Ήξερα
πόσο αλαζονικοί είναι οι νομικοί γενικά, αλλά δεν ήξερα πόσο αλαζονικοί
είναι οι συνταγματολόγοι ή οι νομικοί όταν ασκούν ερμηνεία τού (όποιου)
Συντάγματος.
Μήπως όμως είναι η ίδια η συνταγματικότητα η πηγή αυτής
τής αλαζονείας;
Αυτή είναι η τελευταία απορία μου, δίπλα σε πολλές
άλλες, για διάφορα ζητήματα.
Το κακό ή καλό είναι ότι αυτές οι απορίες
που στην πραγματικότητα μάλλον εκφράζουν την δυσφορία τού απορούντος και
όχι μια πραγματική απορία δεν είναι απορίες αλλά αξιωματικές
θέσεις στα σπάργανα, μιας ριζικής απόρριψης (εφόσον η απορία
προϋποθέτει ένα άνοιγμα στις πολλές πιθανότητες απάντησης, και δεν
προπεριέχει δια τής δυσθυμίας μιαν ριζική απόρριψη, ακόμα κι αν περιέχει
κάποιες αρχικές δυσθυμίες).
Απορρίπτοντας τον Νόμο ως καθολικό κανόνα,
δεν μπορεί παρά να απορρίψεις τον καθολικότερο από τούς καθολικούς
κανόνες.
Σας ευχαριστώ Ω νομικοί.
Σας σιχαίνομαι έτσι κι αλλιώς.
--
Χα!
Ο λαός αδιαφορεί γενικά για την συνταγματικότητα ενός κυβερνήτη, κακώς ή
καλώς, οπότε μπορεί να τον επανεκλέξει κι ας έχει ποδοπατήσει το
Σύνταγμα.
Αρκεί βέβαια να μην τον κλείσουν ενδιάμεσα στη φυλακή.
Υπάρχει
επίσης η δυνατότητα να τον ωθήσουν σε παραίτηση για συνταγματικούς
λόγους, που δεν είναι μια απλά πολιτική παραίτησή του.
Κάτι τέτοιο
μπορεί να γίνει στις ΗΠΑ, χοντρά, ή στην Ελλάδα, έμμεσα, χωρίς να
κλείσουν τον εκτροπέα στο κελί.
Αρκεί μια δικαστική σύνδεση FBI και κάποιου δικαστικού μηχανισμού στις ΗΠΑ, και μια συνταγματική μηχανορραφία στην ΝΔ στην Ελλάδα. Καλά δασκαλεμένος ο Τσίπρας.
Υπάρχουν ακόμη ανανεωτές στον ΣΥΡΙΖΑ.
Καλή επιτυχία τούς εύχομαι, ξέρουν αυτοί καλά το παιχνίδι.
Έτσι «ανατρέπεις», όχι με
Παυλάρα.
Βούλωστο Παυλάρα για λίγο, δεν ξέρεις εσύ από αυτά.
Κάνε
υπομονή Παυλάρα..
--
Παραίτηση ή απόλυση βάσει επιστημονικής πραγμάτευσης. Ωραίο.
Μπορεί να
έχει πολλές μορφές ή εκδοχές.
Εμ, αυτά είναι τα ωραία όταν ιδρύσεις
πλατωνικές επιστήμες.
Τι θυμήθηκα τώρα.
Το 1996, όταν στο χωριό μου που
έκανα διακοπές διαρκείας, είχε έρθει ένας αυστριακός τουρίστας που
τύχαινε να είναι καθηγητής φιλοσοφίας και οικονομικών.
Τού είχα πει τότε
με τα σπαστά γερμανικά μου ότι η νεωτερικότητα ήταν που εφάρμοσε τον
πλατωνισμό δια τής αφαίρεσης που έφερε.
Να, του έλεγα, ξέρουμε να λέμε
φρούτα αλλά δεν ξέρουμε πολλές φορές τι υποείδος φρούτων έχουμε στο
τραπέζι μας, όπως ήξερε η γιαγιά μου..και άλλα, ωραία κουβέντα.
Να
λοιπόν μια ωραία πλατωνική επιστήμη, νομικά, ειδικά οι συνταγματολόγοι.
Μόνον αυτοί μπορούν να μιλήσουν έτσι σήμερα, όπως ποτέ άλλοτε. Γουστάρω.
Δυστυχώς όμως, κι αυτοί ακόμα ζούνε στο επέκεινα, δεν έχουν
αρμοδιότητα, ακόμα.
Κρίμα. Το έχουν οι άνθρωποι.
--
Εμ,
άνθρωπε μου, αυτά είναι λάθη.
Τούς πράκτορες τους υπαγάγεις στην ευθύνη
ενός υπουργού που καλό είναι να τον έχεις υποχείριο, προτιμότερο βλάκας
ή μεγαλομανής εκδότης.
Όταν σκάει η μπόμπα σκάνδαλο, τον σουτάρεις μαζί
με μια ενοχοποίηση που δεν είναι μόνον πολιτική, μπλέκεται αυτός,
κάνεις και μια μεταρρύθμιση τής πλάκας, αναλαμβάνεις την πολιτική ευθύνη
μόνον, δεν έχεις άμεση ευθύνη όπως έχεις τώρα χαζούλι μου που ήθελες
και άμεση θεσμοθετημένη εποπτεία, και αφήνεις τους συνταγματολόγους
να κουρεύονται.
Εμ, για αυτό υπάρχει ΠΑΣΟΚάρα και ΣΥΡΙΖΑ, μπρίκια
κολλάνε οι άνθρωποι;
Δεν ήξερες, δεν ρώταγες;
Πάρε τώρα μια συνταγματική
εκτροπή στην καμπούρα χαζούλι.
--
Το σκάνδαλο είναι ότι υπάρχει εισαγγελέας πρακτόρων (το απλοποιώ), ο
οποίος υπογράφει αβέρτα κουβέρτα να μας παρακολουθούν άμα λάχει. Τι το
θέλανε ρε οι βλάκες;
Δεν τους έφτανε ο παραδοσιακός τρόπος τού πράκτορα
μού θέλανε και εισαγγελική θεσμοθέτηση; Οι Έλληνες καθεστωτικοί, δεξιοί
και αριστεροί, έχουν μετατρέψει τούς Έλληνες εισαγγελείς σε πατσαβούρες
που υπογράφουν αβέρτα κουβέρτα, ό,τι τους πάνε στο γραφείο οι
καθεστωτικοί.
Καμία αυτονομία, μαριονέτες.
--
Τι αστείο πράγμα που είναι το κάθε Σύνταγμα.
Έχει χιλιάδες τρόπους να το αποφύγεις χωρίς να το παραβιάζεις, αλλά αν κάνεις λάθος και φτιάξεις μια θεσμική δομή που να το αφορά άμεσα, και συ είσαι ως θεσμικό όργανο άμεσα υπεύθυνος για την δημιουργία αυτής τής δομής αλλά και την άμεση θεσμοθετημένη εποπτεία της, τότε όταν αυτή η θεσμική δομή το παραβιάζει το παραβιάζεις κι εσύ βλάκα με πιθανές ανυπολόγιστες συνέπειες για την πολιτική ή θεσμική υπόσταση σου (αν συμπέσει και καμιά συγκυρία ή τίποτα φράξιες στο κράτος που στην έχουν στημένη).
Όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει την άμεση θεσμοθετημένη εποπτεία των μυστικών πρακτόρων, τότε δια αυτού τού τρόπου ένα θεσμικό όργανο όπως αυτός, ως άμεσα αναφερόμενος στην συνταγματικότητα, αποκτά εκείνα τα ραδιενεργά στοιχεία τους που θα τον φέρουν σε άμεση αντίφαση με την συνταγματικότητα την ίδια. Αν ένας πρωθυπουργός μείνει εκτός άμεσης, θεσμοθετημένης ως άμεσης, εποπτείας μιας εκ φύσεως ραδιενεργού θεσμικής δομής, τότε το Σύνταγμα είναι επικίνδυνο για όποιον έχει αυτή την άμεση θεσμοθετημένη εποπτεία και όχι τόσο για τον ίδιο τον πρωθυπουργό λ.χ ή τον Πρόεδρο (αν έχουμε προεδρική δημοκρατία).
Όταν όμως ο πρωθυπουργός ως ανώτατο θεσμικό όργανο που είναι εμπλέκεται σε άμεση θεσμοθετημένη εποπτεία αυτών των εκ φύσεως εκτροπικών στοιχείων, τότε κινδυνεύει άμεσα αυτός, και μάλιστα περισσότερο από έναν υπουργό, διότι ως ανώτατο θεσμικό όργανο έχει άμεση και ισχυρότερη συνταγματική ευθύνη έτσι κι αλλιώς, την οποία δεν μπορεί να αποσείσει σε κανένα αντικείμενο που είναι υπό την άμεση θεσμοθετημένη εποπτεία του.
Τα συντάγματα είναι αστεία πράγματα, εφόσον δίνουν την δυνατότητα να τα αγνοήσεις και να τα παραβιάσεις ουσιαστικά αν δεν τα.. ενοχλήσεις άμεσα. Αν όμως τα ενοχλήσεις άμεσα τότε σου φέρνουν μπελά, ειδικά αν είσαι ανώτατο θεσμικό όργανο.
Ο έξυπνος κυνικός κυβερνήτης μιας συνταγματικής δημοκρατίας δεν μπλέκει με σκατά, όχι μόνον διότι ο βοθρατζής είναι ειδικότητα που πρέπει να σεβαστεί, αλλά επιπλέον διότι πρέπει να σεβαστεί την κοιμισμένη αποβλακωτική συνταγματική Αρχή που τον σκεπάζει με την υπνωτική της προστασία όσο δεν την ενοχλεί άμεσα, ειδικά αυτός.
Δεν είσαι υποχρεωμένος να έχεις μιαν άμεση ευθύνη βοθρατζή άμεσου επόπτη των πρακτόρων που είναι εκ φύσεως επικίνδυνη, διότι είναι σκατό, και γίνεται πιο επικίνδυνη, διότι εσύ ως ανώτατο θεσμικό όργανο είσαι εκ φύσεως υποχρεωμένος ό,τι εποπτεύεις άμεσα να το έχεις ως ευθύνη σε υπερθετικό βαθμό.
Και συ πας και το αναλαμβάνεις με τιμές και δόξες, θεσμικά;
Ε, είσαι βλαξ.
Γίνε επιτέλους αριστερός άνθρωπε μου, μάθε να αφήνεις το Σύνταγμα να κοιμάται....ε μα πχιά.
--
Η συνταγματικότητα δεν είναι μια κακώς εννοούμενη αφηρημένη νοητική κατάσταση, συμφωνώ σε αυτό, μέχρι τώρα όμως είναι διάτρητη από χαώδη κενά, τα οποία ενίοτε φαντάζουν κωμικά, όταν ειδικά ο συνταγματολογικός οίστρος καταλαμβάνει την δημόσια σφαίρα σε ζητήματα που έχουν μιαν ούτως ειπείν έμφυτη ραδιενεργή υπόσταση.
Φέρτε μου όλα τα συντάγματα, αστικά σοσιαλιστικά και αναρχικά (αυτά θα έχουν σίγουρα άλλο όνομα) και θέστε τα ενώπιον κοινωνικών και πολιτικών αντικειμένων όπως λ.χ οι μυστικές υπηρεσίες ενός κράτους ή ενός κινήματος που δεν θέλει να λέγεται κράτος.
Καταλαβαίνω την επιθυμία να υπάρξει συνταγματικός έλεγχος τους και υπαγωγή τους στο εκάστοτε Σύνταγμα, την ενισχύω αυτή την επιθυμία, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορώ παρά να γελάσω μαζί της.
Ευτυχώς τα Συντάγματα κρύβουν πάντα ένα είδος κρυφής αλαλίας σε τέτοια θέματα, κάπου ακούγεται κι ένας βήχας αμηχανίας εντός τους, αρκεί να μην τους ζητήσεις να μιλήσουν ή να υπαγάγουν.
Τότε είναι ούτως ειπείν υποχρεωμένα να το πράξουν. Και με αυτό γελάω, παρά τον σεβασμό μου στον αγώνα τού λαού μας να θεμελιώσει γερά συνταγματικά θεμέλια στην πολιτική υπόσταση του.
--
Δεν
δικαιολογείται το «λάθος» τού πρωθυπουργού, το οποίο περικλείει όντως
αυταρχικές εκτροπές που φανερώνουν και πρόθεση και ευθύνη από μέρους
του, δεν πρόκειται όμως από την άλλη να υποκύψω στον οίστρο των άλλων
γνωστών, επίσης, εκτροπέων που προσδίδουν σε όλο αυτό μιαν επική
ολοκληρωτική διάσταση.
Υπάρχει τόσο μεγάλος βαθμός ανοησίας και
κωμικότητας στην θεσμική και πολιτική πρακτική τής ελληνικής δεξιάς σε
σχέση με τις μυστικές υπηρεσίες που θα κάνουμε μεγάλο λάθος αν μεγεθύνουμε
την αίσθηση σοβαρότητας των επίκαιρων γεγονότων με τις υποκλοπές κ.λπ.
Σκεφτείτε, ο Μητσοτάκης έκανε το τεράστιο και ταυτοχρόνως κωμικό λάθος
να υπαγάγει θεσμικά την ΕΥΠ στον ίδιο τον πρωθυπουργό (άρα και στον
ίδιο) ενώ τούτο από μόνο του αυξάνει αχρειαστα για τον ίδιο μια νομική
συνταγματική ευθύνη, το μέγεθος τής οποίας θα μπορούσε να αποφύγει (αν
δεν θεσμοθετουσε αυτή την άμεση θεσμική υπαγωγή), οι συνταγματολόγοι
βρίσκουν έτσι δουλειά αν και δεν θα έλεγαν πολλά αν οι πράκτορες δεν
υπαγάγονταν άμεσα-θεσμικά στον πρωθυπουργό, τόσο αστείοι είναι οι
άνθρωποι αυτοί τελικά, και αυτό που τα πυροδότησε όλα ήταν μια
παρακολούθηση, ποιού;...Του Ανδρουλάκη!
Κωμικά δεν είναι όλα αυτά;
Όχι
μόνον βέβαια, είναι και σοβαρά, αδικαιολόγητα, όσο κυνισμό κι αν
επιστρατεύσει κάποιος.
Αλλά είναι κωμικά.
--
Δήλωση Καστανίδη που επιπλήττει την Ευρώπη για την εμπλοκή της στον πόλεμο στην Ουκρανία και τη δήλωση του στελέχους του Πασόκ πλέον, Θ. Μαργαρίτη, ότι βλέπει προοπτική συντονισμού με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Και
το ΠΑΣΟΚ έχει μέσα του φιλο-Πούτιν αποχρώσεις. Σαν να περνάει η
ανακατάληψη τής εξουσίας ή μερίδιου της, από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ,
μέσα από τα διαπιστευτήρια που δίνουν συνεχώς στον Χίτλερ τού Κρεμλίνου,
Πούτιν. Ποντάροντας επίσης -και τα δύο άθλια προοδευτικά μη-δεξιά
κόμματα- στην επερχόμενη ενεργειακή οικονομική κρίση, επενδύοντας
πολιτικά λοιπόν στον ακροδεξιό λαϊκισμό που έχει πλέον ξεκάθαρες
φιλο-ρωσικές πολιτικές κατευθύνσεις και ασκεί ήδη δημαγωγία τάχα κατά τού
πολέμου, συνδέοντας τον λόγο περί ειρήνης με το ενεργειακό πρόβλημα που
ανακύπτει λόγω τού πολέμου που ξεκίνησε η Ρωσία, με άμεσες συνέπειες
στα φτωχά και μεσαία λαϊκά κοινωνικά στρώματα.
Η άλγεβρα αυτή είναι
ακροδεξιά και υπάρχουν προοδευτικοί που τής κάνουν τα γλυκά μάτια.
Δεν
είναι γενικά ιμπεριαλιστικός πόλεμος αλλά πόλεμος που ξεκίνησε η Ρωσία,
ιμπεριαλιστική επέμβαση για την οποία ευθύνεται αποκλειστικά η Ρωσία,
και αυτή την ουσιαστική διαφοροποίηση φαίνεται να την ξεχνούν όχι μόνον
οι ακροδεξιοί φιλοΡώσοι αλλά και οι ντροπαλοί φιλειρηνιστές αριστεροί
σύμμαχοί τους.
--
Κάποιος πρέπει να ενημερώσει τον κύριο Άκη Γαβριηλίδη ότι η λογική τού
Δικαιώματος που ο ίδιος υπηρετεί με πάθος θεολογικό, δεν έχει μόνον τις
θετικές καταφατικές ιδιότητες που προκαλούν τον θεολογικό οίστρο του
αλλά και την ανάποδη πλευρά τους που σημαίνει ακριβώς αυτό, το Δικαίωμα
άρσης τού Δικαιώματος.
Ό,τι θέτεις ως οντολογική Αρχή είναι το ίδιο
ακριβώς, και όχι κάποια εκτροπή του, που υφίσταται ως αρνητική Αρχή.
Ξέρουμε βέβαια ότι οι υπουργοί τής αριστεράς δεν είναι υπουργοί αλλά
κομισάριοι, όπως και οι μυστικοί πράκτορες που υπηρετούν τα εκάστοτε
καθεστώτα της δεν είναι ούτε αυτοί πράκτορες.
Ξέρω, ξέρω, η ανανεωτική
αριστερά δεν έχει κράτος για να έχει και δικούς της πράκτορες, παλεύει
μέσα σε ένα συσχετισμό δυνάμεων, το κράτος δεν είναι όργανο ή εργαλείο
κ.λπ, οπότε ο κάθε Άκης της δεν νιώθει την ανάγκη να πράξει καν αυτή την
ονοματολογική ορολογική λαθροχειρία που έπραττε η ιστορική αριστερά.
Η
παλιά τσίπα οδηγούσε σε μιαν υποκρισία, διότι ως γνωστόν η υποκρισία
είναι ο φόρος που πληρώνει η ατιμία στην τιμιότητα, ενώ με τους Άκηδες
δεν υπάρχει αυτό το πράγμα, είναι απλά ξετσίπωτοι ψεύτες.
--
Ο σύγχρονος βωμός είναι το «Δικαίωμα», αλλά ως «σύγχρονος» σε απόλυτη επίταση «ξεχνάει» τον Δήμιο που τον συνθεμελιώνει.
--
Μιλάμε για την αγαπημένη σας Νεωτερικότητα, εμένα αφήστε με απ' έξω της, παρακαλώ.
-
Κάθε «καταφατικό» Δικαίωμα (δεν επέλεξα εγώ το «Δ» αντί τού «δ») έχει μια φόδρα από μέσα του, με έναν Δήμιο που την φανερώνει έμπρακτα (ως φόδρα) σχίζοντας το «καταφατικό» κουστούμι, έχει λοιπόν εντός του μιαν αναγκαία και συμμετρική προς αυτό απάρνηση, όχι πάντοτε απόλυτη, μερικές φορές όμως απόλυτη.
Κάθε Δικαίωμα λοιπόν είναι ένα καταφατικό Δικαίωμα που σημαίνει επίσης καταφατικό Δικαίωμα άρνησης τού καταφατικού Δικαιώματος να το «έχεις» (να το έχει ο καθείς) ως Δικαίωμα.
Δεν θα το πούνε έτσι οι αστοί, φιλελεύθεροι ή μη, αλλά εγώ έτσι γουστάρω και το λέω, και λογαριασμό δεν δίνω ούτε στους Αστούς, ούτε στους Αριστερούς (Αστούς ή αντι-Αστούς).
Κάποτε, στην εποχή των χρυσών χιλιαστικών και σωτηριολογικών αγελάδων τής ιστορικής αριστεράς, υπήρχε η τσίπα που οδηγούσε στην υποκριτική άρνηση και ταυτόχρονα κατάφαση τής Αρχής τού (καταφατικού) «Δικαιώματος»:
Το καταφατικό Δικαίωμα (στην πραγματικότητα το σύνολο των καταφατικών δικαιωμάτων) που έφερνε στο φως ο «κατηραμένος Όφις» καπιταλισμός, κρίνονταν καταφατικά με την επιφύλαξη ότι περιείχε εντός του την εμμενή στο σύστημα αναφοράς του άρνησή του.
Η σύντομη περίοδος τής μεσοβασιλείας προς την χιλιετή βασιλεία τού κομμουνισμού, σήμαινε μια μεσοβασιλεία επέκτασης των καταφατικών δικαιωμάτων και άρσης τους (μαζί με την άρση των αρνητικών δικαιωμάτων που είχαν όμως ένα φορτίο κατάφασης -όπως λόγου χάριν το δικαίωμα ελεύθερης μετακίνησης), μέσα στην ομίχλη μιας αταξικής κατάφασης.
Σε ό,τι αφορά τον «ταξικό εχθρό», όμως, επικράτησε μια σύγχυση, διότι η ωμή στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων του, και όχι μόνον τού εξουσιαστικού του δικαιώματος να ορίζει την παραγωγή και το κράτος, έθετε προ τής ημερησίου επαναστατικής διατάξεως το ζήτημα και την ανάγκη διατήρησης ομοίων με το «ταξικό παρελθόν», ως προς τον εχθρό αυτόν, θεσμικών και κρατικών καταφάσεων-αρνήσεων των δικαιωμάτων τού εχθρού (σε πολλές σχολαστικές παραλλαγές). Απλά, θα υπήρχε, όπως και υπήρξε, κράτος, αστυνομία, μυστικές υπηρεσίες και άλλα συναφή.
Πως αντιμετώπισε η χιλιαστική αριστερή συνείδηση αυτό το αίσχος; αίσχος κατά τα δικά της κριτήρια πάντα.
Με μια συστολή απάρνησης, με μια τυπική συμβολιστική απάρνηση-απόκρυψη, στο επιφανειακότερο ιδεολογικο-σημασιολογικό επίπεδο: «Δεν είναι κράτος, είναι ημι-κράτος, δεν είναι υπουργός είναι κομισάριος» και άλλα πουριτανικά.
Δεν ήταν τίμιο αυτό, βέβαια, αλλά ήταν τίμιο μέσω τής σχετικά επιφανειακής ατιμίας του, όπως όταν ξέρεις ότι ο Καρδινάλιος κάνει σαδομαζοχιστικά όργια στο σπίτι του, και ο ίδιος το ξέρει ότι το ξέρεις αυτό -μη κάνοντας φοβερές προσπάθειες να πάψεις να το ξέρεις, ενόσω η ζωή τής συνείδησης και η ζωή εν γένει συνεχίζεται, ως δράμα και κωμικοδράμα μιας διπλής ζωής, μιας διπλής ηθικής κ.λπ που έχει όμως την δυνατότητα μιας κάποιας αντινομικής λειτουργικότητας μεν αλλά λειτουργικότητας παραταύτα.
Οι νεοαριστεροί πολιτικοί απατεώνες, τυχοδιώκτες, υποκριτές και ψεύτες Καρδινάλιοι, δεν θέλουν να ξέρεις αφελή αριστερέ, άνθρωπε μαλάκα δηλαδή, μέλος των «κινημάτωνε» και των «κομμάτωνε τού λαού», ότι ο Καρδινάλιος Τσίπρας ή Κουτσούμπας, κι όποιος άλλος Καρδινάλιος τής αριστεράς που έχει μια οποιαδήποτε εξουσία, κάνει τα ίδια, ίσως και χειρότερα, χαφιέδικα (εντός τής ιεράς εκκλησίας) ή ακόμα και Κυπατζίδικα όργια με τα όργια που κάνει ο γνωστός δεξιός Καρδινάλιος.
Εξάλλου, σύμφωνα με αυτά που λέει ο Φουκώ, ο δομισμός/μεταδομισμός, ο Ντελέζ, αλλά και ο Πουλαντζάς, ο νυν αριστερός Καρδινάλιος δεν «έχει» κράτος κι ας είναι κυβερνών κόμμα, δεν «έχει» στην δούλεψή του αν χρειαστεί ακόμα και την ΕΥΠ, δεν είναι «δική» του, υπομένει την εντός τού «συσχετισμού δυνάμεων», άρα δεν είναι καν Καρδινάλιος.
Κι όμως είναι, κι είναι άσχημος Καρδινάλιος, δεν έχει την χάρη, την γελοιότητα, αλλά και την ειλικρίνεια τής ανειλικρίνειας που έχει ο καθαυτό Καρδινάλιος.
Άσχημος Καρδινάλιος, άσχημη ΕΥΠ, άσχημοι ακροδεξιοί σύμμαχοι για να κάνουν την δουλειά ώστε ο Καρδινάλιος που δεν είναι Καρδινάλιος αλλά..είναι Καρδινάλιος, να μην φανεί καν ότι είναι Καρδινάλιος.
Το αστείο, το πιο αστείο, το πιο άσχημο με τους αριστερούς Καρδινάλιους είναι ότι δεν το ξέρουν πια ούτε οι ίδιοι ότι είναι Καρδινάλιοι, έχουν πάψει να προσέχουν το ιερόν ένδυμά τους το χρυσοποίκιλτο και σημαίνον σημεία, προς ένα κάποιο όργιο ρε παιδί μου, οπότε πως να τρέξουν τα σάλια των μαζών τους; δεν έχει γούστο ούτε για αυτές, δεν έχει κεχρί πια..
--
Πρέπει να ευχαριστήσουμε τούς αντιπάλους μας όταν μας προσφέρουν στο πιάτο τις απόψεις τους εκείνες για τις οποίες κάναμε υποθέσεις ότι υπάρχουν αλλά δεν ήμασταν σίγουροι για αυτό. Λες μέσα σου, μήπως τον αδικώ τον αντίπαλο;
Και τούτος σε καθησυχάζει, εκφράζοντας δια τού λόγου αυτό για το οποίο εσύ κατασκευάζεις υποθέσεις.
Το γεγονός μάλιστα ότι μεσολαβεί ο λόγος τού άλλου είναι κάτι το ενισχυτικό για τις υποθέσεις σου που σε γέμιζαν αμφιβολίες, μιας και ο λόγος δηλώνει και σημαίνει, ενώ όταν έχεις να ερμηνεύσεις πράξεις ξέρεις ότι θα προσθέσεις λόγους πάνω τους.
Ας δούμε κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία που αφορούν έναν αρχιμαλάκα που σχετίζεται με τα παραπάνω και τα λεγόμενα από εμάς για τα δικά του λεγόμενα.
α.
Κρίνοντας τον γνωστό αρχιμαλάκα Άκη Γαβριηλίδη για μία χυδαία επίθεση του σε μια πρώην ομοϊδεάτη του προέβην σε κάποιους χαρακτηρισμούς του. Θεωρώ χυδαία μια λεκτική επίθεση όχι γιατί χρησιμοποιείται η βρισιά και ο αρνητικός χαρακτηρισμός, διότι η βρισιά είναι αθώο πράγμα σε σύγκριση με την ιεροεξεταστική κατηγορία, ο χαρακτηρισμός είναι δικαίωμα μας λοιπόν και η βρισιά επίσης, με κάποιο μέτρο ίσως.
Διεκδικώ το δικαίωμα μου να βρίζω και να χαρακτηρίσω όποιον θέλω αν στις βρισιές μου δεν περιέχονται χαρακτηρισμοί που θίγουν την αξιοπρέπεια τού δέκτη τους ή συκοφαντίες.
Δεν τον είπαμε κλέφτη ή οικονομικό απατεώνα, μαλάκα αρχιμαλάκα τον είπαμε και τον λέμε τον μαλάκα.
Συγνώμη, αλλά θεωρώ ότι έχουμε όλοι κάθε Δικαίωμα να αποκαλούμε μαλάκες, όσο θέλουμε, αυτά τα όντα όπως ο προαναφερόμενος, διότι τούτα (τα όντα) θέλουν εδώ και μερικές δεκαετίες να μας στιγματίσουν με διαφόρους ιδεολογικούς χαρακτηρισμούς, με αυθαίρετες αναγωγές, σοφίσματα, προπαγάνδα κ.λπ.
Οι καθωσπρέπει φιλελεύθεροι και οι δεξιοί ας μην το παίζουν Κύριοι, έτσι είναι ο ιδεολογικός πόλεμος όπως τον διαμόρφωσαν όλοι τους, και κάνουν κι αυτοί τα ίδια με τούς αριστεριστές αλήτες.
Φυσικά κάποιες δουλειές τις έχουν αναλάβει τρόλς.
Η επίκληση τής ευγένειας εκ μέρους όλων τους, δεξιών και αριστερών, στην Ελλάδα, είναι αστεία πρόφαση για να καλύψουν παλαιές αμαρτίες και μια κοινή πορεία κάποτε εναντίον των τότε κοινών εχθρών τους, με αυτά τα ίδια συκοφαντικά ιδεολογικά μέσα. Ας πρόσεχαν όλοι τους, αλλά στην τωρινή υποκρισία τους δεν θα συμμετέχω, ούτε θα νιώσω ενοχές.
β.
Ο αρχιμανδρίτης τής ελληνικής αριστερής μαλακίας Άκης, μας είπε ότι άλλο πράγμα είναι το ιερόν Δικαίωμα ως έννοια / κατάσταση και άλλο η γενική άρση του από έναν ολοκληρωτισμό τύπου Μητσοτάκη ή άλλων δεξιών, μπάτσων, μιλιταριστών κ.λπ που θέλουν να μας παρακολουθούν παραβιάζοντας αυτό το ιερόν Δικαίωμα.
Όταν ένας υποστηρικτής τής κυβέρνησης είπε ότι δεν δικαιολογείται να υπάρχει ειδική προστασία που να οδηγεί στο ακαταδιωκτο για κανέναν, όσον αφορά στις πιθανές παρακολουθήσεις που θα υποστεί από μια αστυνομική ή κρατική αρχή, για πιθανά εγκλήματα του, έφερε σαν ορθολογικό παράδειγμα ένα παράδειγμα από το πεδίο τού καταφατικού δικαιώματος, μιλώντας για το δικαίωμα εκλογής.
Αναλογικό αλλά όχι εντελώς άστοχο παράδειγμα. Όπως έχεις Δικαίωμα να εκλέγεσαι έτσι και το κράτος ή η πολιτεία έχει το δικαίωμα (αναλογική χρήση τού όρου, επίσης, στην οποία προβαίνω εγώ τώρα) για να σε ελέγξει, όποιος κι αν είσαι, χρησιμοποιώντας και μέσα παρακολούθησης, αν υπάρχει λόγος και υπό όρους.
Έτσι λειτουργεί η αστική δημοκρατία αλλά και κάθε δημοκρατικό πολίτευμα.
Τι έπαθε ο αρχιμανδρίτης τής ελληνικής αριστερής μαλακίας όταν άκουσε αυτό το επιχείρημα;
Κρίση υστερίας, αμόκ, πάλι ξέχασε να πάρει το χάπι του. Και μόνο που πρέπει να απαντήσω σε τέτοιες μαλακίες με χαλάει, κλαίω τον χρόνο μου, αλλά ας πρόσεχα και γω.
Τέλος πάντων.
Η υπερχρήση των αστυνομικών ή κατασκοπευτικών μέσων, η υπέρβαση ακόμα και των άτυπων εκτροπικών αλλά ωστόσο μετριασμένων στην πράξη ορίων σε τέτοιες πρακτικές, αντί να οδηγήσει τον υστερικό αρχιμανδρίτη σε μια εύστοχη κριτική τής κακής χρήσης τού γενικού κανόνα ως πρόφασης κ.λπ, αντί έστω να τον οδηγήσει σε μια κριτική τού γενικού κανόνα ως γενικού, τον οδήγησε σε ένα ιεροεξεταστικό νεοσταλινικό παραλήρημα, με σοφιστική και ύβρεις, τα γνωστά. Ξανά..
Αποκόμισα ωστόσο μέσω τού μαλάκα αυτού μια επιβεβαίωση των υποθέσεων μου για την νέα αριστερά και την ανίκητη υποκρισία της, η οποία μάλλον έχει διαβρώσει πλέον και την ίδια σε υπερθετικό βαθμό.
Έχουν πίστεψει πλέον στο ψέμα τους για το Δικαίωμα ως μόνον καταφατικό, το έχουν ορίσει σε ένα κυρίως αντι-κρατικό πλαίσιο κ.λπ.
Ο ορισμός τού μαλάκα.
--
Λοιπόν, έχουμε και λέμε. Από τη μια ο γνωστός Καρδινάλιος, με τα άμφια
του, το δαχτυλίδι τής εξουσίας, και τα όργια στο σπίτι και το κράτος,
και από την άλλη ο Σαβοναρόλα που όμως δεν φορά καν το τριμμένο ράσο τού
καλόγερου, αλλά κρατά στο χέρι του είτε τον διαλεκτικό υλισμό ή
χειρότερα ακόμα Ντελέζ Φουκώ Αλτουσέρ και τα ρέστα.
Τι να προτιμήσεις;
Κοιτάς να φύγεις όπου νά'ναι, στην Παταγονία λ.χ.
Ο εκκοσμικευμένος Σαβοναρόλα όμως, είναι πραγματικά μια αηδία, ένα άσχημο πράμα, εμετός.
Ο εκκοσμικευμένος Σαβοναρόλα όμως, είναι πραγματικά μια αηδία, ένα άσχημο πράμα, εμετός.
--
Η πρωταρχική συσσώρευση ισχύος συγκεντρώνει γύρω της περισσότερα καθάρματα από αυτά που συγκεντρώνει η πρωταρχική συσσώρευση τού Κεφαλαίου.
---
Το προπατορικό αμάρτημα τού καπιταλισμού συνυφαίνεται βέβαια με μιαν αντίστοιχη πρωταρχική συσσώρευση ισχύος, αλλά τούτη (η πρωταρχική συσσώρευση ισχύος) έχει φανερωθεί ως εκπληκτικά ανθεκτική διεργασία απανθρωποποίησης όλων των ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων επίσης εκείνων που διακήρυξαν και συνεχίζουν να διακηρύσσουν ότι ο σκοπός τους είναι η καταστροφή τού κράτους και τού Κεφαλαίου (και των δύο μαζί ή ενός από αυτά). Για αυτό τον λόγο, μέσω αυτής τής κοινότοπης αναλογικά μαρξοειδους ανακάλυψης μου και διασκευής μου, αρνούμαι να πιστέψω στο οτιδήποτε και τον οιονδήποτε, μέχρι να μου πει πώς φαντάζεται μια έμπρακτη υλική πραγματική εφαρμόσιμη καταστροφή και των δύο ξεχωριστών αν και συνυφασμένων διεργασιών συσσώρευσης.
---
Ο Λόγος, στην πιο επίκαιρη έκφραση του: ο νέος ανατολικός ιμπεριαλισμός, μπορεί να ανακαλυφθεί σε όλη του την φρικαλεότητα, μόνον αν στοχεύσεις κριτικά ενάντια στην διεργασία τής πρωταρχικής συσσώρευσης ισχύος και ενάντια σε έναν μαρξισμό που έχει μετατραπεί πλέον σε μέσο απολογητικής των νέων εγκλημάτων από πρώην θύματα των παλαιών δυτικών εγκλημάτων.
--
Ο
Καλόγερος με το τριμμένο ράσο του, το πέταξε κι αυτό και φόρεσε στολή
στρατιωτικού διώκτη τής αδικίας, στολή εκστρατείας ηθικής και
κοινωνικής. Άραγε, όταν ακόμη φορούσε το ράσο, σχεδόν ρακένδυτος, ήταν
ακόμα Καρδινάλιος;
Εγώ νομίζω ναι, ήταν είναι και θα είναι πάντα
Καρδινάλιος.
--
See how the ultra-internationalism that is fashionable in the Western left has always worked. The same arguments, the same nonsense, the same ideological enterprise of simulation a democratic liberal bourgeoisie (imperialist or not) as the nationalist fascists.
---
Δείτε πως δρούσε πάντα ο υπερ-διεθνισμός που σήμερα είναι τής μόδας στην δυτική αριστερά. Τα ίδια επιχειρήματα, η ίδια ανοησία, η ίδια ιδεολογική επιχείρηση εξομοίωσης δημοκρατικής φιλελεύθερης αστικής τάξης (ιμπεριαλιστικής ή μη) με τους εθνικιστές φασίστες:
--
Άλλο ένα σχόλιο για τον συνταγματολογικό οίστρο των τελευταίων ημερών.
Αναμφίβολα, η σοβαρή εκτροπή τής κυβέρνησης σε σχέση (ακόμα και) με τα άτυπα όρια που βρίσκονται εκείθεν των ρητών ορίων (για τις μυστικές υπηρεσίες κ.λπ), συν η πολιτική-θεσμική ανοησία της, έχει προκαλέσει ένα αμετάκλητο ρήγμα στην συμμαχία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, και ένα ρήγμα μέσα στον γενικότερο κεντρώο χώρο που αποτελούσε ένα συνεκτικό υλικό τής ευρύτερης αντι-ΣΥΡΙΖΑ συμμαχίας.
Η ίδια η εκτροπή αποτελεί αίτιο αυτής τής ρήξης, οπότε ας μην προσπαθούν οι υποστηρικτές τής κυβέρνησης να την θεωρήσουν απλά ως πρόφαση που υπήρξε μόνον για να καλυφθούν οι βαθύτερες προθέσεις τής ηγεσίας τού ΠΑΣΟΚ και τμήματος των κεντρώων ελίτ.
Από την άλλη πλευρά όμως ας μην αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να υπάρχουν βαθύτερες φιλοΣΥΡΙΖΑ διεργασίες στον μη δεξιό χώρο, και αυτό το γεγονός να είναι αυτό που ξεχείλισε το ποτήρι.
Βέβαια, υπάρχει κάτι που αγνοούν οι κεντροαριστερές ηγεσίες και οι κεντρώες ελίτ που φλερτάρουν με τον ΣΥΡΙΖΑ, για το οποίο μπορώ να μιλήσω με σιγουριά ως σχετιζόμενος με την κοινωνική βάση τής μη-ΣΥΡΙΖΑ κεντροαριστεράς στην Ελλάδα: η βάση αυτή μισεί τον ΣΥΡΙΖΑ με πάθος, και δεν νοιάζεται ούτε για το Σύνταγμα ούτε για το τι πιστεύουν οι κεντροαριστερές ελίτ. Αν αυτές οι ελίτ πάνε με τον ΣΥΡΙΖΑ η βάση αυτή θα πάει στην ΝΔ.
--
Today, dialectics has become like a first aid mobile hospital, running
in Ukraine, Palestine, Iraq and Iran and other destinations, without
ever getting a diagnosis, nor having the injured healed by dialectics.
--
I don't see anything in the singular-or-general global-or-national process that to results in workers' freedom.
The contradictions of the dominant do not reduce but multiply the contradictions of the dominated.
--
Look the contradiction in the eye, it screams hysterically that it has
no solution and the dialectician offers it Hegelian psychotropic drugs.
--
Only if you deeply believe that there is no solution, then you will perhaps be able to discover a vehicle that will lead you, perhaps, to the podium from where you will see the solution somewhere on the horizon, perhaps.
--
Erdoğan said that the Greeks have the same awful character as they did
in 1922.
No, such flattery will not lead me to nationalism again.
--
National identity is a magnificent piece of Shitness, which when the
invaders throw it in our face, we throw it back, multiplied, in their
own face.
--
Dialectic
presupposes a pre-existing tautological inquiry, but our modern
dialecticians, apart from Kierkegaard, present themselves as having
already carried out much of this inquiry.
Fine if they know something,
but imagine a heuristic method of dealing with and replenishing
sophistry being delivered to the "popular masses" almost as if it were
absolute truth.
What research and ideological-political program was
this?
It smells like fraud to me, mixed with obvious truths, but do you know any fraud that is not mixed with truths and obviousness?
--
The Marxists, unfortunately also the anarchists, propose Wedding to the working class by promising prosperity, security and peace forever, through the destruction of the bosses etc and through a democratic central planning society.
As you know, prospective brides always prefer a tramp for lover, or someone who pays them in advance what he promises, even if it's a crumb.
No bride-to-be falls in love with a bigoted prospective groom and if she wants to get married she wants to see what she gets in the here and now.
Recently, new prospective grooms have appeared who declare against marriages, but the ill-fated seem from afar that they want the bride as a bride, without promising her anything.
What to say?
Good luck to everyone.
--
The bride may want the one who has gone out of her sight.
--
Don't do teenage boyish tricks, when you move away from the desired to
attract it, don't be sly and ridiculous saying "look, I'm gone, look at
me".
--
Η βούληση ενός υποκειμένου να απαρνηθεί την δυνατότητα συμβιβασμού του με μια αφόρητη για αυτό πραγματικότητα, το οδηγεί σε μια πράξη αποχώρησης από τη συσχέτιση του με αυτή την πραγματικότητα.
Ακόμα και όταν υπάρχει ένα είδος αναγκαστικής συνύπαρξης αυτού τού υποκειμένου με την αφόρητη πραγματικότητα (ανθρώπους, καταστάσεις κ.λπ) τούτο χτίζει έναν τοίχο μη-επικοινωνίας μη-διεμπλοκής του με αυτήν, ένα τείχος αποξένωσης, κυριολεκτικά απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα.
Αυτή η αποξένωση μπορεί να σημαίνει πολλά διαφορετικά πράγματά, όπως την βουβή εξέγερση ενός ατόμου απέναντι στην οικεία κοινότητα που το περιβάλλει άμεσα (όπως η οικογένεια του ή η εργασιακή ομάδα στην οποία συμμετέχει) ή την ανοιχτή εξέγερση ή εναντίωση ενός ατομικού ή συλλογικού υποκειμένου απέναντι στα αφεντικά του ή το κράτος.
Όταν η βούληση αποξένωσης τού υποκειμένου από όλα αυτά, και άλλα, είναι απόλυτη, τότε ίσως ανοίγει η δυνατότητα να υπάρξει έπειτα ένας πραγματικός αν και παροδικός συμβιβασμός του με αυτή την αφόρητη πραγματικότητα που θα την μετατρέψει σε λιγότερο επαχθή, ίσως σε πιο ανθρώπινη, έστω μέχρι τον επόμενο γύρο τής αντιπαράθεσης.
Υπάρχει ωστόσο ένας κρίσιμος και απολύτως αναγκαίος όρος για να ισχύσει αυτή η διαλεκτική.
Η απολυτότητα τής αρχικής βούλησης αποξένωσης τού υποκειμένου, για να έρθει σε ρήξη με ένα συγκεκριμένο πλαίσιο πραγμάτων, δεν πρέπει να είναι μη-κυριολεκτική, δεν πρέπει να περιέχει εκ των προτέρων το νεύμα ενός συμβιβασμού.
Η αρχική βούληση για μια απόλυτη ρήξη υπάρχει όταν είναι απόλυτη αρχική βούληση ρήξης και όχι μια μπλόφα, μια προσποίηση απολυτότητας, δεν πρέπει άρα να είναι ένα ομοίωμα απολυτότητας με το μάτι στραμμένο στον συμβιβασμό.
Πρέπει να ρισκάρεις να χάσεις τα πάντα με την απόφαση να αποξενωθείς από όλα όσα σου φαίνονται αφόρητα, και αν χρειαστεί να φτάσεις ως την συνέπεια αυτής τής αρχικής βούλησης σου να αποξενωθείς από την αφόρητη πραγματικότητα, μια συνέπεια που μπορεί να σημαίνει τον θάνατο σου ακόμα.
Μια απεργία πείνας υφίσταται όταν είσαι έτοιμος από την αρχή να την φτάσεις ως το τέλος.
--
When a subject will to renounce the possibility of coming to terms with a unacceptable reality, lead itself to an act of withdrawal from its association with that reality.
Even when there is a kind of forced coexistence of this subject with the unbearable reality (people, situations, etc.) this builds a wall of non-communication and non-relation with it, a wall of alienation, literally against this reality.
This estrangement can mean many different things, such as the mute self-ostracism of an individual towards the familiar community that immediately surrounds it (such as his family or the professional group it is a part of) or the open opposition of an individual or collectivist subjectivity against to the his/her/they bosses or the state.
When the subject's will to alienate himself from all of these, and more, is absolute, then perhaps the possibility opens up to then have a real, albeit temporary, compromise with this unbearable reality that will turn it into a less burdensome one, perhaps into a more humane one reality, at least until the next round of confrontation.
There is, however, a crucial and absolutely necessary condition for this dialectic to apply.
The absoluteness of the subject's original Will to alienate, to break, with a certain frame of things, must not be non-literal, must not contain in advance the nod of a compromise.
The will for an initial rupture exists when it is the absolute initial will for rupture and not a bluff, a pretense of absoluteness, it must not be a dummy of absoluteness with an eye on compromise.
You must risk losing everything by deciding to alienate yourself from everything that seems unbearable to you, and if you have to arrive to the consequence of this original Will of yours to alienate yourself from unbearable reality, a consequence that may mean your death yet.
Example.
A hunger strike exists when you are ready from the beginning to arrive to the end.
--
Και μόνο που το συζητάει η αριστερά για το Ουκρανικό,
έχει ήδη χάσει την ηθική της υπόσταση, την τόσο διαφημισμένη.
έχει ήδη χάσει την ηθική της υπόσταση, την τόσο διαφημισμένη.
--
Δεν ασχολούμαι με τα ράκη τύπου Λαφαζάνη, ευκολάκι.
Οι χειρότεροι είναι οι «ουδέτεροι».
Γλίτσα.
Οι χειρότεροι είναι οι «ουδέτεροι».
Γλίτσα.
--
Η αριστερίστικη σοσιαλδημοκρατία ή «σοσιαλδημοκρατία» απεβίωσε με την άθλια στάση της στο Ουκρανικό.
Τέλος εποχής.
Τέλος εποχής.
--
Οι αριστεροί και οι «αναρχικοί» στην Ελλάδα κρύβονται πίσω από τις πομπές τής ΝΔ για να μη φανεί το δικό τους ηθικό και ιδεολογικό έγκλημα στο Ουκρανικό.
Ό,τι και να κάνει κάποιος αν έχει κλείσει τα μάτια στην Γενοκτονία που διαπράττουν οι Ρώσοι Φασίστες, ό,τι και να προτάξει ως «συγκριτική εξισορρόπηση», είναι τελειωμένος ηθικά και πολιτικά.
Δεν έχει σημασία αν υπάρξει παλινόρθωση τής Συριζο-Κυβέρνησης. Και έτσι να γίνει, το τέλος τής νεο-κρυπτο-σταλινικής μούχλας έχει ήδη υπάρξει ως τέλος.
Για μένα όλα έχουν τελειώσει ήδη από το 2014, όταν η ελληνική αριστερά δεν έλεγε ΤΙΠΟΤΑ για την γενοκτονία των Γεζίντι, από το ISIS, διότι δεν ταίριαζε στο γελοίο γελοιωδώς αντιδυτικό αντιιμπεριαλιστικό αφήγημά της, αλλά τότε κανένας δεν άκουγε τον τρελό.
Χάσατε Κύριοι, τελειώσατε, ακόμα κι αν βγάλετε ξανά το παιντί.
--
The "internationalist" "humanitarian" exploitation of human suffering?
-
From the Greek press: "Four children were declared by the family of refugees from Evros to the ECtHR (European Court of Human Rights), 4 were rescued by the Greek authorities."
It was said by all the Syriza-leftist-pseudo-anarchist pornographers of the pain of immigrant-refugees, that a refugee wich was also mother buried her child on an islet in Evros, where a group of refugees were stranded.
The child is supposed or said to have died after being bitten by a scorpion.
The islet was Turkish property, but let's accept that this is disputed, but did this child really exist? was there a death of him, if there was one child?
If some "internationalists" and "humanists" in the West but also in Greece, think that with propaganda, fiction, vulgar sentimentality, insults, lies, extreme ideologies, they will defeat nationalism and the emerging extreme right, they are wrong, they are idiots.
All they succeed in is turning the people "even further to the right".
Putin's and Erdogan's instruments, all of them, far-leftists and far-rightists.
---
Ιωάννης Τζανάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου