3 σημεία για τον νέο Υλισμό

 

1.

Η αντικατάσταση θεμελιακών εννοιών της μεταφυσικής «τής συνείδησης» δεν μπορεί να αποτελεί μια διαδικασία διαρκούς ψηφοφορίας μεταξύ των στοχαστών, επιστημόνων, και φιλοσόφων, αλλά είναι μια διαδικασία που δεν μπορεί παρά να ακολουθήσει τα πρωτόκολλα των λεγόμενων θετικών επιστημών, όσον αφορά την ουσία της συγκρότησής τους. 

Η προσπάθεια των «λογικών εμπειριστών» ή ακόμα και των διαλεκτικο-υλιστών να εφαρμόσουν γενικές αρχές κατ' ουσίαν παραδοσιακού φιλοσοφικού περιεχομένου (πράγμα αδιαφανές ειδικά στους λογικούς εμπειριστές) δεν στερούνταν δημιουργικών επιστημονικών αποτελεσμάτων αλλά καθηλώθηκε σε μια σε μια σειρά αδιέξοδων παραδόξων που είναι ικανά να εγκλωβίσουν ακόμα και τον πιο εύστροφο πραγματιστή επιστήμονα σε μια ατέρμονη θεωρητικολογία που δεν είναι κάτι που συμπαθούν οι πραγματικοί επιστήμονες, οι θετικοί επιστήμονες. 

Το θέμα δεν είναι να καταργήσουμε τον ελεύθερο δημιουργικό στοχασμό, ούτε να αρνηθούμε άλλη μια φορά την φιλοσοφία ή τον Λόγο, αλλά να μην υποκύψουμε στην ευκολία της γενικής χρήσης τους προς κάλυψη κενών που πρέπει κάποτε να καλυφθούν από την επιστημονική και τεχνική δραστηριότητα. 

Η δυνατότητα της μεταφυσικής να αποτελεί την φαντασιακή και μυθική βάση της λογικής σκέψης έχει εκλείψει προ πολλού, αλλά σήμερα το καθήκον του ξεσκαρταρίσματος και της εδραίωσης μετα-μεταφυσικών εννοιών στην επιστήμη τής Λογικής και στις «κοινωνικές επιστήμες» είναι ακόμα πιο επιτακτικό, ειδικά στον χώρο των λεγόμενων «κοινωνικών επιστημών». 

Βρισκόμαστε στα πρόθυρα τόσο της ολοκληρωτικής καταστροφής που επιφέρει η νομοτελειακή κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, όσο και στα πρόθυρα μια νέας επιστημονικής τεχνικής και κοινωνικής αλλαγής με ριζικό περιεχόμενο ασύλληπτο μέχρι την τωρινή μεταβατική εποχή μας. 

Οι παλιές αναλύσεις του Μαρξ και των μαρξιστών για τις δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνικής αλλά και ευρύτερα της υλιστικής μεθοδολογίας και φιλοσοφίας έχουν πλέον αποκτήσει σάρκα και οστά, είναι πλέον εμφανείς ως ισχυρές διαμορφωμένες τάσεις μπροστά μας, μαζί με τις ριζικές δυνατότητες ενός νέου τεχνικού και περιβαλλοντολογικά ελεγχόμενου μετα-αστικού πολιτισμού που θα στηρίζεται στην σύγχρονη αποκέντρωση-συγκέντρωση και την συλλογική ιδιοκτησία των μέσων οικονομικής τεχνικής και σημειακής παραγωγής. 

Ταυτόχρονα είναι πλέον εφικτή η γνώση του ίδιου του μηχανισμού του ανθρώπινου οργανισμού με άπειρες δυνατότητες οφέλους για το ανθρώπινο γένος αλλά και άπειρες δυνατότητες καταστροφής. 

Σε αυτή την καμπή οι κοινωνικές αντιλήψεις και ιδεολογίες πέρα από το να εκφράζουν κοινωνικά ή ταξικά συμφέροντα δοκιμάζονται ως προς την ολοκληρωμένη προσαρμογή τους στις νέες δυνατότητες. 

Θέλουμε να ελπίζουμε ότι οι ακτήμονες εργαζόμενοι και εργάτες αγρότες μπορούν να ταυτιστούν και να εναρμονιστούν καλύτερα με την ανιδιοτελή ουσία και το υποκρυπτόμενο ακόμα καθολικό ενδιαφέρον της αληθινής θετικής επιστήμης. 

Η επιστροφή σε παρωχημένες μεθοδολογίες μπορεί να είναι μερικές αναπόφευκτη στα πλαίσια του ταξικού ιδεολογικού αγώνα αλλά ωφελεί την αστική εκμετάλλευση των νέων επιστημών. 

Δεν υπάρχει καλύτερη εξυπηρέτηση των αστικών συμφερόντων από την διάδοση και την εξιδανίκευση ιδεαλιστικών και αυτοβαυκαλιζόμενων θεωριών για την «συνείδηση», την «ύπαρξη», το «νόημα» και άλλα συναφή. 

Το μόνο που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει είναι η πολύμορφα σχηματισμένη και διαστρωματωμένη ύλη/υλοενέργεια, και ειδικότερα η έμβια και σκεπτόμενη ύλη. 

Όλα είναι ύλη και ειδικότερα έμβια ύλη.

----------------------------------------------------------------------------------------

2.

Ο υποκειμενισμός ως παθολογία της σκέψης έγκειται ακριβώς στην βιωμένη υπόθεση πως ο αντιληπτός κόσμος του έμβιου υποκειμένου (ανθρώπου) είναι και ο πραγματικός κόσμος. Το δικαίωμα του έμβιου υποκειμένου να αναγνωρίζεται και να συγκροτείται στον οικείο του κόσμο σημαίνει, αν ορθωθεί σε γενική και απόλυτη γνωσιακή και πρακτική αξίωση, μια μορφή ψευδαίσθησης-παραίσθησης. 

Αυτό που στις ψυχικές παθήσεις αναγνωρίζεται ευκρινώς ως αλλοιωμένη αντίληψη του κόσμου, αλλοίωση που φτάνει ως την ακραία μορφή της παράνοιας και των ιδεών συσχέτισης και αναφοράς, στην καθημερινότητα λανθάνει ως ο κανονικός κόσμος του καθημερινού υποκειμένου. 

Αντίθετα ο επιστημονικός, ο φιλοσοφικός, και ο δημιουργικός τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας, που την αναγνωρίζει ως μια πολύπλοκη και απρόσωπη πραγματικότητα, δυνατή να συλληφθεί μόνον με αφηρημένη και πειθαρχημένη σκέψη, φαντάζει στα μάτια των καθημερινών ανθρώπων ως ένας «άζωος» και ψυχοπαθητικός τρόπος αντίληψης. 

Το χάσμα που χωρίζει την πειθαρχημένη αφηρημένη-συγκεκριμένη σκέψη από τον κοινό νού μπορεί να φάνηκε προς το παρόν να γεφυρώνεται με τα πρώτα νεωτερικά ρεύματα μαζικοποίησης της φιλοσοφίας και της επιστήμης, αλλά τελικά μεγάλωσε με τις ύστερες ανακαλύψεις των μαθηματικών, της φυσικής και της βιολογίας που αποκαλύπτουν έναν κόσμο κατανοητό μόνο με ισχυρά μαθηματικά και εποπτικά εργαλεία, που απομακρύνουν την νεώτερη γνώση από την αρχική πρόσδεσή της με τα αισθητηριακά δεδομένα. 

Ενώ φάνηκε πως μια «λυκειακή σχολική» γνώση (συμπεριλαμβάνω και τα ημιπανεπιστήμια που κυριαρχούν σήμερα, και τις πρώτες μεταπτυχιακές σπουδές) φυσικής μαθηματικών και βιολογίας θα έδινε μια σταθερή ορθολογική βάση σκέψης, αντίστοιχη προς την δομή του υλικού κόσμου, ο υλικός κόσμος αποδείχτηκε ένα «τρελό υπόστρωμα», καθιστώντας τον εμπειρικό κόσμο ένα εξίσου «τρελό επ-οικοδόμημα». 

----------------------------------------------------------------------------------
 

3.  

Η επαναπροσέγγιση της παράνοιας και της ψυχικής νόσου με την ημι-γνώση κάνει μπαμ μέσα στις αναρίθμητες ψευδοεπιστημονικές και ημι-επιστημονικές αιρέσεις του κοινού νού, που σκυλεύουν μπρός τα μάτια των έκπληκτων παιδαγωγών της σκέψης όλες τις έννοιες της νεώτερης επιστήμης με διασκεδαστικές ή γκροτέσκο (εξίσου διασκεδαστικές) εννοιολογήσεις και εποπτείες που εκτείνονται από την εξωγηινομανία, τα «ενεργειακά» μασάζ και τις νεο(ψευδο)μυστικιστικές ενοράσεις των «ενεργειακών πεδίων» ως τις θεωρίες του παντός, του υπερχάους, τις διάφορες ποζιτρονο-κουάρκ-θρησκείες κ.α . Οι υπέρμαχοι του πρώτου «κύματος» του διαφωτισμού και της επιστήμης, και οι πιο μοντέρνοι επιστήμονες, οχυρωμένοι όλοι στις νέες θεωρίες της επιστήμης αδυνατούν να κατανοήσουν μέσα στο πανεπιστήμιό τους, το ερευνητικό κέντρο, ή το αριστερό ή κομμουνιστικό κόμμα τους, πόσο επιζήμια μπορεί να είναι η αγκυροβόληση των μαζών στον ενδιάμεσο ημι-επιστημονικό κόσμο, έναν κόσμο πλασμένο από τα ίδια τα διαφωτιστικά χεράκια τους...ας πρόσεχαν. Ο γνωστός και ανίκητος κοινός νούς, το έμβιο υποκείμενο ως ένα έγκλειστο στις αντιλήψεις του ον, θριαμβεύει μέσα στην γνωστή του βεβαιότητα του «αντικειμενικού κόσμου» του, και αποικίζει όλες τις μετα-αντιληπτικές εποπτείες της νεωτερικότητας. Υπό αυτή την έννοια οι διάφοροι μαρξο-ειδείς στοχαστές καλό θα ήταν αντί να κατακεραυνώνουν τους μεταμοντέρνους στοχαστές, που είναι πολέμιοι των οικείων αντιληπτικών δομών, να ασχοληθούν με τα ημιμαθή new age παιδιά τους, που σουλατσάρουν στις θετικές επιστήμες και τα ημι-πανεπιστήμια υποσχόμενοι νέες μαγικές θεραπείες, αυτονομίες, φυτικά φάρμακα, αναγκαστική-ενοχική χορτοφαγία-ζωοφιλία, εναλλακτικά μαθήματα, και ορθολογικές παράνοιες. Καθαρή και αγνή ψυχοπάθεια δηλαδή. Ο Ντερριντά είναι ένας άγιος της διαύγειας και του σκεπτικισμού μπροστά τους, ένας διαλεκτικός άγιος.
Η σύγχυση μεταμοντερνισμού και μυστικιστικού νεο-εποχισμού είναι σύγχυση αμαθών μάλλον, ή κακογερασμένων αριστερών, και όχι στηριγμένη σε μια πραγματική κατάσταση συσχέτισης.
Η επαναπροσέγγιση της ψυχικής νόσου με τον μέσο μικροαστικό κόσμο των λυκέιων, των κολλεγίων, και των ημι-πανεπιστημίων (και ημι-κομμουνιστικών κομμάτων) θα έπρεπε να τους ανησυχήσει. Μια νέα σκεπτικιστική (φιλοσοφική) και επιστημονική πειθαρχία της σκέψης είναι πλέον απαραίτητη και για να ορθονοήσουν ξανά τα μυαλά και για να υπάρξει ένας νέος φιλοσοφικός Υλισμός..

-------------------------------------------------------------------------------------------

 Ιωάννης Τζανάκος