1η Μάη 2019 [αναδημοσίευση και σχόλιο]

Πρώτη δημοσίευση: 1η Μάη 2019

1η Μάη 2019.

Η ιρανική εργατική τάξη βρίσκεται εδώ και δεκαετίες εγκλωβισμένη σε ένα αδιέξοδο δίλημμα:

Να διεκδικήσει ανυποχώρητα τα δικαιώματά της χωρίς να φοβάται το ενδεχόμενο μια εξέγερση της ενάντια στο θεοκρατικό καπιταλιστικό καθεστώς να χρησιμοποιηθεί-εργαλειοποιηθεί από τις δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και το αμιγώς πλέον ακροδεξιό Ισραήλ για να διαλύσουν και αποικιοποιήσουν δια της ψευτο-ομοσπονδιοποίησης την χώρα που ζει; με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα και το έθνος κατεστραμμένο;

Ή να συνεχίσει να κάνει υπομονή και να δέχεται την ηγεμονία των θεοκρατών για να μην καταστραφεί η χώρα από τους λύκους που την περιτριγυρίζουν διψασμένοι για θάνατο και καταστροφή, με αποτέλεσμα όμως αυτής τής υπομονής την συνέχιση τής καταστολής της, και την ενδυνάμωση των αντιδραστικών αντιιμπεριαλιστών δολοφόνων;

Αυτό το δίλημμα είναι δικό της αλλά αν θεωρήσουμε ότι η εργατική τάξη του Ιράν, οι εργαζόμενοι της χώρας αυτής και τα φτωχά λαϊκά κοινωνικά στρώματα, είναι μέρος τής παγκόσμιας εργατικής τάξης, μέρος του παγκόσμιου λαού, τότε το δίλημμα είναι και δικό μας.

Πως θα απαντούσε ένα αυτόνομο δημοκρατικό ταξικό κίνημα σε μια άλλη χώρα στην αγωνία αυτών των ανθρώπων;

Πως θα απαντούσαν άραγε οι ξερόλες διανοούμενοι στην δύση και οι πολυάριθμες σεκταριστικές και ρεφορμιστικές αριστερές, κομμουνιστικές, αναρχικές ομάδες και οργανώσεις στην δύση και την Ελλάδα; πως θα απαντούσε άραγε το πρώην-κομμουνιστικό ΥπερΚόμμα ελλάδας; η Λαέ, οι Εξαρχειώτες;

Είμαι σίγουρος ότι όλοι αυτοί έχουν την απάντηση έτοιμη:
Η μια αντίθετη και συμπληρωματική προς την άλλη.

Τα συγχαρητήρια μου σε όλους.

Στις πορείες σας τώρα, άντε και καμιά μολότωφ να περνάει η ώρα..


Ζήτω η ιρανική εργατική τάξη και ο ηρωικός πολιτισμένος λαός τού Ιράν!

Ιωάννης Τζανάκος

Πουθενά-Πουθενάς

 

---

 

Σχόλιο

Ιωάννης Τζανάκος

 

Σύμφωνα με μια ορθή λογική όλα στον ανθρώπινο κόσμο συνδέονται και συνέχονται από τις ίδιες γενικές αναγκαιότητες, με τις «ιδιομορφίες» τους κ.λπ.

Δεν θέλω λοιπόν να αποσπάσω τα πολιτικά προβλήματα και διλήμματα τού ιρανικού δημοκρατικού λαού και τής ιρανικής εργατικής τάξης, από τα προβλήματα και διλήμματα όλων των άλλων λαών και εργατικών τάξεων κ.λπ, αλλά θέλω να ασχοληθώ, να βυθιστώ σε αυτά διότι θεωρώ ότι παρουσιάζονται με την ένταση, την τραγικότητα, το βάθος που τα δείχνουν και ως ειδικά-τοπικά και ως οικουμενικά (σε μια ολόκληρη «ζώνη» τής οικουμένης) με αληθινότερο τρόπο σε σύγκριση με αντίστοιχα ή όμοια προβλήματα-διλήμματα που εμφανίζονται σε χώρες και «ζώνες» όπως η δική «μας».

Δεν είναι δυνατόν να ασχολούμαι, το λέω συνέχεια και το εννοώ, με το δικό καραγκιοζιλίκι εδώ πέρα, αν και είναι αδύνατον αυτό να το αποφύγω εντελώς, και επίσης αυτό που λέω δεν σημαίνει ότι υποτιμώ την σημασία των ζητημάτων ελευθερίας, αυταρχισμού, εξάρτησης και άλλα που προκύπτουν και εδώ.

Έχω όμως την «αίσθηση» ότι το εδώ σκηνικό δεν αξίζει τον κόπο, είναι τοξικό από πολλές σκοπιές, χωρίς να σημαίνει στην ουσία την ύπαρξη κάποιας επίγνωσης κάποιων διλημμάτων, όπως αυτή πηγάζει λόγου χάριν από κοινωνίες όπως η ιρανική κοινωνία.

Υπάρχει επίσης σε μένα ένα κάποιο «ταυτοτικό» θέμα, με την έννοια ότι δεν αισθάνομαι ότι αποτελώ μέρος τής ελληνικής κοινωνίας, βρίσκομαι δηλαδή σε μια ριζική αποξένωση σε σχέση με ό,τι απασχολεί όλες, μα όλες τις κοινωνικές υποκειμενικότητες «εντός» της.

Για σας είμαι και θέλω να σας είμαι «εξωγήινος», αφού ανήκω στο «πλανήτη» Iran-Kurdistan.

----