Η επίσκεψη σε ένα νοσοκομείο μπορεί να είναι μια
πολύ καλή προσγείωση, με την έννοια της πρόσκρουσης φυσικά, και όχι της ομαλής
προσγείωσης στον συννεφένιο κόσμο των καλομαθημένων παιδιών.
Έχω συνηθίσει κάθε
μέρα πια να αντικρύζω την ασθένεια και τον ηρωικό αγώνα των ανθρώπων για τη ζωή
τους, την αξιοπρέπειά τους, την αγάπη για μια ακόμα ανάσα, την αγωνία τους,
στις υγειονομικές επιτροπές που δουλεύω.
Δεν κλονίζομαι πια εύκολα, αλλά το
αντίθετο με ενθαρρύνουν όλοι τους, ειδικά οι ηλικιωμένοι με την υπομονή τους,
το χιούμορ τους και την αντοχή τους.
Συγγενείς, κάποια λόγια του αγώνα,
αγκαλιές, αλλά και ξεχεσίματα γεμάτα τρυφερότητα (μιλάω για τα κυριολεκτικά
ξεχεσίματα..).
Το σώμα απελευθερωμένο από τον καθωσπρεπισμό.
Και οι
υγειονομικοί, γιατροί, νοσοκόμες-οι, σταθεροί στις δουλειές τους, με δύναμη.
Ένα νοσοκομείο τη μέρα για τα καλομαθημένα παρακαλώ...δεν το λέω με χαιρεκακία,
αλλά θεωρώ την δυσανεξία στους νοσοκομειακούς χώρους κακό σημάδι.
Θα πρότεινα
στα νεούδια αντί να τραβιούνται στους χώρους της «κουλτούρας»
μόνον και σε ανερμάτιστες «μαζώξεις» «αντιεξουσιαστώνδενξέρωτιμουγίνεταιμανα», να πάνε να δούνε κανέναν ασθενή συγγενή ή φίλο...
------------------------------------------------------------------
Ιωάννης Τζανάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου