Τα μαρξιστικά και τα αναρχικά διανοητικά αδιέξοδα..

 

Η «παλαιά» -λενινιστικής προέλευσης- μαρξιστική ανάλυση και πολιτική «γραμμή» στέκονταν και στηρίζονταν στον ειδικό κατηγοριακό καθορισμό τού νεώτερου καπιταλισμού ως ιμπεριαλιστικού [και μονοπωλιακού]. 

Άρα μίλαγε για «κρατικομονοπωλιακό και ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό».

Υπάρχουν πολλές εκδοχές και διατυπώσεις αυτής τής θεώρησης ανάλογα με την συγκυρία και την εκάστοτε ιδεολογική φατρία μέσα στο «μ-λ».

Δεν θα ασχοληθώ τώρα με τις ιδιαίτερες εκδοχές, ούτε με το «μ-λ» «φύλο των Αγγέλων», αλλά πριν συνεχίσω την τοποθέτησή μου θέλω να επισημάνω τον θεωρητικό και πολιτικό οπορτουνισμό και τυχοδιωκτισμό τού «μ-λ» μαρξισμού σε σχέση με αυτό τον ειδικό κατηγοριακό καθορισμό τού καπιταλισμού. 

Μη ψάχνουμε κάποια σταθερή και στέρεα θεωρία. 

Ό,τι να ναι, ανάλογα με τους συντελεστές που προανέφερα, με την επίκληση πάντα μιας «ορθότερης ερμηνείας» της.

---

 

Τα αδιέξοδα τής ανάλυσης και τής γραμμής αυτής όμως, η οποία σχημάτιζε έναν πρόχειρο «χάρτη» τής [υφιστάμενης ως] όχι μόνον ενδοκαπιταλιστικής ασυμμετρίας τής παγκόσμιας κοινωνίας, ήρθε να τα καλύψει μια «εξίσου» αδιέξοδη «εκ των αριστερών» αφηρημένη «αντικαπιταλιστική» [και πολλές φορές «αντικρατικιστική»] «λογική», κατά την οποία αυτό που έχει ουσία είναι ο καπιταλισμός ως καπιταλισμός, παρά τις όποιες ασυμμετρίες στην οικουμενική οργάνωσή του, οι οποίες μάλιστα στην πιο ριζοσπαστική και σεκταριστική εκδοχή αυτής τής θεώρησης δεν είναι τίποτα άλλο από μια έκφραση των διακρατικών αντιθέσεων μεταξύ εθνοκρατικών καπιταλισμών ή Κεφαλαίων. 

Με λίγα λόγια πήγαμε στην θεωρία και στην «γραμμή» από το «κακό» [«μ-λ»] στο «χειρότερο» [υπεραριστερός-αναρχικός σεκταρισμός].

Βλέποντας οι νέοι σεκταριστές μόνον την πέραν των ξένων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων «εσωτερική καπιταλιστική δυναμική» στις κοινωνίες, μπορεί σε κάποιες πτυχές των κοινωνικών πραγμάτων να βλέπουν αυτά που δεν έβλεπαν οι «ιμπεριαλιστικο-λόγοι» οι οποίοι έτειναν σε μια συνωμοσιολογική θεώρηση των πραγμάτων, αλλά το «κόστος» τής όποιας θεωρητικής αναλυτικής υπεροχής τους είναι ότι κρίνοντας την «μ-λ» υπερτίμηση τού (ξένου) «ιμπεριαλισμού» έπραξαν αυτή την κριτική υποτιμώντας υπερβολικά την σημασία του [ετεροκαθορισμός], και από την άλλη αναλύοντας αυτές τις «εσωτερικές δυναμικές» στις κοινωνίες εντέλει τις είδανε κι αυτές μονοδιάστατα ως μόνον-ή-κυρίως «καπιταλιστικές». 

Δεν είναι τυχαία η εμφάνιση τής συνωμοσιολογίας και στον χώρο τού αντι-αντι-ιμπεριαλισμού. 

Το είδαμε κι αυτό. Εγώ το είχα προβλέψει αυτό. 

---

 

Όπως τα βλέπω τώρα τα πράγματα, αυτή η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη πάνω στις αρχικές εναρκτήριες σεκταριστικές θεμελιώσεις των ριζοσπαστικών τάσεων τού αριστερού και εργατικού κινήματος, ήδη εντός τής επανάστασης τού 1789 και μετά με τον μαρξισμό και τον αναρχισμό. 

Δυστυχώς η μόνη κριτική σε αυτή την σεκταριστική θεμελίωση έχει τελεστεί μόνον «από τα δεξιά», από αστική σοσιαλδημοκρατική ή αμιγώς δεξιά σκοπιά.

Εν πάση περιπτώσει, όλα αυτά είναι το γενικό πλαίσιο, ας μη σταθούμε άλλο.

---

 

Στο θέμα μας:

Η οργάνωση ή δόμηση των σχέσεων μεταξύ των σχετικά «ξεχωριστών» κοινωνιών είτε αυτές είναι υποστασιοποιημένες σε ξεχωριστά έθνη-κράτη είτε είναι υποστασιοποιημένες σε ευρύτερα αλλά πάλι ξέχωρα ειδικά πολυεθνικά γεωστρατηγικά/γεωπολιτισμικά «σχήματα», είναι κάτι που ξεπερνάει τα μαρξιστικά και εν γένει ριζοσπαστικά θεωρήματα, αποκαλύπτοντας μια περίπλοκη [και όχι μόνον άμεσα εξουσιαστική] δυναμική ανταγωνισμών ως δυναμική ανταγωνιστικών κοινωνικών αυτοκαθορισμών.

Ξέρω ότι το μυαλό πολλών πάει αμέσως σε μιαν έννοια «πολιτισμικών» ή «θρησκευτικών» ταυτοτικών δομών, αλλά δεν θα ήθελα να περιοριστούμε σε αυτά.

Για την ακρίβεια, η θρησκεία και η πολιτισμική ή εθνοπολιτισμική πτυχή ή διάσταση αυτών των ανταγωνισμών που συντελούν στην ριζική ασυμμετρία και ασυνέχεια στην σχέση των επιμέρους κοινωνιών είναι η μία μόνο πλευρά/πτυχή τους, μερικές φορές λειτουργώντας σαν ένα πλαίσιο εξιδανίκευσης και μυστικοποίησης των ανταγωνισμών τους, και χρησιμοποιούμενη από τις «ίδιες» για να διαμεσολαβήσουν με την «θυσία» και την «ιδεολογία» τον ανταγωνισμό και τον πόλεμο μεταξύ τους.

Υπάρχει λοιπόν ένα πολύπλοκο οικουμενικό οικοδόμημα ανταγωνισμών και αντιθέσεων που έχει τις θεμελιώσεις του και στον εθνοκρατικό καπιταλισμό και στον ιμπεριαλιστικό τροπισμό του (όταν υπάρχει), αλλά και σε συγκρούσεις μεταξύ εθνοτήτων/εθνοτικών ομάδων, τόπων [τοπικοποιήσεων], εθνών-κρατών, ιδιαίτερων κοινωνικών ομάδων και υπο-ομάδων μέσα στις κύριες συγκρουόμενες κοινωνικές τάξεις, και «όλο αυτό» δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο με μια αφηρημένη έννοια τής «ταξικής πάλης» ούτε με την αφηρημένη έννοια τού διακρατικού ανταγωνισμού, ούτε βέβαια μόνο με την έννοια τού ιμπεριαλισμού.

---

 

Ή θα μάθουμε να βλέπουμε όλες τις δομές ως σχετικά αυτόνομες και διακριτές μεταξύ τους, χωρίς από την άλλη να υπάρχει κάποια μόνιμη αρχιτεκτονική των σχέσεων τους, ή δεν θα καταλαβαίνουμε τίποτα.

Επίσης, και αυτό θέλω επιτέλους να το πω γιατί το έχω καιρό στο μυαλό μου:

Κάθε κοινωνία, και η κοινωνία γενικά, είναι το ένα και το άλλο, καπιταλιστική ή μετακαπιταλιστική, προκαπιταλιστική και ούτω καθεξής, αλλά παραμένει το βασικό θεμέλιο τής ανθρώπινης κατάστασης «προτού» αποκτήσει ειδικούς κατηγοριακούς καθορισμούς. 

Αυτό το «προτού» δεν πρέπει να εννοείται με την άμεση χρονική έννοια του.

Η κοινωνία είναι ένα αρχικό υλικό και φαντασιακό μάγμα, μια αρχική καθορισμένη-και-ακαθόριστη ρίζα, ένα αρχικό «εκ τού μη όντος», το οποίο αποτελεί και το όριο κάθε ειδικής κατηγοριακής εννόησης και υλικής πρακτικής μορφοποίησης.

Οπότε, όποιος θέλει να βλέπει παντού μόνον «καπιταλιστικές» ή άλλες «εσωτερικές» δυναμικές σε κάθε επιμέρους «ενική» κοινωνία και στην ανθρώπινη κοινωνία εν γένει, να μην ξεχνάει και την δική της αυθυπαρξία, άρα να την «ρωτάει», να ξέρει να την «διαβάζει» σαν να ήταν «κάτι» σαν ένα υποκείμενο ή «κάτι» σαν ένα μη-υποκειμενικό υποκείμενο που δίνει το ίδιο νόημα στον εαυτό «του», και μετά να προβαίνει [όποιος θέλει να «το» αναλύσει] σε αναλύσεις.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

  

4 κρίσιμα δεδομένα για το Ιρακ και το Ιράν σήμερα.

 

 

Οι επιθέσεις των φιλοϊρανικών πολιτοφυλακών ενάντια σε αμερικάνικες και δυτικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις στην αυτόνομη περιφέρεια τού ιρακινού Κουρδιστάν, ίσως να δημιουργήσουν σε πολλούς την αυταπάτη ή να δώσουν σε πολλούς την ψευδολογική πρόφαση να μιλήσουν για «προάσπιση» τής εθνικής και κρατικής κυριαρχίας τού Ιράκ απέναντι στους δυτικούς και αμερικάνους ιμπεριαλιστές και τους ντόπιους συμμάχους τους (Κούρδους τού Ιράκ).

Πρόκειται για ψέματα, και αυτοί είναι οι λόγοι:

1. 

Και οι φιλοϊρανικές σιιτικές πολιτοφυλακές, και οι Αμερικάνοι και οι Βρετανοί, και το ίδιο το Ιράν, και οι Κούρδοι τού Ιράκ, συνεργάστηκαν άμεσα ενάντια στο ISIS.

Συγκεκριμένα μάλιστα συνεργάστηκαν όλοι μαζί στην πολιορκία, την καταστροφή και επανακατάληψη τής Μοσούλης που ήταν στα χέρια των Τζιχαντιστών, προβαίνοντας μάλλον και σε βομβαρδισμούς που έφτασαν στα όρια τού εγκλήματος πολέμου.

Σε γενικές γραμμές, εξαιρώντας τις υπερβολές στον βομβαρδισμό τής Μοσούλης, καλά έκαναν και συνεργάστηκαν.

Τότε δεν υπήρχε «ιμπεριαλιστική συνωμοσία»; 

Αντιιμπεριαλιστικές άρες μάρες κουκουνάρες.

2.

Ακόμα και ένα μεγάλο μέρος τής σιιτικής πλειονότητας μισεί πλέον τις φιλοϊρανικές σιιτικές πολιτοφυλακές, οι οποίες λειτουργούν πλέον περισσότερο σαν μακρύ χέρι τού θεοκρατικού Ιράν και λιγότερο σαν αμυντικές αντι-τζιχαντιστικές πολιτοφυλακές, και είναι υπεύθυνες για την μαζική δολοφονία Ιρακινών Σιιτών νεολαίων στις τελευταίες μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στην διαφθορά και την εξάρτηση από το Ιράν.

3.

Είναι προφανές ότι το θεοκρατικό (καπιταλιστικό κι αυτό) καθεστώς τού Ιράν θέλει να εκδικηθεί για την δολοφονία τού Σολεϊμανί, θέλει να διατηρήσει την μικροϊμπεριαλιστική κυριαρχία του στο Ιράκ, ίσως αποβάλλοντας εντελώς όλες τις δυτικές/δυτικοϊμπεριαλιστικές δυνάμεις, αλλά αν αυτό γίνονταν, έτσι όπως λειτουργούν τα πράγματα στο Ιράκ, δεν θα είχε κανένα καλό αποτέλεσμα για όλο τον λαό τού Ιράκ, Σιίτες Άραβες Σουνίτες Άραβες και (κυρίως Σουνίτες ή κοσμικούς) Κούρδους. 

Οι σιιτικές πολιτοφυλακές και τα ακραία φιλοϊρανικά κόμματα στο Ιράκ, παίζουν με την φωτιά, και το ίδιο κάνει και το Ιράν, θέλοντας ίσως να προλάβει μια νέα σιιτική αντι-ιρανική εξέγερση στο Ιράκ, και μια εξέγερση και στο ιρανικό Κουρδιστάν που «βράζει».

4.

Ένας βασικός στόχος τού ιρανικού κράτους και των σιιτικών πολιτοφυλακών στο Ιράκ είναι η εξόντωση όλων των αριστερών, κομμουνιστικών και σοσιαλδημοκρατικών κινήσεων και κομμάτων.

Μισούν την αριστερά, τούς κομμουνιστές, τούς σοσιαλιστές και τους λίγους (όχι πολύ λίγους όμως) αριστεριστές και αναρχικούς τού Ιράκ, και όχι μόνον τους Κούρδους ή τους ακραίους Σουνίτες (τζιχαντιστές και μη).

Όποιοι στην δύση, και ειδικά στην Ελλάδα, δεν το λένε αυτό αν και το ξέρουν, είναι ψεύτες και πολιτικοί απατεώνες, είναι οι γνωστοί «αντιιμπεριαλιστές».

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

  

Μέση Ανατολή [Δυτική Ασία]

 

Στο πλαίσιο τού καταμερισμού της δουλειάς μου θα ξεκινήσω πάλι την άμεση ενημέρωση για τα τής Μέσης Ανατολής [Δυτικής Ασίας], φροντίζοντας να έχω και ενεργούς «εξωτερικούς συνδέσμους» στο blog.

Ξέρω ότι η δουλειά μου θα γίνει (πάλι) αντικείμενο αξιοποίησης χωρίς αναφορά στο πρόσωπο μου, αλλά δεν πειράζει, χαλάλι που λένε.

Βασικά επίκεντρα των «διεθνολογικών» αναλύσεων μου θα είναι το Iran  και το ευρύτερο Kurdistan, διότι θεωρώ ότι θα είναι και τα σημαντικότερα επίκεντρα των δημοκρατικών επαναστατικών διεργασιών στην περιοχή, αλλά και ευρύτερων επικίνδυνων ζυμώσεων που αφορούν στην σύγκρουση ντόπιων και ιμπεριαλιστικών κρατικών και καπιταλιστικών δυνάμεων αλλά και ευρύτερα στην σύγκρουση ιδεολογικών και πολιτισμικών/εθνοπολιτισμικών Κόσμων που αναδύονται στην περιοχή όντας αναδυόμενοι εκ των ενόντων τους αλλά προερχόμενοι και από άλλα «σημεία εκκίνησης».

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Αδυνατώ να κατανοήσω

 

Σημεία για την γλώσσα και το σύστημα.

Δεν υπάρχει μεταγλώσσα, άρα κάθε μορφή της σημειακότητας είναι ενταγμένη στο σημαίνον ή την γλωσσικότητα. 

Εφόσον κάθε μορφή σκέψης είναι ταυτή με την γλώσσα, άρα και κάθε μορφή διανοητικής δραστηριότητας με την ειδική μορφή των μαθηματικών ή της θετικής επιστήμης είναι ταυτή με την γλώσσα ως εντασσόμενη σε αυτήν, αν βέβαια κατανοήσουμε την γλώσσα όχι μόνον ως το εμφανές λέγειν.  

Αν η τεχνικοεργαλειακή και (θετικο)επιστημονική έκφραση τής γλωσσικότητας είναι ένα μέρος της ή μια πτυχή της που έχει την μέγιστη αξία ή ισχύ ή σημασία για το ανθρωπικό σύστημα όπως εξελίχθηκε μέσω της βιομηχανικής επανάστασης, του καπιταλισμού κ.λπ, αυτό δεν σημαίνει πως μπορεί να «αποικίσει» το σημαίνον εις την συνολικότητά του, εφόσον ακόμα και με την υπερίσχυση του «σκληρότερου» μοντέλου (ψευδ-)επιστημονικοποίησης τής ζωής είναι αδύνατη μια ολοκληρωτική «αποίκισή» της τόσο από τις υλοποιήσεις όσο και από τις θεαματικές ή γλωσσικές σημαινοποιήσεις από το «αποικίζον» στοιχείο της επιστημονικο-ορθολογικής σημαινότητας.

«Αυτό» που απομένει, ωστόσο, αν μπορεί να ανακλαστεί εις εαυτόν ως ένα «υπόλοιπο» αυτής της διεργασίας «αποίκισης» ή τής υλοποιημένης ιστορικής επιθυμίας προς «αποίκιση» (από την προαναφερθείσα σημαινότητα) «έρχεται» πλέον σε μια διττή διεργασία επίγνωσης της ελευθερίας όπως αυτή τελικά απομένει ως ένα «υπόλοιπο» πέραν των υλικών και τεχνικών ή εργαλειακών όρων και ως ένα «υπόλοιπο» που απομένει μετά την ματαίωση τού τεχνικού/ορθολογικού ή επιστημονικού «ολικού ονείρου». 

Ας δούμε την διεργασία τής επίγνωσης τού υπόλοιπου τής ειδικά ανθρώπινης, άρα γλωσσικής ελευθερίας. 

Όταν μιλάμε για την ανθρώπινη διανοητικογλωσσική ελευθερία πέραν των τεχνικοορθολογικών όρων που εξετάσαμε, άρα πέραν και του σημαίνοντος που αντιστοιχεί γενικά σε αυτούς (τους όρους), μιλάμε για μια κενή ελευθερία, για μιαν ελευθερία εν κενώ. 

Και πάλι όμως, αν τύχει και πέσουμε σε κάποια ιστορική δίνη ανελευθέρωσης της σκέψης και της γλώσσας, αυτό θα είναι «αποτέλεσμα» ή επιτέλεση τού ίδιου αυτού του σημαίνοντος-ως-σημαίνοντος. 

Τι σημαίνει αυτό; τι δείχνει;

Σημαίνει και δείχνει την ριζική και ενδεχομενική, άρα και κινδυνώδη, δύναμη της δημιουργίας από το μηδέν της γλώσσας και του πνεύματος.

Μπορεί να σημαίνει την συστροφή τού ανθρώπινου νοήματος τού μηδενός και την αυτοάρνησή του σε ένα φαντασιακό υπερπεριεχόμενο, μπορεί να σημαίνει και να δείχνει λοιπόν πως απέναντι στην ναυτία που φέρει κάθε ελευθερία η λύση που προτιμάται πολλές φορές, με την «βοήθεια» και των «συνθηκών», είναι η ελευθερία επιλογής προς μιαν παροδική ανάπαυση σε μια πνευματική και γλωσσική σκλαβιά.

---------------------------------------------------------------------------

Αν και είναι πιθανό να θεωρήσουμε το σύστημα του λόγου, αν και αναγκαία προδεδομένο στον κυριαρχικό «πυρήνα» ή την «κορυφή» κάθε πραγματικού (υπάρξαντος ή υπάρχοντος) ή δυνητικού ανθρωπικού συστήματος, ως μη αυτοσύστημα, δεν πρέπει να θεωρείται ως προδεδομένη και η μοναδική θέση του σε κάθε κοινωνικό σύστημα. 

Η θέση ενός «συντελεστή» στην «κορυφή» ή στον «πυρήνα» ενός συστήματος (εν γένει), άρα στην δεσπόζουσα δομή του, δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να υπάρξει εις τον ίδιο πυρήνα μια σειρά από άλλους συντελεστές οι οποίοι δεν υπήρξαν ή δεν υπάρχουν ακόμα ως στοιχεία τής δεσπόζουσας δομής.

Επίσης αυτή η πιθανή συνύπαρξη στοιχείων «εντός» μιας (νέας) δεσπόζουσας δομής δεν σημαίνει αναγκαία την μείωση τής ισχύος των προϋπαρχόντων στοιχείων που συναπαρτίζανε την παλαιά δεσπόζουσα δομή και συνεχίζουν να «συμμετέχουν» κι αυτά στην νέα (δεσπόζουσα δομή).

Η «άνοδος» ενός στοιχείου (ή συντελεστή) από τις υπαγόμενες δομές (ή υποσυστήματα) στην δεσπόζουσα δομή δεν σημαίνει νομοτελειακά μείωση τής ισχύος των ήδη υπαρχόντων («εντός» τής δεσπόζουσας δομής) στοιχείων/συντελεστών.  

Από την άλλη, αυτή η δυνατότητα συνύπαρξης σε ισοδυναμία και ισότιμη αλληλοσυνύφανση μεταξύ νέων και παλαιών στοιχείων/συντελεστών δεν είναι ούτε αυτή υποχρεωτική να συμβεί:

Όταν υπάρχουν νέα συνολικά συστήματα, αλλά και όταν τούτα διατηρούνται αλλά με ριζικές μετατροπές, υπάρχουν εξαφανίσεις στοιχείων αλλά και «υποβιβασμοί» στοιχείων στην συστημική ιεραρχία (από την ανώτερη συστημική βαθμίδα στο απόλυτο μηδέν ή σε ένα κατώτερο σημείο της). 

Η θέση του λόγου ή σημαίνοντος είναι διασφαλισμένη ως συστημικά ανώτερη και μόνον από το γεγονός πως αποτελεί ένα συνιδρυτικό στοιχείο της ανθρώπινης οντότητας ή του κοινωνικού συστήματος. 

Η ειδική του σύσταση ως μη αυτοσυστήματος ή μη αυτοτελούς συστήματος δεν σημαίνει αναγκαστικά ούτε ότι είναι ένα ήδη κατώτερο σύστημα, άρα υποσύστημα ενός άλλου κεντρικού συστημικού πυρήνα (όπως η οριζόμενη ως παραγωγή ως κεντρική σημασία), ούτε (σημαίνει αναγκαστικά) ότι ως μη αυτοσύστημα αποτελεί ένα καθορίζον (υπερ-στοιχείο) όλου του «υπόλοιπου» συστήματος ή ακόμα και του συστήματος ως συνολικού όντος. Πρέπει πάντα να κάνουμε συγκεκριμένη ανάλυση τής κάθε ειδικής συστημικής αρχιτεκτονικής, χωρίς προεννοήσεις.

--------------------------------------------------------------------

Προτού αναζητήσουμε θεωρητικά την μορφή της αρχιτεκτονικής των κοινωνικών συστημάτων, είτε σε μιαν γενική οντολογία τους είτε σε μιαν μάλλον εμπειριστική σύνθεση στηριγμένη σε μιαν νομιναλιστική μεθοδολογία ευρετικών αναζητήσεων περί των δομών τους, θα έπρεπε να αποφασίσουμε για την θέση και την υφή του λόγου.

Η ερμηνευτική μας:

Ο Λόγος είναι κενός, ο λόγος δεν είναι αυτοτελές σύστημα ή αυτοσύστημα, ο λόγος δεν επιτελεί αυτοποιήσεις καθαυτές ή για το (υποθετικό και μάλλον φαντασιακό) «καθαυτό» του, ο Λόγος είναι και αναφορικός και μη αναφορικός, ο Λόγος είναι εξωτερικός προς το «έμβιον» αν και συνυφαίνεται με αυτό και διά αυτού στο «ανθρώπινο» (που τον δημιουργεί και συνδημιουργείται και «αυτό» διά αυτού), άρα  η θέση του δεν αποτελεί ως ένα ωστόσο ισχυρό ιεραρχικό σημείο εντός του εκάστου κοινωνικού συστήματος το δυνάμενο να υπάρξει ως μοναδικό σημείο. 

Ο λόγος μολοντούτο ως συνιδρυτική δομή ή ως συνιδρυτικό υποσύστημα/στοιχείο τής ίδιας τής «ανθρωπινότητας» συναπαρτίζει πάντα (ως στοιχείο της) κάθε μορφή υπερκείμενης, κεντρικής στρατηγικής δομής κάθε κοινωνικού συστήματος. 

Οι πολλές ιστορικές δυνατότητες για την μία ή την άλλη κατάσταση συνύπαρξης του λόγου με άλλα στοιχεία «εντός» τής στρατηγικής δομής δεν δύνανται να τον «αποκαθηλώσουν», παρά μόνον (πιθανά) να τον πλαισιώσουν εντός αυτής της στρατηγικής δομής, με άλλο τρόπο από αυτό τον τρόπο πλαισίωσης που είναι κατά περίπτωση ή ήδη υφιστάμενος.

Όμως:

Ποιά είναι τα άλλα στρατηγικά στοιχεία;

Τούτα, δεν βρίσκονται ως αμιγή δεδομένα, ως καθαρά ή στοιχειακά στοιχεία, άρα παρά τις αναλυτικές (θεωρητικές και θεωρητικοπρακτικές) αποδομήσεις των συνθέσεων ή υποσυστημάτων, τα οποία φαίνονται ως παροδικές ή δυνάμενες να αναλυθούν στα στοιχεία τους μορφές, εμφανίζονται (ως) «μεσαίας» εμβέλειας δομές, «οπλισμένες» με μιαν ανθεκτική συνοχή και περικλείουσα συλλέγουσα και υπαγάγουσα δύναμη. 

Όταν μια τέτοια «μεσαίας» εμβέλειας δομή αποσυντίθεται δεν αποσυντίθεται άμεσα ή μακροπρόθεσμα στα (υποθετικά) στοιχεία της, αλλά μεταβαίνει σε μιαν άλλη «μεσαίας» εμβέλειας δομή ή σε ένα άλλο σύστημα των «μεσαίων» δομών (του εκάστοτε «μεγάλου» συστήματος).

Αυτές οι «μεσαίας» εμβέλειας δομές ή τα υποσυστήματα είναι και οι εκάστοτε δυνητικοί ή ενεργοί συντελεστές της στρατηγικής δομής. 

Μιλάμε για το κράτος ή πολιτεία, την παραγωγική διεργασία κ.λπ. 

Ο λόγος βέβαια συνυφαίνεται με «όλα αυτά» αλλά «ταυτόχρονα» είναι ένα ξεχωριστό ον δια της κενότητάς του. 

Κείται «άνω» αλλά η υπεροχή του ενέχει δυναμικές ακραίας ενδογενούς πόλωσής του μεταξύ απολύτου και μηδενός, κατάσταση εμφανιζόμενη και στο φάσμα τής ισχύος και όχι μόνον στο φάσμα τού θεωρητικώς ισχύειν.

4.

Το σύστημα είναι τάση.

Δεν υπάρχει ούτε θα υπάρξει ολοκληρωμένο ή απόλυτο σύστημα.

Άρα, πολλά από αυτά τα διανοήματα που θεμελιώνονται σε μιαν έννοια ή ψευδοέννοια (περί του) συστήματος (εν γένει) δεν αναφέρονται στα συστήματα που αντικρίζουμε στην ζωή μας ή στην θεωρία, αλλά σε ένα «ιδανικό» ον το οποίο «αποκρύβει» είτε δια θετικοαξιακών είτε δια αρνητικοαξιακών θεωρήσεων και στάσεων την πρόθεση τού φορέα τους να ακολουθήσει μια κοινωνική ή προσωπική φαντασίωση για ένα συνεκτικό και ολικόν Είναι.

Υπάρχει μια θεωρητική διαφθορά που σημαίνει την ένωση αυτών των δύο τάσεων του εξαχρειωτικού ή εξαχρειώνοντος σκέπτεσθαι, και τούτη δεν είναι άλλη από την ένωση τής επιθυμίας για μια σύνθεση και (τής επιθυμίας) για ένα απόλυτο οντικό («οντολογικό») σύστημα.

Αυτές οι δύο μορφές της επιθυμίας δεν είναι πάντα ενωμένες, ούτε η μία οδηγεί νομοτελειακά στην άλλη. Στην ένωσή τους ωστόσο θα συναντήσει κανείς σήμερα κάθε διαφορετική νοητική και αξιακή εξαχρείωση και διαφθορά. Ένας εκλεκτικιστικός ολοκληρωτισμός που μόνον μη καπιταλιστικός δεν είναι αποκλειστικά ή κυρίως, το αντίθετο μάλλον: ο καπιταλισμός ως «σημερινή» δομική και ηγεμονική ροπή ή τάση προωθεί αυτή την πρακτική, σκεπτική και αξιακή «ένωση» διάλυσης-σύνθεσης και (επιθυμούμενης από τους φορείς του) συστημικής απολυτότητας.

Η «σημερινή» διαρκής μετάβαση και διαμεσολάβηση, δεν υφίσταται ως ένα (μοναδικό) θεμέλιο μιας κατ΄ουσίαν ροϊκής παγκόσμιας καπιταλιστικής κοινωνίας, αλλά ως στιγμή μιας απρόσωπης μεν αλλά αυστηρά οριοθετημένης παγκόσμιας κεφαλαιοκρατικής ιεραρχικής κοινωνίας ισχύος και κυριαρχίας.

Από αυτό το κλουβί δεν θα βγει «κάποιος» (ένα ριζοσπαστικό υποκείμενο) ούτε με επαναφορά των ημι-θρυμματισμένων από την υστερονεωτερική καπιταλιστική ροϊκότητα παλαιών δομών ή υποσυστημάτων (έθνος κράτος, κράτος, θρησκεία, παραδοσιακές πατριαρχικές ή νεοπατριαρχικές δομές), ούτε με το να ακολουθήσει την ροϊκότητα.

-------------------------------------------------------------------

Ιωάννης Τζανάκος 

 

Ο νέος θεωρησιακός ορίζοντας. Υποσχέσεις και εξομολογήσεις..

Η ενέργεια των προδεδομένων..