Westernism/pro-Westernism or anti-Westernism?
The Western and also the Latin American new left, as an ideological force exercising a new Critique of Western capitalist and colonial history, also as a would-be new representative of the old colonized societies or societies considered captive to a new (indirect) colonialism, has undertaken a analytical/ideological and therefore political error of terrifying negative significance.
It radically and fundamentally disputes that the Western world during its capitalist emergence contained a strange combination of progress and horror.
It sees only the horror and questions the objective progress achieved through this strange combination. The error of this perception, which is partly an extension of old errors but also partly a new error, is supplemented by another error, which most of the Western left commits.
Does the left of late capitalist modernity not see that the corresponding process that is now taking place in the East, as the emergence of a new mega-imperialist world-imperial pole, competing with the existing - now overripe - Western pole, does not contain the same degree of horror but more .
The horrors in the emerging imperialist capitalist East have already exceeded the corresponding horrors historically was concentrated in the West. Does this mean that the West is better as a democratic and libertarian balance than the non-West?
Now yes, this means, while earlier, when the West was emerging, there was every reason for someone to judge the West with stricter criteria and to question the then coexistence (in the West) of the so-called positive and negative elements of the process of emergence.
A moderate and critical anti-Westernism was justified then, while a new and critical pro-Westernism is now justified and imperative.
Life changes and things reverse, otherwise what should we do with the dialectic?
An additional reason to support this position is that the new East is not only living in the moment of Sovereign authoritative primary accumulation, which means something equivalent to the primary accumulation of Capital in production, from the point of view of state and mega-imperialist power, but is living it the phase without this being necessary for world society (as it was in the first, western, emergence), and also without this being necessary for the workers and society as a whole of eastern or more broadly non-western countries. This is an unnecessary repetition.
---
Δυτικισμός/φιλο-δυτικισμός ή αντι-δυτικισμός;
Η δυτική αλλά και η λατινοαμερικάνικη νέα αριστερά, ως ιδεολογική δύναμη άσκησης μιας νέας Κριτικής τής δυτικής καπιταλιστικής και αποικιοκρατικής ιστορίας, επίσης ως επίδοξος νέος αντιπρόσωπος των παλαιών αποικιοκρατουμένων κοινωνιών ή των κοινωνιών που θεωρούνται δέσμιες σε μία νέα (έμμεση) αποικιοκρατία, έχει προβεί σε ένα αναλυτικό/ιδεολογικό άρα και πολιτικό λάθος τρομακτικής αρνητικής σημασίας.
Αμφισβητεί ριζικά και θεμελιακά ότι ο δυτικός κόσμος κατά την διάρκεια τής καπιταλιστικής ανάδυσης του περιείχε έναν παράξενο συνδυασμό προόδου και φρίκης.
Βλέπει μόνον την φρίκη και αμφισβητεί την αντικειμενική πρόοδο που επιτεύχθηκε μέσω αυτού τού παράξενου συνδυασμού.
Το λάθος αυτής τής αντίληψης που αποτελεί εν μέρει προέκταση παλαιών λαθών αλλά επίσης αποτελεί εν μέρει ένα νέο λάθος, συμπληρώνεται με ένα ακόμα λάθος, στο οποίο προβαίνει το μεγαλύτερο μέρος τής δυτικής αριστεράς.
Δεν βλέπει η αριστερά τής ύστερης καπιταλιστικής νεωτερικότητας ότι το αντίστοιχο προτσές που πάει να λάβει χώρα πλέον στην Ανατολή, ως ανάδυση ενός νέου μεγα-ιμπεριαλιστικού κοσμοκρατορικού πόλου, ανταγωνιστικού προς τον υπάρχοντα -υπερώριμο πλέον- δυτικό πόλο, δεν περιέχει τον ίδιο βαθμό φρίκης αλλά περισσότερο.
Η φρίκη στην αναδυόμενη ως ιμπεριαλιστική καπιταλιστική Ανατολή έχει ήδη υπερβεί την αντίστοιχη φρίκη που συγκεντρώθηκε ιστορικά στην Δύση. Αυτό σημαίνει ότι η Δύση είναι καλύτερη ως δημοκρατικό και ελευθεριακό ισοζύγιο σε σχέση με την μη-Δυση;
Τώρα ναι, αυτό σημαίνει, ενώ παλαιότερα, όταν η Δύση αναδύονταν, υπήρχε κάθε λόγος για να κρίνει κάποιος την Δύση με αυστηρότερα κριτήρια και να αμφισβητήσει την τότε συνύπαρξη (στην Δύση) των ούτως ειπείν θετικών με τα αρνητικά στοιχεία τού προτσές ανάδυσης.
Ένας μετριοπαθής και κριτικός αντι-δυτικισμός ήταν τότε δικαιολογημένος, ενώ τώρα δικαιολογημένος και επιβεβλημένος πλέον είναι ένας νέος και κριτικός φιλο-δυτικισμός.
Η ζωή αλλάζει και τα πράγματα αντιστρέφονται, αλλιώς τι να την κάνουμε τη διαλεκτική; Ένας λόγος επιπλέον για να υποστηρίξουμε αυτή την θέση είναι ότι η νέα Ανατολή όχι μόνον ζει την στιγμή τής εξουσιαστικής πρωταρχικής συσσώρευσης (που σημαίνει κάτι αντίστοιχο με την πρωταρχική συσσώρευση Κεφαλαίου στην παραγωγή, από την σκοπιά τής κρατικής και μεγα-ιμπεριαλιστικής ισχύος), αλλά ζει αυτήν την φάση χωρίς τούτο να είναι αναγκαίο για την παγκόσμια κοινωνία (όπως ήταν στην πρώτη, δυτική, ανάδυση), και χωρίς επίσης αυτό να είναι αναγκαίο για τους εργάτες και την κοινωνία συνολικά των ανατολικών ή ευρύτερα μη δυτικών χωρών.
Πρόκειται για μια μη αναγκαία επανάληψη.
Ιωάννης Τζανάκος
