3 (τελικές) διευκρινίσεις για ζητήματα ιδεολογικής και πολιτικής ένταξης..

 

Σκοπός μου είναι η συγκρότηση μερικών ειδικών εννοιών ή εννοιολογικών πεδίων που σχετίζονται με την έννοια τής στρατηγικής από μια αντι-πατριαρχική και δημοκρατική σκοπιά, η οποία κατά την δική μου γνώμη έχει σαν ορίζοντα της μια αταξική δημοκρατική κοινωνία στην οποία δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση και βία.

Ωστόσο αυτός ο γενικός σκοπός όπως επανήλθε στην συγκεκριμένη μορφή του μέσω της κοινωνικής σύγκρουσης από το 2008 και μετά, δεν μπορεί να διαχωριστεί από την άμεση πολιτική επικαιρότητα. Αναγκαστικά υπάρχει σύνδεση των «επιπέδων», αλλά θέλω για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα να μην την «ενεργοποιώ» κειμενικά (ως σύνδεση), για λόγους που θα εξηγήσω σε αυτή την δημοσίευση, τοποθετούμενος ταυτόχρονα για το πολιτικό παρόν και μέλλον.

 

Σε αριθμημένα σημεία:

 

1.

Οφείλω να διευκρινίσω καταρχάς γιατί έχω αποσύρει πολλές δημοσιεύσεις για την πολιτική επικαιρότητα και την αριστερά ή το κίνημα. 

Είναι προφανές ότι βρίσκομαι σε ρήξη με βασικούς σημερινούς προσανατολισμούς αυτού τού χώρου στην χώρα αλλά και γενικότερα (δεν ταυτίζονται οι διαφορές μου ανά περίπτωση), αλλά ταυτόχρονα δεν έχω καμία πρόθεση ή σκοπό να «σαλπάρω» σε άλλες «ιδεολογικές» θάλασσες (βάλτοι είναι).  

Δεν έχει νόημα μια διαρκής σύγκρουση με έναν «οικείο» χώρο, χωρίς να υπάρχει προχώρημα. 

Ωστόσο πρέπει να υπάρξει καταγραφή, σύντομη καταγραφή, και έκφραση μερικών σταθερών θέσεων που αφορούν στις διαφορές αλλά και στις «ταυτότητες» με τον οικείο χώρο. 

Έπειτα απλά εργάζεσαι στα αντικείμενα, και ό,τι είναι να γίνει στο μέλλον ας γίνει. 

Προχωράω λοιπόν στην καταγραφή αυτή με βάση τις αφορμές που έδειξαν και δείχνουν τα χάσματα, στα επόμενα σημεία:

 

2.

Θα το έχετε καταλάβει από άλλες δημοσιεύσεις, αλλά θα το επαναλάβω με απλό τρόπο:

Δεν νιώθω ούτε είμαι «πατριώτης» αλλά έχω πρόβλημα με το τουρκικό έθνος-κράτος. 

Η αριστερά και το κίνημα στην χώρα, για να μην υποκύψει στον σοβινισμό-εθνικισμό στρουθοκαμηλίζει.

Ίσως το ζήτημα να έχει ευρύτερες θεμελιώσεις, και το πρόβλημα τού «εθνικισμού-αντιεθνικισμού» να στοιχειώνει το κίνημα σε όλο τον κόσμο, ίσως άρα να υπάρχει ένα ευρύτερο αδιέξοδο, όχι απόλυτο αδιέξοδο αλλά αδιέξοδο.

 

Ενδεικτικά αναφέρω ότι κατά την γνώμη μου ενώ στο «μακεδονικό» η αριστερά παρά την αλαζονική ηγεμονίστικη ιδεολογική στάση της είχε και συνεχίζει κατά βάση να έχει δίκιο, στα ελληνοτουρκικά φαλτσάρει χοντρά, πράγμα που φάνηκε στα φάλτσα της στην υπόθεση τού Έβρου. 

Δεν γίνεται να ασκείς κριτική μόνο στα ελληνικά στρατά και τους συνοριοφύλακες, και καλά κάνεις να ασκείς κριτική, αλλά την ίδια στιγμή να κρύβεις το κεφάλι σου στην άμμο σαν Στρουθοκάμηλος στην επιχείρηση «στήριξης» παρακρατικών ομάδων από την τούρκικη στρατοχωροφυλακή.  

Δεν ήταν όλες οι ομάδες προσφύγων παρακρατικές, αλλά υπήρχαν και παρακρατικές ομάδες.  

Αυτή η τύφλωση αναφέρεται από μένα σαν ένα παράδειγμα μόνο μέσα σε ένα σύνολο παραδειγμάτων.  

Αν μιλήσω παραπάνω θα «φανεί» σε μερικούς ότι στηρίζω τάχα τούς εθνικιστές και τούς δεξιούς, το κράτος κ.λπ, και νόημα δεν θα βγαίνει.  

Το σταματάω εδώ, και δεν σκοπεύω να ανοίξω ιδεολογικό και επικοινωνιακό πόλεμο, μόνος, αφού έναν τέτοιο πόλεμο δεν θα τον κάνω, όπως δεν τον έκανα ποτέ, συμμαχώντας με τους εθνικιστές, δεξιούς εθνικιστές και «αριστερούς» ή πρώην αριστερούς εθνικιστές. 

Δεν θα το τραβήξω άλλο, δεν θα αναφερθώ ξανά, έχω να πω όμως ότι το κίνημα είναι λάθος, έχει λάθος, και δεν υπάρχει κανένα ορθολογικό επιχείρημα για να αντικρούσει αυτό που λέω, και γενικά αυτά που λέω για το τουρκικό έθνος-κράτος, έτσι όπως τα λέω που δεν είναι «βολικά» για να με αντιμετωπίσετε σύντροφοι όπως αντιμετωπίζετε λόγου χάριν τον απαράδεκτο Καραμπελιά και άλλους απαράδεκτους εθνικιστές.

 

3.

Έχω πρόβλημα με τον «αντισιωνισμό» και την επιλεκτική αριστερή κριτική στο ισραηλινό κράτος. 

Δεν θεωρώ κάθε τέτοια κριτική «αντισημιτισμό» ούτε θεωρώ κάθε «αντισιωνισμό» ένοχο για «αντισημιτισμό», αλλά έτερον εκάτερον. 

Οι αντιρρήσεις μου επί του θέματος, μέσα στο κίνημα, «χαμηλοφώνως», υπάρχουν από το 1990.  

Η παράξενη συνάφεια που παρουσιάζεται μερικές φορές μεταξύ τού αριστερού αντιιμπεριαλιστικού «αντισιωνισμού» με έναν (συνήθως) κάπως συγκεκαλυμμένο «αντικουρδισμό» ή σκεπτικισμό απέναντι στο ΡΚΚ, με έχει αποξενώσει παραπάνω. 

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και θα συμβεί «ακόμα περισσότερο» και με την σχέση τής ελληνικής αριστεράς με την ιρανική αριστερά, αφού η μελλοντική σύγκρουση ιρανικής αριστεράς και ιρανικού θεοκρατικού καθεστώτος δεν πρόκειται να γίνει με τους «αντιιμπεριαλιστικούς» ίσως και «αντισιωνιστικούς» όρους εκείνους που θα ικανοποιούν την ελληνική αριστερά (και αναρχία). 

Για αυτό τον λόγο, ή μάλλον και για αυτόν τον λόγο «εμένα η καρδιά μου, στο Κουρδιστάν και στο Ιράν» και όχι στην Ελλάδα «βρίσκεται». 

Ναι μεν υπερασπίζομαι την ανάγκη προφύλαξης τής εθνικής και κρατικής ενότητας τού Ιράν, αλλά την ίδια στιγμή στηρίζω το ιρανικό και κουρδικό αριστερό και ευρύτερα δημοκρατικό κίνημα, ό,τι κι αν πράξει.

Οι δρόμοι μας είναι διαφορετικοί φίλοι και εχθροφίλοι στο ελλαδικό κίνημα, αν και ζω εδώ και όχι...στο Ιράν.

Δεν πρόκειται για μια φαντασιακή θέση και αντίθεση, αλλά για πολιτική θέση.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Η στρατιωτική δομή τής ταξικής κοινωνίας - Συμπληρώσεις [2]

 

Επαναλαμβάνω συμπληρώνοντας [οι συμπληρώσεις με έντονη γραμματοσειρά]:

 

 

Η στρατιωτική δομή τής ταξικής κοινωνίας - Συμπληρώσεις [1]

 

Επαναλαμβάνω συμπληρώνοντας [οι συμπληρώσεις με έντονη γραμματοσειρά]:

 

Το Όνομα..

 

Το όνειδος της πατριαρχίας και ο αστικός αντι-πατριαρχισμός. Μια αμφίρροπη κατάσταση.

 

Chekad

Η στρατιωτική δομή τής ταξικής κοινωνίας

 

Ο αδύναμος, ο ενδεής (όχι απαραίτητα φτωχός) άνθρωπος έχει πάνω του χαραγμένο με πυρακτωμένο σίδερο το σήμα της απομάκρυνσής του από την στρατηγική δομή της κοινωνίας, άρα και από την ίδια την στρατηγική ως θεώρηση πολέμου.

Harir Shariatzadeh - Khalvate Khatereha حرير شريعت زاده - كليپ خلوت خاطره ها

5 θέσεις για την πατριαρχία και τον μαρξισμό ή την μαρξογένεια..

 

2 σημεία αφαίρεσης..

 

Κάποια σημεία προς διερεύνηση, αφορώντα συνάψεις και συνδέσεις αφαιρετικών πτυχών δομών ή καταστάσεων που ενώ δεν υφίστανται ως καθαυτές μπορούμε να τις τανύσουμε σαν να ήταν δυνατόν να υπάρξουν καθαυτές.

Σε 2 αριθμημένα σημεία:

Tar Duet, Behzad Ravaghi & Shahin Safayi دونوازي تار بهزاد رواقي و شاهين صفايي

Κάνεις υπομονή και κρατάς ένα ημερολόγιο. Θα γίνει κι' αυτό σκόνη..

 

Η διαφοροποίηση των πολιτικών και ιδεολογικών «χώρων» μπορεί να διασκεδάζει μερικές φορές, ή να τρομάζει, τον παγωμένο παρατηρητή. Αλλά οργίζεται στ'αλήθεια και χάνει τη παγωμάρα του όταν βλέπει τους «ιδεολόγους» να αφρίζουν πέρα από την περιορισμένη ύπαρξή τους, προαναγγέλοντας διώξεις και καταπίεση, αθλιότητες και απολογητικές του «δικού» τους κράτους. Είναι δύσκολο να κρατήσει τη παγωμάρα του, και το χαμόγελό του, αλλά τα επανακτά όταν συνειδητοποιεί ξανά και ξανά πόσο υπέρτερες είναι οι δυνάμεις της καταστροφής, πόσο αμετανόητοι είναι οι απολογητές των αιωνίων εγκλημάτων της ολιγαρχίας, της κάθε ολιγαρχίας, που ως γνωστόν πάντα ενδύεται -μα πάντα- τον χιτώνα της «αριστοκρατίας». Τα ίδια επιχειρήματα από την «αρχή» του κόσμου, οι ίδιες σοφιστείες, τα ίδια ψέμματα, οι ίδιες ανοησίες. Πως να μη χαμογελάσεις, όταν βλέπεις ας πούμε τον «δικαστή» της ιδεολογικής εξουσίας, ή τον κομματικό προπαγανδιστή της ολιγαρχίας, να στρεβλώνει το απλούστερο, να σπέρνει παντού την παραποίηση, να θολώνει τον ορθό Λόγο; Η αδυναμία σου είναι μεγάλη. Πρέπει να απαντήσεις σε όλα τα ψέμματα, και αν έχεις και να «ζήσεις», πραγματικά, δεν προλαβαίνεις. Μόνο αν κατηγορηθείς, συκοφαντηθείς, υποχρεώνεσαι να ασχοληθείς με τα ψέμματα. Όμως και τότε είναι δύσκολο να περικλείσεις το πλήθος του ψεύδους. Αυτό πρέπει να συμβαίνει γιατί ο ίδιος ο κόσμος γεννά το ψεύδος, είναι διαποτισμένος από το ψεύδος, και αναπαράγεται ως το ψεύδος που αντιμάχεται το άλλο ψεύδος. Ένας κόσμος που δεν υπάρχει, ένα όνειρο, μια φαντασίωση ενός κακού δημιουργού. Τι άλλο θα μπορούσε να εξηγήσει την διείσδυση του ψεύδους παντού, ακόμα και εκεί που βρίσκονται τα πιο οργίλα παιδιά της «αλήθειας» τους; Αν δείς αυτό τον κόσμο με το βλέμμα της αλήθειας σίγουρα δεν θέλεις να παραμείνεις για πάντα εντός του. Κάνεις υπομονή και κρατάς ένα ημερολόγιο. Θα γίνει κι' αυτό σκόνη..

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

Το Iran πρέπει να διατηρήσει την εθνική κρατική ενότητά του..

 

Γνωρίζετε ίσως την υποστήριξη μου στην κουρδική υπόθεση, όπως γνωρίζετε ότι είμαι πολέμιος τού «αντισιωνισμού» χωρίς να θεωρώ όμως ότι κάθε αντι-ισραηλινή ή κάθε αντισιωνιστική θέση είναι πάντα αντισημιτική.

Έτερον εκάτερον.

Η θέση μου για την ενότητα τού  Iran είναι σταθερή.

Θεωρώ ότι η ιρανική αριστερά πλην τού ηρωικού και τραγικού Tudeh, και οι πρωτοπορίες των εθνικών/εθνοτικών μειονοτήτων [κυρίως των Κούρδων τού Iran], παίζουν με την φωτιά και έχουν υπαχθεί στους άθλιους σχεδιασμούς τόσο των δυτικών ιμπεριαλιστών [κυρίως των USA-νών] αλλά και τού [διευθυνόμενου από την ακραία δεξιά πτέρυγα τού Σιωνισμού] Ισραήλ, για πιθανή διάσπαση και διαμελισμό τού Iran.

Πρόκειται για ένα τυχοδιωκτικό βάρβαρο και ιδιαίτερα επικίνδυνο σχέδιο μαζικής βίας και καταστροφής, το οποίο πρέπει οι καταπιεσμένοι τού Iran, εργάτες και μικροαστοί, εθνικές/εθνοτικές και άλλες κοινωνικές μειονότητες, να το αρνηθούν και να το πολεμήσουν.

Υπάρχει κάθε αληθινή δικαιολογία, υπάρχει δίκιο σε ένα καταπιεσμένο κοινωνικό, ταξικό ή ατομικό υποκείμενο, να υποκύπτει στους «πειρασμούς» τού ξένου ιμπεριαλισμού όταν έχει να αντιμετωπίσει τέτοια ακραία καταπίεση όπως η καταπίεση που προκαλεί η θεοκρατική-καπιταλιστική ηγεσία τού Iran, αλλά την ίδια στιγμή έχει κάθε λόγο να προσπαθήσει να διατηρήσει την εθνική κρατική ενότητα τής χώρας του όταν σε αντίθετη περίπτωση αυτό που θα έλθει θα είναι μαζική βία χάος μαζικός θάνατος κοινωνική καταστροφή.

Θέλω να επισημάνω εδώ και το εξής σημαντικό:

Δεν πρέπει να δικαιολογήσουμε τον εθνοτικό αυτονομισμό με την πρόφαση τής «ομοσπονδίας», όταν είναι παρουσιαζόμενος όντως ως αδικαιολόγητος υπό συγκεκριμένες ιστορικές περιστάσεις ως διαλυτικό αποσχιστικό κίνημα.

Υπάρχει πάντα ανάγκη ο γενικά ορθός αλλά αρχικά αφηρημένος καθορισμός τού «ομοσπονδισμού» να τίθεται στο συγκεκριμένο πολιτικό και ιστορικοχρονικό πλαίσιο του, αλλιώς θα μιλάμε για προφάσεις και ύπουλα οχήματα άλλων προθέσεων.

Υπάρχει ένα σοβαρό δίλημμα εδώ, τα πράγματα δεν είναι εύκολα για να τα προσπεράσουμε με τους γνωστούς σεκταρισμούς.

Και παλαιότερα είχα τοποθετηθεί για αυτό το δίλημμα, και απάντηση-συζήτηση δεν έλαβα:

1η Μάη 2019  

Ιωάννης Τζανάκος 

 

Τα μαρξιστικά και τα αναρχικά διανοητικά αδιέξοδα..

 

Η «παλαιά» -λενινιστικής προέλευσης- μαρξιστική ανάλυση και πολιτική «γραμμή» στέκονταν και στηρίζονταν στον ειδικό κατηγοριακό καθορισμό τού νεώτερου καπιταλισμού ως ιμπεριαλιστικού [και μονοπωλιακού]. 

Άρα μίλαγε για «κρατικομονοπωλιακό και ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό».

Υπάρχουν πολλές εκδοχές και διατυπώσεις αυτής τής θεώρησης ανάλογα με την συγκυρία και την εκάστοτε ιδεολογική φατρία μέσα στο «μ-λ».

Δεν θα ασχοληθώ τώρα με τις ιδιαίτερες εκδοχές, ούτε με το «μ-λ» «φύλο των Αγγέλων», αλλά πριν συνεχίσω την τοποθέτησή μου θέλω να επισημάνω τον θεωρητικό και πολιτικό οπορτουνισμό και τυχοδιωκτισμό τού «μ-λ» μαρξισμού σε σχέση με αυτό τον ειδικό κατηγοριακό καθορισμό τού καπιταλισμού. 

Μη ψάχνουμε κάποια σταθερή και στέρεα θεωρία. 

Ό,τι να ναι, ανάλογα με τους συντελεστές που προανέφερα, με την επίκληση πάντα μιας «ορθότερης ερμηνείας» της.

---

 

Τα αδιέξοδα τής ανάλυσης και τής γραμμής αυτής όμως, η οποία σχημάτιζε έναν πρόχειρο «χάρτη» τής [υφιστάμενης ως] όχι μόνον ενδοκαπιταλιστικής ασυμμετρίας τής παγκόσμιας κοινωνίας, ήρθε να τα καλύψει μια «εξίσου» αδιέξοδη «εκ των αριστερών» αφηρημένη «αντικαπιταλιστική» [και πολλές φορές «αντικρατικιστική»] «λογική», κατά την οποία αυτό που έχει ουσία είναι ο καπιταλισμός ως καπιταλισμός, παρά τις όποιες ασυμμετρίες στην οικουμενική οργάνωσή του, οι οποίες μάλιστα στην πιο ριζοσπαστική και σεκταριστική εκδοχή αυτής τής θεώρησης δεν είναι τίποτα άλλο από μια έκφραση των διακρατικών αντιθέσεων μεταξύ εθνοκρατικών καπιταλισμών ή Κεφαλαίων. 

Με λίγα λόγια πήγαμε στην θεωρία και στην «γραμμή» από το «κακό» [«μ-λ»] στο «χειρότερο» [υπεραριστερός-αναρχικός σεκταρισμός].

Βλέποντας οι νέοι σεκταριστές μόνον την πέραν των ξένων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων «εσωτερική καπιταλιστική δυναμική» στις κοινωνίες, μπορεί σε κάποιες πτυχές των κοινωνικών πραγμάτων να βλέπουν αυτά που δεν έβλεπαν οι «ιμπεριαλιστικο-λόγοι» οι οποίοι έτειναν σε μια συνωμοσιολογική θεώρηση των πραγμάτων, αλλά το «κόστος» τής όποιας θεωρητικής αναλυτικής υπεροχής τους είναι ότι κρίνοντας την «μ-λ» υπερτίμηση τού (ξένου) «ιμπεριαλισμού» έπραξαν αυτή την κριτική υποτιμώντας υπερβολικά την σημασία του [ετεροκαθορισμός], και από την άλλη αναλύοντας αυτές τις «εσωτερικές δυναμικές» στις κοινωνίες εντέλει τις είδανε κι αυτές μονοδιάστατα ως μόνον-ή-κυρίως «καπιταλιστικές». 

Δεν είναι τυχαία η εμφάνιση τής συνωμοσιολογίας και στον χώρο τού αντι-αντι-ιμπεριαλισμού. 

Το είδαμε κι αυτό. Εγώ το είχα προβλέψει αυτό. 

---

 

Όπως τα βλέπω τώρα τα πράγματα, αυτή η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη πάνω στις αρχικές εναρκτήριες σεκταριστικές θεμελιώσεις των ριζοσπαστικών τάσεων τού αριστερού και εργατικού κινήματος, ήδη εντός τής επανάστασης τού 1789 και μετά με τον μαρξισμό και τον αναρχισμό. 

Δυστυχώς η μόνη κριτική σε αυτή την σεκταριστική θεμελίωση έχει τελεστεί μόνον «από τα δεξιά», από αστική σοσιαλδημοκρατική ή αμιγώς δεξιά σκοπιά.

Εν πάση περιπτώσει, όλα αυτά είναι το γενικό πλαίσιο, ας μη σταθούμε άλλο.

---

 

Στο θέμα μας:

Η οργάνωση ή δόμηση των σχέσεων μεταξύ των σχετικά «ξεχωριστών» κοινωνιών είτε αυτές είναι υποστασιοποιημένες σε ξεχωριστά έθνη-κράτη είτε είναι υποστασιοποιημένες σε ευρύτερα αλλά πάλι ξέχωρα ειδικά πολυεθνικά γεωστρατηγικά/γεωπολιτισμικά «σχήματα», είναι κάτι που ξεπερνάει τα μαρξιστικά και εν γένει ριζοσπαστικά θεωρήματα, αποκαλύπτοντας μια περίπλοκη [και όχι μόνον άμεσα εξουσιαστική] δυναμική ανταγωνισμών ως δυναμική ανταγωνιστικών κοινωνικών αυτοκαθορισμών.

Ξέρω ότι το μυαλό πολλών πάει αμέσως σε μιαν έννοια «πολιτισμικών» ή «θρησκευτικών» ταυτοτικών δομών, αλλά δεν θα ήθελα να περιοριστούμε σε αυτά.

Για την ακρίβεια, η θρησκεία και η πολιτισμική ή εθνοπολιτισμική πτυχή ή διάσταση αυτών των ανταγωνισμών που συντελούν στην ριζική ασυμμετρία και ασυνέχεια στην σχέση των επιμέρους κοινωνιών είναι η μία μόνο πλευρά/πτυχή τους, μερικές φορές λειτουργώντας σαν ένα πλαίσιο εξιδανίκευσης και μυστικοποίησης των ανταγωνισμών τους, και χρησιμοποιούμενη από τις «ίδιες» για να διαμεσολαβήσουν με την «θυσία» και την «ιδεολογία» τον ανταγωνισμό και τον πόλεμο μεταξύ τους.

Υπάρχει λοιπόν ένα πολύπλοκο οικουμενικό οικοδόμημα ανταγωνισμών και αντιθέσεων που έχει τις θεμελιώσεις του και στον εθνοκρατικό καπιταλισμό και στον ιμπεριαλιστικό τροπισμό του (όταν υπάρχει), αλλά και σε συγκρούσεις μεταξύ εθνοτήτων/εθνοτικών ομάδων, τόπων [τοπικοποιήσεων], εθνών-κρατών, ιδιαίτερων κοινωνικών ομάδων και υπο-ομάδων μέσα στις κύριες συγκρουόμενες κοινωνικές τάξεις, και «όλο αυτό» δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο με μια αφηρημένη έννοια τής «ταξικής πάλης» ούτε με την αφηρημένη έννοια τού διακρατικού ανταγωνισμού, ούτε βέβαια μόνο με την έννοια τού ιμπεριαλισμού.

---

 

Ή θα μάθουμε να βλέπουμε όλες τις δομές ως σχετικά αυτόνομες και διακριτές μεταξύ τους, χωρίς από την άλλη να υπάρχει κάποια μόνιμη αρχιτεκτονική των σχέσεων τους, ή δεν θα καταλαβαίνουμε τίποτα.

Επίσης, και αυτό θέλω επιτέλους να το πω γιατί το έχω καιρό στο μυαλό μου:

Κάθε κοινωνία, και η κοινωνία γενικά, είναι το ένα και το άλλο, καπιταλιστική ή μετακαπιταλιστική, προκαπιταλιστική και ούτω καθεξής, αλλά παραμένει το βασικό θεμέλιο τής ανθρώπινης κατάστασης «προτού» αποκτήσει ειδικούς κατηγοριακούς καθορισμούς. 

Αυτό το «προτού» δεν πρέπει να εννοείται με την άμεση χρονική έννοια του.

Η κοινωνία είναι ένα αρχικό υλικό και φαντασιακό μάγμα, μια αρχική καθορισμένη-και-ακαθόριστη ρίζα, ένα αρχικό «εκ τού μη όντος», το οποίο αποτελεί και το όριο κάθε ειδικής κατηγοριακής εννόησης και υλικής πρακτικής μορφοποίησης.

Οπότε, όποιος θέλει να βλέπει παντού μόνον «καπιταλιστικές» ή άλλες «εσωτερικές» δυναμικές σε κάθε επιμέρους «ενική» κοινωνία και στην ανθρώπινη κοινωνία εν γένει, να μην ξεχνάει και την δική της αυθυπαρξία, άρα να την «ρωτάει», να ξέρει να την «διαβάζει» σαν να ήταν «κάτι» σαν ένα υποκείμενο ή «κάτι» σαν ένα μη-υποκειμενικό υποκείμενο που δίνει το ίδιο νόημα στον εαυτό «του», και μετά να προβαίνει [όποιος θέλει να «το» αναλύσει] σε αναλύσεις.

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

  

4 κρίσιμα δεδομένα για το Ιρακ και το Ιράν σήμερα.

 

 

Οι επιθέσεις των φιλοϊρανικών πολιτοφυλακών ενάντια σε αμερικάνικες και δυτικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις στην αυτόνομη περιφέρεια τού ιρακινού Κουρδιστάν, ίσως να δημιουργήσουν σε πολλούς την αυταπάτη ή να δώσουν σε πολλούς την ψευδολογική πρόφαση να μιλήσουν για «προάσπιση» τής εθνικής και κρατικής κυριαρχίας τού Ιράκ απέναντι στους δυτικούς και αμερικάνους ιμπεριαλιστές και τους ντόπιους συμμάχους τους (Κούρδους τού Ιράκ).

Πρόκειται για ψέματα, και αυτοί είναι οι λόγοι:

1. 

Και οι φιλοϊρανικές σιιτικές πολιτοφυλακές, και οι Αμερικάνοι και οι Βρετανοί, και το ίδιο το Ιράν, και οι Κούρδοι τού Ιράκ, συνεργάστηκαν άμεσα ενάντια στο ISIS.

Συγκεκριμένα μάλιστα συνεργάστηκαν όλοι μαζί στην πολιορκία, την καταστροφή και επανακατάληψη τής Μοσούλης που ήταν στα χέρια των Τζιχαντιστών, προβαίνοντας μάλλον και σε βομβαρδισμούς που έφτασαν στα όρια τού εγκλήματος πολέμου.

Σε γενικές γραμμές, εξαιρώντας τις υπερβολές στον βομβαρδισμό τής Μοσούλης, καλά έκαναν και συνεργάστηκαν.

Τότε δεν υπήρχε «ιμπεριαλιστική συνωμοσία»; 

Αντιιμπεριαλιστικές άρες μάρες κουκουνάρες.

2.

Ακόμα και ένα μεγάλο μέρος τής σιιτικής πλειονότητας μισεί πλέον τις φιλοϊρανικές σιιτικές πολιτοφυλακές, οι οποίες λειτουργούν πλέον περισσότερο σαν μακρύ χέρι τού θεοκρατικού Ιράν και λιγότερο σαν αμυντικές αντι-τζιχαντιστικές πολιτοφυλακές, και είναι υπεύθυνες για την μαζική δολοφονία Ιρακινών Σιιτών νεολαίων στις τελευταίες μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στην διαφθορά και την εξάρτηση από το Ιράν.

3.

Είναι προφανές ότι το θεοκρατικό (καπιταλιστικό κι αυτό) καθεστώς τού Ιράν θέλει να εκδικηθεί για την δολοφονία τού Σολεϊμανί, θέλει να διατηρήσει την μικροϊμπεριαλιστική κυριαρχία του στο Ιράκ, ίσως αποβάλλοντας εντελώς όλες τις δυτικές/δυτικοϊμπεριαλιστικές δυνάμεις, αλλά αν αυτό γίνονταν, έτσι όπως λειτουργούν τα πράγματα στο Ιράκ, δεν θα είχε κανένα καλό αποτέλεσμα για όλο τον λαό τού Ιράκ, Σιίτες Άραβες Σουνίτες Άραβες και (κυρίως Σουνίτες ή κοσμικούς) Κούρδους. 

Οι σιιτικές πολιτοφυλακές και τα ακραία φιλοϊρανικά κόμματα στο Ιράκ, παίζουν με την φωτιά, και το ίδιο κάνει και το Ιράν, θέλοντας ίσως να προλάβει μια νέα σιιτική αντι-ιρανική εξέγερση στο Ιράκ, και μια εξέγερση και στο ιρανικό Κουρδιστάν που «βράζει».

4.

Ένας βασικός στόχος τού ιρανικού κράτους και των σιιτικών πολιτοφυλακών στο Ιράκ είναι η εξόντωση όλων των αριστερών, κομμουνιστικών και σοσιαλδημοκρατικών κινήσεων και κομμάτων.

Μισούν την αριστερά, τούς κομμουνιστές, τούς σοσιαλιστές και τους λίγους (όχι πολύ λίγους όμως) αριστεριστές και αναρχικούς τού Ιράκ, και όχι μόνον τους Κούρδους ή τους ακραίους Σουνίτες (τζιχαντιστές και μη).

Όποιοι στην δύση, και ειδικά στην Ελλάδα, δεν το λένε αυτό αν και το ξέρουν, είναι ψεύτες και πολιτικοί απατεώνες, είναι οι γνωστοί «αντιιμπεριαλιστές».

 

Ιωάννης Τζανάκος

 

 

  

دوگاه (تار:آزاده امیری تمبک:مریم‌ ملا)

Armed Forces Linked to Iran-Backed Cleric Mobilize in Baghdad and Other Iraqi Cities

 

Hundreds of members of the so-called Peace Companies, affiliated to the Iran-backed Shia cleric Muqtada Al-Sadr, were deployed in several Iraqi governorates including Baghdad, Karbala, and Najaf on Monday and Tuesday this week.

The Iraqi armed faction’s mobilization followed a warning posted on the Twitter account of al-Sadr’s adviser Saleh Muhammad Al-Iraq, in which he spoke of an alleged agreement between "the Ba’ath and ISIS" to carry out attacks on holy Shia shrines.

The movement took place even as the Iraqi Prime Minister, Mustafa Al-Kazemi, tweeted on Monday stressing that statecraft in Iraq could not be achieved by “encroaching” on religious and national symbols and sanctities, by strikes on institutions or by blocking roads, but rather through supporting the government.

Eyewitnesses in Baghdad told IranWire that the Peace Companies had been deployed in the areas of Al-Kadhimiya, Al-Azhamiya, and neighborhoods east of the capital, as well as in Najaf, Karbala, and in the south of Babel.

Images obtained by IranWire show members of the armed group amassing in some of these areas, which locals caused terror and panic among civilians.

Amjad Al-Uqabi, an Iraqi MP and member of the Parliamentary Energy Committee, has defended the Peace Companies as “protectors of the nation”, adding in a post on Twitter that “Whoever wants to harm the land of Iraq is delusional”. In support of this, the former deputy of the Shia Sadrist Movement, Hakim Al-Zamili, posted a tweet in which he declared that Iraqi holy sites were a “red line”.

The deployment of the Peach Companies coincides with a wave of local crime targeting activists in several southern governorates. Residents of Najaf have accused the Peace Companies of targeting them against the backdrop of a literary seminar last Friday. Followers of al-Sadr considered the event to be provocative as it commemorated the first anniversary of the "Najaf Massacre", supporters of the Iran-linked cleric stormed an anti-government protest, killing and wounding dozens of people.

 

Πηγή:

Armed Forces Linked to Iran-Backed Cleric Mobilize in Baghdad and Other Iraqi Cities