Ξεσκαρτάρισα..

Πρόχειρη επιστημολογική αρχή: αξιακή αφέλεια ίσον (και) ξεμπλοκάρισμα, μερικές φορές.

 

Η περαιτέρω οντολογικοποίηση τής αριστερής/αναρχικής ματιάς μετά την πτώση τού σταλινισμού, σημαίνει κρίση ριζική, αδιέξοδο τρελό.

 

Το αναρχικό «φιλί τής ζωής» στον μαρξισμό, μετά την κατάρρευση τού σταλινισμού, δεν ήταν για καλό. Τον έκανε αμιγώς οντολογικό.

 

Μέσα σε όλον αυτόν τον χαμό γλύτωσαν, ως «παρακατιανές» όμως, οι δημοκρατικές θεωρίες: Μπούκτσιν, Καστοριάδης, Οτσαλάν.

 

Μπούκτσιν, Καστοριάδης, Οτσαλάν. 

Άσχετοι μεταξύ τους, αλλά οι μόνοι στην αριστερά που δεν συνέχισαν την σεκταριστική αρρώστια.

 

Και στις νέες ριζοσπαστικές δημοκρατικές θεωρίες υπάρχει μπόλικη οντολογία, αλλά μπροστά στον ταξικίστικο οντολογισμό των «υπολοίπων» που συνέχισαν να τραβάνε το κάρο τής ριζοσπαστικής θεωρίας, η (νέα) δημοκρατιστική οντολογία είναι ένα πταίσμα. Δείτε τον αριστερό ευρωκομμουνισμό που κατάντησε: να κάνει ιδεολογικά κομπρεμί με αμετανόητους ιδεολογικούς εκπροσώπους του ακραίου σεκταρισμού, πρώην καθηγητάκια, προφεσορίνους των ερυθρών ταξιαρχιών, σαν τον τυχοδιώκτη Νέγκρι. 

Ποιος θα το έλεγε αυτό το πράγμα, ήταν όμως αναμενόμενο από μαρξιστές εντέλει..

 

Οι κυνικοί (όχι οι πραγματικοί, οι αρχαίοι) δεν αλλάζουν.
Μια φορά κυνικό κάθαρμα, για πάντα κυνικό κάθαρμα.

Υπερέβαλα για τον κυνισμό, για να δείξω ότι ο μαρξισμός μάς κατέστησε ανίκανους να σκεφτούμε πέραν της έννοιας τής ισχύος.

 

Δεν επιδιορθώνεται ένα αυταρχικό οντολογικό θεωρητικό οικοδόμημα.
Είμαι εργαζόμενος, το γκρεμίζω.

 

Ελευθεριακός σοσιαλισμός, αταξική κοινωνία, Ναι, άρα Όχι μαρξισμός, αλλά ούτε σεκταριστικός αναρχισμός.

 

Ιωάννης Τζανάκος