«μαρξιστικά» ψίχουλα και ψίχαλα..

 

                              

Η ανθρώπινη γλώσσα ενώ δεν επιλέγεται από το ατομικό ανθρώπινο υποκείμενο τού χαρίζει μιαν απέραντη σημειακή γλωσσική δυνατότητα, η οποία όμως ακόμα και όταν είναι ενταγμένη σε επιστημονικές/μαθηματικές και τεχνικοεργαλειακές υλοποιήσεις παραμένει κενή, κενωτική/μηδενωτική, άρα δεν είναι στην κυριολεξία ως γενικό ον σημασιακή (δυνατότητα).

Ό,τι από αυτή την κένωση/μηδένωση φάνηκε να πειθαρχεί στην ισχυρότερη (ως προς τον σημασιακό ετεροκαθορισμό της) γλώσσα/γλωσσικότητα τής επιστήμης [<ως>μη-αποκλειστικά-κενωτική/μηδενωτική] και τής (αντίστοιχης σε αυτήν) τεχνικοεργαλειακής υλοποίησης, παρουσιαζόμενο μάλιστα ως η ανώτατη αξία τής ίδιας τής γλώσσας που την υπερβαίνει, διότι τάχα πάντα την υπερέβαινε, έχει αποκαλυφθεί ως έχον 2 θεμελιώδη προβλήματα, αλλά αδιέξοδα προβλήματα:

1.

Κοινωνικο-ηθικό αξιακό πρόβλημα, αδιέξοδο πρόβλημα.

Η κατοπτριστική επιστημονικοτεχνική μορφοποίηση τής γλώσσας, έχουσα μεν την δυνατότητα να περιεχομενοποιεί τα συλλαμβανόμενα από αυτήν όντα, όπως δεν δύναται παραμένοντας στην γενική της κενωτικότητα καμία άλλη μορφή γλωσσικότητας, παράγοντας ούτως και ορθή γνώση, δεν έχει ωστόσο την δυνατότητα «από μόνη» της να τα «επαναφέρει» στην «ζωή» από την στιγμή που τα «νέκρωσε» και τα εργαλειοποίησε κατά τον ειδικό της τρόπο (ως ειδική δομή της γλώσσας).

Το θέμα έχει λυθεί από τον Κάντ τελειωτικά, και από τον Αντόρνο (που δεν συμπαθώ, αλλά..) τελείως τελειωτικά, ως προς τις γενικές του προϋποθέσεις και ως προς τις αποτροπές κάθε μεταφυσικής περί την «υπεροχική» ή «απόλυτη» αυταξία τής τεχνικής και τής επιστημονικής γνώσης.

Η επιστημονική γνώση και η τεχνική/εργαλειακότητα κ.λπ είναι σημαντικό (μεν) αλλά μόνον μέρος (δε) τής γλωσσικότητας και τής υποκειμενικότητας τού ανθρωπικού συστήματος, τού «ανθρώπου».

Όταν ανάγεται σε «υπεροχική» κοινωνικο-οντολογική και γνωσιακή ή ψυχική αρχή παράγεται ο τεχνικοεπιστημονικός ολοκληρωτισμός ή αυταρχισμός, ο οποίος εντέλει διαφεύγει και τής ίδιας τής ουσίας τής επιστήμης.

Δεν χρειάζεται καν να ανάγουμε την κουβέντα και το κουβεντολόι (τής συμφοράς) που ανοίγουν συνέχεια στο κίνημά «μας», στην χώρα «μας», παλαιο«μαρξιστές» (ή ελεεινά απομεινάρια του δια.ματ.), και τώρα τελευταία (σε συνεργασία) και εκσυγχρονιστές μοντερνιστές «εθνικοπατριώτες», στο ζήτημα τής ζωντανής εργασίας.

Αλλά θα το κάνουμε.

Κάθε νοητική και τεχνικοεπιστημονική μορφή ανάγεται σε κάποια μορφή ζωντανής εργασίας, όχι απαραίτητα άλλου εργαζόμενου ή χειρώνακτα, άλφα βήτα γάμα και πάει λέγοντας.

Το ότι το τεχνικοεργαλειακόν «Είναι» ως άβιον (υπο-)σύστημα ή το ίδιο το σημαίνον ως άβιον (υπο-)σύστημα, δεν είναι απλά προεκτάσεις μιας προϋπάρχουσας ζωντανής εργασίας ή ενός «ζωντανού» Λόγου, αλλά (ότι όλα αυτά) συναποτελούν ένα σύστημα αλληλοπροϋποθέσεων, πάει πολύ για να το πιάσουν οι μαρξιστές.

Ίσως μόνον κανένας Θ.Μαριόλης, τον οποίο δεν τον κόβω τώρα τελευταία για «μαρξιστή». Σας το έχει κλείσει το σπίτι ο Θοδωρής.

2.

Φιλοσοφικό και κοινωνικοπολιτικό πρόβλημα, αδιέξοδο πρόβλημα.

Ο περιορισμός της δυνατότητας μιας στέρεας σημασιακής (αναφορικής) περιεχομενοποίησης του σημαίνοντος ή λόγου μόνον στην τεχνικοεπιστήμη, αν βέβαια παραμένουμε στο πλαίσιο μιας μη αυταρχικής/ολοκληρωτικής κ.λπ θέσης περί της γνώσης, τεχνικής κ.λπ, αφήνει όλο το υπόλοιπο «ζωντανότερο» και πιο «αυθαίρετο» μέρος της γλωσσικότητας και του σημαίνοντος σε μιαν εκ-της-υπόστασής-του απόλυτη ελευθερία.

Αυτή η ελευθερία που για αυτήν έκαναν χαρούλες όλοι οι «απελευθερωμένοι» από την νέα θεότητα τής επιστήμης , παρά την μάλλον προφητική ξινίλα του Αντόρνο (που επαναλαμβάνω, δεν συμπαθώ, αλλά..), είναι πραγματικά μια ελευθερία, άρα σημαίνει την ενδεχομενικότητα σε όλες τις πιθανές «αγαθές» και φρικαλέες εκτυλίξεις της, έχοντας (η ανθρωπότητα) πλέον «από κάτω» και μια μάλλον επικίνδυνη τεχνικο-επιστημονική καπιταλιστική και κρατική, αλλά όχι μόνον, υπερσυσσωρευμένη ισχύ.

Μόνον ανόητοι, ήγουν (παλαιο)μαρξιστές, φιλελεύθεροι, αλλά και αυτόνομα φυτά (ολιγότερον είναι αλήθεια, τους έχω αδικήσει), αντιμετωπίζουν αυτή την (νέα) αρχιτεκτονική Λόγου και ισχύος αμερίμνως, νά χα την βλακεία τους ω Αλλάχ, αλλά δεν την έχω.

----------------------------------------------------------------

Ιωάννης Τζανάκος