε προϊστάμενο πριν 3 μέρες, άντεξα 2 μέρες και παραιτήθηκα παραμένοντας απλός υπάλληλος.  

Ακόμη και μια σταγόνα κατοχής (μικρο-)εξουσίας μου προκαλεί εμετό, ζάλη, αϋπνία, ενοχές, σκέψεις αυτοκτονίας, αηδία, άγχος.  

Κάτω η εξουσία, σε όλες τις μορφές της!

 

The Greek public sector made me a supervisor 3 days ago, I lasted 2 days and resigned, remaining an ordinary employee. 

Even a drop of possession of power gives me vomiting, dizziness, insomnia, guilt, suicidal thoughts, disgust, anxiety.
Down with power, in all its forms! 

---

I accept that a hypocrite can be a nicer person than an honest one, but I continue to reject him more.

So much hypocrisy for to you "possess", by force, an extra drop of kindness.
Hey bro, you've worn us out.

 

Τόση υποκρισία για να σου μείνει, με το ζόρι, μια στάλα καλοσύνης παραπάνω.
Άστο bro, κούρασες.

 

Δέχομαι ότι ένας υποκριτής μπορεί να είναι πιο καλός άνθρωπος από έναν ειλικρινή, αλλά συνεχίζω να τον απορρίπτω περισσότερο.

---

 

 

The Greek left is betraying the nation under the pretext of fighting nationalism and westernism, not to do internationalism but to serve the Russians and ideologies wich dominate in Greek left like a disease..

---

Ο αγώνας για την «ηθική» είναι ένας αγώνας για το ποιος θα γίνει αντικείμενο και (για το) ποιος θα γίνει υποκείμενο, καταδίκης, δίωξης, ενοχής και πιθανής εξόντωσης.

 

The struggle for "ethics" is a struggle for who will be the object to receive and for who will be the subjectivity to emit:
condemnation, prosecution, guilt and possible extermination.

 ---

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

 

 

muşlu ishan şex zahır

İhsan - Teli

Iran

 

I don't know if it is "intuition",  knowledge or a result of "dialectical analysis", but I am sure that the beginning of the solution to the revolutionary problem of our time, and the overcoming of the theoretical-practical contradictions that concern us, is at the crossroads that it's called Iran.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Down with wage labor system !

 

The specifically but not generally correct: "down with capitalism" is not enough.

The modern exploitative system is the "wage labor system", which includes both as an analytical and as a socio-ontological material term both capitalism and post-capitalist non-capitalist exploitative systems such as state socialisms (such as the Soviet Union) which they were NOT capitalistic - not even as state-capitalistic - but they were exploitative societies, in which the aforementioned term "wage labor system" applied.

 

Down with wage labor system !

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

The destructive competition..

 

It is strange to know that the solution to the riddle (also in "east") is workers' democracy of open workers' councils and assemblies, but not to be able to find a single road, a path, that leads there.

The destructive competition of the "Western" and the emerging "Eastern" capitalists and states, the two new poles (not forgetting the many other intra-capitalist antagonisms), leads only to the destruction of societies, but the path that leads to the overcoming of these poles and in overcoming the wage labor system, it is still closed.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

In favor of Kurdish democratic nationalism.

 

1. The newer Kurdish nationalism did not carry out ethnic cleansing, it is not racist nationalism, it is largely influenced by liberal and leftist political values.

2. The PKK did not exclude the Syrian opposition fools, the Syrian opposition fools was wich under the influence of the Muslim Brotherhood, Al-Qaeda, and especially under the influence their friends Turkish fascists, and forced the PKK to maneuver between the US and Assad, to defend the life of the Kurds but also of many democratic Arab citizens.

3. The PKK, apart from the usual deviations observed in war, did not commit mass war crimes, massacres of civilians, rapes and beheadings, which is why it became the only factor in the entire region, which the west (for the its own reasons) could be relied upon for a cynical alliance.

4. The PKK is the subject of slander, suspicion, exclusion, also by many leftist forces in the west, whether they are pro-Assad or anti-Assad. 

To PKK do the favor of living up to the standards of their occasional detractors would be folly. 

But he has shown a willingness to communicate and compromise with those who want a democratic solution in Syria and elsewhere.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Όταν ένας κατακτητής βιάζει ένα έθνος η λέξη «ειρήνη» είναι η λέξη των δειλών των προδοτών και των υποστηρικτών τού κατακτητή.

 

Η Ρωσική μηχανή θανάτου διαμελίζει ένα μεγάλο σε πληθυσμό και ποιότητα έθνος, και εμείς συζητάμε σε ένα «σολιψιστικό» αριστερό πλαίσιο περί των πάντων.

Συγνώμη για τον «εγελιανίζοντα» τρόπο να σταθμίζω την «έκταση» και την ιστορική ποιότητα ενός έθνους, και επίσης συγγνώμη από τους μαρξιστές και αναρχικούς που μιλάω για ένα «έθνος» «ανιστορικά» ή «μεταφυσικά» όπως τούς αρέσει να λένε, στην καλύτερη περίπτωση, διότι υπάρχουν και εκείνοι από τους μαρξιστές/αναρχικούς που δεν τολμάνε να εκφέρουν την λέξη «έθνος» χωρίς να κάνουν ταυτόχρονα εξορκισμό.

Εγώ απλά είμαι σοκαρισμένος, με το ίδιο το γεγονός αλλά και με την ανηθικότητα των πάλαι ποτέ «ομοϊδεατών» μου.

 

 

The Russian death machine is dismembering a nation large in population and quality, and we talk in a "solipsistic" left-wing framework about everything.

Apologies for the "hegelian" way of weighing the "extent" and historical quality of a nation, and also apologies to Marxists and anarchists for Ι speaking of a "nation" "ahistorically" or "metaphysically" as they like to say, at best case, because there are also those among the Marxists/anarchists who do not dare to utter the word "nation" without at the same time performing an exorcism.

I am simply shocked, by the fact itself but also by the immorality of my once "like-minded" people.

 

 

 

Καμία υποχώρηση δεν θέλω ούτε υποστηρίζω, «ειρηνιστικά», ως προς την εθνική ακεραιότητα και τα σύνορα τής Ουκρανίας.

Έξω οι Ρώσοι Φασίστες από όλη την Ουκρανία.

Δεν με νοιάζει αν τον αγώνα για την εθνική ακεραιότητα τής Ουκρανίας τον πραγματοποιήσουν αριστεροί δεξιοί ή ό,τι άλλο.

Δεν θα μπω ποτέ σε μια τέτοια συζήτηση, δεν θα δεχτώ να ακούσω καν για την οποιαδήποτε «σχετικοποίηση» των συνόρων τής Ουκρανίας, ανάλογα με το ποιος θα υπερασπίσει τα σύνορά της.

Με αυτές τις «σχετικοποιήσεις» να ασχοληθούν οι μαρξιστές καλόγεροι και άλλοι, εγώ έχω ξεκόψει από αυτή την θρησκεία ολοκληρωτικά, και ένας λόγος για το «απόλυτον» τής ρήξης μου ήταν το ουκρανικό ζήτημα.

Γέρασα μεν αλλά ρήξεις θα κάνω αν χρειαστεί με το οτιδήποτε και με τον οποιονδήποτε.

 

I don't want or support any retreat, regarding the national integrity and borders of Ukraine.

Out Russian Fascists from all over Ukraine.

I don't care if the struggle for the national integrity of Ukraine is carried out by the left or by the right or whatever.

I will never enter into such a discussion, I will not accept to even hear about any "relativization" of the borders of Ukraine, depending on who will defend its borders.

These "relativizations" deal Marxist monks and others monks, but I I have broken away from this religion completely, and one reason for the "absolute" of my rupture was the Ukrainian issue.

I am old, but I will break all relation if necessary with anything and anyone.

Μακριά από την παγίδα:
Καμία κατάπαυση πυρός, καμία ανακωχή με τους Ρώσους Βρυκόλακες.

 

Away from the trap:
No ceasefire, no truce with the Russian Vampires.

 

 

Όταν ένας κατακτητής βιάζει ένα έθνος η λέξη «ειρήνη» είναι η λέξη των δειλών των προδοτών και των υποστηρικτών τού κατακτητή.

 

When a conqueror rapes a nation the word "peace" is the word of cowards, it is the word of traitors and supporters of the conqueror.

 

 

Σας αρέσει να κοιμίζετε την σκέψη σας με ξόρκια όπως «ιμπεριαλιστικός πόλεμος», αλλά η αλήθεια σάς πονάει: εθνικός δημοκρατικός πόλεμος μέσα στο αναγκαστικό πλαίσιο ενός ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού.

Θέλετε να εξαφανίσετε το εθνικό δημοκρατικό περιεχόμενο τού πολέμου από την σκοπιά τού Ουκρανικού έθνους, διότι τούτο δεν χωράει στα αποτυχημένα μαρξιστικά ή «μαρξιστικά» σχήματα τής κοιμισμένης σκέψης σας, η οποία πέραν των αναλυτικών αδυναμιών της σας οδηγεί, επιπλέον, στην ανοιχτή πολιτική ανηθικότητα και στον ξεδιάντροπο κυνισμό.

 

You like to lull your thinking with spells like "imperialist war", but the truth hurts you: national democratic war within the forced framework of an imperialist rivalry.

You want to eliminate the national democratic content of the war from the point of view of the Ukrainian nation, because it does not fit into the failed Marxist or "Marxist" schemes of your sleeping thought, which, in addition to its analytical weaknesses, leads you, moreover, to openly political immorality and to shameless cynicism.

 

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

 

 

Σημειώσεις για τους πανηλίθιους.

 

Two months ago, I saw in a post by a Stalinist fool, a member of Tudeh, that he was confusing the Cossack cross with the Celtic cross, which (Celtic cross) is now used by the Western far-right. The Cossack cross was on a t-shirt worn by the Prime Minister of Ukraine, the hero-clown who annoys all the super-revolutionaries of the planet (how dare he be a bourgeois politician and a democrat? He spoils the sentiment of all sectarianists).

The stupid Stalinist wanted to be convinced by Russian propaganda and was convinced, without a reservation.

The Stalinists, but not only them, unfortunately, are also the ones who call the war in general "imperialist", tarnishing the just and honest defensive democratic struggle of the Ukrainian people.

 

---

 

 

Κουτσούμπας Χασάπας τής γειτονιάς, και Όργουελ.

Είναι γνωστή η ιστορία τής κατάδοσης από μέρους τού Όργουελ κάποιων (μάλλον) φιλοσοβιετικών και πρακτόρων τής KGB στην Βρετανία.

Ο Όργουελ τους κατέδωσε στις μυστικές υπηρεσίες τής Βρετανίας, με μια μυστική επιστολή/αναφορά του.

Όλα αυτά ελέγχονται ως προς την αξιοπιστία τους, και ως προς την ενοχή όλων, τού Όργουελ και των σταλινικών που ο Όργουελ κατέδωσε.

Λάθος πολιτικό τού Όργουελ, εφόσον το ορθό θα ήταν απλά να τους καταγγείλει φέρνοντας στην δημοσιότητα την περίπτωσή τους. Αν όλα αυτά ισχύουν, όπως προείπα.

Πάντως, σε κάθε περίπτωση, ο κάθε Κουτσούμπας Χασάπας τής γειτονιάς, πρέπει να κατανοήσει κάποτε ότι το να είσαι χαφιές ρουφιάνος πράκτορας τής KGB, δεν αποτελεί (δεν αποτελούσε) μια καθαρή ιδιότητα για την οποία δεν πρέπει να δώσεις αναφορά στην ιστορία και να κριθείς στο δικαστήριο της.

Και εν πάση περιπτώσει, ο Όργουελ ως αντικομμουνιστής αριστερός σοσιαλδημοκράτης (μέλος τού φαβιανού εργατικού κόμματος τής Βρετανίας) έκανε αυτό το επαίσχυντο που έκανε, αν τελικά το έκανε, αλλά προσέφερε σημαντικά εργαλεία για την κατανόηση τού νεωτερικού αυταρχισμού, το έκανε με ταλέντο και λιτά εκφραστικά μέσα, ενώ ο Κουτσούμπας και τα κουτσουμπάκια τι έχουν να προσφέρουν;

Μαγκιές και ταξικές κλανιές;

Συγνώμη που παραφέρομαι πάλι, αλλά δεν αντέχονται οι άνθρωποι αυτοί πλέον.

 

---

 

Άντε τούς συγχώρεσα κάπως με το «κουρδικό», αλλά με το «ουκρανικό» έσπασε κάθε εσωτερικός δεσμός μαζί τους. Είναι αμετανόητοι υποστηρικτές κάθε εγκληματικού μη-δυτικού καθεστώτος αν τούτο κοντράρει την Δύση, όπως επίσης είναι ορκισμένοι εχθροί όποιου λαού ή κοινωνικού υποκειμένου βρίσκεται στην ανάγκη να συμμαχήσει με την δύση για να επιβιώσει (όπως οι Κούρδοι, οι Ουκρανοί, οι Πολωνοί και άλλοι), και με τους αμετανόητους αυτού τού τύπου δεν υπάρχει ελπίδα συνεννόησης, συμμαχίας, και κυρίως δεν υπάρχει δυνατότητα εμπιστοσύνης ακόμα υπό το ελάχιστο των συνθηκών εκείνων που απαιτούν συνεννοήσεις μεταξύ ετερογενών ιδεολογικών και πολιτικών υποκειμένων.

 

---

 

Apart from theorizing and other ideological assumptions, I have to say from the point of view of a dailywageslave in a semi-western frontier country:

Neither the left nor anarchism helps us to overcome the limits of our thinking, our "national" self, for example, they sinks us deeper into the mud of bourgeois mutual-heterodeterminations.

This happens at every moment, and not only in reference to the "mistakes of the past".

As a learned worker and not as a professional intellectual, I have to say that I am obliged to defend these limits of my thinking as long as those in Left/and/anarchism who refer to them instructively in order to "reform" me, and to overcome them, they fall into such glaring errors and vulgarities like in the Kurdish and Ukraine issue.

 

---

 

Ένα παράδειγμα, για να τελειώνουμε κάποτε, και να δείξουμε σε μερικούς εντός και εκτός Ελλάδας, ποιο είναι το πρόβλημά μας με την αριστερά, τον αναρχισμό και άλλα βαρύγδουπα, τουλάχιστον εντός αυτής τής χώρας που ζω:

Η Τουρκία θα επιτίθεται στην χώρα μας και εσείς θα ψάχνετε τρόπο να αντιμετωπίσετε τον ταξικό εχθρό εντός της; Ξεχάστε μας, έτσι απλά. Στην καλύτερη περίπτωση, για εσάς.

 

---

 

An example, to finish, and to show some inside and outside Greece, what our problem is with the left, anarchism and other nonsense, at least within this country where I live:

Turkey will attack our country and you will be looking for a way to deal with the class enemy within it? Just forget about us. At best, for you.

Long live Ukraine, long live Greece, long live Kurdistan!

 

---

 

 Τι νομίζετε ότι ψάχνει ο Τσίπρας τόσο καιρό; ένα νέο ακροδεξιό κλειδί για να πάρει πάλι την εξουσία.

 

---

 

Τα λέω χύμα, για να τελειώνουμε: Τι κοινό έχει η ελληνική ακροδεξιά και η ελληνική αριστερά; Είναι εθνοπροδότες.

 

I say them in bulk, to finish: What do the Greek extreme right and the Greek left have in common? They are traitors of nation.

 

---

 

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Επιστρέψανε στην «καθαρή μορφή» τους..

 

Επιστρέψανε στην «καθαρή μορφή» τους, την ανακάλυψαν, κι έτσι νόμισαν ότι κρύφτηκαν για πάντα ασφαλείς εντός τής πιο «άυλης» εκδοχής τού Ιδανικού τους, αλλά Κρίμα!

Δεν κρύβεται για πάντα ο βαθύτερος αυταρχισμός τής Ουτοπίας, ειδικά εκεί όπου απεκδύεται όλων των εξωτερικότερων υποστασιοποιήσεων του για να αποκαλυφθεί γυμνός και τον Φαλλό κρατών με το έμβλημα μιας εξουσίας-κυριαρχίας που έχει σαν μοναδική αναφορά της το «νόημα» τού «εσωτερικού εχθρού».

Δεν χρειάζεται ο απολυτοκράτης Δεσπότης την υλική υπόσταση τού Κράτους, δεν την χρειάζεται την αστυνομία, εξοπλισμένος με μια κεντρική Ιδέα μόνον, με ένα κεντρικό Νόημα μόνον, ότι υπάρχει δίπλα μας ένας «εσωτερικός εχθρός», ταξικός εθνικός ή το κράτος το ίδιο, και το έχει έτοιμο το Κράτος, το έχει έτοιμο το μπουντρούμι, το έχει έτοιμο το τρομοκρατικό πιστόλι, την έχει έτοιμη την εξουσιαστική συμμορία. Ποιος νοιάζεται τότε για Κράτη και Θρόνους, ποιος νοιάζεται τότε για θεσμούς και επισημότητες; τα έχει όλα χωρίς να εκτίθεται δια τής επαίσχυντης δημοσιότητάς τους.

Κι ο Κομισάριος Υπουργός είναι, αλλά ξέρετε πόσες δεκαετίες μπορείς να περάσεις αμέριμνος, θύτης και θύμα, αν (κάνεις ότι) δεν το καταλαβαίνεις; Ο υπέρτατος εξουσιαστικός σπασμός τής σεκταριστικής χολέρας: έγιναν όλοι αναρχικοί ή αναρχίζοντες, και η μαυροκόκκινη σημαία με το «Α» εντός τού κύκλου, ως μια κινούμενη κολυμβήθρα τού Σιλωάμ ανεμίζει πρώτη σε όλες τις πορείες τού «ιερού σώματος» καθαρίζοντας τούς απολυτοκράτες από όλες τις ενοχές τους, έτσι νομίζουν.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

DakhaBrakha "Vesna"

Taras Shevchenko | To Osnovianenko - Poetry of War/Poetry of Victory from Ukraine

"Ой там на горі"

Σημειώσεις για την αθλιότητα τής πλειονότητας των νεωτερικών επαναστάσεων και των νεωτερικών ριζοσπαστών.

 

Μπορεί να ζεις σε έναν μικρόκοσμο όπου υπάρχει αδικία και η εξουσία -και εκεί- συνθλίβει τη ζωή, μπορεί να διαμαρτύρεσαι δικαίως για ό,τι συμβαίνει μέσα σε αυτόν, αλλά η οπτική σου γωνία να είναι τόσο θλιβερά προσαρμοσμένη στο εσωτερικό αυτού τού μικρόκοσμου, ούτε καν σε αυτόν ως συγκεκριμένο μέρος ενός ευρύτερου συστήματος, ώστε τελικά να καταλήγεις να τον αναπαράγεις με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, χειρότερα κι από τούς καταπιεστές. 

Για τι πράγμα μιλώ; 

Όποιος έχει την μύγα ας..μυγιαστεί.

--

 

Η θεωρία ότι δεν υφίστανται σχετικά καλύτερες καπιταλιστικές συνθήκες, ποτέ και πουθενά, ως ευμετάβλητες προς το χειρότερο έστω, είναι μία ανίκητη θεωρία. 

Παραδίδομαι, αφοπλίζομαι εμπρός της, και αποφασίζω να γίνω ξανά ένας (όχι κοινότοπα) ρομαντικός σκεπτικιστής (υπάρχει κι αυτό, όλα υπάρχουν στο μεγάλο βιβλίο τού στοχασμού ακόμα κι ως υποσημειώσεις). 

Νενικήκατε αγελάδες τού σκότους, ό,τι πείτε από εδώ και στο εξής, δεν θα χαλάσουμε κι άλλο τις ήδη χαλασμένες καρδιές μας. 

Εδώ καράβια χάνονται βαρκούλες αρμενίζουν, το όλο πρόβλημα εξάλλου είναι να μην στεναχωρήσουμε άλλο τούς γνωστούς ηθικούς ανθρώπους.

--

 

Ας πιάσω το νήμα ξανά λοιπόν. 

Η μετατροπή τής βεστφαλιανής κρατικής-πολιτικής μεταφυσικής σε τυφλό οδηγό προς κάποιαν υποτιθέμενη εσωτερικότητα ενός κοινωνικού πεδίου, το οποίον έτσι κατασκευάζεται ως μια φανταστική σκηνή κάποιου ταξικού μελοδράματος, ενίοτε μάλιστα υπό το ασθενές φως μιας κάποιας επαρχίας τού δυτικού κόσμου, παρήγαγε το κωμικόν τέρας τής αριστερής ή αναρχικής εκδοχής της. Το κωμικόν τής υπόθεσης δεν ταυτίζεται με την κωμικοτραγικότητα που υπάρχει πάντα όταν έχεις κι ένα δίκιο ρε αδελφέ. 

Και το έχεις bro, αλλά τι να σε κάνω, τέτοιος βλαξ που είσαι;

--

 

Το πρόβλημα δεν είναι μόνον αν η κεντροδεξιά φιλελεύθερη αστική τάξη είναι και ακροδεξιά και νεοφιλελεύθερη, αλλά επίσης αν η αντιπολίτευση σε αυτήν είναι αντι-φιλελεύθερη. 

Μη γελιέστε, η κριτική στον νεοφιλελευθερισμό σε χώρες όπου υπάρχει ένα τέτοιο ιδεολογικό σύστημα, όπως το ιχνογράφησα μόλις, είναι μερική ψευδής και μάλλον κακοήθης, εφόσον συμπαρασύρει (ως κριτική) και τον φιλελευθερισμό εν γένει. Μόνον σε χώρες όπου υπάρχει ισχυρή αντι-φιλελεύθερη ακροδεξιά και ισχυρή αντι-φιλελεύθερη άκρα αριστερά και αναρχία, υπάρχουν ύβρεις όπως «είσαι φιλελέρας» και άλλα, όχι πλέον γραφικά. 

Αντίθετα στο Ιράν, λόγου χάριν, αν είσαι εχθρός τού θεοκρατικού καθεστώτος, είναι τιμητικό να ονομάζεις κάποιον φιλελεύθερο ή να σε ονομάζουν έτσι, ακόμα και αν είσαι μαρξιστής, οι δε μαρξιστές ασκούν κριτική στον αστικό φιλελευθερισμό (και τον νεοφιλελευθερισμό) θεωρώντας ταυτόχρονα θετικό το γενικό πρόσημο αυτού τού «όρου». 

Η μέρα με την νύχτα. 

Μπορείς να συνεννοηθείς με έναν Ιρανό αριστερό μια χαρά, χωρίς να σκοντάφτεις στον «όρο» αυτό σαν να είναι ένας δείκτης «σατανικότητας», ή απλά «ο καμένος φυσάει και το γιαούρτι», για Μαρίες Αντουανέτες θα μιλάμε τώρα;

--

 

Όταν το ορολογικό πρόβλημα μετατρέπεται σε επίσης -και εμμονικά- ονοματολογικό πρόβλημα...υπάρχει πρόβλημα.

--

 

Ο (μετα-)δομισμός έπεσε από τον ουρανό, ένα βράδυ χωρίς αστέρια, μας λέει ο Άκης Γαβριηλίδης. Τον πιστεύω. Με τον Βερναρδάκη έπιναν μπύρες, και πίνω μπύρες πίνω μπύρες.

--

 

Μια «διαλεκτική» που θα υπερέβαινε την «μεταφυσική» τού οικουμενικού ανθρωπισμού αλλά και των «αρνήσεων» του (δομισμός-μεταδομισμός), κι ας ήταν κι αυτή «μεταφυσική», δεν θα έπρεπε βέβαια να στηριχθεί σε κάποια ξαναζεσταμένη σούπα «περί εθνικών και πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων». 

Το ζήτημα είναι η συνείδηση τού ορίου, τού συνόρου, με όλες τους τις ευπλαστότητες και ακαμψίες τους, με όλες τους τις διαστρωματώσεις τους, σε όλο το φάσμα τού νοητού και τού «πραγματικού», στον μοναδικό τόπο που είναι μη-τόπος.

Φαίνεται μεγαλόσχημο, αλλά μπορεί να είναι μόνον ένα ημερολόγιο ανίας και απελπισίας, αγωνιάς, εφόσον όλα αυτά ξεκινάνε από μιαν μη επίγνωση από την σκοπιά τής εκάστοτε «ενδοχώρας».

--

  

Η ελληνική αστική τάξη είναι γεμάτη αντινομίες και αντιφάσεις, όχι μόνον «οικονομικού» τύπου, ενώ το «κίνημα» διακρίνεται για την συνοχή του (παρά τις όποιες -και εκεί- αντινομίες-αντιφάσεις). Η συνοχή αυτή προβάλλεται και στον αντίπαλο. «Ωραία πράγματα», για μια χώρα εντός-εκτός συνόρων κάποιας ασταθούς «Δύσης».

Τι να πρωτοπώ και να τι να πρωτοφοβηθώ σε αυτό το ανάγλυφο;

Δεν προλαβαίνω ούτε να περιγράψω απλά τις πολλές καταστροφικές δυνατότητες του.

Πάντως οφείλω να πω, άλλη μια φορά, ότι αυτοί που μού προκαλούν μεγαλύτερο τρόμο δεν είναι οι Έλληνες αστοί που έχουν-περιέχουν μια δυνατότητα κάποιας κατά τύχη σύμπτωσης με τα μεταβαλλόμενα γεωπολιτικά δεδομένα, αλλά οι «εμείς εμείς οι μόνοι συνεπείς». 

Οι Έλληνες αστοί ποντάρουν πάλι εκεί που πόνταραν πάντα, στην Δύση, και ό,τι προκύψει για αυτούς και την κοινωνία, πότε ασφάλεια και σωστές επιλογές (υπέρ τής Αντάντ και περισσότερο υπέρ των Συμμάχων εναντίον των Ναζί) (παλιότερα και επέκταση εις βάρος τού Οθωμανού Βρυκόλακα) και πότε ήττα και υποταγή μετά από ένα «άδειασμα» από τους Δυτικούς.

Το «κίνημα» που ποντάρει; ούτε αυτό ξέρει ακριβώς πέραν γενικοτήτων και ρεαλιστικών προσαρμογών, όσον αφορά στα γεωπολιτικά, σε μια «πρώτη φάση», αλλά ξέρει όμως πως το κυριότερο είναι η «εσωτερική στο έθνος ταξική-κοινωνική πάλη».

Ας το προσέξουμε αυτό το τελευταίο, διότι είναι «όλα τα λεφτά» όπως λένε στα καφενεία.

Στην πραγματικότητα, δια μιας ανατριχιαστικά ολικής συνέπειας σε σχέση με τις μυστικιστικά νοούμενες ριζοσπαστικές αρχές του, το κίνημα στην Ελλάδα αποτελεί έναν ιδανικό αντιπρόσωπο τού αριστερού διεθνισμού-οικουμενισμού κατά την αντίληψη τού οποίου κάθε «εξωτερική απειλή» δεν είναι τίποτα μπροστά στην «εσωτερική στο έθνος-μπλιάχ ταξική απειλή τού δυτικόδουλου ή δυτικού/δυτικόφιλου αστού-εχθρού».

Το να το λες αυτό στο Βέλγιο ή στην Ολλανδία, ή και αλλού εκτός Δύσης, όντας έχοντας εξασφαλίσει την παγιότητα των εθνοκρατικών συνοριοθετήσεων, εντάξει, λογικό είναι.

Το να το λες αυτό στα όρια, πάνω στα όρια, εντός-εκτός Δύσης, σε έναν τόπο όπου η ίδια η Δύση έχει ορίσει εξαρχής ως εξωτερικό-εσωτερικό όριο της, σε αναφορά προς την «ανατολή» ή γενικά τον μη-δυτικό χώρο, το να το λες λοιπόν αυτό, δείχνει πόσο επικίνδυνα ανόητος ή ανόητα επικίνδυνος ως αφελής είσαι, αν και τυχοδιώκτης.

Ποια είναι τα σχέδια αυτού τού «κινήματος» σε περίπτωση που πρέπει να διαφυλάξει τα δικά του όρια και σύνορα; ας μην τα ονομάσει «κρατικά ή εθνικά σύνορα» διάολε. 

Ούτε που ξέρει, ούτε θέλει να ξέρει, αυτό που το νοιάζει είναι να ξεκαθαρίσει τούς λογαριασμούς του με τον «εσωτερικό ταξικό εχθρό» και αυτό το πράττει σε πλήρη συνέπεια προς το ιδεολογικό, φιλοσοφικό (ναι, φιλοσοφικό) αξιακό και επιστημολογικό «φορτίο» που φέρει ως άλλος ένας αντιπρόσωπος τής θεϊκής βασιλείας επί της γης.

Όπως είπα, δεν πρόκειται για μιαν «εθνική ιδιομορφία» αλλά για έναν ιδεατό τύπο αριστερού-αναρχικού ιδεαλισμού σε έναν ακόμα παντελώς ακατάλληλο τόπο για να ακολουθεί κάποιος (άρα και ένα κίνημα) ιδεατούς τύπους.

--

 

Το βεστφαλιανό δόγμα περί μιας εδαφικά εσωτερικής συνεκτικής κατάστασης Κυριαρχίας, όπως επεκτείνεται ως δόγμα στο υπο-δόγμα περί ενός «εσωτερικού εχθρού» που απειλεί πάντα αυτή την ειδική κατάσταση Κυριαρχίας, δεν έχει αναιρεθεί, έστω θεωρητικά, από την αριστερά και τον αναρχισμό, το αντίθετο, έχει αναχθεί σε μυστική-μυστικιστική απόλυτη οντολογική αρχή.

Δια ευθέων οικειοποιήσεων και δια παραπλανητικών αντιστροφών.

Όλο αυτό έχει συμβεί προτού εμφανιστεί ο Κ.Σμιτ στο παζάρι των ιδεών, πολύ πριν.

Η αριστερά και ο αναρχισμός, σε συνέχεια προς το γιακωβίνικο έκτρωμα, συναποτελούν πρωτομάστορες τής νεωτερικής ολοκληρωτικής κυριαρχίας, όντας μη μοναδικοί βέβαια σε αυτή την δημιουργία.

--

 

Η αναγωγή των βεστφαλιανών δογμάτων και υπο-δογμάτων σε μυστικιστικές αρχές «λαϊκών κινημάτων», οδηγεί σε μια πληθώρα καταστροφών.

--

 

Ο Ναπολέων ήρθε πολύ γρήγορα μετά τον Ροβεσπιέρο, για να πιστέψουμε το παραμυθάκι ότι ο Ροβεσπιέρος ήταν αθώος.

--

 

Οι πάντα έτοιμοι για ιδεολογικές-ηθικές εκκαθαρίσεις μαρξιστές και αναρχικοί, όταν τους μιλάς για τον ρόλο τους στην ανάπτυξη και εδραίωση τής νεωτερικής Κυριαρχίας, σού προτάσσουν την αντίρρηση ότι παραβλέπεις την «ταξική πάλη»*.

Τους αντιπροτάσσω το εξής «πραγματολογικό» (αλλά) και θεωρητικό επιχείρημα:

Πείτε μου ρε παλικάρια τής αμάχης και τής αναταραχής, πότε η «ταξική πάλη» όπως ΕΣΕΙΣ την εννοείτε και βιώνετε, δεν καταλήγει σε μιαν πάλη ενάντια σε έναν «εσωτερικό εχθρό», και αν βρείτε πότε και πως δεν καταλήγει με αυτόν τον τρόπο τότε εγώ δεν είμαι ο Γιάννης Τζανάκος αλλά ο Χαλίφης τής Βαγδάτης.

Η Ιστορία δεν είναι ένα γαϊτανάκι αιματηρών επαναλήψεων που πρέπει να γίνουν, γιατί κάποιοι «έκαναν κι ένα λαθάκι, και θα το επιδιορθώσουν», αλλά ένα Δικαστήριο που κάποτε εκφέρει τελειωτικές καταδικαστικές Κρίσεις.

Βρείτε μου την ταξική πάλη που διάολε με ενδιαφέρει κι εμένα, βγάλτε από πάνω σας την αέναη βεστφαλιανή-γιακωβίνικη δαιμονολογία που καταλήγει ενίοτε να σας καθιστά κι εσάς θύματά της, και μετά ελάτε να τα πούμε.

 

 * [την οποία αυτοί αποκαλύπτουν από την σκοπιά των εκμεταλλευόμενων, και η οποία αποτελεί την ουσιώδη έκφραση τής γενεσιουργού αιτίας όλων των πολιτικών και κοινωνικών δεινών που είναι η ταξική-εκμεταλλευτική «οικονομική δομή», μεταξύ των οποίων δεινών είναι (και) η απολυταρχική δομή τής κυριαρχίας κ.λπ].

--

 

Μετριασμοί.

Ο όρος τού ολοκληρωτισμού είναι ένας αμφιλεγόμενος όρος που εν μέρει αποκαλύπτει και εν μέρει συγκαλύπτει ειδικές μορφές τού κοινωνικού και πολιτικού απολυταρχισμού στην νεώτερη εποχή.

Η πιο χρήσιμη λειτουργία του έγκειται στην δια τής υπολειμματικής γενικότητάς του «πλεονάζουσα» διαφοροποίηση (εντός τής ευρύτερης πολιτικο-οντολογικής ταυτότητας που σημασιοδοτεί) μεταξύ δεξιού και αριστερού/αναρχικού απολυταρχισμού:

Ο δεξιός απολυταρχισμός είναι ΚΑΙ ολοκληρωτισμός αν και περιέχει επιπλέον την φασιστική «όξυνση» του, ενώ ο αριστερός/αναρχικός απολυταρχισμός είναι ΚΑΙ ολοκληρωτισμός χωρίς όμως να είναι φασισμός.

Νομίζω όμως πως η γενική ουσία τού όρου τού απολυταρχισμού, όπως και η γενική ουσία τής σύγχρονης ειδικής μορφής του, αποτελούν καλύτερους ορικούς/ορολογικούς προσδιορισμούς/καθορισμούς τού νεωτερικού αυταρχισμού, τού αυταρχισμού εν γένει.

--

 

Ιωάννης Τζανάκος