«μαρξιστικά» ψίχουλα και ψίχαλα..

 

Για την Δημιουργία. Στον Γ.Ε

  

Οι συμπληγάδες πέτρες και η πραγματική μειονοτική σκέψη/στάση..

 

Η πατριαρχική μεταφυσική τής ενέργειας και τού πάθους

                   

 

Ο κόσμος υποφέρει

 

Πριν φύγω από την Αθήνα είχα διαπιστώσει κάτι: 

Κάθε εβδομάδα ακούγονταν από κάποιο διαμέρισμα, εγγύτερα στο δικό μου ή πιο μακριά , ουρλιαχτά από διενέξεις, παραληρήματα και ύβρεις. 

Πάντα αναρωτιέμαι: 

Που βρίσκεται η Κόλαση; 

Εκεί που συντελείται ο αλληλοσπαραγμός ή στο αυτί μου που δέχεται τις καυτές σταγόνες αυτού του αλληλοσπαραγμού; 

Η αντήχηση ταξιδεύει απειλητικά σε όλες τις έτοιμες να δεχτούν αισθήσεις και τις θέτει σε αμφιβολία.. 

Είναι αισθήσεις ενός ξένου Κόσμου, ή ο Κόσμος αυτός αναγγέλλει την εμφάνιση του Είναι του; 

Και αυτή η αναγγελία είναι απόδειξη αλήθειας, ενώ οι αδρανείς αισθήσεις του ακροατή, ακόμα κι αν αυτός είναι έτοιμος να «συμπάσχει» με τα δρώντα υποκείμενα, είναι ακόμα μια φορά οι εννοιολογικές κατασκευές μιας Φιλοσοφικής εγωπάθειας. 

 

Υφίστανται όπως μια πέτρα που ακούει τα πρώτα κύματα ενός ηφαιστειακού μάγματος που έρχεται να καταστρέψει κάτι που ακόμα κι αν υπάρχει δεν υπήρξε ποτέ..

Ιωάννης Τζανάκος

Η επίσκεψη σε νοσοκομείο (2017).

 

 

Η επίσκεψη σε ένα νοσοκομείο μπορεί να είναι μια πολύ καλή προσγείωση, με την έννοια της πρόσκρουσης φυσικά, και όχι της ομαλής προσγείωσης στον συννεφένιο κόσμο των καλομαθημένων παιδιών. 

Έχω συνηθίσει κάθε μέρα πια να αντικρύζω την ασθένεια και τον ηρωικό αγώνα των ανθρώπων για τη ζωή τους, την αξιοπρέπειά τους, την αγάπη για μια ακόμα ανάσα, την αγωνία τους, στις υγειονομικές επιτροπές που δουλεύω. 

Δεν κλονίζομαι πια εύκολα, αλλά το αντίθετο με ενθαρρύνουν όλοι τους, ειδικά οι ηλικιωμένοι με την υπομονή τους, το χιούμορ τους και την αντοχή τους. 

Συγγενείς, κάποια λόγια του αγώνα, αγκαλιές, αλλά και ξεχεσίματα γεμάτα τρυφερότητα (μιλάω για τα κυριολεκτικά ξεχεσίματα..). 

Το σώμα απελευθερωμένο από τον καθωσπρεπισμό. 

Και οι υγειονομικοί, γιατροί, νοσοκόμες-οι, σταθεροί στις δουλειές τους, με δύναμη. 

Ένα νοσοκομείο τη μέρα για τα καλομαθημένα παρακαλώ...δεν το λέω με χαιρεκακία, αλλά θεωρώ την δυσανεξία στους νοσοκομειακούς χώρους κακό σημάδι. 

Θα πρότεινα στα νεούδια αντί να τραβιούνται στους χώρους της «κουλτούρας» μόνον και σε ανερμάτιστες «μαζώξεις» «αντιεξουσιαστώνδενξέρωτιμουγίνεταιμανα», να πάνε να δούνε κανέναν ασθενή συγγενή ή φίλο...

------------------------------------------------------------------

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

 

 

 

3 σημεία για τον νέο Υλισμό