Χωρίς δημοκρατικό κράτος, και ειδικότερα χωρίς δημοκρατικό εργατικό κράτος, δεν υπάρχει διασφάλιση τής ανθρώπινης ζωής..

Τέρμα τα σεκταριστικά παραμύθια.

Σας έχω βαρεθεί άχρηστοι.

Χωρίς δημοκρατικό κράτος, και ειδικότερα χωρίς δημοκρατικό εργατικό κράτος, δεν υπάρχει διασφάλιση τής ζωής, τής υγειονομικής και κοινωνικής ασφάλειας, για τους εργαζόμενους και τους ηλικιωμένους, τους αναπήρους και τα παιδιά.

Σε 4 ξεχωριστές δημοσιεύσεις μου που αποτελούν μια θεματική ενότητα έχω αποδείξει αυτόν τον ισχυρισμό μου, και δεν έχω λάβει ούτε πρόκειται να πάρω συγκεκριμένη απάντηση από τους γνωρίζοντες πως θα κάνουν επανάσταση αλλά μη γνωρίζοντες πως να μοιράσουν δυό γαϊδουριών άχυρο.

 

Ιδού:

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2021

3 τρόποι διασφάλισης τής κοινωνικής ασφάλισης, και οι 3 εφικτοί μόνον ως κρατικοί τρόποι.

Στην καρδιά τού θέματος:

1.

Όταν υπάρχει εμπόρευμα/χρήμα ως δομικό στοιχείο ενός καπιταλιστικού συστήματος, η κοινωνική ασφάλιση μπορεί να διασφαλιστεί αληθινά μόνο μέσω ενός Νόμου περί αναγκαστικότητας των εισφορών που σχηματίζουν το κρατικό ασφαλιστικό Κεφάλαιο το οποίο είναι αναγκαίο για να υπάρξουν οι συνταξιοδοτικές και υγειονομικές καλύψεις που είναι απαραίτητες για να ζήσει με αξιοπρέπεια ο/η εργαζόμενος/-η.

Και η τήρηση τού Νόμου αυτού, και η τήρηση τού Νόμου ως προς την απόδοση των συνταξιοδοτικών-υγειονομικών παροχών, μπορεί να υπάρξει μόνον μέσω μιας μορφής κράτους.

2.

Όταν υπάρχει εμπόρευμα/χρήμα ως δομικό στοιχείο ενός [μεταβατικού] σοσιαλιστικού συστήματος, ισχύει περίπου το ίδιο:

Η κοινωνική ασφάλιση μπορεί να διασφαλιστεί αληθινά μόνο μέσω ενός Νόμου περί αναγκαστικότητας των εισφορών που σχηματίζουν το κρατικό ασφαλιστικό χρηματικό πλεόνασμα το οποίο είναι αναγκαίο για να υπάρξουν οι συνταξιοδοτικές και υγειονομικές καλύψεις που είναι απαραίτητες για να ζήσει με αξιοπρέπεια ο/η εργαζόμενος/-η.

Και η τήρηση τού Νόμου αυτού, και η τήρηση τού Νόμου ως προς την απόδοση των συνταξιοδοτικών-υγειονομικών παροχών, μπορεί να υπάρξει μόνον μέσω μιας μορφής κράτους.

3.

Σε ένα πιθανό μη-εμπορευματικό μη-εγχρήματο αταξικό σύστημα, δεν χρειάζεται «χρηματική ή λογιστική» «αποταμίευση», εφόσον δεν θα υπάρχει χρήμα εμπόρευμα, αλλά είναι ακόμα περισσότερο αναγκαία μια κρατική-έννομη αρχή διασφάλισης των συνταξιοδοτικών και υγειονομικών καλύψεων.

Γιατί όμως;

Μήπως θα έπρεπε ως εργαζόμενοι να εμπιστευτούμε την «εργατική» ή «αταξική» ή «ελευθεριακή μη-ιεραρχική» κοινωνία ή κοινότητα, ότι όταν θα βρεθούμε σε ανάγκη να μας θρέψει ή να μας περιθάλψει, θα το κάνει;

Σώπα!

Αν κρίνω από τη συμπεριφορά των ιδεολογικών και φαντασιακών «προπομπών» της, και αν φανταστώ σκεπτόμενος τις «τωρινές» απαιτήσεις τους απέναντι στις σημερινές «τετριμμένες» υπάρξεις μας, αν τυχόν και βρεθούμε στην ανάγκη να στηριχθούμε πάνω τους, είμαι σίγουρος ότι χωρίς έστω ένα εργατικό κράτος, και μάλιστα ένα δημοκρατικό εργατικό κράτος, ότι θα μας άφηναν να ψοφήσουμε.

Φανταστείτε αν για να αποφύγουμε τα καπιταλιστικά δεσμά θα ήμασταν υποχρεωμένοι χωρίς κανένα Νόμο και Κράτος να διαπραγματευόμασταν συνέχεια, «ελευθεριακά» ή «μαρξιστικά», για το αν θα πρέπει να έχουμε ή να μην έχουμε την υποστήριξη τής «κοινότητας» ειδικά όταν θα ήμαστε άρρωστοι ή γέροι.

Ο Πολ-Ποτ πέθανε, και δεν θα τον αναστήσουμε ακόμα και σε «αναρχική» μορφή.

---

 

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2021

Τα αντικρατικίστικα σεκταριστικά παραμύθια τής υπερεπαναστατικής Χαλιμάς και η κοινωνική ασφάλιση

.

Εμείς οι σοσιαλιστές εργαζόμενοι είμαστε ακόμα έκπληκτοι με την κοινωνική αποστασία των υπερεπαναστατών σεκταριστών, όπως τούτη εκφράζεται έμπρακτα, αν και κάπως ύπουλα, με την ταξικίστικη-σεκταριστική εγκατάλειψη τού κοινωνικού κράτους πρόνοιας ως πρακτικού κοινωνικού μηχανισμού και ως ριζοσπαστικού ταξικού αιτήματος.

Ξέρουμε ότι ο νεοφιλελευθερισμός, ως έκφραση τής δομικής επιθετικότητας τού μεγάλου ιδιωτικού εθνικού και υπερεθνικού Κεφαλαίου, έχει στο μόνιμο στόχαστρό του το κοινωνικό κράτος πρόνοιας και το δημόσιο-κρατικό ασφαλιστικό σύστημα.

Ξέρουμε ότι έχει πετύχει τον σκοπό του να το αποδομήσει όπου υπήρξε και να εμποδίσει την ανάπτυξή του όπου θα μπορούσε να υπάρξει.

Αυτό που δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε μέχρι να εμφανιστεί ήταν τη στάση όχι μόνον τής «δεξιάς» σοσιαλδημοκρατίας αλλά και τής αριστερής ή αριστερίστικης σοσιαλδημοκρατίας.

Αυτό που πραγματικά ήταν εξοργιστικό όταν το είδαμε ήταν η βαθιά υποχώρηση των αντικαπιταλιστών-αντικρατιστών και η στρατηγική υποταγή τους στον νεοφιλελευθερισμό.

Για τούς «δεξιούς» σοσιαλδημοκράτες μιλάνε και φλυαρούν όλοι οι υπόλοιποι «μη-δεξιοί».

Για τον εαυτό τους όμως δεν μιλάνε.

Τι δεν λένε:

1.

Οι πιο «συνεπείς», οι αντικαπιταλιστές-αντικρατιστές, δεν λένε ότι πίσω από τον επιδερμικό υπερεπαναστατισμό τους δέχονται να μην υπάρχει και στον καπιταλισμό και στον μετα-καπιταλισμό [σοσιαλισμό, κομμουνισμό, αναρχία κ.λπ] νομική, άρα κρατική εγγύηση των συντάξεων και των υγειονομικών-ιατρικών καλύψεων των εργαζομένων.

Άρα πίσω από τις ταξικές κραυγές τους για την διατήρηση τού δημόσιου κοινωνικού ασφαλιστικού συστήματος, ορίζοντάς το ως μόνον-δημόσιο, θέτοντας την εγγύηση τής δημόσιας υπόστασής του ανεξάρτητα από την κρατική-νομική εδραίωσή της, υπάρχει βαθιά συμφωνία με τον νεοφιλελευθερισμό.

2.

Οι αριστεριστές σοσιαλδημοκράτες, τύπου Σύριζα και Μέρα25, ακολουθώντας την ίδια σεκταριστική γραμμή [όντας και σε συμμαχία με τους ακραιφνείς σεκταριστές], προβαίνουν στην ίδια ακριβώς στρατηγική αποσύνδεση «μεταξύ» κράτους και δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος, ώστε να ακολουθήσουν «ντροπαλά» την στρατηγική επιλογή τού νεοφιλελευθερισμού να αποσπάσει το κράτος από κάθε μόνιμη και στρατηγική ασφαλιστική υποχρέωση.

Δέχονται κι αυτοί, στα πλαίσια μιας ψευδοκεϋνσιανής «νεοκεϋνσιανής» λογικής, την απορρύθμιση, και απαρνούνται το πολιτικό καθήκον να απαιτήσουν την μονιμότητα των κοινωνικών δημόσιων δαπανών, απαρνούνται την δημοσιονομική παρέμβαση, την κυριαρχία στο νόμισμα, και άλλα, παρουσιάζοντας τον νεοφιλελευθερισμό ως «νομοτέλεια».

Σε μια άλλη δημοσίευση θα δείξω πως η γραμμή των σεκταριστών υπηρετεί τον καπιταλισμό, αλλά επιπλέον εκφράζει το αγριανθρωπικό και αντεργατικό-αντιλαϊκό όραμά τους για τον «σοσιαλισμό από τα κάτω» ή τον αγριανθρωπικό νεοσταλινικό «μετακαπιταλισμό» τους.

--

 

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2021

Ο αλαζονικός αυταρχισμός των «άφοβων» αντικρατιστών. Κράτος πρόνοιας και εργατική τάξη.

 

Υπάρχει ένας τρόπος, ένα στυλ ριζοσπαστισμού, το οποίο άνθησε μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, και πέραν των ούτως ειπείν «θετικών» πτυχών του σημαίνει την ανάδυση ενός νέου αυταρχισμού.

Θα μπω χωρίς άλλους προλόγους στην καρδιά τού θέματος, τοποθετούμενος μέσω κριτικών-ρητορικών ερωτημάτων και απαντήσεων:

1.

Έχουν μερικοί «ριζοσπάστες» την στοιχειώδη επίγνωση τι σημαίνει για έναν καθημερινό εργαζόμενο η διασφάλιση ότι όταν γεράσει ή όταν αρρωστήσει βαριά, θα έχει μια σύνταξη;

Έχουν μερικοί «ριζοσπάστες» την στοιχειώδη επίγνωση τι σημαίνει για έναν καθημερινό εργαζόμενο η διασφάλιση τής υγειονομικής φροντίδας του αν την χρειαστεί;

Η ερώτηση αυτή δεν είναι «λαϊκίστικη», η ερώτηση αυτή σίγουρα δεν είναι «συντηρητική».

Μόνο Λουδοβίκοι και Μαρίες Αντουανέτες τής υπερεπανάστασης στέκονται χλευαστικά απέναντι σε αυτό το «ρητορικό» ερώτημα.

Για έναν/μίαν καθημερινό/-η εργαζόμενο/-η, η διασφάλιση ότι αυτός και οι οικείοι του θα μπορέσουν να έχουν μια σύνταξη όταν δεν θα μπορούν να δουλεύουν άλλο, είναι μια σημαντική διασφάλιση.

Για έναν/μίαν καθημερινό/-η εργαζόμενο/-η, η διασφάλιση ότι αυτός και οι οικείοι του θα μπορέσουν να έχουν υγειονομική φροντίδα αν την χρειαστούν, είναι μια σημαντική διασφάλιση.

Όποιος χλευάζει αυτή την διασφάλιση, όποιος χλευάζει την προσκόλληση των εργαζόμενων [εργατών και μικροαστών] στην διασφαλισμένη σύνταξή τους, είναι άσχετος από την αληθινή ζωή, είναι άσχετος από την ζωή των φτωχών ανθρώπων, είναι άσχετος από την εργατική τάξη, είναι άσχετος από τον ανθρωπιστικό υλισμό, είναι άσχετος από τις ανθρώπινες ανάγκες.

Δεν «είναι» μόνον όλα αυτά.

Είναι ένας νιτσεϊκός αλαζόνας, ένας υπερανθρωπάκος.

Οι υπερανθρωπάκηδες όλων των «ειδών» χλευάζουν την απλή, την τετριμμένη προσκόλληση των καθημερινών ανθρώπων στις διασφαλίσεις, τούς υβρίζουν ως «φοβικούς», τούς χλευάζουν ως «μικροαστούς», τούς κρίνουν, τους περιφρονούν, τους στιγματίζουν ιδεολογικά.

Έχω να τους πω το εξής:

Άκου σεκταριστή υπερανθρωπάκο, ο άφοβος υπερανθρωπισμός σου συντελεί στην ιδεολογική κυριαρχία τού Κεφαλαίου και τού νεοφιλελευθερισμού.

Δεν δικαιούνται να ομιλούν όσοι σαν κι εσένα περιφρονούν τις καθημερινές ανθρώπινες ανάγκες για συνταξιοδοτική και υγειονομική ασφάλιση και μάλιστα μοστράρουν στον καθρέφτη τους το ρολάκι τού αδιάλλακτου αντικαπιταλιστή-αντικρατιστή.

Κι όμως, αυτοί μιλάνε σήμερα, και μιλάνε πολύ.

Κι όσοι όμως από αυτούς όλους τους νεοσεκταριστές υπερασπίζονται τάχα τον δημόσιο χαρακτήρα τής υγειονομικής και συνταξιοδοτικής ασφάλειας, τι ακριβώς λένε και τελικά ακυρώνουν αυτό το ψευδές ενδιαφέρον τους για τους εργαζόμενους;

Δείτε:

2.

Για να υπάρξει διασφάλιση μιας σύνταξης και μιας πλήρους υγειονομικής κάλυψης για τους απλούς εργαζόμενους ανθρώπους, χρειάζεται δια τού Νόμου υποχρεωτική συσσώρευση (όχι απαραίτητα Κεφαλαίου αλλά) κοινωνικών αποταμιεύσεων και κρατική-δημόσια διασφάλιση αυτών των αποταμιεύσεων.

Δεν υπάρχει, ούτε πρόκειται να υπάρξει καλό και αποτελεσματικό για τους απλούς εργαζόμενους συνταξιοδοτικό και υγειονομικό κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα που να μπορεί να στηριχθεί μόνο στις ατομικές αποταμιεύσεις τους, ή στις αποταμιεύσεις τής οικογένειάς τους, ή στις αποταμιεύσεις τής κοινότητάς τους, ή στις αποταμιεύσεις τού εργατικού συμβουλίου τους.

Για να διασφαλιστεί ότι θα συγκεντρωθεί και θα υπάρξει ένα αναγκαίο μέγεθος κοινωνικής αποταμίευσης που δεν θα είναι εξαρχής έρμαιο του ιδιωτικού Κεφαλαίου, ή μιας αυταρχικής ηγεσίας τού κράτους, για να διασφαλιστεί ότι θα συγκεντρωθεί και θα υπάρξει ένα αναγκαίο μέγεθος κοινωνικής αποταμίευσης που δεν θα είναι έρμαιο των εργοδοτών-αφεντικών όσο υπάρχουν αφεντικά, ή δεν θα είναι έρμαιο τής κάθε λογής αυτόκλητης «επαναστατικής κοινότητας», πρέπει η συγκρότησή του να είναι εδραιωμένη και εγγυημένη από τον αναγκαστικό δημοκρατικό Νόμο ως «αναγκαστική εισφορά», και ο δημοκρατικός Νόμος, όπως ο κάθε Νόμος, υπάρχει και αυτός μόνον δια μέσω ενός Κράτους.

Και η τήρηση τού Νόμου αυτού, και η τήρηση τού Νόμου ως προς την απόδοση των συνταξιοδοτικών-υγειονομικών παροχών, μπορεί να υπάρξει μόνον μέσω μιας μορφής κράτους.

Όλα τα άλλα είναι παραμύθια τής υπερεπαναστατικής Χαλιμάς, τα οποία μια χαρά ταιριάζουν στον αγριανθρωπικό κανιβαλισμό τού νεοφιλελευθερισμού και τής νεοακροδεξιάς.

Όπως ταιριάζουν στην νέα ακροδεξιά, όλα αυτά τα υπερεπαναστατικά παραμύθια, ενάντια τάχα στον «μικροαστικό» «φόβο» για την ζωή, ή την «ζωούλα» μας, όπως τη λένε οι «άφοβοι» αλαζόνες, οι «άφοβοι» αυταρχικοί και αλαζόνες που ξέρουν από τη μια να κολακεύουν την εργατική τάξη, την οποία συνήθως την ξέρουν από το κιάλι κι όχι αυτοπροσώπως, και από την άλλη ξέρουν να την υβρίζουν και να την περιφρονούν βαφτίζοντάς την «μικροαστική» όταν ξέρει τι είναι αυτό που την ενδιαφέρει και συμφέρει.

---

 

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2021

Ο αντι-σοσιαλδημοκρατικός ψευδο«κομμουνισμός» τού σεκταριστή ηλίθιου, και η κοινωνική ασφάλιση..

 

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος νομικός για να κατανοήσει ότι η αναγκαστικότητα και η καθολικότητα τού Νόμου, δημιουργεί μια κοινωνικοχρονική συνέχεια η οποία δύναται σε σημαντικές «περιπτώσεις» νομικής μορφοποίησης τού κοινωνικού γεγονότος να έχει ευεργετικά αποτελέσματα για τους εργαζόμενους πολίτες μιας κοινωνίας.

Ασχολούμενοι (στις προηγούμενες δημοσιεύσεις μας) με το σημαντικό μοντέρνο κοινωνικό αγαθό τής κοινωνικοασφαλιστικής υγειονομικής-και-συνταξιοδοτικής κάλυψης τής ανθρώπινης ζωής, περιγράψαμε το αναμφισβήτητο γεγονός ότι μόνον μια ισχυρή κρατική εγγύηση ενός κρατικά τεθειμένου Νόμου μπορεί να διασφαλίσει την καθολικότητα τής κοινωνικής ασφάλισης μέσω τής έννομης αναγκαστικής κοινωνικής αποταμίευσης [όταν υπάρχει «χρήμα-εμπόρευμα»] και μέσω της έννομης εγγύησης τής τήρησης των έννομα θεσμοθετημένων παροχών (υγείας και σύνταξης) [ακόμα και όταν φανταζόμαστε ένα πιθανό μη-εγχρήματο μη-εμπορευματικό αταξικό σύστημα].

Δεν μπορούμε να σκεφτούμε καλύτερη και πληρέστερη γενική διασφάλιση τής εγγύησης τής κοινωνικοχρονικής άρα και κοινωνικής συνέχειας που δημιουργείται δια τής κοινωνικής ασφάλισης, από αυτήν που δημιουργείται δια τού κρατικού Νόμου, ούτε υπάρχει κάποια άλλη θεωρητική ή πολιτική προσέγγιση η οποία να ανατρέπει αυτό το δεδομένο.

Είναι δεδομένο βέβαια ότι το ταξικό κράτος τού καπιταλισμού διατηρεί στην φαρέτρα του το όπλο τής αναίρεσης των νόμων, και αυτό το βλέπουμε από τότε που η νεοφιλελεύθερη πολιτική έχει κυριαρχήσει εντός τού καπιταλισμού, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει κάποια «νομοτέλεια» που καθορίζει την στάση τού καπιταλισμού και τού κράτους του. 

Ανάλογα με τους ταξικούς συσχετισμούς δυνάμεων μπορεί να ξαναϋπάρξει κοινωνικοχρονικά συνεχές και δυνατό ως καθολικό και έννομα αναγκαστικό δημόσιο-κρατικό κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα, ακόμα και μέσα στον καπιταλισμό.

Όμως, και αυτή είναι η διαπίστωση στην οποία πρέπει όσοι έχουν επηρεαστεί από τους σεκταριστές να δώσουν σημασία, ακόμα κι αν η ανασύσταση τού κρατικού κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος είναι αδύνατη εντός τού καπιταλισμού, αν υπάρξει ανατροπή τού καπιταλισμού «αυτό» που θα δημιουργηθεί πάλι σαν κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα θα μπορεί να υπάρξει πάλι μόνον μέσω κρατικών έννομων κοινωνικοασφαλιστικών εγγυήσεων-και-καταναγκασμών που θα δίνονται και θα επιβάλλονται από το εργατικό δημοκρατικό κράτος. 

Σε αντίθετη περίπτωση η ανατροπή τού καπιταλισμού θα φέρει κάτι χειρότερο για τους εργαζόμενους και στην κοινωνική ασφάλισή τους, θα φέρει ένα είδος υπερεπαναστατικής «πολ-ποτ-ικής» αυθαιρεσίας και σε αυτό τον «τομέα» τής κοινωνικής ζωής.

Κανένας επαναστατικός «κοινοτικός» αυτοματισμός δεν μπορεί να αντικαταστήσει μια δημοκρατική έννομη κρατική εγγύηση στην κοινωνική ασφάλιση, εφόσον εκτός Νόμου και έννομου καθορισμού αυτών των ζητημάτων δεν υπάρχει τίποτα άλλο από μεταβλητότητα, ασυνέχεια, αυθαιρεσία. 

Είναι η δομική υπόσταση αυτών των συστημάτων κοινωνικής πρακτικής τέτοια που αποκλείει αν είσαι ορθολογικός άνθρωπος κάθε σκέψη «εξω-κρατικού» πειραματισμού.

Οι σεκταριστές αντικαπιταλιστές/αντικρατιστές κατηγορούν με σφοδρότητα τον νεοφιλελευθερισμό και καλά κάνουν, αλλά αυτό που προτείνουν ως δικό τους κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα-μοντέλο είναι κατά πολύ χειρότερο τού νεοφιλελεύθερου συστήματος-μοντέλου εφόσον δεν περιέχει ούτε καν σπασμένη μια γενικότερη αφηρημένη κανονιστική εγγύηση και ρύθμισή του.

Οι πιο ακραίοι σεκταριστές δεν μπορούν καν να καταλάβουν τη σημασία τής κοινωνικοχρονικής συνέχειας σε ένα κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα για τους/τις εργαζόμενους/εργαζόμενες.

Και όσοι «μετριοπαθείς» σεκταριστές την κατανοούν αυτή την σημασία, αδυνατούν συνήθως να κατανοήσουν ότι αυτή η συνέχεια μπορεί να υπάρξει και στον καπιταλισμό και σε έναν πρώιμο κομμουνισμό μόνον δια μέσω μιας κρατικής εγγύησης.

Αν γίνεται αλλιώς, γιατί δεν μας λένε τον τρόπο;

Δεν έχουν να πούνε τίποτα, πέραν γενικών και αόριστων «αντι-σοσιαλδημοκρατικών» σεκταριστικών μπουρδολογιών.

Η κριτική στην «σοσιαλδημοκρατία», όπως γίνεται, λόγου χάριν στο θέμα που μας απασχολεί, έχει γίνει πλέον ο «σοσιαλισμός τού σεκταριστή ηλίθιου».

Μιλάμε για κρίσιμες υγειονομικές ανάγκες και κρίσιμες συνταξιοδοτικές ανάγκες απλών ανθρώπων όταν βρίσκονται σε αδυναμία υγείας ή ηλικίας, και όταν μιλάμε για όλα αυτά το χειρότερο που μπορούμε να φανταστούμε είναι να εξαρτάται η ικανοποίηση αυτών των αναγκών από «επαναστατικές κοινότητες» και «εργατικά συμβούλια».

Όποιος σκέφτεται με αυτό τον τρόπο, λόγου χάριν στο θέμα μας τής κοινωνικής ασφάλισης, σκέφτεται ως σεκταριστής, σκέφτεται χιλιαστικά, σκέφτεται σαν επίδοξος υπερεπαναστάτης δεσποτικός και αυταρχικός άνθρωπος.

Με λίγα λόγια, «να μας λείπει το βύσσινο».

 

---

 

 

Ιωάννης Τζανάκος