I read that too. The slogan: ''Life Woman Freedom'' was classified by an Iranian Kurdish leftist as a neoliberal slogan.
Since it can, he says, have many meanings, it is therefore only good for the bourgeoisie, etc., while the slogan "equality between men and women and workers' power" is not vague and exploitable by the capitalist forces.
Yes, we saw that, about what this likable (and probably tortured man but sectarian) Marxist watermelon-head says too.
We saw it in the Soviet Union, but also in North Korea.
What can I say?
Another consistent Iranian Marxist who wanted to criticize a frontal trade union and democratic text promoted through Iranian trade unions and social organizations, (probably inspired mainly by the Hekmatist Communist Party) as a Charter of Minimum Demands (to the regime) did not criticize the deficit bourgeois democratic character of this declaration but the fact that it is bourgeois democratic, therefore rejectable anyway.
We also had an interestingly schizoid dialogue through an automatic translator, where when I asked him to tell me why he does not even rhetorically advance the incompleteness of this declaration in terms of the demand for a bourgeois democratic change that will be complete, he told me that the real communists in Iran they have a socialist agenda and that such a framework would not make sense because anyway the Iranian bourgeoisie cannot and does not want bourgeois democracy because if it wanted and could it would have claimed it and succeeded.
I didn't even bother to talk to him about the broader concept of Democracy, because as you can see we wouldn't get a common point through references to Lenin and Marx, here we really don't get a common point with former or current leftist Eurocommunists, with the tough and justifiably hard-line Iranian Marxist would we it get common point?
In any case, I had raised the issue a little earlier with the Iranian leftists, also critical of the Charter of Minimum Requirements, as a matter of democracy which, according to my standards, cannot exist without first a constituent assembly and then a permanent assembly by directly and freely elected representatives of the people.
What in bourgeois terms is a parliament in new socialist class labor terms could in combination with grassroots workers' and people's councils be a modern radical and not socialdemocratic socialism.
In any case, because the non-capitalist version of such a democratic framework is, as I said, no longer comprehensible even to formerly Euro-communist ears, I did not insist on any discussion about the form of the (not only) representative socialist democracy, and I limited myself to the discussion and my intervention in the Iranian friends in even tactical support of a bourgeois democratic transition in Iran.
They neither had cared nor care now, their (Bolshevist or non-Bolshevist) sectarianism and their Bolshevism are deeply rooted things.
There was also a final (indirect) response (from the Iranian Kurd I mentioned at the beginning, not the one I had the conversation with) on what I suggested (and is suggested also as I saw by an Iranian communist group that is discussing it independently of me)(for what we call a national assembly, as defined in the standard terminology of political science and as a standard political term, etc.).
His answer was simple and decisive.
This slogan is both bourgeois and reactionary, that is, it is rejected.
They dismiss it, also, maybe unintended, Hekmatists who are more normal guys and good guys at a lot, so you get it, no hope, nothing, void, zero.
The left and anarchism are in permanent crisis everywhere, and they do not intend to overcome their authoritarian Bonapartist plans, justifying this attitude mainly with the authoritarianism and fascism of the class opponent.
Since it can, he says, have many meanings, it is therefore only good for the bourgeoisie, etc., while the slogan "equality between men and women and workers' power" is not vague and exploitable by the capitalist forces.
Yes, we saw that, about what this likable (and probably tortured man but sectarian) Marxist watermelon-head says too.
We saw it in the Soviet Union, but also in North Korea.
What can I say?
Another consistent Iranian Marxist who wanted to criticize a frontal trade union and democratic text promoted through Iranian trade unions and social organizations, (probably inspired mainly by the Hekmatist Communist Party) as a Charter of Minimum Demands (to the regime) did not criticize the deficit bourgeois democratic character of this declaration but the fact that it is bourgeois democratic, therefore rejectable anyway.
We also had an interestingly schizoid dialogue through an automatic translator, where when I asked him to tell me why he does not even rhetorically advance the incompleteness of this declaration in terms of the demand for a bourgeois democratic change that will be complete, he told me that the real communists in Iran they have a socialist agenda and that such a framework would not make sense because anyway the Iranian bourgeoisie cannot and does not want bourgeois democracy because if it wanted and could it would have claimed it and succeeded.
I didn't even bother to talk to him about the broader concept of Democracy, because as you can see we wouldn't get a common point through references to Lenin and Marx, here we really don't get a common point with former or current leftist Eurocommunists, with the tough and justifiably hard-line Iranian Marxist would we it get common point?
In any case, I had raised the issue a little earlier with the Iranian leftists, also critical of the Charter of Minimum Requirements, as a matter of democracy which, according to my standards, cannot exist without first a constituent assembly and then a permanent assembly by directly and freely elected representatives of the people.
What in bourgeois terms is a parliament in new socialist class labor terms could in combination with grassroots workers' and people's councils be a modern radical and not socialdemocratic socialism.
In any case, because the non-capitalist version of such a democratic framework is, as I said, no longer comprehensible even to formerly Euro-communist ears, I did not insist on any discussion about the form of the (not only) representative socialist democracy, and I limited myself to the discussion and my intervention in the Iranian friends in even tactical support of a bourgeois democratic transition in Iran.
They neither had cared nor care now, their (Bolshevist or non-Bolshevist) sectarianism and their Bolshevism are deeply rooted things.
There was also a final (indirect) response (from the Iranian Kurd I mentioned at the beginning, not the one I had the conversation with) on what I suggested (and is suggested also as I saw by an Iranian communist group that is discussing it independently of me)(for what we call a national assembly, as defined in the standard terminology of political science and as a standard political term, etc.).
His answer was simple and decisive.
This slogan is both bourgeois and reactionary, that is, it is rejected.
They dismiss it, also, maybe unintended, Hekmatists who are more normal guys and good guys at a lot, so you get it, no hope, nothing, void, zero.
The left and anarchism are in permanent crisis everywhere, and they do not intend to overcome their authoritarian Bonapartist plans, justifying this attitude mainly with the authoritarianism and fascism of the class opponent.
--
Το διάβασα κι αυτό. Το σύνθημα: Ζωή Γυναίκα Ελευθερία, ταξινομήθηκε από έναν Ιρανό Κούρδο αριστερό ως νεοφιλελεύθερο.
Αφού μπορεί, λέει, να έχει πολλές σημασίες, άρα είναι καλό μόνον για τον αστισμό κ.λπ, ενώ το σύνθημα ισότητα άντρα γυναίκα και εργατική εξουσία δεν είναι αόριστο και αξιοποιήσιμο από τις καπιταλιστικές δυνάμεις.
Ναι, το είδαμε αυτό που λέει κι αυτός ο συμπαθής (και μάλλον βασανισμένος άνθρωπος αλλά σεκταριστής) μαρξιστής καρπουζοκέφαλος.
Το είδαμε στην Σοβιετική Ένωση, αλλά και στη βόρεια Κορέα.
Τι να πω.
Ένας άλλος συνεπής Ιρανός μαρξιστής που θέλησε να επικρίνει ένα μετωπικό συνδικαλιστικό και κοινωνικό δημοκρατικό κείμενο που προωθήθηκε μέσω ιρανικών συνδικάτων και κοινωνικών οργανώσεων, (εμπνευστής τού οποίου μάλλον ήταν κυρίως το χεκματιστικο κομμουνιστικο κόμμα) ως Χάρτα μίνιμουμ απαιτήσεων (προς το καθεστώς) δεν επέκρινε τον ελλειμματικό αστικό δημοκρατικό χαρακτήρα αυτής τής διακήρυξης αλλά το γεγονός ότι είναι αστική δημοκρατική, άρα ούτως ή άλλως απορριπτέα.
Είχαμε κι έναν ενδιαφέροντα σχιζοειδη διάλογο μέσω αυτομάτου μεταφραστή, όπου όταν του ζήτησα να μου πει γιατί δεν προτάσσει έστω ρητορικά την μη πληρότητα αυτής τής διακήρυξης ως προς την απαίτηση για μια αστική δημοκρατική αλλαγή που θα είναι πλήρης, μου είπε ότι οι πραγματικοί κομμουνιστές στο Ιράν έχουν σοσιαλιστική ατζέντα και ότι ένα τέτοιο πλαίσιο δεν θα είχε νόημα διότι ούτως ή άλλως η ιρανική αστική τάξη δεν μπορεί ούτε θέλει αστική δημοκρατία γιατί αν ήθελε και μπορούσε θα την είχε διεκδικήσει και πετύχει.
Δεν μπήκα καν στον κόπο να μιλήσω μαζί του για την ευρύτερη έννοια τής Δημοκρατίας, διότι όπως καταλαβαίνετε δεν θα βγάζαμε άκρη μέσω παραπομπών σε Λένιν και Μαρξ, εδώ καλά καλά δε βγάζουμε άκρη με πρώην ή νυν αριστερούς ευρωκομμουνιστές, με τον ντούρο και δικαιολογημένα σκληροπυρηνικό Ιρανό μαρξιστή θα βγάζαμε άκρη;
Εν πάση περιπτώσει, το είχα θέσει λίγο παλιότερα το ζήτημα στους Ιρανούς αριστερούς, επικριτικά και γω ως προς τη Χάρτα των μίνιμουμ απαιτήσεων, σαν ζήτημα δημοκρατίας η οποία κατά τα δικά μου πρότυπα δε μπορεί να υπάρξει χωρίς αρχικά συντακτική και έπειτα μόνιμη συνέλευση άμεσα και ελεύθερα εκλεγμένων αντιπροσώπων τού λαού.
Αυτό υπό αστικούς όρους είναι κοινοβούλιο υπό νέους σοσιαλιστικούς ταξικούς εργατικούς όρους θα μπορούσε σε συνδυασμό με εργατικά και λαϊκά συμβούλια βάσης να είναι ένας σύγχρονος ριζοσπαστικός και όχι σοσιαλδημοκρατικός σοσιαλισμός.
Εν πάση περιπτώσει, επειδή η μη καπιταλιστική εκδοχή ενός τέτοιου δημοκρατικού πλαισίου δεν είναι όπως είπα κατανοητή πλέον ούτε σε παλαιόθεν ευρωκομμουνιστικά αυτιά δεν επέμεινα σε κάποια συζήτηση περί τής μορφής της (όχι μόνον) αντιπροσωπευτικής σοσιαλιστικής Δημοκρατίας, και περιορίστηκα στη συζήτηση και τη παρέμβαση μου στους Ιρανούς φίλους στην έστω τακτική υποστήριξη μιας αστικής δημοκρατικής μετάβασης στο Ιράν.
Ούτε που νοιάστηκαν ούτε που νοιάζονται, ο (μπολσεβικικος ή μη μπολσεβικικος) σεκταρισμός τους και ο μπολσεβικισμός τους είναι βαθιά ριζωμένα πράγματα.
Υπήρξε και μια τελευταία (έμμεση) απάντηση (από τον Ιρανό Κούρδο που ανέφερα στην αρχή, όχι αυτόν με τον οποίο είχα τη συζήτηση) επί αυτού που πρότεινα (και πρότεινε όπως είδα και μια ιρανική κομμουνιστική ομάδα που το συζητάει ανεξάρτητα από μένα)(για αυτό που λέμε εθνοσυνέλευση, όπως ορίζεται στην τυπική ορολογία των πολιτικών επιστημών και σαν τυπικός πολιτικός όρος κ.λπ).
Η δε απάντηση αυτή ήταν απλή και καταλυτική.
Αυτό το σύνθημα είναι και μπουρζουάδικο και αντιδραστικό, ήτοι απορρίπτεται.
Το απορρίπτουν ως μη καν τεθειμένο από αυτούς και οι Χεκματιστές που είναι πιο νορμάλ παιδιά και καλά παιδιά σε πολλά, οπότε καταλάβατε, καμία ελπίδα, τίποτα, κενό, μηδέν.
Η αριστερά και ο αναρχισμός, είναι σε μόνιμη κρίση παντού, και δεν σκοπεύουν να ξεπεράσουν τα αυταρχικά βοναπαρτιστικα σχέδια τους, δικαιολογώντας αυτή τους την στάση κυρίως με τον αυταρχισμό και τον φασισμό τού ταξικού αντίπαλου.
Ιωάννης Τζανάκος
Ένα μέρος τού διαλόγου:
- مطالبات بورژوا دمکراتیک مطالبات بورژوا دمکراتیک است؛ چه فرقی میکند چه کسی پرچم آن را برداشته است، مگر آنکه سانتریستها بگویند ما از آن دسته مطالبات بورژوا دمکراتیکی دفاع میکنیم که ۲۰ امضای پرولتاریا پای آن باشد![πρόχειρη αυτόματη μετάφραση:Οι δημοκρατικές αστικές απαιτήσεις είναι δημοκρατικές αστικές, δεν έχει σημασία ποιος σηκώνει τη σημαία, εκτός αν οι κεντριστές πουν ότι υπερασπιζόμαστε αυτές τις δημοκρατικές αστικές απαιτήσεις, οι οποίες έχουν 200 προλεταριακές υπογραφές!]
Ιωάννης Τζανάκος
Nor
are they complete as bourgeois democratic demands. They are lacking in
this as well. You most consistent communists, what transitional
bourgeois democratic program do you have?
Ali Reza Bayani
ما برنامه بورژوا دمکراتیک نداریم. ما پیرو برنامه سوسیالیستی هستیم.
[πρόχειρη αυτόματη μετάφραση:Δεν έχουμε δημοκρατικό πρόγραμμα αστικής τάξης. Ακολουθούμε τη σοσιαλιστική ατζέντα]
Ιωάννης Τζανάκος
Ali Reza Bayani
Nice, good luck and I mean it. However, when you judge a bourgeois
democratic platform, shouldn't you point to its inconsistency and
inadequacy?
Ali Reza Bayani
این وظیفه کسانی است که از چنین برنامهای دفاع میکنند. برنامه ما سوسیالیستی است.
[πρόχειρη αυτόματη μετάφραση : Αυτή είναι η δουλειά όσων υπερασπίζονται ένα τέτοιο πρόγραμμα.
Το σχέδιό μας είναι σοσιαλιστικό.]
Ιωάννης Τζανάκος
Ali Reza Bayani
Respected opinion, and it makes me wonder if you are ultimately right
and nothing else matters in this rotten world anymore. But I think that a
dialectic of the critique of the bourgeoisie as ''from within'' has
always been a weapon of the Marxist dialectic.
Perhaps under these historical conditions of overmature capitalism such a
dialectic makes no sense. I disagree with you, but I am listening
carefully.
Ali Reza Bayani
ممکن
است در خیلی موارد حق با من نباشد، اما هرچیز پوسیده در این دنیای پوسیده
اهمیتی ندارد و باید از بین برود. من اعتقادی به دیالکتیک از درون یا بیرون
ندارم. تا جایی که به برنامه محقق نشده بورژوازی مربوط است، حل این تکالیف
حل نشده به عهده طبقه کارگر در یک انقلابی سوسیالیستی است. بورژوازی قادر
به حل آن نیست وگرنه تا کنون به آنها جواب داده بود.
Μπορεί
να κάνω λάθος σε πολλά πράγματα, αλλά όλα τα σάπια δεν έχουν σημασία σε
αυτόν τον σάπιο κόσμο και πρέπει να φύγουν. Δεν πιστεύω στη διαλεκτική
από μέσα προς τα έξω. Όσον αφορά το ανεκπλήρωτο αστικό πρόγραμμα, η
επίλυση αυτών των άλυτων προβλημάτων είναι ευθύνη της εργατικής τάξης σε
μια σοσιαλιστική επανάσταση. Η μπουρζουαζία δεν μπορεί να το λύσει,
αλλιώς θα τους απαντούσε μέχρι τώρα. ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου