Η πατριαρχική μεταφυσική τής ενέργειας και τού πάθους

                   

 

Αν αποκλείσουμε από τους καθορισμούς τού ανθρώπινου και τού μη-ανθρώπινου όντος τον καθορισμό ή όρο του δημιουργούντος-[αλλά]-ως-μη δημιουργημένου, ή αλλιώς τον όρο του άκτιστου/αδημιούργητου δημιουργούντος (όπως θα τον έθετε η θεολογία) τότε η εμφάνισή του στον χώρο της ανθρώπινης σκέψης ή βίωσης έχει ένα νόημα μόνον αν σημαίνει μιαν αλλοτρίωση ή αλλοτριωτική αλλοίωση μιας πραγματικής παρουσίας.

Η έννοια ή κατάσταση βίωσης με τον παραπάνω αυτοπροσδιορισμό σημαίνει ίσως την μορφή εκείνη τής δημιουργίας η οποία αποτελεί τον θεωρούμενο ως (τον) ενεργητικό πόλο/(υπο-)προσδιορισμό της κατά την ενιαία διεργασία (τής δημιουργίας) αλλά με έναν τρόπο που σχηματίζεται μια αποκοπή και αλλοτρίωσή του από τον θεωρούμενο ως (τον) παθητικό πόλο/υπο-προσδιορισμό της.

Ας εισέλθουμε όμως αμέσως στον πυρήνα αυτής τής αλλοτριωτικής οντολογικής διαίρεσης/διάκρισης επισημαίνοντας την μη δυνατότητα άρσης της μόνον με τον μετριασμό της και την διαλεκτική ενοποίηση των δύο θεωρούμενων ως πόλων/(υπο-)προσδιορισμών τής ενιαίας διεργασίας τής δημιουργίας (τους οποίους σχηματίζει η διαίρεση/διάκριση ως διαίρεση/διάκριση).

Η θεωρούμενη, όχι μόνον από εμάς, ως αλλοτριωτική διάκριση παραμένει ως αλλοτριωτική όχι μόνον δια της απολυτοποίησης τής ενεργητικότητας τού θεωρούμενου και παραγόμενου ως ενεργητικού πόλου:

Ο πόλος της δημιουργικής ενέργειας παραμένει αλλοτριωτικός συντελεστής αν θεωρείται και συνεχίζει να παράγεται ως ενεργητικός σε διάκριση προς τον θεωρούμενο και παραγόμενο ως παθητικό πόλο, ακόμα κι αν δεν υπάρχει απολυτοποίηση τής διαίρεσης/διάκρισης στην βάση αυτής της κατηγοριακής υποστασιοποίησής της από την ενέργεια [ή το ενεργείν]  και το πάθος [ή το παθείν].

Η απολυτοποίηση τής διαίρεσης ανάμεσα σε δημιουργούντα και δημιουργούμενο συντελεστή δεν είναι το αίτιο αλλά το αιτιατό τής διαίρεσης όταν (τούτη η διαίρεση) καθορίζεται κατηγοριακά από το διττό κατηγόρημα που ενώνει το στοιχείο τής ενέργειας [ή του ενεργείν] και το στοιχείο τού πάθους [ή τού παθείν], συγκροτώντας τα ως στοιχεία δια αυτής τής ειδικής κατηγοριακής ένωσης/αυτο-διαίρεσης που σημαίνουν αυτά τα στοιχεία.   

Η οντική διαίρεση/διάκριση («εντός» της ενιαίας δημιουργικής διεργασίας) ανάμεσα σε δημιουργούντα και δημιουργούμενο συντελεστή μετατρέπεται σε πατριαρχική οντολογική διαίρεση/διάκριση όταν εισχωρεί καθορισιακά σε αυτήν ο διττός όρος τής ενέργειας/παθητικότητας.

«Έπειτα» έρχεται ως «φυσικό» επόμενο και η απολυτοποίηση τής διαίρεσης αυτής που αντιστοιχεί σε μιαν ολοκληρωμένη και ισχύουσα πλέον κρατική και κυριαρχική πατριαρχική μεταφυσική, άρα και σε ένα κράτος ή σε έναν άνωθεν κυριαρχικό «οργανωτή» της κοινωνίας.

Η κοινωνικο-ιστορική κατασκευή των «Θεών» ή του ενός «Θεού» (Αλλάχ κ.λπ) δεν είναι τίποτα άλλο από την αρχική επικράτηση και θεσμοθέτηση αυτής της αλλοτριωτικής ψευδούς και απάνθρωπης κοινωνικής δυναμικής κατά την οποία η γενική οντική διαίρεση/διάκριση ανάμεσα σε έναν δημιουργούντα και σε έναν δημιουργούμενο συντελεστή τής κοινωνικής πράξης μετατρέπεται δια της πρακτικής και πρακτικοθεωρητικής εγκαθίδρυσης του διττού κατηγορήματος της ενέργειας/παθητικότητας  σε οντολογικοποιημένο και απολυτοποιημένο όργανο κυριαρχίας μιας εκμεταλλευτικής κυριαρχικής ελίτ.

Ακόμα κι αν αφαιρεθεί ο ανοιχτός θεοκρατικός ή θεολογικός ονοματολογικός προσδιορισμός τής ούτως ανακαθορισμένης-και-αναπροσδιορισμένης γενικής οντικής διαίρεσης/διάκρισης, αν παραμείνει έμπρακτα ως ούτως ανακαθορισμένη/αναπροσδιορισμένη διαίρεση/διάκριση θα παράξει και την ιεραρχική μεταφυσική και την απολυτοποιημένη όξυνσή της με το ίδιο γενικό νόημα και περιεχόμενο όπως και η ανοιχτή-διακηρυγμένη μεταφυσική.

Τα ειδικότερα νοήματα ωστόσο της αστικής και γραφειοκρατικής εποχής μας θέτουν ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν:

Ριζοσπαστικό ερώτημα:

Είναι η καπιταλιστική και η κρατική ενέργεια ως το κυρίαρχο και δομημένο ενεργείν/δομείν των κυριαρχικών ελίτ (καπιταλιστική/κρατικοσοσιαλιστική/κρατικοκαπιταλιστική ενέργεια) τής ίδιας υφής και σημασίας με αυτό που παραδόθηκε από τις προνεωτερικές προκαπιταλιστικές ή ακόμα και πρωτοκαπιταλιστικές ελίτ;

Υπάρχει δηλαδή μεν μια μερική άρση των κυρίαρχων πατρικοκατηγοριακών δομών νόησης και πράξης αλλά ωστόσο και μια νέα επικίνδυνη ανα-δόμησή τους;

 

Ιωάννης Τζανάκος