Αδυνατώ να κατανοήσω

 

Ας φανταστούμε την φυγή από μια κολασμένη φωτιά πολέμου, και την πορεία μέσω κινούμενων εδαφών, διότι κινούνται και τα εδάφη όταν φεύγεις από την φωτιά τούτη --όχι μόνον «εσύ», ας φανταστούμε λοιπόν μιαν κολασμένη φυγή σε έναν ακαθόριστο τόπο, ο οποίος έχει την μοναδική ιδιότητα ότι είναι μακριά από την κολασμένη εστία.

Αδυνατώ να κατανοήσω τι απομένει από την απολαυσιακή φιλοσοφία ή την φιλοσοφία περί απόλαυσης πέραν τής κοινοτοπίας που έχει ένα ασκί από νερό που το πίνεις μονορούφι γιατί έχει στερέψει η ψυχή σου από το φευγιό και την σύνθλιψη τής ζωής σου.

Αδυνατώ να κατανοήσω τι απομένει από κάθε μορφή λιβιδολογίας αν κεντράρω και στο σημείο εκκίνησης τής φυγής αλλά και στο ενδιάμεσο σημείο κίνησης προς τον ακαθόριστο τόπο του Μη.

Κινείται προς το Μη, έχοντας απεκδυθεί το Είναι τόσο του αρχικού του Είναι όσο και του μεταβατικού Είναι προς κάτι που είναι υποτίθεται το Μη.

Αυτή η φυγή δεν είναι μόνον ξεριζωμός, τι να σημαίνει η λέξη αυτή αν θέλουμε να είμαστε εντός του ανθρώπινου γεγονότος χωρίς να βαυκαλιζόμαστε για κάποιες ρίζες που τάχαμου ξεριζώθηκαν, λες και έχει κανείς εδώ και χιλιάδες χρόνια ρίζες;

Οι ρίζες του Σύριου ή Γεζίντι, μιλάμε πάντα κυρίως για έναν «κοινό» αμέτοχο, αν θέλετε αθώο καθημερινό άνθρωπο, οι ρίζες αυτές λοιπόν δεν υπήρξαν ποτέ, ακόμα κι αν υποθέσουμε πως υπήρξαν, εφόσον ό,τι ξεριζώνεται κατά τον τρόπο αυτό στερείται με μιαν απόλυτη αναδρομικότητα κάθε ρίζα ή ρίζωμα στον κόσμο.

Ήσουν πάντα εξόριστος, ήσουν πάντα κυκλωμένος από τις δυνατότητες τής κόλασης, ήσουν πάντα το ήδη υπάρχον ενός Μη που αχνόφεγγε στο ψευδές έδαφος το οποίο κυοφορούσε πάντα την εξορία σου.

Αδυνατώ να κατανοήσω τι σημαίνει επιθυμία όταν μιλάμε πάνω σε έναν τόσο υπονομευμένο τόπο της ζωής, όπως αδυνατώ να κατανοήσω πως διερχόμαστε καν την εμπειρία μας χωρίς την δια της ηθικής βίας εισβολή τής κίνησης τής φυγής, άρα και της κίνησης τής απάθειας απέναντι στο ον των σωμάτων ή τα σώματα εν γένει.

Βέβαια, μέσα μας ή μάλλον σε έναν θώρακα ζωής που εκτυλίσσεται, μέσα-έξω μας, πάντα σε ένα λιβιδικό και απολαυσιακό σημαίνον ή σώμα, η ζωή βυθίζεται στο ον της ή στις δίκαιες απαιτήσεις της να ζήσει, να σημάνει, να απολαύσει τον εαυτό της επιθυμώντας τον άλλο και την επιθυμία του, πως αλλιώς; 

Δεν είναι εξάλλου το κοίτασμα αυτής της οντικότητας, το σωματικό Είναι της τούτο το απλόχερα χαρισμένο -από την φύση και το μη φυσικό σημαίνον- πλεόνασμα, από το οποίο θα αναδυθεί πάλι η ζωή ως αδιάφορη απέναντι στους διώκτες της;

 

Ιωάννης Τζανάκος