Κείμενο ενάντια την νέα εγκληματικότητα και τις ηθικολογικές εξιδανικεύσεις της [2013]

Εισαγωγικός πρόλογος, Ιωάννης Τζανάκος

Έχω πέσει έξω σε πολλά πράγματα, με χαρακτηριστική αστοχία μου την συμμετοχή μου δια της ψήφου μου [Όχι] στο δημοψήφισμα τού αχρείου πολιτικού απατεώνα. 

Σε μερικά πράγματα όμως διεκδικώ την ικανότητα ορθού προσδιορισμού τους.

Αφιερωμένο στους λάτρεις τού νέου λούμπεν, και στην αχρεία πολιτική «ομπρέλα» τους, τον προαναφερόμενο πολιτικό απατεώνα και το αχρείο κόμμα του.

----

 

Κάποιες απαισιόδοξες σκέψεις για την εγκληματική υφή του κόσμου σήμερα...

Η οργανωμένη αγριότητα που αναδύεται μέσα στο ανθρώπινο δεν έχει απλά διατηρηθεί ως γενικό γεγονός, παρά τις θεμελιακές διαφοροποιήσεις όσον αφορά την μορφή της, αλλά φαίνεται να έχει αποκτήσει νέες δυνάμεις. 

Η άλλη μορφή σημαίνει και νέα νοηματοδότηση της αγριότητας εντός τής γενικής της δράσης, σημαίνει ουσιαστικά μιαν άλλη αγριότητα. 

Αυτή η άλλη αγριότητα δεν έχει παραμερίσει την παλιά. 

Έχει κατά κάποιο τρόπο προσθέσει την δική της κυρίαρχη μορφή στις παλιές μορφές της που δεν είναι απλά καταχωνιασμένες σε ένα απειλητικό υπόστρωμα αλλά εμφανίζονται σε κρίσιμες στιγμές, ούτε ως αδιαμεσολάβητες από την νέα αγριότητα ούτε όμως και αφομοιωμένες από αυτήν. 

Η αστική εποχή είναι η εποχή μιας διαρκούς παλινόρθωσης στοιχείων της αγριότητας του προ-νεωτερικού, πράγμα που συμβαίνει σήμερα με τον πιο αλλόκοτο τρόπο που μπορεί να εννοηθεί αυτή η παλινόρθωση, αφού συντελείται ένα ανησυχητικό μείγμα του οποίου τις βασικές ορίζουσες σας τις εκθέτω τώρα..

Αν διαβάσει κανείς μαρτυρίες για την εγκληματικότητα στις Η.Π.Α που παραμένουν ο ιδεότυπος όλου του σύγχρονου αστικού-ιμπεριαλιστικού κόσμου, θα δει πως μέσα από την καθημερινή κατανόηση και ερμηνεία της δράσης των συμμοριών  αναδύεται η πίστη όλων των συμμετεχόντων, καταστολέων και μελών των συμμοριών, πως «αυτά» θα ισχύουν για πάντα. 

Δεν εκφράζεται τίποτα άλλο από μια γενική απελπισία που απορρέει από την αποδοχή και εσωτερίκευση της μοίρας του οργανωμένου εγκλήματος, σαν να πρόκειται αυτό να είναι ένας καρκίνος που δεν πρόκειται να ξεριζωθεί ποτέ αλλά ούτε να σκοτώσει τον «οργανισμό».

Η ίδια εσωτερίκευση της μοίρας ως μοίρας αναδύεται σε όλο το φάσμα της διεθνο-πολιτικής πρακτικής και θεωρίας, από όλους τους φορείς της, με πρόσφατη την αποδοχή της ανα-ανάδυσης της θρησκευτικής και αποκαλυψιακής αγριότητας. 

Αυτή η ειδική αγριότητα δεν εκφράζεται όμως μόνο μέσα από το ριζοσπαστικό Ισλάμ. 

Μέσα στην Δύση έχει αρχίσει να ανα-αναδύεται ο προ-αιώνιος ρατσισμός της, η εικόνα της υποτιθέμενης «ανωτερότητας» της απέναντι σε όλο αυτό που την περιβάλλει ως άλλος οικονομικός, πολιτικός, πολιτισμικός κόσμος. 

Είναι εντελώς παραπλανητική η εικόνα της παγκοσμιοποίησης όσον αφορά την στεγανοποίηση της Δύσης, αφού η διαρκής συσχέτισή της με το περιβάλλον της, και η ανοιχτότητά της σε μεταναστευτικές και οικονομικές ροές, δεν είναι παρά η μεταμφίεση της ειδικής της στρατηγικής απομόνωσης στα πλαίσια της συγκρότησης του αναδυόμενου πλέον νέου ακροδεξιού φασισμού της που θα ορθώνεται κραταιότερος όσο ορθώνεται «απέναντι» ο αμιγής αποκαλυψιακός φασισμός των αντι-δυτικών δυνάμεων σε πλήρη διαλεκτική συμμετρία με τον «αντίπαλο» δυτικό φασισμό. 

Η έμμεση σημασία της ελεύθερης ροής ετερογενών στοιχείων μέσα στα σπλάχνα της Δύσης είναι ένας μελλοντικός εκτεταμένος παγκόσμιος και εμφύλιος πόλεμος στην βάση της παλινορθωμένης αγριότητας της θρησκείας σε συνάφεια με τον συνεχώς διευρυνόμενο υπόκοσμο. 

Το μείγμα που δεν έχει συμβεί ακόμα ολοκληρωμένα, παρά σαν «σχέδιο» των επιτελείων της καταστροφής, είναι απαρτισμένο από εγκληματικές οργανώσεις, μαφιόζικες, φασιστικές, και θρησκευτικές, που «αντιμετωπίζονται» ή «επιβοηθούνται» από τις εγκληματικές μαφίες των κρατών.

Αυτό που θα έπρεπε να προκαλέσει αμηχανία σε όλους αυτούς που ονειρεύονται «ρήξεις» και «ανατροπές» είναι το ριζοσπαστικό πλαίσιο της ανακατασκευασμένης αγριότητας και η ενδοσυνάφεια της παραγωγικής διεργασίας της βίας -ως αναπτυσσόμενου κλάδου του επίσημου και ανεπίσημου τομέα της οικονομίας- με αυτό το ριζοσπαστικό  πλαίσιο. 

Κατά κάποιο τρόπο ο φασισμός μπαίνει από τη πίσω πόρτα παντού, ακόμα και εκεί που κατοικούν οι ορκισμένοι εχθροί του, δια της αποσάρθρωσης και καταστροφής του εναπομένοντος «κανονικού» «μικροαστικού» κόσμου.

Η κουλτούρα της λουμπεναρίας που κάποτε αθωώθηκε ως ζωογόνος «αντικανονική-αντιμικροαστική» δύναμη της λαϊκής ζωής, ανα-αναδύεται παγκοσμίως ως μια τερατώδης νέα καθολική θέσμιση του αστισμού-ιμπεριαλισμού και του αστισμού-«αντι-ιμπεριαλισμού».  

Η κουλτούρα της λουμπεναρίας έτσι, για όποιους έχουν κρατήσει τα μυαλά τους, παρουσιάζεται πάλι ως ένας θανάσιμος εχθρός της λαϊκής τάξης. 

Οι «εναλλακτικές» κουλτούρες κάθε είδους, σαν οι «αγαθότερες» μορφές νομιμοποίησης της υπο-κουλτούρας αυτής, ήταν τα παιδιαρίσματα της οριακότητας του κοινωνικού κόσμου, που έβγαινε από την παραδοσιοκρατία, αλλά σήμερα δεν σημαίνουν τίποτα αγαθό και δημιουργικό. 

Η αντήχηση του νεωτερικού νεοδιονυσιακού θορύβου που είναι η διαχρονική μουσική της λουμπεναρίας αναμιγνύεται με την αυστηρότητα της υψηλής κουλτούρας ή τις φονταμενταλιστικές κραυγές. 

Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του μέλλοντος οι διεστραμμένοι θύτες δεν θα ακούνε ή θα παίζουν μόνο Μότσαρτ, αλλά πανκ-ροκ, χιπ-χοπ, ή θα προσεύχονται με προτεσταντικούς, ορθόδοξους, καθολικούς ή ισλαμικούς ύμνους.

 

 Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Shahrokh Moshkin Ghalam - Sohrab and Gordafarid

SHAHROKH MOSHKIN GHALAM, Shir Ali Mardan

Σκόρπιες παρατηρήσεις για διάφορα «διαφορετικά» φαινόμενα [7]

 

Η σημερινή «πολιτική» «προστασία» από το λούμπεν, νταβατζιλίκι ονομάζεται, λέει «ελέγχω» και «ρυθμίζω» τους «κακούς», και δεν τους αφήνω να ξαμοληθούν, για αυτό και απευθύνεται στο φοβισμένο πόπολο λέγοντας περίπου αυτό: «καθίστε ήσυχα» ή «επιλέξτε μας για καλούς τραμπουκο-τροχονόμους τής κοινωνίας».

Θεωρώ βέβαια ότι δεν είναι και τόσο σίγουρο τι «ελέγχει» ο κάθε αυτοδιαφημιζόμενος (ως) «προστάτης» και «τραμπουκο-ρυθμιστής», αλλά αυτά λέει συνήθως, πλαγίως αλλά με σαφήνεια.

Απλά η Δεξιά «διανθίζει» το πολιτικό νταβατζιλίκι της στο φοβισμένο πόπολο με μια μεγάλη δόση μπατσοκρατίας και απειλών, διαφημίζοντας την ικανότητά της, αμφισβητούμενη κι αυτή, να ελέγχει το λούμπεν και μέσω ξύλου, σπιούνων, απειλών και ανοιχτής μπατσοκρατίας.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

Το δίλημμα τής ιρανικής κοινωνίας και τής ιρανικής εργατικής τάξης..

 

 

Μπορούμε να απλοποιήσουμε τα διλήμματα μιας κοινωνίας όπως η ιρανική, για να εισαχθούμε στην σοβαρότητα και την αγριότητά τους, αν επιτρέπεται να χρησιμοποιήσω έναν τέτοιο όρο.

---

 

Ξέρουμε όσοι δεν είμαστε εντελώς αποβλακωμένοι «αντι-ιμπεριαλιστές» ή «αντι-δυτικοϊμπεριαλιστές» ότι στην ιρανική κοινωνία κυριαρχεί ένα θεοκρατικό εθνοκαπιταλιστικό καθεστώς που καταπιέζει τον λαό, τις (μη-περσικές) εθνοτικές ομάδες-συνιστώσες τού ιρανικού έθνους-κράτους και την εργατική τάξη.

Αυτό όμως το καθεστώς είναι και αυτό που νίκησε και εκδίωξε τον δυτικό ιμπεριαλισμό από την χώρα, αποκαθιστώντας την εθνική και κρατική αξιοπρέπεια και κυριαρχία τού Ιράν, τού ιρανικού έθνους-κράτους, με μια μεγαλειώδη κοινωνικοπολιτική εξέγερση και επανάσταση που από την αρχή της, και όχι μόνον «μετά» όπως φαντασιώνονται οι αριστεροί-και-αναρχικοί αναλυτές, είχε κυρίως θεοκρατικό θρησκευτικό και εθνικό ιδεολογικό προσανατολισμό.

Θυμάμαι ακόμα ένα αναρχικό κείμενο που μίλαγε για «πειρατεία» επί τής επανάστασης από τους εθνοθεοκράτες-ισλαμοεθνικιστές τού Χομεϊνί.

Πρόκειται για ριζικά λανθασμένη και ανιστόρητη ανάλυση.

Ενώ ήταν ισχυρές και άλλες τάσεις (και αριστερές και αστικοδημοκρατικές) η κυρίαρχη μαζική τάση, η εξαρχής μαζικότερη τάση ήταν οι «χομεϊνικοί» εθνοθεοκράτες, και αυτοί υπό την ηγεσία τού Χομεϊνί ήταν που καθοδήγησαν και ολοκλήρωσαν την εθνική αντι-ιμπεριαλιστική επανάσταση, μεταμορφώνοντας ριζικά την ιρανική κοινωνία, εγκαθιδρύοντας ένα ανεξάρτητο εθνοθεοκρατικό κράτος, εκδιώκοντας όλους τους ξένους πράκτορες, τα ξένα μονοπώλια και αποκαθιστώντας την ιρανική εθνοκρατική κυριαρχία.

Ταυτόχρονα όμως, παρά την αρχική σύμπραξη με την αριστερά, και ειδικά με το φιλοσοβιετικό Τουντέχ, το καθεστώς συνέτριψε κάθε άλλη φωνή, ειδικά μετά την σύμπραξη των «Μουτζαχεντίν τού Λαού», μιας ισχυρής ισλαμοαριστερής οργάνωσης, με τον Σαντάμ Χουσεϊν τού Ιράκ και με τις Η.Π.Α.

Οι «Μουτζαχεντίν ε Χάλκ» είχαν εκδιωχθεί πριν, και η ηγεσία τους κατέφυγε στο Ιράκ από όπου οργάνωσε μαζί με το ιρακινό καθεστώς στρατιωτική εισβολή στο Ιράν.

Οι Ιρανοί εθνοθεοκράτες ουσιαστικά νίκησαν στον αιματηρό πόλεμο, και με την «ευκαιρία» εξόντωσαν και τους Μουτζαχεντίν μέσα στην χώρα, μαζί με τους αριστερούς, κομμουνιστές και άλλους, τους οποίους είχαν θέσει εκτός νόμου, φυλακίσει κ.λπ

Ταυτόχρονα συνέτριψαν την κουρδική εξέγερση που είχε ξεσπάσει μαζί με την αντι-μοναρχική αντιιμπεριαλιστική επανάσταση προτού ο Χομεϊνί καταλάβει «πλήρως» την εξουσία, και έτσι απέτρεψαν κάθε ενδεχόμενο αυτονόμησης ή και απόσχισης των Κούρδων.

Πολύ γρήγορα συγκρότησαν ένα ιδιότυπο υβριδικό πολιτειακό καθεστώς, μείγμα αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας θεοκρατικής ιεροδικαϊκής «αριστοκρατίας» υπό την ηγεσία τού ενός ανώτατου Αγιατολάχ, και λαϊκοστρατιωτικής «κινητοποίησης», για το οποίο πρέπει να κάνουμε ξεχωριστή δημοσίευση για να καταλάβετε την «μαστοριά» τής δομής του και την ριζοσπαστική ιδιοτυπία και πρωτοτυπία του.

Το σύστημα αυτό σήκωσε αμέσως την σημαία τής αντι-δυτικής αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης σε όλη την περιοχή, την σημαία τού αντι-σιωνισμού και την σημαία τής υποστήριξης στον παλαιστινιακό αγώνα, και δεν τέλεσε όλες αυτές τις «πράξεις εκκίνησης» πολέμου και επανάστασης με επιφανειακό και «ερασιτεχνικό» τρόπο.

Η Χεζμπολάχ στον Λίβανο είναι ένα από τα αποτελέσματα τής χομεϊνικής εθνοθεοκρατικής μαστοριάς, και δεν θα υπήρχε ακόμα και τώρα σοβαρός άνθρωπος νομίζω ο οποίος δεν θα αντιλαμβάνονταν την επιτυχία τής ιρανικής επαναστατικής εθνικιστικής εθνοθεοκρατίας, σε όλο το πεδίο τής δυτικής Ασίας.

Ταυτόχρονα, και αυτό έχει σημασία, το Ιράν δομήθηκε στο επίπεδο των παραγωγικών σχέσεων ως μια ανεξάρτητη εθνική καπιταλιστική-κρατικοκαπιταλιστική «μεικτή οικονομία» με απόλυτο εθνοκρατικό έλεγχο στον τραπεζικό τομέα της, και με μια μορφή στοιχειώδους έστω κοινωνικού κράτους.

Η καταπίεση των εργατών και των εθνοτήτων, των μειονοτήτων κ.λπ, πέρασε σε μια νέα φάση, μερικές φορές οξύτερη μερικές φορές επιδεξιότερη-ηπιότερη σε σχέση με το σαχικό καθεστώς, αλλά ταυτόχρονα συγκροτήθηκε ένα πανίσχυρο εθνικό μπλοκ αντιδυτικής αντίστασης, το οποίο υφίσταται ως τα σήμερα, με μεγάλα μαζικά λαϊκά ερείσματα, παρά τις νεοφιλελεύθερες εκτροπές τής ελίτ, ειδικά των «μεταρρυθμιστών», την διαφθορά, την καταστολή, τις διώξεις και τις εκτελέσεις.

Αν δεν υπήρχε αυτό το ηγεμονικό εθνικό κοινωνικό μπλοκ, τότε πως θα επιβίωνε ένα τόσο αυστηρό σκληρό καθεστώς;

Αν το καθεστώς δεν είχε επιτύχει την εθνική κυριαρχία και αυτονομία τής χώρας, τότε πως εξηγείται η ακόμα μαζικότατη απήχησή του στον ιρανικό λαό και την ιρανική εργατική τάξη;

Ας δούμε τώρα τα πράγματα από την αντίστροφη φορά τους:

Αν τα επαναστατικά αντικαθεστωτικά κινήματα στο Ιράν, τα εργατικά κομμουνιστικά αναρχοκομμουνιστικά, εθνοτικά (όπως των Κούρδων), τα αστικοδημοκρατικά κ.λπ κινήματα, δεν κατορθώσουν να εγγυηθούν και να διασφαλίσουν ότι δεν πρόκειται το Ιράν να διαμελιστεί, διασπαστεί, ματοκυλιστεί μέσω ενός χαοτικού μηδενιστικού εμφυλίου εθνοτικού ή ταξικού αγώνα, αν δεν πάψουν να παίζουν άμεσο ή έμμεσο παιχνίδι με τις Η.Π.Α και το Ισραήλ, τότε πως ο εργαζόμενος λαός τού Ιράν θα τους δώσει την έμμεση και έπειτα την έμπρακτη συγκατάθεσή του να ηγηθούν μιας δημοκρατικής ή εργατικής επανάστασης;

Πως θα το κάνουν αυτό χωρίς να απαρνηθούν τον αγώνα για μια εργατική και δημοκρατική/ελευθεριακή επανάσταση;

Όποιος είναι τυχοδιώκτης, αριστεριστής-σεκταριστής, σεκταριστής «αντιεθνικιστής» κ.λπ, είτε είναι Ιρανός είτε είναι (Ιρανός ή μη-Ιρανός) «υποστηρικτής» τής εξέγερσης-επανάστασης «έτσι κι αλλιώς» -χωρίς προϋποθέσεις, θα θεωρήσει το ερώτημα-δίλημμα που σας έθεσα «παραπλανητικό» ίσως και «ταξικά» «ύποπτο», αλλά αν το κάνει αυτό δεν θα έχει καταλάβει τίποτα, δεν θα έχει κατανοήσει ούτε ένα ελάχιστο από αυτά τα διλήμματα που κατατρύχουν λαούς και κοινωνίες.

Θα μου πείτε, και σου κάνει αυτό εντύπωση;

Εν πάση περιπτώσει, νομίζω έγινα κατανοητός, και για να γίνω ακόμα κατανοητότερος, μπορώ να δηλώσω την αμέριστη υποστήριξη μου στο κίνημα στο Ιράν ό,τι κι αν αποφασίσει τελικά να κάνει..

 

Ιωάννης Τζανάκος

  

1η Μάη 2019 [αναδημοσίευση και σχόλιο]

Πρώτη δημοσίευση: 1η Μάη 2019

1η Μάη 2019.

Η ιρανική εργατική τάξη βρίσκεται εδώ και δεκαετίες εγκλωβισμένη σε ένα αδιέξοδο δίλημμα:

Να διεκδικήσει ανυποχώρητα τα δικαιώματά της χωρίς να φοβάται το ενδεχόμενο μια εξέγερση της ενάντια στο θεοκρατικό καπιταλιστικό καθεστώς να χρησιμοποιηθεί-εργαλειοποιηθεί από τις δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και το αμιγώς πλέον ακροδεξιό Ισραήλ για να διαλύσουν και αποικιοποιήσουν δια της ψευτο-ομοσπονδιοποίησης την χώρα που ζει; με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα και το έθνος κατεστραμμένο;

Ή να συνεχίσει να κάνει υπομονή και να δέχεται την ηγεμονία των θεοκρατών για να μην καταστραφεί η χώρα από τους λύκους που την περιτριγυρίζουν διψασμένοι για θάνατο και καταστροφή, με αποτέλεσμα όμως αυτής τής υπομονής την συνέχιση τής καταστολής της, και την ενδυνάμωση των αντιδραστικών αντιιμπεριαλιστών δολοφόνων;

Αυτό το δίλημμα είναι δικό της αλλά αν θεωρήσουμε ότι η εργατική τάξη του Ιράν, οι εργαζόμενοι της χώρας αυτής και τα φτωχά λαϊκά κοινωνικά στρώματα, είναι μέρος τής παγκόσμιας εργατικής τάξης, μέρος του παγκόσμιου λαού, τότε το δίλημμα είναι και δικό μας.

Πως θα απαντούσε ένα αυτόνομο δημοκρατικό ταξικό κίνημα σε μια άλλη χώρα στην αγωνία αυτών των ανθρώπων;

Πως θα απαντούσαν άραγε οι ξερόλες διανοούμενοι στην δύση και οι πολυάριθμες σεκταριστικές και ρεφορμιστικές αριστερές, κομμουνιστικές, αναρχικές ομάδες και οργανώσεις στην δύση και την Ελλάδα; πως θα απαντούσε άραγε το πρώην-κομμουνιστικό ΥπερΚόμμα ελλάδας; η Λαέ, οι Εξαρχειώτες;

Είμαι σίγουρος ότι όλοι αυτοί έχουν την απάντηση έτοιμη:
Η μια αντίθετη και συμπληρωματική προς την άλλη.

Τα συγχαρητήρια μου σε όλους.

Στις πορείες σας τώρα, άντε και καμιά μολότωφ να περνάει η ώρα..


Ζήτω η ιρανική εργατική τάξη και ο ηρωικός πολιτισμένος λαός τού Ιράν!

Ιωάννης Τζανάκος

Πουθενά-Πουθενάς

 

---

 

Σχόλιο

Ιωάννης Τζανάκος

 

Σύμφωνα με μια ορθή λογική όλα στον ανθρώπινο κόσμο συνδέονται και συνέχονται από τις ίδιες γενικές αναγκαιότητες, με τις «ιδιομορφίες» τους κ.λπ.

Δεν θέλω λοιπόν να αποσπάσω τα πολιτικά προβλήματα και διλήμματα τού ιρανικού δημοκρατικού λαού και τής ιρανικής εργατικής τάξης, από τα προβλήματα και διλήμματα όλων των άλλων λαών και εργατικών τάξεων κ.λπ, αλλά θέλω να ασχοληθώ, να βυθιστώ σε αυτά διότι θεωρώ ότι παρουσιάζονται με την ένταση, την τραγικότητα, το βάθος που τα δείχνουν και ως ειδικά-τοπικά και ως οικουμενικά (σε μια ολόκληρη «ζώνη» τής οικουμένης) με αληθινότερο τρόπο σε σύγκριση με αντίστοιχα ή όμοια προβλήματα-διλήμματα που εμφανίζονται σε χώρες και «ζώνες» όπως η δική «μας».

Δεν είναι δυνατόν να ασχολούμαι, το λέω συνέχεια και το εννοώ, με το δικό καραγκιοζιλίκι εδώ πέρα, αν και είναι αδύνατον αυτό να το αποφύγω εντελώς, και επίσης αυτό που λέω δεν σημαίνει ότι υποτιμώ την σημασία των ζητημάτων ελευθερίας, αυταρχισμού, εξάρτησης και άλλα που προκύπτουν και εδώ.

Έχω όμως την «αίσθηση» ότι το εδώ σκηνικό δεν αξίζει τον κόπο, είναι τοξικό από πολλές σκοπιές, χωρίς να σημαίνει στην ουσία την ύπαρξη κάποιας επίγνωσης κάποιων διλημμάτων, όπως αυτή πηγάζει λόγου χάριν από κοινωνίες όπως η ιρανική κοινωνία.

Υπάρχει επίσης σε μένα ένα κάποιο «ταυτοτικό» θέμα, με την έννοια ότι δεν αισθάνομαι ότι αποτελώ μέρος τής ελληνικής κοινωνίας, βρίσκομαι δηλαδή σε μια ριζική αποξένωση σε σχέση με ό,τι απασχολεί όλες, μα όλες τις κοινωνικές υποκειμενικότητες «εντός» της.

Για σας είμαι και θέλω να σας είμαι «εξωγήινος», αφού ανήκω στο «πλανήτη» Iran-Kurdistan.

----

 

 

 

 

Φαινόμενο και γλώσσα..

 

Η έννοια «φαινομενικότητα» ως όρος της φιλοσοφίας δεν είναι εύκολο να διαχωρισθεί από την διάκριση που εμβάλλει στην σκέψη, την «ουσία» ως το υποστήριγμα αλλά και ως την «αληθινή πραγματικότητα» του φαινομένου, παρ' όλο που η «φαινομενικότητα» έχει με σαφήνεια πλέον ορισθεί, σε σχέση με το υποστήριγμα της, ως εκδήλωση της «ουσίας» και όχι ως κάτι διαφορετικό από αυτήν, στο οντολογικό επίπεδο.

Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει πως η αναζήτηση της ουσίας είναι το πρωτεύον που ιεραρχεί την σειρά ουσία-φαινόμενο ως σειρά που ακολουθεί μετά την εναρκτήρια σκέψη «περί της ουσίας». 

Έτσι η σειρά θεωρήθηκε συχνά ως η εξής: σκέψη περί της ουσίας, και σκέψη για την ουσία/φαινόμενο. 

Όμως η ίδια η αναζήτηση της ουσίας προϋποθέτει αρχικά την σκεπτικότητα ως προς αυτό που είναι έμπροσθέν μας, το φαινόμενο στις «αισθήσεις» και τις ημερήσιες πρακτικές σκέψεις μας. 

Το πρώτο λοιπόν που εξετάζεται είναι ένα φαινόμενο μαζί με την αμφιβολία περί της σταθερότητας, της αξίας, και της αλήθειας του. 

Θα ήταν λάθος να τοποθετήσουμε πάλι στην αρχή μια ουσία, απλά ορίζοντας τώρα αυτήν την ουσία ως το «φαινόμενο», αν δεν συμπλέξουμε την ανακάλυψη του φαινομένου μαζί με την αμφιβολία περί της αξίας και αλήθειας του, και έπειτα να προσδιορισθεί η εμφάνιση του όρου της «ουσίας». 

Η «ουσία» πιθανόν να είναι η αρχή της σκέψης της σε σχέση με τους γλωσσικούς όρους της, αλλά η σκέψη στις θεμελιωτικές της πράξεις εμφανίζει την σκέψη των όρων της μετά από την (κοινωνική) σκεπτική διεργασία. 

Δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως η σκέψη ταυτίζεται ως εμφάνιση με την γλώσσα της, έστω στους ορο-λογικούς της προσδιορισμούς, χωρίς αυτό να σημαίνει την αποδοχή ενός εξω-γλωσσικού τρόπου σκέψης. 

Ούτε το «προ-γλωσσικό» ούτε το «α-γλωσσικό» είναι απαραίτητο εδώ, εφόσον μιλάμε πάντα για «σκέψη-γλώσσα», αλλά με την αποδοχή της ασυγχρονικότητας των επιπέδων οργάνωσής τους. 

Η πρωτογενής σκέψη, που δεν έχει ακόμα τοποθετήσει τα σημεία της, χρησιμοποιεί την «παλαιά γλώσσα» που της είναι διαθέσιμη, χωρίς καν αρχικά να τίθεται ζήτημα «διαθεσιμότητας-χρησιμότητας». 

Όταν είναι εμφανές πως δεν αρκεί ο γλωσσικός κόσμος των «όρων» δημιουργείται νέα ορο-λογική γλώσσα, και αυτό είναι κατασκευή γλώσσας, αλλά όχι κατασκευή της γλώσσας δια της γλώσσας, αλλά κατασκευή της γλώσσας δια της σκέψης. 

Θα πει κανείς πως ακόμα και αυτή η κατασκευή είναι μια ενδογλωσσική διεργασία, και δεν θα διαφωνήσω. 

Αλλά άλλο είναι να είσαι συνυφασμένος με τα μπλεγμένα υφάδια που θέλεις να ξεμπλέξεις υφαίνοντας άλλα, και άλλο είναι να είσαι συνυφασμένος με τα μπλεγμένα υφάδια που δεν θέλεις να ξεμπλέξεις.

Οι αρχικές ωστόσο φιλοσοφικές έννοιες και κατηγορίες, είναι ακόμα πιο μπλεγμένες με μια μεγάλη αποδέσμευση από τα υφάδια της γλώσσας που μέσα της γεννήθηκαν.

Η διαφορά της «επιστήμης» από την φιλοσοφία έγκειται στο γεγονός της βιαιότερης γένεσης της φιλοσοφίας σε σχέση με τη γλώσσα, και αυτός είναι ο εξωτερικός μορφικός λόγος που η φιλοσοφία είναι πάντα αμφιβάλλουσα, πολύ περισσότερο από αμφισβητούσα, για τον υφιστάμενο κόσμο.  

Ο υφιστάμενος κόσμος βιώνεται ως υφιστάμενος, ακόμα και στις πιο ριζικές αμφισβητήσεις για την αξία του, ως περίκλειστος γλωσσικά κόσμος, ή ως κόσμος πάντα γλωσσικά περίκλειστος, χωρίς να υπάρχει απαραίτητα ούτε η στοιχειώδης ιδέα για την «γλωσσικότητα». 

Μιλάμε για την λειτουργία της γλώσσας ως δεσμού με το υπαρκτό ως μόνον υπαρκτό.

Η γλώσσα εκτός από την ροϊκότητα και την πολυσημία της που της έδωσε την αίγλη τής μη αναφορικότητας, έχει (δυστυχώς για τους ακραίους γλωσσοκεντριστές) την μόνιμη ιδιότητα της μη αντίστασης σε αυτήν την ροϊκότητα-μη αναφορικότητα.
Η «δογματικότητα» και ο μη ροϊκός χαρακτήρας της φιλοσοφικής γλώσσας είναι ο αντικαθεστωτικός της χαρακτήρας, όταν το καθεστώς είναι η ροϊκότητα και η πρακτική μη αναφορικότητα των σημείων.
Η αμφιβολία της φιλοσοφίας είναι ριζικότερη ακόμα και από αυτήν ακόμα της θρησκείας, που ορθώνοντας την αφήγηση ενός πραγματικά άλλου φαινομενικού κόσμου στην πραγματικότητα τον ουσιοποιεί ως έναν άλλο (φαινομενικό) κόσμο, όπου η ουσία είναι η εκδήλωση της (γλωσσικής) φαινομενικότητας που έχει καθιδρυθεί. Αλλά ας αφήσουμε την θρησκεία στους θρησκειολόγους, όπου της άξιζε να καταπέσει ηττημένη, μετά από τόσα ψέματα.

Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να δούμε τι είναι αυτή η ουσία, που τόσο βασάνισε τους φιλοσοφούντες και τόσο γρήγορα έγινε αντικείμενο της ανθρωπολογικής σκέψης, των ριζοσπαστισμών κάθε μορφής, των προσευχών και των ευχών όλων των κοινωνικών αναμορφωτών, χωρίς να γίνει ποτέ αντικείμενο σεβαστό παρά απο τους ίδιους τους αφοσιωμένους φιλοσόφους. 

Αυτό που κρατάμε εδώ, σαν αρχή, είναι πως η ουσία καθιδρύεται μαζί και έπειτα από την «αρνητική» καθίδρυση του φαινομένου και της αμφιβολίας για αυτό. 

Η φαινομενολογία του Εγέλου είναι η μόνη νεωτερική φιλοσοφική, φαινομενολογία που μπορεί να «δεχθεί» έναν τέτοιο συνεπή αρνησιακό φαινομενολογικό αυτο-καθορισμό.

Ιωάννης Τζανάκος