3 (τελικές) διευκρινίσεις για ζητήματα ιδεολογικής και πολιτικής ένταξης..

 

Σκοπός μου είναι η συγκρότηση μερικών ειδικών εννοιών ή εννοιολογικών πεδίων που σχετίζονται με την έννοια τής στρατηγικής από μια αντι-πατριαρχική και δημοκρατική σκοπιά, η οποία κατά την δική μου γνώμη έχει σαν ορίζοντα της μια αταξική δημοκρατική κοινωνία στην οποία δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση και βία.

Ωστόσο αυτός ο γενικός σκοπός όπως επανήλθε στην συγκεκριμένη μορφή του μέσω της κοινωνικής σύγκρουσης από το 2008 και μετά, δεν μπορεί να διαχωριστεί από την άμεση πολιτική επικαιρότητα. Αναγκαστικά υπάρχει σύνδεση των «επιπέδων», αλλά θέλω για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα να μην την «ενεργοποιώ» κειμενικά (ως σύνδεση), για λόγους που θα εξηγήσω σε αυτή την δημοσίευση, τοποθετούμενος ταυτόχρονα για το πολιτικό παρόν και μέλλον.

 

Σε αριθμημένα σημεία:

 

1.

Οφείλω να διευκρινίσω καταρχάς γιατί έχω αποσύρει πολλές δημοσιεύσεις για την πολιτική επικαιρότητα και την αριστερά ή το κίνημα. 

Είναι προφανές ότι βρίσκομαι σε ρήξη με βασικούς σημερινούς προσανατολισμούς αυτού τού χώρου στην χώρα αλλά και γενικότερα (δεν ταυτίζονται οι διαφορές μου ανά περίπτωση), αλλά ταυτόχρονα δεν έχω καμία πρόθεση ή σκοπό να «σαλπάρω» σε άλλες «ιδεολογικές» θάλασσες (βάλτοι είναι).  

Δεν έχει νόημα μια διαρκής σύγκρουση με έναν «οικείο» χώρο, χωρίς να υπάρχει προχώρημα. 

Ωστόσο πρέπει να υπάρξει καταγραφή, σύντομη καταγραφή, και έκφραση μερικών σταθερών θέσεων που αφορούν στις διαφορές αλλά και στις «ταυτότητες» με τον οικείο χώρο. 

Έπειτα απλά εργάζεσαι στα αντικείμενα, και ό,τι είναι να γίνει στο μέλλον ας γίνει. 

Προχωράω λοιπόν στην καταγραφή αυτή με βάση τις αφορμές που έδειξαν και δείχνουν τα χάσματα, στα επόμενα σημεία:

 

2.

Θα το έχετε καταλάβει από άλλες δημοσιεύσεις, αλλά θα το επαναλάβω με απλό τρόπο:

Δεν νιώθω ούτε είμαι «πατριώτης» αλλά έχω πρόβλημα με το τουρκικό έθνος-κράτος. 

Η αριστερά και το κίνημα στην χώρα, για να μην υποκύψει στον σοβινισμό-εθνικισμό στρουθοκαμηλίζει.

Ίσως το ζήτημα να έχει ευρύτερες θεμελιώσεις, και το πρόβλημα τού «εθνικισμού-αντιεθνικισμού» να στοιχειώνει το κίνημα σε όλο τον κόσμο, ίσως άρα να υπάρχει ένα ευρύτερο αδιέξοδο, όχι απόλυτο αδιέξοδο αλλά αδιέξοδο.

 

Ενδεικτικά αναφέρω ότι κατά την γνώμη μου ενώ στο «μακεδονικό» η αριστερά παρά την αλαζονική ηγεμονίστικη ιδεολογική στάση της είχε και συνεχίζει κατά βάση να έχει δίκιο, στα ελληνοτουρκικά φαλτσάρει χοντρά, πράγμα που φάνηκε στα φάλτσα της στην υπόθεση τού Έβρου. 

Δεν γίνεται να ασκείς κριτική μόνο στα ελληνικά στρατά και τους συνοριοφύλακες, και καλά κάνεις να ασκείς κριτική, αλλά την ίδια στιγμή να κρύβεις το κεφάλι σου στην άμμο σαν Στρουθοκάμηλος στην επιχείρηση «στήριξης» παρακρατικών ομάδων από την τούρκικη στρατοχωροφυλακή.  

Δεν ήταν όλες οι ομάδες προσφύγων παρακρατικές, αλλά υπήρχαν και παρακρατικές ομάδες.  

Αυτή η τύφλωση αναφέρεται από μένα σαν ένα παράδειγμα μόνο μέσα σε ένα σύνολο παραδειγμάτων.  

Αν μιλήσω παραπάνω θα «φανεί» σε μερικούς ότι στηρίζω τάχα τούς εθνικιστές και τούς δεξιούς, το κράτος κ.λπ, και νόημα δεν θα βγαίνει.  

Το σταματάω εδώ, και δεν σκοπεύω να ανοίξω ιδεολογικό και επικοινωνιακό πόλεμο, μόνος, αφού έναν τέτοιο πόλεμο δεν θα τον κάνω, όπως δεν τον έκανα ποτέ, συμμαχώντας με τους εθνικιστές, δεξιούς εθνικιστές και «αριστερούς» ή πρώην αριστερούς εθνικιστές. 

Δεν θα το τραβήξω άλλο, δεν θα αναφερθώ ξανά, έχω να πω όμως ότι το κίνημα είναι λάθος, έχει λάθος, και δεν υπάρχει κανένα ορθολογικό επιχείρημα για να αντικρούσει αυτό που λέω, και γενικά αυτά που λέω για το τουρκικό έθνος-κράτος, έτσι όπως τα λέω που δεν είναι «βολικά» για να με αντιμετωπίσετε σύντροφοι όπως αντιμετωπίζετε λόγου χάριν τον απαράδεκτο Καραμπελιά και άλλους απαράδεκτους εθνικιστές.

 

3.

Έχω πρόβλημα με τον «αντισιωνισμό» και την επιλεκτική αριστερή κριτική στο ισραηλινό κράτος. 

Δεν θεωρώ κάθε τέτοια κριτική «αντισημιτισμό» ούτε θεωρώ κάθε «αντισιωνισμό» ένοχο για «αντισημιτισμό», αλλά έτερον εκάτερον. 

Οι αντιρρήσεις μου επί του θέματος, μέσα στο κίνημα, «χαμηλοφώνως», υπάρχουν από το 1990.  

Η παράξενη συνάφεια που παρουσιάζεται μερικές φορές μεταξύ τού αριστερού αντιιμπεριαλιστικού «αντισιωνισμού» με έναν (συνήθως) κάπως συγκεκαλυμμένο «αντικουρδισμό» ή σκεπτικισμό απέναντι στο ΡΚΚ, με έχει αποξενώσει παραπάνω. 

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και θα συμβεί «ακόμα περισσότερο» και με την σχέση τής ελληνικής αριστεράς με την ιρανική αριστερά, αφού η μελλοντική σύγκρουση ιρανικής αριστεράς και ιρανικού θεοκρατικού καθεστώτος δεν πρόκειται να γίνει με τους «αντιιμπεριαλιστικούς» ίσως και «αντισιωνιστικούς» όρους εκείνους που θα ικανοποιούν την ελληνική αριστερά (και αναρχία). 

Για αυτό τον λόγο, ή μάλλον και για αυτόν τον λόγο «εμένα η καρδιά μου, στο Κουρδιστάν και στο Ιράν» και όχι στην Ελλάδα «βρίσκεται». 

Ναι μεν υπερασπίζομαι την ανάγκη προφύλαξης τής εθνικής και κρατικής ενότητας τού Ιράν, αλλά την ίδια στιγμή στηρίζω το ιρανικό και κουρδικό αριστερό και ευρύτερα δημοκρατικό κίνημα, ό,τι κι αν πράξει.

Οι δρόμοι μας είναι διαφορετικοί φίλοι και εχθροφίλοι στο ελλαδικό κίνημα, αν και ζω εδώ και όχι...στο Ιράν.

Δεν πρόκειται για μια φαντασιακή θέση και αντίθεση, αλλά για πολιτική θέση.

 

Ιωάννης Τζανάκος