Delil Dilanar - Qerîn

I "bet" all my predictions...

I "bet" all my predictions in favor of Kurdistan and the Iranian left. 

The world revolution will begin there. 

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Çu çem -Ciwan Adar

The strategic goals and the absolute moral and social ideas they contain

 

------------------------

The strategic goals and the absolute moral and social ideas they contain are saved only through their representatives those who did not injure them with savagery, immorality and cynicism under the pretext of a tactical necessity. Only through these representatives of these aims and through the theoretical and practical way in which they have served them can we warm our hearts again and sharpen our political and institutional thinking.

 

Defending political morality and democratic legitimacy has been accused of being naive, especially when we want to achieve strategic socialist goals. 

But the sacrifice of the people who kept their political practice within these limits, is the only sacrifice that makes sense, it is their "innocence" that gives time and historical endurance to the strategic socialist goal, it is precisely this moral and political a restriction that ultimately rightly prevails in the heart of a people. 

Military defeat at the tactical level then means strategic moral and political victory, and tactical military "innocence" then means strategic intelligence.  

 

Ιωάννης Τζανάκος

If..

If there is a workers' democratic revolution in Iran, it will dissolve the imperialist-hegemonic distinction: "West-East".  

 

Ιωάννης Τζανάκος

Γιατί δεν θα κάνετε ούτε θα κάνουμε τίποτα, ακόμα.

Όπου ακούμε πολλά κεράσια δεν κρατάμε πλέον μόνον μικρό καλάθι, αλλά έχουμε κι ένα ραβδί στο μυαλό για να διαλύσουμε τις ελπίδες.

 

Αυτό που αποτελεί την ντροπή τής νέας αριστεράς δεν είναι ότι είναι σοσιαλδημοκρατική, αλλά ότι δεν είναι συνεπής ούτε σε αυτό.

 

2 βασικοί στόχοι μιας νέας αριστεράς που θα έκανε κάτι, και θα σήμαιναν πραγματική επαναφορά τού αριστερού αιτήματος στο παγκόσμιο σκηνικό:

1) Εντός τού καπιταλισμού επαναφορά τής μεικτής οικονομίας και εντέλει 2) πρόγραμμα πλήρους κατάργησης τής ιδιωτικής-μετοχικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.

Αλλιώς θα κάνουνε-κάνουμε μια τρύπα στο νερό και θα επιστρέφουν-επιστρέφουμε στα ίδια.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Χιλή (2)

Το παράδειγμα τής Χιλής δείχνει ότι η βία απέναντι στην θέληση τής πλειονότητας τού λαού δεν νικάει εντέλει ΠΟΤΕ.

 

Ο νέος αριστερός σοσιαλδημοκράτης πρόεδρος τής Χιλής έχει να κάνει 2 βασικά πράγματα: 

Να επαναφέρει το δημόσιο κρατικό ασφαλιστικό σύστημα και να επαναφέρει την δημόσια ιδιοκτησία των υδάτινων πόρων και των υπηρεσιών ύδρευσης. 

Αν είναι σαν τον Τσίπρα δεν θα υλοποιήσει το πρόγραμμα του και θα προχωρήσει σε κάποιον ατιμωτικό συμβιβασμό με τον νεοφιλελευθερισμό, αν είναι κάτι σοβαρότερο από τον διαβόητο πλέον ομοϊδεάτη του (που έσπευσε να του στείλει συγχαρητήριο μήνυμα) τότε θα πραγματοποίησει το πρόγραμμα του, οπότε τούτο θα είναι ουσιαστικά η πρώτη ιστορική ήττα του νεοφιλελευθερισμού.

 

Το παράξενο με τη νέα αριστερά είναι ότι αν και στηριγμένη στα νιάτα και σε καινοτόμες ιδέες πλουραλισμού των αυτοκαθορισμών της διακατέχεται ταυτόχρονα από μια λογική ιστορικής επιστροφής τού απωθημένου, το οποίο όμως δεν είναι η ιδέα τής επιστροφής μιας εφαρμογής ενός σοσιαλιστικού σχεδίου καθολικής κοινωνικής διαχείρισης-ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και των οικονομικών μονάδων.

 

Ο λαός τής Χιλής την άξιζε αυτή την δικαίωση, την άξιζε αυτή την νίκη απέναντι και ενάντια στον φασισμό και την λήθη των εγκλημάτων του. 

Όμως θυμηθείτε με, η απογοήτευση του από την νέα αριστερά θα είναι συγκλονιστική. 

Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στον Τσίπρα τής Χιλής, αν και είναι προφανώς καλύτερος από τον πραγματικό Τσίπρα. 

Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά η νέα αριστερά έχει δείξει την ανικανότητα και την δυσλειτουργική αντιφατικότητα της. Μακάρι να κάνω λάθος.

 

Στην Χιλή κέρδισε θριαμβευτικά τις εκλογές ο αριστερός υποψήφιος. Είχε σαν αντίπαλο έναν ακροδεξιό υποψήφιο και τον συνέτριψε. Θετικό το γεγονός εφόσον σηματοδοτεί μιαν ιστορική αποκατάσταση τής αλήθειας και τής δικαιοσύνης, αλλά η απογοήτευση θα έρθει γρήγορα. 

Η νέα αριστερά φέρνει πάντα μια ματαίωση στο τέλος. 

Εξάλλου δεν γνωρίζουμε αν ο νέος ηγέτης θα επανεθνικοποιησει τις κοινωνικές υποδομές, ή θα υποχωρήσει στις πιέσεις. 

Μακάρι να μην μοιάζει με τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη και να κάνει αυτά που λέει. 

 

Έχω τεράστιες αμφιβολίες ότι ένας νεοαριστερός τηρεί τις υποσχέσεις του. 

Έχουμε καεί από τον χυλό και φυσάμε το γιαούρτι. Μακάρι να είναι αλλιώς τα πράγματα στην Χιλή. Ίσως η λούμπεν μορφή του νεοαριστερού φαινομένου στην Ελλάδα να έχει στρεβλώσει την αντίληψη μας.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

Χιλή (1)

 

Μαλάκες μου, η Χιλή έχει εθνικό νόμισμα, άρα ο νέος αριστερός πρόεδρός της μπορεί να οικοδομήσει κράτος πρόνοιας ως αριστερός σοσιαλδημοκράτης, και επίσης αυτός ο νέος αριστερός πρόεδρος της δεν συμμάχησε με κανέναν δεξιό για να πάρει την εξουσία.

Ρουφήξτε τώρα το αυγό σας και στείλτε τηλεγραφήματα συγχαρητηρίων.

Οι καλές συντροφικές διπλωματικές σχέσεις σας με το νέο κίνημα δεν θα σημαίνουν εν τοις πράγμασι τίποτα.

 

Ιωάννης Τζανάκος 

Σημειώσεις μετά από την καταστροφή (4)

 

Cold Marxism, technocratic Marxism, terminologically limited Marxism, Marxism for robots, the Marxism I dream of.

 

«Should Be Higher..»

 

I want to confess something to you:
I am a Robot..

 

Δεν υπάρχει διάκριση και ετερότητα και αντίθεση μεταξύ «ζωντανής» και «νεκρής» εργασίας.
Τελεία και Παύλα.
Πάμε μπροστά.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Iran και μαρξισμός

Ο επαναστατικός μαρξισμός είναι μια αναδυόμενη και πανίσχυρη ιδεολογική δύναμη στην νεολαία τού Iran.

 

Επανάληψη

 

Αντίθετα από αυτά που λένε οι ψυχαναλυτές και ο Κίρκεγκωρ, η επανάληψη μπορεί να υπάρξει.
Ο σοσιαλισμός θα επαναληφθεί.

Θα είναι μια δύσκολη επανάληψη, αλλά θα υπάρξει. 

Η ανθρωπότητα δεν έχει άλλον ορίζοντα..

Ιωάννης Τζανάκος

I will bury the weapons

 I will bury the weapons

in the deepest river

To roll again!

 

Ιωάννης Τζανάκος

Reşo lo dilo

Feuerbach. Η άρση της αλλοτρίωσης ως ανθρωποθεϊστική ιδεολογία, ή, ο ψευδής Προμηθέας.

Τι μας λέει ο Feuerbach;  

Εάν η θρησκεία είναι προβολή* (των ιδιοτήτων) τής «ανθρώπινης ουσίας», τότε η κριτική της θρησκείας είναι επαναφορά στην «αφετηρία» που «είναι» ως «Είναι» αυτή η «ανθρώπινη ουσία».

Η εκθρόνιση (τής ιδέας, αξίας αλλά και φαντασίωσης περί) τού Θεού (ή των Θεών) είναι η προϋπόθεση για την ενθρόνιση και καταξίωση του ανθρώπου.

Βλέπουμε όμως ότι όταν νοείται κατά αυτόν τον τρόπο (τού Feuerbach) η «εκθρόνιση» τού «Θεού», έχουμε να κάνουμε με μια διατήρηση αυτών των ιδιοτήτων που καταχωρήθηκαν ως «θεϊκές» ιδιότητες, με μόνη διαφοροποίηση την αλλαγή τού κατέχοντος αυτές.

Αν αυτές οι ιδιότητες που καταχωρήθηκαν στον «Θεό» (ή τους «Θεούς») δεν τίθενται στο φως τής κριτικής ως αποτελέσματα φαντασιώσεων και ακραίων παράλογων, άρα ανεδαφικών αξιώσεων ενός όντος όπως ο άνθρωπος που τις κατασκευάζει στην φαντασία του ως «θεϊκές» ιδιότητες, τότε ακόμα και η αποκάλυψη τής προέλευσής τους από τον ίδιο τον άνθρωπο ενώ φαίνεται ορθολογική (ως αποκάλυψη) είναι μια καρκινική μετάσταση τού καρκίνου τής θρησκευτικής-θεοκρατικής μεταφυσικής.

Ο Feuerbach αποκαλύπτει την πραγματική πηγή των φαντασιώσεων που ονομάστηκαν «Θεός-Θεοί» στον ίδιο τον άνθρωπο, και με αυτό τον τρόπο αποκαλύπτει το γεγονός ότι δεν υπάρχει Θεός (σε αυτό έχει κι αυτός δίκιο) αλλά δεν τις κατακρημνίζει ως φαντασιώσεις, δεν τις ρίχνει από το βάθρο μιας ιδεολογικής βασιλείας.

Θέλει λοιπόν να κάνει τον άνθρωπο πάλι ιδιοκτήτη και συνειδητό κάτοχο των φαντασιώσεων του που ονόμασε «Θεό-Θεοί» αλλά όχι καταστροφέα και αποδομητή τους ως φαντασιώσεων του.

Δεν θέλει ίσως να κάνει τον άνθρωπο «Θεό» αλλά κάτι σαν «Θεό».

Τον ακολουθεί με μετατροπές ο Marx και ο Nietzsche (που τον είχε μελετήσει κι αυτός).

Ένα λεπτό νήμα, πανίσχυρο, ενώνει Marx Nietzsche και Feuerbach, και αυτό το νήμα σημαίνει μιαν ιδιαίτερα επικίνδυνη καρκινική και εντέλει λούμπεν πληβειακή μετάσταση τής προαιώνιας θρησκευτικής-θεοκρατικής μεταφυσικής και οντολογίας**.

[*Η έννοια τής «προβολής» στον Feuerbach ελέγχεται ως μη υπάρχουσα στο σύστημά του, αλλά είναι θαρρώ ερμηνευτικά εύστοχη]

[** Δεν πρέπει να παραβλέψουμε το γεγονός ότι και οι παραληρηματικές εκδοχές αυτού τού οντολογικού-θεοκρατικού ανθρωποθεϊσμού στον αναρχισμό, έχουν την ίδια προέλευση και σημαίνουν τον ίδιο θεοκρατικό δεσμό σκέψης]

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

ژده!

مژده که یار می آید

مژده به تمامیِ عزیزان

عطرِ خوشی پیچیده است

بویِ خوشِ انقلاب

هُشدار به همۀ آنان!

علی الخصوص کاسه لیسانِ نظامِ منفورِ اسلامی

که با وقاحت و بیشرمی

اعتراضاتِ مردمِ به جان آمده را نادیده،

همواره مردم را بی تفاوت قلمداد می نمودند!

آیا هنوز هم می خواهید چشم های خود را بسته و نادیده بگیرید!!!؟

با چه رویی!!!؟

خاکسترِ اعتراضاتِ مردم پیوسته روشن و گرم

هیچگاه نیز خاموش نگردید ؛...

یکی از همین روزهاست که شعله هایِ خشمِ مردم

ریشۀ نظامِ سراسر نکبت بارِ اسلامیِ وابسته به سرمایه داری را بسوزانَد

و برای همیشه

به زباله دانِ تاریخ سپرده گردد!!!

لیلی : 2021

                                                                                                              Leyla Khaled

 

 

 

 

Γεώργιος Δροσίνης, Φωτερά Σκοτάδια

 

Δὲ θέλω τοῦ κισσοῦ τὸ πλᾶνο ψήλωμα

Σὲ ξένα ἀναστυλώματα δεμένο.

Ἂς εἶμαι ἕνα καλάμι, ἕνα χαμόδεντρο·

Μὰ ὅσο ἀνεβαίνω, μόνος ν’ ἀνεβαίνω.

 

Δὲ θέλω τοῦ γιαλιοῦ τὸ λαμπροφέγγισμα,

Ποὺ δείχνεται ἄστρο μὲ τοῦ ἥλιου τὴ χάρη.

Θέλω νὰ δίνω φῶς ἀπὸ τὴ φλόγα μου,

Κι’ ἂς εἶμαι κ’ ἕνα ταπεινὸ λυχνάρι.

 

Γεώργιος Δροσίνης, Φωτερά Σκοτάδια 1903-1914

 

 

Μη-αναλογίες

Όταν φανταζόμαστε, όντας μη επαρκείς να το διαπιστώσουμε κάπως, ότι υπάρχει μια κορυφή στην «πυραμίδα» τής γνώσης και προσπαθούμε να την δούμε από κάποιο «κάτω», έχουμε διάφορα προβλήματα, ειδικά σήμερα. 

«Ανήκει» σε αυτή την κορυφή ο Marcel Duchamp;

Αν ακούσουμε τους δασκάλους που εκτιμάμε, και έχουμε μια κάποια σιγουριά ότι και οι ίδιοι ανήκουν σε αυτή την κορυφή ή ότι έστω κοντά σε αυτήν μπορούν να κρίνουν καλύτερα από εμάς, τότε ο εν λόγω κύριος όντως ανήκει «τρόπον τινά» και αυτός στην κορυφή τής πυραμίδας τής γνώσης (υπό την ευρεία και μάλλον πρόχειρη έννοια τής γνώσης, μη τρελαίνονται μερικοί..και αυτοί οι δάσκαλοι).

Εμείς, μερικοί από εμάς, στραβοκοιτάμε τον κύριο αυτό, και άλλους, και αναρωτιόμαστε συνέχεια:

Είναι αυτό το στραβοκοίταγμα αποτέλεσμα τής χαμηλής, ούτως ειπείν πληβειακής θέσης μας ως προς την πυραμίδα αυτή (και αλλού);

Οι πιθανές θετικές ή (αντίθετα) οι μετριοπαθώς ίσως αρνητικές (φανταστικές ή πραγματικές) απαντήσεις αυτών των δασκάλων, δεν λύνουν το μυστήριο και την απορία μας, η οποία διπλασιάζεται και μπερδεύεται συνάμα με ένα άλλο υπο-ερώτημα που κάνει το ερώτημα μας δυσκολότερο στο να απαντηθεί. 

Γιατί όμως το λέω αυτό και τι εννοώ;

Δείτε το υπο-ερώτημα:

Πως και γιατί δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να ανακαλύψουμε και να αναγνωρίσουμε την ανωτερότητα και την υψηλότητα λ.χ τού Βίτγκενστάιν, ήδη από νωρίς, ακόμα κι αν μας διαφεύγει το μεγαλύτερο και δυσκολότερο μέρος τής θεωρίας του;

Γιατί να μην δούμε, παρά την άγνοιά μας, το ίδιο στον Duchamp;

Συνεχίζει να μην μας γεμίζει το μάτι.

Ακόμα κι αν βλέπαμε τον Βίτγκενστάιν να θαυμάζει τον κύριο αυτό, λέω τώρα ένα φανταστικό σενάριο, πάλι δεν θα πειθόμασταν παρά την επίγνωση μας ότι ίσως πρέπει να υπάρχει μια συνεπαγωγή σε όλο αυτόν τον (φανταστικό) θαυμασμό, που θα έπρεπε να μας δείξει την αδυναμία μας, άρα και το λάθος μας.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

دوستی با مردم دانا نكوست، دشمن دانا 

 به از نادان دوست

دشمن دانا بلندت می‌کند، بر زمینت

می‌زند نادان دوست

 

 

 

نظامی گنجوی

Ζακ ο Λακάν και το Ζώο(ν)..

 

Σχόλιο σε ένα σημείο από το encore τού Ζ.Λακάν [ελλ.μετάφραση σελ.125, Κεφ.Δ΄ Η αγάπη και το σημαίνον].

 

Στην μικρή ιστοριούλα-φράση του Λακάν, ότι όταν φτάνεις σε ένα ερημονήσι και δεις φωτιές ως ένα σημείον-σημαινόμενον, δεν μπορεί! άνθρωπος-σημαίνον θα είναι από πίσω, δεν υπήρξε το οψάριον που τούτο το σημαίνον έψηνε-έκαιγε.

Δεν είναι προφανές αλλά το οψάριον που θέτω στο παραμύθι παρακάτω προ των οφθαλμών σας ως ένα σημαινόμενο τού σημαίνοντος φωτιά-άνθρωπος που θέτει ο κύριος (μάλλον) υμών Λακάν το έθεσα μόνον εγώ, και όχι ο ίδιος ο κύριος αυτός.

Όταν ο κύριος Κύριος Λακάν, άρα και τα λακανοειδή, βλέπουν σε μία απομονωμένη νήσο που προσεγγίζουν, άραγε ως τι την προσεγγίζουν;, όταν βλέπουν λοιπόν καπνό-σημείον, λένε πάνσοφα, να ένα σημαίνον από πίσω!

Μα φυσικά, το σημαινόμενο-σημείο δεν είναι κατά κάποιο τρόπο κάτι άλλο από έναν πρόλογο ενός σημαίνοντος το οποίο έχει ανάψει φωτιά και ψήνει άλλα σημαινόμενα.

Τούτα τα σημαινόμενα θα καταλήξουν στο λακανικό στομάχι και θα αφοδευθούν ως παπικά κόπρανα, ικανά όμως (ως κόπρανα) να χρησιμεύσουν ως λίπασμα ακόμα και για εξεγερτικές συνομαδώσεις εις το τελευταίον άκρο τής αυτοκρατορίας του σημαίνοντος.

Ας αφήσουμε όμως, προς το παρόν, την φωτιά, τον καπνό, τον Λακάν ιεραπόστολο που καταφθάνει ταχέως προς το δύστυχο νησί, μαζί με στρατεύματα πάντα, για να ενημερώσει και διαφωτίσει τον ψήστη για την ουσία του σημαίνοντος, το ψάρι δεν ξέρω αν θα προλάβει να το φάει ο δύσμοιρος.

Βλέπεις όταν το ζήτημα μετατίθεται από το σημαινόμενο, το ψάρι, υπάρχει μια δυνατότητα να το πάρει ο ιεραπόστολος και να σου αφήσει καμία υπεραπόλαυση να τον παίζεις όλη μέρα και να γίνεις ακόμα και σύριζα.

Ας τα αφήσουμε όλα αυτά, προς το παρόν, το σημείον καπνό το σημαινόμενο με τα πολλά του ταπεινά, που εγώ εντόπισα στο οψάριον, και ας πάμε στο μετά, στην μεταβίβαση, δηλαδή στο νέο παπικό σκατό, έτσι θα το λέω αδικώντας το.

Αυτό έχει φτάσει στα πέρατα του κόσμου, μαζί το έφαγαν το οψάριον, Λακάν ψαράς σημαίνον σημείον και σημαινόμενον-ως-όλα αυτά με επίκεντρο, κατά την δική μας χυδαία μοντιέ! άποψη, το οψάριον.

Ένας από δίπλα, μας λέει ότι το οψάριον έχει δική του ζωή, αρκεί να ξεπεράσει το ψήσιμο.

Πρόκειται για την ντελεζιανή επιθυμητική μηχανή ως το άνευ ψησίματος, κάτι σαν βιταλιστική ωμοφαγία που θα ενώσει οψάριον και ψήστη που δεν θα το ψήσει, θα κάνουν ωμό αριστερίστικο έρωτα.

Το αγνοημένο οψάριον με τραυμάτισε, κάθε σημείο συνάντησής μου με την αστική ιδεολογία, αυτήν που είναι σήμερα η αστική ιδεολογία, με τραυματίζει όσο τίποτα άλλο.

Το αγνοημένον οψάριον ήταν η τροφή μου, δεν το τίμησα όσο έπρεπε όταν το έβλεπα στο πιάτο μου, αλλά τώρα, σε μιαν παράξενη συνάντηση, το βλέπω αλλιώς, σε τούτο αναμφιβόλως έχει δίκιο η αστική ιδεολογία που με τραυματίζει, ή μάλλον τραυματίζει όποιον τραυματίζει, γιατί εμένα δεν με τραυμάτισε ποτέ, εις αυτό το σημείον.

Μιλάμε για το οψάριον, πάντα.

Σπαρταρούσε, το άμοιρο, το περήφανο ζώο.

Ούτε κατοπτρίστηκε πάνω του ποτέ η λαγνεία ενός σημαίνοντος, όπως κάθε στιγμή, σε κάθε στιγμή, ας μιλήσουν οι ανθρωπολόγοι, κατοπτρίστηκε σε δυϊκα, εν-ικοδυϊκά πλέγματα, δια του σημαίνοντος.

Κατέφτασε ο ιεραπόστολος και μας έμαθε ή μας μαθαίνει πάλι γράμματα, κανείς ας μην αμφιβάλει περί τούτου.

Ας αμφιβάλει αν μπορεί το οψάριον, ή κάθε οψάριον που επιθυμεί να εκφύγει, γιατί δεν τίθεται βέβαια θέμα αμφιβολίας.

Κανείς δεν είπε πως ο κύριος Κύριος του σημαίνοντος ασχολήθηκε καν με το οψάριον, όταν έπεσε ως αρπακτικό στον τόπο.

Το οψάριον ήτο και είναι μια εύκολη τελευταία υπόθεση, το λέει και το εννοεί ο κάθε μάντης Λακάν που καταφθάνει εις την νήσο-καπνό και πίσω της ξέρει ότι υπάρχει ένα σημαίνον έτοιμο να γίνει το ψητόν οψάριον του ιδίου, τα υλικά οψάρια του οψαρίου αυτού, που δεν είναι οψάριον αλλά σημαίνον, θα έρθουν ίσως τελευταία, θα γίνουν ο καρπός μιας άλλης βαθύτερης διεργασίας υποταγής.

Η υποταγή είναι μια από τις αρετές που προϋποθέτουν τον Νόμο για τον άνθρωπο και απορρέουν ίσως από τις εξακτινώσεις του Νόμου που μπορούν να αγγιχθούν, ακόμα και να πέσουν στην λάσπη του υπαρκτού όπως είναι δομημένο.

Αυτό, την πρώτη κρίσιμη στιγμή μιας επιβολής, το ξέρουν μόνον όσοι δεν είναι οψάρια, και κάνουν το αδίκημα, αιώνιο ωστόσο και πάντα πετυχημένο, να ρίξουν παντού τον ήχο των επιτελεσμάτων του Νόμου ως ήχο του Νόμου.

Αλλά, όταν μια κοινωνία ή απλώς, μια ομάδα ανθρώπων οψαρίων ή ψηστών οψαρίων, αμέριμνα έχουν ήδη απολέσει τον ήχο του αιώνιου, δικού τους αιώνιου ίσως, μόνον δικού τους αιώνιου Νόμου, πριν έρθει ο καλός ο σημαίνο-ν-ψήστης, είναι που είναι σε δύσκολη θέση, αν τον έχουν κιόλας ήδη εξευτελίσει τον Νόμο ως κάτι που υπερβαίνει και όχι τον νόμο μόνον της πολιτείας, τότε τα πράγματα είναι δύσκολα.

Δεν ξέρω, γι' αλλού ξεκίνησα.

Αυτό που με έφερε κάπου αλλού ήταν μια προσγείωση, χωρίς να ξέρω γιατί ήρθε ως προσγείωση, αν και σχετιζόμενη με το απόσπασμα του Λακάν που με ερέθισε.

Σκεπτόμενος τον Νόμο, ήρθα σε επαφή εκ των πραγμάτων με το κοινωνικό στοιχείο του, και αναλογίστηκα πόσο έχουμε παρεξηγήσει στο κωλοχώρι τούτο, ακόμα και δικαιολογούμενοι ως ημι-αποικιοκρατούμενοι, τον Νόμο ως Νόμο, ως έναν υπερβατικό ή υπερβατολογικό κώδικα, εν πάση περιπτώσει.

Αλλά, εν μέσω λαθών, επιμένω, πως δεν υπάρχει παρα ταύτα μια κουλτούρα του Νόμου σε αυτό το κακοτόπι, γιατί κακοτόπι είναι έτσι όπως πάει πάλι να καταντήσει.

Για ποιόν Νόμο;

Θα έλεγα και για τον θετό Νόμο, αν είναι δυνατόν, παρακαλώ, και παρακαλώ να μην υποπτευθείτε.

Γιατί να μην σκεφτούμε όμως και τον θετό Νόμο;

Θα μπορούσα να πω πολλά, αλλά θα επιστρέψω στο οψάριον.

Δεν σε ξεχνώ ψαράκι μου.

Μπορεί λοιπόν κάπου και ο Ζακ κάτι να μας λέει, αν και ένας ιεραπόστολος που ήρθε να φάει το ψάρι και να μας αφήσει με την ψησταριά άδεια.

Μη μου πείτε για εσωτερίκευση αποικιοκρατικά εσωτερικευμένων ενοχών και οψάρια σημαινόμενα που μας τα παίρνουν από την εθνική ψησταριά.

Συμφωνώ πως υπάρχει και τέτοια διάσταση, με όλα συμφωνώ εγώ και με όλους, είμαι ο τύπος της τυπικής λογικής που χώνει παντού ένα «και».

Και αυτό και το άλλο και το παράλλο, παντού θέλω να σας χώσω ένα «και».

Και σεις είστε. Αστειεύομαι.

------

Στην μικρή ιστοριούλα-φράση του Λακάν, ότι όταν φτάνεις σε ένα ερημονήσι και δεις φωτιές ως ένα σημείον-σημαινόμενον, δεν μπορεί! άνθρωπος-σημαίνον θα είναι από πίσω, δεν υπήρξε το οψάριον που τούτο το σημαίνον έψηνε-έκαιγε.

Δεν είναι προφανές αλλά το οψάριον που έθεσα προ των οφθαλμών σας ως ένα σημαινόμενο τού σημαίνοντος φωτιά-άνθρωπος που θέτει ο κύριος (μάλλον) υμών Λακάν το έθεσα μόνον εγώ, και όχι ο ίδιος ο κύριος αυτός.

Θα μπορούσε να είναι μια φωτιά για ζέσταμα, ή μια φωτιά ενός πολέμου ή φωτιές πολέμου, και πάλι το σημαίνον θα ήταν από πίσω, αλλά ο κύριος της σημαινον-λατρείας δεν θα έφερνε βέβαια παραδείγματα.

Πάντως τα σημαίνοντα ψήνουν και ψάρια-σημαινόμενα, αυτό δεν μπορεί να το αποκρύψει κανένας κύριος, ούτε μπορεί αμέσως και βιαστικά να μας κατηγορήσει ότι εμμένουμε εις το σημαινόμενο, και γι' αυτό κάνουμε αυτή την αποκοπή.

Για την ακρίβεια, κάνουμε αυτή την αποκοπή, όχι για να επαναφέρουμε μόνον το σημαινόμενο, για να το «ζητήσουμε» και αυτό (ε! κάποιο δικαίωμα έχουν για σημαινόμενα-ψητά και οι θνητοί ιθαγενείς), αλλά (κάνουμε αυτή την αποκοπή) για να θέσουμε το μέχρι-την-«στιγμή»-αυτή (που σας μιλάμε) σημαινόμενο-ως-ψηνόμενο ξανά στην περίοπτη θέση του σημαίνοντος, αλλά όχι με τον λακανοειδή τρόπο.

Σύμφωνα με την λογικότερη λογική που κυκλοφορεί στην πιάτσα το ον τούτο, ας πούμε ένα οψάριον μετά την βίαιη απομάκρυνσή του από την θάλασσα από τους ψαράδες, όχι μόνον είναι προς ανάλωση, αλλά από την πρώτη στιγμή είναι ένα σημαινόμενο του σημαίνοντος ανθρώπου κατά πολλούς και διάφορους τρόπους.

Ειδικά οι «πρώτοι» άνθρωποι θα το εντάξουν σε ιεροτελεστικές μαγικο-ανιμιστικές και άλλες επιτελέσεις, θα το κάνουν, δηλαδή, εκτός από ένα προς βρώσιν σημαινόμενο επίσης ένα σημαινόμενο ενός «διανοητικού» ή «α-συνειδήτου» κοινοτικού σημαίνοντος.

Διαβάστε κοινωνική ανθρωπολογία για να μετατρέψετε τούτη την εικόνα που σας δίδω τώρα σε κάτι πολύ πιο πλούσιο σε προσδιορισμούς και γοητεία.

Ό,τι και να κάνει το οψάριον δεν γλυτώνει το γράπωμά του από το σημαίνον.

Το σημαίνον είναι το πρώτο και τελευταίο δίχτυ που το πιάνει και πάνω του σπαρταρά, πάνω του αποβιώνει και πάνω του γίνεται μέσον ανάλωσης με πολλούς τρόπους το οψάριον-σημαινόμενο, μετατρεπόμενο συνεχώς σε οψάριον-σημαινόμενον-τού-σημαίνοντος.

Το σημαίνον λοιπόν είναι ένα δίχτυ που πάνω του υπάρχει το ον εκείνο που εντάχθηκε εις αυτό όντας πριν κάτι άλλο.

Υπήρχε αυτό το πριν;

Μα βέβαια, δεν είναι δύσκολο να πούμε ότι υπήρχε, θα πει κάποιος.

Όμως, και να το πει τούτο αυτός ο κάποιος, θα υπάρξει αμέσως και δικαίως η αντίρρηση που θα του αντιγυρίσει ότι το ον που δεν είχε πέσει ακόμα στο δίχτυ του σημαίνοντος μετατρεπόμενο σε σημαινόμενον-του-σημαίνοντος δεν ήταν το οψάριον, για να μείνουμε στο παράδειγμά μας.

Τι ήταν τούτο;

Ήταν;

Το να πεις ότι δεν-ήταν, είναι κάπως ως ένα μπερκλεϋκό αστείο, αν και καλό για να σπάνε τα μούτρα τους οι μικροϋλιστές ή υλιστούληδες.

Δεν έχει νόημα να πεις ότι δεν ήταν, γιατί δεν έχει νόημα ο όρος Είναι, και κάθε διαμεσολαβημένη έννοιά του, δεν-είναι δεν-ήταν και τα λοιπά θλιβερά.

Αλλά πρέπει να βρείς λέξη και έννοια για να δώσεις μιαν μορφή υλικής πραγματικής ύπαρξης στο οψάριον-πριν-υπάρξει-ως-οψάριον.

Νομίζω πως υπάρχει μια μεγάλη προσπάθεια ορισμού τούτου του όντος, σε όλο τον αξιότιμο επιστημονικό, φιλοσοφικό και άλλο κόσμο, και ημείς δεν έχουμε να προσθέσουμε και πολλά επί τούτου, ή εν πάση περιπτώσει δεν έχουμε να προσθέσουμε και πολλά περισσότερα.

Θέλω να ελευθερωθώ πάλι, να σκεφτώ το οψάριον με το δικό μου, άγονο ή γόνιμο, μάτι, και να αφεθώ επιτέλους μακριά, πολύ μακριά.

Να πω, μακριά από το δίχτυ;

Δεν μπορώ να το πω αυτό, δεν δύναμαι να ζήσω με αυταπάτες, δυστυχώς, και ως ένα οψάριον ο ίδιος γνωρίζω ότι πάντα θα σπαρταρώ πάνω στο δίχτυ.

Σκέφτομαι μόνον αν θα υπήρχε μια ευκαιρία για την οψαρ-ι-οσύνη να είναι ένα σημαίνον και αυτή, έστω πάνω στο δίχτυ σπαρταρώντας, τού σημαίνοντος που είναι δίχτυ.

Το δίχτυ τούτο θα άλλαζε άραγε, αν το οψάριον αιτούσε την φωνή του ως οψάριον;

Η ζωή ενός οψαρίου πάνω στο δίχτυ έχει έναν λόγο και ένα λέγειν ως δίχτυ, το δίχτυ είναι που όχι μόνον σπαρταράει το ψάρι αλλά και το κάνει ένα ψάρι που σπαρταράει τον σπαραγμό του ως να ήταν το ίδιο δίχτυ ή ακόμα και το-ίδιο-το-δίχτυ.

Η φυλακή αντηχεί τους ήχους των φυλακισμένων και οι φυλακισμένοι είναι οι αντηχήσεις τής φυλακής τους.

Ω κόσμε φυλακή, ποια θάλασσα θα σε πνίξει;

Ω κόσμε δίχτυ, ποιο κήτος θα σε σκίσει;

 

 

---

Ζακ ο Λακάν, Οι ψυχώσεις σελ.214-215 (ελλ.έκδοση), το ημερολόγιο του πλοίου. [2009-2019]. 

 

Ο κύριος κύριος Ζακ ο Λακάν, ο καταπλήξας το πλήθος των αδαών πρώην δογματικών μαρξιστών ενίοτε και λενινιστών, φέρνει ένα παράδειγμα για να δείξει εις τούτο το πλήθος την τάξη του σημαίνοντος και για να του αποδείξει, του ακόμα ολίγον ζωώδους πλήθους, τι είναι Ζωόν και τι λακανικός άνθρωπος [τότε δεν μίλαγε μόνον σε μαρξιστές, το λέω για τους ηλίθιους που δεν καταλαβαίνουν από μυθοπλασία].

 

Όταν, μας λέει ο κύριος τούτος, ο Ζακ ο Λακάν λέμε, είσαι εις ένα πλοίον καραβάκιον το οποίον βρίσκεται εις την μέση του ωκεανού και λαμβάνεις σήματα ή φαινόμενα ως σημεία σήματα, δεν αντιδράς ως άνθρωπος μόνον αντανακλαστικώς, άρα ως «Ζώον κατώτερον» και θλιβερόν, αλλά καταγράφεις σημειώνεις ώρα συντεταγμένες και το αμφισβητούμενο γεγονός της εκπομπής σήματος εις το ημερολόγιον του πλοίου (σου μου του τους μας σας).

 

Μην σας διαφεύγει το σημαντικότατον πως ο κύριος αυτός, ο Ζακ ο Λακάν, ο καταπλήξας το ζωώδες μαρξιστικόν πλήθος, αναφέρεται εις αυτήν την παράγουσα διάκριση τάξη-του-σημαίνοντος ως αποκρύπτουσα εγγενώς [δια τής πράξης τής ειδικής σήμανσης (όπως μας την περιέγραψε, ως «ημερολογιακή»)] την ευθύνη, έχουμε άρα μιαν παρα-κατάσταση κάλυψης ευθύνης ό,τι και να σημασιοδοτεί τούτο το καταπληκτικό γεγονός τής αναδύσεως του ανθρώπινου έλλογου τής λακανικής τάξεως-του-σημαίνοντος.

Πριν αναφερθώ αναλυτικώς, αν τελικά αναφερθώ εις τούτα και τα άλλα, λακανικά κατα[π]ληκτικά, θα το πιάσω αλλιώς το θέμα.

Καταρχάς το πρώτο που θα έκανα εγώ αν ήμουν εις το ίδιο καραβάκι πλοιάριον, αλιευτικό ή εμπορικό, με έναν τέτοιον κύριο, όπως ο Ζακ ο Λακάν ή εν πάση περιπτώσει ένα λακανοειδές ή ακόμα και ντελεζοειδές, θα ήταν να ζητήσω την απομόνωσή του εις ένα πολυτελές δωμάτιον, με καλή βιβλιοθήκη μουσική και ό,τι άλλο θέλει τέλος πάντων.

 

Θα ζήταγα λοιπόν να μην ανακατευτεί εις οποιανδήποτε μορφήν διοικήσεως διαχειρίσεως ή ακόμα και εργασίας στο κατάστρωμα ή στις μηχανές.

Έπειτα, αν παρά ταύτα τα εξ'ημών απαιτούμενα, διαπίστωνα πως ο κύριος τούτος είχε αρμοδιότητα ανατεθειμένη από κάποια ανώτατη αρχή, αν διαπίστωνα λοιπόν πως ο πλοιοκτήτης είχε αναθέσει εις τούτον κάποια κρίσιμη αρμοδιότητα, ακόμα και την διοίκηση του πλοίου, θα έκλαιγα με μαύρο δάκρυ για την ζωή μου, την ζωή των άλλων συναδέλφων, την δύσμοιρη την οικογένειά μου που θα με περίμενε ματαίως.

Λέτε να μην υπάρχει βάρκα διαφυγής;

Σε πλοίον όπου υπάρχει λακανική διοίκηση;

Μόνον η θεία πρόνοια θα ήταν ικανή να μας σώσει.

Αντί να τρέχει ο κυριούλης να αποκωδικοποιήσει σήματα, αντί να δει αν είναι σήματα, αντί να μάθει τεχνικές λεπτομέρειες, αντί να ρωτήσει τούς πάλιουρες του πλοίου για το ένα και το άλλο, τούτος, τούτος ο λογικός κύριος, θα έσπευδε κυρίως να κάνει την διακρίνουσα από το Ζώον, το Ζώον λέγω, καταγραφή.

Καταλαβαίνετε νομίζω το πρόβλημα.

 Και αν παρα ταύτα με μαλώσετε διότι ακολουθώ μια τέτοια ερμηνευτική οδό ενώ υπάρχει η δυνατότης να τα δώ τα πράγματα από μιαν ευρύτερη ή ευρύτατη σκοπιά όπου το λακανοειδές ή ακόμα και ντελεζοειδές θα ενετάσσοντο εις τα άνωθι χυδαία ζωώδη ακόμα και λενιστικοειδή (ω μοντιέ!) κριτήρια επιβιώσεως και συστημικής θωρακίσεως, σας λέγω, ότι δεν έχουμε χρόνο για τέτοιους πειραματισμούς, κάντε σεις το ταξίδι σας με τέτοιους οδηγούς που δεν είναι οδηγοί και δεν είναι, κυρίως τούτο, δεν είναι Ζώα, κι αν δεν πέσετε σε ξέρα, αν δεν έχετε πέσει ήδη, εμένα να μην με λένε Γιάννη.

 Θα συνεχίσουμε δυστυχώς κεντραρισμένοι στο ταξίδι και στην αποκωδικοποίηση των σημάτων, των σημείων και των τεράτων, ίσως να ακούμε τα πουλιά τα ψάρια τους παλιούς, ίσως να μαθαίνουμε από τα Ζώα, ξέρετε τούτα διασχίζουν επιτυχώς ωκεανούς.

 

Ιωάννης Τζανάκος

Το νεκροταφείο των νεκρών κεντρικών ονομάτων-νοημάτων..

Το νεκροταφείο των νεκρών κεντρικών ονομάτων-νοημάτων δεν κυοφορεί την νεκρανάσταση κάποιου από αυτά. 

Η ιστορία τους όμως που στοιχειώνει τούς ζωντανούς δεν έχει γραφτεί ακόμα, από την σκοπιά μιας πραγματικής δικαιοσύνης. 

Όλοι οι νεκροί είναι νεκροί, αλλά δεν είναι το ίδιο πράγμα. 

Η εξομοίωση όλων των νεκρών ως προς την ενοχή είναι μια πράξη αδικίας, ακόμα κι αν δεν υπάρχει κανένας αθώος σε αυτό το σφαγείο που προκάλεσε τους θανάτους τους.

 

Ιωάννης Τζανάκος

Άτυχη Τύχη..

 

Μια εμβόλιμη ιστορία.

Ήμασταν με έναν φίλο και πίναμε κρασί, προ δεκαετίας, και πέταξα ένα αποτσίγαρο ψηλά στο αέρα. Έκανε τις στροφές του και έπειτα έπεσε. Στάθηκε όρθιο με το φίλτρο να το στερεώνει γερά μετά το ακροβατικό σάλτο! 

Διάολε, Βούδα, Δία και Αλλάχ, είπα, τι να την κάνω τέτοια τύχη; 

Μία στο εκατομμύριο; μόνο; μάλλον μια στο δισεκατομμύριο θα έλεγα η πιθανότητα, αλλά δεν έπαιξα λαχείο, όχι, δεν έπαιξα λαχείο, πέταξα ένα αποτσίγαρο στον αέρα, κάπως θεατρικά είναι αλήθεια, και αυτό στάθηκε καμαρωτό, με το ένα και μοναδικό πόδι του. 

Αυτή είναι η τύχη ενός άσημου Φιλοσόφου, που δεν ξέρει ακόμα να καταλάβει όλα όσα τού λένε οι δάσκαλοί του..

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Το νεκρό Όνομα..

Η αποτυχία αναβίωσης ενός νεκρού κεντρικού Ονόματος μέσω τής πρόσθεσης εμβόλιμων και μη-οργανικά συνυφασμένων με αυτό κατηγοριακών προσδιορισμών, δεν είναι η τελευταία φάση θανάτου του. 

Επακολουθεί για μια στιγμή μια παράκρουση επίκλησης τού Ονόματος αυτού σαν να είχε από «μόνο» του την «δύναμη» να υπάρξει στην αρχική λαμπρότητά του ως πάλι «μόνο», κύριε Μπαντιού και λοιποί.

 

Αν τα κεντρικά Ονόματα και νοήματα είναι κάτι σαν οι εξουσιαστές ενός ιδεολογικού-θεωρητικού συστήματος, οι οποίοι δεν προσφέρουν την ουσιαστική εργασία-διεργασία για να χτιστεί και να συντηρηθεί αυτό το ιδεολογικό-θεωρητικό σύστημα όπως οι εργαζόμενοι του (διαμεσολαβούσες έννοιες κ.λπ), τι πιο λογικό από το να σκεφτούν όσοι είναι «δίκαιοι» την απόδοση τής εξουσίας στις διεργασίες και τούς εργαζόμενους τους;

Ρίχνουν τον βασιλιά και εξουσιαστή «Όνομα-Νόημα» και περιμένουν να υπάρξει επιτέλους μια δημοκρατία χωρίς κανέναν άλλον εξουσιαστή, χωρίς κανένα άλλο ετεροθεμελιωμένο από αυτούς «Όνομα-Νόημα».

Έλα όμως που δεν γίνεται έτσι, και το φάντασμα τού μονάρχη εξουσιαστή είναι σαν να στοιχειώνει τούς εξεγερμένους.

Έλα όμως που κάποια στιγμή επανέρχεται ένα άλλο «Όνομα-Νόημα» που κι αν ακόμα δεν έχει «σημειακή συγγένεια» με το αποκαθηλωμένο επιτελεί την ίδια λειτουργία.

Έλα όμως που κάποια στιγμή επανέρχεται ακόμα και ένα πρόσωπο, αυταρχικό και δεσποτικό, το οποίο δεν κάνει τίποτα άλλο από το να υποστασιοποιεί ξανά αυτή την ίδια λειτουργία.

 

Ιωάννης Τζανάκος

Η «κενότητα» ενός «κεντρικού» σημείου..

Η «κενότητα» ενός «κεντρικού» σημείου τού σημαίνοντος είναι σαν να εμφανίζεται (ως «κενότητα») όταν το σημείο αυτό συναρμόζεται μια χαρά (και δύο τρομάρες) με μια άλλη «σημασία» (ή με ένα άλλο «νόημα», ποιος ξέρει; οι ειδήμονες ξέρουν). 

Όμως, είναι απλά μια εμφάνιση και μια «κένωση» τής μαγικο-θρησκευτικής ή απλά ιδεολογικής κ.λπ χρήσης και εννόησής του ως «μη-κενού»;

Αυτό που μένει ως σημείο-Όνομα παρουσιάζεται σε μια λογική νόηση που είναι και λίγο ευφυής ως κάτι που έπαιρνε νόημα από όλα αυτά που την ερμήνευαν την διαμεσολαβούσαν κ.λπ μέσα στο «σύστημα» που το είχε σαν έμβλημα, δόξα, κύριο νόημα, και άλλα ταπεινότερα ή ενδοξότερα.

Το βλέπει αυτή η νόηση ως «κενό», και όπως υπήρξε αρχικά και όπως συνεχίζει να υπάρχει ως έχον άλλο νόημα κ.λπ.

Και τότε είναι που εκτός από «κενό σημαίνον» εμφανίζεται σαν να ήταν και να παραμένει μια απάτη αν μένει ως κύριο Όνομα να έχει πάλι μιαν λειτουργία όπως αυτή που είχε με την παλιά σημασία του, με το παλιό νόημά του.

Ίσως οι γενεαλογίες να σημαίνουν ή αυτή την κίνηση απομυθοποιητικής κατανόησης κεντρικών σημείων ή την προσπάθεια μαζί με αυτή την απομυθοποιητική πρακτική για μια νέα αποκατάσταση μιας ενότητας και μιας ακεραιότητας αυτού τού κεντρικού σημείου.

 

Υπάρχουν συμπτώσεις ονοματολογικές που δεν σημαίνουν καμία (ή σημαίνουν μικρή) «συγγένεια» νοήματος, αλλά υπάρχουν και διαδοχές «κεντρικών» ονομάτων-σημείων που σημαίνουν μεν ριζικές αλλαγές νοήματος κάτω από την σκέπη μια ονοματολογικής-σημειακής ταυτότητας (μερικής ή ολικής) αλλά ταυτόχρονα κρύβουν ένα πολυπλοκότερο δράμα διαδοχής τού νοήματος.

 

Ο Quentin Skinner μού τρώει τα σωθικά:

Από τους νεοθωμιστές και το φυσικό δίκαιό τους μέχρι τον Jean-Jacques Rousseau «παίζεται» ένα τέτοιο δράμα, το οποίο βέβαια δεν είναι αυτό που περιγράφει ο Leo Strauss αλλά δεν μπορεί επίσης να περιγραφεί απλά με απόλυτες τομές μεταξύ κάποιων νοημάτων υπό την κοινή σκέπη κεντρικών όρων-ονομάτων-σημείων.

 

Σημείωση για νοσταλγούς:

Ένα κενωμένο από την αρχική σημασία του κεντρικό σημείο τού Λόγου λόγω των αδιέξοδων πραγματώσεων των θεωρητικο-πρακτικών διεργασιών που το στηρίζανε, δεν επανέρχεται σαν με ξόρκια σε μια «καλύτερη» μορφή με την πρόσθεση κατηγοριακών «μοσχευμάτων» ούτε με την πρόταξη κάποιας μυθικής αρχέγονης «ουσίας» του η οποία τάχα δεν εμφανίστηκε ή κι αν δεν εμφανίστηκε δεν «ολοκληρώθηκε».

Ο Λόγος έχει τιμήματα, κι ένα από αυτά είναι το αμετάκλητο κάποιων διαψεύσεων του.

 

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

Νομοτέλεια

 

Υπάρχει μια νομοτέλεια στον ανθρώπινο κόσμο, που ξέρω, κι άλλο τίποτα δεν ξέρω:
Στο Iran θα γίνει επανάσταση.

 

Ιωάννης Τζανάκος

Ερωτικές «ταυτολογίες».

Οι ερωτικές «ταυτολογίες» δεν χρειάζονται κάθαρση, έτσι μού έμαθαν οι γυναίκες που γνώρισα. 

Λέτε να έχουν δίκιο;

---

Οι αναλυτικοί φιλόσοφοι έχουν ένα δωμάτιο όπου μπορούν να φιλοσοφούν χωρίς να φοβούνται τις γοητείες των ερωτικών ταυτολογιών. Κάποτε όμως τούς χτυπάνε την πόρτα. «Ποιος είναι»;

---

Το μέγιστο Γένος τού έρωτα δεν έχει καλή σχέση με την «θεωρία», ειδικά με την (οιανδήποτε) «θεωρία περί έρωτα».

--

Αν υποθέσουμε, εύλογα, ότι η αναλυτική φιλοσοφία ως αυτοέλεγχος των γλωσσικών χρήσεων και ταυτολογιών, αφήνει ένα περιθώριο αλλά και προσδίδει ίσως μιαν νέα ορμή στην παραπλάνηση τού έρωτα μέσω των γλωσσικών παιχνιδιών, ποτέ δεν μπορεί να σημαίνει να χάσεις τον έλεγχο ως υποκείμενο, αφού σού στερεί έναν βασικό πυρήνα τού έρωτα που είναι η ολική παραπλάνηση.  

Παραπλάνηση σε όλο το εύρος της χωρίς να υπαχθείς στην «μαγεία» των ταυτολογιών (και μάλιστα ενός είδους ερωτικών ταυτολογιών) δεν νομίζω να υπάρχει, και χωρίς ολική παραπλάνηση δεν μπορείς ποτέ να χάσεις (έστω παροδικά) τον έλεγχο. 

Αν δεν χάσεις κάπως και τον έλεγχο, αν δεν πλανηθείς τόσο ώστε να χάσεις τον έλεγχο (αφού η νόηση πάντα υπάρχει ως έλεγχος των παθών και των ενορμήσεων), έρωτα μπορεί να έχεις, αλλά όχι ολάκερο έρωτα.

 

Αγαπητοί αναλυτικοί φιλόσοφοι, έχετε ποτέ αφεθεί να παραπλανηθείτε σε όλο το εύρος τής παραπλάνησης;

 

Ολική παραπλάνηση από τις ερωτικές ταυτολογίες ενός ερωτικού λόγου δεν σημαίνει ότι αναγκαία σού λένε ψέματα ή αλήθειες (ή ότι λες αναγκαία ψέματα ή αλήθειες). 

Παίρνεις το ρίσκο αυτό να παραπλανηθείς από τον ερωτικό ταυτολογικό λόγο πλήρως, χωρίς να ξέρεις τι θα προκύψει μετά, αν δηλαδή η παραπλάνηση θα σημαίνει κάτι υπαρκτό ή το απολύτως αντίθετο το οποίο μπορεί να είναι ακόμα και μια εξαπάτηση-αυτοεξαπάτηση, αλλά αν δεν πάρεις το ρίσκο αυτό ίσως να μην γευτείς ποτέ το μέλι ενός παθιασμένου και αληθινού έρωτα.

 

Ό,τι είπα για τους αναλυτικούς φιλοσόφους, ισχύει εντέλει και για κάθε μορφή πλατωνισμού.

Με άλλο τρόπο, αλλά η ουσία είναι ίδια, εφόσον αν και οι πλατωνικοί είναι βυθισμένοι μέσα στις ερωτικές ταυτολογίες (δεν τις ελέγχουν ή δεν θέλουν να τις ελέγχουν όπως οι αναλυτικοί φιλόσοφοι), είναι αυτοί που -δια μέσω τού θεμελιώδους έργου τού «πατρός» τους Πλάτωνα «Συμπόσιο»- «ξεκίνησαν» την αποβολή τού έρωτα ως μέγιστου Γένους (τής σκέψης, και τής ζωής) αλλά και την ιεραρχική υπαγωγή του στα άλλα μέγιστα Γένη, τα οποία είναι αμιγώς νοητικά και νοητικο-γλωσσικά.

 

 

Ιωάννης Τζανάκος

How can you be universal humanity

How can you be universal humanity if you do not accept with pleasure all the music of the world?
Tell me Descartes.

It is addressed to both right-wing, center and left-wing Descartes. 

 

 Ιωάννης Τζανάκος

 

Tosca, E lucevan le stelle, lyrics, με μετάφραση στα ελληνικά

The Cold Song - King Arthur (Henry Purcell)

yan mirin yan Diyarbakir-Baytocan

Ferhad merdê Leylayên me - فرهاد مردى ليلى

Ένα επιχείρημα

 

Θα μπορούσε να υπάρξει ένα επιχείρημα τής μορφής «δείτε!»;

 

 

7 Οκτωβρίου, η επέτειος τής ηρωικής εξέγερσης των Ελλήνων Εβραίων κρατουμένων στο ναζιστικό στρατόπεδο θανάτου τού Άουσβιτς.

7 Οκτωβρίου, η επέτειος τής ηρωικής εξέγερσης των Ελλήνων Εβραίων κρατουμένων στο ναζιστικό στρατόπεδο θανάτου τού Άουσβιτς.
Δεν φτάνει η αιωνιότητα για να χωρέσει αυτούς τούς ανθρώπους.

 

Ιωάννης Τζανάκος

Albert Camus

 

«Δεν είναι πια ο Προμηθέας, είναι ο Καίσαρας..»

Albert Camus

 

 

If you are a Communist and not a "Communist"

 

If you are a Communist and not a "Communist":
Do not cry on the ruins.

Don't be nostalgic. 

We have never been, whole. 

We will be..

 

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

 

 

 

Οι 8 τομές..

1.

Marxists criticize only the "commodity of labor power/force" and not the concept of "labor power/force" as a whole, because they want labor power/force as an abstract fundamental of exploitation by the bureaucratic state they want to establish.

2.

What Marxists call labor force is, in fact, the labor potential of an expropriated labor subjectivity.

 

3.

Capitalism and state socialism constitute the abstract corporeality of the "labor force."

 

4.

Under communism there will be neither a "commodity of labor force" nor an abstract "labor force."

 

5.

The free corporeality that will be virtuous as corporeality and not as an "idea", is the only materialism that still makes sense.

 

6.

Names, symbols, banners...
All this well, not always, but only as a costume of a body that wants to live, and nothing else.

 

7.

No "Marxism" will return.
The immediate, open, libertarian and radical Communism of the working class and the people will come.

 

8.

In Communism people will not be called "Communists".
They will live without masters and despots.
This and Nothing else.

 

 

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

 

 

Workers 'domination

Labor power is not produced, it is only reproduced.

Workers 'domination, the power of the workers through their workers' councils, will destroy the system of paid labor, but also the labor force itself as a commodity, and therefore the labor force itself as a material social abstraction. 

 

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

Πειραματικές σκέψεις για την ανθρώπινη γλώσσα.

Σε παλαιότερη δημοσίευσή μας ισχυριστήκαμε ότι η διάκριση discours και parole δεν προϋπάρχει ως θεμέλιο, ούτε η γλώσσα «κάθεται» εκ των υστέρων πάνω σε αυτόνομη σημαίνουσα άρθρωση. 

Αυτό δεν σημαίνει ότι όλα είναι απλώς parole ως θόρυβος, σημαίνει ότι ό,τι ονομάζουμε δομή ή discours αναδύεται από τη ζώσα επιτέλεση του λόγου και σταθεροποιείται μέσα από επαναλήψεις, θεσμούς, σημειογραφίες.

 Δεν προτείνουμε απάρνηση της γραφής ή της επιστήμης. Προτείνουμε άρση της ιεροποίησης του γραπτού λόγου και των μεταγλωσσικών «θεραπειών» που σκίασαν το πρωτείο της φωνής και της εκφώνησης. 

 Ο επιστημονικός λόγος και ο μαθηματικός λογισμός δεν αιωρούνται σε καθαρό ουρανό μεταγλώσσας. 

Είναι πρωτίστως μορφές επαναληπτικής νοητικής και νοητικο-γλωσσικής επιτέλεσης που εγγράφονται και σταθεροποιούνται ως κείμενα.

---

1. Τι απομένει από τη γλωσσολογική στροφή

Ο πρώιμος μεταγλωσσικός ενθουσιασμός (Ράσσελ, Κάρναπ) θέλησε να «θεραπεύσει» την πολυσημία με καθαρή λογική μεταγλώσσα. 

Ο ύστερος Βιτγκενστάιν θυμίζει ότι η γλώσσα είναι χρήση, πλέγμα παιχνιδιών λόγου και μορφών ζωής (Wittgenstein, Philosophical Investigations, 1953). Από άλλη πλευρά, ο Χάιντεγκερ απορρόφησε δημιουργικά τη στροφή και επανόπλισε την οντολογία μέσω της γλώσσας (Heidegger, Unterwegs zur Sprache, 1959). 

Ο δομισμός ανέδειξε κανονικότητες, αλλά στο σημείο της επιτέλεσης, εκεί όπου παράγεται η κανονικότητα, συναντά τα όριά του (Benveniste, Προβλήματα Γενικής Γλωσσολογίας, 1966, Austin, How to Do Things with Words, 1962).

Θέση. Δεν υπάρχει προϋπάρχουσα «δομή» που θεμελιώνει την parole. Υπάρχει parole που καθιζάνει σε discours, και γραφή που σταθεροποιεί την επιτέλεση, δεν τη θεμελιώνει.

---

2. Λόγος ως φωνή και ως επανάληψη

Ο λόγος είναι ζώσα επιτέλεση, άκουσμα, ρυθμός, προσφώνηση, απεύθυνση. 

Οργανώνεται σε υποσυστήματα και υψηλές συνθετότητες, αλλά παραμένει φωνή που επαναλαμβάνει. 

Η γραφή ή σημειογραφία είναι πρόθεμα, ενισχύει μνήμη, μεταβίβαση, έλεγχο και αναπαραγωγιμότητα, χωρίς να αντικαθιστά την πρωταρχική σκηνή της εκφώνησης.

---

3. Το σημείο, ξενότητα και θεμελίωση

Το σημείο, φώνημα ή γράφημα, με την ισχνή του υλικότητα, είναι ένα Ξένον. Αναστέλλει την αμεσότητα. 

Κι όμως, αυτή η ξενότητα θεμελιώνει την κοσμικότητα, μας επιτρέπει να βλέπουμε τον κόσμο ως όλον. 

Τα κύρια ονόματα το δείχνουν. 

Δεν περιγράφουν ιδιότητες, ατομικοποιούν εκτός περιγραφής, θεσμίζουν ταυτότητες και σχέσεις, ενώ συγχρόνως ξενίζουν. 

Από αυτό το διττό, αλλοτρίωση και θεμελίωση, τρέφονται οι οντοθεολογικές υποστάσεις.

---

4. Parole-first επιστήμη, λογική και μαθηματικά

Εδώ διορθώνουμε ρητά την παρεξήγηση. Δεν αντιπαραβάλλουμε επιτέλεση και λογική.  

Λέμε ότι η ίδια η λογική μορφή και ο μαθηματικός τύπος είναι μορφές επαναληπτικής επιτέλεσης.

• Νοητικής επιτέλεσης, δηλαδή εσωτερικές πράξεις διάκρισης, σύλληψης, αναγνώρισης μοτίβων, επαναφοράς κανόνων. Ρυθμικά, επαναληπτικά σχήματα σκέψης που εκπαιδεύονται με την άσκηση.

• Νοητικο-γλωσσικής επιτέλεσης, δηλαδή εκφώνηση ορισμών και λημμάτων, χρήση δεικτών όπως «έστω», «άρα», «διότι», μεταβάσεις από υπόθεση σε συμπέρασμα, επαναλαμβανόμενες κινήσεις επιχειρηματολογίας.

Το κείμενο, ο τύπος, η απόδειξη, το αξίωμα, είναι το ίχνος αυτών των επιτελέσεων. 

Η αυστηρότητα δεν χάνεται, ορίζεται ως σταθερό αποτέλεσμα επαναληπτικής επιτέλεσης.

---

5. Δύο καθαρά παραδείγματα

Α. Απόδειξη ως επαναληπτική επιτέλεση
Μια απόδειξη δεν είναι μόνο γραμμή συμβόλων. 

Είναι επαναλαμβανόμενη ακολουθία νοητικών κινήσεων, όπως αφαίρεση, εξειδίκευση, αναγωγή σε άτοπο, και γλωσσικών πράξεων όπως «έστω», «τότε», «επομένως».   

Η πειστικότητα δεν προκύπτει επειδή υπάρχει το κείμενο, αλλά επειδή το μοτίβο αυτών των κινήσεων και πράξεων έχει σταθεροποιηθεί στην κοινότητα ως ορθή επανάληψη. 

Το γραπτό παγιώνει την ακολουθία. 

Η λογική μορφή είναι η ίδια η επανάληψη.

Β. Ο μαθηματικός τύπος ως επιτέλεση

Ο τύπος ∀ε>0∃δ>0: … δεν είναι ουδέτερη εικόνα. 

Είναι σύντομος δείκτης πράξης. 

Προκαλεί έναν κύκλο επαναλαμβανόμενων ελέγχων και διακρίσεων. Η σημειογραφία συμπυκνώνει κανόνες επανάληψης. 

Όταν κατανοούμε τον τύπο, σημαίνει ότι κατέχουμε τη διαδικασία, το επαναληπτικό του παίξιμο.

---

6. Το νέο ντελεζιανό και μπερξονικό

Κρατούμε το μπερξονικό durée: ποιοτική συνέχεια όπου το παρόν εμφορείται από παρελθόν και εκβάλλει σε μέλλον, όχι ως στοίχιση στιγμών αλλά ως εμμένεια ροής (Bergson). 

Στον Ντελέζ οι συνθέσεις του χρόνου, συνήθεια και παρόν, μνήμη και καθαρό παρελθόν, γεγονός και μέλλον, δείχνουν ότι δεν υπάρχει μηχανή μεταγλώσσας έξω από τη ροή, υπάρχει διαφορά εντός της ροής (Deleuze).

Με αυτό το βλέμμα, η parole δεν είναι στιγμιαίο συμβάν απέναντι στη μόνιμη δομή, αλλά ο τόπος όπου η διάρκεια γίνεται μορφή. 

Η επαναληπτικότητα της χρήσης σμιλεύει κανονικότητες, οι κανονικότητες τείνουν να αυτονομούνται, η γραφή επιτελεί την πήξη της ροής. 

Κάθε ρήγμα είναι ένταση της διάρκειας, όχι εξωτερικό θαύμα.

---

7. Ενάντια στους εύκολους αντιμηδενισμούς

Η ρητορική της παρακμής ζητά επιστροφή σε καθαρές μεταγλώσσες και σταθερές ουσίες. 

Αυτό ισοδυναμεί με επανιεροποίηση του γραπτού και διακοπή της έρευνας. 

Προτιμότερο είναι να παρακολουθούμε πώς οι χρήσεις γεννούν κανονικότητες και πώς οι κανονικότητες παραμένουν ιζήματα επιτέλεσης.

---

8. Συμπέρασμα, τέσσερις προτάσεις

1. Η διάκριση discours και parole δεν προϋπάρχει, αναδύεται από τη χρήση.

2. Η γραφή σταθεροποιεί, δεν θεμελιώνει.

3. Το σημείο είναι διπλό, ξενίζει και θεμελιώνει.

4. Η λογική και οι μαθηματικοί τύποι είναι μορφές επαναληπτικής νοητικής και νοητικο-γλωσσικής επιτέλεσης. 

   Η αυστηρότητα είναι αποτέλεσμα σταθερής επανάληψης.

    
   Ιωάννης Τζανάκος 

---

Ενδεικτικές παραπομπές

Wittgenstein, Philosophical Investigations (1953)
Russell, Introduction to Mathematical Philosophy (1919)
Carnap, Der logische Aufbau der Welt (1928)
Heidegger, Unterwegs zur Sprache (1959)
Benveniste, Προβλήματα Γενικής Γλωσσολογίας (1966)
Austin, How to Do Things with Words (1962)
Bergson, Essai sur les données immédiates de la conscience (1889), Matière et Mémoire (1896)
Deleuze, Le Bergsonisme (1966), Différence et Répétition (1968)