Οι συμπληγάδες πέτρες και η πραγματική μειονοτική σκέψη/στάση..

 

Η πρόσκρουση με ανθρώπους είναι πρόσκρουση και με τις αντιλήψεις τους.

Η μειονοτική αντίληψη δεν είναι αναγκαία ταγμένη σε έναν γενικό αντικαπιταλιστικό ή αντικρατικό αγώνα, αλλά ούτε τον αποκλείει.

Μεταξύ αυτών των δυνατοτήτων που σχηματίζονται από την ανοιχτή και πομπώδη αντίθεση στο κράτος και τον καπιταλισμό και την ιταμή προσχώρηση στην υπεράσπισή τους, υπάρχει ένα ακαθόριστο πολιτικό και ιδεονοηματικό ή ιδεολογικό μάγμα το οποίο δεν σημαίνει ως όλον ή ψευδο-όλον αυτή την δυνατότητα μιας πραγματικής μειονοτικής αντίληψης.

Κάπου εκεί όμως είναι και αυτή ως υπάρχουσα και στριμωγμένη από τις κλήσεις των σημερινών κεντρικών δρώντων, σε μιαν εποχή η οποία αν και αυτοδιαφημίζεται από όλους ως ανοιχτή είναι στην πραγματικότητα το προαύλιο μιας οντικής/οντολογικής, νοηματικής, ιδεολογικής και πολιτικής φυλακής. 

Δεν θεωρώ πως ακόμα και μια μειονοτική κοινωνική ή πολιτική θέση σημαίνει πραγματική μειονοτική αντίληψη.

Στο περιθώριο των παρουσιαζόμενων ως κεντρικών αντιπαραθέσεων εμφανίζονται μειονοτικές αντιλήψεις και στάσεις που προσκρούουν στους κεντρικούς πόλους, αλλά κατά κάποιο τρόπο δεν είναι στην «μέση» ή σε ένα ουδέτερο κέντρο μεταξύ των.

Οι «κεντρώες» αντιλήψεις μεταξύ δύο ή περισσοτέρων πόλων στην πραγματικότητα έλκονται από έναν από αυτούς, και όταν ακόμα δεν υπάρχει «ομαλή» ένταξή τους σε αυτόν.

Ας αφαιρέσουμε λοιπόν από το πεδίο τής μειονοτικής αντίληψης ή στάσης κάθε ενδιάμεση ή ταλαντευόμενη ή απλά ιδιόμορφη περιφέρεια των κεντρικών πόλων, και ας ψάξουμε στο πραγματικό εξωτερικό πεδίο για να βρούμε ίσως κάτι που να διαφεύγει της «εποχής».

Δεν ξέρω, ούτε ισχυρίζομαι, ότι ακόμα κι αν υπάρχει αυτή η εξωτερικότητα αυτό έχει κάποιο νόημα ή έχει μιαν αξία.

Θεωρώ όμως πως αν υπάρχει έχει το δικαίωμα της υπεράσπισης του «εαυτού» της απέναντι στις κυρίαρχες αφηγήσεις και αντι-αφηγήσεις.

Ίσως είναι το δυσκολότερο να υπάρξει μια τέτοια ύπαρξη, ίσως να είναι σχεδόν αδύνατον να εκφραστεί, και αυτό είναι άλλη μια απόδειξη τού πόσο στενή είναι η σκέψη των ανθρώπων, λογίων ή «απλών», απέναντι στην πραγματική διαφυγή, φυγή, έξοδο ή ακόμα και εναντίωση σε αυτό που τους παραδίδεται ως κανονικότητα, ή ως μη κανονική κανονικότητα αλλά ωστόσο κανονικότητα.

Κατά κάποιο τρόπο δεν υπάρχει καμία δυνατότητα να ελπίσει κανείς σε μιαν πραγματική και μη κραυγαλέα ετερότητα, ίσως μπορεί να διεκδικήσει έναν χώρο, έναν τόπο ύπαρξης σε μιαν ακαθόριστη μελλοντική μνήμη, άραγε ποιών;

Η μη-φάνεια και μη-λέξη είναι ο τόπος μιας ύστατης καταφυγής, για το άτομο που αρνείται να πάρει μέρος στο όργιο των κεντρικών αδιεξόδων, αν επιθυμεί όμως να σώσει την αξιοπρέπειά του, αν και δεν του ζητείται πραγματικά αυτό, παρά το γεγονός ότι η αξιοπρέπεια είναι και αυτή τόσο δημαγωγικά επικροτούμενη από όλους τους αναξιοπρεπείς στρατιώτες τού κάθε στρατού νοήματος.

Τα νοήματα σήμερα δεν έχουν μόνον στρατούς και στρατεύσεις, αλλά υπάρχουν και ασκέρια, φαινομενικά-και-μόνον αδόμητες αγέλες φορέων νοήματος που έχουν κι αυτές όμως και δομή και άτυπη αλλά σκληρή ιεραρχία και εσωτερική πειθαρχία με ποινές και αποβολές.

Οπότε, ας μην θεωρήσουμε πως μια καταφυγή σε μιαν από τις τάχαμου αδόμητες αγέλες θα βοήθαγε αυτό το άτομο ή αυτό το ίχνος μιας οντολογικά απροσάρμοστης ατομικότητας να βρει την ησυχία και την αναγνώρισή της στον κόσμο των θηρίων και των θηριωδών νοημάτων και αφηγήσεων.

Η σιωπή είναι αυτό που ζητάνε και αυτό που επιθυμείς μετά την πρόσκρουση, αλλά δεν πρέπει να τους το δώσεις.

Το οφείλεις και στον εαυτό σου να συνεχίσεις, αλλά επιπλέον είναι λάθος να παραχώνεις την ενοχλητική διαφοροποίησή σου ακόμα και από την σκοπιά τής ψυχικής και νοηματικής ευστάθειας.

Καλύτερα να χάνεις κάποιες στιγμές την αρμονικότητα και την εξωτερική σταθερότητα στην έκφραση, παρά να γίνεσαι ένας αποσυρμένος ηττημένος.

Έτσι κι αλλιώς η αλήθεια ή η όποια αληθινή αλήθεια από τις πολλές, θα ηττηθεί στην αρχή, θα εκδιωχθεί και θα συκοφαντηθεί, ή θα αγνοηθεί.

Αυτά είναι γνωστά πράγματα, σχεδόν κοινότοπα.

Τι είναι όμως αυτό που καθιστά και συγκροτεί μιαν αντίληψη ως μειονοτική σήμερα;

Τι συντρίβεται και συνθλίβεται σήμερα, ως μειονοτικό μέσα στις συμπληγάδες πέτρες των κεντρικών αφηγήσεων; 

 

Ιωάννης Τζανάκος