Το δίλημμα τής ιρανικής κοινωνίας και τής ιρανικής εργατικής τάξης..

 

 

Μπορούμε να απλοποιήσουμε τα διλήμματα μιας κοινωνίας όπως η ιρανική, για να εισαχθούμε στην σοβαρότητα και την αγριότητά τους, αν επιτρέπεται να χρησιμοποιήσω έναν τέτοιο όρο.

---

 

Ξέρουμε όσοι δεν είμαστε εντελώς αποβλακωμένοι «αντι-ιμπεριαλιστές» ή «αντι-δυτικοϊμπεριαλιστές» ότι στην ιρανική κοινωνία κυριαρχεί ένα θεοκρατικό εθνοκαπιταλιστικό καθεστώς που καταπιέζει τον λαό, τις (μη-περσικές) εθνοτικές ομάδες-συνιστώσες τού ιρανικού έθνους-κράτους και την εργατική τάξη.

Αυτό όμως το καθεστώς είναι και αυτό που νίκησε και εκδίωξε τον δυτικό ιμπεριαλισμό από την χώρα, αποκαθιστώντας την εθνική και κρατική αξιοπρέπεια και κυριαρχία τού Ιράν, τού ιρανικού έθνους-κράτους, με μια μεγαλειώδη κοινωνικοπολιτική εξέγερση και επανάσταση που από την αρχή της, και όχι μόνον «μετά» όπως φαντασιώνονται οι αριστεροί-και-αναρχικοί αναλυτές, είχε κυρίως θεοκρατικό θρησκευτικό και εθνικό ιδεολογικό προσανατολισμό.

Θυμάμαι ακόμα ένα αναρχικό κείμενο που μίλαγε για «πειρατεία» επί τής επανάστασης από τους εθνοθεοκράτες-ισλαμοεθνικιστές τού Χομεϊνί.

Πρόκειται για ριζικά λανθασμένη και ανιστόρητη ανάλυση.

Ενώ ήταν ισχυρές και άλλες τάσεις (και αριστερές και αστικοδημοκρατικές) η κυρίαρχη μαζική τάση, η εξαρχής μαζικότερη τάση ήταν οι «χομεϊνικοί» εθνοθεοκράτες, και αυτοί υπό την ηγεσία τού Χομεϊνί ήταν που καθοδήγησαν και ολοκλήρωσαν την εθνική αντι-ιμπεριαλιστική επανάσταση, μεταμορφώνοντας ριζικά την ιρανική κοινωνία, εγκαθιδρύοντας ένα ανεξάρτητο εθνοθεοκρατικό κράτος, εκδιώκοντας όλους τους ξένους πράκτορες, τα ξένα μονοπώλια και αποκαθιστώντας την ιρανική εθνοκρατική κυριαρχία.

Ταυτόχρονα όμως, παρά την αρχική σύμπραξη με την αριστερά, και ειδικά με το φιλοσοβιετικό Τουντέχ, το καθεστώς συνέτριψε κάθε άλλη φωνή, ειδικά μετά την σύμπραξη των «Μουτζαχεντίν τού Λαού», μιας ισχυρής ισλαμοαριστερής οργάνωσης, με τον Σαντάμ Χουσεϊν τού Ιράκ και με τις Η.Π.Α.

Οι «Μουτζαχεντίν ε Χάλκ» είχαν εκδιωχθεί πριν, και η ηγεσία τους κατέφυγε στο Ιράκ από όπου οργάνωσε μαζί με το ιρακινό καθεστώς στρατιωτική εισβολή στο Ιράν.

Οι Ιρανοί εθνοθεοκράτες ουσιαστικά νίκησαν στον αιματηρό πόλεμο, και με την «ευκαιρία» εξόντωσαν και τους Μουτζαχεντίν μέσα στην χώρα, μαζί με τους αριστερούς, κομμουνιστές και άλλους, τους οποίους είχαν θέσει εκτός νόμου, φυλακίσει κ.λπ

Ταυτόχρονα συνέτριψαν την κουρδική εξέγερση που είχε ξεσπάσει μαζί με την αντι-μοναρχική αντιιμπεριαλιστική επανάσταση προτού ο Χομεϊνί καταλάβει «πλήρως» την εξουσία, και έτσι απέτρεψαν κάθε ενδεχόμενο αυτονόμησης ή και απόσχισης των Κούρδων.

Πολύ γρήγορα συγκρότησαν ένα ιδιότυπο υβριδικό πολιτειακό καθεστώς, μείγμα αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας θεοκρατικής ιεροδικαϊκής «αριστοκρατίας» υπό την ηγεσία τού ενός ανώτατου Αγιατολάχ, και λαϊκοστρατιωτικής «κινητοποίησης», για το οποίο πρέπει να κάνουμε ξεχωριστή δημοσίευση για να καταλάβετε την «μαστοριά» τής δομής του και την ριζοσπαστική ιδιοτυπία και πρωτοτυπία του.

Το σύστημα αυτό σήκωσε αμέσως την σημαία τής αντι-δυτικής αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης σε όλη την περιοχή, την σημαία τού αντι-σιωνισμού και την σημαία τής υποστήριξης στον παλαιστινιακό αγώνα, και δεν τέλεσε όλες αυτές τις «πράξεις εκκίνησης» πολέμου και επανάστασης με επιφανειακό και «ερασιτεχνικό» τρόπο.

Η Χεζμπολάχ στον Λίβανο είναι ένα από τα αποτελέσματα τής χομεϊνικής εθνοθεοκρατικής μαστοριάς, και δεν θα υπήρχε ακόμα και τώρα σοβαρός άνθρωπος νομίζω ο οποίος δεν θα αντιλαμβάνονταν την επιτυχία τής ιρανικής επαναστατικής εθνικιστικής εθνοθεοκρατίας, σε όλο το πεδίο τής δυτικής Ασίας.

Ταυτόχρονα, και αυτό έχει σημασία, το Ιράν δομήθηκε στο επίπεδο των παραγωγικών σχέσεων ως μια ανεξάρτητη εθνική καπιταλιστική-κρατικοκαπιταλιστική «μεικτή οικονομία» με απόλυτο εθνοκρατικό έλεγχο στον τραπεζικό τομέα της, και με μια μορφή στοιχειώδους έστω κοινωνικού κράτους.

Η καταπίεση των εργατών και των εθνοτήτων, των μειονοτήτων κ.λπ, πέρασε σε μια νέα φάση, μερικές φορές οξύτερη μερικές φορές επιδεξιότερη-ηπιότερη σε σχέση με το σαχικό καθεστώς, αλλά ταυτόχρονα συγκροτήθηκε ένα πανίσχυρο εθνικό μπλοκ αντιδυτικής αντίστασης, το οποίο υφίσταται ως τα σήμερα, με μεγάλα μαζικά λαϊκά ερείσματα, παρά τις νεοφιλελεύθερες εκτροπές τής ελίτ, ειδικά των «μεταρρυθμιστών», την διαφθορά, την καταστολή, τις διώξεις και τις εκτελέσεις.

Αν δεν υπήρχε αυτό το ηγεμονικό εθνικό κοινωνικό μπλοκ, τότε πως θα επιβίωνε ένα τόσο αυστηρό σκληρό καθεστώς;

Αν το καθεστώς δεν είχε επιτύχει την εθνική κυριαρχία και αυτονομία τής χώρας, τότε πως εξηγείται η ακόμα μαζικότατη απήχησή του στον ιρανικό λαό και την ιρανική εργατική τάξη;

Ας δούμε τώρα τα πράγματα από την αντίστροφη φορά τους:

Αν τα επαναστατικά αντικαθεστωτικά κινήματα στο Ιράν, τα εργατικά κομμουνιστικά αναρχοκομμουνιστικά, εθνοτικά (όπως των Κούρδων), τα αστικοδημοκρατικά κ.λπ κινήματα, δεν κατορθώσουν να εγγυηθούν και να διασφαλίσουν ότι δεν πρόκειται το Ιράν να διαμελιστεί, διασπαστεί, ματοκυλιστεί μέσω ενός χαοτικού μηδενιστικού εμφυλίου εθνοτικού ή ταξικού αγώνα, αν δεν πάψουν να παίζουν άμεσο ή έμμεσο παιχνίδι με τις Η.Π.Α και το Ισραήλ, τότε πως ο εργαζόμενος λαός τού Ιράν θα τους δώσει την έμμεση και έπειτα την έμπρακτη συγκατάθεσή του να ηγηθούν μιας δημοκρατικής ή εργατικής επανάστασης;

Πως θα το κάνουν αυτό χωρίς να απαρνηθούν τον αγώνα για μια εργατική και δημοκρατική/ελευθεριακή επανάσταση;

Όποιος είναι τυχοδιώκτης, αριστεριστής-σεκταριστής, σεκταριστής «αντιεθνικιστής» κ.λπ, είτε είναι Ιρανός είτε είναι (Ιρανός ή μη-Ιρανός) «υποστηρικτής» τής εξέγερσης-επανάστασης «έτσι κι αλλιώς» -χωρίς προϋποθέσεις, θα θεωρήσει το ερώτημα-δίλημμα που σας έθεσα «παραπλανητικό» ίσως και «ταξικά» «ύποπτο», αλλά αν το κάνει αυτό δεν θα έχει καταλάβει τίποτα, δεν θα έχει κατανοήσει ούτε ένα ελάχιστο από αυτά τα διλήμματα που κατατρύχουν λαούς και κοινωνίες.

Θα μου πείτε, και σου κάνει αυτό εντύπωση;

Εν πάση περιπτώσει, νομίζω έγινα κατανοητός, και για να γίνω ακόμα κατανοητότερος, μπορώ να δηλώσω την αμέριστη υποστήριξη μου στο κίνημα στο Ιράν ό,τι κι αν αποφασίσει τελικά να κάνει..

 

Ιωάννης Τζανάκος