Η στρατιωτική δομή τής ταξικής κοινωνίας - Συμπληρώσεις [1]

 

Επαναλαμβάνω συμπληρώνοντας [οι συμπληρώσεις με έντονη γραμματοσειρά]:

 

 

Όταν η «αποστέρηση» τής (υλικής και διανοητικής) στρατηγικής δομής για ένα (ατομικό ή συλλογικό) υποκείμενο συγκροτεί δομικά αυτό το ίδιο το υποκείμενο, τότε το θέμα τής στρατηγικής θεματοποιείται ως στρατηγικό με έναν ιδιότυπο και μοναδικό τρόπο!   

Η μοναδικότητα και η ιδιοτυπία αυτού τού στρατηγικού θέματος ως προς τον ίδιο τον καθορισμό τής στρατηγικής, εφόσον μιλάμε για ένα υποκείμενο που εκκινεί δομικά και παραμένει δομικά στην «τακτική-τακτικότητα» όντας το ίδιο [το υποκείμενο] δια αυτού τού τρόπου μια εγκλωβισμένη στον ρόλο της «τακτική αυθυπόσταση», πλέκεται διαλεκτικά και αντιθετικά με την μοναδικότητα και την ιδιοτυπία τού στρατηγικού θέματος τού καθορισμού τής στρατηγικής εφόσον μιλάμε για το εχθρικό προς αυτό [λ.χ καπιταλιστικό] υποκείμενο που εκκινεί δομικά και παραμένει δομικά στην «στρατηγική-στρατηγικότητα» όντας το «ίδιο» [το υποκείμενο] δια αυτού τού τρόπου μια εγκλωβισμένη στον ρόλο της «στρατηγική αυθυπόσταση».

Σε ένα αφηρημένο επίπεδο πολιτικοστρατιωτικής ανάγνωσης τής ταξικής πάλης, η καταπιεσμένη και αποστερημένη από τα υλικά και διανοητικά στρατηγικά μέσα παραγωγής «λαϊκή τάξη» παράγεται ως η [ιστορική] υποκειμενική υποστασιοποίηση τής «τακτικής» άρα «άμεσης» λειτουργίας τής υλικής και διανοητικής παραγωγής, και η καταπιέζουσα και κατέχουσα-διευθύνουσα τα υλικά και διανοητικά στρατηγικά μέσα παραγωγής «άρχουσα τάξη» παράγεται ως η [ιστορική] υποκειμενική υποστασιοποίηση τής «στρατηγικής» άρα «προοπτικής» λειτουργίας τής υλικής και διανοητικής παραγωγής.

 

Ο τρόπος που [αυτή] η δομικά «τακτική» υποκειμενική υπόσταση θα «συναντήσει» την στρατηγική δομή δεν μπορεί να είναι ένας τρόπος που σημαίνει μιαν ενδογενή σε αυτήν ύπαρξη τής στρατηγικής που απλά θα αναπτυχθεί στο διάβα τού ιστορικού χρόνου έστω με δυσκολίες και αντιξοότητες.

«Πρέπει» να ανακαλύψει την «στρατηγική» δομή από ένα «έξω» από αυτήν στρατηγικό πεδίο, σε αντίθεση με ό,τι γίνεται σε κοινωνικές τάξεις που εκ τής ίδιας τής δομικής τους υπόστασης βρίσκονται ακόμα και σε μια πρώιμη φάση σε «ενότητα» προς τους υλικούς και διανοητικούς στρατηγικούς όρους τής κοινωνίας (όπως είναι λ.χ η αστική τάξη, ακόμα και όταν δεν έχει την κρατική εξουσία, λ.χ επί φεουδαρχίας). 

Αν αυτός ο ιεραρχικός ταξικός καταμερισμός τής υλικής και διανοητικής παραγωγής είναι το αίτιον και όχι το αιτιατόν [το αποτέλεσμα] τής γένεσης και τής ανάπτυξης τής ταξικής κοινωνίας τής καταπίεσης και τής εκμετάλλευσης, δεν πρόκειται να αρθεί με μια υποτιθέμενη ταξική «κοινωνική» «σύνθεση» ή «εναρμόνιση»:

Η ίδια η αποξένωση μεταξύ των υλικών και διανοητικών «τακτικών όρων» τής κοινωνίας με τους υλικούς και διανοητικούς «στρατηγικούς όρους» τής κοινωνίας, δεν γεφυρώνεται με το «πλησίασμα» τους ή τις εξισορροπήσεις τους, εφόσον οι δύο πραγματικότητες αυτού τού συγκεκριμένου ιεραρχικού καταμερισμού, η ούτως ειπείν «υλική τακτικότητα» και η ούτως ειπείν «υλική στρατηγικότητα», δεν αποτελούν απλά πολικότητες που παρήχθησαν από την ταξική κοινωνία αλλά αποτελούν το ενιαίο διπολικό αίτιο που την γέννησε.

Στις ανθρώπινες κοινωνίες ισχύει νομίζω μια ειδική δόμηση τής σχέσης αιτίας-φαινομένου:

Ξέρουμε ότι μια πιθανή άρνηση-καταστροφή τής βαθύτερης αίτιας ύπαρξης ενός κοινωνικού φαινομένου δεν μπορεί να γίνει με την διατήρηση τού ίδιου τού κοινωνικού φαινομένου, έστω σε μια πρώτη φάση άρσης τής θεμελιώδους αιτίας.

Δεν σημαίνει αυτή η άμεση κατάργηση τού κοινωνικού φαινομένου εκδήλωσης μιας αιτίας μόνιμη άρση τής πιθανότητας επανεμφάνισης τού κοινωνικού φαινομένου ως κοινωνικού φαινομένου εμφάνισης τής αιτίας του, αλλά δεν υπάρχει δυνατότητα η αιτία ενός κοινωνικού φαινομένου να πάψει να υπάρχει αν δεν πάψει να υπάρχει αρχικά ως κοινωνικό φαινόμενο.

Αυτός ο βαθύς αιτιώδης καταμερισμός, ως ένα σύστημα διπολικότητας, δεν ήταν αποτέλεσμα τής ταξικής-εκμεταλλευτικής-καταπιεστικής διάρθρωσης αλλά το αίτιο της, άρα για να αρθεί ως αιτία πρέπει να καταστραφεί αρχικά ολικά ό,τι την εκδηλώνει ως κοινωνικό αποτέλεσμα/φαινόμενο, να πάψει να υπάρχει ως το φαινόμενο/αποτέλεσμα της.  

 

Ιωάννης Τζανάκος