Η διαφοροποίηση των πολιτικών και ιδεολογικών «χώρων» μπορεί να διασκεδάζει μερικές φορές, ή να τρομάζει, τον
παγωμένο παρατηρητή. Αλλά οργίζεται στ'αλήθεια και χάνει τη παγωμάρα του όταν
βλέπει τους «ιδεολόγους» να αφρίζουν πέρα από την περιορισμένη ύπαρξή
τους, προαναγγέλοντας διώξεις και καταπίεση, αθλιότητες και απολογητικές του «δικού» τους κράτους. Είναι δύσκολο να κρατήσει τη παγωμάρα του, και
το χαμόγελό του, αλλά τα επανακτά όταν συνειδητοποιεί ξανά και ξανά πόσο
υπέρτερες είναι οι δυνάμεις της καταστροφής, πόσο αμετανόητοι είναι οι
απολογητές των αιωνίων εγκλημάτων της ολιγαρχίας, της κάθε ολιγαρχίας, που ως
γνωστόν πάντα ενδύεται -μα πάντα- τον χιτώνα της «αριστοκρατίας». Τα
ίδια επιχειρήματα από την «αρχή» του κόσμου, οι ίδιες σοφιστείες, τα
ίδια ψέμματα, οι ίδιες ανοησίες. Πως να μη χαμογελάσεις, όταν βλέπεις ας πούμε
τον «δικαστή» της ιδεολογικής εξουσίας, ή τον κομματικό προπαγανδιστή
της ολιγαρχίας, να στρεβλώνει το απλούστερο, να σπέρνει παντού την παραποίηση,
να θολώνει τον ορθό Λόγο; Η αδυναμία σου είναι μεγάλη. Πρέπει να απαντήσεις σε
όλα τα ψέμματα, και αν έχεις και να «ζήσεις», πραγματικά, δεν
προλαβαίνεις. Μόνο αν κατηγορηθείς, συκοφαντηθείς, υποχρεώνεσαι να ασχοληθείς
με τα ψέμματα. Όμως και τότε είναι δύσκολο να περικλείσεις το πλήθος του
ψεύδους. Αυτό πρέπει να συμβαίνει γιατί ο ίδιος ο κόσμος γεννά το ψεύδος, είναι
διαποτισμένος από το ψεύδος, και αναπαράγεται ως το ψεύδος που αντιμάχεται το
άλλο ψεύδος. Ένας κόσμος που δεν υπάρχει, ένα όνειρο, μια φαντασίωση ενός κακού
δημιουργού. Τι άλλο θα μπορούσε να εξηγήσει την διείσδυση του ψεύδους παντού,
ακόμα και εκεί που βρίσκονται τα πιο οργίλα παιδιά της «αλήθειας»
τους; Αν δείς αυτό τον κόσμο με το βλέμμα της αλήθειας σίγουρα δεν θέλεις να
παραμείνεις για πάντα εντός του. Κάνεις υπομονή και κρατάς ένα ημερολόγιο. Θα
γίνει κι' αυτό σκόνη..
Ιωάννης Τζανάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου