Τρίτη 14 Μαρτίου 2023
Αναρχοκαψούρα είναι η φάση. Ανακοίνωση των σκληρών νταλκαδιάρηδων τού «ταξικού δίκιου» ναούμ..
Ο σταλινόγερος παλιός είναι αλλιώς, Βαρουφάκη, και τον άκουσες, σπιλώνεις τώρα «καλύτερα».
Δευτέρα 13 Μαρτίου 2023
Οι μάσκες των συριζο«αναρχικών» πέφτουν σιγά σιγά, από ακραία σεκταριστικά στοιχεία του αναρχικού κινήματος.
Μπράβοι της νύχτας είναι οι ολιγάρχες του κεφαλαίου, της τεχνοκρατίας του και των πολιτικών μεσολαβήσεών του
Όλο το κείμενο «προμετωπίδα».
'' Εναλλακτική Παρέμβαση – Δικηγορική Ανατροπή: Καταγγελία της τραμπούκικης επίθεσης στον γραμματέα του ΜέΡΑ25 Γ. Βαρουφάκη
Εναλλακτική Παρέμβαση – Δικηγορική Ανατροπή:
Καταγγελία της τραμπούκικης επίθεσης στον γραμματέα του ΜέΡΑ25 Γ. Βαρουφάκη
(ΕΠΔΑ, 11/3/2023)
Η Εναλλακτική Παρέμβαση – Δικηγορική Ανατροπή καταδικάζει την τραμπούκικη επίθεση που δέχτηκε ο γραμματέας του ΜέΡΑ25 Γιάνης Βαρουφάκης το βράδυ της 10ης Μάρτη 2023 στην οδό Βαλτετσίου στα Εξάρχεια έξω από το κατάστημα Γιάντες στο οποίο συνέτρωγε με την παρέα του. Οι δράστες προκάλεσαν τον Γιάνη Βαρουφάκη να εξέλθει του καταστήματος και όταν αυτός βγήκε μόνος του, του επιτέθηκαν θρασύδειλα με γροθιές και κλωτσιές ρίχνοντάς τον στο έδαφος και προκαλώντας του κάταγμα στη μύτη και τραύματα στο σώμα.
Επισημαίνουμε ότι η επίθεση έλαβε χώρα στην πλέον αστυνομοκρατούμενη περιοχή της Αθήνας, χωρίς φυσικά το γεγονός αυτό να σημάνει την αποτροπή της. Καταδεικνύεται έτσι πως η αστυνομία στην περιοχή δεν έχει σκοπό την προστασία από την παραβατικότητα, αλλά την τρομοκράτηση των “απείθαρχων”, διαφωνούντων με τις πολιτικές της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, με την περίφραξη της πλατείας των Εξαρχείων με τον σταθμό του ΜΕΤΡΟ και με τον “εξευγενισμό” της γειτονιάς με στόχο τη μετατροπή της σε τουριστική DisneyLand.
Ο ξυλοδαρμός του γραμματέα του ΜέΡΑ25 , ανεξάρτητα από την ταυτότητα των δραστών που πρέπει να διαλευκανθεί, αποτελεί επίθεση που πλήττει τα δημοκρατικά δικαιώματα και αντικειμενικά ενισχύει τη στρατηγική της κυβέρνησης για περισσότερη αστυνομική καταστολή και “νόμο και τάξη”, δόγμα που έχει ήδη κοστίσει εκατοντάδες τραυματίες στις διαδηλώσεις αλλά και νεκρούς από αστυνομικές σφαίρες.
Σε κάθε περίπτωση, δηλώνουμε ότι τραμπούκικες επιθέσεις κατά πολιτικών αντιπάλων με όρους αυτόκλητων τιμωρών και μπράβων της νύχτας δεν μπορούν να διεκδικούν τον χαρακτήρα της κινηματικής δράσης, το μόνο δε που κατορθώνουν είναι να διαβάλλουν την αναγκαία περιφρούρηση του κινήματος ενάντια στην αστυνομική και φασιστική βία και να αποπροσανατολίζουν το κίνημα από το στόχο της ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής.
Συνεχίζουμε τον αγώνα ενάντια στους υπευθύνους του εγκλήματος των Τεμπών, την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, των πολιτικών που απαξιώνουν τις ζωές μας και όσους υπηρετούν αυτές τις πολιτικές. Βαδίζουμε σε συμπόρευση με τα εργατικά σωματεία, τους φοιτητικούς συλλόγους, τα μαθητικά συμβούλια και τις οργανώσεις του μαζικού κινήματος...''
Μπαλάφας, ο Γιάννης, σε μπαλαφάρα χαφιεδολογίας.
Συζήτηση με Ιρανούς μαρξιστές και αριστερούς.
Since it can, he says, have many meanings, it is therefore only good for the bourgeoisie, etc., while the slogan "equality between men and women and workers' power" is not vague and exploitable by the capitalist forces.
Yes, we saw that, about what this likable (and probably tortured man but sectarian) Marxist watermelon-head says too.
We saw it in the Soviet Union, but also in North Korea.
What can I say?
Another consistent Iranian Marxist who wanted to criticize a frontal trade union and democratic text promoted through Iranian trade unions and social organizations, (probably inspired mainly by the Hekmatist Communist Party) as a Charter of Minimum Demands (to the regime) did not criticize the deficit bourgeois democratic character of this declaration but the fact that it is bourgeois democratic, therefore rejectable anyway.
We also had an interestingly schizoid dialogue through an automatic translator, where when I asked him to tell me why he does not even rhetorically advance the incompleteness of this declaration in terms of the demand for a bourgeois democratic change that will be complete, he told me that the real communists in Iran they have a socialist agenda and that such a framework would not make sense because anyway the Iranian bourgeoisie cannot and does not want bourgeois democracy because if it wanted and could it would have claimed it and succeeded.
I didn't even bother to talk to him about the broader concept of Democracy, because as you can see we wouldn't get a common point through references to Lenin and Marx, here we really don't get a common point with former or current leftist Eurocommunists, with the tough and justifiably hard-line Iranian Marxist would we it get common point?
In any case, I had raised the issue a little earlier with the Iranian leftists, also critical of the Charter of Minimum Requirements, as a matter of democracy which, according to my standards, cannot exist without first a constituent assembly and then a permanent assembly by directly and freely elected representatives of the people.
What in bourgeois terms is a parliament in new socialist class labor terms could in combination with grassroots workers' and people's councils be a modern radical and not socialdemocratic socialism.
In any case, because the non-capitalist version of such a democratic framework is, as I said, no longer comprehensible even to formerly Euro-communist ears, I did not insist on any discussion about the form of the (not only) representative socialist democracy, and I limited myself to the discussion and my intervention in the Iranian friends in even tactical support of a bourgeois democratic transition in Iran.
They neither had cared nor care now, their (Bolshevist or non-Bolshevist) sectarianism and their Bolshevism are deeply rooted things.
There was also a final (indirect) response (from the Iranian Kurd I mentioned at the beginning, not the one I had the conversation with) on what I suggested (and is suggested also as I saw by an Iranian communist group that is discussing it independently of me)(for what we call a national assembly, as defined in the standard terminology of political science and as a standard political term, etc.).
His answer was simple and decisive.
This slogan is both bourgeois and reactionary, that is, it is rejected.
They dismiss it, also, maybe unintended, Hekmatists who are more normal guys and good guys at a lot, so you get it, no hope, nothing, void, zero.
The left and anarchism are in permanent crisis everywhere, and they do not intend to overcome their authoritarian Bonapartist plans, justifying this attitude mainly with the authoritarianism and fascism of the class opponent.
- مطالبات بورژوا دمکراتیک مطالبات بورژوا دمکراتیک است؛ چه فرقی میکند چه کسی پرچم آن را برداشته است، مگر آنکه سانتریستها بگویند ما از آن دسته مطالبات بورژوا دمکراتیکی دفاع میکنیم که ۲۰ امضای پرولتاریا پای آن باشد![πρόχειρη αυτόματη μετάφραση:Οι δημοκρατικές αστικές απαιτήσεις είναι δημοκρατικές αστικές, δεν έχει σημασία ποιος σηκώνει τη σημαία, εκτός αν οι κεντριστές πουν ότι υπερασπιζόμαστε αυτές τις δημοκρατικές αστικές απαιτήσεις, οι οποίες έχουν 200 προλεταριακές υπογραφές!]
Ψύχραιμη αποτίμηση τής κοινωνικής και εκλογικής δύναμής τής ελληνικής αριστεράς.
Είναι κοινό μυστικό ότι ένα από τα συνεκτικά στοιχεία αυτής τής ενδο-αριστερής ιδεολογικής κοινότητας είναι ή ουδετεροφιλία στον ρωσοουκρανικό πόλεμο στην καλύτερη περίπτωση ή ο φιλορωσισμός στην χειρότερη περίπτωση, λαμβάνοντας υπόψιν ότι η ουδετεροφιλία σε πολλές των περιπτώσεων σημαίνει απλά κρυφή ρωσοφιλία.
Βλέπουμε λοιπόν πως αυτό που ορίζουμε ως αριστερά στην Ελλάδα είναι ήδη βαθιά διαβρωμένο από έναν ειδικού τύπου νέο φασισμό, ο οποίος δεν ανήκει βέβαια στον μέχρι πρότινος μοναχικό στην Δύση δυτικό φασισμό-ρατσισμό, αν και ένα μέρος τού δυτικού φασισμού-ρατσισμού στην Δύση και την Ελλάδα έχει προσχωρήσει στο ευρασιανισμο και τον ρωσισμό.
Η κατάσταση μέσα στην ελληνική αριστερά όσον αφορά αυτή την εσωτερική ασθένεια της δεν έχει ωστόσο ακόμα φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο που να τής δημιουργεί άμεσα πρόβλημα, διότι υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι της, ειδικά τής νεολαίας της, που ανήκει ξεκάθαρα στην αληθινή ουδετεροφιλία εκείνη που παραπέμπει άμεσα στο κυρίαρχο ρεύμα τής αριστεράς παγκοσμίως σε σχέση με το φλέγον ζήτημα τού πολέμου.
Για μένα αυτό το πράγμα άρχισε να δείχνει τα ανώτατα όρια του ακριβώς όταν αυτά τα νέα ρεύματα έδειξαν και στην Ελλάδα αλλά κυρίως στην Δύση τα δικά τους τελικά όρια, δια τής στάσης τους στην έναρξη και την εξέλιξη τού οριακά παγκόσμιου πολέμου.
Ήδη στην Ελλάδα η αριστερά έχει να διαχειριστεί ένα ελεγχόμενο μεν αλλά επικίνδυνο ανοιχτά φιλορωσικό καρκίνωμα μέσα στα λαϊκά σπλάχνα της, ήδη πολλές ακραία ουδετεροφιλες τάσεις της είναι και δεν είναι στα όρια τού φιλορωσικού καρκίνου, ήδη ο νεοαντιδυτικισμός τής νέας αριστεράς εισέρχεται παντού, σε όλο τον κόσμο, σε μια πρώτη βαθιά ιδεολογική κρίση, ήδη οι παλιές αθεράπευτες αμαρτίες τού σεκταρισμού της στα κρίσιμα σημεία τού εθνικού ζητήματος απλά κάνανε μετάσταση σε ακόμα πιο σεκταριστικές ιδεολογικές μορφές εμφάνισης τους, ήδη υπάρχει άνθιση όλων των μορφών σεκταρισμού όχι μόνον στα όρια μεταξύ επίσημης αριστεράς και κοινωνικής αριστεράς αλλά ακόμα και μέσα στον ηγετικό αναγκαστικά-σοσιαλδημοκρατικό πυρήνα της, οπότε η κάθοδος και η βαθιά κρίση δεν επίκειται ακόμα ως άμεσο γεγονός αλλά θα είναι (και δω) ένα από τα σημαντικότερα θεαματικά φαινόμενα σε ένα σχετικά κοντινό μέλλον.
Ιωάννης Τζανάκος