Ιδεολογικός αγώνας..

Για να συνεννοούμαστε:
Η ελληνική αριστερίστικη αριστερά, δεν έχυσε ούτε ένα δάκρυ για τους Yazidi. 

Μόνο οι Παλαιστίνιοι την ενδιαφέρουν.

 

Το πιο παράξενο πράγμα όταν βρίσκεσαι εκτός μιας σύγκρουσης, αν και συνεχίζεις να τάσσεσαι με το ένα σκέλος της, είναι ότι δεν μπορείς απλά να ιδιωτεύσεις. Ακόμα κι αν δέχεσαι επιθέσεις από τον οικείο χώρο, ή την απόλυτη αδιαφορία, συνεχίζεις να θέλεις να παρέμβεις και να συμμετέχεις σε μια κουβέντα εντός του. Όταν καταλάβεις ότι δεν έχει νόημα, μπορεί και να σκεφτείς την αλλαγή θέσης στην πολιτική γεωγραφία. Εγώ όμως δεν θα αλλάξω.

 

Όταν μια στρατηγική διαφορά που μπορεί να μετασχηματιστεί σε σύγκρουση, λαμβάνει συγκεκριμένα ιδεολογικά χαρακτηριστικά, οποίος βρεθεί εκτός αυτών φαίνεται σαν να είναι ένας κεντρώος πράκτορας του εχθρού.

 

Δεν τρελάθηκα στα καλά καθούμενα, να χτυπάω χωρίς λόγο τον «χώρο» μου «από τα -υποτίθεται- δεξιά».
Ας σκεφτούν μερικοί.

 

Αυτό που έγινε στο Περού με το «Φωτεινό Μονοπάτι» και την ακροδεξιά, είναι διαχρονικός συναγερμός για μυαλά που λειτουργούν.

 

Ο αγώνας ο «χώρος» σου να μην αποκτάει «πολ-ποτικά» χαρακτηριστικά, είναι ένας μοναχικός αγώνας, χωρίς βοήθεια.

 

Όταν υπάρχει μια ενεργή ή υφέρπουσα στρατηγική σύγκρουση, αναπτύσσεται πάντα ένας αυταρχισμός σε όλα τα «σκέλη» τής σύγκρουσης.

 

Ακόμα και στο πλαίσιο ενός αναπόφευκτου αυταρχικού τροπισμού σε έναν στρατηγικό διπολισμό, δεν είναι όλα μοιραία.

Δεν θα υποχωρήσω στον αντι-σεκταριστικό ιδεολογικό αγώνα μου. 

Ζήτω το ΡΚΚ!

 

 

Ιωάννης Τζανάκος