Ο νέος θεωρησιακός ορίζοντας. Υποσχέσεις και εξομολογήσεις..

Η κριτική του υπάρχοντος προϋποθέτει πλέον την κριτική κάθε ανοιχτού αλλά και υπόρρητου υπερβατισμού, εφόσον έχει αποδειχθεί ότι όταν τούτος στην ευρύτητά του κατασκευάζει μιαν προοπτική πέραν του υπάρχοντος αυτή είναι τελικά μια τροποποίησή του και μια επιστροφή σε αυτό στην βαθύτερη θεμελίωσή του.

Και ενώ ο ανοιχτός υπερβατισμός έχει γίνει αντικείμενο σφοδρής και εξαντλητικής κριτικής, έχει μετατραπεί στο αγαπημένο ράκος πάνω στο οποίο κάνουν το «στρατιωτικό» τους όλοι οι νέοι μοντερνιστές κάθε φιλοσοφικής ιδεολογικής και πολιτικής κατεύθυνσης, αυτό που έχει στην πραγματικότητα αποκτήσει πλέον την αύρα του παλαιού υπερβατισμού είναι ακριβώς αυτός ο μοντερνισμός που έχει χτιστεί πάνω στο νεκρό «σώμα» τής παραδοσιακής υπερβατικής ή υπερβατικίζουσας σκέψης.

Η προτεινόμενη από εμάς λύση δεν είναι μια επιστροφή στον παλαιό υπερβατικισμό, ρητή ή υπόρρητη και αυτή, δια μιας, τρόπον τινά, ανασύνθεσης που θα ενσωματώσει και τον πρώιμο και ώριμο μοντερνισμό στο αναγεννημένο «σώμα» του.

Το αντίθετο, προτείνουμε μια πλήρη ανίχνευση του υπερβατισμού και εκεί όπου δομήθηκε η κριτική του καθώς και οι τάχαμου μη υπερβατικές «ελπίδες» της νέας θεωρίας καθώς και της νέας βίωσης «πέραν της παράδοσης», για να καταστρέψουμε κάθε θεώρηση που δομείται σε φαντασιακούς ορίζοντες ενδεδυμένους όπως πάντα με τάχαμου ρεαλιστικές ή «διαλεκτικές» θεμελιώσεις.

Με αυτή την έννοια όλη η νιτσεϊκή νεονιτσεϊκή και μετανιτσεϊκή κριτική του υπερβατισμού, καθώς και διάφορες παραπλήσιες ή παράλληλες «ρεαλιστικές» θεωρίες περί ισχύος πρέπει να τεθούν σε μιαν θέση όπου θα είναι ορατός και ο δικός τους υπόρρητος υπερβατισμός. Εννοείται, αν και δεν είναι αυτονόητο, πως στο στόχαστρο της αντι-υπερβατικής κριτικής μας επιθυμείται να τεθεί και το «κομμάτι» εκείνο του μαρξισμού (ή των νέων αυτονομο-μαρξιστικών παραλλαγών του) το οποίο συγκροτείται πάνω στον αξιακό ή ουτοπικό ή διαλεκτικό ή ψευδοδιαλεκτικό προοπτικισμό.

«Ζούμε» εντός ενός θηριώδους αφαιρετικοποιητικού ισχυακού αλλοτριωτικού συστήματος, το οποίο το ονομάζουμε (ορθώς) ακόμα καπιταλισμό, αλλά και εντός μετακαπιταλιστικών δυνατοτήτων που είναι (ακόμα) αυστηρά περιορισμένες σε μια ουτοπική ή γραφειοκρατική λογική και οντικότητα (ενεργό και δυνητική πραγματικότητα) και το αναμάσημα προοπτικισμών δεν είναι θεωρώ μόνον άστοχο πια αλλά και οργανικά εντασσόμενο (όπως ήταν πάντα) εντός των αυστηρών ορίων του καπιταλισμού και της γραφειοκρατίας.

Για να καταλάβετε τι εννοώ θα σας πω πως θεωρώ ότι σε αυτό το οντικο-νοηματικό πλέγμα-φυλακή η «φυγή» από τον καπιταλισμό οδηγεί στην γραφειοκρατία και η «φυγή» από την γραφειοκρατία οδηγεί στον καπιταλισμό.

Όπως και η «φυγή» από κάθε υπερβατισμό δια της εμμενοκρατίας οδηγεί στον νέο υπερβατισμό τής εμμενοκρατίας, και η «φυγή» από τον νέο υπερβατισμό τής εμμενοκρατίας οδηγεί στον (παραδοσιακό ή πρώιμο μοντερνιστικό) υπερβατισμό.

Η εμπειρία μας αλλά και λογικές επεξεργασίες της, η οποία είναι μεν υποκειμενική αλλά εντασσόμενη σε συλλογικές κοινωνικο-ιστορικές εμπειρίες, οδηγεί σε μια στάση γενικής κριτικής καχυποψίας και αυτή η κριτική καχυποψία οδηγεί στην θεώρηση εκείνη που «θεωρεί» ότι όλες οι πολιτικές ιδεολογικές ψυχικές και κοσμοθεωρητικές μορφές αυτού τού κόσμου (όπως τον οριοθετήσαμε σχηματικά προηγουμένως) είναι αυτού τού κόσμου, ότι υπάρχει πλήρης και αρραγής αντιστοιχία τους με τον καπιταλισμό και την γραφειοκρατία, ότι ακόμα και εκείνες οι νεονιτσεϊκές ή φροϋδομαρξιστικές αντιλήψεις και θεωρήσεις που αναπτύχθηκαν στην ωριμότερη έκφραση των ελευθεριακών ταξικών κινημάτων δεν ξεφεύγουν από αυτή την πλήρη, ολική, απόλυτη και κατοπτριστική αντιστοιχία, είναι άρα μέρος της καπιταλιστικής και γραφειοκρατικής [ενεργού και δυνητικής] πραγματικότητας.

Ιωάννης Τζανάκος