Ψύχραιμη αποτίμηση τής κοινωνικής και εκλογικής δύναμής τής ελληνικής αριστεράς.

Το ταβάνι τής ελληνικής αριστεράς φτάνει μετά βίας το 30%, αν σε αυτήν συνυπολογίσουμε και το ποσοστό τού ΚΚΕ.

Λίγο πάνω λίγο κάτω, αυτό είναι ήδη ένα μεγάλο ποσοστό για μια κοινωνία με τα προβλήματα που έχει η ελληνική κοινωνία.

Ας δούμε όμως τι περιέχει αυτό το ποσοστό.

Πέρα από τους καθαυτό αριστερούς, υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό ΠΑΣΟΚογενών που διέπονται από συγκεχυμένες γεωπολιτικές και ιδεολογικές αντιλήψεις, ενώ ήδη ένα μεγάλο μέρος αυτών που είναι καθαυτό αριστεροί μοιράζονται με τους προηγούμενους τις ίδιες ιδέες. 

Είναι κοινό μυστικό ότι ένα από τα συνεκτικά στοιχεία αυτής τής ενδο-αριστερής ιδεολογικής κοινότητας είναι ή ουδετεροφιλία στον ρωσοουκρανικό πόλεμο στην καλύτερη περίπτωση ή ο φιλορωσισμός στην χειρότερη περίπτωση, λαμβάνοντας υπόψιν ότι η ουδετεροφιλία σε πολλές των περιπτώσεων σημαίνει απλά κρυφή ρωσοφιλία.

Βλέπουμε λοιπόν πως αυτό που ορίζουμε ως αριστερά στην Ελλάδα είναι ήδη βαθιά διαβρωμένο από έναν ειδικού τύπου νέο φασισμό, ο οποίος δεν ανήκει βέβαια στον μέχρι πρότινος μοναχικό στην Δύση δυτικό φασισμό-ρατσισμό, αν και ένα μέρος τού δυτικού φασισμού-ρατσισμού στην Δύση και την Ελλάδα έχει προσχωρήσει στο ευρασιανισμο και τον ρωσισμό.

Η κατάσταση μέσα στην ελληνική αριστερά όσον αφορά αυτή την εσωτερική ασθένεια της δεν έχει ωστόσο ακόμα φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο που να τής δημιουργεί άμεσα πρόβλημα, διότι υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι της, ειδικά τής νεολαίας της, που ανήκει ξεκάθαρα στην αληθινή ουδετεροφιλία εκείνη που παραπέμπει άμεσα στο κυρίαρχο ρεύμα τής αριστεράς παγκοσμίως σε σχέση με το φλέγον ζήτημα τού πολέμου.

Μέσα σε αυτό το κυρίαρχο ρεύμα υπάρχουν από ακροαριστεροί αντικαπιταλιστές έως tankies και campists (οι οποίοι όμως δεν ανήκουν στο ξεκάθαρα φιλορωσικό ρεύμα ούτε απλά κρύβουν αυτή τους την ιδιότητα).

Εν πάση περιπτώσει, πέραν αυτού τού φλεγοντος, μιλώντας για την αριστερά και τον αναρχισμό στην Ελλάδα θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για μια ήπια μισοαντιδραστική μισοπροοδευτική ιδεολογική και πολιτική δύναμη, η οποία έχει φτάσει στα ανώτατα όρια τής κοινωνικής και ιδεολογικής επιρροής της, σε μια χώρα όπου τούτη έχει μια σημαντική θέση δια τής θυσίας της και τής καθοριστικής συνεισφοράς της στην κοινωνική πάλη των λαϊκών κοινωνικών τάξεων και την διαμόρφωση τής χώρας, και φάνηκε ότι  θα αρχίσει να ανανεώνει το ιδεολογικό και ηλικιακό οπλοστάσιο της με τα νεώτερα ριζοσπαστικά ιδεολογικά και πολιτισμικά ρεύματα που ουσιαστικά αποκρυσταλλωναν τον Μάη68 κ.λπ.

Για μένα αυτό το πράγμα άρχισε να δείχνει τα ανώτατα όρια του ακριβώς όταν αυτά τα νέα ρεύματα έδειξαν και στην Ελλάδα αλλά κυρίως στην Δύση τα δικά τους τελικά όρια, δια τής στάσης τους στην έναρξη και την εξέλιξη τού οριακά παγκόσμιου πολέμου.

Ήδη στην Ελλάδα η αριστερά έχει να διαχειριστεί ένα ελεγχόμενο μεν αλλά επικίνδυνο ανοιχτά φιλορωσικό καρκίνωμα μέσα στα λαϊκά σπλάχνα της, ήδη πολλές ακραία ουδετεροφιλες τάσεις της είναι και δεν είναι στα όρια τού φιλορωσικού καρκίνου, ήδη ο νεοαντιδυτικισμός τής νέας αριστεράς εισέρχεται παντού, σε όλο τον κόσμο, σε μια πρώτη βαθιά ιδεολογική κρίση, ήδη οι παλιές αθεράπευτες αμαρτίες τού σεκταρισμού της στα κρίσιμα σημεία τού εθνικού ζητήματος απλά κάνανε μετάσταση σε ακόμα πιο σεκταριστικές ιδεολογικές μορφές εμφάνισης τους, ήδη υπάρχει άνθιση όλων των μορφών σεκταρισμού όχι μόνον στα όρια μεταξύ επίσημης αριστεράς και κοινωνικής αριστεράς αλλά ακόμα και μέσα στον ηγετικό αναγκαστικά-σοσιαλδημοκρατικό πυρήνα της,  οπότε η κάθοδος και η βαθιά κρίση δεν επίκειται ακόμα ως άμεσο γεγονός αλλά θα είναι (και δω) ένα από τα σημαντικότερα θεαματικά φαινόμενα σε ένα σχετικά κοντινό μέλλον.

Ιωάννης Τζανάκος