Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2023
Value System..
Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2023
3 στρατηγικά σημεία πολιτικής φιλοσοφίας.
1.
Το συντελεσμένο, το αναντίστρεπτο, το αμετάκλητο, το τετελεσμένο.
Κουίζ: Ποιός μεγάλος πολιτικός φιλόσοφος τού διαφωτισμού, εντός και εκτός αυτού, θεώρησε κάποιες συντακτικές πολιτικές δομήσεις τής ανθρώπινης κοινωνίας ως έχουσες αυτόν τον καθορισμό;
Ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ.
Ο Ζαν Ζακ, λοιπόν, δεν είναι νοσταλγός, ως επίδοξος αναβιωτής, τής οριζόμενης ως φυσικής κατάστασης, αλλά αυτός ακριβώς που έθεσε το όριο τής μη επιστροφής μας σε αυτήν ως μη τεθειμμένο από την βούληση μας.
---
2.
Στα κοινά πλαίσια τής νεωτερικής (ιδεολογίας τής) ριζοσπαστικής δημοκρατίας, η θεώρηση τού Ρουσσώ για την Πολιτεία, βρίσκεται τρόπον τινά πιο μπροστά από την μαρξική θεώρηση.
Μπορεί ο Ρουσσώ να χρησιμοποίησε μιαν αλληγορική, ίσως και νοσταλγική, εικόνα τής (οριζόμενης ως) φυσικής κατάστασης, αλλά συμπέρανε ότι η απομάκρυνση μας από αυτήν είναι οριστική.
Ο Μαρξ και οι μαρξιστές (και οι αναρχικοί δίπλα και παράλληλα), αρματωμένοι μεν με ακριβέστερες εικόνες περί τής πρωταρχικής κοινωνίας έχτισαν ωστόσο μιαν ανυπόστατη εικόνα επιστροφής, εμπλουτισμένης επιστροφής, σε αυτήν την πρωτόγονη, όπως λέγονταν αρχικά, κομμουνιστική κοινωνία (σπειροειδής ανέλιξη και επιστροφή, συν ένας λαϊκός εγελιανισμός που απλοποιούσε το μοτίβο τής σπειροειδούς ανέλιξης και επιστροφής τού πνεύματος κ.λπ).
Η αναγκαστικά (λόγω χαμηλού επιπέδου γνώσης τής εποχής) αφελής εικόνα τού Ρουσσώ για τις πρωταρχικές κοινωνίες συνυφαίνονταν με την αποτρεπτική επίγνωση από μέρους του τής μη δυνατότητας επιστροφής σε αυτό το φανταστικό -όπως αποδείχτηκε- αρχέγονο ιστορικό θεμέλιο.
Ο Ρουσσώ είχε επίγνωση τής συντελεσμένης υπόστασης τού πολιτικού, κρατικού, πολιτειακού φαινομένου.
Οι μαρξιστές, αναρχικοί κ.λπ, έσπευσαν να θεωρήσουν ως δεδομένη την αγαθότητα τής πρωταρχικής κατάστασης των ανθρωπίνων κοινωνιών, ορίζοντας την ως βασικά μη βίαιη μη καταπιεστική και βέβαια μη εκμεταλλευτική, και δια τής εικόνας τής σπειροειδούς ανέλιξης- εξέλιξης φαντάστηκαν ως νομοτελειακή και όχι μόνον επιθυμητή μιαν επιστροφή σε αυτήν.
Ο νεώτερος κομμουνισμός θα συναντούσε τον πρωτόγονο κομμουνισμό στην οντολογική ταυτότητα τους.
Οι νεώτερες ανακαλύψεις τής εθνοανθρωπολογίας και κοινωνικής ανθρωπολογίας, ειδικά σε αναφορά προς την νεολιθική εποχή φανερώνουν ότι μπορεί "τότε" να μην υπήρχε συστηματική οικονομική εκμετάλλευση, αλλά υπήρχε συστηματική βία, διαρκής πόλεμος με σκοπό την λεηλασία των άλλων κοινοτήτων, μαζικοί φόνοι, και άλλα "ωραία πράγματα" (στις νεολιθικές κοινωνίες).
Ο υποτίθεται πρωτο-ρομαντικός Ρουσσώ, υπό τους περιορισμούς τής εποχής του, ήξερε τι σημαίνει Πολιτεία, πολιτική, αναγκαία έλλειψη στην σχεσιακη συγκρότηση των κοινωνικών και πολιτικών θεσμών, ενώ οι μαρξιστές και οι αναρχικοί, παλιά αλλά και τώρα, αναζητούν ακόμα την απώτατη καταγωγική και πάντα προ-πολιτική θεμελίωση τής ριζοσπαστικής πολιτικής τους.
------
3.
Η ηθική και αισθητική αυταρέσκεια των νέων μορφών τής αριστεράς και τού αναρχισμού, δικαιώνει τα αρχικά υπερσυντηρητικά αντανακλαστικά όλων ημών που αρνούμασταν να εγκαταλείψουμε τον πληβειακό νεοσταλινισμό μας.
Βέβαια, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι, και από αυτή την ευρύτερη ταυτοτική ομάδα των συντηρητικών αριστερών δημιουργήθηκαν πολλά διαφορετικά παρακλάδια.
Μιλώντας πάντα για την ελληνική επικράτεια.
Άλλοι οχυρώθηκαν πίσω από το ΚΚΕ, αν και διατηρώντας μιαν απόσταση ασφαλείας, άλλοι στράφηκαν σε αντιδραστικές φιλορωσικές αντιλήψεις, άλλοι έσπασαν κάθε δεσμό με την αριστερά, προσχωρώντας στον συντηρητικό ως δεξιότατο φιλελευθερισμό, άλλοι απλά άδειασαν το μυαλό τους απλά ιδιωτεύοντας.
Εγώ ο ταπεινός ακολούθησα, μέσω μιας φαντασιακής εξ αποστάσεως αλλά και έμπρακτης προπαγανδιστικής συμπόρευσης, το μονοπάτι τού ΡΚΚ.
Φυσικά δεν έχω οργανωθεί σε αυτό το κίνημα, πως θα ήταν αυτό εφικτό; απλά ακολουθώ έναν -ήδη υπάρχοντα σε μένα εδώ και 40 χρόνια- κοινό ιδεολογικό και κυρίως συναισθηματικό τόνο με αυτό το κίνημα.
Δεν το ανακάλυψα όπως το ανακάλυψαν κάποιοι αναρχικοί, αφότου το ΡΚΚ προέβη σε μια ισχυρή αντικρατικιστική αναρχίζουσα ιδεολογική αυτοδιόρθωση στα πλαίσια ενός νέου ριζοσπαστικού δημοκρατισμού.
Αυτή η ιδεολογική αλλαγή ήταν μεν πραγματική αλλά παρέμενε ταυτόχρονα μια οριακή μεταμόρφωση που δεν αναιρεί τον αριστερό εθνικιστικό χαρακτήρα τού κινήματος, ο οποίος συνεχίζει με ετερόδοξο τρόπο, και αναιρεί ταυτόχρονα, το εθνικοσταλινικό θεμέλιο του.
Οι αναρχικοί που ανακάλυψαν το νέο ΡΚΚ μπορεί να θέλουν να κοροϊδεύουν τον εαυτό τους, εγώ όχι.
Ιωάννης Τζανάκος
Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2023
The new doctrine.
Date in Hell comrades.
Date in Hell comrades.
Fuck You FSA,
Glory to PKK!
Sorry, I won't take it.
Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2023
Fake Maria.
Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2023
The realisation of a true socialism.
The realization of a true socialism would need the consent and participation of over 70% of a society.
We need not only a democratic socialism that would start with the acceptance of the principle of the majority but a democratic socialism that would convince and activate the overwhelming mass of people.
---
A contemporary radical avant-garde would have a meaning of existence and function if it could convince people and not force them to take their own lives into their own hands by abolishing capitalism en masse and by also reducing en masse the functioning of the state, through self-governing economic and local units, with elected alternating and revocable local and central leadership, without bosses.
Ιωάννης Τζανάκος
Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2023
Every wrong contains a degree of subjective guilt..
Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2023
Socialism.
The social historical effort to replace property and dominance, demands an increase in the active practice of (working) people at the level of both rights and responsibilities:
1.
Regarding the administration of the separate economic units and the entire economy/production.
2.
As for the administration of each separate political and social institution and the set of social and political institutions.
--
The "property-dominance" nexus (even if it is defined as social "property-dominance") deprives the majority of society of the rights to actively manage material resources and institutional structures, but at the same time this means absolving the corresponding responsibilities and actions (for this majority).
The abolition of individual and oligarchic forms of "property-dominion" does not mean automatic ability and disposal of administration and management energy on the part of subjects deprived of (these properties) due to the pre-existing structure.
An unprecedented and very rapid training and practical undertaking of actions is required to immediately cover the gap that will be left by the non-existence of the previous structure.
A basic ideological and practical condition for covering the structural vacuum that will result from the abolition of individualistic and oligarchic institutions is a deep open and extensive democracy, which, however, will not be understood or acted as it is usually understood and acted (until now) by the radicals circles, as an inductive mass generalization of some form of direct democracy of local and workers' councils.
Democracy was and will remain a totality, which as made up of many small institutional "cells" does not stop having to function as a totality that must be directed as a totality in itself.
The democracy of the councils will again end up in a one-party dictatorship if it is not continuously subject to a large representative assembly of freely elected representatives who, although elected and immediately recalled, must constitute a solidly founded institutional body with critical responsibilities and powers.
Ιωάννης Τζανάκος
The abolition of private ownership of the means of production and material resources.
The abolition of private ownership of the means of production and material resources necessary for the reproduction of human life, although a necessary condition for the transition to a socialist social and economic system, does not in itself constitute the fulfillment of all the conditions for there to exist this system.
When the original socialists and communists set this negative condition, most of them talking about the abolition of private ownership of wealth primarily through the abolition of private ownership of the means of production, they defined the new system by a positive term: social-public ownership of the means of production .
This is a false and alienating definition if we are talking about real socialism.
Socialism, if it is real and not bureaucratic, by abolishing individual property does not replace it with another property, since the term property itself is intertwined with a form of individual or oligarchic rule of the distribution of the production process and its products.
Socialism will only come if it means in practice the complete replacement of all ownership and appropriation by the collective management and self-management of all social affairs, equality of pay, the weakening and even the abolition of hierarchical divisions in their practice and management.
Ιωάννης Τζανάκος
Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2023
Αντιστροφή (9)
When you refuse to equate the (less-than-worst-of) evil with the worse-than-that evil, this does not mean that you identify the lesser evil with something that is thereby the better of that which is worse than it.
The lesser evil is not necessarily defined as something "better".
And in this way, which if you pay attention to it is not so difficult to understand, I choose the Western and not the non-Western world, as it is currently constituted as a world.
There is also a more positive form of what I just said, but I ultimately prefer the negative pessimistic form of choosing between dominant structures, because as a thinking citizen I must think as coldly as possible about evil and vice versa, i.e. without idealization.
Ιωάννης Τζανάκος
Thoughts
Αντιστροφή (8). Finally stop use Hegel's name, at least do this.
Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2023
Αντιστροφή (7). The time has come to destroy both metaphysics..
Ιωάννης Τζανάκος
Αντιστροφή (6). Transcendentalism..
Αντιστροφή (5). Mr. Lenin..
Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2023
Αντιστροφή (4)
Ένα από ερωτήματα που δεν τίθενται από τους θεωρητικούς εκείνους τού ριζοσπαστισμού, οι οποίοι ψάχνουν και ψάχνουν τον τρόπο να μην κλίνουν προς τον ένα ιμπεριαλισμό για να πολεμήσουν τον άλλον:
Γιατί άραγε μόνον ο μη Δυτικός ιμπεριαλισμός κτίζει μιαν αντιιμπεριαλιστική ιδεολογία;
Θα πούνε, μα δεν είναι αυθεντική, αληθινή, βαθιά αντιιμπεριαλιστική ιδεολογία, τούτη η ιδεολογία των μη δυτικών ιμπεριαλιστών, οπότε τι σημασία έχει αυτό το κτίσιμο από την σκοπιά των όντως όντων; (μα φυσικά, δεν θα μιλούσαν έτσι ακριβώς, πλατωνικά).
Αλήθεια λέτε; Δεν έχει σημασία μια δομημένη σε κράτη και συνασπισμούς απόλυτη υποκρισία;
Μα που είναι πια αυτή η δυτική υποκρισία, η περιλάλητη;
Λέτε, λένε ψέματα λοιπόν οι δυτικοί, για την ισότητα, την ελευθερία, την Δημοκρατία, όλα αυτά μάσκες είναι, φλούδες, στολίδια που κρύβουν το αποτρόπαιο πρόσωπο των δυτικών ιμπεριαλιστών, αλλά πείτε μου, αφού πρώτα σκεφτείτε καλά:
Η μάσκα τού αντιιμπεριαλισμού, την οποία φοράνε σχεδόν αποκλειστικά οι εχθροί των δυτικών κυρίαρχων, οι μη δυτικοί κυρίαρχοι, είναι άραγε για σας πιο ελαφριά, πιο αληθινή από την δυτική μάσκα, αν και ψευδής;
Μήπως για σας αυτή η μάσκα κρύβει εν εαυτώ μιαν αλήθεια;
Γιατί, αυτό υποψιάζομαι, ότι ενώ οι μάσκες των δυτικών παρουσιάζονται για σας ως μη έχουσες κάποιαν άλλη ουσία πέραν αυτών των αποτρόπαιων που κρύβουν από πίσω τους, την ίδια στιγμή οι μάσκες των μη δυτικών παρουσιάζονται αλλιώς, σαν να έχουν ενδογενή αξία, με την έννοια ότι κουβαλούν μιαν αλήθεια -έστω κακοποιημένη αφότου εισήλθε στον ρόλο του στοιχείου μιας μάσκας.
Διευκρινίζω πιο συγκεκριμένα την καχυποψία μου τούτη:
Η ελευθερία, η ισότητα, η δημοκρατία, δέχονται την ανηλεή κριτική σας ως τάχα ήδη-στην-έναρξη τους ασθενείς αφαιρέσεις που χρειάζονται το συγκεκριμένο πρόσωπο τής ζωντανής κοινωνίας για να υπάρξουν ως πραγματικότητες, ενώ ο αντιιμπεριαλισμός ακόμα και ως μάσκα συγκρατεί τις ζωντανές ιδιότητες του, σαν η χρήση του ως μάσκας να μην μπορεί να του στερήσει έναν βαθμό ζωντάνιας και συγκεκριμένου φορτίου.
Οι αλλοιωμένες από τον Δυτικό καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό ιδέες και αξίες της ελευθερίας, της ισότητας, τής δημοκρατίας, παρουσιάζονται από τους δυτικούς και μη δυτικούς αντιδυτικούς ως ήδη-στην-έναρξη τους ασθενείς αφαιρέσεις που εμπεριέχουν εν εαυτώ, ως τάχα αφηρημένες, την παθητικότητα τους, την ήττα τους, το ασθενές φορτίο τους, ενώ ο αντιιμπεριαλισμός, η μάσκα δηλαδή των εχθρών τής Δύσης, παρουσιάζεται σαν μια ιδέα ζωντανή και αληθινή από την γέννηση της, η οποία απλά πληγώνεται όταν αλλοιώνεται εισερχόμενη στην ιδεολογική μάσκα των μη δυτικών κυρίαρχων, όντας πλέον στοιχείο αυτής τής μάσκας.
--
Δεν θα εξαπατηθούμε άλλο, από την διάκριση αφαίρεσης και συγκεκριμένου, όταν μιλάμε για τις αξίες που γεννήθηκαν στην αρχαία Ελλάδα, την Ρώμη και την Δύση.
Το συγκεκριμένο αυτών των αφαιρέσεων είναι η ακεραιότητα τους ως αφαιρέσεων.
Η επίκληση τους ως εχόντων αξία μόνον αν γίνουν συγκεκριμένες, γνωστή μαρξιστική αναρχική αλλά και ακροδεξιά επίκληση, εντός Δύσης, και όλα αυτά συν η φονταμενταλιστική Ανατολική δεσποτική επίκληση τους, στην (κυρίως ανατολική) μη Δύση, είναι ψεύτικες επικλήσεις, αυτές τούτες οι επικλήσεις είναι το μεγαλύτερο ψέμα, η πιο κρυμμένη ως μάσκα μάσκα τού ψέματος.
Ιωάννης Τζανάκος