Παρασκευή 17 Μαρτίου 2023

They will live without bosses masters and despots. This and Nothing else.

 
Can we imagine mature communism, perhaps even early communism, without a state at all? 
I don't find a logical justification for the complete disappearance of the democratic state, in a bunch of issues (such as the state guarantee of social security, pension and health), but this nexus of issues is one thing and another thing to imagine a superstate. 
We must someday learn to separate the structural levels of reality and try to hope for more only if we limit our gaze to what we can actually achieve even in a socialist revolution.
The most important perhaps possible but still unapproachable practical issue regarding workers' and social self-government is how we will unite in a coherent democratic form the direct democracy of the producers with the total representative form of this democracy and how this workers' democracy will be legislative body without being a "state".
 
In the only issue that I don't support the long-term final disappearance of the state, is in the state guarantee of social security of pension and helth of eldery.
 
The critique of wage slavery now presupposes a critique of labor power, although the critique of labor power must always presuppose the critique of wage slavery.
All the foggy philosophical problems of the 20th century are a mystified expression of this class-worker social and political revolutionary question.
 
The contemporary radical neo-Nietzschean theory of "body" (Badiou, Foucault, etc.), despite its epistemic achievements, spins the chains of the determination "labour power" within their corporeal self-determination, which remains as determination limited in the determination of "labour power" determination.
We need a new hegelian/neomarxist theory of the ''labour power''.
 
The expropriated working human lives his life confined to a reproduced body, to a limited bodysensibility, but it wants to break the chains of this limitation and be come up as a full and dignified human entity, that no longer to be seen as an a expendable physical body and a limited to the needs of material reproduction, entity.
The destruction of wage slavery and private property is the first necessary step for the freedom of human qualities and their self-determination.
 
Communism is the idea of a tortured working body that wants to live as a human.
 
In Communism people will not be called "Communists".
They will live without bosses masters and despots.
This and Nothing else.
 
Ιωάννης Τζανάκος
 
 
 

 
 

Τετάρτη 15 Μαρτίου 2023

Χωρίς δημοκρατικό κράτος, και ειδικότερα χωρίς δημοκρατικό εργατικό κράτος, δεν υπάρχει διασφάλιση τής ανθρώπινης ζωής..

Τέρμα τα σεκταριστικά παραμύθια.
Σας έχω βαρεθεί άχρηστοι.
Χωρίς δημοκρατικό κράτος, και ειδικότερα χωρίς δημοκρατικό εργατικό κράτος, δεν υπάρχει διασφάλιση τής ζωής, τής υγειονομικής και κοινωνικής ασφάλειας, για τους εργαζόμενους και τους ηλικιωμένους, τους αναπήρους και τα παιδιά.

Σε 4 ξεχωριστές δημοσιεύσεις μου που αποτελούν μια θεματική ενότητα έχω αποδείξει αυτόν τον ισχυρισμό μου, και δεν έχω λάβει ούτε πρόκειται να πάρω συγκεκριμένη απάντηση από τους γνωρίζοντες πως θα κάνουν επανάσταση αλλά μη γνωρίζοντες πως να μοιράσουν δυό γαϊδουριών άχυρο.

 

Ιδού:


Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2021
3 τρόποι διασφάλισης τής κοινωνικής ασφάλισης, και οι 3 εφικτοί μόνον ως κρατικοί τρόποι.
Στην καρδιά τού θέματος:
1.
Όταν υπάρχει εμπόρευμα/χρήμα ως δομικό στοιχείο ενός καπιταλιστικού συστήματος, η κοινωνική ασφάλιση μπορεί να διασφαλιστεί αληθινά μόνο μέσω ενός Νόμου περί αναγκαστικότητας των εισφορών που σχηματίζουν το κρατικό ασφαλιστικό Κεφάλαιο το οποίο είναι αναγκαίο για να υπάρξουν οι συνταξιοδοτικές και υγειονομικές καλύψεις που είναι απαραίτητες για να ζήσει με αξιοπρέπεια ο/η εργαζόμενος/-η.
Και η τήρηση τού Νόμου αυτού, και η τήρηση τού Νόμου ως προς την απόδοση των συνταξιοδοτικών-υγειονομικών παροχών, μπορεί να υπάρξει μόνον μέσω μιας μορφής κράτους.
2.
Όταν υπάρχει εμπόρευμα/χρήμα ως δομικό στοιχείο ενός [μεταβατικού] σοσιαλιστικού συστήματος, ισχύει περίπου το ίδιο:
Η κοινωνική ασφάλιση μπορεί να διασφαλιστεί αληθινά μόνο μέσω ενός Νόμου περί αναγκαστικότητας των εισφορών που σχηματίζουν το κρατικό ασφαλιστικό χρηματικό πλεόνασμα το οποίο είναι αναγκαίο για να υπάρξουν οι συνταξιοδοτικές και υγειονομικές καλύψεις που είναι απαραίτητες για να ζήσει με αξιοπρέπεια ο/η εργαζόμενος/-η.
Και η τήρηση τού Νόμου αυτού, και η τήρηση τού Νόμου ως προς την απόδοση των συνταξιοδοτικών-υγειονομικών παροχών, μπορεί να υπάρξει μόνον μέσω μιας μορφής κράτους.
3.
Σε ένα πιθανό μη-εμπορευματικό μη-εγχρήματο αταξικό σύστημα, δεν χρειάζεται «χρηματική ή λογιστική» «αποταμίευση», εφόσον δεν θα υπάρχει χρήμα εμπόρευμα, αλλά είναι ακόμα περισσότερο αναγκαία μια κρατική-έννομη αρχή διασφάλισης των συνταξιοδοτικών και υγειονομικών καλύψεων.
Γιατί όμως;
Μήπως θα έπρεπε ως εργαζόμενοι να εμπιστευτούμε την «εργατική» ή «αταξική» ή «ελευθεριακή μη-ιεραρχική» κοινωνία ή κοινότητα, ότι όταν θα βρεθούμε σε ανάγκη να μας θρέψει ή να μας περιθάλψει, θα το κάνει;
Σώπα!
Αν κρίνω από τη συμπεριφορά των ιδεολογικών και φαντασιακών «προπομπών» της, και αν φανταστώ σκεπτόμενος τις «τωρινές» απαιτήσεις τους απέναντι στις σημερινές «τετριμμένες» υπάρξεις μας, αν τυχόν και βρεθούμε στην ανάγκη να στηριχθούμε πάνω τους, είμαι σίγουρος ότι χωρίς έστω ένα εργατικό κράτος, και μάλιστα ένα δημοκρατικό εργατικό κράτος, ότι θα μας άφηναν να ψοφήσουμε.
Φανταστείτε αν για να αποφύγουμε τα καπιταλιστικά δεσμά θα ήμασταν υποχρεωμένοι χωρίς κανένα Νόμο και Κράτος να διαπραγματευόμασταν συνέχεια, «ελευθεριακά» ή «μαρξιστικά», για το αν θα πρέπει να έχουμε ή να μην έχουμε την υποστήριξη τής «κοινότητας» ειδικά όταν θα ήμαστε άρρωστοι ή γέροι.
Ο Πολ-Ποτ πέθανε, και δεν θα τον αναστήσουμε ακόμα και σε «αναρχική» μορφή.
---
 
Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2021
Τα αντικρατικίστικα σεκταριστικά παραμύθια τής υπερεπαναστατικής Χαλιμάς και η κοινωνική ασφάλιση
.
Εμείς οι σοσιαλιστές εργαζόμενοι είμαστε ακόμα έκπληκτοι με την κοινωνική αποστασία των υπερεπαναστατών σεκταριστών, όπως τούτη εκφράζεται έμπρακτα, αν και κάπως ύπουλα, με την ταξικίστικη-σεκταριστική εγκατάλειψη τού κοινωνικού κράτους πρόνοιας ως πρακτικού κοινωνικού μηχανισμού και ως ριζοσπαστικού ταξικού αιτήματος.
Ξέρουμε ότι ο νεοφιλελευθερισμός, ως έκφραση τής δομικής επιθετικότητας τού μεγάλου ιδιωτικού εθνικού και υπερεθνικού Κεφαλαίου, έχει στο μόνιμο στόχαστρό του το κοινωνικό κράτος πρόνοιας και το δημόσιο-κρατικό ασφαλιστικό σύστημα.
Ξέρουμε ότι έχει πετύχει τον σκοπό του να το αποδομήσει όπου υπήρξε και να εμποδίσει την ανάπτυξή του όπου θα μπορούσε να υπάρξει.
Αυτό που δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε μέχρι να εμφανιστεί ήταν τη στάση όχι μόνον τής «δεξιάς» σοσιαλδημοκρατίας αλλά και τής αριστερής ή αριστερίστικης σοσιαλδημοκρατίας.
Αυτό που πραγματικά ήταν εξοργιστικό όταν το είδαμε ήταν η βαθιά υποχώρηση των αντικαπιταλιστών-αντικρατιστών και η στρατηγική υποταγή τους στον νεοφιλελευθερισμό.
Για τούς «δεξιούς» σοσιαλδημοκράτες μιλάνε και φλυαρούν όλοι οι υπόλοιποι «μη-δεξιοί».
Για τον εαυτό τους όμως δεν μιλάνε.
Τι δεν λένε:
1.
Οι πιο «συνεπείς», οι αντικαπιταλιστές-αντικρατιστές, δεν λένε ότι πίσω από τον επιδερμικό υπερεπαναστατισμό τους δέχονται να μην υπάρχει και στον καπιταλισμό και στον μετα-καπιταλισμό [σοσιαλισμό, κομμουνισμό, αναρχία κ.λπ] νομική, άρα κρατική εγγύηση των συντάξεων και των υγειονομικών-ιατρικών καλύψεων των εργαζομένων.
Άρα πίσω από τις ταξικές κραυγές τους για την διατήρηση τού δημόσιου κοινωνικού ασφαλιστικού συστήματος, ορίζοντάς το ως μόνον-δημόσιο, θέτοντας την εγγύηση τής δημόσιας υπόστασής του ανεξάρτητα από την κρατική-νομική εδραίωσή της, υπάρχει βαθιά συμφωνία με τον νεοφιλελευθερισμό.
2.
Οι αριστεριστές σοσιαλδημοκράτες, τύπου Σύριζα και Μέρα25, ακολουθώντας την ίδια σεκταριστική γραμμή [όντας και σε συμμαχία με τους ακραιφνείς σεκταριστές], προβαίνουν στην ίδια ακριβώς στρατηγική αποσύνδεση «μεταξύ» κράτους και δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος, ώστε να ακολουθήσουν «ντροπαλά» την στρατηγική επιλογή τού νεοφιλελευθερισμού να αποσπάσει το κράτος από κάθε μόνιμη και στρατηγική ασφαλιστική υποχρέωση.
Δέχονται κι αυτοί, στα πλαίσια μιας ψευδοκεϋνσιανής «νεοκεϋνσιανής» λογικής, την απορρύθμιση, και απαρνούνται το πολιτικό καθήκον να απαιτήσουν την μονιμότητα των κοινωνικών δημόσιων δαπανών, απαρνούνται την δημοσιονομική παρέμβαση, την κυριαρχία στο νόμισμα, και άλλα, παρουσιάζοντας τον νεοφιλελευθερισμό ως «νομοτέλεια».
Σε μια άλλη δημοσίευση θα δείξω πως η γραμμή των σεκταριστών υπηρετεί τον καπιταλισμό, αλλά επιπλέον εκφράζει το αγριανθρωπικό και αντεργατικό-αντιλαϊκό όραμά τους για τον «σοσιαλισμό από τα κάτω» ή τον αγριανθρωπικό νεοσταλινικό «μετακαπιταλισμό» τους.
--
 
Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2021
Ο αλαζονικός αυταρχισμός των «άφοβων» αντικρατιστών. Κράτος πρόνοιας και εργατική τάξη.
 
Υπάρχει ένας τρόπος, ένα στυλ ριζοσπαστισμού, το οποίο άνθησε μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, και πέραν των ούτως ειπείν «θετικών» πτυχών του σημαίνει την ανάδυση ενός νέου αυταρχισμού.
Θα μπω χωρίς άλλους προλόγους στην καρδιά τού θέματος, τοποθετούμενος μέσω κριτικών-ρητορικών ερωτημάτων και απαντήσεων:
1.
Έχουν μερικοί «ριζοσπάστες» την στοιχειώδη επίγνωση τι σημαίνει για έναν καθημερινό εργαζόμενο η διασφάλιση ότι όταν γεράσει ή όταν αρρωστήσει βαριά, θα έχει μια σύνταξη;
Έχουν μερικοί «ριζοσπάστες» την στοιχειώδη επίγνωση τι σημαίνει για έναν καθημερινό εργαζόμενο η διασφάλιση τής υγειονομικής φροντίδας του αν την χρειαστεί;
Η ερώτηση αυτή δεν είναι «λαϊκίστικη», η ερώτηση αυτή σίγουρα δεν είναι «συντηρητική».
Μόνο Λουδοβίκοι και Μαρίες Αντουανέτες τής υπερεπανάστασης στέκονται χλευαστικά απέναντι σε αυτό το «ρητορικό» ερώτημα.
Για έναν/μίαν καθημερινό/-η εργαζόμενο/-η, η διασφάλιση ότι αυτός και οι οικείοι του θα μπορέσουν να έχουν μια σύνταξη όταν δεν θα μπορούν να δουλεύουν άλλο, είναι μια σημαντική διασφάλιση.
Για έναν/μίαν καθημερινό/-η εργαζόμενο/-η, η διασφάλιση ότι αυτός και οι οικείοι του θα μπορέσουν να έχουν υγειονομική φροντίδα αν την χρειαστούν, είναι μια σημαντική διασφάλιση.
Όποιος χλευάζει αυτή την διασφάλιση, όποιος χλευάζει την προσκόλληση των εργαζόμενων [εργατών και μικροαστών] στην διασφαλισμένη σύνταξή τους, είναι άσχετος από την αληθινή ζωή, είναι άσχετος από την ζωή των φτωχών ανθρώπων, είναι άσχετος από την εργατική τάξη, είναι άσχετος από τον ανθρωπιστικό υλισμό, είναι άσχετος από τις ανθρώπινες ανάγκες.
Δεν «είναι» μόνον όλα αυτά.
Είναι ένας νιτσεϊκός αλαζόνας, ένας υπερανθρωπάκος.
Οι υπερανθρωπάκηδες όλων των «ειδών» χλευάζουν την απλή, την τετριμμένη προσκόλληση των καθημερινών ανθρώπων στις διασφαλίσεις, τούς υβρίζουν ως «φοβικούς», τούς χλευάζουν ως «μικροαστούς», τούς κρίνουν, τους περιφρονούν, τους στιγματίζουν ιδεολογικά.
Έχω να τους πω το εξής:
Άκου σεκταριστή υπερανθρωπάκο, ο άφοβος υπερανθρωπισμός σου συντελεί στην ιδεολογική κυριαρχία τού Κεφαλαίου και τού νεοφιλελευθερισμού.
Δεν δικαιούνται να ομιλούν όσοι σαν κι εσένα περιφρονούν τις καθημερινές ανθρώπινες ανάγκες για συνταξιοδοτική και υγειονομική ασφάλιση και μάλιστα μοστράρουν στον καθρέφτη τους το ρολάκι τού αδιάλλακτου αντικαπιταλιστή-αντικρατιστή.
Κι όμως, αυτοί μιλάνε σήμερα, και μιλάνε πολύ.
Κι όσοι όμως από αυτούς όλους τους νεοσεκταριστές υπερασπίζονται τάχα τον δημόσιο χαρακτήρα τής υγειονομικής και συνταξιοδοτικής ασφάλειας, τι ακριβώς λένε και τελικά ακυρώνουν αυτό το ψευδές ενδιαφέρον τους για τους εργαζόμενους;
Δείτε:
2.
Για να υπάρξει διασφάλιση μιας σύνταξης και μιας πλήρους υγειονομικής κάλυψης για τους απλούς εργαζόμενους ανθρώπους, χρειάζεται δια τού Νόμου υποχρεωτική συσσώρευση (όχι απαραίτητα Κεφαλαίου αλλά) κοινωνικών αποταμιεύσεων και κρατική-δημόσια διασφάλιση αυτών των αποταμιεύσεων.
Δεν υπάρχει, ούτε πρόκειται να υπάρξει καλό και αποτελεσματικό για τους απλούς εργαζόμενους συνταξιοδοτικό και υγειονομικό κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα που να μπορεί να στηριχθεί μόνο στις ατομικές αποταμιεύσεις τους, ή στις αποταμιεύσεις τής οικογένειάς τους, ή στις αποταμιεύσεις τής κοινότητάς τους, ή στις αποταμιεύσεις τού εργατικού συμβουλίου τους.
Για να διασφαλιστεί ότι θα συγκεντρωθεί και θα υπάρξει ένα αναγκαίο μέγεθος κοινωνικής αποταμίευσης που δεν θα είναι εξαρχής έρμαιο του ιδιωτικού Κεφαλαίου, ή μιας αυταρχικής ηγεσίας τού κράτους, για να διασφαλιστεί ότι θα συγκεντρωθεί και θα υπάρξει ένα αναγκαίο μέγεθος κοινωνικής αποταμίευσης που δεν θα είναι έρμαιο των εργοδοτών-αφεντικών όσο υπάρχουν αφεντικά, ή δεν θα είναι έρμαιο τής κάθε λογής αυτόκλητης «επαναστατικής κοινότητας», πρέπει η συγκρότησή του να είναι εδραιωμένη και εγγυημένη από τον αναγκαστικό δημοκρατικό Νόμο ως «αναγκαστική εισφορά», και ο δημοκρατικός Νόμος, όπως ο κάθε Νόμος, υπάρχει και αυτός μόνον δια μέσω ενός Κράτους.
Και η τήρηση τού Νόμου αυτού, και η τήρηση τού Νόμου ως προς την απόδοση των συνταξιοδοτικών-υγειονομικών παροχών, μπορεί να υπάρξει μόνον μέσω μιας μορφής κράτους.
Όλα τα άλλα είναι παραμύθια τής υπερεπαναστατικής Χαλιμάς, τα οποία μια χαρά ταιριάζουν στον αγριανθρωπικό κανιβαλισμό τού νεοφιλελευθερισμού και τής νεοακροδεξιάς.
Όπως ταιριάζουν στην νέα ακροδεξιά, όλα αυτά τα υπερεπαναστατικά παραμύθια, ενάντια τάχα στον «μικροαστικό» «φόβο» για την ζωή, ή την «ζωούλα» μας, όπως τη λένε οι «άφοβοι» αλαζόνες, οι «άφοβοι» αυταρχικοί και αλαζόνες που ξέρουν από τη μια να κολακεύουν την εργατική τάξη, την οποία συνήθως την ξέρουν από το κιάλι κι όχι αυτοπροσώπως, και από την άλλη ξέρουν να την υβρίζουν και να την περιφρονούν βαφτίζοντάς την «μικροαστική» όταν ξέρει τι είναι αυτό που την ενδιαφέρει και συμφέρει.
---
 

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2021

Ο αντι-σοσιαλδημοκρατικός ψευδο«κομμουνισμός» τού σεκταριστή ηλίθιου, και η κοινωνική ασφάλιση..

 
Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος νομικός για να κατανοήσει ότι η αναγκαστικότητα και η καθολικότητα τού Νόμου, δημιουργεί μια κοινωνικοχρονική συνέχεια η οποία δύναται σε σημαντικές «περιπτώσεις» νομικής μορφοποίησης τού κοινωνικού γεγονότος να έχει ευεργετικά αποτελέσματα για τους εργαζόμενους πολίτες μιας κοινωνίας.
Ασχολούμενοι (στις προηγούμενες δημοσιεύσεις μας) με το σημαντικό μοντέρνο κοινωνικό αγαθό τής κοινωνικοασφαλιστικής υγειονομικής-και-συνταξιοδοτικής κάλυψης τής ανθρώπινης ζωής, περιγράψαμε το αναμφισβήτητο γεγονός ότι μόνον μια ισχυρή κρατική εγγύηση ενός κρατικά τεθειμένου Νόμου μπορεί να διασφαλίσει την καθολικότητα τής κοινωνικής ασφάλισης μέσω τής έννομης αναγκαστικής κοινωνικής αποταμίευσης [όταν υπάρχει «χρήμα-εμπόρευμα»] και μέσω της έννομης εγγύησης τής τήρησης των έννομα θεσμοθετημένων παροχών (υγείας και σύνταξης) [ακόμα και όταν φανταζόμαστε ένα πιθανό μη-εγχρήματο μη-εμπορευματικό αταξικό σύστημα].
Δεν μπορούμε να σκεφτούμε καλύτερη και πληρέστερη γενική διασφάλιση τής εγγύησης τής κοινωνικοχρονικής άρα και κοινωνικής συνέχειας που δημιουργείται δια τής κοινωνικής ασφάλισης, από αυτήν που δημιουργείται δια τού κρατικού Νόμου, ούτε υπάρχει κάποια άλλη θεωρητική ή πολιτική προσέγγιση η οποία να ανατρέπει αυτό το δεδομένο.
Είναι δεδομένο βέβαια ότι το ταξικό κράτος τού καπιταλισμού διατηρεί στην φαρέτρα του το όπλο τής αναίρεσης των νόμων, και αυτό το βλέπουμε από τότε που η νεοφιλελεύθερη πολιτική έχει κυριαρχήσει εντός τού καπιταλισμού, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει κάποια «νομοτέλεια» που καθορίζει την στάση τού καπιταλισμού και τού κράτους του. 
Ανάλογα με τους ταξικούς συσχετισμούς δυνάμεων μπορεί να ξαναϋπάρξει κοινωνικοχρονικά συνεχές και δυνατό ως καθολικό και έννομα αναγκαστικό δημόσιο-κρατικό κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα, ακόμα και μέσα στον καπιταλισμό.
Όμως, και αυτή είναι η διαπίστωση στην οποία πρέπει όσοι έχουν επηρεαστεί από τους σεκταριστές να δώσουν σημασία, ακόμα κι αν η ανασύσταση τού κρατικού κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος είναι αδύνατη εντός τού καπιταλισμού, αν υπάρξει ανατροπή τού καπιταλισμού «αυτό» που θα δημιουργηθεί πάλι σαν κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα θα μπορεί να υπάρξει πάλι μόνον μέσω κρατικών έννομων κοινωνικοασφαλιστικών εγγυήσεων-και-καταναγκασμών που θα δίνονται και θα επιβάλλονται από το εργατικό δημοκρατικό κράτος. 
Σε αντίθετη περίπτωση η ανατροπή τού καπιταλισμού θα φέρει κάτι χειρότερο για τους εργαζόμενους και στην κοινωνική ασφάλισή τους, θα φέρει ένα είδος υπερεπαναστατικής «πολ-ποτ-ικής» αυθαιρεσίας και σε αυτό τον «τομέα» τής κοινωνικής ζωής.
Κανένας επαναστατικός «κοινοτικός» αυτοματισμός δεν μπορεί να αντικαταστήσει μια δημοκρατική έννομη κρατική εγγύηση στην κοινωνική ασφάλιση, εφόσον εκτός Νόμου και έννομου καθορισμού αυτών των ζητημάτων δεν υπάρχει τίποτα άλλο από μεταβλητότητα, ασυνέχεια, αυθαιρεσία. 
Είναι η δομική υπόσταση αυτών των συστημάτων κοινωνικής πρακτικής τέτοια που αποκλείει αν είσαι ορθολογικός άνθρωπος κάθε σκέψη «εξω-κρατικού» πειραματισμού.
Οι σεκταριστές αντικαπιταλιστές/αντικρατιστές κατηγορούν με σφοδρότητα τον νεοφιλελευθερισμό και καλά κάνουν, αλλά αυτό που προτείνουν ως δικό τους κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα-μοντέλο είναι κατά πολύ χειρότερο τού νεοφιλελεύθερου συστήματος-μοντέλου εφόσον δεν περιέχει ούτε καν σπασμένη μια γενικότερη αφηρημένη κανονιστική εγγύηση και ρύθμισή του.
Οι πιο ακραίοι σεκταριστές δεν μπορούν καν να καταλάβουν τη σημασία τής κοινωνικοχρονικής συνέχειας σε ένα κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα για τους/τις εργαζόμενους/εργαζόμενες.
Και όσοι «μετριοπαθείς» σεκταριστές την κατανοούν αυτή την σημασία, αδυνατούν συνήθως να κατανοήσουν ότι αυτή η συνέχεια μπορεί να υπάρξει και στον καπιταλισμό και σε έναν πρώιμο κομμουνισμό μόνον δια μέσω μιας κρατικής εγγύησης.
Αν γίνεται αλλιώς, γιατί δεν μας λένε τον τρόπο;
Δεν έχουν να πούνε τίποτα, πέραν γενικών και αόριστων «αντι-σοσιαλδημοκρατικών» σεκταριστικών μπουρδολογιών.
Η κριτική στην «σοσιαλδημοκρατία», όπως γίνεται, λόγου χάριν στο θέμα που μας απασχολεί, έχει γίνει πλέον ο «σοσιαλισμός τού σεκταριστή ηλίθιου».
Μιλάμε για κρίσιμες υγειονομικές ανάγκες και κρίσιμες συνταξιοδοτικές ανάγκες απλών ανθρώπων όταν βρίσκονται σε αδυναμία υγείας ή ηλικίας, και όταν μιλάμε για όλα αυτά το χειρότερο που μπορούμε να φανταστούμε είναι να εξαρτάται η ικανοποίηση αυτών των αναγκών από «επαναστατικές κοινότητες» και «εργατικά συμβούλια».
Όποιος σκέφτεται με αυτό τον τρόπο, λόγου χάριν στο θέμα μας τής κοινωνικής ασφάλισης, σκέφτεται ως σεκταριστής, σκέφτεται χιλιαστικά, σκέφτεται σαν επίδοξος υπερεπαναστάτης δεσποτικός και αυταρχικός άνθρωπος.
Με λίγα λόγια, «να μας λείπει το βύσσινο».
 
---
 
 
Ιωάννης Τζανάκος



Τρίτη 14 Μαρτίου 2023

ΠΡΟΣ ΟΜΙΛΟΥΝΤΑ ΠΡΩΗΝ ΜΑΣΤΙΓΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ.

Συμπέρασμα για το indymedia στην Ελλάδα και τέλος συζήτησης για τον μαλάκα, ξέρουμε ποιόν. Ελπίζω.
--
Μάλλον το ελληνικό indymedia δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε.
Το λέω αυτό γιατί πέρα από τη καζούρα που κάνω και απολαμβάνω με τον αναρχικό χώρο στην Ελλάδα, δεν υπερεκτιμώ την σημερινή μαζικότητα κάποιων παλιών κοινών τόπων του.
Σίγουρα στο indymedia στην Ελλάδα, σήμερα, βλέπουμε την επικράτηση ενός λαϊκού λούμπεν, πράγμα που φαίνεται ακόμα και στα ορθογραφικά λάθη των συντακτών κειμένων και προκηρύξεων που αναρτώνται.
Το πόσοι και ποιοι από τους αναρχικούς στην Ελλάδα εκφράζονται μέσα σε αυτό το επικοινωνιακό μέσο, με προβληματίζει πλέον.
Δεν μπορώ να το σταθμίσω.
Από την άλλη, αυτή η πλεμπάγια με συγκινεί, σπαράζει η ασθενής πλέον παλαιοκομμουνιστική καρδιά μου.
Αμόρφωτα παιδιά, μάλλον εργατάκια ή μεταναστάκια, συγνώμη για τη ύποπτη λεκτική τρυφερότητα.
Οι ίδιοι πιθανότατα θα με φόρτωναν στο ξύλο χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Και δω, τελειώνει ελπίζω η συζήτηση για τη τραμπούκικη επίθεση στον μαλάκα.
Ας μπούμε στην σαδική ντεσαντική ουσία.
 
Επίλογος τού επίλογου, Ω επίλογε!
---
Αποσπάσματα από την «Πολιτική τοποθέτηση για το γεγονός με τον Βαρουφάκη | Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγίων Αναργύρων - Καματερού» και σχόλιο μου, ως επίλογος τού επιλόγου, Ω επίλογε! (μας κατέστρεψες Hegel με τους επιλόγους σου τής παγκόσμιας ιστορίας).
--
«..Επειδή πολλοί βιάστηκαν να ταυτίσουν τις μέρες αυτές με τις μέρες του 2010-12 που οι μνημονιακοί πολιτικοί κυνηγιόντουσαν όπου εμφανίζονταν εν αντιθέσει με τώρα που πρώην κυβερνητικά στελέχη τολμούν και κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις για τα Τέμπη και προετοιμάζεται η επάνοδος του ΣΥΡΙΖΑ από την πίσω πόρτα και η συνέχεια φυσικά της ίδιας πολιτικής υπέρ του κράτους και του κεφαλαίου, εις βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας...»
«Επειδή οι υποκριτές «ηθικολόγοι» δεν θα καταδίκαζαν, όπως είπαμε, αλλά θα ανέβαζαν φωτογραφίες προς τέρψιν σαδιστικού θεάματος αν στην θέση του Βαρουφάκη βρισκόταν ο Χατζηδάκης ή κάποιος άλλος...»
-----
 
Σχόλιον επιλογικόν τού επιλόγου, διασκευή μη επιλόγου.
Αν με αποκαλέσετε Μεταμοντέρνο, γαμιέστε.
---
ΠΡΟΣ ΟΜΙΛΟΥΝΤΑ ΠΡΩΗΝ ΜΑΣΤΙΓΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ.
Αχ αυτό το «προλεταριακό δίκιο»! αδικείται έτσι που χαραμίζεται, να γίνεται θυσία για έναν ΣΥΡΙΖΑ ρε γαμώτο και να χαραμίζεται έτσι άδικα, το δίκιο το προλεταριακό.
Κάποτε τούς δέρναμε όλοι μαζί, λέει αυτό το δίκιο, στην πραγματικότητα εμάς αφήνατε να τους δέρνουμε τούς «μνημονιακούς», λέει αυτό το δίκιο το παραπονεμένο αλλά αψύ, και τώρα δεν μάς αφήνετε να δείρουμε κι εσάς; λέει και κλαίει και οδύρεται και απειλεί, το δίκιο αυτό, που τόσο δίκιο ούτε σε εισαγγελία θεοκρατικού κράτους δεν έχουμε ματαξαναδει ρε πστμ, πού ήτανε κρυμμένο τέτοιο τεφαρίκι; κι εμείς νομίζαμε ότι τελείωσε, κάπου εκεί στα κράσπεδα τού καλοκαιριού2015;;
Διαβάστε, ρουφήξτε κάθε γραμμή, κάθε νεύμα, κάθε πληγωμένο παράπονο, δείτε τη γροθιά να υψώνεται, και πείτε κι εσείς λυτρωμένοι, όπως εγώ, ω Αλλάχ, δεν ήμουν λοιπόν μόνον εγώ μαλάκας;; Υπήρξαν κι άλλοι σαν κι εμέ;
Ας ενώσουμε σύντροφοι τις μαλακίες μας, με μια φωνή να υψώνεται στον ουρανό, και ας το παραδεχτούμε επιτέλους, τη πατήσαμε όλοι, όχι μόνον εμείς οι «μικροαστοί» έτσι; την πατήσατε μεγαλοπρεπώς μαλάκες μου.
Η ανακοίνωση έγινε από τους αναρχικούς που την έπεσαν στον Βίτσα, προς πολιτική επίρρωση τού τραμπουκισμού στον Βαρουφάκη και προς επίδειξη, δια αυτής τής «προμετωπίδας», τής άλλης σκληρής, υπερσεκταριστικής γραμμής στον αναρχικό χώρο που κοντράρει τους μεταλλαγμένους αναρχοσυριζαίους, ή «αναρχοζαίους».
Όπως είδαμε, και στην ανακοίνωση των αναρχικών δικηγόρων (ω Αλλάχ, τι άλλο θα ακούσω;), τέτοια κείμενα είναι μάλλον «προμετωπίδες».
Για ανοιχτές διαδικασίες μη ψάχνετε, ακόμα και το ΚΚΕ μοιάζει σαν σχολείο διαφάνειας σε σχέση με τον «αντιεξουσιαστικό» χώρο στην Ελλάδα.
Θα το αναλύσουμε όμως [τι άλλο να πω, όχι, δεν θα το αναλύσω άλλο], αφού πρώτα στεγνώσουν τα δάκρυα μας...από το γέλιο εννοώ, μη γελιέστε. Εχθρός είμαι για την δική τους γλώσσα, αντίπαλος είμαι για την δική μου, και μάλιστα τίμιος αντίπαλος.
Αναρχικέ, ας πρόσεχες.
Δεν ήξερες, δεν ρώταγες;
Όταν ήσουν το μαστίγιο τού ΣΥΡΙΖΑ, καλά ήτανε;
Τώρα ρούφα το αυγό σου.
ή μάλλον..
Τώρα ρούφα το ΣΥΡΙΖΟ-αυγό ΣΟΥ, μαλακάκο.
 
Ιωάννης Τζανάκος
 


 
 

Αναρχοκαψούρα είναι η φάση. Ανακοίνωση των σκληρών νταλκαδιάρηδων τού «ταξικού δίκιου» ναούμ..

 

Σχόλια
Ιωάννης Τζανάκος
--
Επειδή το ζήτημα τού τραμπουκισμού στον Βαρουφάκη έχει συνέχεια αλλά και μη συνωμοσιολογικό «βάθος», που εμένα μού προκαλεί πικρό γέλιο, πικρό μεν αλλά γέλιο, θα το συνεχίσω, εξετάζοντας κάποιες παραπονιάρικες ψυχικές πτυχές του.
Παραπονιάρικες; μα γιατί; θα πείτε.
Θα δείτε αγαπημένα μου παιδιά, θα δείτε.
Αχ αυτό το παράπονο, παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας γιατί το άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια ΣΑΣ.
Δεν μας κούναγε μόνον η δική μας κούνια, αλλά και η δική σας κούνια μάς κούναγε, κούνια που σας κούναγε, κούνια που μας κούναγε, κούνια που δεν τους κουνάει τούς αστούς, αυτούς τους βραστούς, που δεν βράζουν στο ζουμί τους, ούτε στο ζουμί μας, άβραστοι είναι ακόμα, και δεν τους βλέπω να ιδρώνει το αυτί τους.
Αχ αυτό το «προλεταριακό δίκιο»! αδικείται έτσι που χαραμίζεται, να γίνεται θυσία για έναν ΣΥΡΙΖΑ ρε γαμώτο και να χαραμίζεται έτσι άδικα, το δίκιο το προλεταριακό.
Κάποτε τούς δέρναμε όλοι μαζί, λέει αυτό το δίκιο, στην πραγματικότητα εμάς αφήνατε να τους δέρνουμε τούς «μνημονιακούς», λέει αυτό το δίκιο το παραπονεμένο αλλά αψύ, και τώρα δεν μάς αφήνετε να δείρουμε κι εσάς; λέει και κλαίει και οδύρεται και απειλεί, το δίκιο αυτό, που τόσο δίκιο ούτε σε εισαγγελία θεοκρατικού κράτους δεν έχουμε ματαξαναδει ρε πστμ, πού ήτανε κρυμμένο τέτοιο τεφαρίκι; κι εμείς νομίζαμε ότι τελείωσε, κάπου εκεί στα κράσπεδα τού καλοκαιριού2015;;
Διαβάστε, ρουφήξτε κάθε γραμμή, κάθε νεύμα, κάθε πληγωμένο παράπονο, δείτε τη γροθιά να υψώνεται, και πείτε κι εσείς λυτρωμένοι, όπως εγώ, ω Αλλάχ, δεν ήμουν λοιπόν μόνον εγώ μαλάκας;; Υπήρξαν κι άλλοι σαν κι εμέ;
Ας ενώσουμε σύντροφοι τις μαλακίες μας, με μια φωνή να υψώνεται στον ουρανό, και ας το παραδεχτούμε επιτέλους, τη πατήσαμε όλοι, όχι μόνον εμείς οι «μικροαστοί» έτσι; την πατήσατε μεγαλοπρεπώς μαλάκες μου.
Η ανακοίνωση έγινε από τους αναρχικούς που την έπεσαν στον Βίτσα, προς πολιτική επίρρωση τού τραμπουκισμού στον Βαρουφάκη και προς επίδειξη, δια αυτής τής «προμετωπίδας», τής άλλης σκληρής, υπερσεκταριστικής γραμμής στον αναρχικό χώρο που κοντράρει τους μεταλλαγμένους αναρχοσυριζαίους, ή «αναρχοζαίους».
Όπως είδαμε, και στην ανακοίνωση των αναρχικών δικηγόρων (ω Αλλάχ, τι άλλο θα ακούσω;), τέτοια κείμενα είναι μάλλον «προμετωπίδες». 
Για ανοιχτές διαδικασίες μη ψάχνετε, ακόμα και το ΚΚΕ μοιάζει σαν σχολείο διαφάνειας σε σχέση με τον «αντιεξουσιαστικό» χώρο στην Ελλάδα. 
Θα το αναλύσουμε όμως, αφού πρώτα στεγνώσουν τα δάκρυα μας...από το γέλιο εννοώ, μη γελιέστε. Εχθρός είμαι για την δική τους γλώσσα, αντίπαλος είμαι για την δική μου, και μάλιστα τίμιος αντίπαλος.


''...Επειδή σημαντικό μέρος του διαδικτύου κατακλύστηκε τις μέρες αυτές από μηνύματα υποστήριξης στον πρώην υπουργό του λιτού βίου, που όχι μόνο είπε ΝΑΙ με επιστολική ψήφο στο 3ο μνημόνιο (το «κατά 70% καλό» κατά τα λεγόμενα του) το καλοκαίρι του 2015 ευχόμενος «καλή επιτυχία στον Ευκλείδη» αλλά και προηγουμένως είχε επικυρώσει στο Eurogroup της 20ης Φλεβάρη 2020 την παράταση των μνημονίων.
Επειδή ίσως οι ίδιοι που σήμερα καταδικάζουν δεν έβγαλαν κουβέντα όταν με αυτόν υπουργό χτυπιόντουσαν από τα ΜΑΤ διαδηλωτές, παραβιαζόταν το πανεπιστημιακό άσυλο την άνοιξη του 2015 και συλλαμβάνονταν όσοι προσέγγιζαν τα κέντρα αγώνα στο πλαίσιο της απεργίας πείνας των πολιτικών κρατούμενων (πολλά από τα αιτήματα της οποίας δεν δικαιώθηκαν ποτέ).
Επειδή τίποτα τέτοιο δεν θα συνέβαινε αν ο δαρμένος υπουργός προερχόταν από την Νέα Δημοκρατία ή το ΠΑΣΟΚ (με επιφύλαξη, μιας και πλέον το ΠΑΣΟΚ είναι υποψήφιο για συγκυβέρνηση τόσο με τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και με το ΜΕΡΑ25).
Επειδή πολλοί βιάστηκαν να ταυτίσουν τις μέρες αυτές με τις μέρες του 2010-12 που οι μνημονιακοί πολιτικοί κυνηγιόντουσαν όπου εμφανίζονταν εν αντιθέσει με τώρα που πρώην κυβερνητικά στελέχη τολμούν και κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις για τα Τέμπη και προετοιμάζεται η επάνοδος του ΣΥΡΙΖΑ από την πίσω πόρτα και η συνέχεια φυσικά της ίδιας πολιτικής υπέρ του κράτους και του κεφαλαίου, εις βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Επειδή οι αναρχικοί είμαστε κατά του ΚΡΑΤΟΥΣ ανεξαρτήτου κυβέρνησης και διαχειριστή της φτώχειας, άρα και ποτέ σιγονταριστές, γλύφτες ή κολαούζοι της μίας ή της άλλης πλευράς της συστημικής διαχείρισης.
Επειδή στόχος μας είναι το ΣΥΝΟΛΟ του πολιτικού προσωπικού, όσων κυβέρνησαν αυτό το σάπιο σύστημα και όσων επιδιώκουν να το κυβερνήσουν.
Επειδή οι υποκριτές «ηθικολόγοι» δεν θα καταδίκαζαν, όπως είπαμε, αλλά θα ανέβαζαν φωτογραφίες προς τέρψιν σαδιστικού θεάματος αν στην θέση του Βαρουφάκη βρισκόταν ο Χατζηδάκης ή κάποιος άλλος.
Κι επειδή τέλος δεν θα αφήσουμε το αίμα των συνανθρώπων μας στα Τέμπη να γίνει κόλλα συγκόλλησης ψηφοδελτίων στις αιματοβαμμένες εκλογές.
Η Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγίων Αναργύρων – Καματερού στηρίζει πολιτικά και ηθικά την επίθεση στον πρώην υπουργό οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ και νυν πρόεδρο του φιλοΕΕ κομματικού μορφώματος ΜΕΡΑ25.
Η επίθεση στον Βαρουφάκη ήταν κοινωνικά δίκαιη, πολιτικά ορθή και σε μια περίοδο που τα λαμόγια της σοσιαλδημοκρατίας επιχειρούν να ξεπλυθούν. Η επίθεση στα πολιτικά πρόσωπα δεν είναι και επίθεση σε υποστηρικτές, ακόμα και οπαδούς, δεν είναι επίθεση λόγω «διαφωνιών» όπως προσπαθούν να τις παρουσιάσουν οι επικίνδυνοι υποστηρικτές των δύο άκρων. Είναι επίθεση σε αυτό που πρεσβεύουν ως διαχειριστές της βαρβαρότητας.
Καλούμε τους εργαζόμενους, τους ανέργους και την νεολαία να μην εγκλωβίζονται σε συστημικά κόμματα σαν το ΜΕΡΑ25 και να αγωνιστούμε από κοινού ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό στην προοπτική μιας άλλης κοινωνικής οργάνωσης, αταξικής, ακρατικής, αναρχικής, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε, έχουμε να φτιάξουμε ένα νέο κόσμο.
Πόλεμο στο κράτος, το κεφάλαιο και τους επίδοξους συστημικούς διαχειριστές της βαρβαρότητας απ’ όπου και αν προέρχονται.
 
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ – ΚΑΜΑΤΕΡΟΥ
Πολιτική τοποθέτηση για το γεγονός με τον Βαρουφάκη | Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγίων Αναργύρων - Καματερού

Ο σταλινόγερος παλιός είναι αλλιώς, Βαρουφάκη, και τον άκουσες, σπιλώνεις τώρα «καλύτερα».

 
Οι δηλώσεις τού Βαρουφάκη στην τηλεόραση, αναφέρονταν και στους δράστες τής επίθεσης εναντίον του (μεταφέρω στο δεύτερο μέρος τής δημοσίευσης μου τις γελοίες δηλώσεις του στο τουίτερ που έχουν ένα άλλο πολιτικό και κοινωνικοανθρωπολογικό μουρλό ενδιαφέρον).
Ας δούμε:
«Βγήκα έξω, με έσπρωχνε και με χτυπούσε κι εγώ του είπα «προσπαθώ να σε τιμήσω, να ακούσω αυτά που θες και εσύ με χτυπάς;»
Ο ίδιος χαρακτήρισε χειρουργικά τα χτυπήματα που δέχθηκε στη μύτη.
«Το πρόσωπο του δράστη είναι χαραγμένο στη μνήμη μου» συμπλήρωσε ο Γιάνης Βαρουφάκης λέγοντας ότι 
«ο πιτσιρικάς (ο 17χρονος που συνελήφθη) ήταν τσιλιαδόρος».
Ο Βαρουφάκης σαν να διδάχθηκε από την χαφιεδολογία τού Γ.Μπαλάφα, άσχετα αν τελικά διδάχθηκε άμεσα ακούγοντας τον ή τού «βγήκε» από μέσα το αρχέγονο «ένστικτο» περίτεχνης σταλινικής χαφιεδολογίας που κατέχει ο Γ.Μπαλάφας. 
Για να δούμε.
Ο παλιός σταλινικός, ο Γ.Μπαλάφας, είναι αλλιώς, ξέρει πως να σπιλώνει. Η σταλινική τεχνογνωσία έχει συμπυκνωμένη εντός της μεγάλη πείρα.
Ο Μπαλάφας μίλησε για «χαφιέδωση» τού κινηματικού χώρου αυτών που κακοποίησαν τον Βαρουφάκη.
Τι σημαίνει αυτό;
Ότι ο σταλινόγερος ξέρει καλά ότι δεν αρκεί να χωρίσεις τούς αναρχικούς σε καλούς και παραπλανημένους που δεν κάνουν τέτοια πράγματα και σε κακούς που κάνουν τέτοια πράγματα.
«Πρέπει» και μέσα σε αυτή την ομάδα των κακών να ρίξεις με το ιεροεξεταστικό σταλινικό σπαθί σου την σπαθιά τής ίδιας διαίρεσης.
Έτσι, με αυτόν τον τρόπο, ορίζοντας μια ομάδα ως «χαφιεδωμένη» αφήνεις την δυνατότητα να υπάρχουν εντός της άτομα καλής ή αγαθής προθέσεως που είναι ανόητα και παρασυρμένα από μεγαλύτερης εμπειρίας χαφιέδες που τα έχουν σαγηνεύσει και εργαλειοποιήσει.
Ιδού λοιπόν πως έρχεται και δένει η νέα, λίγο τροποποιημένη, αφήγηση τού Βαρουφάκη: ο νέος που συνελήφθη δεν θα μπορούσε στα 17 του να είναι μπράβος ή χαφιές, αλλά ο «επαγγελματίας» που ξέρει να σπάει μύτες «χειρουργικά» και είναι αυτός που έκανε την συγκεκριμένη πράξη (δεν έχω λόγο να το αμφισβητήσω αυτό) μάλλον είναι μπράβος και χαφιές.
Εμ, Βαρουφάκη μου, ο σταλινικός παλιός είναι αλλιώς.
Τον ακολούθησες, ακούγοντας τον ή χωρίς να τον έχεις ακούσει, και κάπως το διόρθωσες το προβοκατορολογικό αφήγημα σου.
Ο παλιός σταλινικός είναι αλλιώς, Βαρουφάκη Ρωσόδουλε.
--
 
Σε μια επανεμφάνιση στο τουίτερ (απαντώντας σε μια ερώτηση ανησυχούντος φίλου του) μετά την επίθεση, ο επικεφαλής του ΜέΡΑ25, Γιάνης Βαρουφάκης δήλωσε.
«Είμαι καλά, έπρεπε να με δεις πριν 24 ώρες. 
Οι άνθρωποι στον Ευαγγελισμό έκαναν θαύματα. 
Η μύτη έχει σπάσει σε έξι σημεία»...
«Εγώ ευτυχώς αναρρώνω, σε αντίθεση με τα 57 θύματα της τραγωδίας των Τεμπών»...
Τι σχέση έχει το έγκλημα στα Τέμπη με τον ξυλοδαρμό τού Βαρουφάκη;
Καμία, εκτός αν θεωρήσουμε ότι (προσοχή! ακολουθεί ανόητος συλλογισμός), εφόσον το κράτος και το κεφάλαιο φταίνε για το έγκλημα και την ίδια στιγμή φταίνε για τον ξυλοδαρμό τού Βαρουφάκη αφού οι μπράβοι τής νύχτας είναι πράκτορες τού κεφαλαίου τού κράτους και τής δεξιάς, τότε ναι το έγκλημα στα Τέμπη και ο ξυλοδαρμός τού Βαρουφάκη σχετίζονται.
Αν το ισχυρίζεται αυτό ο Βαρουφάκης, τότε υπάρχουν τα εξής ενδεχόμενα:
1ον, πιστεύει αυτά που λέει άρα είναι ηλίθιος, σαν τον Μπαλάφα αν επίσης ο Μπαλάφας πιστεύει ότι οι δράστες τής επίθεσης είναι χαφιέδες.
2ον, δεν πιστεύει αυτά που λέει άρα μας θεωρεί ηλίθιους που θα μπορούσαν να πιστέψουν αυτά που λέει. Το ίδιο ισχύει και για τον Μπαλάφα.
Όμως, υπάρχει μια πιθανότητα, ο Βαρουφάκης να μην κάνει αυτό τον συσχετισμό, απλά ενώνει στον λόγο του δύο άσχετα γεγονότα.
Αν το κάνει αυτό όντας σε επίγνωση ότι είναι δύο άσχετα γεγονότα, τότε υπάρχουν τα εξής ενδεχόμενα:
1ον, είναι ηλίθιος Νάρκισσος ο οποίος βλέπει τα πάντα να συνδέονται με επίκεντρο τον εαυτό του. Ενεργοποιείται ένα ηφαίστειο και αποτεφρωνει μια πόλη, ο Βαρουφάκης από την Αίγινα θυμάται την πυρκαγιά που βίωσε ένα καλοκαίρι, αλλά έχει μέτρο ο άνθρωπος, ο ίδιος λέει ότι δεν συγκρίνεται ο πόνος του, είναι μικρότερος, Ω τι ταπεινότης! 
Το ότι είναι άσχετα γεγονότα, και τα συνδέει, δεν τον προβληματίζει, τον ανόητο τον Νάρκισσο.
2ον, δεν είναι ηλίθιος αλλά θέλει να δει ο κόσμος το έγκλημα στα Τέμπη μέσα από το δικό του άσχετο συμβάν, δημαγωγεί με τα συναισθήματα τού κόσμου χτίζοντας μια μετωνυμική συσχέτιση των γεγονότων που τα συνδέει ενώ ξέρει ότι δεν συνδέονται.
Βεβαία αυτή η μετωνυμική συσχέτιση δεν είναι ιδιαίτερα ευφυής, άρα υπάρχει ένα πιο σύνθετο ενδεχόμενο που μπορεί να καλύψει όλα τα προηγούμενα:
Είναι και Νάρκισσος και ηλίθιος και δημαγωγός.
Καλή ανάρρωση τού εύχομαι, ειλικρινώς το λέω, και καλή επανεκλογή.
Ένας κλόουν είναι πάντα χρήσιμος για να περνάμε τον χρόνο μας.


Ιωάννης Τζανάκος

Δευτέρα 13 Μαρτίου 2023

Οι μάσκες των συριζο«αναρχικών» πέφτουν σιγά σιγά, από ακραία σεκταριστικά στοιχεία του αναρχικού κινήματος.

Σχόλια
Ιωάννης Τζανάκος
--
Δεν το πάω, με πάει μόνο του, όσο αντιλαμβάνομαι ότι το παιχνίδι τού Σύριζα και των προσκυνημένων σε αυτόν «αναρχικών» αρχίζει να ενοχλεί κάποιους που μάλλον εννοούν αυτά που λένε ως αναρχικοί, άσχετα που εγώ συνεχίζω να τους βλέπω σαν τρελούς σεκταριστές και απαράδεκτους, αλλά δεν τους σπιλώνω ως χαφιέδες ούτε ως μπράβους τής νύχτας ούτε ως φασίστες κ.λπ, χωρίς έστω να έχω στοιχεία και βιώματα και μαρτυρίες που να το επιβεβαιώνουν αυτό.
Τα ψέματα κάποτε τελειώνουν για όσους παραδίδουν τα δικά τους πολιτικά όπλα και την δική τους πολιτική αυτονομία σε έναν ισχυρότερο πολιτικό αντίπαλο, τάχα γιατί αυτό επιτάσσει το κίνημα γενικά και αόριστα, όταν ειδικά αυτός ο πολιτικός αντίπαλος είναι κομμένος και ραμμένος σαν «αριστερό» μαξιλάρι τού Κεφαλαίου για να ενσωματώνει και να μειώνει τις αιχμές όποιου βρεθεί στο διάβα του.
Και τότε έρχεται ο λογαριασμός.
Ας δούμε πρώτα την αντίδραση κομματιού των αναρχικών στις κατηγορίες τού Βαρουφάκη για «μπράβους τής νύχτας» που «δεν είναι αναρχικοί».
Πέραν όλων των άλλων, τα κείμενα που παραθέτω, αποδεικνύουν τα ψέματα τής αριστεράς, και τον δόλιο ρόλο τού νέου είδους «αναρχισμού», τού «αναρχισμού» των αναρχοζαίων, ενός νέου υβριδικού είδους, το οποίο είναι ουρά τού ΣΥΡΙΖΑ.
Μετά ένα μικρό σχόλιο.
Επώνυμα και ανοιχτά:
 
 

Μπράβοι της νύχτας είναι οι ολιγάρχες του κεφαλαίου, της τεχνοκρατίας του και των πολιτικών μεσολαβήσεών του

Οι κρατικές διώξεις, απαγωγές και καταδιώξεις επ’ αφορμής της οργής που εκφράστηκε σε έναν καπιταλιστή και πολιτικάντη της σοσιαλ-στρατοκρατίας, απαντιούνται με το δυνάμωμα της λαϊκής αντεπίθεσης στο πολιτικό πλυντήριο της κεφαλαιοκρατίας.

Στα Εξάρχεια σίγουρα υπάρχουν μπράβοι της νόμιμης νυχτερινής αγοράς και των παράνομων αγορών. Το γνωρίζουμε, τους γνωρίζουμε, τους έχουμε βρει απέναντι στη μαχητική πάλη και αυτοοργάνωση στη γειτονιά. Αυτοί οι μπράβοι έχουν οικονομικές σχέσεις, πολιτική κάλυψη και οργανικούς δεσμούς με τους πολιτικούς κύκλους του «αντιεξουσιαστικού» χώρου που στήριξαν και συνεργάστηκαν με την κυβέρνηση της αριστεράς του κεφαλαίου, τους κύκλους που συνομιλούσαν με τον υπουργό αστυνομίας Πανούση, την ίδια περίοδο με την υπουργία Βαρουφάκη. Αυτοί οι μπράβοι έχουν αρμονική συνεργασία με όλα τα κόμματα του κεφαλαίου (από την ακροδεξιά μέχρι τη σοσιαλδημοκρατία του Λαφαζάνη)
Στα Εξάρχεια σίγουρα βρίσκονται στρατοπεδευμένοι, σίγουρα από πολύ πριν ξαναπιάσει τις καρέκλες το σόι του ταγματασφαλίτη, θεσμικοί μπράβοι της νύχτας και του καταμεσήμερου: η ένστολη στρατοκρατία. Με αυτούς του μπράβους, βασανιστές και δολοφόνους με τους οποίους προστατεύουν τις αντιλαϊκές πολιτικές τους όλες οι κυβερνήσεις, δουλεύουν και οι διώκτες της αντικρατικής-αντικαπιταλιστικής αντίστασης, που τώρα έβαλαν στο στόχαστρό τους ορισμένους ανθρώπους ως αντίποινα στην οργή που εκφράστηκε σε έναν πολιτικάντη του κεφαλαίου, τον Βαρουφάκη. Το πιο σκοτεινό μπραβιλίκι είναι η φυλακή και η καθολική τρομοκρατία πάνω στους ταξικά και πολιτικά καταπιεζόμενους. Ο επίσημος θαμώνας των κυριλοποιημένων Εξαρχείων, που για να πουλήσει κοινωνικό προφίλ δεν ήθελε ένστολους μπράβους, εγκατέλειψε αυτοστιγμή το άδειο κινηματικό ένδυμα καλώντας τους κρατικούς κεφαλοκυνηγούς να κάνουν τη δουλειά τους. Εκείνοι που σαν αριστοκρατία του κοινωνικού κινήματος θα επικρίνουν την επίθεση στον Μαυρογυαλούρο, θα έχουν βάλει την υπογραφή τους στην τρομοκρατία των αφεντικών, όπως ακριβώς έπρατταν κατά την κυβερνητική θητεία της αριστεράς του κεφαλαίου χαφιεδίζοντας και συκοφαντώντας αγωνιζόμενους.
Πάνω απ’όλα αυτά τα καθεστωτικά και φιλοκαθεστωτικά μπραβιλίκια στέκεται το μπραβιλίκι της κεφαλαιοκρατικής κυριαρχίας. Μπραβιλίκι είναι οι επί αιώνες αναπτυσσόμενες συνθήκες ταξικής ανισότητας και πολιτικής ετερονομίας. Νύχτα είναι τα ιδεολογικά δεσμά που υποβάλει η αστική τάξη, οι περγαμηνές και τα ιερατεία του νόμου, τα τεχνοκρατικά ξόρκια της πολιτικής οικονομίας του κεφαλαίου και οι πολιτικές μεσολαβήσεις του. Η δίκαιη λαϊκή οργή είναι τροχιοδεικτική πυξίδα στο σκοτάδι. Μισός αιώνας «κουκουλωμένης δικτατορίας, όλες οι μάσκες έχουν ξεφτίσει»*.
ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ. Καμία ανοχή στην πολιτική ολογαρχία του κεφαλαίου και σε κάθε είδους πράκτορές της. Καμία ανοχή σε όποιους αντιμάχονται τη λαϊκή ισχύ, την κοινωνική αυτοδιεύθυνση, την αντικρατική-αντικαπιταλιστική επανάσταση, πουλώντας ηττοπάθεια, μοιρολατρεία και αυτο-υποτίμηση, δήθεν «για να φύγει η δεξιά».
Οι κρατικές διώξεις, απαγωγές και καταδιώξεις επ’ αφορμής της οργής που εκφράστηκε σε έναν καπιταλιστή και πολιτικάντη της σοσιαλ-στρατοκρατίας, απαντιούνται με το δυνάμωμα της λαϊκής αντεπίθεσης στο πολιτικό πλυντήριο της κεφαλαιοκρατίας.
«Το πρώτο άρθρο του δικού μας κοινωνικού προγράμματος λέει: Ένοπλη ταξική αυτοοργάνωση.
Το πρώτο άρθρο του δικού μας οικονομικού προγράμματος λέει: Θα καρφώσουμε στο σανίδι τους στυγνούς εκμεταλλευτές και τους ξετσίπωτους πολιτικάντηδες που εμφανίζονται σαν λαϊκοί σωτήρες.
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΝΙΚΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ
Να οργανώσουμε ένα καραούλι σε κάθε γειτονιά.»*
*από τις προκυρήξεις της Οργάνωσης Επαναστατικής Αυτοάμυνας
Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης
12/3/2023
Το σχόλιο μου:
Επιθετική επώνυμη απάντηση στις κατηγορίες τού Βαρουφάκη για μπράβους, σε έναν τρελό τόνο είναι αλήθεια, με ταυτόχρονη άμεση βολή προς τους αναρχικούς που συνεργάστηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ, ποιους να εννοεί/εννοούν άραγε;
Εδώ καλά καλά επιστρέφουν/επιστρέφει τον χαρακτηρισμό περί μπράβων.
Ακόμα δεν έχουν/έχει σχολιάσει το σχόλιο τού Μπαλάφα.
Θα έχει ενδιαφέρον πάντως η συνέχεια.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ο τρελός πάλι προσδιορισμός τού Βαρουφάκη ως εκφραστή τής σοσιαλστρατοκρατίας;
Αν δεν υπαινίσσονται/υπαινίσσεται ότι είναι τσιράκι των Ρώσων, που κάπως θα κολλούσε, τι άλλο θα μπορούσε να είναι;
Εντάξει, η γλώσσα τους/του είναι εντελώς παραληρηματική όταν ντύνεται ορολογίες, αέρα πατέρα, τρικυμία εν κρανίω είναι τα παιδιά, όλα στο μίξερ τού δε ξέρω τι, ούτε αυτοί ξέρουν ούτε εμείς μπορούμε να μάθουμε, ούτε βέβαια μπορούμε να ξέρουμε πόση δυναμική έχει αυτό το πράγμα, μάλλον μειονοτικό είναι, λέω εγώ και το ιντυ πλέον δεν πάει καλά.
Για μπράβους δεν τους κόβω, είχα δίκιο όταν έλεγα ότι είναι τρελοί σεκταριστές, ένα θεοπάλαβο απομεινάρι. 
Η αριστερά και εκείνοι οι αναρχικοί που είναι κώλος και βρακί μαζί της, πάνω από το κανονικό θα έλεγα για να μην παρεξηγηθώ, λένε ψέματα.
Οι άνθρωποι είναι σεκταριστές, τρελοί, πάντως μπράβοι δεν είναι, ούτε χαφιέδες όπως τους προσδιόρισε ο Γ.Μπαλάφας και όλη η αριστερά, με μια μισοσυναίνεση από τη σκοπιά των προβατοποιημένων «αναρχικών» που την πλαισιώνουν.
---
 
Για να δούμε όμως, τι λένε οι «σοβαροί» τού αναρχικού χώρου που εκφράζονται μέσω τού ELALIBERTA.

Πολύ προσεκτική απόσταση των σοβαρών τού χώρου. Μμμμ..μέσω προμετωπίδας.
Παλιές πουτανιές.
Δεν μας τα λέτε καλά μάγκες, καθόλου καλά, κανείς σας, και δεν πρέπει να διευκρινίζω συνέχεια ότι δεν σκέφτομαι συνωμοσιολογικά σενάρια, αλλά το ξαναλέω.
Η ανακοίνωση των «σοβαρών» τού αναρχικού κινήματος, είναι η προμετωπίδα τής κεντρικής «σοβαρής» (βλέπε-βλέπω ΣΥΡΙΖΑ) γραμμής του.
Πολύ προσεκτικά όμως δεν μιλάνε για χαφιέδες και στην ΚΥΡΙΟΛΕΞΊΑ μπράβους, αλλά για επίθεση σε πολιτικούς αντιπάλους με όρους αυτόκλητων τιμωρών ΚΑΙ μπράβων, αφού πρώτα μιλάνε για την τραμπούκικη πρακτική ως αντικειμενικά επιδρούσα υπέρ τής πολιτικής καταστολής κ.λπ κ.λπ.
Τόσο ντροπιαστική είναι η δολιότητα τής κειμενικής ισορροπίας τους, ώστε να καθιστά τούς τραμπούκους σχεδόν συμπαθείς μπροστά στον βυζαντινισμό τού κειμένου και των συντακτών του.
Και υπάρχουν βέβαια πολύ πιο προφανείς κραυγαλέες αντιφάσεις.
Μια μόνο από αυτές:
Διαλεύκανση τής ταυτότητας των δραστών, ναι, συμφωνώ, αλλά από το κράτος Δικαίου, έτσι;
Δεν θα ήταν προτιμότερη η δημόσια συζήτηση μεταξύ των φατριών και των φραξιών, και όχι οι υπαινιγμοί από όλους εναντίον όλων;;
Ας πούμε όμως ότι η μία ομάδα είναι τρελοί και τραμπούκοι, ενώ οι άλλοι δεν είναι, λέμε τώρα, γιατί ως καθαροί δεν λένε ποιος και τι σε επίπεδο ιδεολογικών τάσεων, όχι προσώπων!, σκέφτονται έτσι;
Γιατί δεν γίνεται ιδεολογική αποκάλυψη και ανοιχτή πολιτική ανάλυση;
Τι έχουν να κρύψουν οι «σοβαροί»;
Τι φοβούνται;
Τι καλύπτουν;
Δε μιλάω για τους τρελούς, αυτοί βγήκαν με ένα όνομα, μιλάω για τους «σοβαρούς».
Ιδού η κατάπτυστη ανακοίνωση των «αναρχικών δικηγόρων», που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα των «σοβαρών» και χρησιμοποιήθηκε σαν η προμετωπίδα τής γραμμής τους.
Για την πολιτική γραμμή τους δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, κραυγάζει, φωνάζει, ξετσίπωτα, πες με ΣΥΡΙΖΑ πες με Αλέξη, πες με Βαρουφάκη.
Στον τελευταίο πάντως κάνανε όση χάρη μπορούσαν να τού κάνουν.
Είπανε τα πράγματα μεσοβέζικα, κάρφωσαν τούς συντρόφους τους ως μπράβους όχι ανοιχτά αλλά ως υποκείμενα που λειτουργούν με όρους μπράβων.
Όντως χρειάζεται δικηγορική βοήθεια μερικές φορές για να γίνεις γλίτσας και σοφιστής τού συρμού, ίσως και λίγη εμπειρία από φοιτητικές συνελεύσεις, ε και η παρέα με τους ΣΥΡΙΖαιους βοηθάει.
"..Ο ξυλοδαρμός του γραμματέα του ΜέΡΑ25 , ανεξάρτητα από την ταυτότητα των δραστών που πρέπει να διαλευκανθεί, αποτελεί επίθεση που πλήττει τα δημοκρατικά δικαιώματα και αντικειμενικά ενισχύει τη στρατηγική της κυβέρνησης για περισσότερη αστυνομική καταστολή και “νόμο και τάξη”, δόγμα που έχει ήδη κοστίσει εκατοντάδες τραυματίες στις διαδηλώσεις αλλά και νεκρούς από αστυνομικές σφαίρες.
 Σε κάθε περίπτωση, δηλώνουμε ότι τραμπούκικες επιθέσεις κατά πολιτικών αντιπάλων με όρους αυτόκλητων τιμωρών και μπράβων της νύχτας δεν μπορούν να διεκδικούν τον χαρακτήρα της κινηματικής δράσης, το μόνο δε που κατορθώνουν είναι να διαβάλλουν την αναγκαία περιφρούρηση του κινήματος ενάντια στην αστυνομική και φασιστική βία και να αποπροσανατολίζουν το κίνημα από το στόχο της ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής..."
 

Όλο το κείμενο «προμετωπίδα».

'' Εναλλακτική Παρέμβαση – Δικηγορική Ανατροπή: Καταγγελία της τραμπούκικης επίθεσης στον γραμματέα του ΜέΡΑ25 Γ. Βαρουφάκη

Εναλλακτική Παρέμβαση – Δικηγορική Ανατροπή:


Καταγγελία της τραμπούκικης επίθεσης στον γραμματέα του ΜέΡΑ25 Γ. Βαρουφάκη


(ΕΠΔΑ, 11/3/2023)


Η Εναλλακτική Παρέμβαση – Δικηγορική Ανατροπή καταδικάζει την τραμπούκικη επίθεση που δέχτηκε ο γραμματέας του ΜέΡΑ25 Γιάνης Βαρουφάκης το βράδυ της 10ης Μάρτη 2023 στην οδό Βαλτετσίου στα Εξάρχεια έξω από το κατάστημα Γιάντες στο οποίο συνέτρωγε με την παρέα του. Οι δράστες προκάλεσαν τον Γιάνη Βαρουφάκη να εξέλθει του καταστήματος και όταν αυτός βγήκε μόνος του, του επιτέθηκαν θρασύδειλα με γροθιές και κλωτσιές ρίχνοντάς τον στο έδαφος και προκαλώντας του κάταγμα στη μύτη και τραύματα στο σώμα.


Επισημαίνουμε ότι η επίθεση έλαβε χώρα στην πλέον αστυνομοκρατούμενη περιοχή της Αθήνας, χωρίς φυσικά το γεγονός αυτό να σημάνει την αποτροπή της. Καταδεικνύεται έτσι πως η αστυνομία στην περιοχή δεν έχει σκοπό την προστασία από την παραβατικότητα, αλλά την τρομοκράτηση των “απείθαρχων”, διαφωνούντων με τις πολιτικές της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, με την περίφραξη της πλατείας των Εξαρχείων με τον σταθμό του ΜΕΤΡΟ και με τον “εξευγενισμό” της γειτονιάς με στόχο τη μετατροπή της σε τουριστική DisneyLand.


Ο ξυλοδαρμός του γραμματέα του ΜέΡΑ25 , ανεξάρτητα από την ταυτότητα των δραστών που πρέπει να διαλευκανθεί, αποτελεί επίθεση που πλήττει τα δημοκρατικά δικαιώματα και αντικειμενικά ενισχύει τη στρατηγική της κυβέρνησης για περισσότερη αστυνομική καταστολή και “νόμο και τάξη”, δόγμα που έχει ήδη κοστίσει εκατοντάδες τραυματίες στις διαδηλώσεις αλλά και νεκρούς από αστυνομικές σφαίρες.


Σε κάθε περίπτωση, δηλώνουμε ότι τραμπούκικες επιθέσεις κατά πολιτικών αντιπάλων με όρους αυτόκλητων τιμωρών και μπράβων της νύχτας δεν μπορούν να διεκδικούν τον χαρακτήρα της κινηματικής δράσης, το μόνο δε που κατορθώνουν είναι να διαβάλλουν την αναγκαία περιφρούρηση του κινήματος ενάντια στην αστυνομική και φασιστική βία και να αποπροσανατολίζουν το κίνημα από το στόχο της ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής.


Συνεχίζουμε τον αγώνα ενάντια στους υπευθύνους του εγκλήματος των Τεμπών, την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, των πολιτικών που απαξιώνουν τις ζωές μας και όσους υπηρετούν αυτές τις πολιτικές. Βαδίζουμε σε συμπόρευση με τα εργατικά σωματεία, τους φοιτητικούς συλλόγους, τα μαθητικά συμβούλια και τις οργανώσεις του μαζικού κινήματος...''


 

Μπαλάφας, ο Γιάννης, σε μπαλαφάρα χαφιεδολογίας.

 

Γιάννης Μπαλάφας μιλώντας στο Action24.
«Θέλω να είμαι απόλυτος στα ζητήματα αυτών των προπηλακισμών. 
Εγώ τα θεωρώ χαφιεδισμούς και απαράδεκτα, καταδικαστέα έτσι κι αλλιώς. 
Δεν τα συζητάω διαχρονικά. 
Είναι έξω από την κουλτούρα μου, την αισθητική μου και τη φιλοσοφία μου. 
Οι οποιοδήποτε τραμπουκισμοί είναι καταδικαστέοι και είναι και ύποπτοι. 
Μην περιμένετε να βρείτε αναρχικούς αγνούς και κανονικούς πίσω από αυτό. 
Χαφιέδες ψάξτε να βρείτε»
Θέλω να πάρω τα κόκαλα μου που τρίζουν από τα πρώτα γηρατειά και να μεταναστεύσω, γιατί δεν αντέχω να ακούω τους «αριστερούς» στην επικράτεια αυτού τού πράγματος που λέγεται «Ελληνική Δημοκρατία» να λένε τέτοιες μαλακίες.
Όπως λέει ο Κύριος αυτός «είναι έξω από την κουλτούρα μου, την αισθητική μου και τη φιλοσοφία μου».
Είπα δεν θα ασχοληθώ άλλο με τον αδίκως ξυλοδαρμένο Νάρκισσο, και προέκυψε Μπαλάφας.
Δεν πρέπει να φοβάμαι να ευλογήσω τα γένια μου, δεν είναι η γενειάδα τού προφήτη, και ούτε τα ξεψυρίζω ούτε τα χτενίζω, αλλά τα κουβαλάω σαν σημείο προφητικό, για να στέλνω εκεί τις κατάρες μου και όχι μόνον σε άλλα τριχωτά μέρη τής σωματικής επικράτειας που κατέχω ακόμα σαν φιλοξενούμενος εξόριστος.
Ο Κύριος αυτός προκαλεί το κοινό αναρχικό αίσθημα όλων ημών των αναρχολόγων και αναρχοπαθών, που παρά την αιώνια έριδα που θέλουμε να υπάρχει μεταξύ ημών και των ιδίων των αναρχικών, θέλουμε το αντικείμενο τού παθολογικού ενδιαφέροντος μας να παραμείνει ακέραιο, έστω μέσα στην όποια υγιή ή παθολογική μουρλάρα τού έχει απομείνει...ακόμα; 
Που να ξέρω συντροφοι; δεν είμαι δα και ο Φουκώ.
Ρωτήστε τον Ρουβίκωνα και τις επίσημες αρχές τής ελεγχόμενης αναρχίας για τα περαιτέρω.
Εμένα δεν μου πέφτει λόγος, θέλω να κάνω ένα διάλειμμα μαζί σας, πως λένε οι γκόμενες; (θέλω λίγο χρόνο να μείνω μόοονη) για να χαθώ από τα μάτια σας και σεις από τα δικά μου, ώστε να εδραιώσω την νέα ελπιδοφόρα σχέση μου με τους «ακροκεντρώους» συλλογισμούς, και οι Βαρουφάκης Μπαλάφας, δεν με αφήνουν, ξανακυλάω.
Και εντάξει, ο Βαρουφάκης είναι και δαρμένος, έχει ένα δικαίωμα παραπάνω να βγάλει και τον πόνο του τον βαθύ και την συνωμοσιολογία του, να σπαράξει ρε αδερφέ μου πάνω στον μπατσίστικο αριστερό ρόλο του, τον οποίο πιθανά δεν υποδύεται αλλά παίζει ως ο ίδιος και αυτός, σκηνοθέτης ρόλος καθρέφτης κοινό κριτικός, όλα τα κάνει.
Αυτή η πορδή πως ξεφύτρωσε έτσι;
Κάνει όμως και ένα καλό, ο Μπαλάφας, δίνει μια άλλη διάσταση, γνώριμη, στο έργο νορμοποίησης και κανονικοποίησης των εναπομεινάντων μουρλοκομείων.
Τους ταξινομεί πιο άμεσα, κνίτικα και μπρουτάλ, στον γνώριμο -σε όλους εμάς τούς πρώην σταλίνες- χώρο των «χαφιέδων».
Όπως άκουσα, μετά από ερώτηση τού δημοσιογράφου για το τι εννοεί, επαναφέρει ένα παλιό όρο «χαφιέδικος χώρος» χρησιμοποιώντας, έναν νεολογισμό (ίσως), ως «χαφιεδωμένος».
Είπε:
«Είναι σαφές. Πιστεύω ότι όλες αυτές οι ομάδες είναι χαφιεδωμένες και ύποπτες. 
Χαφιεδωμένες από διάφορα κέντρα», αφήνοντας ένα περιθώριο ρε παιδί μου, να μην είναι όλοι πια χαφιέδες, διότι αν εκτός από τον 17χρονο βγει στο φως και κανένα 14χρονο, τότε τι να πει ο σταλίνας, ότι είναι κι αυτό το άμοιρο το παιδί χαφιές; για να το πει αυτό θα πρέπει να μας εξηγήσει πως τα κατάφερε η ΕΥΠ και η ασφάλεια να κάνει τέτοιες στρατολογήσεις, άσε τώρα, που να ξεμπλέξει μετά ο Μπαλάφας με τις αντιφάσεις, τις καλύπτει από τα πριν και καθάρισε.
Ακούς αναρχικέ; άκου καλά.
Ο αριστερός κάπηλος τού εγκλήματος στα Τέμπη, ο Μπαλάφας, έχει το μαχαίρι έχει και το καρπούζι, πάλι, όπως το είχε παλιά όταν ήταν κνίταρος (και μας έδερνε όλους), για να προσδιορίζει ποιος είναι ο χαφιές και ποιος όχι, ποιος είναι ο αγνός αναρχικός και ποιος όχι.
 
Ιωάννης Τζανάκος